Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2018 r. w Szczecinie

sprawy Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przywrócenie renty

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 4 października 2016 r. sygn. akt VI U 283/14

oddala apelację.

SSA Barbara Białecka SSA Anna Polak SSO del. Gabriela Horodnicka

- Stelmaszczuk

Sygn. akt III AUa 901/16

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. decyzją z dnia 11.02.2014 roku odmówił Z. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 31.01.2014r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od decyzji organu rentowego ubezpieczony podniósł, że nie zgadza się z oceną stanu jego zdrowia, gdyż nadal jest niezdolny do pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Jednocześnie podał, że ubezpieczony do dnia 31.08.2013 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 4 października 2016 roku zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przywrócił ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 września 2013 roku do 5 lipca 2015 roku.

Sąd I instancji oparł rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych.

Z. K. urodził się (...), posiada wykształcenie podstawowe. Został przyuczony do zawodu stolarza i uzyskał dyplom mistrza meblowego. Dotychczas pracował przez okres około 11 lat jako stolarz, przez około 7 lat jako pracownik fizyczny - konfekcjoner opon ciężarowych, jako konserwator, portier, a od 1991 r. do 2012 r. jako taksówkarz. Pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31.08.2013 r. Dnia 29.07.2013 r. złożył wniosek o ustalenie dalszego prawa do wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia. W wyniku przeprowadzonego badania lekarskiego Komisja Lekarska ZUS w Z. w orzeczeniu z dnia 4.10.2013 r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Organ rentowy w decyzji z dnia 16.10.2013 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Od decyzji powyższej ubezpieczony wniósł odwołanie. W wyniku analizy odwołania Przewodniczący Komisji Lekarskiej ZUS zdecydował o skierowaniu sprawy do ponownego zbadania. W wyniku ponownego badania Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 30.01.2014 r. ustaliła, ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Sąd Okręgowy w celu ustalenia zdolności do pracy zarobkowej ubezpieczonego przeprowadził dowody z opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalności z zakresu neurologii – lek. J. W., dr n.med. B. M., ortopedii – dr n.med.H. M., interny i diabetologii – lek. R. R., medycyny pracy – lek. R. G., a także z opinii biegłego sądowego o specjalności z zakresu psychologii – mgr D. S.. Na tej podstawie ustalił, że u Z. K. rozpoznaje się:

1.  sprawność intelektualną w granicach normy odpowiadającej wiekowi i wykształceniu przy miernie nasilonym wskaźniku organicznego uszkodzenia centralnego układu nerwowego,

2.  bóle i zawroty głowy w wywiadzie nieudokumentowane w badaniach klinicznych,

3.  stan po operacji krwiaka podtwardówkowego nad lewą półkulą mózgu we wrześniu 2011 r. z dobrym efektem klinicznym,

4.  bóle barku prawego z miernego stopnia ograniczeniem ruchomości,

5.  przewlekły zespół szyjny i lędźwiowy na podłożu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych bez deficytu oraz ze skrzywieniem bocznym kręgosłupa w odcinku piersiowo-lędźwiowym,

6.  cukrzycę typu 2 leczona insuliną,

7.  dnę moczanową,

8.  stan po dwukrotnym leczeniu operacyjnym przykurczu Dupuytrena z miernego stopnia ograniczeniem funkcji rąk,

9.  stan po urazie nadgarstka prawego przed 20-laty z cechami dyskretnego niedowładu (czuciowe) nerwu promieniowego prawego,

10.  zespół bólowy barku prawego z ograniczeniem jego ruchomości stopnia miernego,

11.  marskość wątroby,

12.  WZW typu B w wywiadzie,

13.  stan po usunięciu polipów jelita grubego.

Sąd Okręgowy ustalił, że stan zdrowia Z. K. czyni go po dniu 31.08.2013r. okresowo do dnia 5.07.2015r., tj. nabycia prawa do emerytury, częściowo niezdolnym do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

W oparciu o przywołane ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. Przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia art. 12, art. 13 ust. 1, art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2015 roku, poz. 748, ze zm.) - zwanej ustawą rentową - podkreślił, że ustalenia odnośnie stanu zdrowia ubezpieczonego oraz jego zdolności do pracy poczynione zostały w oparciu o analizę dowodów z dokumentacji medycznej i opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii, ortopedii, diabetologii, medycyny pracy oraz biegłego za zakresu psychologii.

