Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2018 r. w Lublinie

sprawy W. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji W. O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu

z dnia 3 października 2017 r. sygn. akt IV U 1145/16

oddala apelację.

Małgorzata Pasek Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Elżbieta Czaja

Sygn. akt III AUa 1092 /17

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 14 września 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił W. O. przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, ponieważ nie udowodnił on na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganego do nabycia prawa do przedmiotowego świadczenia 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach oraz 25 lat składkowych i nieskładkowych.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca podnosząc, iż spełnia wymogi niezbędne do przyznania mu prawa do dochodzonego przez niego świadczenia, ponieważ pracował w „warunkach szkodliwych”
w (...) Fabryce (...) ponad 15 lat oraz posiada 25 lat ogólnego stażu ubezpieczeniowego, gdyż dodatkowo pracował w gospodarstwie rolnym rodziców, czego nie uwzględnił pozwany.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 3 października 2017 roku Sąd Okręgowy w Zamościu oddalił odwołanie.

Podstawą wyroku były następujące ustalenia:

Wnioskodawca W. O., urodzony (...), w dniu 7 września 2016 r. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury
w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach . Skarżący pozostaje w zatrudnieniu. Wnioskodawca w okresie od 14.08.1976r. do 30.09.1994r. (z przerwą kiedy odbywał zasadniczą służbę wojskową od(...) do (...).) pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na różnych stanowiskach w (...) Fabryce (...) w B.. Fabryka posiadała wydział obróbki wstępnej, wydział obróbki zasadniczej, wydział lakierni oraz wydział montowni i pakowni. Wszystkie wydziały były pooddzielane od siebie ścianami z drzwiami. Przy wydziale obróbki wstępnej było oddzielne pomieszczenie w którym wyrabiany był klej.

Spornym w sprawie było zasadniczo tylko czy w ww. okresie skarżący wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Na tak postawione pytanie
w ocenie Sądu należy odpowiedzieć negatywnie. Na wstępie Sąd podniósł, że ani wnioskodawca, ani zeznający w sprawie świadkowie nie wiedzieli w jakich okresach i na jakich stanowiskach pracował wnioskodawca.

Jak wynika z dokumentów zawartych w aktach osobowych skarżący został przyjęty do pracy w dniu 14.08.1976r., formalnie na stanowisko lakiernika , ale jak sam przyznał i co wynika z następnych dokumentów zawartych w aktach osobowych, nigdy nie pracował na tym stanowisku. Przez pierwsze trzy miesiące pracy odbywał staż (co było wówczas regułą) i wykonywał różne zlecone mu prace, m.in. obsługiwał też prasę. Okres ten nie podlega zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Od 14.11.1976r. do 17.01.1977r. wnioskodawcy powierzono stanowisko klejarza na wydziale obróbki wstępnej. Do jego obowiązków należało sporządzanie kleju zawierającego rozpuszczalniki organiczne w oddzielnym pomieszczeniu ale zajmowało mu to tylko 1 godzinę dziennie, zaś w pozostałym wymiarze czasu pracy przez 1 godzinę przyciągał wózek z formatkami
a pozostałe 6 godzin smarował klejem wałki prasy. Klej rozrabiał w oddzielnym pomieszczeniu, gdzie stało urządzenie przypominające betoniarkę, do której wrzucał komponenty i mieszał je (a więc było oddzielne pomieszczenie klejowni). Tego okresu pracy wnioskodawcy nie można zaliczyć do pracy w warunkach szczególnych, bo nie wykonywał jej co najmniej w pełnym wymiarze czasu pracy i nie w klejowni.

