Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 października 2016r., powódka M. R. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 80.000 zł tytułem częściowego odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, a ponadto o zasądzenie kosztów procesu, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż w dniu 15 marca 2016r. doznała szkody w pojeździe marki J.. Odpowiedzialność za przedmiotowy wypadek ponosi sprawca, posiadający ubezpieczenie w zakresie OC posiadacza pojazdu w pozwanym Towarzystwie. Pozwany po otrzymaniu zgłoszenia szkody wyliczył odszkodowanie na kwotę 66.169,51 zł., przy czym statecznie odmówił wypłaty odszkodowania, uznając, że kierowca J. celowo doprowadził do kolizji. Pismem z dnia 20 września 2016 r. powódka wezwała pozwanego do wypłaty odszkodowania, załączając własną kalkulację, z której wynika, że koszty naprawy wynoszą łącznie 88.013,86 zł. (pozew, k. 3-4)

Następnie na rozprawie w dniu 28 czerwca 2018r. strona powodowa dokonała rozszerzenia powództwa o kwotę 4.835,28 zł i ostatecznie wiosła o zasądzenie kwoty 84.835,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty. (stanowisko strony, k. 217v., 00:15:39, e-protokół, k. 218, pismo procesowe, k. 216)

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Zakwestionowała powództwo zarówno co do zasady jak i wysokości, argumentując, iż z zebranej dokumentacji wynika, że opisane w zgłoszeniu szkody i protokole oględzin uszkodzenia pojazdu powódki nie powstały w przedstawionych ubezpieczycielowi okolicznościach. (stanowisko strony, k. 99, 00:01:14, e-protokół, k.100, złącznik do protokołu, k. 62-63, k. 217v., 00:14:57, 00:16:36, e-protokół, k. 218)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 15 marca 2016 r. około godz. 14:31 w Ł. na skrzyżowaniu ulicy (...) z ul. (...) doszło do zderzenia pojazdów. Kierujący samochodem osobowym marki J. (...) o nr. rej. (...) R. S. wykonując manewr skrętu w lewo z ul. (...) w ul. (...) zderzył się samochodem marki B. (...) o nr rej (...) kierowanym przez B. K. (1). Kierujący B. jechał ul. (...) w stronę ul. (...). Było widno, nie padało. W samochodzie marki J. ma miejscu pasażera znajdował się mąż powódki.

(notatka służbowa, k. 28, ksero kart notatnika służbowego, k. 33-40, zeznania świadków, e-protokół, k. 111: zeznania R. S., k. 109, 00:31:23 – 00:45:41, zeznania P. R., k. 109v. – 110, 00:46:32-00:59:00, zeznania B. K., k. 108v., 00:07:40-00:15:39)

R. S. sygnalizował zamiar skrętu w lewo, pojazd miał włączony kierunkowskaz.

(zeznania R. S., k. 109v., 00:39:14, e-protokół, k. 111, zeznania P. R., k. 109v. – 110, 00:46:32-00:52:17, e-protokół, k. 111)

Na drodze, po której poruszał się samochód osobowy marki B. (...), znajdował się znak drogowy, informujący, które ulice na danym skrzyżowaniu są podporządkowane, a która droga ma pierwszeństwo. Kierujący samochodem marki B. znajdował się na drodze podporządkowanej i powinien ustąpić pierwszeństwa przejazdu znajdującemu się na drodze z pierwszeństwem przejazdu samochodowi osobowemu marki J., kierowanemu przez R. S..

(opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, techniki samochodowej J. C., k. 140, ustna opinia uzupełaniająca, k. 172v., 00:04:12, e-protokół, k. 174)

Kierujący samochodem marki B. B. K. (1) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki J. prowadzonemu przez R. S. i doszło do zderzenia pojazdów.

(zeznania świadków, e-protokół, k. 111: zeznania R. S., k. 109, 00:31:23 – 00:45:41, zeznania P. R., k. 109v. – 110, 00:46:32-00:59:00, zeznania B. K., k. 108v., 00:07:40-00:15:39)

Wskazane samochody zderzyły się narożnikami, tj. pojazd marki B. przednim lewym, zaś pojazd marki J. przednim prawym. W wyniku kolizji uszkodzeniu uległy oba pojazdy.