Sąd I instancji miał na uwadze opinię biegłego sądowego z zakresu psychologii –mgr D. S., która rozpoznała u ubezpieczonego sprawność intelektualną w granicach normy odpowiednio do wieku i wykształcenia oraz miernie nasilone wskaźniki organicznego uszkodzenia o.u.n. W ocenie biegłego Z. K. nie jest po dniu 31.08.2013 roku niezdolny do pracy z przyczyn psychologicznych. Nie zostały bowiem uwidocznione zakłócenia procesów uwagi, zdolności zapamiętywania typu słuchowego i wzrokowego. Ogólna sprawność poznawcza mieści się w granicach normy. Funkcje percepcyjno - ruchowe takie jak zdolność orientacji, integracja wzrokowo - ruchowa, analiza wzrokowa, pozostają na przeciętnym poziomie. U ubezpieczonego występuje nasilenie zmian organicznych miernego stopnia, które nie powodują upośledzenia funkcji istotnych do wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami. Biegły podkreślił, że poziom sprawności umysłowej ubezpieczonego jest stabilny, uwagę koncentruje na zadaniach, nie rozprasza się, pracuje w tempie przeciętnym - w tym obszarze występuje poprawa funkcjonowania.

Sąd Okręgowy podniósł, że biegły neurolog rozpoznał u ubezpieczonego bóle i zawroty głowy w wywiadzie, stan po operacji krwiaka podtwardówkowego nad lewą półkulą mózgu we wrześniu 2011 r., bóle barku prawego z miernego stopnia ograniczeniem ruchomości, przewlekły zespół szyjny i lędźwiowy z podejrzeniem zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych oraz ze skrzywieniem bocznym kręgosłupa w odcinku piersiowo-lędźwiowym, cukrzycę typ 2 w wywiadzie, stan po dwukrotnym leczeniu operacyjnym przykurczu Dupuytrena z miernego stopnia ograniczeniem funkcji rąk oraz stan po urazie nadgarstka prawego przed 20-laty z cechami dyskretnego niedowładu (czuciowe) nerwu promieniowego prawego. W ocenie neurologa ubezpieczony po 31.08.2013 r. jest zdolny do pracy jako stolarz, konfekcjoner opon, konserwator, portier. Natomiast pozostaje niezdolny do pracy jako taksówkarz. W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że schorzenia zawarte w rozpoznaniach opinii nie ograniczają wydolności ustroju badanego w wykonywaniu zawodów do tej pory wykonywanych, a mianowicie: stolarz, konfekcjoner opon, portier. Natomiast nie jest on zdolny do pracy jako taksówkarz, w którym to zawodzie pracował 22 lata. Przebyty krwiak podtwardówkowy z koniecznością operacji neurochirurgicznej nie spowodował powikłań w zakresie centralnego i obwodowego układu nerwowego. Dolegliwości ze strony kręgosłupa są jedynie przeciwwskazaniem do wykonywania ciężkich prac fizycznych w trybie ciągłym. Również zaznaczone przykurcze palców rąk w przebiegu choroby Dupuytrena nie ograniczają wydolności rąk w wykonywaniu powyższym zawodów. Biegły zaznaczył jednak, że istnieją pewne ograniczenia w wykonywaniu zatrudnienia na wysokości, przy maszynach w ruchu oraz przy urządzeniach z napięciem.

Sąd Okręgowy uwzględnił również opinię biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy – lek.R. G., która rozpoznała u ubezpieczonego stan po operacji krwiaka podtwardówkowego nad lewą półkulą, bóle i zawroty głowy w wywiadzie, cukrzycę typu 2 leczoną insuliną, dnę moczanową, zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego na tle zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych bez istotnej dysfunkcji ruchowej, objawów korzeniowych i ubytkowych, stan po urazie nadgarstka prawego 20 lat temu, WZW typu B w wywiadzie oraz stan po usunięciu polipów jelita grubego. W ocenie medycznej biegłej z zakresu medycyny pracy, ubezpieczony posiadający wykształcenie podstawowe, jest po dniu 31.08.2013 r. zdolny do fizycznej pracy zarobkowej, za wyjątkiem ciężkiej pracy fizycznej i z przeciwwskazaniem do pracy nocnej, na wysokości, przy maszynach w ruchu ciągłym, z prądem z uwagi na zgłaszane zawroty głowy oraz cukrzycę typu 2 insulinozależną. Biegła podniosła, że ubezpieczony jest zdolny do pracy jako konserwator, szatniarz, portier, pracownik produkcji przy montażu podzespołów, pracownik gospodarczy, pracownik porządkowy, stolarz bez pracy przy maszynach w ruchu.

