Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny

w składzie: SSO Andrzej Sterkowicz

protokolant: sekretarz sądowy Edyta Prządka

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2017 r. w Warszawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko G. S.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego G. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 81.014,93 zł (osiemdziesiąt jeden tysięcy czternaście złotych i dziewięćdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 77.292, 31 zł od dnia 8 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  Zasądza od pozwanego G. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 6430 zł (sześć tysięcy czterysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz 5417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nadaje wyrokowi w pkt1 i 2 rygor natychmiastowej wykonalności.

Uzasadnienie wyroku z dnia 26 kwietnia 2017r.

W pozwie z dnia 19 lipca 2016 r. (data stempla pocztowego) strona powodowa (...) Bank (...) S.A. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanych G. S. oraz E. S. kwoty 81.014,93 zł z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od kwoty 77.292,31 liczonymi od dnia 8 lipca 2016 do dnia zapłaty. Strona powodowa wniosła także o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że zobowiązanie wobec powoda powstało wobec nieterminowej realizacji zobowiązania wynikającego z czynności bankowej tj. umowy kredytu jaka została zawarta pomiędzy stronami. Wobec nie wywiązywania się z tego przez pozwanych powód dokonał wypowiedzenia tej umowy. Po dokonanym wypowiedzeniu umowy powód wezwał pozwanych do zapłaty należności dochodzonych niniejszym pozwem, które pozwani odebrali. Powód wskazał, iż podejmował również próbę nawiązania kontaktu telefonicznego z pozwanymi celem ustalenia warunków spłaty zadłużenia.

(pozew, k. 7-9)

W dniu 27 września 2016 tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który w całości uwzględnił roszczenie powoda.

(nakaz zapłaty – k. 62)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany D. Z. wniósł o odrzucenie powództwa. Zdaniem pozwanego istotne znaczenie ma brak przedłożonych innych ważnych dokumentów jak dowodu złożenia wobec pozwanych skutecznego oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy, odpisu oświadczenia woli powodowego banku o wypowiedzeniu umowy kredytowej oraz okoliczności uzasadniających tę decyzję. Pozwany podniósł, iż powód w pozwie jako podstawę dochodzonego roszczenia wskazał umowę kredytową ze zmianami, podczas gdy żadnych zmian w formie aneksów do umowy nie podpisywał. Na zakończenie pozwany wskazał, iż nieprawdziwe są stwierdzenia powoda jakoby pozwani potwierdzili odbiór zawiadomień o wezwaniu do zapłaty, podczas gdy zawiadomienia te faktycznie nie zostały doręczone.

(sprzeciw, k. 75-76)

Odnosząc się do przedstawionego stanowiska w pisemnej odpowiedzi na sprzeciw, strona powodowa w piśmie z dnia 7 marca 2017 r. (data stempla pocztowego) podniosła, że dochodzona przez nią w pozwie kwota wynika z nieterminowej realizacji zobowiązań pozwanych wynikającej z czynności bankowej jaką była zawarta przez strony umowy kredytu. Podniesiono, że strona pozwana zalegała ze spłatą bieżącego zadłużenia w wysokości 5147,27 zł wobec czego powód zgodnie z § 6 przedmiotowej umowy kredytu uprawniony był do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Powód wskazał, iż pozwany nie zakwestionował wysokości żądanej należności oraz nie wskazał, że terminowo uiszcza raty kredytu, tym samym okoliczności te należy uznać za przyznane. Na zakończenie podniósł, iż wskazuje, że strony nie podpisywały żadnego aneksu do umowy, tym samym w treści pozwu omyłkowo wskazano, iż wierzytelności wynika również z późniejszych zmian umowy kredytu.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 22 września 2005 r. pomiędzy (...) Bank (...) S.A. w W. a G. i E. S. doszło do zawarcia umowy o kredyt mieszkaniowy nr (...). W ramach tej umowy (...) Bank (...) S.A. udzielił kredytobiorcom kredytu mieszkaniowego w kwocie 152.700 zł z przeznaczeniem na pokrycie części kosztów zakupu nieruchomości stanowiącej budynek mieszkalny w G.. Kredyt udzielony został na okres od 22 września 2005 r. do 12 września 2026 r. Udzielony kredyt został oprocentowany według zmiennej stopy kredytowej, która w dniu jego zawarcia wynosiła 6,75%.

