Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

1  W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2018 roku

S ąd Rejonowy w T. w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Gorgolewski

1  Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Gelińska

w obecności Prokuratora: Mariusza Mikuły

po rozpoznaniu 22.02.2018 r.

sprawy:K. A. (1), córki H. i B. z domu N., urodzonej (...) w G.

skazanej podlegaj ącymi wykonaniu wyrokami:

2  Sądu Rejonowego w Tczewie z 1 września 2014 r. w sprawie o sygn. akt II K 345/14, którym orzeczono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

3  Sądu Rejonowego w Tczewie z 8 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 988/15, którym orzeczono kary:

- roku pozbawienia wolności

- grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 20 złotych każda.

4  Sądu Rejonowego w Gdyni z 12 maja 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 258/16, którym orzeczono karę roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności.

5  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z 18 sierpnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 368/16, którym orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności.

6  Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z 4 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt IX K 632/16, którym orzeczono karę 6 miesięcy ograniczenia wolności.

7  Sądu Rejonowego w Tczewie z 14 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 516/16, którym orzeczono karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

8  Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z 12 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 986/16, którym orzeczono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

9  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z 20 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt XI K 286/16, którym orzeczono karę 2 lat ograniczenia wolności.

10  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z 30 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt XI K 556/16, którym orzeczono kary:

- 3 miesięcy pozbawienia wolności

- roku ograniczenia wolności.

11  Sądu Rejonowego w Tczewie z 10 lutego 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 1040/16, którym orzeczono kary:

- roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz

- grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 złotych każda.

12  Sądu Rejonowego w Tczewie z 8 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 240/17, którym orzeczono karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

I.  Na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy K. A. (1) kary grzywny orzeczone w sprawach Sądu Rejonowego w Tczewie o sygn. akt: II K 988/15 oraz II K 1040/16 i orzeka karę łączną grzywny w wymiarze 220 /dwustu dwudziestu/ stawek dziennych po 10 /dziesięć/ złotych każda;

II.  Na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 4 k.k. i z art. 87 § 1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności oraz ograniczenia wolności orzeczone w sprawach: Sądu Rejonowego w Tczewie o sygn. akt: II K 345/14, II K 988/15, II K 516/16, II K 1040/16 i II K 240/17, Sądu Rejonowego w Gdyni o sygn. akt II K 258/16, Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku o sygn. akt II K 368/16, XI K 286/16 i XI K 556/16, Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie o sygn. akt IX K 632/16 oraz Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim o sygn. akt II K 986/16 i orzeka K. A. (1) karę łączną 7 /siedmiu/ lat pozbawienia wolności;

III.  Pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w w/w wyrokach pozostawia do odrębnego wykonania;

IV.  Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanej okres odbywania kary orzeczonej w sprawie o sygn. akt II K 1040/16 od 6 lipca 2017 r. godz. 15:55 do 22 lutego 2018 r. godz. 15:55;

V.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. W. z Kancelarii Adwokackiej w T. 206, 64 zł /dwieście sześć złotych i sześćdziesiąt cztery grosze/ - w tym podatek od towarów i usług - tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

Na mocy art. 6 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia skazaną w całości od obowiązku uiszczenia opłaty, a koszty procesu przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 201/17

UZASADNIENIE

S ąd ustalił, co następuje:

K. A. (1) ma 29 lat, jest panną, matką sześcioletniej córki. Przed zatrzymaniem nie pracowała, pozostawała na utrzymaniu matki. Była do tej pory jedenastokrotnie skazywana. Aktualnie wobec niej wykonywane są wyroki:

12.  Sądu Rejonowego w Tczewie z 1 września 2014 r. w sprawie o sygn. akt II K 345/14, którym orzeczono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

13.  Sądu Rejonowego w Tczewie z 8 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 988/15, którym orzeczono kary:

- roku pozbawienia wolności

- grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 20 złotych każda.

