Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2018r. w Katowicach

sprawy z odwołania G. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego G. K.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Częstochowie z dnia 17 stycznia 2018r. sygn. akt IV U 1553/17

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od ubezpieczonego G. K. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym.

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA M.Procek /-/SSA M.Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 813/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2018r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie oddalił odwołanie ubezpieczonego G. K.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. z dnia 12 września 2017r. odmawiającej prawa do emerytury określonej normą art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016r.,
poz. 887 ze zm. - dalej, jako ustawa emerytalna).

W uzasadnieniu przedstawionej decyzji organ rentowy podniósł, iż wnioskodawca
nie udokumentował 15 lat pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy wskazał
przy tym, że nie zaliczył ubezpieczonemu okresu zatrudnienia w (...)
Sp. z o.o. w okresach: od 1 sierpnia 1979r. do 19 stycznia 1995r. na stanowisku mechanika samochodowego, z uwagi na niezgodność tego stanowiska z resortowym wykazem stanowisk oraz od 1 lutego 1995r. do 31 grudnia 1998r. na stanowisku pracownika stacji paliw, ponieważ brak jest informacji dotyczącej charakteru działalności spółki oraz zakresu wykonywanych na tym stanowisku obowiązków.

Sąd Okręgowy ustalił, iż ubezpieczony G. K., urodzony (...), od dnia 5 kwietnia 2017r. uprawniony jest do świadczenia przedemerytalnego.

W dniu 4 września 2017r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie mu prawa
do emerytury, wykazując na dzień 1 stycznia 1999r. staż emerytalny w wymiarze 26 lat,
1 miesiąca i 2 dni okresów składkowych.

W (...) Sp. z o.o. w H. ubezpieczony zatrudniony był w okresie od 1 sierpnia 1979r. do 31 października 2000r. na stanowiskach:

- mechanika samochodowego (od 1 sierpnia 1979r. do 19 stycznia 1995r.),

- pracownika stacji paliw (od 1 lutego 1995r. do 31 października 2000r.).

Zakład ten zajmował się produkcją drzewną (głównie skrzyń drewnianych) oraz dodatkowo transportował piasek do hut na terenie całego województwa (...).
W połowie lat 80-tych XX wieku w Zakładzie wybudowany został warsztat z kanałem naprawczym, który z uwagi na bliskość zalewu często był zalewany. W związku
z powyższym, większość prac naprawczych wykonywana była na zewnątrz warsztatu, również na kanale najazdowym. Do obowiązków ubezpieczonego, jako mechanika, należały wszystkie kompleksowe naprawy samochodów. Niewielka część napraw wykonywana była
w kanale remontowym, a zasadnicze prace wykonywane były z kanału najazdowego
albo bezpośrednio z poziomu ziemi.

Z kolei, jako pracownik stacji, ubezpieczony zajmował się tankowaniem samochodów oraz wydawaniem olejów i smarów.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd Okręgowy powołał się na treść art. 32 ust. 1, 2
i 4, art. 184 ust. 1 i 2 i art. 100 ustawy emerytalnej oraz § 2 i 4 rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 z późn. zm.), uznając, że ubezpieczony nie spełnił przesłanki szczególnego stażu ubezpieczeniowego warunkującej prawo do wcześniejszej emerytury z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Zdaniem tegoż Sądu, na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego nie można bowiem przyjąć, iż legitymuje się on okresem 15 lat pracy
w warunkach szczególnych.

Otóż bowiem w celu wykazania wymaganego okresu pracy w szczególnych warunkach, ubezpieczony przedłożył świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych wystawione przez (...) Sp. z o.o. w H., zgodnie z którymi w okresie od 1 sierpnia 1979r. do 19 styczna 1995r. wykonywał prace wymienione w wykazie A, dział XIV, poz. 16 załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r., będąc zatrudnionym na stanowisku mechanika samochodowego oraz od 1 lutego 1995r.
do 31 października 2000r., prace wymienione w wykazie A, dział IV, poz. 19 rozporządzenia, będąc zatrudnionym na stanowisku pracownika stacji paliw.