Zgodnie z § 6 umowy w przypadku nie spłacenia co najmniej jednej raty kredytu zgodnie z harmonogramem Bank ma prawo do rozwiązania umowy kredytu z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Brak spłaty zadłużenia w wymienionym powyżej terminie skutkuje naliczaniem odsetek podwyższonych od całego zadłużenia i wszczęciem postępowania windykacyjnego.

Zabezpieczenie kredytu stanowiły:

- hipoteka zwykła w kwocie (...) zł zabezpieczająca kwotę kapitału kredytu oraz hipoteka kaucyjna do kwoty (...) zl zabezpieczająca kwotę odsetek od kredytu na nieruchomości, stanowiącej budynek mieszkalny o adresie ul. (...) M., położony na działce gruntu nr (...) dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w G., Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Kw nr (...),

- cesja praw z polisy ubezpieczenia w/w nieruchomości,

- weksel in blanco z deklaracją wekslową, ważnie wystawiony przez Kredytobiorcę,

- ubezpieczenie na życie G. S. w Towarzystwie (...) na Życie z sumą ubezpieczenia nie mniejszą niż 152.700 zł.

Pozwany złożył oświadczenie o poddaniu się egzekucji na podstawie art. 97 ust. 1 i 2 prawa bankowego do łącznej kwoty 229.050,00 zł.

Integralną częścią umowy stanowiły Regulamin; tabela oprocentowania, opłat i prowizji (...) Bank (...) S.A. – dla Kredytów Mieszkaniowych.

(umowa z kredytu mieszkaniowego z dnia 22 września 2005 r., k. 19-22)

Pozwany nie regulował rat kredytu w ustalonych terminach.

(okoliczność bezsporna)

Pismem z dnia 30 marca 2016 roku, dwukrotnie awizowanym, strona powodowa poinformowała pozwanego, że wobec zaprzestania realizacji obowiązku comiesięcznej spłaty rat kredytu wypowiada pozwanemu umowę kredytu mieszkaniowego nr (...) z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. W związku z powyższym cała niespłacona część kredytu wraz z należnymi odsetkami i kosztami z niej wynikającymi zostanie postawiona w stan natychmiastowej wymagalności z upływem okresu wypowiedzenia umowy.

(zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy kredytu mieszkaniowego, k.89)

Pismem z dnia 17 maja 2016 r. w związku z powstaniem zaległości w spłacie kredytu i rozwiązaniem umowy powód skierował do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 82.410,31 zł w nieprzekraczalnym terminie 7 dni.

(dowód: pismo z dnia 15 maja 2016 r., k. 48)

Po dokonanym wypowiedzeniu (...) Bank (...) S.A. w dniu 7 lipca 2016 r. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych. Wyciąg ten stwierdzał zadłużenie łączne na kwotę 81.014,93 zł. Kwota ta obejmowała wówczas 77.292,31 zł zadłużenia z tytułu kapitału niespłaconego kredytu, kwotę 2.937,77 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od kapitału za okres od 12 października 2015 r. do dnia 13 maja 2015 r. oraz 784,85 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia 14 maja 2016 r. do dnia 6 lipca 2016 r.

(bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 7 lipca 2016 r., k. 17)

Pozwany nie dokonał spłaty tej kwoty w wyznaczonym przez (...) Bank (...) S.A. terminie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, wymienionych wyżej w stanie faktycznym sprawy. Są to dokumenty, które mają charakter dokumentów prywatnych, których ocena musi zostać dokonana poprzez pryzmat reguły wynikającej z art. 245 k.c. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą zasadniczo spójny i nie budzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Stwierdzić należy, że żadna ze stron nie poddawała w wątpliwość ich wiarygodności i mocy dowodowej, a również i Sąd nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości w tym zakresie z urzędu. Wskazać należy, iż okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów, tj. art. 229-230 k.p.c. bowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie ww. przepisów. Strona pozwana nie zaprzeczyła skutecznie znaczenia dowodów ani pod kątem ich ważności lub pochodzenia.

Sąd zważył co następuje:

Mając na względzie fakt, że nakaz zapłaty nie został zaskarżony przez pozwaną E. S. w stosunku do jej osoby nakaz stał się prawomocny.

Przedmiotem niniejszego postępowanie było zatem jedynie roszczenie o zapłatę skierowane przeciwko G. S..

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że między stronami doszło w dniu 22 września 2005 r. roku do zawarcia umowy kredytu mieszkaniowego.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 i 2 pr. bank. w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, zaś termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni.

Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała faktu zawarcia umowy o kredyt, jak również jej ważności, w związku z czym – wobec braku przesłanek podważających te okoliczności – również w ocenie Sądu umowa ta była skuteczna. W ustalonym stanie faktycznym jest zatem bezsporne, że strona powodowa udzieliła pozwanemu kredytu mieszkaniowego w wysokości 152.700 zł.

Zgromadzony materiał dowodowy pozwolił ustalić, że pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku terminowej spłaty pożyczonej kwoty wraz z odsetkami umownymi, co spowodowało wypowiedzenie przez powoda łączącej strony umowy kredytu. W konsekwencji tego wypowiedzenia kredyt został postawiony w stan natychmiastowej wymagalności, co oznacza powstanie obowiązku zwrotu całej kwoty kredytu niezależnie od pierwotnego harmonogramu spłat.

Wbrew podnoszonym przez stronę pozwaną zarzutom pozwany został prawidłowo zawiadomiony o wypowiedzeniu przez stronę powodową łączącej strony umowy kredytu mieszkaniowego z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia przewidzianego postanowieniami umowy. Strona powodowa przedłożyła bowiem na tą okoliczność tzw. zwrotne potwierdzenia odbioru, z których wynika, że przesyłka zawierająca wypowiedzenie umowy kredytu oraz przedsądowe wezwanie do zapłaty była dwukrotnie awizowana.

Wskazać należy, że fakt niezapoznania się pozwanego z oświadczeniem o wypowiedzeniu musi zostać oceniony na gruncie przepisu art. 61 k.c. który normuje skuteczność oświadczeń woli składanych innej osobie. Przyjmuje się, że oświadczenie takie zostało złożone, gdy doszło do adresata w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią. Zgodzić się też należy z poglądem doktryny zgodnie z którym, w świetle treści art. 61 k.c., dla skuteczności złożenia oświadczenia woli innej osobie, nie jest konieczne, by adresat tego oświadczenia zapoznał się z jego treścią. Uznaje się za wystarczające to, że miał możliwość zapoznania się z treścią pisma (por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2012 r, II CSK 655/11, Lex nr 1228436). W tym kontekście zaniechanie odbioru pisma prawidłowo awizowanego, musi być rozumiane jako prawidłowe doręczenie oświadczenia zawartego w piśmie. W niniejszej sprawie istnieją dostateczne dowody dla przyjęcia, że pozwany miał możliwość zapoznania się z treścią wypowiedzenia umowy kredytu oraz przedsądowego wezwania do zapłaty. W związku z powyższym zadłużenie pozwanego na dzień 7 lipca 2016 roku tj. dzień sporządzenia wyciągu z ksiąg bankowych wynosiło kwotę 77.292,31 zł z tytułu zadłużenia z tytułu kapitału niespłaconego kredytu, kwotę 2.937,77 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od kapitału za okres od 12 października 2015 r. do dnia 13 maja 2015 r. oraz kwotę 784,85 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia 14 maja 2016 r. do dnia 6 lipca 2016 r.

Dostrzeżenia wymaga, że pozwany nie sformułował żadnych zarzutów, które kwestionowałyby jego zadłużenie wobec powoda. Dokumenty zaoferowane jako dowody miały charakter dokumentów prywatnych, jednakże w takim zakresie w jakim ich prawdziwość nie była podważana, zawarte w nich oświadczenia zostały uznane za zgodne z prawdą (art. 253 k.p.c.). W ocenie Sądu, strona powodowa – zgodnie ze spoczywającym na niej ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c. – wykazała istnienie i wysokość zadłużenia pozwanego, a jednocześnie ten, nie przedstawił na tą okoliczność przeciwdowodu, który podważałby wyliczenia strony powodowej, co skutkowało uwzględnieniem powództwa w całości. Pozwany, w zakresie w jakim nie zgadzał się z twierdzeniem pozwu powinien był zgodnie z zasadą wyrażoną w wspomnianym powyżej art. 6 k.c. i art. 232 zd 1 k.p.c. przedstawić dowody dla poparcia zgłoszonych zarzutów, a tego nie uczynił, nie przedłożył bowiem żadnego dowodu na podnoszone przez siebie okoliczności.

Skutkowało to orzeczeniem zgodnym z żądaniem pozwu.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z umową, od zadłużenia przeterminowanego pobierane są odsetki, których oprocentowanie liczone jest jako czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym. Uregulowanie to pozostaje w zgodzie z zasadą przyjętą w art. 481 § 2 k.c., która stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Rozstrzygnięcie o kosztach postepowania oparto na regule art. 98 k.p.c.