Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, Wydział I Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Gołuńska-Łupina

Protokolant: st. sek. sąd. Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2018r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa A. G. i G. G.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. solidarnie na rzecz powodów A. G. i G. G. kwotę 3 599 zł. 95 gr.(trzy tysiące pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 95/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. solidarnie na rzecz powodów A. G. i G. G. kwotę 1197 zł. (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

Sygnatura akt: I C 191/18

UZASADNIENIE

Stan faktyczny:

W dniu 14 czerwca 2016r. w wyniku kolizji drogowej uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność powodów A. G. i G. G. na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Sprawca kolizji miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne)

Po zdarzeniu pojazd powodów został odwieziony przez pomoc drogową do (...) – Holowanie G. K. w G.. W dniu 14 czerwca 2016r. powodowie zawarli z ww. przedsiębiorcą umowę najmu samochodu zastępczego marki S. (...). Stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego wynosiła 100 zł brutto. Następnie, w dniu 14 czerwca 2016r. powodowie zwrócili się do ubezpieczyciela o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, wskazując, że powód jest osobą niepełnosprawną, a pojazd jest im potrzebny do dojazdu do pracy.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o umowę najmu, pismo z dnia 14 czerwca 2016r. [w:] akta szkody)

W dniu 14 czerwca 2016r. poszkodowani zgłosili szkodę pozwanemu (...) S.A. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany sporządził kalkulację naprawy, ustalając koszt naprawy na kwotę 15.288,31 zł. Jednocześnie, pozwany określił wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym na kwotę 11.500 zł, a wartość pojazdu w stanie uszkodzonym na kwotę 4.727 zł. O powyższych ustaleniach ubezpieczyciel poinformował powodów drogą elektroniczną. Pismem z dnia 1 lipca 2016r., które wpłynęło do pozwanego w dniu 7 lipca 2016r., powodowie wnieśli o ponowne rozpatrzenie sprawy i wypłatę odszkodowania w kwocie 11.000 zł. Decyzją z dnia 11 lipca 2016r. pozwany uznał szkodę poniesioną przez powodów za szkodę całkowitą, ustalił wartość pojazdu sprzed kolizji na kwotę 11.500 zł, wartość pojazdu w stanie uszkodzonym na kwotę 4.727 zł i przyznał poszkodowanym odszkodowanie za szkodę w wysokości 6.773 zł. Pismem z dnia 18 lipca 2016r. pozwany poinformował powodów o ofercie dotyczącej zakupu pojazdu w stanie uszkodzonym za kwotę 4.111 zł. Decyzją z dnia 27 lipca 2016r. pozwany dodatkowo przyznał powodom kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów holowania.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: kalkulację naprawy nr (...), wycenę nr (...), protokół oględzin, odwołanie z dnia 1 lipca 2016r., decyzję pozwanego z dnia 11 lipca 2016r., pismo pozwanego z dnia 18 lipca 2016r., decyzja pozwanego z dnia 27 lipca 2016r. [w:] akta szkody)

W dniu 4 sierpnia 2016r. powodowie zwrócili pojazd zastępczy. Z tytułu najmu pojazdu zastępczego w okresie od 14 czerwca 2016r. do 4 sierpnia 2016r. tj. przez okres 52 dni wynajmujący wystawił fakturę VAT na kwotę 5.199,95 zł.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o umowę najmu [w:] akta szkody, faktura VAT nr 27/2016 k. 32)

W dniu 17 sierpnia 2016r. powodowie sprzedali pozostałości samochodu przedsiębiorcy, z którym zawarli umowę najmu pojazdu zastępczego, za kwotę 6.500 zł.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o umowę sprzedaży k. 30)

Nabywca potrącił z ceny sprzedaży pozostałości swoją wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

(dowód: przesłuchanie powódki G. G. płyta CD k. 111, przesłuchanie powoda A. G. płyta CD k. 111)

W dniu 23 sierpnia 2016r. powodowie zakupili nowy pojazd za kwotę 15.000 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o fakturę VAT nr (...) k. 31)

Na zakup tego pojazdu powodowie zaciągnęli pożyczkę.