Następnie Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z opinii łącznej biegłych sądowych z zakresu neurologii –dr n.med. B. M., ortopedii – dr n.med.H. M.. Biegli rozpoznali u ubezpieczonego przebytą operację krwiaka podtwardówkowego w 2011 r. z dobrym efektem klinicznym, zawroty głowy w wywiadzie nie udokumentowane w badaniach klinicznych, okresowy zespół bólowy odcinka szyjnego i L/S na podłożu zmian zwyrodnieniowo - dyskopatycznych bez deficytu, zespół bólowy barku prawego z ograniczeniem jego ruchomości stopnia miernego oraz przebyte dwukrotne operacje rąk z powodu choroby Dupuytrena. W ocenie medycznej wskazanych biegłych ubezpieczony jest zdolny do pracy po 31.08.2013 r., a przeciwskazaniem jest jedynie praca na wysokości. Biegli nie stwierdzili bowiem niedowładów, porażeń, zaburzeń afatycznych, a nieznacznie ograniczenia spowodowane schorzeniami nie dają podstaw do uznania jakiejkolwiek niezdolności do pracy. Natomiast z opinii biegłego sądowego z zakresu diabetologii – lek. R. R. wynikało, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy kierowcy taksówki, na stałe. Pozostaje zdolny do wykonywania lekkich prac fizycznych niezwiązanych z pracą przy maszynach w ruchu i na wysokości. W ocenie biegłego, poziom kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego wyznaczony został pracą kierowcy taksówki, gdyż był to najdłuższy okres wykonywania pracy. Rozpoznana u Z. K. o cukrzyca, leczona insuliną, stwarza przy tym istotne ryzyko wystąpienia hipoglikemii, co wyklucza pracę związaną z przewozem osób. Dodatkowo przebyty uraz CUN i wtórne zmiany organiczne CUN mogą upośledzać reakcję badanego na hipoglikemie. Rozpoznana marskość wątroby związana jest z upośledzeniem reakcji kontrregulacyjnej w odpowiedzi na hipoglikemie. Tym samym ubezpieczony nie może wykonywać pracy kierowcy. W opinii uzupełniającej biegły diabetolog wyjaśnił, że biegły z zakresu medycyny pracy w swojej opinii uznał, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy przy maszynach w ruchu ciągłym z uwagi na zgłaszane zawroty głowy oraz cukrzycę leczoną insuliną. Podał, że biegła z zakresu medycyny pracy wskazała zawody do których wykonywania ubezpieczony jest zdolny i nie wymieniła wśród nich zawodu kierowcy. Jego zdaniem oznacza to, że opinia ta jest w pełni zbieżna z opinią diabetologa. Biegły diabetolog zaznaczył również, że biegły z zakresu neurologii w swoich opiniach wskazał wprost, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy w charakterze taksówkarza. Wyjaśnił, iż powołanie się przez neurologa na staż pracy w tym zawodzie sugeruje, że biegły zawód taksówkarza rozpatrywał jako zawód określający poziom kwalifikacji ubezpieczonego. Zdaniem biegłego diabetologa oznacza to, że opinia ta jest w pełni zbieżna z jego opinią. Biegły diabetolog podał, że biegli z zakresu ortopedii i neurologii wydali opinię zbieżną z jego opinią. Odnosząc się do dowodów na jakich biegły diabetolog oparł swoje wnioski w opinii głównej wyjaśnił, że u ubezpieczonego występuje istotne ryzyko wystąpienia hipoglikemii w związku z leczeniem insuliną, dodatkowo zwiększającą ryzyko istotnej hipoglikemii - marskości wątroby i zmiany organiczne CUN. W ocenie biegłego diabetologa są to przesłanki wystarczające do oceny częściowej niezdolności do pracy.

