Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VII Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:SSA Anna Rachocka

Sędziowie:SA Magdalena Sajur - Kordula

SO del. Tomasz Szczurowski (spr.)

Protokolant:sekr. sądowy Monika Bąk-Rokicka

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2018 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) spółki jawnej w K.

przeciwko (...) Sp. z o.o. W. (...)" spółce komandytowej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 30 marca 2017 r., sygn. akt XVI GC 715/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od (...) spółki jawnej w K. na rzecz (...) spółki komandytowej w W. kwotę 2700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VII AGa 685/18

UZASADNIENIE

Dnia 3 czerwca 2015 r. powód (...) spółka jawna w K. wniósł pozew w postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością W. (...)” spółki komandytowej w W. kwoty 38955,61 zł wraz z ustawowymi odsetkami od wskazanych w pozwie kwot i dat do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W dniu 30 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając w całości żądanie powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzut braku legitymacji powoda oraz przedawnienia wszystkich roszczeń objętych powództwem.

Wyrokiem z 30 marca 2017 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach stanu faktycznego i jego ocenie prawnej.

Powodowa spółka (...) E. G. sp.j. w K. jako dostawca nawiązała stałą współpracę handlową ze spółkami wchodzącymi w skład grupy (...) w W., w tym z pozwanym (...) sp. z o.o. W. (...) sp.k. w W.. Przedmiotem stosunków handlowych było określenie warunków współpracy handlowej dotyczących całego asortymentu dostarczanego przez dostawcę do odbiorców, w tym do pozwanego.

Współpraca stron opierała się na zawartych ze spółkami grupy (...), w skład której wchodził pozwany, umowach: umowie handlowej oraz umowie marketingowej. Przedmiotem umowy handlowej było ustalenie warunków współpracy handlowej dotyczącej całego asortymentu dostarczanego przez dostawcę.

Na podstawie pkt 2 umowy handlowej z dnia 24 lipca 2009 r. powód zobowiązał się do udzielenia pozwanemu następujących opłat określonych w umowie jako bonusy: bonusu kwartalnego warunkowego w wysokości 9 % płatnego pod warunkiem uzyskania lub przekroczenia w kwartale łącznego obrotu wszystkich odbiorców w wysokości 150000 zł płatnego po zakończeniu każdego kwartału, w ciągu 30 dni od daty wystawienia not obciążeniowych przez wszystkich odbiorców oraz bonusu rocznego warunkowego w wysokości 4 % płatnego pod warunkiem uzyskania lub przekroczenia w roku kalendarzowym łącznego obrotu wszystkich odbiorców w wysokości 700000 zł płatnego po zakończeniu roku w ciągu 30 dni od daty wystawienia not obciążeniowych przez wszystkich odbiorców. Od dnia 01 stycznia 2010 r. premie pieniężne ustalane były na podstawie porozumienia w sprawie premii pieniężnych. Premie miały być płatne po zakończeniu odpowiednio kwartału lub roku kalendarzowego w terminie 30 dni od dnia wystawienia not obciążeniowych przez wszystkich odbiorców. Strony również uzgodniły, że noty obciążeniowe w imieniu wszystkich odbiorców będą wystawiane przez (...) sp. z o.o.

Przedmiotem zawartych przez strony umów marketingowych było określenie warunków i sposobu świadczenia przez odbiorców usług marketingowych i reklamowych na rzecz powoda.

W oparciu o postanowienia umowy marketingowej strony w toku współpracy prowadzonej na podstawie tej umowy zawierały porozumienia dotyczące wspólnych przedsięwzięć promocyjnych, konkretyzujące działania marketingowe podejmowane przez usługodawcę, a mające za przedmiot towary dostarczane przez dostawcę. Porozumienia te miały określać rodzaj podejmowanych działań promocyjnych oraz wysokość przysługującego usługodawcy wynagrodzenia z tego tytułu.

W dniu 7 stycznia 2009 r. strony zawarły porozumienie dotyczące wspólnego przedsięwzięcia promocyjnego, na podstawie którego pozwany zobowiązał się do ekspozycji produktów dostarczanych przez powoda. Za wykonaną usługę ustalono wynagrodzenie w wysokości 5850 zł netto, na którą to kwotę pozwany miał wystawić fakturę VAT. Strony ustaliły także, że faktura płatna będzie po rozliczeniu promocji w miesiącu marcu 2009 r. oraz, że jej płatność nastąpi w ciągu 30 dni od daty wystawienia faktury.

W dniu 20 września 2009 r. strony zawarły porozumienie dotyczące wspólnego przedsięwzięcia promocyjnego, na podstawie którego pozwany zobowiązał się do ekspozycji produktów B. na paletach z umieszczeniem logo dostawcy oraz ekspozycji przykasowej. Za powyższe usługi przewidziano wynagrodzenie w wysokości 580 zł netto, a faktura miała być wystawiona w grudniu 2009 r., należność zaś płatna w ciągu 30 dni od daty wystawienia faktury.

W dniu 14 sierpnia 2010 r. strony zawarły porozumienie dotyczące wspólnego przedsięwzięcia promocyjnego, na podstawie którego pozwany zobowiązał się do działań marketingowych określonych jako budżet marketingowy. Za wykonaną usługę ustalono wynagrodzenie w wysokości 819,63 zł netto, na którą to kwotę pozwany miał wystawić fakturę VAT. Strony ustaliły także, że faktura płatna będzie po rozliczeniu promocji we wrześniu 2010 r. oraz, że jej płatność nastąpi w ciągu 30 dni od daty wystawienia faktury.