(dowód: przesłuchanie powódki G. G. płyta CD k. 111, przesłuchanie powoda A. G. płyta CD k. 111)

Decyzją z dnia 25 sierpnia 2018r. pozwany przyznał powodom odszkodowanie w kwocie 1.600 zł za najem pojazdu zastępczego za okres 16 dni.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o decyzję pozwanego z dnia 25 sierpnia 2016r. [w:] akta szkody)

Pismem z dnia 5 grudnia 2016r. powodowie wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 3.699,95 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego na wskazany rachunek bankowy. Pismem z dnia 29 grudnia 2016r. pozwany poinformował, że nie znalazł podstaw do zmiany decyzji.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o wezwanie do zapłaty z dnia 5 grudnia 2016r. k. 45-46, pismo pozwanego z dnia 29 grudnia 2016r. k. 48-49)

Powód A. G. po wypadku komunikacyjnym z 1993r. ma upośledzoną funkcję lokomocji z powodu dysfunkcji stawu biodrowego prawego i stawów kolanowych. Powód pracuje na część etatu w Akademii (...) w G..

(dowód: orzeczenia lekarza orzecznika ZUS k. 104-105)

Przedmiotowy pojazd został przez powodów zakupiony za kwotę 16-18.000 zł i służył im jako środek transportu m.in. w celu dojazdu do pracy. Powódka codziennie zawoziła tym pojazdem niepełnosprawnego męża do pracy. Przedmiotowy samochód zapewniał komfort jazdy niepełnosprawnemu powodowi, gdyż po odsunięciu fotela pozostawało z przodu dużo miejsca. Powodowie nie mieli innego pojazdu ani też oszczędności, które mogliby przeznaczyć na zakup nowego pojazdu.

(dowód: zeznania świadka S. G. płyta CD k. 111, przesłuchanie powódki G. G. płyta CD k. 111, przesłuchanie powoda A. G. płyta CD k. 111)

Ocena dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadka S. G. oraz dowodu z przesłuchania powodów.

W ocenie Sądu brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania autentyczności i wiarygodności przedłożonych przez strony dokumentów, w tym akt szkody, faktur dokumentujących poniesione koszty najmu pojazdu zastępczego, umów sprzedaży czy korespondencji stron. Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani też nie kwestionowała treści oświadczeń zawartych w tych dokumentach. Powyższe dokumenty nie budziły także żadnych wątpliwości Sądu, albowiem nie nosiły żadnych śladów przerobienia, podrobienia czy innej ingerencji.

Za wiarygodne należało uznać również zeznania świadka S. G. oraz powodów A. G. i G. G.. W ocenie Sądu zeznania wymienionych osób są szczere i spójne, a także nie budzą wątpliwości w świetle zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego. W części dotyczącej przebiegu postępowania likwidacyjnego, okoliczności sprzedaży wraku pojazdu i zakupu nowego samochodu zeznania powyższych osób znajdują potwierdzenie w treści złożonych dokumentów.

Na podstawie art. 227 kpc i art. 217 kpc Sąd oddalił natomiast wnioski strony powodowej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków G. K. i M. Z., gdyż okoliczności na jakie mieli zeznawać wymienione osoby zostały już dostatecznie wyjaśnione za pomocą innych środków dowodowych. W tym stanie rzeczy uwzględnienie powyższych wniosków doprowadziłoby jedynie do nieuzasadnionej zwłoki w rozpoznaniu i rozstrzygnięciu niniejszej sprawy.

Kwalifikacja prawna:

Normatywną podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 kc i art. 824 ¹ § 1 kc oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 kc o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 392) wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Nadto, na względzie należy mieć również treść art. 361 § 1 kc, który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 kc, który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jednocześnie z treści art. 361 § 2 kc wynika, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł poszkodowany.

Przechodząc do szczegółowych rozważań należy wskazać, że pomiędzy stronami nie było sporu ani co do okoliczności kolizji drogowej z dnia 14 czerwca 2016r., winy kierowcy posiadającego obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń ani tego, że odpowiedzialność za szkodę ponosi pozwany w związku z zawartą ze sprawcą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Nadto, należało mieć na uwadze, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany zakład ubezpieczeń przyjął co do zasady odpowiedzialność za poniesioną przez powodów szkodę i przyznał im m.in. odszkodowanie w wysokości 1.600 zł z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Bezsporna była również stawka najmu określona w umowie na kwotę 100 zł brutto za dobę. W tym stanie rzeczy jedyną kwestią sporną było ustalenie uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego. Zważyć bowiem należy, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany ubezpieczyciel za uzasadniony przyjął jedynie okres 16 dni tj. okres od dnia zdarzenia do dnia poinformowania poszkodowanych o szkodzie całkowitej, a także czas niezbędny na zagospodarowanie pozostałości pojazdu. W ocenie powodów stanowisko pozwanego jest nieuzasadnione, albowiem rzeczywisty okres najmu trwał 52 dni, a wypłacona przez pozwanego kwota odszkodowania z tytułu szkody całkowitej nie pozwalała na zakup nowego samochodu. Powodowie podnosili również, że powód jest osobą niepełnosprawną z upośledzoną funkcją lokomocji, a pojazd był mu niezbędny, by dojechać do pracy. Jednocześnie, powodowie zauważyli, że przedstawiona im przez ubezpieczyciela oferta sprzedaży pozostałości była znacznie zaniżona, co spowodowało konieczność poszukiwania lepszej oferty na rynku.