(zeznania R. S., k. 109, 00:31:23, e-protokół, k. 111, zeznania B. K., k. 108v., 00:15:39, e-protokół, k. 111)

Samochód marki B. posiadał uszkodzenia w postaci przedniego zderzaka, przedniego lewego błotnika, przedniej tablicy rejestracyjnej, pokrywy silnika.

(notatka, k. 28)

Kierujący pojazdem marki B. na miejsce zdarzania wezwał funkcjonariuszy Policji. Jednak, zanim przyjechali, kierujący usunęli pojazdy z drogi. Uczestnicy zdarzenia byli trzeźwi.

(zeznania B. K., k. 108v., 00:07:35, e-protokół, k. 111, notatka, k. 28)

Kierujący samochodem marki B. B. K. (1) za spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, niezastosowanie się do znaku drogowego A – 7 i nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu został ukarany mandatem karnym.

B. K. (1) przyjął mandat.

(zeznania B. K., k. 108v., 00:07:35, e-protokół, k. 111, notatka, k. 28, notatnik służbowy, k. 33-40)

W dacie wystąpienia szkody samochód powódki marki J. był pojazdem 2-letnim (rok produkcji 2014, data pierwszej rejestracji 12 marca 2012r.)

(okoliczność bezsporna)

Wskazany pojazd, w chwili nabycia przez powódkę, miał uszkodzony, rozbity przód. Został sprowadzony z zagranicy. Przed zdarzeniem z dnia 15 marca 2016r. uczestniczył w kilku innych kolizjach. Jednakże zanim doszło do przedmiotowej kolizji wcześniejsze uszkodzenia zostały usunięte, a pojazd naprawiony. Stosowano nowe, oryginalne części.

Obecnie, po kolizji z dnia 15 marca 2016r. pojazd został naprawiony.

(zeznania P. R., k. 00:46:32-00:59:00)

Pojazd marki B. w dacie przedmiotowego zdarzenia był objęty ubezpieczeniem OC w pozwanym Towarzystwie.

(okoliczności bezsporne)

Wobec zgłoszenia pozwanemu przez stronę powodową szkody komunikacyjnej, w dniu 25 marca 2016r. został sporządzony przez rzeczoznawcę (...) protokół szkody w pojeździe marki J..

(protokół szkody, k. 8)

Dokonana następnie przez pozwanego kalkulacja kosztów naprawy wraz z podatkiem Vat opiewała na kwotę 66.169,51 zł (w tym robocizna - 768,45 zł /za godzinę pracy – 54,50 zł/, koszty dodatkowe - 43,60 zł, lakierowanie - 2.466,24 zł, koszt części zamiennych po potrąceniu 18% - 50.518,06 zł).

(kalkulacja, k. 11)

Wykonana przez powódkę kalkulacja kosztów naprawy pojazdu opiewała, wraz z podatkiem Vat, na kwotę 88.013,86 zł (w tym robocizna – 1.780 zł /za godzinę pracy – 100 zł/, koszty dodatkowe - 80 zł, lakierowanie – 3.944,01 zł, koszt części zamiennych z uwzględnieniem normaliów – 71.555,98 zł).

(kalkulacja, k. 16-18)

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzeń samochodu powódki marki J. pozostający w związku z kolizją drogową z dnia 15 marca 2016r., uwzględniając podatek VAT, stanowi kwotę od 88.013,86 zł do 84.835,28 zł. Nie ma podstaw do dokonania potrąceń wartości części zamiennych o 18 % oraz nieuznania wartości normaliów. Nadto, mając na uwadze model samochodu powódki, jest w pełni uzasadnione przyjęcie stawki roboczogodziny w wysokości 100 zł (zgodnie ze stanowiskiem powódki). Jest to najniższa stawka rynkowa. Stawka za roboczogodzinę pracy w serwisach samochodowych w tożsamej sytuacji wynosi ponad 200 zł. Przyjęta przez pozwanego w kalkulacji kosztów naprawy pojazdu powódki stawka roboczogodziny w wysokości 54.50 zł netto jest nieuzasadniona, odbiega od stawek rynkowych.

(opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, techniki samochodowej J. C., k. 140, ustna opinia uzupełaniająca, k. 172v., 00:04:12, e-protokół, k. 174)

Pismem datowanym na dzień 14 czerwca 2016r. pozwany poinformował, opierając się na zebranej dokumentacji, iż nie znajduje podstaw do wypłaty odszkodowania, bowiem opisane w zgłoszeniu szkody i protokole oględzin uszkodzenia pojazdu powódki, nie powstały w przedstawionych okolicznościach. Nie została zatem wykazane, że za doznane uszkodzenia odpowiedzialność ponosi ubezpieczony.

(pismo, k. 14)

Pismem z dnia 13 czerwca 2016r., pozwany złożył zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa polegającego na braniu udziału w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw związanych z usiłowaniem doprowadzenia i doprowadzeniem do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na szkodę zakładu (...) S.A. za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników wymienionego ubezpieczyciela co do okoliczności i przebiegu zdarzeń drogowych, w celu osiągnięcia korzyści majątkowych w postaci uzyskania z tego tytułu nienależnych odszkodowań przez K. M., J. N., R. S., M. R. i P. R. (2).

(zawiadomienie, k. 71-73)

Z punktu widzenia techniki samochodowej brak jest podstaw, w oparciu o zgromadzony przez pozwanego materiał dowodowy, do stwierdzenia, iż wskazane zdarzenie z dnia 15 marca 2016r. nie miało miejsca. Brak jest również jakichkolwiek przesłanek pozwalających na stwierdzenie, że podane uszkodzenia samochodu powódki nie powstały w tym zdarzeniu oraz że elementy pojazdu powódki zgłoszone jako uszkodzone w przedmiotowej kolizji były wcześniej naprawiane. Materiał dowodowy nie pozwala na przeprowadzenie analizy w celu ustalenia, czy nie było celowego działania uczestników zdarzenia w zakresie doprowadzenia do zaistnienia tej kolizji.

(opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, techniki samochodowej J. C., k. 140, ustna opinia uzupełaniająca, k. 172v., 00:04:12, e-protokół, k. 174)

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie powołanych dowodów, w szczególności w oparciu dokumenty, opinię biegłego sądowego oraz zeznania świadków B. K. (1), P. R. (2) oraz R. S., przy czym odnośnie przebiegu wypadku, oceniając wiarygodność zeznań wskazanych świadków przez pryzmat treści opinii biegłego J. C. (2).

Na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2018r. Sąd oddalił wiosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych i mechaniki pojazdowej, o którego to wnosił pozwany argumentując, iż biegły J. C. (2) nie wypowiedział się na temat zachowania lub wpływu zachowania kierującego pojazdem marki J. na zaistnienie i przebieg wypadku.

Specyfika dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego rodzaju dowodu stanowią również poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych tez. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Opinia biegłego podlega ocenie zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., ale na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów. Gdyby w rezultacie tej oceny wnioski biegłego nie przekonały sądu, instrumentem pozwalającym na wyjaśnienie kwestii wymagających wiadomości specjalnych może być zażądanie od biegłego dodatkowych informacji, bądź dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego lub zespołu biegłych (wyrok S.A. w Szczecinie z 19.01.2016r., III AUa 385/15, LEX nr 2026197).