Jak wynika z ustaleń i oceny Sądu orzekającego w opinii uzupełniającej biegła z zakresu medycyny pracy nie zgodziła się ze stanowiskiem, że ubezpieczony posiada wyłącznie kwalifikacje kierowcy taksówki, gdyż po przeszkoleniu stanowiskowym może on wykonywać inne prace wskazane w opinii głównej.

Sąd Okręgowy mając na uwadze powyższe opinie biegłych sądowych, przyjął, że są one zgodne co do tego, iż ubezpieczony nie jest zdolny do pracy taksówkarza, ciężkiej pracy fizycznej, pracy na wysokości oraz pracy przy maszynach w ruchu oraz przy urządzeniach z napięciem. Biegli odmiennie natomiast oceniali pozostałe kwalifikacje zawodowe ubezpieczonego. Sąd orzekający w pierwszej instancji podniósł, że po przesłuchaniu ubezpieczonego i analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach organu rentowego, ustalił, że Z. K. posiada wykształcenie podstawowe i został przyuczony do pracy stolarza, uzyskując również dyplom mistrza meblowego. Dotychczas pracował jako stolarz przez około 11 lat, pracownik fizyczny - konfekcjoner opon ciężarowych przez około 7 lat, konserwator, portier, a od 1991 r. do 2012 r. jako taksówkarz. W ocenie Sądu Okręgowego ubezpieczony posiada zatem kwalifikacje do wykonywania zawodu stolarza, która to praca wiąże się z dźwiganiem, a także w dobie dzisiejszych czasów z pracą przy maszynach w ruchu oraz urządzeniach z napięciem. Ubezpieczony posiada również kwalifikacje do ciężkiej pracy fizycznej jako konfekcjoner opon ciężarowych i taksówkarz, lecz opinie biegłych sądowych jednoznacznie wykluczyły, aby mógł wykonywać tego rodzaju prace.

Sąd Okręgowy podniósł, że okoliczność, iż ubezpieczony nie odzyskał zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami nie oznacza przekwalifikowania, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy rentowej. Możliwość przekwalifikowania w kontekście art. 12 ust. 3 ustawy rentowej oznacza bowiem albo możliwość przekwalifikowania w ramach posiadanych kwalifikacji albo zdobycie nowego zawodu. Tym samym nie można twierdzić, iż ubezpieczony posiada kwalifikacje do pracy portiera.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe rozważania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres od 1.09.2013 roku do 5.07.2015 roku.

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodził się organ rentowy. Zaskarżył wyrok w całości. W złożonej apelacji wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, że ubezpieczony jest nadal po dniu 31.08.2013r. częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, co skutkowało przyznaniem ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej i niezdolności do pracy od 1 września 2013r. do 5 lipca 2015r.,

2. naruszenie prawa procesowego, a mianowicie art.233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Tak formułując zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu apelujący podniósł, że wszyscy biegli, za wyjątkiem tylko biegłego sądowego z zakresu diabetologii, zgodnie oceniali, że ubezpieczony jest zdolny do pracy jako stolarz, konfekcjoner opon, konserwator, portier. Biegły sądowy z zakresu medycyny pracy potwierdził, że ubezpieczony nie może pracować wyłącznie przy maszynach w ruchu ciągłym, w porze nocnej, z prądem z uwagi na zgłaszane zawroty głowy oraz cukrzycę typu insulinozależną. Podała, że nie należy też odnosić kwalifikacji ubezpieczonego wyłącznie do zawodu kierowcy, gdyż nie posiada on wyuczonego zawodu, ma wykształcenie podstawowe i dotychczas podejmował różne prace zawodowe. Również według opinii ortopedy i neurologa z dnia 11.04.2015r. ubezpieczony jest zdolny do pracy po dniu 31.08.2013r. Tylko w opinii biegłego diabetologa podniesiono, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy w charakterze kierowcy taksówki z powodu cukrzycy typu 2 leczonej inulina, marskości wątroby. Sąd Okręgowy zaniechał jednak wyjaśnienia, jakie rzeczywiste kwalifikacje zawodowe posiada ubezpieczony, wobec czego nie rozwiał wątpliwości zaistniałych na płaszczyźnie dowodowej, tj. opinii biegłych sądowych.

