Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Niemczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy M. K.

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2017 roku w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K. i S. K.

przeciwko Č. S. w Republice Czeskiej

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Č. S. w Republice Czeskiej na rzecz powoda R. K. kwoty:

a/ 3.419,02 zł (trzy tysiące czterysta dziewiętnaście złotych i 02/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19.01.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

b/ 1.230,00 zł (tysiąc dwieście trzydzieści złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26.02.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego Č. S. w Republice Czeskiej na rzecz powoda S. K. kwoty:

a/ 3.419,02 zł (trzy tysiące czterysta dziewiętnaście złotych i 02/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19.01.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

b/ 1.230,00 zł (tysiąc dwieście trzydzieści złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26.02.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

III.  umarza postępowanie o zapłatę 1 grosza;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwoty po 1.241,00 zł (tysiąc dwieście czterdzieści jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego w Słupsku kwotę 450,92 zł (czterysta pięćdziesiąt dwa złote i 92/100) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych).

Sygn. akt I C 2652/15

UZASADNIENIE

Powodowie R. K. i S. K. , reprezentowani przez radcę prawnego, wnieśli o zasądzenie od pozwanego Č. S. w Republice Czeskiej w rownych częściach na rzecz powodów kwot:

-

6.838,05 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19.01.2015r. do dnia zapłaty,

-

2.460,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26.02.2015r. do dnia zapłaty.

Nadto, wnieśli o zasadzenie od pozwanego w częściach równych na rzecz powodów kosztów procesu, według norm przepisanych.

Uzasadniając powyższe wskazali, że w dniu 19.12.2014r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony pojazd należący do nich, tzn. samochód marki A. o nr rej. (...).

Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę odpowiedzialności cywilnej w związku z ruchem pojazdu wystawioną przez pozwanego.

Argumentując prezentowane stanowisko wskazali, że pozwany ustali i wypłacił odszkodowanie za szkodę w pojeździe w kwocie 4.126,61 zł.

R. K. oraz S. K. podnieśli, iż ubezpieczyciel zastosował zaniżone stawki za roboczogodzinę i zaniżył koszt materiału lakierniczego. Podali, że faktyczna i prawidłowo ustalona wartość ww. szkody wynosi 10.964,66 zł, w związku z czym dochodzą różnicy pomiędzy ww. kwotą, a wypłaconym im przez ubezpieczyciela odszkodowaniem.

Nadto, podnieśli okoliczność, iż kwota 2.460,00 zł za najem pojazdu zastępczego została przez ubezpieczyciela uznana, lecz nie została wypłacona. Tym samym w niniejszym postępowaniu dochodzą tej kwoty od ubezpieczyciela.

Na uzasadnienie terminu ustalenia odsetek powodowie podali, że pozwany zobowiązany był do wypłaty odszkodowania w ciągu dni od dnia zgłoszenia szkody.

P. S. w Republice Czeskiej, reprezentowany przez radcę prawnego, w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana podniosła brak legitymacji procesowej czynnej S. K. do wytoczenia przedmiotowego powództwa, gdyż nie jest on właścicielem ww. samochodu, ani też nie przysługuje mu do tego pojazdu żadne prawo.

Wskazała nadto, iż odszkodowanie tytułem najmu auta zastepczego jest w przedmiotowej sprawie co do zasady nienalezne, bowiem S. K. nie wykazal zasadności i potrzeby najmu takiego pojazdu, a ponadto nie jest właścicielem ani nie dysponuje do niego żadnym prawem. Podniosła, że właścicielem przedmiotowego pojazdu jest R. K., który również nie wykazał celowości i zasadności najmu pojazdu zastepczego.

W ocenie pozwanej oczekiwana przez powodów kwota odszkodowania za naprawę samochodu jest nadmierna, prowadzaca do nieuprawnionego i nieuzasadnionego wzbogacenia powodów oraz powiększa obowiązek odszkodowawczy pozwanego. Wskazała przy tym, że z uwagi na nieprzedłożenie przez poszkodawanego faktury dotyczacej naprawy pojazdu, a tym samym nieudowodnienie, że rozmiar poniesionej szkody jest wyższy niż to wynika z ustaleń pozwanego, brak jest możliwości wyliczenia odszkodowania metoda rachunkową, a tym samym w sposób bardziej zindywidualizowany.