14.  Sądu Rejonowego w Gdyni z 12 maja 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 258/16, którym orzeczono karę roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności.

15.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z 18 sierpnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 368/16, którym orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności.

16.  Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z 4 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt IX K 632/16, którym orzeczono karę 6 miesięcy ograniczenia wolności.

17.  Sądu Rejonowego w Tczewie z 14 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 516/16, którym orzeczono karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

18.  Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z 12 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 986/16, którym orzeczono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

19.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z 20 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt XI K 286/16, którym orzeczono karę 2 lat ograniczenia wolności.

20.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z 30 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt XI K 556/16, którym orzeczono kary:

- 3 miesięcy pozbawienia wolności

- roku ograniczenia wolności.

21.  Sądu Rejonowego w Tczewie z 10 lutego 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 1040/16, którym orzeczono kary:

- roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz

- grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 złotych każda.

22.  Sądu Rejonowego w Tczewie z 8 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 240/17, którym orzeczono karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Dowody:

- wywiad kuratora – k. 48-9

- karta karna – k. 128-9

- odpisy wyroków – k. 7, 8, 9-10, 11, 20, 21, 23-6, 35, 42-3, 101, 103-4 i 106

K. A. (1) przebywa w izolacji penitencjarnej od 7 lipca 2017 r., do odbycia kary musiała być doprowadzona. Zachowanie skazanej w jednostce penitencjarnej jest poprawne – wobec przełożonych zachowuje się regulaminowo. Była czterokrotnie nagradzana, ale też raz ukarana dyscyplinarnie. Nie jest uczestniczką podkultury przestępczej. Pomimo motywowania nie wyraziła zgody na współpracę z administracją i kary odbywa w systemie zwykłym. Od 3 miesięcy jest zatrudniona odpłatnie i wynagrodzenia zaczęła spłacać zobowiązania finansowe. Proces resocjalizacji przebiega poprawnie, prognoza penitencjarna kształtuje się pozytywnie.

D. ód: opinia o skazanej – k. 129-33

O. śnie wymiaru kar:

Zgodnie z dyspozycją art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1, 2 i 4 k.k. i z art. 87 § 1 k.k. Sąd mógł orzec kary łączne grzywny oraz pozbawienia wolności, w wymiarach od najwyższych z kar orzeczonych w/w wyrokami skazującymi, do ich sumy.

W przypadku grzywny minimalna ilość stawek dziennych to 200 /dwieście/, zaś maksymalna to 250 /dwieście pięćdziesiąt/.

Minimalny wymiar kary pozbawienia wolności to 3 /trzy/ lata, zaś maksymalny to 14/ czternaście/ lat i 3 /trzy/ miesiące.

Zgodnie z zaleceniem zawartym w art. 85a k.k., orzekając o wymiarze każdej kary łącznej, Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają one osiągnąć w stosunku do K. A. (1), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wziął w pierwszej kolejności pod uwagę, iż wprawdzie jest to pierwszy pobyt K. A. (1) w jednostce penitencjarnej, jednak zarówno kary o charakterze wolnościowym, jak i nawet skazanie na pozbawienie wolności z dobrodziejstwem środka probacyjnego w żaden sposób nie spełniły wobec niej swojej roli. Podstawową funkcją każdej kary jest bowiem poprawa skazanego co najmniej w takim stopniu, aby powstrzymać go przed ponownym popełnieniem przestępstwa. Jest rzeczą bezdyskusyjną, iż zarówno kary ograniczenia wolności, jak i kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania celu tego nie osiągnęły i K. A. natychmiast powróciła na drogę przestępstwa – zarzucono jej popełnienie kolejnych kilkadziesiąt czynów zabronionych, co do których toczy się aktualnie postępowanie karne. Analiza dotychczasowej ścieżki życiowej skazanej wskazuje, iż jest ona osobą, która łatwo przekracza normy prawne, z kłamstwa i oszustwa jako swojego modus operandi nie zrezygnowała nawet w kontaktach z kuratorem i co gorsza Sądem, więc dla osiągnięcia pożądanej poprawy niezbędna jest niestety długotrwała izolacja penitencjarna. Celność takiej diagnozy potwierdza dodatkowo fakt, iż pomimo poprawnego ogólnego zachowania, skazana nie widzi potrzeby współdziałania z administracją zakładu karnego i nie zgodziła się na odbywanie kary w systemie programowego oddziaływania.

