Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Adam Synakiewicz

Sędziowie: SSO Aneta Łatanik (spr.)

SSR del. Marlena Kluk

Protokolant: sekr. sądowy Klaudia Musiał

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zawierciu Grzegorza Treli

po rozpoznaniu w dniu 03 lipca 2018 r. sprawy

P. C. s. W. i R., ur. (...) w Z.

oskarżonego o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z 12 kk

D. B. s. R. i K., ur. (...) w Z.

oskarżonego o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego P. C. i jego obrońcy oraz obrońców oskarżonego D. B.

od wyroku Sądu Rejonowego w Zawierciu

z dnia 22 grudnia 2017 r. , sygn. akt II K 1073/17

orzeka:

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 800 zł (osiemset złotych) tytułem opłaty za II instancję oraz obciąża ich wydatkami postępowania odwoławczego w kwotach po 10 zł (dziesięć złotych).

Sygn. akt VII Ka 487/18

UZASADNIENIE

P. C. został oskarżony o to, że w okresie od grudnia 2016 r. do dnia 11 maja 2017 r. w C., Z. i C. działając czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu sześciokrotnie uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi, a to marihuaną, w ten sposób, że nabył ten środek na terenie C. osobiście bądź za pośrednictwem S. L. od nieustalonego co do tożsamości mężczyzny w znacznej ilości – łącznie nie mniejszej niż 3121 gramów za kwotę 49.400 zł, celem dalszej odsprzedaży na rzecz D. B. i nieustalonej osoby, przy czym D. B. zbył łącznie nie mniej niż 2200 gram za kwotę 48.900 zł, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw z art. 12 k.k.

D. B. został oskarżony o to, że w okresie od stycznia 2017 r. do 11 maja 2017 r. w C. i Z. działając czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu pięciokrotnie uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi, a to marihuaną, w ten sposób, że nabył od P. C. ten środek w znacznej ilości – nie mniej niż 2200 gramów netto za kwotę 48.900 zł celem jego dalszej odsprzedaży, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

S. L. został oskarżony o to, że w dniach 5 maja 2017 r. i 11 maja 2017 r. w C. i C. działając czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu dwukrotnie uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi, a to marihuaną, w ten sposób, że łącznie nabył osobiście ten środek na terenie C. od nieustalonego co do tożsamości mężczyzny w znacznej ilości – nie mniejszej niż 1621,79 gramów celem przekazania P. C., tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w Zawierciu wyrokiem z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 1073/17 orzekł w sposób następujący:

1.  oskarżonego P. C. uznał za winnego czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, a opisanego w części wstępnej wyroku, który to czyn stanowi przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to z mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych, przyjmując iż wysokość jednej stawki równoważna jest kwocie 10 (dziesięciu) złotych;

2.  oskarżonego D. B. uznał za winnego czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, a opisanego w części wstępnej wyroku, który to czyn stanowi przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to z mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych, przyjmując iż wysokość jednej stawki równoważna jest kwocie 10 (dziesięciu) złotych;

3.  oskarżonego S. L. uznał za winnego czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, a opisanego w części wstępnej wyroku, przy czym precyzuje jego opis wskazując, że oskarżony z popełnienia czynu uzyskał korzyść majątkową w kwocie nie niższej niż 850 złotych, to jest uznał oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to z mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 37b k.k., art. 34 § 1 k.k., art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i jednocześnie karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym a nadto z mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych, przyjmując, iż wysokość jednej stawki równoważna jest kwocie 10 (dziesięciu) złotych;

4.  z mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu P. C. na poczet wymierzonej mu kary pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, to jest okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 11.05.2017 r. godz. 19.20 do dnia 22.12.2017 r.;

5.  z mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu D. B. na poczet wymierzonej mu kary pozbawienia wolności okresy jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, to jest okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 11.05.2017 r. godz. 21.00 do dnia 13.05.2017 r. godz. 14.10 oraz od dnia 25.08.2017 r. godz. 7.00 do dnia 22.12.2017 r.;

6.  z mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu S. L. na poczet wymierzonej mu kary pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, to jest okres zatrzymania od dnia 11.05.2017 r. godz. 19.20 do dnia 13.05.2017 r. godz. 14.40;

7.  z mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. C. środek kompensacyjny w postaci przepadku korzyści uzyskanej z przypisanego mu przestępstwa poprzez zapłatę na rzecz Skarbu Państwa kwoty 48.900 (czterdzieści osiem tysięcy dziewięćset) złotych;

8.  z mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego D. B. środek kompensacyjny w postaci przepadku korzyści uzyskanej z przypisanego mu przestępstwa poprzez zapłatę na rzecz Skarbu Państwa kwoty 48.900 (czterdzieści osiem tysięcy dziewięćset) złotych;

9.  z mocy art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego S. L. środek karny w postaci przepadku korzyści uzyskanej z przypisanego mu przestępstwa poprzez zapłatę na rzecz Skarbu Państwa kwoty 850 (czterdzieści osiem tysięcy dziewięćset) złotych;

10.  z mocy art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wyszczególnionych w wykazie dowodów rzeczowych Nr II/437/17/P karta 487 akt pozycja od 4 do 14 a nadto przepadek przez zniszczenie dowodów rzeczowych wyszczególnionych w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) karta 489 akt pozycja od 1 do 3;

11.  z mocy art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 5, art. 2 ust. 2 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem należnych opłat od oskarżonych P. C. i D. B. kwoty po 800 (osiemset) złotych, zaś od oskarżonego S. L. kwotę 820 (osiemset dwadzieścia) złotych oraz obciążył oskarżonych wydatkami poniesionymi w niniejszym procesie w częściach ich dotyczących, to jest P. C. w kwocie 946,83 zł (dziewięćset czterdzieści sześć złotych osiemdziesiąt trzy grosze), D. B. w kwocie 1611,16 zł (tysiąc sześćset jedenaście złotych szesnaście groszy), zaś S. L. w kwocie 309,33 zł (trzysta dziewięć złotych trzydzieści trzy grosze).

Apelacje od przedmiotowego wyroku wywiedli oskarżony P. C., obrońca oskarżonego P. C. i obrońcy (2) oskarżonego D. B..

Oskarżony P. C. zaskarżył przedmiotowy wyrok w zakresie, w jakim Sąd nie zastosował wobec niego art. 60 § 3 k.k. oraz zasądził zbyt surową karę. Dalej w treści apelacji skarżący wskazał, że już w trakcie pierwszego przesłuchania podał wszystkie szczegóły przestępczego procederu, w którym brał udział, podtrzymywał swoje wyjaśnienia podczas każdego z przesłuchań. Oskarżony zarzuca Sądowi pierwszej instancji przyjęcie, iż nie ujawnił organom postępowania nowych informacji, gdyż opisał cały proceder obrotu narkotykami, ujawniał informacje dotyczące innych podejrzanych, . Zarzuca ponadto, że Sąd nie wziął pod uwagę faktu, że się przyznał, wyraził skruchę i żałował swoich czynów, pracuje, nie zażywa środków odurzających ani alkoholu. Na koniec wskazał, że żałuje tego co zrobił i stara się to naprawić.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie art. 60 § 3 k.k. albo art. 37b k.k.

Obrońca oskarżonego P. C. zaskarżył przedmiotowy wyrok w części zawierającej orzeczenie o karze wymierzonej oskarżonemu P. C. oraz zarzucił mu:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 60 § 3 k.k. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony P. C. nie może skorzystać z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary, ponieważ jego wyjaśnień złożonych w toku niniejszego postępowania nie można potraktować jako ujawnienia wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotnych okoliczności jego popełnienia, gdyż zarówno osoby uczestniczące w popełnieniu przestępstwa, jak i okoliczności popełnienia tego przestępstwa były znane organom ścigania w wyniku przeprowadzonych czynności operacyjnych, udokumentowanych w materiałach niejawnych, podczas gdy według najnowszego poglądu doktryny i orzecznictwa „ujawnienie” w rozumieniu art. 60 § 3 k.k. oznacza przekazanie przez sprawcę organom powołanym do ścigania przestępstw określonych treścią przepisu art. 60 § 3 k.k. wiadomości dotychczas temu organowi nieznanych lub takich, które według wiedzy sprawcy są temu organowi nieznane, a ten warunek został w realiach niniejszej sprawy spełniony;

a ewentualnie

2.  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu P. C. w wymiarze 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych w wysokości jednej stawki w kwocie 10 złotych, pomimo iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oskarżony P. C. nie tylko przyznał się do winy, złożył wyczerpujące i szczegółowe wyjaśnienia w toku postępowania, ale również przekazał organom ścigania inne istotne okoliczności związane z obrotem środkami odurzającymi oraz ujawnił osoby biorące udział w tym procederze, podczas gdy nawet wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia jaki się jako rażąco zbyt surowa.

Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej kary poprzez zastosowanie wobec oskarżonego P. C. na podstawie art. 60 § 3 k.k. nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie oskarżonemu 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych w wysokości jednej stawki w kwocie 10 złotych, a ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej kary poprzez zastosowanie wobec oskarżonego P. C. art. 37b k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę ograniczenia wolności w wysokości 2 lat.

Obrońca oskarżonego D. B. adw. A. G. przedmiotowy wyrok zaskarżył w części dotyczącej orzeczenia o karze, na korzyść oskarżonego D. B. oraz zarzucił mu:

1.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności 2 lat i 6 miesięcy w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości zarzuconego oskarżonemu czynu, w sytuacji, gdy całokształt okoliczności sprawy, w szczególności zaś przyznanie się oskarżonego do winy, warunki i właściwości osobiste sprawcy, wcześniejszy sposób życia oraz uprzednią niekaralność, jak również młody wiek oskarżonego, wskazują iż w odniesieniu do mojego mandanta zasadnym byłoby wymierzenie kary na podstawie art. 37b k.k., a to jest 6 miesięcy pozbawienia wolności i jednocześnie 2 lat ograniczenia wolności – a co za tym idzie orzeczona kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest rażąco surowa;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na wysokość wymierzonej oskarżonemu kary a to poprzez mylne uznanie, iż D. B. jest sprawcą niepoprawnym, wymagającym zastosowania najbardziej radykalnej i dotkliwej kary, podczas gdy jego warunki i właściwości osobiste, jak również dotychczasowy sposób bycia, fakt sprawowania opieki nad swoją chorą babcią a także brak uprzedniej karalności wskazują na występowanie okoliczności łagodzących, istniejących w aktualnej sytuacji osobistej i rodzinnej oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę punktu II zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie okraszonemu kary na podstawie art. 37b k.k. 6 miesięcy pozbawienia wolności i 2 lat ograniczenia wolności, a ewentualnie, z daleki idącej ostrożności procesowej, o zmianę pkt II zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu na podstawie art. 60 § 2 i 6 k.k. kary 1 roku pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego D. B. adw. M. S. przedmiotowy wyrok zaskarżyła w części dotyczącej kary na korzyść oskarżonego oraz zarzuciła mu rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, przyjmując iż wysokość jednej stawki równoważna jest kwocie 10 złotych, której dolegliwość przenosi stopień winy oskarżonego, nie koresponduje z jego wcześniejszą niekaralnością oraz postawą procesową, a przez to nie zrealizuje celów, jakie ma zadanie spełnić.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu D. B. kary przy zastosowaniu dobrodziejstwa art. 37b k.k. w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 2 lat ograniczenia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesione apelacje nie zasługują na uwzględnienie, bowiem argumenty w nich przedstawione okazały się bezzasadne.

Mimo braku apelacji co do winy któregokolwiek z oskarżonych warto na wstępie podkreślić, że w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na wszystkich zgromadzonych dowodach, które poddał wnikliwej ocenie przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego, wskazań wiedzy i prawidłowego rozumowania oraz ustalił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy i rozważył wszystkie dowody, zarówno te przemawiające na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych, a swe stanowisko przedstawił w wyczerpującym i logicznie uargumentowanym uzasadnieniu wyroku. Analiza całości motywów wyroku nie pozostawia wątpliwości co do tego, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze dowodach się oparł i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd Odwoławczy w pełni podziela stanowisko i argumentację Sądu Rejonowego uznając je za prawidłowe, oparte na wszystkich ujawnionych dowodach, należycie ocenionych pod kątem ich wiarygodności.

Przechodząc do merytorycznej oceny zarzutów podniesionych w apelacjach oskarżonego P. C. i jego obrońcy należy podkreślić, że w ocenie Sądu odwoławczego na gruncie niniejszej sprawy nie zostały spełnione przesłanki uzasadniające zastosowanie wobec tego oskarżonego instytucji „małego świadka koronnego”, unormowanej w art. 60 § 3 k.k. Zgodnie z treścią tej regulacji Sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, jeżeli ujawni on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia. Jednocześnie należy mieć na względzie, że instytucja sformułowana w art. 60 § 3 k.k. ze swej istoty ma charakter nadzwyczajny, a zatem wymaga spełnienia w sposób dogłębny i pewny tych przesłanek, które obligują Sąd do jej zastosowania. Tylko jednoznaczne zerwanie lojalności między sprawcami określonego przestępstwa i złożenie wyczerpujących, szczerych i pełnych oraz konsekwentnych wyjaśnień zawierających istotne okoliczności przestępstwa bez ukrywania bądź pomniejszania roli własnej, ale także znaczenia któregokolwiek ze sprawców, wypełnia wymogi art. 60 § 3 k.k. i może być premiowane zastosowaniem nadzwyczajnej instytucji nakazującej złagodzenie wymierzanej kary (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 września 2017 r. II AKa 244/17, LEX nr 2402354). Zarówno Sąd Odwoławczy jak i Sąd pierwszej instancji wzięły pod uwagę fakt, że oskarżony P. C. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i składał wyjaśnienia, jednakże w ocenie Sądu odwoławczego nie ujawnił wszystkich informacji dotyczących jego, współsprawców oraz okoliczności przestępczego procederu objętego zarzutami aktu oskarżenia. W swej istocie stanowi to okoliczność łagodzącą, ale nie przesądza jeszcze o możliwości obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 3 k.k. Po pierwsze należy zauważyć, że zanim w dniu 12 maja 2017 r. w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnienia złożył P. C., w swoich wyjaśnieniach współoskarżony S. L. zdążył wskazać organowi postępowania przygotowawczego, że oskarżony P. C. handluje marihuaną, a ponadto opisał dwa zdarzenia podczas których odbierał marihuanę z terenu miasta C. a następnie dostarczał ją P. C.. Oznacza to, że w zdecydowanym zakresie informacje, które oskarżony P. C. udzielił organowi postępowania przygotowawczego, były już temu organowi znane. Po drugie w tym samym dniu oskarżony P. C. będąc przesłuchiwanym przez prokuratora nie chciał ujawnić danych osoby, której sprzedał 100 g marihuany zakupionej w grudniu 2016 r. Danych tych oskarżony nie ujawnił również podczas następnego przesłuchania, które miało miejsce w dniu 20 czerwca 2017 r. Dane tej osoby oskarżony zdecydował się ujawnić dopiero w toku postępowania jurysdykcyjnego podczas rozprawy w dniu 20 grudnia 2017 r. w trakcie składanych wówczas wyjaśnień. Trzeba mieć jednak na względzie, że dane te były niepełne, a ponadto z treści przepisu art. 60 § 3 k.k. jednoznacznie wynika, że aby móc liczyć na nadzwyczajne złagodzenie kary, sprawca współdziałający z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa musi informacje ich dotyczące oraz istotne okoliczności popełnionego czynu ujawnić nie później niż w toku postępowania przygotowawczego, przed wniesieniem aktu oskarżenia. Wynika to z ratio legis tego unormowania, ale przede wszystkim z wyraźnego wskazania ustawowego, że owo ujawnienie ma nastąpić wobec organu powołanego do ścigania przestępstw (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2018 r., II AKa 80/18, LEX nr 2497325). Po trzecie wreszcie nie można pominąć rozbieżności jakie pojawiły się pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego P. C. a wyjaśnieniami oskarżonego D. B. złożonymi na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania w dniu 13 maja 2017 r., a które dotyczyły tego, czy D. B. przyjechał pod dom P. C. odebrać jakiś dług. W toku przeprowadzanej w dniu 28 września 2017 r. konfrontacji, oskarżony P. C. nie pamiętał wielu faktów z tym związanych, w tym czy był u D. B. w dniu 11 maja 2017 r., z jakiego numeru telefonu z nim rozmawiał oraz na jaki i czy na jeden numer telefonu dzwonił do D. B.. Oskarżony zasłonił się wówczas niepamięcią również co do okoliczności przekazania narkotyków po które przyjechał S. L.. Na koniec w tej kwestii należy podkreślić, że w zakresie przestępczej działalności w okresie od grudnia 2016 r. do kwietnia 2017 r. oskarżony P. C. nie podał zbyt wielu szczegółów, w tym szczególnie nie ujawnił danych osoby, której sprzedał marihuanę, co wskazano już wcześniej w niniejszym uzasadnieniu. Nadto należy mieć na uwadze, że w tym okresie rozmowy telefonicznie oskarżonego nie były jeszcze objęte podsłuchem operacyjnym, który to zastosowano dopiero od kwietnia 2017 r. Trzeba mieć także na względzie, że bardziej szczegółowe wyjaśnienia oskarżony zaczął składać na późniejszym etapie postępowania przygotowawczego, kiedy to znał już treść wyjaśnień współoskarżonego S. L. oraz zeznań świadków. Mając na względzie te wszystkie okoliczności Sąd odwoławczy pozostaje w przekonaniu, iż nie było podstaw do zastosowania wobec oskarżonego P. C. instytucji z art. 60 § 3 k.k., wobec czego podniesione w tym zakresie przez oskarżonego i jego obrońcę zarzuty należało uznać za chybione.

W następnej kolejności Sąd odwoławczy odniesie się kompleksowo do zarzutów rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec obu oskarżonych kar, a podniesionych przez każdego ze skarżących. Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2012 r., II AKa 120/12, LEX nr 1213762). W ocenie Sądu Okręgowego żadne tego rodzaju nowe okoliczności mogące mieć wpływ na wymiar kary nie zostały ujawnione w toku postępowania apelacyjnego a wymierzone oskarżonym kary są odpowiednie w stosunku do wagi popełnionego czynu, stopnia jego społecznej szkodliwości oraz stopnia zawinienia oskarżonych. Sąd pierwszej instancji prawidłowo rozważył i uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i zasadami wymiaru kary, nie przekraczając przy tym granic dyskrecjonalności sędziowskiej, stanowiącej ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, a ponadto w sposób prawidłowy ustalił sytuację majątkową i osobistą oskarżonych, orzekając karę grzywny w takiej wysokości, która będzie stanowić dla nich realną dolegliwość ekonomiczną, a jednocześnie nie przekroczy ich możliwości finansowych. Rozważając podniesione w tym zakresie zarzuty Sąd odwoławczy miał przede wszystkim na względzie, iż celem i motywacją sprawców było to, aby za pośrednictwem trwającego kilka miesięcy przestępczego procederu w łatwy i bezprawny sposób wzbogacić się finansowo. Nie mogło ujść również uwadze, że wartość nielegalnie wprowadzonych przez oskarżonych do obrotu narkotyków wyniosła niespełna 50 000 zł., zatem była znaczna. Sąd miał również na względzie role jakie w przestępczym procederze pełnili P. C. i D. B.. Pierwszy z nich każdorazowo organizował sprowadzenie z C. określonej ilości marihuany, którą później sprzedawał D. B., a ten kolejnej osobie. Uwzględniając pełnione przez oskarżonych role Sąd pierwszej instancji słusznie zróżnicował wymiar orzeczonych wobec nich kar pozbawienia wolności. W polu widzenia trzeba też mieć możliwe ujemne następstwa przestępstwa, w tym szczególnie wprowadzenie do obrotu dużej ilości uzależniającego środka odurzającego. Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazał, że oskarżeni w sposób lekceważący naruszali normy prawne i nic nie skłoniło ich do zaniechania swej działalności, a ponadto ich karygodne zachowanie godziło w normy regulujące zdrowie publiczne i interes ekonomiczny państwa. Wbrew twierdzeniu skarżących Sąd Rejonowy wziął również pod uwagę stwierdzone okoliczności łagodzące, w tym uprzednią niekaralność oskarżonego D. B., a także przyznanie się do winy i składanie wyjaśnień od samego początku postępowania przez P. C.. Nie mniej jednak Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, zgodnie z którym tylko tak orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności i kary grzywny pozwolą w stosunku do oskarzonych spełnić swe cele wychowawcze i zapobiegawcze, a ponadto przyczynią się do kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Oskarżeni muszą w przyszłości dojść do przekonania, że przestępstwo jest niewłaściwą drogą uzyskiwania korzyści finansowych, na co w ocenie Sądu pozwolą tak orzeczone wobec nich kary. Podsumowując powyższe rozważania należy na koniec podkreślić, że przepis art. 438 pkt 4 k.p.k. mówi o niewspółmierności rażącej, a więc chodzi o dysproporcję znaczną. Nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną należałoby nazwać "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2018 r., II AKa 72/18, LEX nr 2490963). Sąd odwoławczy pozostaje w przekonaniu, iż do tego rodzaju rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonych P. C. i D. B. kar nie doszło, a przy uwzględnieniu dyrektyw ich wymiaru jawią się bez wątpienia jako akceptowalne i sprawiedliwe. W ocenie Sądu odwoławczego wszystkie wskazane powyżej okoliczności uzasadniające wymierzenie oskarżonym kar w orzeczonym wymiarze, w tym wszystkie okoliczności przestępstwa oraz sposób działania oskarżonych, jednoznacznie wykluczyły możliwość zastosowania wobec nich art. 37b k.k., który miałby stanowić dla nich swego rodzaju gratyfikację.