Dnia 15 września 2010 r. strony zawarły porozumienie dotyczące wspólnego przedsięwzięcia promocyjnego, w którym pozwany zobowiązał się do działań promocyjnych polegających na promocji produktów G. (...). Za wykonaną usługę ustalono wynagrodzenie w wysokości 1000 zł netto, na którą to kwotę pozwany miał wystawić fakturę VAT. Strony ustaliły także, że faktura płatna będzie po rozliczeniu promocji w październiku 2010 r. oraz, że jej płatność nastąpi w ciągu 30 dni od daty wystawienia faktury.

Dnia 1 października 2010 r. strony zawarły porozumienie dotyczące wspólnego przedsięwzięcia promocyjnego, w którym pozwany zobowiązał się do działań marketingowych w sklepie (...) określonych jako budżet marketingowy, za które działania przewidziano wynagrodzenie w wysokości 2263 zł netto, na którą to kwotę pozwany miał wystawić fakturę VAT. Strony ustaliły także, że faktura płatna będzie po rozliczeniu promocji w grudniu 2010 r. oraz, że jej płatność nastąpi w ciągu 30 dni od daty wystawienia faktury.

Dnia 1 marca 2007 roku pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako faktorem ( (...)) oraz (...) spółką jawną z siedzibą w K. jako klientem zawarta została umowa faktoringowa, na podstawie której faktor zobowiązał się w sposób stały do świadczenia na rzecz klienta usług factoringowych bez przyjęcia ryzyka na zasadach określonych w Regulaminie (...)

W piśmie zatytułowanym „Zawiadomienie o cesji” powód zawiadomił pozwanego, iż z dniem 1 marca 2007 r. zawarł z (...) umowę faktoringową. Powód wskazał, iż przelał na rzecz banku wierzytelności przysługujące mu w stosunku do pozwanego oraz, że przelew dotyczy wierzytelności wynikających z faktur wystawionych od dnia 1 marca 2007 r., a należne kwoty po dokonaniu potrąceń należy przekazywać na rachunek (...). Pismem z dnia 5 kwietnia 2007r. (...) wyraził zgodę na dokonywanie przez (...) sp. z o.o., w tym pozwanego potrąceń wierzytelności przysługujących im w stosunku do powoda z tytułu świadczonych usług, wystawionych faktur, oraz kompensat. (...) sp. z o.o. w W. działając w imieniu własnym oraz m.in. w imieniu pozwanego wyraził zgodę na dokonanie cesji wierzytelności należnych powodowi od spółki (...) oraz wskazanych spółek, w tym pozwanego w związku z zawarciem umowy factoringowej.

Powód podpisywał umowy handlowe oraz marketingowe z (...), w tym z pozwanym jako jednostkowym odbiorcą. Oznaczało to wprowadzenie powoda jako dostawcy do systemu holdingu i możliwość sprzedaży produktów w poszczególnych sklepach. Propozycje warunków umów wychodziły od pozwanego - to pozwany przedstawiał powodowi szablony umów. Umowy podpisywane były po przedstawieniu przez pozwanego warunków, od których zależało, czy współpraca będzie kontynuowana, czyli wysokości poszczególnych opłat. Powód zawsze osiągał próg obrotów, od których naliczane były bonusy. Bonus roczny nie był pomniejszany o bonus kwartalny. Powód nie zgłaszał żadnych uwag do umów zaproponowanych przez pozwanego. Powód nie występował również do pozwanego z żadnymi swoimi propozycjami umów. Powód nie proponował współpracy bez naliczania przez pozwanego bonusów. Powód nie miał zastrzeżeń, co do warunków umowy marketingowej. Strony zawierając umowę handlową nie miały obowiązku zawierania umów marketingowych. Była możliwość dostarczenia towarów do marketów pozwanego bez podpisania umowy marketingowej. Pozwany świadczył na rzecz powoda usługi reklamowe i marketingowe wymienione w porozumieniach dotyczących wspólnego przedsięwzięcia promocyjnego zawieranych na szczeblu lokalnym. Usługi te polegały na eksponowaniu produktów dostarczanych przez powoda na paletach, przy kasach oraz w gazetkach wydawanych przez pozwanego. W trakcie akcji marketingowej, eksponowana była większa ilość produktów, które miały promocyjną cenę dla klienta. W ten sposób zwiększała się sprzedaż tych produktów, a tym samym obrót powoda, co przynosiło korzyści finansowe również powodowi. Powód nie miał zastrzeżeń co do przeprowadzonych akcji przez pozwanego. Z każdej przeprowadzonej akcji wykonywane były zdjęcia produktów, które następnie dołączane były do faktur pozwanego. Powód nie kwestionował faktur wystawionych przez pozwanego tytułem usług reklamowych i marketingowych. Współpraca stron zakończyła się w 2011 r. na skutek wypowiedzenia umowy przez powoda.