Za orzeczeniem kar zbliżonych do górnej granicy przemawia ponadto wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa – K. A. regularnie dopuszczała się bowiem przestępstw (głównie oszustw, ale popełniła również występki przeciwko wiarygodności dokumentów), popełniając ich łącznie 31 na przestrzeni 3 lat, z oszustw i wyłudzeń uczyniła wręcz sobie stałe źródło dochodu i w tej sytuacji orzeczenie kary na zasadzie absorpcji byłoby nadmiernym premiowaniem skazanej, które pozostawałoby w sprzeczności ze społecznym odczuciem sprawiedliwości. Należy podkreślić, iż sądy nie działają w próżni, lecz realizują interesy społeczeństwa, które powierzyło im sprawowanie wymiaru sprawiedliwości i na którego oczekiwania nie mogą pozostawać głuche. Wyraźnie dał temu również wyraz ustawodawca, wprowadzając art. 85a k.k., nakazujący miarkować karę łączną przede wszystkim w celu stosownej prewencji. Orzeczone kary łączne muszą być sygnałem, że przestępstwo nie popłaca, zaś osoby popełniające wiele czynów zabronionych nie tylko nie unikną samej kary, ale przy tym poniosą karę nie symboliczna, lecz dotkliwą.

Za tym, aby kary łączne zostały orzeczone w dolnej wysokości, przemawia natomiast ocena zachowania K. A. (1) w zakładzie karnym: fakt, iż zbiera wnioski nagrodowe, podjęła pracę, zaczęła naprawiać szkody, nie należy do subkultury przestępczej, deklaruje także krytycyzm wobec popełnionych przestępstw. W tej sytuacji istnieje szansa, że cele kary zostaną tym razem trwale osiągnięte w umiarkowanie długim okresie czasu.

Wobec powyższego, Sąd uznał, iż kary łączne mogą być zbliżone do dolnej granicy, przy czym jednak muszą wyraźnie ją przekraczać– w przeciwnym wypadku byłyby karami zbyt łagodnymi, które nie byłyby w stanie osiągnąć pożądanych efektów wobec skazanej. W konsekwencji Sąd orzekł kary łączne: 220 /dwustu dwudziestu/ stawek dziennych grzywny oraz 7 /siedmiu/ lat pozbawienia wolności. W ten sposób wymiar każdej z kar został dość znacznie zmniejszony (odpowiednio o 30 stawek dziennych oraz 7 lat i 4 /cztery/ miesiące), należy jednak podkreślić, iż orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści. Wyrokiem łącznym nie można jedynie doprowadzić do pogorszenia sytuacji skazanego w stosunku do tej, w której doszłoby do oddzielnego wykonania poszczególnych kar jednostkowych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie 29 października 2009 r. w sprawie sygn. akt II AKa 189/09, KZS 2009/12/57). Taka linia orzecznicza sądów powszechnych została w pełni zaakceptowana przez Sąd Najwyższy, który potwierdził, że racjonalizacja kary orzekanej jako kara łączna w wyroku łącznym nie musi być rozumiana wyłącznie jako łagodzenie (postanowienie z dnia 23 stycznia 2007 r. w sprawie sygn. akt IV KK 459/06, LEX nr 310245) oraz stwierdził, że dopuścić należy także taki stan rzeczy, że wyrok łączny może pogorszyć sytuację skazanego. Kara łączna jest swego rodzaju podsumowaniem działalności przestępczej sprawcy i ma ona likwidować swoistą konkurencję kar w postępowaniu wykonawczym wynikłą z kilkakrotnych skazań - nie jest to zaś sposób na premię dla sprawcy większej ilości przestępstw (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 października 2007 r. w sprawie sygn. akt II AKa 183/07, Prok. i Pr. - wkł. 2008/4/17).