Pozwana twierdziła, że przyznana powodom kwota odszkodowania 4.126,61 zł wyczerpuje wysokość szkody, a co za tym idzie żądanie powodów przewyższające przyznaną im wysokość odszkdoowania, należy uznać za nieuzasadnione.

Na rozprawie w dniu 10.07.2017r. (k. 163) pełnomocnik R. K. oraz S. K. oświadczył, iż w zakresie żądania odszkodowania za uszkodzenie pojazdu, cofa powództwo i zrzeka się roszczenia co do 1 grosza.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19.12.2014 roku w S. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego kierująca pojazdem marki A. (...) zmieniając pas ruchu zderzyła się z pojazdem A. (...), nr rej. (...), kierowanym wówczas przez S. K..

W dacie zdarzenia sprawczyni była ubezpieczona z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów – w Č. S. w Republice Czeskiej ( (...)).

(dowód: notatka urzędowa z dnia 19.12.2014r. – k. 190 akt sprawy; druk zgłoszenia szkody w pojeździe z ubezpieczenia OC – k. 185-188)

Współwłaścicielami pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) w częściach po 1 / 2 byli S. K. i R. K.. Używali oni ten samochód na potrzeby wspólnie prowadzonego gospodarstwa rolnego.

Do tych celów służył im również najęty po zaistnieniu ww. szkody, pojazd zastępczy z hakiem (który był niezbędny do zaczepienia przyczepy).

Za najem pojazdu zastępczego (F. (...)) w okresie od dnia 31.12.2014r. do dnia 16.01.2015r. zapłacili oboje, tzn. S. K. oraz R. K., kwotę 2.460,00 zł.

R. K. oraz S. K. korzystali z pojazdu zastępczego – samochodu osobowego marki F. (...) przez okres 16 dni, płacąc kwotę 125 zł (netto) za dobę. Cena najmu mieściła się w przedziale cen, w jakich oferowane były samochody – auto segmentu (...).

(dowód: zeznania R. K. – k. 181, zapis nagrania: 00:08:51; zeznania S. K., - k. 181 – 182, zapis nagrania: 00:16:39; 00:22:48; faktura vat z dnia 18.01.2015r. – k. 21, pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu szkód komunikacyjnych – k. 54-73, pisemna opinia uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu szkód komunikacyjnych – k. 145)

W dniu 18.01.2015 roku z tytułu najmu pojazdu zastępczego została wystawiona faktura VAT na S. K. na kwotę 2.460,00 zł obejmująca czas najmu pojazdu zastępczego od dnia 31.12.2014 roku do dnia 16.01.2015 roku. Na fakturze wskazano termin zapłaty 21 dni.

(dowód: faktura VAT z dnia 18.01.2015 roku k. 21)

Wysokość kosztów przywrócenia pojazdu A. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed zdarzenia z dnia 19.12.2014r. obliczona zgodnie z zaleceniami producenta tego pojazdu wynosi kwotę 11.547,83 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu szkód komunikacyjnych – k. 54-73 akt sprawy, pisemna opinia uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu szkód komunikacyjnych – k. 112-113 akt sprawy)

Brak jest możliwości sprawdzenia czy wykazane w sprawie części alternatywne (zamienniki) oznaczone symbolem (...) występowały w sprzedaży w miesiącu grudniu 2014r.

(dowód: pisemna opinia uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu szkód komunikacyjnych – k. 112-113 akt sprawy, a nadto: ustna opinia uzupełniająca złożona podczas rozprawy w dniu 10.07.2017r.; zapis nagrania” 00:09:46, k. 164)

Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego, którego dotyczy żądanie pozwu obejmuje okres od dnia 31.12.2014r. do dnia 16.01.2015r.