Jak wskazuje się w judykaturze odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także wydatki za najem pojazdu zastępczego (por. wyrok SN z dnia 26 listopada 2002r., V CKN 1397/00; wyrok SN z dnia 5 listopada 2004r., II CK 494/03; wyrok SN z dnia 8 września 2004 r., IV CK 672/03). W uchwale z dnia 17 listopada 2011r., III CZP 05/11, OSNC 2012/3/28, Biul. SN 2011/11/5 Sąd Najwyższy wskazał, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje jedynie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. W uzasadnieniu tej uchwały SN wyjaśnił, że „stratą w rozumieniu art. 361 § 2 kc są objęte także te wydatki, które służą ograniczeniu (wyłączeniu) negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia (zniszczenia) pojazdu. Negatywnym następstwem majątkowym jest tu utrata możliwości korzystania z rzeczy, a więc utrata uprawnienia stanowiącego atrybut prawa własności. W takiej sytuacji poszkodowanemu przysługuje roszczenie o zwrot wydatków na najem pojazdu zastępczego nieprzeznaczonego do kontynuowania działalności gospodarczej lub zawodowej, można je bowiem uznać za stratę (art. 361 § 2 kc). Nie wszystkie jednak wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, 362 i 826 § 1 kc). Na dłużniku powinien w związku z tym ciążyć obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika”. Nadto, należy wskazać, że „w przypadku odpowiedzialności ubezpieczyciela opartej na umowie ochrony odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku wobec poszkodowanego, odpowiedzialność ta obejmuje rzeczywisty okres pozbawienia poszkodowanego możliwości korzystania ze swego pojazdu, a nie jedynie uzasadniony czas naprawy, wynikający z kalkulacji sporządzonej w jakimkolwiek systemie ułatwiającym rozliczenie szkody, czy przyjętej dowolnie przez ubezpieczyciela” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2017r. I ACa 2464/15, LEX).