Tymczasem, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zwłaszcza z akt osobowych oraz zeznań świadków - zdaniem Sądu Okręgowego - jednoznacznie wynika, iż w całym okresie zatrudnienia w (...) G. K. pracował jako mechanik samochodowy, przy czym prace te nie były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanałach remontowych. Sąd ten wskazał, iż dopiero w połowie
lat 80-tych XX wieku wybudowano nowy warsztat z kanałem remontowym. Z uwagi jednak na bliskość zbiornika wodnego, w kanale tym często stała woda i w praktyce nie był on używany. Mechanicy zatem zasadniczo korzystali z kanału najazdowego znajdującego się poza budynkiem, a pozostałe prace wykonywali bezpośrednio na ziemi. Jednocześnie Sąd ten zauważył, iż przedsiębiorstwo to dysponowało zasadniczo dużymi samochodami ciężarowymi, które montowane były na wysokim podwoziu, a zatem większość prac mogła być wykonywana bezpośrednio z ziemi. Z kanału najazdowego odbywała się zatem wymiana tulei, tłoków i remont silników. Pozostałe usterki nie wymagały natomiast prac w kanale remontowym. Sąd Okręgowy wskazał, iż charakter pracy odwołującego potwierdzili powołani w sprawie świadkowie, który stanowczo przyznali, iż odwołujący w całym spornym okresie pracował jako mechanik samochodowy. Dodali oni jednak, iż prace te nie były wykonywane wyłącznie w kanale remontowym, albowiem zasadniczo stała w nim woda. Ponadto większość prac remontowych mogła być wykonana bezpośrednio z ziemi.
I tak, świadek H. J. przyznał, iż mechanicy wykonywali kompleksowe naprawy samochodów i w zależności od rodzaju usterki pracowali albo leżąc pod samochodem albo
z kanału najazdowego. Część napraw, tj. resory, czy silniki, mogła być wykonana od góry samochodu. Powyższe potwierdził także świadkowie K. S. i W. Z., którzy podali, iż jeden mechanik zasadniczo zajmował się naprawą jednego auta. Tym samym - w zależności od potrzeb - wykonywał on zarówno prace z kanału, jak i z ziemi. Jak przy tym wskazał świadek W. Z., prace w kanale najazdowym zajmowały około 35% - 40%. Pozostałe zaś prace wykonywane były bezpośrednio z ziemi. Świadkowie dodali również, iż mechanicy zajmowali się także drobnymi naprawami silników. Jedynie większe prace naprawcze zlecane były firmom zewnętrznym.

Sąd Okręgowy przyjął zatem, iż ubezpieczony, jako mechanik samochodowy,
nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prac w kanałach remontowych, co wyklucza uznanie tego jako okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Wobec powyższego, bezprzedmiotowym okazało się badanie charakteru pracy odwołującego jako pracownika stacji benzynowej. Nawet bowiem w sytuacji zaliczenia tego okresu do pracy w warunkach szczególnych ubezpieczony i tak nie wykazałby wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Mając na względzie przedstawione okoliczności, Sąd Okręgowy, na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł o oddaleniu odwołania.

W apelacji od zaprezentowanego rozstrzygnięcia ubezpieczony, zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów art. 184 ustawy emerytalnej oraz § 4 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., poprzez niewłaściwe zastosowanie
i uznanie, że odwołujący nie spełnia przesłanki 15 lat pracy w szczególnych warunkach,
co w efekcie skutkowało oddaleniem odwołania, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i przyznanie ubezpieczonemu emerytury alternatywnie, z ostrożności procesowej, wniósł
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