Od 18.01.1977r. skarżącemu powierzono obowiązki brakarza (kontrolera jakości) (...) (kontrola jakości wyrobów gotowych). Wykonywał on pracę na wydziale montowni (lub za nim) i do jego obowiązków należało sprawdzanie jakości gotowych wyrobów meblowych. Na wydziale tym pracowało około 20 stolarzy na jednej zmianie. Do ich obowiązków należało składanie elementów wyprodukowanych na poprzednich wydziałach w całe korpusy meblowe. Rodzaje prac wykonywanych na tym wydziale nie są zaliczane do prac wykonywanych w szczególnych warunkach i tym samym praca ubezpieczonego w tym okresie nie zalicza się do prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

Od(...) (bezpośrednio po odbyciu zasadniczej służby wojskowej) wnioskodawcy powierzono funkcję brakarza (...) (kontrolera jakości). W tym okresie wykonywał on pracę na wydziale obróbki zasadniczej i do jego obowiązków należało sprawdzanie jakości półproduktów, tj. prawidłowości wymiarów, jakości nawierceń i frezowania. Na wydziale tym pracowało około 30 stolarzy na jednej zmianie i do ich obowiązków należało przede wszystkim obsługiwanie frezarek, wiertarek i pił do cięcia na długość i szerokość elementów do produkcji mebli. Rodzaje prac wykonywanych na tym wydziale nie są zaliczane do prac wykonywanych w szczególnych warunkach i tym samym praca ubezpieczonego w tym okresie również nie zalicza się do prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

Od (...) do (...) skarżący odbywał zasadniczą służbę wojskową. Z uwagi na to, że przed jej rozpoczęciem, jak i po jej zakończeniu, nie wykonywał prac zaliczanych do prac w szczególnych warunkach, okresu jego służby wojskowej nie można zaliczyć do stażu pracy wykonywanej
w szczególnych warunkach.

Od 01.10.1979r. skarżącemu powierzono obowiązki mistrza wydziału montowni. Do jego obowiązków należało kontrolowanie pracy stolarzy pracujących na tym wydziale. Na wydziale tym pracowało około 20 stolarzy na jednej zmianie. Do ich obowiązków należało składanie elementów wyprodukowanych na poprzednich wydziałach w całe korpusy meblowe. Rodzaje prac wykonywanych na tym wydziale nie są zaliczane do prac wykonywanych w szczególnych warunkach i tym samym praca ubezpieczonego w tym okresie nie zalicza się do prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

Od 01.04.1981r. skarżącemu powierzono obowiązki mistrza wydziału obróbki wstępnej. Do jego obowiązków należało kontrolowanie pracy stolarzy pracujących na tym wydziale. Na wydziale tym pracowało około 15 osób na jednej zmianie: 4 przy obsłudze prasy, 4 przy wycinaniu piłą, 4 przy wycinaniu okleiny i 2 przy obsłudze frezarki . Do ich obowiązków należało przecinanie płyt meblowych, oklejane ich oraz frezowanie. Rodzaje prac wykonywanych na tym wydziale nie są zaliczane do prac wykonywanych w szczególnych warunkach i tym samym praca ubezpieczonego w tym okresie nie zalicza się do prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

Od 01.10.1985r. wnioskodawcy powierzono obowiązki kontrolera jakości dostaw. Ten rodzaj prac nie jest zaliczany do prac wykonywanych
w szczególnych warunkach.

Od 19.01.1987r. skarżącemu ponownie powierzono obowiązki mistrza wydziału montowni i pakowni. Do jego obowiązków należało kontrolowanie pracy stolarzy pracujących na tym wydziale. Na wydziale tym pracowało około 20 stolarzy na jednej zmianie. Do ich obowiązków należało składanie elementów wyprodukowanych na poprzednich wydziałach w całe korpusy meblowe i następnie pakowanie ich w tekturę falistą. Na pakowni pracowało dodatkowych 5-10 osób. Rodzaje prac wykonywanych na tym wydziale nie są zaliczane do prac wykonywanych w szczególnych warunkach i tym samym praca ubezpieczonego w tym okresie nie zalicza się do prac wykonywanych
w szczególnych warunkach.

