Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant – Ewelina Ostrowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w B. M. Z.

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2018 r.

sprawy J. N. ur. (...) w M.

s. W., S. zd. S.

oskarżonego z art. 177 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez Prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu

z dnia 28 grudnia 2017 r. sygn. akt II K 802/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. N.

II.  stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa

Sygn. akt VI Ka 125/18

UZASADNIENIE

J. N. został oskarżony o to, że:

W dniu 30 czerwca 2017 r. o godz. 23.30 na 58.700 km drogi krajowej nr (...), na pasie ruchu w kierunku do W., gm. O., pow. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym i nieumyślnie spowodował wypadek przez to, że kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...), poruszając się prawym pasem ruchu, nie dostosował prędkości do warunków ruchu, niewłaściwie obserwował przedpole jazdy i najechał na poprzedzający go pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), którego kierujący w wyniku uderzenia stracił panowanie nad kierowanym pojazdem, zjeżdżając na lewy pas ruchu, uderzając w pojazd marki M. (...) o nr rej. (...), wskutek czego pasażerowie samochodu marki M. (...) o nr rej, (...) doznali obrażeń ciała, w tym:

- T. R. w postaci złamania kości czołowej prawej, drobnego krwiaka podtwardówkowego prawej okolicy czołowej, które to obrażenia spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała oraz spowodowały rozstrój zdrowia na czas przekraczający dni siedem

- J. P. w postaci złamania kompresyjnego kręgów piersiowych Th8 i Th12, które to obrażenia spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała oraz spowodowały rozstrój zdrowia na czas przekraczający dni siedem.

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyrokiem z dnia 28 grudnia 2017 r. w sprawie II K 802/17:

I.  uznał oskarżonego J. N. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 177 § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w ilości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 20 zł (dwadzieścia złotych) każda;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonych J. P. i T. R. kwot po 1000 zł (tysiąc złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez nich krzywdę;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 812,92 zł, zaś na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 160 zł.

Apelację od tego wyroku wniósł prokurator, zaskarżając go na podstawie art. 425 § 1, 2, 3 kpk oraz art. 444 kpk na niekorzyść oskarżonego J. N. w części dotyczącej orzeczenia o karze, tj. przyjęcia za podstawę wymiaru kary grzywny przepisu art. 177 § 1 kk, przy pominięciu zastosowania art. 37a kk.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk, art. 438 pkt 1 kpk prokurator powyższemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 177 § 1 kk poprzez wymierzenie oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo z art. 177 § 1 kk, na podstawie tego przepisu, kary grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 20 zł każda, mimo że przestępstwo to nie jest zagrożone karą grzywny, a wyłącznie karą pozbawienia wolności, podczas gdy podstawą do wymierzenia sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą ośmiu lat pozbawienia wolności kary grzywny lub kary ograniczenia wolności jest przepis art. 37a kk.

Podnosząc powyższe zarzuty i powołując się na przepis z art. 437 § 1 kk prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie jako podstawy wymiaru kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonego J. N. – art. 177 § 1 kk przy zastosowaniu art. 37a kk.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sformułowany w apelacji zarzut naruszenia prawa materialnego – art. 177§1 k.k. poprzez wymierzenie za przypisane przestępstwo na podstawie tego przepisu kary grzywny jest niezasadny.

Przepis art. 37a k.k. stanowi, iż w sytuacji gdy ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę lub karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34§1 a pkt 1,2 lub 4 k.k. W związku z tym stwierdzić należy, że każdy typ czynu zabronionego zagrożony jednorodzajową sankcją w postaci kary pozbawienia wolności nieprzekraczającej 8 lat jest typem z alternatywnym zagrożeniem karą; norma sankcjonująca jest zatem tworzona z co najmniej dwóch przepisów – art. 37a k.k. i przepisu stanowiącego podstawę wymiaru kary (post. Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2016r. sygn. II KK 361/15, OSNKW 2016/6/39). Przepis art. 37a k.k. nie ma charakteru normy stanowczej zawierającej nakaz lub zakaz określonego postępowania), zatem jego obraza – w rozumieniu art.. 438 pkt 1 k.p.k. – nie wchodzi w grę (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 kwietnia 2016r. sygn. II AKa 42/16, Biul. SAKa 2016/2/14, LEX nr 2047228).

Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy stwierdzić należy, że sąd I instancji zobligowany był (na podstawie art. 413§1 pkt 6 k.p.k.) do powołania w podstawie wymiaru kary zarówno przepisu art. 177§1 k.k. (co uczynił), jak i art. 37a k.k. (czego nie uczynił). Powołanie zatem samego przepisu art. 177§1 k.k. jako podstawy wymiaru kary jest nieprawidłowe ale nie można go rozpatrywać w kontekście naruszenia prawa materialnego jak chce tego skarżący. Przepis ten został bowiem prawidłowo zastosowany w tym również jako podstawa wymiaru kary. Nieprawidłowość w działaniu sądu I instancji polega na niepowołaniu wyżej wskazanego przepisu art. 37a k.k. uchybienie to jednakże należy zaliczyć do kategorii obrazy przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 k.p.k.) i w konsekwencji orzeczenie może ulec zmianie, o ile zostanie wykazane, że obraza ta miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. Taki zaś zarzut w wywiedzionej przez prokuratora apelacji nie został postawiony i w związku z tym nie zasługiwała ona na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok zatem należało utrzymać w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636§1 k.p.k.