Ubezpieczony nie ustosunkował się do treści apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, po jego niezbędnym uzupełnieniu, doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczony Z. K. jest nadal po dniu 31.08.2013r. i na dzień wydania zaskarżonej decyzji z dnia 11.02.14r. osobą niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1383). Ustalenia w przedmiocie stanu zdrowia ubezpieczonego oraz jego zdolności do pracy poczynione zostały przez Sąd I instancji w oparciu o analizę dokumentacji lekarskiej, jak również na podstawie przeprowadzonych przez Sąd Okręgowy dowodów z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu z zakresu neurologii – lek. J. W., dr n.med. B. M., ortopedii – dr n.med.H. M., interny i diabetologii – lek. R. R., medycyny pracy – lek. R. G., i biegłego sądowego o specjalności z zakresu psychologii – mgr D. S.. Zważając jednak na zarzuty apelacyjne sformułowane przez organ rentowy w zakresie rozbieżności w ocenach biegłych sądowych w pryzmacie zdolności ubezpieczonego do podjęcia i wykonywania pracy zarobkowej, zgodniej z kwalifikacjami zawodowymi, Sąd Apelacyjny przeprowadził na podstawie art. 382 k.p.c. uzupełniające postępowanie dowodowe z pisemnych opinii biegłych sądowych: o specjalności z zakresu diabetologii – lek.med. G. K. i medycyny pracy - dr n.med. R. D.. Przeprowadzone w ten sposób postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić, że u ubezpieczonego rozpoznaje się cukrzycę typu 2 leczoną insuliną, poalkoholową marskość wątroby, otyłość, uchyłkowość esicy, dnę moczanową w wywiadzie, stan po usunięciu polipów jelita grubego, zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo- krzyżowego z okresowym zespołem bólowym, zespół bólowy barku prawego z miernym ograniczeniem jego ruchomości, stan po dwukrotnym leczeniu operacyjnym przykurczu Dupuytrena z miernego stopnia ograniczeniem funkcji rąk, stan po urazie nadgarstka prawego przed wielu laty z cechami dyskretnego niedowładu czuciowego nerwu promieniowego prawego. W ocenie medycznej biegłych z zakresu diabetologii i medycyny pracy ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od 1.09.2013r. do 5.07.2015r., tj. do czasu nabycia prawa do emerytury. Schorzeniem powodującym niezdolność do pracy jest cukrzyca insulinozależna występująca z ryzykiem wystąpienia hipoglikemii i związanymi z nią następstwami, w połączeniu ze zmianami neurologicznymi.

Sąd Apelacyjny w całości podzielił przeprowadzone w toku postępowania apelacyjnego opinie biegłych sądowych lekarzy, uznając, że w pełnym zakresie wyjaśniają one wątpliwości co do stanu zdrowia ubezpieczonego w pryzmacie kwalifikacji zawodowych. W tym miejscu podkreślić należy, że w postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, a co za tym idzie również weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, wymaga zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Podstawowym więc dowodem w sprawach o rentę jest dowód z opinii biegłego. W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 27 listopada 1974 r., II CR 748/74, LEX 7618; 18 września 2014 r., I UK 22/14, LEX nr 1545137; 24 czerwca 2015 r., I UK 345/14, LEX nr 1771399). Zważyć należy, że w niniejszej sprawie opinię biegłych poprzedzał dokładny wywiad, badania przedmiotowe i opis stanu zdrowia ubezpieczonego. Badania zostały przeprowadzone rzetelnie, wnioski opinii są jednoznaczne i kategoryczne, korespondują z treścią dokumentacji medycznej oraz logicznie wynikają z opisu przebiegu badań. Z tych powodów brak jest przesłanek do negowania prawidłowości sporządzonych opinii.