Zdaniem apelującego, z akt sprawy, jak również z załączonych do akt rentowych świadectw pracy w warunkach szczególnych wynika jednoznacznie, że ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych przez okres ponad 15 lat. Ponieważ ani ustawa, ani rozporządzenie nie wymagają udowodnienia przez ubezpieczonego w inny jeszcze sposób świadczenia pracy w warunkach szczególnych w pełnym i stałym wymiarze czasu pracy, okoliczność tę potwierdza pracodawca lub jednostka uprawniona do wystawienia takiego świadectwa, tak więc - według skarżącego - świadectwo pracy w warunkach szczególnych
ma formę zaświadczenia, czyli dokumentu potwierdzającego pewną okoliczność - w tym przypadku pracę w stałym i w pełnym wymiarze czasu w szczególnych warunkach. W opinii apelującego udowadnianie okoliczności potwierdzonej dokumentem wystawionym
na podstawie obowiązujących przepisów (których organ rentowy nie kwestionuje) jest bezcelowe i sprzeczne z przepisami ustawy; byłoby zasadne wówczas, gdyby ubezpieczony składał oświadczenie o tym, że pracował w warunkach szczególnych. Stąd też taka, a nie inna forma pracy w warunkach szczególnych. Skarżący zwrócił przy tym uwagę, iż Sąd, podobnie jak i organ rentowy, nie zakwestionował legalności załączonych do akt sprawy, świadectw pracy w warunkach szczególnych. Ponadto, skarżący podniósł, że został zatrudniony przez pracodawcę w 1979r., a więc przed wejściem w życie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., zatem nazwa zajmowanego stanowiska pracy może nie odpowiadać stanowisku zgodnie z opisem zawartym w tymże rozporządzeniu. Z treści zaś rozporządzenia nie wynika wcale, aby pracodawca miał obowiązek zaktualizowania stanowiska pracy, zgodnie z nomenklaturą wynikającą z tegoż rozporządzenia. Sąd Okręgowy nie odniósł się także do okoliczności, iż ubezpieczony pracował ponad dopuszczalną normę dobową
i tygodniową czasu pracy, stąd też okoliczność, że było trzech pracowników na dwa kanały, wcale nie wyklucza, że ubezpieczony jednak wykonywał w zasadzie łącznie pracę w stałym
i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Trzeba wziąć także pod uwagę miejsce pracy (w zasadzie poza pomieszczeniem zabudowanym).

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji jako własne, uznał,
że apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Skoro w niniejszej sprawie wnioskodawca domagał się przyznania prawa
do świadczenia emerytalnego opisanego treścią art. 184 ustawy emerytalnej, to należy stwierdzić, że spór dotyczył przesłanki w postaci okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach wymaganego w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury
w wieku niższym od 65 lat - dla mężczyzn.

Tak więc, należy wskazać, że art. 32 ustawy emerytalnej stanowi, iż ubezpieczonym zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym, niż określony w art. 27 pkt 1. Za pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ust. 4
cyt. przepisu stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac
lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.
Owe przepisy dotychczasowe to - powołane przez Sąd Okręgowy - rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Trzeba zatem wskazać,
że przepis § 4 tegoż rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik
do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące przesłanki:

- osiągnął wiek 60 lat,

- ma wymagany okres zatrudnienia, tj. 25 lat pracy, w tym co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach, w tym pracy wymienionej w wykazie A.

Sąd Apelacyjny podkreśla, że prawo do emerytury w wieku niższym
od powszechnego, z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności
do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca
ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej, niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy emerytalnej, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego
to odstępstwo. Trafnie argumentował Sąd Okręgowy, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Należy pamiętać, że praca w szczególnych warunkach, to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011r., I UK 393/10). Oznacza to, że regulacje z tym związane podlegają wykładni
ścisłej, gwarantującej zachowanie celu uzasadniającego przedmiotowe odstępstwo
(por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009r., I UK 20/09 i z dnia 24 września 2009r., II UK 31/09).

Zgodnie zaś z normą § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym
na danym stanowisku pracy.

Zatem, warunkiem koniecznym jest wykazanie przez wnioskodawcę, że w okresie
co najmniej 15 lat wykonywał pracę - stale i pełnym wymiarze czasu pracy - na stanowisku pracy wymienionym w wykazie A.