Od 01.03.1988r. skarżącemu ponownie powierzono obowiązki mistrza wydziału obróbki wstępnej. Do jego obowiązków należało kontrolowanie pracy stolarzy pracujących na tym wydziale. Na wydziale tym pracowało około 15 osób na jednej zmianie: 4 przy wycinaniu piłą, 4 przy obsłudze prasy, 4 przy wycinaniu okleiny i 2 przy obsłudze frezarki. Do ich obowiązków należało przecinanie płyt meblowych, oklejane ich oraz frezowanie. Rodzaje prac wykonywanych na tym wydziale nie są zaliczane do prac wykonywanych
w szczególnych warunkach i tym samym praca ubezpieczonego w tym okresie nie zalicza się do prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

Od 01.08.1990r. wnioskodawca pracował na stanowisku starszego mistrza na wydziale obróbki zasadniczej i do jego obowiązków należało nadzorowanie pracy stolarzy zatrudnionych na tym wydziale. Na wydziale tym pracowało około 30 stolarzy na jednej zmianie i do ich obowiązków należało przede wszystkim obsługiwanie frezarek, wiertarek i pił do cięcia na długość
i szerokość elementów do produkcji mebli, którymi wycinali (formatowali) elementów do produkcji mebli, nawiercali oraz frezowali je. Rodzaje prac wykonywanych na tym wydziale nie są zaliczane do prac wykonywanych
w szczególnych warunkach i tym samym praca ubezpieczonego w tym okresie również nie zalicza się do prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

Od 01.07.1991r. ponownie pracował mistrza wydziału obróbki wstępnej, do końca swojego zatrudnienia. Do jego obowiązków należało kontrolowanie pracy stolarzy pracujących na tym wydziale. Na wydziale tym pracowało około 15 osób na jednej zmianie: 4 przy wycinaniu piłą, 4 przy obsłudze prasy, 4 przy wycinaniu okleiny i 2 przy obsłudze frezarki. Do ich obowiązków należało przecinanie płyt meblowych, oklejane ich oraz frezowanie. Rodzaje prac wykonywanych na tym wydziale nie są zaliczane do prac wykonywanych
w szczególnych warunkach i tym samym praca ubezpieczonego w tym okresie nie zalicza się do prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca stale i w wymiarze co najmniej 8 godzin dziennie pracował w okresach wakacji szkolnych, gdy uczęszczał do Technikum (...) w Z., tj. od 24.06. do 31.08.1974r., od 24.06. do 31.08.1975r. i od 24.06. do 13.08.1976r., w gospodarstwie rolnym swoich E. i S. małż. O., o pow.(...)ha, położonym w G.. Łącznie więc skarżący legitymuje się 25-letnim okresem stażu ubezpieczeniowego. Okoliczność ta wobec nie udowodnienia przez wnioskodawcę 15 lat pracy w szczególnych warunkach nie ma znaczenia dla rozpoznania sprawy.

Powyższych ustaleń Sąd dokonał na podstawie zeznań wnioskodawcy W. O. oraz zeznań świadków: M. O., W. P. (k. 32v.-33) i J. K. (k. 26v), którym dał wiarę w zakresie w jakim przyjął je za podstawę ustalonego stanu faktycznego, gdyż były one w tej części logiczne i spójne. Świadkowi składali zeznania w sposób z wyraźną chęcią pomożenia wnioskodawcy obronić swojego stanowiska zajętego w sprawie. Przede wszystkim Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów zawartych w aktach osobowych wnioskodawcy dotyczących jego zatrudnienia
w (...) Fabryce (...), które obdarzył przymiotem wiarygodności, gdyż były stosunkowo prowadzone starannie i ich prawdziwość nie była kwestionowana przez strony. Sąd nie dopuścił dowodu z akt sprawy IV U 544/07 tut. Sądu, gdyż wniosek dowodowy miał zbyt ogólny charakter i w taki sposób sformułowany jest niedopuszczalny (k. 27v). Ubocznie należy podnieś, że wyrok zapadły w innej sprawie nie jest źródłem prawa (w sprawie IVU 175/10 tut. Sądu, z wniosku L. S., tożsamej przedmiotowo, poddanej kontroli instancyjnej, Sąd prawomocnie oddalił odwołanie od decyzji odmawiającej prawa do emerytury).