Jednocześnie nie można uznać, aby kary w orzeczonych wysokościach były zbyt łagodne i w ten sposób mogły oddziaływać demoralizująco - zarówno na pokrzywdzonych, jak i na innych sprawców przestępstw, utwierdzając ich w przekonaniu, że niezależnie od ilości popełnionych czynów, Sąd i tak musi wydać korzystny dla nich wyrok łączny i umacniając w nich tym samym swoiste poczucie bezkarności. Orzekając karę łączną, Sąd nie może więc zbytnio promować postawy sprawcy popełniającego nawet kilka czynów zabronionych, tymczasem skazana K. A. regularnie naruszała obowiązujący porządek prawny i była łącznie 11 razy skazywana, zaś przedmiotowa kara łączna orzekana jest za kilkadziesiąt przestępstw. Należy podkreślić, iż w ocenie Sądu brak podstaw do uznania, iż szczególnie w przypadku orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności bardziej zbliżonej do dolnej granicy, po opuszczeniu zakładu karnego skazana ponownie nie wróci na drogę przestępstwa. Analiza dotychczasowej ścieżki życiowej skazanej wskazuje, iż jest ona osobą, która wyjątkowo łatwo przekracza normy prawne i jest w tym zakresie całkowicie bezkrytyczna. Swoim zachowaniem pomiędzy skazaniami, a umieszczeniem w zakładzie karnym K. A. wykazała, że wszystkie szanse, jakie otrzymywała od sądów, błędnie uznawała za przejaw słabości wymiaru sprawiedliwości, co w konsekwencji spowodowało zamiast pożądanej poprawy zachowania, wzbudzenie błędnego poczucia bezkarności. Dlatego trudno w przedmiotowej sprawie przesądzać o skutecznej resocjalizacji skazanej i nie można zbytnio promować tego typu sprawcy. W ocenie Sądu orzeczona kara łączna jest adekwatna do wskazanych powyżej okoliczności i tym samym odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Swoją dotychczasową postawą K. A. okazała, iż dla jej pełnej i trwałej resocjalizacji niezbędne jest niestety odbycie kary surowej – jedynie taka daje gwarancję powstrzymania skazanej przed ponownym popełnieniem przestępstwa. Łatwość, z jaką dotychczas naruszała porządek prawny i praktyczny brak jakichkolwiek już zahamowań w sięganiu po cudze mienie powoduje, iż do czasu pomyślnego i trwałego zakończenia procesu resocjalizacji winna ona być odseparowana od społeczeństwa, którego normy całkowicie lekceważy i dla którego porządku prawnego i mienia uczciwych obywateli stanowi niestety stałe i poważne niebezpieczeństwo.

Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono skazanej okres odbywania kary jednostkowej orzeczonej w sprawie o sygn. akt II K 1040/16.

Wynagrodzenie obrońcy z urzędu przyznano w stawce określonej rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w przedmiocie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, biorąc pod uwagę ilość terminów rozprawy, która odbyła się z jego udziałem.

Sąd przejął koszty postępowania na rachunek Skarbu Państwa uznając, iż w sytuacji, gdy K. A. (1) skazana jest na długotrwałe pozbawienie wolności, a w zakładzie karnym wprawdzie pracuje, jednak zarabia stosunkowo mało i w pierwszej kolejności musi naprawić wyrządzone szkody, nie byłaby ona w stanie ponieść kosztów procesu, a próba wyegzekwowania należności byłaby bezskuteczna.