Złożona w niniejszej sprawie opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. C. (2) została sporządzona zgodnie z tezą dowodową, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności istotnych dla poczynienia niezbędnych ustaleń faktycznych, a nadto była uzupełniana ustnie. Została sporządzona w sposób prawidłowy i rzetelny, zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Biegły wyjaśnił, iż zgromadzony przez stronę pozwaną w trakcie postepowania likwidacyjnego materiał szkodowy, nie pozwala na zakwestionowanie stanowiska strony powodowej odnośnie przebiegu kolizji. Elementarne braki na etapie postępowania likwidacyjnego, w postaci m.in. odpowiedniego zobrazowania i zwymiarowania uszkodzeń pojazdu, odczytów z elektroniki pojazdów, nie pozwalają na przeprowadzenie analizy w celu ustalenia, czy nie było celowego działania uczestników zdarzenia w zakresie doprowadzenia do zaistnienia tej kolizji. Jak wynika z opinii biegłego brak jest podstaw do stwierdzenia, iż wskazane zdarzenie z dnia 15 marca 2016r. nie miało miejsca. Brak jest również jakichkolwiek przesłanek pozwalających na stwierdzenie, że podane uszkodzenia samochodu powódki nie powstały w tym zdarzeniu oraz że elementy pojazdu powódki zgłoszone jako uszkodzone w przedmiotowej kolizji były wcześniej naprawiane. Zawarte zarówno w opinii podstawowej, jak również w wyjaśnieniach ustnych wypowiedzi biegłego są konsekwentne, odznaczają się logiką wywodu oraz kategorycznością wynikającą z wiedzy i doświadczenia biegłego. Samo niezadowolenie pozwanego z wniosków płynących z opinii biegłego nie może stanowić wystarczającego powodu do dopuszczenia kolejnego dowodu z opinii biegłego. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, wobec czego wskazany wniosek podlegał oddaleniu.

Jednocześnie wskazać należy, iż strona pozwana nie zakwestionowała wartości określonych przez biegłego kosztów naprawy samochodu powódki. Mając na uwadze powyższe wnioski opinii biegłego sądowego J. C. (2) stanowiły podstawę poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych.

Sąd na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2018r. oddalił także wniosek strony pozwanej o załączenie akt postępowania przygotowawczego powadzonego przez Prokuraturę Rejonową P.- (...) w P. o sygn. akt 1 Ds. 2780/2016, jako nieprzydatny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Zauważyć bowiem należy, iż przedmiotem dowodu są fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, zaś prowadzone postępowanie nie dotyczyło zdarzenia z dnia 15 marca 2016r. mającego miejsce w Ł.. Jak wynika z załączonego do akt niniejszej sprawy postanowienia o umorzeniu dochodzenia (k. 202) z dnia 26 października 2017r. PR Ds. 2780/2016, postępowanie we wskazanej sprawie dotyczyło zaistniałego w dniu 24 lutego 2016 r. w C., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowania doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 74.434 98 zł z tytułu realizacji umowy ubezpieczenia OC – polisy nr (...) poprzez wprowadzenie w błąd co do okoliczności związanych z zaistniałą w dniu 21 stycznia 2016 r. w P. szkodą komunikacyjną, działając tym samym na szkodę (...) S.A. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Żądanie strony powodowej znajduje oparcie w treści art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Zakład ubezpieczeń odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie zaś do treści art. 822 § 4 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Bezspornym pozostawał fakt, że w chwili przedmiotowego zdarzenia kierujący pojazdem marki B. legitymował się ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

Z uwagi na to, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy, doszło do zderzenia pojazdów, podstawę odpowiedzialności stanowią art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c. Zgodnie bowiem z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody posiadacze tych pojazdów mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, a więc na podstawie art. 415 k.c., czyli na zasadzie winy.

W świetle treści tego przepisu za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie się jest źródłem powstania szkody. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi być bezprawny, a więc niezgodny z obowiązującymi zasadami porządku prawnego, a przy tym zawiniony (wyrok SN z dnia 24 listopada 1998 r., I CKU 87/98).

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w dniu 15 marca 2016 r. doszło do kolizji drogowej z udziałem pojazdu powódki, przy czym jego sprawcą pozostaje osoba, której ochrony ubezpieczeniowej udziela pozwany. Przyczyną zdarzenia było nieustąpienie przez kierującego pojazdem marki B. pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem marki J. R. S.. Ta okoliczność potwierdza zaś zasadę odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń za szkodę wynikłą w trakcie kolizji.