W myśl art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst Dz.U. z 2016r., poz. 887 ze zm.) ubezpieczonemu mężczyźnie urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (czyli na dzień 1 stycznia 1999 r.) osiągnął:

1. okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury, tj. 15 lat oraz

2. okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. 25 lat).

Emerytura, o której mowa w ust. 1 przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W świetle § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43), okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń w wysokości i na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Stanowiska pracy na których w okresie pracy w (...) Fabryce (...) od 14.08.1967r. do 30.09.1994r. pracował wnioskodawca W. O., opisane wyżej, nie są w rozumieniu cyt. rozporządzenia Rady Ministrów oraz w rozumieniu zarządzenie Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. (DZ. Urz. Nr 4) zaliczane do stanowisk na których wykonywana jest praca w szczególnych warunkach. Powołane akty prawne zaliczają jedynie do prac wykonywanych w warunkach szczególnych pracę wykonywaną na stanowisku klejarza na wydziale klejowni z użyciem klejów zawierających rozpuszczalniki organiczne, na którym to stanowisku wnioskodawca, jak sam przyznał, nie pracował co najmniej stale. Nadto na tym stanowisku pracował tylko od 14.11.1976r. do 17.01.1977r.

Zgodnie z treścią poz. 24 pkt 1 działu XIV zarządzenie Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego do prac wykonywanych w szczególnych warunkach zalicza się pracę polegającą na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach
i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione
w wykazie: stanowiska pracy, na których prace wykonywane są stale
i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie. Podlegli skarżącemu w pewnych okresach jego zatrudnienia ww. pracownicy nie wykonywali pracy w szczególnych warunkach.

Sąd zaznaczył, że świadectwo pracy na które powołuje się wnioskodawca
z dnia 12.11.1994r. po pierwsze wskazuje, że wnioskodawca we wskazanych
w nim okresach pracował w warunkach szkodliwych, co nie jest tożsame
z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach, po drugie jego treść wskazuje, że osoba je wystawiająca co najmniej nie rozróżniała powyższych pojęć i w sposób dowolny (swoisty) interpretowała wyżej powołane akty prawne. Sąd wskazał, też iż wbrew stanowisku wnioskodawcy wykonywanie pracy w warunkach szkodliwych nie uprawnia do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, uprawnienie to daje wykonywanie jedynie pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu wzmiankowanych przepisów prawa. Dodatkowo podniósł, że świadectwo wykonywania pracy
w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowymi w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej, ma natomiast walor dokumentu prywatnego, który podlega kontroli sądowej zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak
i prawidłowości wskazanej podstawy prawnej.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 grudnia 1997r., sygn. akt II UKN 417/97 wskazał, że nie korzysta z uprawnienia do emerytury przy niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę
w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Sąd Okręgowy w pełni podziela powyższe poglądy prawne.

Dodatkowo należy podnieść, iż emerytura w obniżonym wieku emerytalnym jest świadczeniem stanowiącym odstępstwo od zasady, iż emeryturę ubezpieczony nabywa w ustawowym wieku, tj. w przypadku mężczyzny z chwilą osiągnięcia 65 lat, dlatego też przepisy przewidujące ten wyjątek muszą być interpretowane w sposób ścisły a nie w drodze wykładni rozszerzającej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 21 stycznia 2010r., sygn. akt III AUa 1087/09).

W ocenie Sądu wnioskodawca zatem co najmniej nie udowodnił, aby stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach co najmniej przez okres 15 lat , a niewątpliwie obowiązek ten ciążył na nim
(v. art. 6 k.c. i 232 k.p.c.).