W oparciu o postanowienia umowy handlowej, tytułem bonusów kwartalnych warunkowych oraz bonusów rocznych warunkowych pozwany wystawił następujące noty obciążeniowe : nr (...) z dnia 28 października 2008 r. na kwotę 2511,09 zł; (...) z dnia 10 lutego 2009 r. na kwotę 1972,26 zł; (...) z dnia 12 marca 2009 r. na kwotę 5037,08 zł; (...) z dnia 12 maja 2009 r. na kwotę 1194,48 zł; (...) z dnia 14 lipca 2009 r. na kwotę 3458,16 zł; (...) z dnia 27 stycznia 2010 r. na kwotę 404,19 zł; (...) z dnia 18 lutego 2010 r. na kwotę 2335,08 zł; (...) z dnia 20 kwietnia 2010 r. na kwotę 199,62 zł; (...) z dnia 15 lipca 2010 r. na kwotę 112,77 zł; (...) z dnia 8 listopada 2010 r. na kwotę 174,96 zł; (...) z dnia 19 stycznia 2011 r. na kwotę 1549,44 zł; (...) z dnia 19 stycznia 2011 r. na kwotę 905,28 zł; (...) z dnia 7 kwietnia 2011 r. na kwotę 550,17 zł; (...) z dnia 30 sierpnia 2011 r. na kwotę 235,62 zł. Terminy płatności powyższych należności każdorazowo zostały ustalone na 30 dni od ich wystawienia.

W oparciu o postanowienia umowy marketingowej, na podstawie porozumień dotyczących wspólnego przedsięwzięcia promocyjnego, pozwany wystawił na rzecz powoda następujące faktury: (...) z dnia 17 marca 2009 r. na kwotę 7137,00 zł; (...) z dnia 19 października 2009 r. na kwotę 4270,00 zł; (...) z dnia 14 grudnia 2009 r. na kwotę 707,60 zł; (...) z dnia 17 września 2010 r. na kwotę 999,95 zł; (...) z dnia 18 października 2010 r. na kwotę 1220,00 zł; (...) z dnia 20 grudnia 2010 r. na kwotę 2760,86 zł; (...) z dnia 20 grudnia 2010 r. na kwotę 1220,00 zł. Terminy zapłaty należności wynikających z powyższych faktur każdorazowo zostały przewidziane na 30 dni od wystawienia faktury.

Pozwany wykonał opisane powyżej zlecone usługi.

Jednocześnie strony w zawartych umowach ustaliły, iż płatność należna na rzecz odbiorcy może być potrącona z należnością jaką posiada wobec powoda, dany odbiorca bądź też inny odbiorca z grupy. Kompensata przez potrącenie miała być przeprowadzana przez pozwanego. Wierzytelności pozwanego ze wskazanych wyżej faktur zostały potrącone z wierzytelnościami powoda z tytułu zapłaty ceny za dostarczony poszczególnym odbiorców grupy (...) towar.

W dniu 28 września 2011 r. powód wypowiedział zawartą z pozwanym umowę handlową, umowę marketingową oraz porozumienie w sprawie premii pieniężnych.

Dnia 17 listopada 2011 r. powód wniósł do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie VIII Wydziału Gospodarczego wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, w tym między innymi (...) sp. z o.o. W. (...) sp.k. w W. o zapłatę łącznie kwoty 898.986,77 zł. Do wniosku o zawezwanie do próby ugodowej załączono kopię wezwania do zapłaty wystosowanego do szeregu podmiotów wchodzących w skład grupy (...), w tym do pozwanego. Do wezwania załączono jedynie zestawienia faktur. W zestawieniu obciążeń dołączonym do wniosku o zawezwanie do próby ugodowej wskazano wierzytelność wobec pozwanego na kwotę 46990,14 zł podczas, gdy pozew dotyczy kwoty 38995,61 zł. W wyniku postępowania w sprawie niniejszego wniosku prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie nie doszło do zawarcia przez strony ugody.

W dniu 10 lipca 2013 r. powód zawiadomił pozwanego, że upoważnił firmę (...) S.A. w S. do odzyskania wierzytelności w kwocie 4842,14 zł.

Dnia 15 lipca 2013 r. (...) S.A. w S. wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 57395,47 zł tytułem wierzytelności stanowiących należności inne niż marża handlowa, potrącone przez pozwaną na zasadach kompensaty. Na wymienioną w wezwaniu kwotę składała się kwota w wysokości 38955,61 zł tytułem należności z not oraz faktur potrąconych przez pozwanego oraz kwota w wysokości 18439,86 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek ustawowych. W odpowiedzi na wyżej wymienione wezwanie, pozwany w dniu 22 lipca 2013r. zwrócił się do (...) S.A. w S. o przedstawienie tytułu prawnego, na podstawie którego wzywa go do zapłaty. Pozwany nie uiścił na rzecz powoda żądanych przez niego wyżej wymienionych kwot.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie. Strony nie kwestionowały prawidłowości i rzetelności złożonych do akt dokumentów, zaś Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, stąd były one przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem zasadny okazał się zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwanego.