Aby sprostać temu obowiązkowi, ubezpieczony przestawił organowi rentowemu świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 15 grudnia 2003r.,
w którym były pracodawca ubezpieczonego wskazał, iż G. K. w okresie
od 1 sierpnia 1979r. do 19 stycznia 1995r. wykonywał stale i pełnym wymiarze czasu pracy prace mechanika samochodowego - dział XIV poz. 16 wykazu A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. (k. 13 akt rentowych).

Odnosząc się do powyższego świadectwa, podnieść wypada, że nie ma ono abstrakcyjnego charakteru i zawarte w nim zapisy podlegają kontroli w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy. Otóż bowiem, fakt posiadania bądź braku świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych ma znaczenia wtórne. Żadne bowiem świadectwa pracy (wykonywania pracy w szczególnych warunkach bądź zwykłe) nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający takie świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwa traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., stanowiące dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów,
jak i do prawidłowości przywołanej podstawy prawnej. Zatem dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, ani też treść świadectwa pracy, ale tylko wykazanie, że wykonywana przez niego praca miała charakter pracy w szczególnych warunkach. Tak więc, wystawienie przez pracodawcę świadectwa, jest tylko oświadczeniem wiedzy, a nie oświadczeniem woli. Zatem - wbrew odmiennym twierdzeniom apelującego - istnienie stosownego świadectwa lub jego brak nie wywołuje skutków materialnoprawnych. Świadectwo służy wyłącznie do celów dowodowych, zaś jego pozytywna treść może być skutecznie zakwestionowana
w postępowaniu sądowym. Tym samym, sąd ubezpieczeń społecznych jest władny dokonać samodzielnej oceny zasadności zaliczenia poszczególnych okresów pracy do pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na podstawie całokształtu materiału dowodowego i w oparciu o wszelkie środki dowodowe, w tym zeznania świadków, zgodnie z zasadami obowiązującej procedury cywilnej.

Jednocześnie należy podkreślić, że wnioskodawcę, domagającego się przed organem rentowym emerytury, obciąża obowiązek wykazania posiadania wymaganych okresów zatrudnienia. Zgodnie bowiem z przepisem § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (tak jak w § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia MPiPS z dnia
11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe)
w związku z art. 116 ust. 5 ustawy emerytalnej, to zainteresowany zgłaszający wniosek
o emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy powinien dołączyć do wniosku dokumenty stwierdzające, między innymi, okresy uzasadniające prawo do świadczeń.

Na zapis ujęty w zaprezentowanym świadectwie powoływał się ubezpieczony w treści odwołania.

Przypomnieć zatem trzeba, że w poz. 16 działu XIV wykazu A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. zamieszczono opis: prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych. Tak określona charakterystyka pracy w szczególnych warunkach, wskazuje na jej dwie cechy, które muszą wystąpić łącznie. Pierwsza z nich, to prace wykonywane w kanałach remontowych. Natomiast druga (powiązana funkcjonalnie z pierwszą), to prace przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych. Zatem układ warunkujący prawo do emerytury wcześniejszej dla ubezpieczonego, uzależniony został od wykazania, że dysponuje on w okresie
do 1 stycznia 1999r. 15-letnim stażem prac wykonywanych stale i w pełnym wymiarze
w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych. Trzeba przy tym pamiętać o założeniu, że wykonywanie pracy w szczególnych warunkach oznacza, iż pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków, jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2013r., II UK 413/12).