W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy żądanie powoda zasługuje na uwzględnienie w całości. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że z uwagi na szczególną sytuację życiową pojazd zastępczy był niezbędny powodom do codziennego funkcjonowania. Jak wynika z zeznań powodów, potwierdzonych dokumentem w postaci orzeczenia lekarza orzecznika ZUS wskutek obrażeń odniesionych onegdaj w wypadku komunikacyjnym A. G. ma upośledzoną funkcję lokomocji z powodu dysfunkcji stawu biodrowego prawego i stawów kolanowych. Z tego względu powód ma ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się i korzystanie z publicznych środków transportu może nastręczać mu problemów. Nadto, powód nie może samodzielnie prowadzić samochodu. W związku z tym, do pracy powód był zawożony samochodem przez żonę bądź innego członka rodziny. Zatem, w powyższych okolicznościach, brak pojazdu, który został zniszczony wskutek zachowania kierowcy ubezpieczonego w zakresie OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, spowodował istotne niedogodności w codziennym funkcjonowaniu powodów. Nie ulega zatem wątpliwości Sądu, że wynajęcie pojazdu było konieczne, by powód mógł w normalnych warunkach dojechać do pracy. Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego co do długości uzasadnionego czasu najmu tj. że po upływie 16 dni od zdarzenia ustały podstawy do dalszego wynajmowania pojazdu zastępczego i powodowie mogli zakupić nowy pojazd. Zdaniem pozwanego okres najmu obejmuje okres do dnia poinformowania powodów o szkodzie całkowitej oraz dodatkowe 7 dni na zagospodarowanie pozostałości. Z takim sposobem ustalenia czasu najmu nie sposób się zgodzić. Przede wszystkim należy zauważyć, że odszkodowanie w kwocie 6.773 zł zostało wypłacone powodom nie z dniem poinformowania o szkodzie całkowitej, czy po 7 dniach po tej dacie, lecz dopiero w dniu 18 lipca 2016r., a więc po upływie ponad miesiąca od dnia powstania szkody, co już w samo w sobie przeczy twierdzeniom pozwanego o możliwości zakupu nowego pojazdu po 16 dniach od dnia powstania szkody. Podkreślić przy tym należy, iż mimo, wcześniejszego zakończenia czynności związanych z ustaleniem wysokości szkody, pozwany zwlekał z podjęciem ostatecznego stanowiska aż do upływu 30 – dniowego terminu ustawowego. Pozwany powołuje się na rzekome opóźnienie poszkodowanych w złożeniu odwołania. Tymczasem, wiążącym stanowiskiem ubezpieczyciela była dopiero decyzja o wysokości odszkodowania podjęta w dniu 18 lipca 2016r., a nie wiadomość e – mail z czerwca 2016r. Dodatkowo, należy zauważyć, że jeszcze po dacie wypłaty odszkodowania pozwany podejmował czynności związane z likwidacją przedmiotowej szkody, po wniesieniu odwołania przez poszkodowanych, gdyż w dniu 27 lipca 2016r. wypłacił im kolejną część odszkodowania obejmującą zwrot kosztów holowania. Co istotne, powodowie nie posiadali żadnych środków własnych, które mogliby przeznaczyć na zakup nowego samochodu. Jednocześnie należy zauważyć, że wypłacona powodom kwota 6.773 zł była niewystarczająca do zakupu nowego samochodu i tym samym do przywrócenia majątku do stanu sprzed szkody. Zwrócić należy uwagę, że wobec ustalenia przez pozwanego, że szkoda ma charakter szkody całkowitej wypłacone powodom odszkodowanie stanowiło jedynie różnicę pomiędzy wartością pojazdu w stanie nieuszkodzonym a wartością w stanie uszkodzonym. Środki wypłacone powodom przez pozwanego nie pozwalałyby im na zakup nowego pojazdu, który odpowiadałby właściwościom pojazdu zniszczonego. Co prawda, w niniejszej sprawie powodowie nie domagali się dopuszczenia dowodu z opinii biegłego do spraw wyceny pojazdów mechanicznych celem zweryfikowania przyjętych przez pozwanego wartości pojazdu przed i po wypadku, lecz jak wynika z zeznań powodów oraz świadka zniszczony pojazd został przez nich zakupiony za kwotę około 16.000 – 18.000 zł, a zatem kwotę wyższą niż przyjęta przez pozwanego. Nadto, należy zauważyć, że pozwany przedłożył powodom ofertę dotyczącą zakupu pozostałości zniszczonego samochodu, jak się jednak później okazało przedmiotowa oferta była znacznie zaniżona, albowiem ostatecznie powodowie sprzedali wrak pojazdu za cenę 6.500 zł, a więc kwotę ponad 2.000 zł wyższą niż zaproponowana przez pozwanego. Nie można zatem twierdzić, że pozwany dokonał wyceny pozostałości w sposób rzetelny i z tą datą ustalała jego odpowiedzialności. Gdyby pozwani przyjęli ofertę pozwanego to ponieśliby dodatkową szkodę, stąd zmuszeni byli do poszukiwania nabywcy we własnym zakresie. W świetle powyższego, uznać należało, że nie posiadając żadnych środków własnych, by pokryć koszty naprawy pojazdu uszkodzonego z winy kierowcy ubezpieczonego w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, powodowie mogliby zakupić nowy pojazd dopiero z chwilą wypłaty odszkodowania przez pozwanego oraz z datą sprzedaży pozostałości zniszczonego auta. Do tego momentu, wskutek działania kierowcy ubezpieczonego w zakresie OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, powodowie byli pozbawieni możliwości korzystania z przedmiotu swojej własności. Dopiero w dniu w dniu 17 sierpnia 2016r. powodowie zdołali sprzedać pozostałości samochodu za kwotę 6.500 zł. Zważywszy jednak, że okres najmu zakończył się wcześniej tj. z dniem 4 sierpnia 2016r. za uzasadniony należało uznać cały 52- dniowy czas najmu. Stawka najmu w wysokości 100 zł była pomiędzy stronami bezsporna, stąd należało przyjąć, że z tytułu najmu pojazdu zastępczego należało się powodom odszkodowanie w wysokości 5.199,95 zł. Mając na względzie, że przed wytoczeniem powództwa pozwany wypłacił im kwotę 1.600 zł, to w dalszym ciągu do skompensowania pozostaje kwota 3.599,95 zł.

Mając powyższe na uwadze – na podstawie art. 822 § 1 i 4 kc oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – na rzecz powoda zasądzić łącznie kwotę 3.599,95 zł. Ponadto – na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 18 sierpnia 2016r. do dnia zapłaty.

Koszty procesu:

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 kpc w zw. z § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, zasądził od pozwanego całość poniesionych przez powoda kosztów procesu. Na zasądzoną kwotę składają się: opłata sądowa od pozwu (185 zł), wynagrodzenie fachowego pełnomocnika (900 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (34 zł).