Odnosząc się jednak w pierwszej kolejności do zarzutu braku legitymacji po stronie powoda do dochodzenia roszczeń wynikających z wystawionych faktur i not obciążeniowych Sąd Okręgowy wskazał, że dochodzone w niniejszej sprawie wierzytelności o zwrot nienależnie pobranych opłat nie zostały objęte umową faktoringową zawartą w dniu 1 marca 2007 pomiędzy powodem a (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Przedmiotem tej umowy były bowiem jedynie wierzytelności pieniężne przysługujące powodowi z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług. Powód dochodzi w niniejszym postępowaniu zwrotu nienależnie pobranych opłat stanowiących inne niż marża handlowa opłaty za przyjęcie towaru do sprzedaży, zakazanych na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k., a wobec tego zdaniem Sądu Okręgowego ma legitymację czynną w niniejszej sprawie.

W kontekście natomiast podniesionego zarzutu przedawnienia Sąd Okręgowy przyjął, że w stosunku do wszystkich majątkowych roszczeń opartych na ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji przedawnienie rozpoczyna swój bieg z chwilą, gdy poszkodowany dowiedział się o czynie nieuczciwej konkurencji i o osobie ponoszącej odpowiedzialność za jego popełnienie. Bieg przedawnienia rozpoczyna się oddzielnie, co do każdego naruszenia. Bieg terminu w niniejszej sprawie rozpoczął się od chwili powstania po stronie powoda roszczenia o zwrot uzyskanych przez pozwanego korzyści, a więc od chwili powstania po stronie pozwanego przysporzenia na skutek dokonania czynu nieuczciwej konkurencji. W ocenie Sądu Okręgowego przysporzenie po stronie pozwanego nastąpiło każdorazowo w chwili dokonania zatrzymania części należnego powodowi wynagrodzenia. Za datę początkową biegu terminu przedawnienia w niniejszej sprawie, co do należności z wystawionych not obciążeniowych oraz faktur VAT należy uznać chwilę kompensaty zobowiązania pozwanego z jego należnością wobec powoda z tytułu ceny towaru. Niniejsze noty oraz faktury zostały wystawione przez stronę pozwanego w okresie od 28 października 2008 r. do 30 sierpnia 2011 r.

W każdej z wyżej wymienionych faktur oraz not jako termin płatności wskazano 30 dni. Jak wykazało postępowanie dowodowe, należności z not oraz faktury objętych powództwem zostały potrącone przez pozwanego w okresie od 28 listopada 2008 r. do 30 września 2011 r.

Następnie Sąd Okręgowy zważył, że pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 3 czerwca 2015 r. a więc roszczenia powoda objęte powództwem należało uznać za przedawnione. Trzyletni termin przedawnienia w stosunku do każdego z wyżej wymienionych roszczeń upłynął przed 3 czerwca 2015 r., to jest w okresie 28 listopada 2011 r. do 30 września 2014 r.

Sąd Okręgowy za chybione w tym względzie uznał stanowisko strony powodowej jakoby wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 17 listopada 2011 r. złożony do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie skutecznie przerwał bieg przedawnienia wymienionych wyżej roszczeń. Sąd I instancji podzielił stanowisko pozwanego, iż zawezwanie do próby ugodowej, na które powoływał się powód nie przerwało biegu przedawnienia, gdyż wniosek nie precyzował roszczeń powoda w stosunku do pozwanego. Zdaniem Sądu Okręgowego, z wniosku tego nie dało się wywieść, że roszczenia objęte niniejszym powództwem objęte były również przedmiotowym wnioskiem.

W ocenie Sądu Okręgowego powód w złożonym wniosku o zawezwanie do próby ugodowej nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku w postaci ścisłego sprecyzowania żądania. Roszczenie w niniejszej sprawie opiewało na kwotę w łącznej wysokości 38 955,61 zł, natomiast zawezwanie do próby ugodowej dotyczyło kwoty 898 986,77 zł.

Mając na uwadze, że współpraca pomiędzy stronami trwała przez wiele lat oraz, że w tym okresie pozwany obciążył powoda wieloma fakturami i notami obciążeniowymi, w celu skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia powód powinien już w treści wniosku o zawezwanie do próby ugodowej w sposób precyzyjny oznaczyć roszczenie oraz jego podstawę w postaci konkretnych, precyzyjnie opisanych faktur VAT i not obciążeniowych. Za odmową uznania, że przedłożony przez powoda wniosek o zawezwanie do próby ugodowej przerywa bieg przedawnienia świadczył zdaniem Sądu Okręgowego również fakt, że przy wniosku powód nie przedstawił żadnych dokumentów w postaci faktur VAT, na których podstawie wnosił o zawezwanie do próby ugodowej. W treści uzasadnienia powód powołuje się jedynie na zestawienia faktur, które dołączył jako załącznik do wniosku, faktury stanowiły natomiast załącznik do wezwania do zapłaty dołączonego jako załącznik do wniosku. Z zestawienia faktur nie wynikało jednak, które należności dotyczą danego uczestnika. W zestawieniach tych nie oznaczono również terminów płatności, jak również tytułów wystawienia tychże dokumentów. Zestawienie ogranicza się do ogólnego, zbiorczego wymienienia dokumentów z powołaniem jedynie ich numerów oraz terminów wystawienia, bez oznaczenia tytułu i terminu płatności. W kontekście całokształtu współpracy powoda z wieloma podmiotami wchodzącymi w skład grupy holdingowej, zestawienia jako zbyt ogólne należy uznać za niewystarczające do sprecyzowania roszczeń powoda względem pozwanego.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, wniosek o zawezwanie próby ugodowej nie pozwalał na określenie dokładnego roszczenia, które miało przysługiwać powodowi w dacie jego wniesienia względem pozwanego.