Mając na uwadze powyższe i powołane przepisy prawa, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Od tego wyroku apelację złożył w imieniu wnioskodawcy jego pełnomocnik zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie, że praca wykonywana przez W. O. w (...) Fabryce (...) w B. nie była pracą wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach na których wykonywana jest praca w warunkach szczególnych, podczas gdy biorąc pod uwagę charakter (...) Fabryki (...) w B. oraz warunki panujące w tym zakładzie w okresie pracy W. O. należy uznać, że pomimo braku niektórych stanowisk w wykazie prac w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów prawa praca wnioskodawcy de facto była pracą stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych,

- naruszenie prawa wnioskodawcy do obrony swych praw poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dołączenie akt Sądu Okręgowego w Zamościu o sygn. IVU544/07 i przeprowadzenie dowodu z dokumentów tam zalegających,
a powyższe uchybienie miały ten wpływ na wynik sprawy, że sąd odwołanie oddalił.

Wskazując na powyższe zarzuty domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania i przyznanie W. O. prawa do emerytury i zasądzenie kosztów procesu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Skarżący w uzasadnieniu apelacji wywodzi, że cały wydział obróbki zasadniczej to była jedna wielka klejownia.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wnosił o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jako niezasadna podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, jeżeli uzasadnienie orzeczenia Sądu
I instancji sporządzonego zgodnie z wymaganiami art. 328 § 2 k.p.c., spotyka się z pełną akceptacją sądu drugiej instancji to wystarczy, że da on temu wyraz w treści uzasadnienia swego orzeczenia, bez powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych i wnioskowań prawniczych zawartych w motywach zaskarżonego orzeczenia.

W ocenie Sądu drugiej instancji Sąd Okręgowy właściwie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy i w oparciu o ustalony w wyniku tej oceny stan faktyczny prawidłowo zastosował obowiązujące przepisy dochodząc do wniosku, iż nie zostały spełnione warunki przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

W tym miejscu należy podkreślić, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu, chyba że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00 – OSNC 2000, z. 10, poz. 189 oraz z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99 – OSNP 2000, nr 19, poz. 732).

W niniejszym przypadku skarżący nie wykazał, aby ustalając stan faktyczny w wyniku przeprowadzonej oceny dowodów Sąd Okręgowy uchybił zasadom logicznego rozumowania. W rzeczywistości postawione w apelacji zarzuty sprowadzały się do kwestionowania prawidłowości wykładni oraz zastosowania prawa materialnego stanowiącego podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Z treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.), przepisów w nim wymienionych oraz stosowanych wprost przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) wynikają przesłanki uzyskania prawa do emerytury.

Na etapie postępowania apelacyjnego, sporne jest jedynie spełnienie warunku w postaci posiadania przez wnioskodawcę co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach. W myśl § 2 ust. 1 okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy,
w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Wyłącznie wykonywanie rodzajów prac lub praca na stanowiskach wyszczególnionych w wykazie A będącym załącznikiem do rozporządzenia i to stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy, przewidzianym dla danego stanowiska, uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornych okresach nie stanowiła pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu cytowanych wyżej przepisów.

Stanowiska na których w okresie pracy w (...) Fabryce (...) od 14.08.1967r. do 30.09.1994r. pracował W. O., szczegółowo przedstawione w motywach zaskarżonego wyroku, nie są w rozumieniu cyt. rozporządzenia Rady Ministrów oraz w rozumieniu zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. (DZ. Urz. Nr 4) zaliczane do stanowisk na których wykonywana jest praca w szczególnych warunkach. Powołane akty prawne zaliczają jedynie do prac wykonywanych
w warunkach szczególnych pracę wykonywaną na stanowisku klejarza na wydziale klejowni z użyciem klejów zawierających rozpuszczalniki organiczne, na którym to stanowisku wnioskodawca, jak sam przyznał, nie pracował stale. Pracę klejarza wnioskodawca wykonywał jedynie w okresie od 14.11.1976r. do 17.01.1977r, kiedy powierzono mu stanowisko klejarza na wydziale obróbki wstępnej. Do jego obowiązków należało sporządzanie kleju zawierającego rozpuszczalniki organiczne w oddzielnym pomieszczeniu ale zajmowało mu to tylko 1 godzinę dziennie, zaś w pozostałym wymiarze czasu wykonywał inne czynności w oddzielnym pomieszczeniu. Klej rozrabiany był
w wyodrębnionym pomieszczeniu, gdzie stało urządzenie przypominające betoniarkę, do której wrzucane były komponenty.