Odnosząc się do zarzutów apelacji, wskazać trzeba, iż postępowanie apelacyjne
ma charakter kontrolny, ale jest także kontynuacją postępowania przed sądem pierwszej instancji i zmierza do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy. Przyjęta koncepcja apelacji pełnej nakłada na sąd drugiej instancji powinność dokonania samodzielnej oceny dowodów zgromadzonych przez sąd pierwszej instancji oraz przeprowadzonych przed sądem odwoławczym, a także ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Sąd drugiej instancji stosuje zarówno przepisy szczególne odnoszące się do postępowania przed tym sądem
(art. 381, 382 k.p.c.), jak i odpowiednio - z mocy odesłania zawartego w art. 391 § 1 k.p.c. - przepisy regulujące przebieg postępowania dowodowego przed sądem pierwszej instancji
(art. 227, 235-315 k.p.c.). Skoro sąd drugiej instancji rozpoznaje w postępowaniu apelacyjnym „sprawę”, a nie „apelację” (ta cecha odróżnia postępowanie apelacyjne
od postępowania kasacyjnego), to jego obowiązkiem jest po pierwsze rozpoznanie sprawy
w granicach apelacji (art. 378 § 1 k.p.c.), po drugie zaś wydanie orzeczenia na podstawie materiału procesowego zgromadzonego w całym dotychczasowym postępowaniu
(art. 382 k.p.c.) i po trzecie danie temu wyrazu w treści uzasadnienia wyroku (art. 328 § 2
w związku z art. 391 § 1 k.p.c.).

Powołany wyżej przepis art. 382 k.p.c., mający charakter ogólnej dyrektywy, stanowi, iż sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym.

Tymczasem z zeznań świadków: H. J. (k. 18v.), K. S.
(k. 19) oraz W. Z. (k. 19-19v.), będących współpracownikami ubezpieczonego
w spornym okresie, wynika, że ubezpieczony, pracując na stanowisku mechanika samochodowego od 1 sierpnia 1979r. do 19 stycznia 1995r., zajmował się naprawą pojazdów mechanicznych wykorzystywanych przez Przedsiębiorstwo (...). W połowie lat 80-tych XX wieku w Zakładzie wybudowany został warsztat z kanałem naprawczym, który z uwagi na bliskość zalewu często był zalewany. W związku z powyższym, większość prac naprawczych wykonywana była na zewnątrz warsztatu, również na kanale najazdowym.
Do obowiązków ubezpieczonego, jako mechanika, należały wszystkie kompleksowe naprawy samochodów. Niewielka część napraw wykonywana była w kanale remontowym,
a zasadnicze prace wykonywane były z kanału najazdowego, albo bezpośrednio z poziomu ziemi.

Sam ubezpieczony w swych wyjaśnieniach podał, że po wybudowaniu nowego warsztatu pojawił się wewnątrz budynku jeden kanał przejazdowy, ale w nim cały czas stała woda ze względu na wysoki poziom wód gruntowych (k. 19v.)

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, skoro ze zgromadzonego spójnego i jednoznacznego materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca w spornym okresie wykonywał w czasie pracy jedynie niewielką część prac odpowiadających pracom wymienionym w wykazie A
(„w kanałach”), a zajmował się naprawami pojazdów „na dworze” (tak świadek K. S. i świadek W. Z.), „leżąc na betonie” lub „stojąc na kanale najazdowym”
(tak świadek H. J.), to okres zatrudnienia od 1 sierpnia 1979r. do 19 stycznia 1995r. nie może być zaliczony do pracy w szczególnych warunkach, mimo, iż ubezpieczony wykonywał naprawy pojazdów samochodowych.

Na marginesie wypada dodać, że opisane wyżej postępowanie dowodowe nie wykazało, iż wnioskodawca w spornym okresie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę
na stanowisku, o którym mowa w wykazie A, dziale XIV, poz. 24 załącznika
do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., tj. kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach
i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, albowiem brak podstaw do przyjęcia, że ubezpieczony sprawował stały nadzór nad mechanikami, a nadto, aby kontrola, którą przeprowadzał weryfikując prawidłowość usuniętych awarii, była sprawowana nad pracownikami zatrudnionymi na oddziałach
i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Trafnie zatem Sąd Okręgowy wskazał, że nie było podstaw do przyjęcia,
iż ubezpieczony wypełnił przesłankę w postaci posiadania wymaganego okresu co najmniej 15 lat pracy wymienionej w wykazie A cyt. rozporządzenia Rady Ministrów.

Konkludując, Sąd II instancji uznał, że apelacja jest bezzasadna i na mocy
art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

O kosztach zastępstwa procesowego ubezpieczonego w postępowaniu apelacyjnym Sąd ten rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1804).

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA M.Procek /-/SSA M.Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR