Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Koninie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Agata Wilczewska

Sędziowie: SO Robert Rafał Kwieciński

SO Marek Ziółkowski – spr.

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale H. L. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2014 roku

sprawy K. K.

oskarżonego z art. 278 § 1 k.k. i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Turku

z dnia 10 września 2013 roku sygn. akt II K 606/11

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w pkt 10. oraz orzeczenie zawarte w pkt. 9. wyroku;

- zmienia rozstrzygnięcie zawarte w pkt 8. w ten sposób, że uznaje oskarżonego K. K. za winnego tego, że w dniu 29 maja 2011 r. we W. w woj. (...) kierował rowerem po drodze publicznej, czym nie zastosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Turku z dnia 24 listopada 2009 r., w sprawie o sygn. akt II K 287/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz rowerów na okres 3 lat, tj. popełnienia występku z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, a nadto na podstawie art. 5§1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45§1 k.w. umarza postępowanie wobec oskarżonego K. K. o to, że w dniu 29 maja 2011 r. we W. w woj. (...), kierował rowerem po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości 0,45 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o wykroczenie z art. 87 § 1a k.w.;

- na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego K. K. kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy w pozostałej części;

III.  zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w tym od opłaty za obie instancje;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. P. kwotę 516,60 złotych z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

M. Z. A. W. R. R. K.

II Ka 364/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Turku w sprawie II K 606/11:

1.  oskarżonych P. B., Ł. K. i K. K. uznał za winnych tego, że:

-

w kwietniu 2011 r. w miejscowości K., w woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu przy użyciu piły spalinowej dokonali wyrębu, a następnie kradzieży 5 sztuk drzewa akacji o masie 3,276m ³ o wartości 458,64 zł., które przecięciu na krótsze odcinki sprzedali na szkodę Nadleśnictwa T., tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.;

-

na początku maja 2011 r. w miejscowości (...) (...) gm. W., w woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z nowobudowanego budynku mieszkalnego dokonali kradzieży przewodów instalacji elektrycznej o wartości łącznej 1.000,00 zł, czym działali n szkodę R. G., tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.;

-

na początku maja 2011 r. w miejscowości (...) (...) gm. W., w woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z nowobudowanego budynku mieszkalnego dokonali kradzieży przewodów instalacji elektrycznej o łącznej wartości 500,00 zł, czym działali na szkodę R. G. tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.;

-

przyjmując, iż działali w podobny sposób w krótkich odstępach czasu to jest w warunkach ciągu trzech przestępstw z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył każdemu z nich karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł każda;

2.  na podstawie art. 290 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego P. B. na rzecz Nadleśnictwa T. tytułem nawiązki kwotę 917,28 zł.;

3.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec P. B. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz R. G. kwoty 500,00 zł.;

4.  w oparciu o art. 290 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego Ł. K. na rzecz Nadleśnictwa T. tytułem nawiązki kwotę 917,28 zł.;

5.  na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł. K. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz R. G. kwoty 500,00 zł.;

6.  na podstawie art. 290 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego K. K. na rzecz Nadleśnictwa T. tytułem nawiązki kwotę 917,28 zł.;

7.  na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. K. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz R. G. kwoty 500,00 zł.;

8.  oskarżonego K. K. uznał za winnego tego, że w dniu 29 maja 2011 r. we W., w woj. (...) kierował rowerem po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości – 0,45 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, pomimo orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Turku z dnia 24 listopada 2009 r. w sprawie o sygn. akt. II K 287/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz rowerów na okres 3 lat, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. przestępstwa z art. 178a § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 9 miesięcy pozbawienia wolności;

9.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. K. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów na okres 3 lat;

10.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego K. K. w pkt. 1 i 9 wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy;

11.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 2 k.k. wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonym P. B. i Ł. K. na okres próby 3 lat;

12.  w oparciu o przepis art. 73 § 2 w okresie próby oddał oskarżonych P. B. i Ł. K. pod dozór kuratora sądowego;

13.  na mocy art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 82 przez ich zniszczenie;

14.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu K. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 19 maja 2011 r. – 20 maja 2011 r.;

15.  w oparciu o art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu P. B. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 19 maja 2011 r. uznając tym samym grzywnę za wykonaną w wysokości 2 stawek dziennych po 10 zł. Każda;

16.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu Ł. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 19 maja 2011 r. – 20 maja 2011 r. uznając tym samym grzywnę za wykonaną do wysokości 4 stawek dziennych po 10 zł. Każda;

17.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa poniesione wydatki i tak, od oskarżonego P. B. w kwocie 2.796,32 zł, od oskarżonego Ł. K. w kwocie 240,61 zł, od oskarżonego K. K. w kwocie 3422,45 zł, a na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst. jedn. Dz. U. 1983, nr 49, poz. 223 ze zm.) zwolnił ich od uiszczenia opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego K. K., zaskarżając go w części dotyczącej wymiaru kary. Na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary. Podnosząc ten zarzut, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zawieszanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy okazała się o tyle zasadna, że w wyniku jej rozpoznania, niezależnie od argumentów w niej podniesionych zachodziła konieczność zmiany pkt. 8 zaskarżonego wyroku oraz uchylenia orzeczenia o karze łącznej zawartego w pkt. 10 orzeczenia oraz wymierzenia nowej kary łącznej. Konieczność taka powstała z uwagi na okoliczność, iż pomiędzy datą wydania wyroku przez Sąd Rejonowy, a dniem orzekania przez Sąd Okręgowy, doszło do zmiany stanu prawnego dotyczącego czynów polegających na kierowaniu w stanie nietrzeźwości po drodze publicznej środkami innymi niż mechaniczne, a zatem także rowerami. Na mocy art. 2 pkt. 3 ppkt. a) oraz art. 12 pkt. 3 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, od dnia 9 listopada 2013 r. czyny te nie stanowią już przestępstwa, lecz wykroczenie stypizowane w art. 87 § 1a k.w.