Jak wynika z ustaleń Sądu Fabryka posiadała wydział obróbki wstępnej, wydział obróbki zasadniczej, wydział lakierni oraz wydział montowni
i pakowni. Wszystkie wydziały były pooddzielane od siebie ścianami
z drzwiami. Przy wydziale obróbki wstępnej było oddzielne pomieszczenie
w którym wyrabiany był klej. Wynika to to wprosi z zeznań świadka W. P. (k. 33). Stąd też za niezasadne uznać należy stanowisko apelującego, który wywodził, że cały wydział obróbki zasadniczej stanowiła „jedna wielka klejownia”.

Od 18.01.1977r. skarżącemu powierzono różne stanowiska: brakarza (kontrolera jakości) (...) (kontrolera jakości wyrobów gotowych) na wydziale montowni i wydziale obróbki zasadniczej, mistrza wydziału obróbki wstępnej. kontrolera jakości dostaw, mistrza wydziału montowni i pakowni, starszego mistrza na wydziale obróbki zasadniczej.

Zgodnie z treścią poz. 24 pkt 1 działu XIV zarządzenie Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego do prac wykonywanych w szczególnych warunkach zalicza się pracę polegającą na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach
i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione
w wykazie: stanowiska pracy, na których prace wykonywane są stale
i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie. Podlegli skarżącemu w okresach jego zatrudnienia ww. pracownicy nie wykonywali pracy w szczególnych warunkach, co szczegółowo wykazał Sąd I instancji, opisując szczegółowo zakres i rodzaj czynności wykonywanych przez pracowników.

Zaznaczyć jednocześnie należy, że o uprawnieniach pracownika do emerytury na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu decyduje łączne spełnienie określonych w nim przesłanek, a nie przekonanie pracownika, że praca w pomieszczeniach o dużym zapyleniu, w toksycznych oparach,
w warunkach znacznej odpowiedzialności i ryzyka czy inne niedogodności towarzyszące wykonywaniu przez niego czynności pracowniczych, nie są wystarczające do uznania takiej pracy za pracę w szczególnych warunkach. Praca w warunkach szkodliwych dla zdrowia nie jest bowiem równoznaczna
z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu podanych wyżej przepisów.

Odnosząc się do zarzutu oddalenia wniosku dowodowego o dołączenie akt Sądu Okręgowego w Zamościu o sygn. IV U 544/07 i przeprowadzenie dowodu z dokumentów tam zalegających, jednoznacznie stwierdzić należy,
że Sąd Okręgowy zwrócił się o nadesłanie powyższych akt i zostały one dołączone.

Słusznie Sąd I instancji, nie czynił ustaleń, na podstawie tych akt - dotyczących innej osoby, a nadto prawidłowo ocenił wniosek dowodowy jako zbyt ogólny. Podnieść też należy, że wyrok sądu w innej sprawie, dotyczącej innego pracownika i w innych okolicznościach faktycznych pozostaje bez wpływu rozstrzygnięcie sprawy niniejszej.

W tym stanie rzeczy, zarzuty podniesione w apelacji okazały się nietrafne. Skoro więc ubezpieczony nie posiada piętnastoletniego okresu pracy
w warunkach szczególnych, pomimo spełnienia pozostałych przesłanek nabycia prawa do świadczenia emerytalnego w trybie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 14440 ze zm.) Sąd Okręgowy słusznie przyjął, że wnioskodawcy nie przysługuje prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Z przedstawionych wyżej względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.