(dowód: pisemna opinia uzupełniająca sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu wypadków komunikacyjnych – k. 112-113, zeznania R. K. – k. 181, zapis nagrania: 00:08:51; zeznania S. K., - k. 181 – 182, zapis nagrania: 00:16:39; 00:22:48)

W dniu 31.12.2014r. ubezpieczyciel nadesłał S. K. oraz R. K. kosztorys naprawy należącego do nich pojazdu.

W dniu 7 stycznia 2015r. powodowi zgłosili ubezpieczycielowi dodatkowe roszczenia na podstawie nowego kosztorysu.

(dowód: wydruk wiadomości mailowej z dnia 7.01.2015r. – k. 133-133v.; potwierdzenie nadania przesyłki poleconej – k. 134)

Z tytułu przedmiotowej szkody Č. S. w Republice Czeskiej ( (...)) przyznało na podstawie sporzadzonego kosztorysu nr (...) z dnia 30.12.2014r. odszkodowanie w wysokości 3.233,88 zł.

Na skutek skierowanej do ubezpieczyciela wiadomości mailowej w zakresie informacji o nieuwzględnionych czynnościach naprawczych, ubezpieczyciel dokonał ponownej analizy oraz kalkulacji tychże kosztów.

Na mocy kolejnego kosztorysu (oznaczonego numerem: (...)) z dnia 07.01.2015r. ubezpieczyciel Č. S. w Republice Czeskiej ( (...)) ustalił wysokość kosztów naparwy pojazdu na kwotę 4.126,61 zł.

Pismem z dnia 14.01.2015 r. pozwany przyznał odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w tej kwocie. Przedmiotowa decyzję w tym zakresie doręczył: R. K. oraz S. K.. Kwota w wysokości 4.126,61 zł została wypłacona.

(dowód: kosztorys nr (...) z dnia 30.12.2014r. – k. 92-93; wydruk wiadomości mailowej z dnia 07.01.2015r. – k. 95; kosztorys nr (...) z dnia 19.12.2014r. – k. 96-98 akt sprawy; pismo z dnia 14.01.2015r. – k. 184)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w części podtrzymanego żądania pozwu zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Bezsporna co do zasady była kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę poniesioną w związku z uszkodzeniem pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...). Poza sporem pozostawał nadto fakt, wypłaty przez pozwaną kwoty 4.126,61 zł tytułem odszkodowania z kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Sporne w sprawie było uprawnienie powodów co do żądania zapłaty odszkodowania za uszkodzenie pojazdu co do wysokości, a w stosunku do S. K. również co do zasady.

Sporne było także uprawnienie domagania się przez powodów zapłaty kosztów najmu pojazdu zastępczego co do zasady jak i co do wysokości.

Ciężar wykazania tych okoliczności, zgodnie z przepisem art. 6 k.c., spoczywał na powodach. Powodowie temu obowiązkowi sprostali.

Na mocy przepisu art. 822 § 1 i § 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Jak stanowi przepis art. 9 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2013.392t.j.) umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Jak stanowi przy tym przepis art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Na powodach, zgodnie z przepisem art. 6 k.c., ciążył ciężar wykazania tego, że obaj są współwłaścicielami pojazdu w udziałach po 1 / 2 części. Powodowie składając zeznania w charakterze strony udowodnili, że przysługuje im na współwłasność w częściach po 1 / 2 udziału w prawie własności przedmiotowego pojazdu. Pozwany nie kwestionował zeznań powodów. Fakt ewentualnego ujawnienia w dowodzie rejestracyjnym pojazdu tylko jednego właściciela nie oznacza, że powodowie nie mogą być współwłaścicielami pojazdu, skoro dla nabycia prawa własności rzeczy ruchomej nie jest zastrzeżona forma szczególna pod rygorem nieważności tej czynności.

Ponadto zgodnie z przepisem art. 197 k.c. domniemywa się, że udziały współwłaścicieli są równe.

Strona powodowa wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu kosztorysowania szkód komunikacyjnych. Dowód ten jako konieczny został w sprawie dopuszczony.