Następnie Sąd Okręgowy zaznaczył, że wezwanie do zapłaty stanowiące załącznik do wniosku o zawezwanie do próby ugodowej określa 57 dłużników i dotyczy kwoty 898986,77 zł natomiast wniosek o zawezwanie do próby ugodowej dotyczy 47 uczestników i tej samej kwoty. Tym bardziej więc rozbieżności między wnioskiem i wezwaniem do zapłaty jako nie korespondujące ze sobą nie mogą stanowić o precyzyjnym określeniu żądania we wniosku. Nieprecyzyjne jest również przedłożone przez powoda zestawienie należności w toku postępowania pojednawczego, a które to dokumenty zostały przedłożone w niniejszej sprawie. Z pisma wnioskodawcy z 20 lipca 2012 r. skierowanego do Sądu prowadzącego postępowanie pojednawcze wynika tylko, że razem obciążenia w stosunku do (...) wynoszą 46 990,14 zł, kwota ta nie jest zgodna z kwota dochodzoną niniejszym pozwem. Brak jest również jakichkolwiek informacji, z tytułu jakich faktur bądź not należności te wynikały. Nieprecyzyjne jest nawet określenie nazwy pozwanego wskazujące jego skrót w postaci (...) co również implikuje wątpliwości, co do strony, wobec której należności powód wysuwa. Rozbieżności między tymi dokumentami, jak również nieprecyzyjne zestawienie faktur przedłożone w niniejszej sprawie świadczą o określeniu żądania we wniosku w sposób uniemożliwiający identyfikację roszczenia powoda wpływającą na bieg przedawnienia.

W związku z powyższym wniesiony przez powoda wniosek o zawezwanie do próby ugodowej zdaniem Sądu Okręgowego nie przerwał biegu przedawnienia, a w konsekwencji dochodzone niniejszym pozwem roszczenia przedawniły się w całości. Zatem powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał roszczenie powoda za przedawnione i ten zarzut jako najdalej idący był podstawą oddalenia powództwa.

Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy zaznaczył, że powód dochodził roszczenia o zwrot bezprawnie uzyskanej korzyści z tytułu dokonania przez pozwanego czynu nieuczciwej konkurencji polegającego na obciążeniu powoda wymienionymi w treści pozwu fakturami VAT. Powód podał, że tym działaniem pozwany dopuścił się czynu nieuczciwej konkurencji stypizowanego w art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. polegającego na utrudnianiu powodowi dostępu do rynku poprzez pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży.

Zdaniem Sądu Okręgowego, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że pozwany narzucił powodowi warunki umów handlowych i marketingowych oraz porozumień dotyczących wspólnych przedsięwzięć promocyjnych, na podstawie których zostały wystawione wskazane powyżej noty i faktury. Tak więc powód nie udowodnił, że od jego zgody na pobieranie opłat uzależniona była możliwość kontraktowania, współpraca stron lub uzależnione było zawarcie umów o współpracy handlowej. Wręcz przeciwnie, zwłaszcza z zeznań świadków A. T. oraz M. Z., którym Sąd Okręgowy dał wiarę wynika, że w trakcie kilkunastoletniej współpracy stron, powód miał możliwość kontraktowania i negocjacji umów z pozwanym. Ponadto, analiza materiału dowodowego wykazała, że strony zawierając umowę handlową nie miały obowiązku zawierania umów marketingowych. Była możliwość dostarczenia towarów do marketów bez podpisania umowy marketingowej. W zakresie akcji marketingowej świadczonej na rzecz powoda przez pozwanego również zdaniem Sądu Okręgowego nie doszło do żadnych naruszeń ze strony pozwanego. Jak zeznała świadek A. T. i świadek M. Z., powód dobrowolnie zgodził się na przeprowadzenie tej akcji reklamowych. Jednocześnie pozwany udowodnił, że usługi marketingowe i reklamowe polegające na ekspozycji paletowej produktów, ekspozycji przykasowej oraz promocji produktów w gazetkach, za którą pozwany wystawił opisane powyżej faktury, zostały wykonane.

Tym samym wobec przedstawionych w sprawie dowodów zdaniem Sądu Okręgowego nie sposób uznać, aby wynikające z umów wynagrodzenie nie należało się pozwanemu, a więc również i na tej podstawie powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód zaskarżając je w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuci naruszenie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i uznanie iż sporządzony wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, jak i postępowanie o zawezwanie do próby ugodowej nie przerwało biegu przedawnienia, albowiem zdaniem Sądu Okręgowego w postępowaniu pojednawczym nie sprecyzowano żądania, podczas gdy z załączonych dokumentów powyższe nie wynika. Ustalenia Sądu Okręgowego są sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym,

2.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i uznanie wbrew logice i doświadczeniu życiowemu oraz zasadom ekonomiki i prowadzenia działalności gospodarczej, że opłaty pobrane tytułem bonusów i premii oraz opłat marketingowych nie stanowią opłat innych niż marża handlowa za przyjęcie towarów do sprzedaży, podczas gdy z okoliczności faktycznych, jak i prawnych wnioski takie nie wynikają,