Niezależnie od konieczności kwalifikowania kierowania rowerem w stanie nietrzeźwości po drodze publicznej kategoriach wykroczenia, w sytuacji gdy kierujący narusza jednocześnie w ten sposób orzeczony przez sąd zakaz prowadzenie pojazdów tego rodzaju po drogach publicznych, nadal dopuszcza się on jednego czynu (wyr. SN z 05.01.2011, IV KK 291/10, LEX 736260). Przyjąć należy, iż czyn ten wyczerpuje wówczas zarówno znamiona przestępstwa z art. 244 k.k. jak i wykroczenia z art. 87 § 1a k.w. W takiej sytuacji zastosowanie znajduje regułą zawarta w art. 10 § 1 zd. 1 k.w., według której jeżeli czyn będący wykroczeniem wyczerpuje jednocześnie znamiona przestępstwa, orzeka się za przestępstwo i za wykroczenie, z tym że jeżeli orzeczono za przestępstwo i za wykroczenie karę tego samego rodzaju, wykonuje się surowszą. Reguła ta w niniejszej sprawie nie znajdzie jednak zastosowania z uwagi iż nastąpiło przedawnienie karalności. Należy bowiem zważyć iż czyn oskarżonego popełniony został w dniu 29 maja 2011 r. Przepis § 1 art. 45 k.w. stanowi iż karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność ta ustaje z upływem lat 2. Z dniem 29 maja 2013 r. nastąpiło więc przedawnienie karalności wykroczenia oskarżonego stypizowanego w art. 87 § 1a k.w. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zmieniając rozstrzygnięcie z pkt. 8 zaskarżonego wyroku uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 29 maja 2011 r. we W. w woj. (...) kierował rowerem po drodze publicznej, czym nie zastosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Turku z dnia 24 listopada 2009 r., w sprawie o sygn. akt. II K 287/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz rowerów na okres 3 lat., tj. popełnienia występku z art. 244 k.k. i za to na jego podstawie wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto, z powodów wyżej przedstawionych, na podstawie art. 5 § 1 pkt. 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umorzył postępowanie wobec oskarżonego o to, że w dniu 29 maja 2011 r. we W. w woj. (...), kierował rowerem po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości 0,45 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. wykroczenia z art. 87 § 1a k.w.

Przy wymiarze kary za przypisane przestępstwo z art. 244 k.k. jako okoliczności obciążające Sąd uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przejawiający się w lekceważeniu orzeczeń organów wymiaru sprawiedliwości oraz uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. Z uwagi na orzeczoną zmianę konieczne było również dokonanie zmiany w zakresie orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności, czemu Sąd odwoławczy dał wyraz wymierzając mu – w oparciu o art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. – karę łączną w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Przy określaniu jej wymiaru Sąd zastosował zasadę pełnej absorpcji uwzględniając bliskość czasową popełnionych czynów oraz rodzaj dobra chronionego prawem w które godziły.

Odnosząc się do zarzutu obrońcy oskarżonego należy wskazać, że o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt.4 k.p.k. nie można mówić w sytuacji, gdy Sąd – tak jak w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy – wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami wymiaru. O rażącej niewspółmierności kary nie można mówić także wówczas, gdy – tak jak było w przedmiotowej sprawie – granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru (art. 53 § 1 kk) , nie zostały przekroczone. Trzeba pamiętać, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt. 4 k.p.k. może zajść tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną w I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle dyrektyw art. 53 k.k. W przedmiotowej sprawie taka okoliczność nie zachodzi. Sąd Rejonowy wymierzając karę za czyny z pkt. 1 zaskarżonego wyroku oraz Sąd Okręgowy wymierzając karę za przypisany czyn z art. 244 k.k. uwzględniły w szczególności wielokrotną karalność oskarżonego który nowych czynów dopuszczał się w krótkim okresie po opuszczeniu zakładu karnego i odbyciu wcześniej orzeczonych kar. Okoliczność ta przesądza, iż warunkowe zawieszenie kary nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia celów kary a w szczególności nie uzasadniałoby przekonania, że oskarżony nie powróci do popełniania przestępstw.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 2 ust. 1-3 w zw. z § 14 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348 ze zm.) orzeczono o kosztach nieopłaconej obrony udzielonej w postępowaniu odwoławczym z urzędu oskarżonemu.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 626 k.p.k. oraz art. 10 ust. 1 w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, nr 49, poz. 223 ze zm.).

M. Z. A. W. R. R. K.