Opinia pisemna i dalsze opinie uzupełniające, sporządzone przez biegłego wobec zgłaszanych zarzutów, są zupełne i zrozumiałe, co umożliwia sądowi dokonanie kontroli prawidłowości opinii z punktu widzenia wymagań logiki i zasad doświadczenia życiowego. Sąd nie dopatrzył się w opinii żadnych nieścisłości lub sprzeczności. Reasumując, sąd ustalając stan faktyczny oparł się na sporządzonej w sprawie opinii i opiniach uzupełniających.

Na względzie mieć należy również, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (tak: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13.06.2003 roku, w sprawie sygn. akt III CZP 32/03).

To na pozwanym – wobec faktu udowodnienia szkody w wysokości wynikającej z opinii biegłego sądowego – ciążył ciężar wykazania, że wypłacona dotychczas powodom kwota w wysokości 4.126,61 zł pozwalała na naprawę pojazdu i przywrócenie jego stanu do stanu sprzed szkody. Pozwany powyższej okoliczności nie wykazał.

Odnosząc się do treści opinii sporządzonej przez biegłego podnieść należy, iż wysokość kosztów przywrócenia pojazdu A. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed zdarzenia z dnia 19.12.2014r. obliczona zgodnie z zaleceniami producenta tego pojazdu wynosi kwotę 11.547,83 zł, zaś w przypadku zastosowania części alternatywnych sygnowanych literą (...) (o ile te części występowały w handlu w dniu szkody) koszt naprawy byłby niższy o ok. 1260 zł (netto). Powyższe znajduje potwierdzenie w treści pisemnej opinii nr (...) z dnia 28.07.2016r. sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu wypadków komunikacyjnych – k. 54-73 akt sprawy.

Nadto, z treści ww. opinii wynika, iż brak jest możliwości sprawdzenia czy wykazane w sprawie części alternatywne (zamienniki) oznaczone symbolem (...) występowały w sprzedaży w miesiącu grudniu 2014r. (vide: ustna opinia uzupełniająca złożona podczas rozprawy w dniu 10.07.2017r.; zapis nagrania” 00:09:46, k. 164). Na pozwanym zgodnie z przepisem art. 6 k.c. ciążył obowiązek wykazania tego, że części sygnowane znakiem Q, które nadawałyby się do przeprowadzenia pojazdu powodów występowały na rynku. Okoliczności tej pozwany nie udowodnił.

W kwestii ustalenia wysokości kosztów naprawy pojazdu brak było podstaw do przyjęcia w kalkulacji szkody wartości części – zamienników oznaczonych symbolem (...), z tego względu, że nie można było ustalić czy części alternatywne (zamienniki) występowały w sprzedaży w miesiącu grudniu 2014r. (vide: ustna opinia uzupełniająca złożona podczas rozprawy w dniu 10.07.2017r.; zapis nagrania” 00:09:46, k. 164). Z uwagi na powyższe przyjąć należało, że koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia z dnia 19.12.2014r., obliczone zgodnie z zaleceniami producenta pojazdu, wynoszą 11.547,83 zł.

Powodowi wykazali, że z tytułu uszkodzenia pojazdu przysługuje im odszkodowanie w dochodzonej kwocie, tj. 6.838,04 zł (11.547,83 zł – wypłacone odszkodowanie w kwocie 4.126,61 zł = 7.421,22 zł).

W zakresie żądania zapłaty kosztów najmu pojazdu zastępczego powodowie wykazali, że przysługuje im kwota dochodzona pozwem.

Wobec tego, że żądanie pozwu w zakresie najmu pojazdu zastępczego dotyczy okresu od dnia 31.12.2014 roku do dnia 16.01.2015 roku, przedmiotem dowodzenia było ustalenie czy w tym okresie istniały przesłanki do najęcia przez powodów pojazdu zastępczego.

Powodowie ciążącemu na nich ciężarowi dowodowemu sprostali.