3.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i uznanie zeznań świadków J. H. i P. P. za niewiarygodne, gdzie twierdzili oni, że nie było możliwości negocjowania opłat oraz że brak zgody na te opłaty spowodowałby zakończenie współpracy. Sąd uzasadnił tę niewiarygodność tym, że co innego wynika z dokumentów i inaczej zeznał świadek (świadek pozwanego),

4.  art. 123 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie, i uznanie że wniosek ten nie był czynnością dokonaną w celu przerwania biegu przedawnienia, ani też następna wymiana pism w postępowaniu o zawezwanie do próby ugodowej nie przyczyniała się do sprecyzowania roszczenia,

5.  art. 15 ust 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu czynów nieuczciwej konkurencji poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż opłaty pobrane tytułem bonusów/premii oraz szeroko rozumianych usług marketingowych są elementem ceny i nie stanowią innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży, co absolutnie nie wynika z okoliczności faktycznych jak i prawnych.

Mając powyższe na uwadze powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji raz zasądzenie kosztów.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jako bezzasadna zasługiwała na oddalenie.

Podstawą żądania pozwu w niniejszej sprawie był art. 18 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. 2003, nr 153, poz. 1503 j.t. z póź. zm., zwana dalej u.z.n.k.). Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku, w szczególności przez pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży. W myśl natomiast art. 18 ust. 1 pkt 5 u.z.n.k. w razie dokonania czynu nieuczciwej konkurencji, przedsiębiorca, którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać m. in. wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, na zasadach ogólnych.

W pierwszej kolejności należało rozważyć wywodzone w apelacji zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego, jak i materialnego, co do uwzględnionego przez Sąd Okręgowy zarzutu przedawnienia. Należy wskazać, że przedawnienie roszczenia opartego na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. reguluje z art. 20 u.z.n.k. (w brzmieniu, które miało zastosowanie) zgodnie z którym roszczenia z tytułu czynów nieuczciwej konkurencji ulegają przedawnieniu z upływem lat trzech. Bieg przedawnienia rozpoczyna się oddzielnie co do każdego naruszenia. Przepis art. 442 k.c. stosuje się odpowiednio. Co prawda art. 442 k.c. został uchylony i od dnia 10 sierpnia 2007 r. zastąpiony przepisem art. 442 ¹ k.c., niemniej unormowanie zawarte w uchylonym art. 442 k.c. zostało przeniesione do art. 442 ¹ k.c., a zatem przepis ten powinien być stosowany na zasadzie analogii. Co więcej, zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. 2007, nr 80, poz. 538), do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się przepisy art. 442 ¹ k.c. Odwołanie się do tego przepisu oznacza, że wskazany w art. 20 u.z.n.k. trzyletni termin przedawnienia jest liczony od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie (o popełnieniu czynu nieuczciwej konkurencji) i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Sąd Okręgowy trafnie uznał, że pozwany dopuszczał się czynów nieuczciwej konkurencji każdorazowo z chwilą dokonywania kompensaty wynagrodzenia powoda z tzw. opłatami półkowymi (zob. wyrok SA w Warszawie z dnia 12 lutego 2009 r., I ACa 808/08, niepubl.). Z dniem dowiedzenia się o kompensacie powód dowiadywał się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, a więc zastosowanie znajdował art. 120 § 1 zd. 2 k.c.

Jak trafnie ustalił Sąd Okręgowy należności z not oraz faktury objętych powództwem zostały potrącone przez pozwanego w okresie od 28 listopada 2008 r. do 30 września 2011 r. Trzyletni termin przedawnienia w stosunku do każdego z wyżej wymienionych roszczeń upłynął w okresie od 28 listopada 2011 r. do 30 września 2014 r. Skoro pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 3 czerwca 2015 r., to roszczenia powoda objęte powództwem należało uznać za przedawnione.

Niemniej w kontekście powyższych faktów powód twierdził, że do przerwania biegu przedawnienia doszło w wyniku złożenia przez niego wniosku o zawezwanie do próby ugody, co miało miejsce w dniu 21 listopada 2011 r. Sąd Okręgowy przyjął jednak, że powyższy wniosek nie przerwał biegu przedawnienia, albowiem powód w złożonym wniosku o zawezwanie do próby ugodowej nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku w postaci ścisłego sprecyzowania żądania. W tym jednak kontekście powód w apelacji sformułował zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i uznanie iż sporządzony wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, jak i postępowanie o zawezwanie do próby ugodowej nie przerwało biegu przedawnienia, albowiem zdaniem Sądu Okręgowego w postępowaniu pojednawczym nie sprecyzowano żądania, podczas gdy z załączonych dokumentów powyższe nie wynika. Ustalenia Sądu Okręgowego zdaniem powoda są sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Następnie powód zarzucił naruszenie art. 123 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie, i uznanie że wniosek ten nie był czynnością dokonaną w celu przerwania biegu przedawnienia, ani też następna wymiana pism w postępowaniu o zawezwanie do próby ugodowej nie przyczyniała się do sprecyzowania roszczenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego oba wyżej wymienione zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., jak i art. 123 § 1 k.c. były niezasadne i nie mogły być uwzględnione. Zdaniem Sądu Apelacyjnego – Sąd I instancji w sposób prawidłowy ocenił treść wniosku o zawezwanie do próby ugody, z poszanowaniem art. 233 § 1 k.p.c., a następnie zasadnie uznał, że tak sformułowany wniosek nie mógł doprowadzić do przerwania biegu przedawnienia roszczenia objętego żądaniem pozwu.