Konkludując, wnioski wypływające z opinii biegłych diabetologa i lekarza medycyny pracy były jednoznaczne – z uwagi na przewlekły, nieuleczalny charakter schorzenia wiodącego, jakim jest cukrzyca drugiego typu z ryzkiem wystąpienia hipoglikemii, z uwagi na upośledzenie funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego, ubezpieczony jest nadal, po dniu 31 sierpnia 2013r. częściowo i okresowo niezdolny do pracy. Przeciwskazana jest praca na stanowiskach:

1.taksówkarza, z uwagi na możliwość hipoglikemii i następstw z niej wynikających)

2.stolarza, konfekcjonera opon, z uwagi na okoliczność, że są to prace wykonywana przy użyciu maszyn w ruchu, a istnieje możliwość wystąpienia hipoglikemii,

3. w zawodach wykonywanych na wysokości i w porach nocnych (a zatem na pozostałych stanowiskach, na których ubezpieczony świadczył pracę).

Należy zauważyć należy, że organ rentowy nie zakwestionował postawionego w toku postepowania przed Sądem I instancji przez biegłych sądowych rozpoznania medycznego. Rozbieżności wynikały wyłącznie z oceny rzeczywistych kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego Z. K.. Sąd Apelacyjny uważa, że w niniejszej sprawie oceny stanu zdrowia ubezpieczonego należało dokonać w pryzmacie zdolności do pracy zgodnej z posiadanym przez ubezpieczonego wykształceniem podstawowym i przede wszystkim z uzyskanymi rzeczywistymi kwalifikacjami zawodowymi ubezpieczonego jako stolarz (z uzyskanym tytułem mistrza), jako konfekcjoner opon (ciężarowych) oraz taksówkarz, w związku z rozpoznanymi schorzeniami narządu ruchu, diabetologicznym i zmianami natury neurologicznej mózgowia. Ubezpieczony uzyskał wymienione kwalifikacje poprzez wykonywanie pracy zarobkowej, a zarazem nie poszerzał kwalifikacji zawodowych. Należy podkreślić, że praca konserwatora i portiera zaliczane są do prac wymagających niższych od posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji. Nadto, ubezpieczony nie odbył żadnego kursu zawodowego, dokształcającego, w zawodzie konserwatora, warunkującego uzyskanie niezbędnych umiejętności, umożliwiających wykonywanie tego zawodu na profesjonalnym poziomie. Ubezpieczony wykonywał obowiązki konserwatora w okresie od 8.08.1985r. do 10.09.1995r.,a zatem nie sposób jest twierdzić, że w trakcie tego zatrudnienia nabył pełne kwalifikacje zawodowe, odpowiadające obecnym wymaganiom rynku pracy. Z uwagi na wiek ubezpieczonego, ur. w (...)r., który dotychczas pracował tylko przy pracach fizycznych, zważając też na związane z tymi okolicznościami możliwości intelektualne, przy rozpoznanym w badaniu psychologicznym miernym wskaźnikiem organicznych zmian CUN oraz rozpoznane liczne schorzenia, bezcelowe byłoby
w spornym okresie kierowanie ubezpieczonego do przekwalifikowania zawodowego, które ze swej natury wymaga również odpowiednio długiego czasu. Należy przy tym zauważyć, że ubezpieczony osiągnął powszechny wiek emerytalny z dniem 6.07.2015r. (decyzja z dnia 14.07.2015r.).

Apelujący pominął również treść art. 12 ust. 3 ustawy rentowej, z którego wynika wymóg znacznego stopnia utraty zdolności do pracy, a nie przesłanka całkowitej utraty zdolności do pracy. W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest stanowisko prawne, że wymóg „utraty zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w stopniu znacznym” wskazuje na możliwość zachowania nieznacznej zdolności do takiej pracy.

Ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej i wydanych w sprawie opinii biegłych jednoznacznie natomiast wynika, że schorzenie cukrzycowe ubezpieczonego drugiego typu wraz z ryzkiem wystąpienia hipoglikemii, z uwagi na upośledzenie funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego w połączeniu
z rozpoznanymi zmianami neurologicznymi, powodują niezdolność do pracy zarobkowej zgodnej z poziomej posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych.

Reasumując, Sąd Apelacyjny wskazuje, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego daje podstawy do przyjęcia, iż ubezpieczony Z. K.
w okresie od 1 września 2013 r. do dnia poprzedzającego nabycie uprawnień do emerytury był osobą częściowo niezdolną do pracy. Spełnił zatem podstawową przesłankę przyznania prawa do renty, o której stanowi art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego jako niezasadną.

SSA Barbara Białecka SSA Anna Polak SSO del. Gabriela Horodnicka

- Stelmaszczuk