W ostatniej kolejności należy stwierdzić, iż chybiony jest również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podniesiony przez obrońcę oskarżonego D. B., adw. A. G.. Sposób zachowania oskarżonego D. B. i jego rola w przestępczym procederze, wyrachowany sposób zachowania podczas zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji polegający na nagłym uszkodzeniu karty SIM telefonu, na której mogły znajdować się dowody przestępstwa, asertywny stosunek do organów ścigania w trakcie postępowania przygotowawczego jednoznacznie wskazują, że oskarżony jest sprawcą niepoprawnym. Ponadto oskarżony nie miał żadnych obiekcji przed kilkumiesięcznym uczestnictwem w obrocie narkotykami o znacznej wartości. Jednocześnie wbrew twierdzeniu skarżącego Sądy obu instancji przy wymiarze kary miały w polu widzenia okoliczności łagodzące występujące wobec tego oskarżonego, które w toku postępowania odwoławczego nie uzasadniły jednak konieczności obniżenia wymierzonej temu oskarżonemu kary.

W świetle przedstawionych powyżej rozważań Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k. Wysokość należnej od oskarżonych opłaty Sąd Okręgowy ustalił stosownie do treści art. 2 pkt 1 ust. 5 i art. 3 w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych oraz obciążył oskarżonych wydatkami postępowania odwoławczego.