Przystępując do analizy podniesionych zarzutów należy przypomnieć, że z ugruntowanego już orzecznictwa Sądu Najwyższego, w tym wyroku z dnia 20 lipca 2017 r. I CSK 716/16, niepubl., wynika, że zawezwanie do próby ugodowej przerywa bieg terminu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c., ale jedynie co do wierzytelności w zawezwaniu tym precyzyjnie określonej zarówno co do przedmiotu, jak i jej wysokości. Takiemu podejściu nie sprzeciwia się wynikający z art. 185 § 1 k.p.c. obowiązek zwięzłego oznaczenia sprawy. Wymóg zwięzłego oznaczenia sprawy należy przede wszystkim wiązać z obowiązkiem przedstawienia argumentacji uzasadniającej żądanie oraz przytaczania dowodów na jego poparcie. Zawezwanie do próby ugodowej musi odpowiadać podmiotowo i przedmiotowo żądaniu zgłoszonemu w pozwie. Spełnienie powyższych wymogów ma zasadnicze znaczenie, albowiem bez ich dochowania nie można byłoby wiązać z zawezwaniem do próby ugodowej skutku w postaci przerwy biegu przedawnienia roszczenia, skoro z zawezwania nie wynika nawet, z jakimi roszczeniami występuje wnioskodawca (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CSK 238/06, niepubl.).

W ocenie Sądu Apelacyjnego z poszanowaniem granic swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 233 § 1 k.p.c. uznano, że złożony przez powoda uprzednio wniosek o zawezwanie do próby ugody nie spełniał tak postawionych wymogów. Przede wszystkim należy przypomnieć, że wniosek ten wskazywał 47 uczestników, zaś w jego petitum wnioskodawca żądał zawezwania uczestników postępowania do próby ugodowej w sprawie o zapłatę kwoty 898986,77 zł. Już powyższe sformułowanie budzi zasadnicze wątpliwości. Aczkolwiek jednym z przeciwników wzywającego była spółka będąca pozwanym w niniejszej sprawie, to jednak na podstawie tak sformułowanego wniosku nie można ustalić o zawarcie ugody co do jakiej kwoty została ona wezwana. W uzasadnieniu wniosku o zawezwanie do próby ugody podano, że przeciwnicy wniosku obciążali (...) spółka jawna opłatami typu: premia za zrealizowany obrót, wynagrodzenie za usługi marketingowe oraz wynagrodzenie zawiązane z otwarciem sklepów, bonusy, które w ocenie wzywającego są nienależne i dlatego domaga się on zawarcia ugody, niemniej nie wskazano który z podmiotów obciążał powoda tymi opłatami w jakim zakresie. We wniosku nie wskazano również jakichkolwiek faktur VAT, czy not księgowych wystawionych przez poszczególne zawezwane podmioty, które mogłyby konkretyzować przedmiotowo wierzytelności objęte tym wnioskiem. W sytuacji zaś, gdy wielkość przysługującego roszczenia ustala się za pomocą faktury, która dopiero określa bliżej jego wysokość oraz okres, za który się ono należy, nie można uznać, że zawezwanie do próby ugodowej, do którego nie dołączono odpisów takich faktur precyzuje wierzytelność objętą zawezwaniem do próby ugody w wystarczającym stopniu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CSK 238/06, niepubl.). W przedmiotowej sprawie ani na podstawie wniosku o zawezwanie do próby ugody, ani jego uzasadnienia nie można uznać przez kogo kwota wskazana w petitum wniosku miałaby być zapłacona – czy łącznie przez wszystkich wezwanych, czy solidarnie, czy w częściach, a jeśli w częściach to w jakich. Już powyższa okoliczność oznacza, że nie można przyjąć, że wniosek o zawezwanie do próby ugody spełniał warunki formalne dotyczące precyzyjnego określenia wierzytelności co do której (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością W. I” spółki komandytowej – pozwany w przedmiotowym postępowaniu został zawezwany do ugody. Istotnym jest jedynie przypomnienie, że wniosek dotyczył 47 podmiotów, a właśnie w takiej sytuacji szczególnie doniosłe jest precyzyjne określenie wierzytelności, co do której zawezwanie do próby ugody zostaje dokonane. Analogiczne zagadnienie było już zresztą rozstrzygane przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 25 lipca 2017 r., I ACa 627/16, niepubl. w uzasadnieniu którego trafnie wskazano, że zasadą jest, że przerwanie biegu przedawnienia następuje jedynie co do tych roszczeń, które zostały określone w zawezwaniu do próby ugodowej, tak co do przedmiotu żądania, jak i wysokości, tj. w granicach wskazanych we wniosku. Zasada ta ma niewątpliwie zastosowanie w sytuacji, gdy wnioskodawcy przysługują wierzytelności wynikające z różnych stosunków prawnych, np. z wielu faktur wystawionych przez wierzyciela, a zawezwanie do próby ugodowej nie precyzuje jakie roszczenia składają się na kwotę wierzytelności wskazaną we wniosku. W takiej sytuacji do przerwania biegu przedawnienia nie dojdzie, skoro na podstawie treści zawezwania nie można ustalić, z jakimi konkretnie roszczeniami występuje wnioskodawca. Aczkolwiek należy przyznać, że wniosek o zawezwanie do próby ugodowej nie musi spełniać wymogów pozwu, niemniej bezwzględnie musi precyzować wierzytelność której dotyczy, co w przedmiotowej sprawie, tak w ocenie Sądu Okręgowego, jak i Sądu Apelacyjnego nie miało miejsca.