Nie znalazcy potwierdzenia w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego podnoszone przez stronę pozwaną wątpliwości, iż do wskazywanych przez powódkę uszkodzeń pojazdu doszło w innych okolicznościach niż podawanych przez uczestników zdarzenia, co do przebiegu zdarzenia z dnia 15 marca 2016r. oraz celowego działania jego uczestników w zakresie doprowadzenia do zaistnienia zdarzenia i powstania szkody. W tym miejscu należy wskazać, że przebieg kolizji został zgodnie odtworzony przez uczestników zdarzenia. Prezentowana wersja zdarzeń, odnośnie zasadniczych kwestii, jest niezmienna i tożsama z przedstawionym przebiegiem zdarzeń na etapie prowadzonego przez pozwanego ubezpieczyciela postepowania likwidacyjnego. Potwierdzenia zajścia zdarzenia należy upatrywać także w notatce służbowej oraz zapisach służbowego notatnika sporządzonych przez przybyłych na miejsce kolizji z dnia 15 marca 2016r. funkcjonariuszy Policji. Podkreślić tutaj trzeba, iż biegły z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. C. (2) nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż wskazane zdarzenie z dnia 15 marca 2016r. nie miało miejsca, bądź że podane uszkodzenia samochodu powódki nie powstały w tym zdarzeniu oraz że elementy pojazdu powódki zgłoszone jako uszkodzone w przedmiotowej kolizji były wcześniej naprawiane, albo celowego działania uczestników zdarzenia w zakresie doprowadzenia do zaistnienia tej kolizji.

Stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpie­czeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z pozn. zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Naprawienie szkody (odszkodowanie) powinno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody, stanowiące normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikała (art. 361 § 1 i 2 k.c.). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem obowiązek naprawienia szkody powstaje z chwilą jej wyrządzenia i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić, odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, a ten istnieje od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem (uchwała SN z 15. 11. 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002/6/74). Przy czym odszkodowanie obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na rynku lokalnym (uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51). Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11 zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (uchwała SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112, wyrok SN z 20 listopada 1970 r., II CR 425/72, OSNC 1973/6/111). Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego (wyrok SN z dnia 5 listopada 1980 r., III CRN 223/80, OSNCP 1981, nr 10, poz. 186).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej, dla rozstrzygnięcia sprawy niezbędnym było zatem ustalenie ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu arki J.. W tym zakresie Sąd oparł się w całości na opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej J. C. (2), zgodnie z którą uzasadnione koszty naprawy samochodu powódki stanowią kwotę od 88.013,86 zł do 84.835,28 zł. Mając jednak na uwadze treść art. 321 § 1 k.p.c., Sąd przyznał na rzecz powódki kwotę 84.835,28 zł.

W myśl art. 359 § 1 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu. W niniejszej sprawie źródłem roszczenia o odsetki jest przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Należy w tym miejscu wskazać, że ubezpieczyciel winien zlikwidować szkodę w terminie 30 dni od dnia otrzymania zgłoszenia szkody. Jednak w przypadku, gdyby wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia w tym terminie było niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w terminie 14 dni od dnia wyjaśnienia tych okoliczności (art. 14 ust.1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r., o ubezpieczeniach obowiązkowych (…)).

O odsetkach od zasądzonej tytułem odszkodowania kwoty Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 26 kwietnia 2016r. Strona powodowa dokonała zgłoszenia szkody najpóźniej w dniu 25 marca 2016r. (bowiem w tym dniu został sporządzony przez rzeczoznawcę pozwanego protokół szkody w pojeździe powódki), uwzględniwszy 30 dniowy termin na realizację świadczenia przez ubezpieczyciela, od dnia 25 kwietnia 2016 r. pozwany pozostawał w opóźnieniu z wypłatą należnego odszkodowania.

Strona pozwana przegrała sprawę, zatem zgodnie z wyrażoną w art. 98 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, winna zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Powódka poniosła koszty procesu w łącznej kwocie 12.217 zł. Złożyły się na nie koszty zastępstwa procesowego w wysokości 7.200 zł (ustalone w oparciu o § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych

z dnia 22 października 2015 r. - Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), opłata od pozwu – 4.000 zł, opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, a także wydatki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego – 1.000 zł.

W toku procesu powstały nieuiszczone koszty sądowe w kwocie 1.545,24 zł, obejmujące opłatę od rozszerzonego powództwa – 242 zł oraz część wynagrodzenia biegłego w kwocie 1.303,24 zł (k. 142). Obowiązkiem ich poniesienia, stosownie do dyspozycji art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 300) należało obciążyć pozwanego jako stronę przegrywającą.