Powód S. K. zeznał, że kwota 2.460,00 zł została zapłacona wynajmującemu. Jednocześnie dowód z przesłuchani obu powodów doprowadził do ustalenia, że pojazd zastępczy był im potrzebny w związku z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. (vide: treść zeznań R. K. – zapis nagrania: 00:08:51, k. 181; treść zeznań S. K. – zapis nagrania: 00:16:39-00:22:48 – k. 181, 182 akt sprawy).

Wbrew zarzutom pozwanego, który kwestionował czas najmu pojazdu zastępczego w okresie od dnia 31.12.2014 roku do dnia 16.01.2015 roku stwierdzić należy, że ostateczna decyzja w przedmiocie przyznania kosztów naprawy pojazdu została wydana pismem z dnia 14.01.2015 roku. Czas najmu pojazdu zastępczego do dnia 16.01.2015 roku jest uzasadniony, albowiem pozwany nie wykazał, aby powodowie dysponowali środkami finansowymi pozwalającymi im na naprawę pojazdu bez oczekiwanie na wypłatę przyznanego odszkodowania. Jak przy tym zeznał powód S. K. pojazd został naprawiony i w dalszym ciągu jest wykorzystywany do prowadzenia gospodarstwa rolnego.

Z uwagi na powyższe okoliczności sąd uznał, iż roszczenie powodów w zakresie kwoty 2.460,00 zł z tytułu poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego jest uzasadnione.

Wobec powyższego sąd na podstawie przepisu art. 363 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 4 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda R. K. kwoty:

a/ 3.419,02 zł (6.838,04 : 2) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19.01.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty,

b/ 1.230,00 zł (2.460,00 zł : 2) wraz z odsetkami ustawowymi do dnia 26.02.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty,

o czym orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Na podstawie przepisu art. 363 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 4 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda S. K. kwoty:

a/ 3.419,02 zł (6.838,04 : 2) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19.01.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty,

b/ 1.230,00 zł (2.460,00 zł : 2) wraz z odsetkami ustawowymi do dnia 26.02.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty,

o czym orzekł w punkcie drugim sentencji wyroku.

W zakresie roszczenia odsetkowego, wskazać należy, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody.

Zgodnie z przepisem art. 6 k.c., na pozwanym ciążył obowiązek wykazania, że zaistniały okoliczności, które nie pozwoliły na ustalenie odszkodowania w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie. Zgłoszenie wniosku dowodowego w postaci opinii biegłego sądowego nie stanowi takiej okoliczności, albowiem dowód ten powodowie zgłosili na poparcie swoich twierdzeń. Materiał dowodowy, którym dysponował biegły sądowy w dacie sporządzenia opinii był ten sam, którym dysponował dotychczas pozwany. Ocenić w związku z tym należy, że pozwany mógł w podstawowym terminie ustalić wysokość należnego odszkodowania i wypłacić powódce odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie.

Wobec cofnięcia pozwu i zrzeczenia się roszczenia w zakresie żądania zapłaty 1 grosza są na mocy przepisu art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c. sąd umorzył postępowanie o zapłatę jednego grosza, o czym orzekł w punkcie drugim sentencji wyroku.

Powodowie wygrali sprawę prawie w całości, poza cofniętym żądaniem zapłaty 1 grosza.

Koszty poniesione przez powodów wyniosły łącznie 2.482,00 zł, z czego tytułem opłaty od pozwu 465,00 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17,00 zł, wynagrodzenia radcy prawnego 1.200,00 zł (§6 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) i zaliczki na biegłego 800,00 zł.

Na mocy przepisu art. 100 zdanie drugie k.p.c. sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwoty po 1.241,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzekł w punkcie czwartym sentencji wyroku.

Koszty sądowe związane z powołaniem biegłego sądowego poniesione w sprawie wyniosły łącznie 1.250,92 zł. Powód uiścił zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 800,00 zł.

Pozostały w związku z tym wydatkowane tymczasowo przez Skarb Państwa koszty sądowe w wysokości 450,92 zł.

Zgodnie z przepisem art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zdanie drugie k.p.c. sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 450,92 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych, o czym orzekł w punkcie piątym sentencji wyroku.