Tezy powyższej nie zmienia fakt, że w treści wniosku o zawezwanie do próby ugodowej jako dowód wskazano zestawienia faktur obejmujących w/w usługi. Zestawienia te zostały załączone do pozwu w niniejszej sprawie (k. 45-80). Trzeba jednak zaznaczyć, że w dalszym ciągu w dokumentach tych nie podano kwoty co do której do zawarcia ugody wezwany był pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością W. (...). Poszczególne załączniki zatytułowano jako „zestawienie faktur z (...) – kompensata z dnia”. Tymczasem przeciwnikami wzywającego do zawarcia ugody były co prawda w części podmioty, które w swojej firmie zawierały słowa (...), niemniej były również podmioty, takie jak pozwany w niniejszej sprawie, które tych słów w swojej firmie nie miały. Poza tym podano jednoznacznie, że zestawienia zawierają faktury obejmujące usługi, zaś opłaty wymienione we wniosku miały dotyczyć nie tylko usług, ale również być pobierane tytułem bonusów. Takie zatytułowanie załączników, w kontekście zarówno ilości podmiotów wezwanych do ugody, brzmienia ich firm, jak również ilości numerów faktur podanych w zestawieniach również w ocenie Sądu Apelacyjnego nie może oznaczać prawidłowego oznaczenia wierzytelności, która była objęta zawezwaniem do próby ugody co do poszczególnych przeciwników wzywającego.

Sprecyzowanie wierzytelności objętej zawezwaniem do próby ugody nie nastąpiło również poprzez przedłożenie wezwania do zapłaty datowanego na 11 października 2011 r. (k. 1294-1295). W wezwaniu tym również nie dokonano określenia wierzytelności przysługującej rzekomo powodowi wobec pozwanego w niniejszej sprawie. Co więcej w wezwaniu tym podano 57 podmiotów, a nie jak w zawezwaniu do próby ugody 47, przy czym kwota wynikająca z wezwania jest identyczna jak objęta zawezwaniem do próby ugody, co potwierdza brak sprecyzowania tego ostatniego.

Powód musiał zresztą zdawać sobie sprawie z nieprecyzyjności zawezwania do próby ugody, albowiem w toku postępowania przed Sądem Rejonowym złożył pismo datowane na dzień 20 lipca 2012 r. zawierające tabelę z wyszczególnionymi kwotami wskazującymi podstawę żądania, w podziale na poszczególnych uczestników postępowania, co w jego ocenie „umożliwi uczestnikom lepszą ocenę przedłożonego materiału” (k. 1339-1340). Niemniej Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że również powyższe zestawienie nie może być uznane za skonkretyzowanie roszczenia objętego zawezwaniem do próby ugody. Sąd Okręgowy trafnie wskazał rozbieżności pomiędzy tym dokumentem, a treścią zawezwania do próby ugody. Zestawienie to zawiera bowiem większą ilość podmiotów niż objęta zawezwaniem, a ponadto w zestawieniu tym nie podano jednoznacznie firmy pozwanego w niniejszej sprawie. Natomiast nawet gdyby przyjąć, że oznaczenie(...)miało oznaczać(...) spółka komandytowa, to kwota „obciążanie razem” wykazana w tym zestawieniu jest inna niż kwota objęta żądaniem pozwu w niniejszej sprawie. O ile ma rację apelujący, że nie było wykluczonym, iż zawezwanie do próby ugody dotyczyło kwoty większej niż objęta żądaniem pozwu, to jednak wobec braku dołączenia do zawezwania do próby ugody choćby zestawienia wszystkich faktur i not ze wskazaniem kogo i z jakiego tytułu dotyczą, nie jest możliwe ustalenie, że kwota podana w zestawieniu załączonym do pisma z dnia 20 lipca 2012 r. w rzeczywistości obejmuje należności objęte sporem w niniejszej sprawie.

Ostatecznie więc należało w ocenie Sądu Apelacyjnego przyjąć, że z poszanowaniem art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy uznał, że wniosek o zawezwanie do próby ugody nie precyzował wystarczająco objętej nim wierzytelności wobec pozwanego w niniejszej sprawie. Należy dodać, że powód zarzucając Sądowi Okręgowemu przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w zakresie oceny wniosku o zawezwanie do próby ugody nie wskazał jednocześnie jakie zasady logiki zostały przy tej ocenie naruszone, co również potwierdza nietrafność stanowiska apelującego. Zasadnym jest jeszcze dodanie, że mimo, iż rozbieżność dokumentacji i zestawień przedłożonych przez powoda w toku postępowania o zawezwanie do próby ugody została wyraźnie zaznaczona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, powód jej nie wyjaśnił w toku całego postępowania apelacyjnego.

Skoro zaś wniosek o zawezwanie do próby ugody nie precyzował wystarczająco objętej nim wierzytelności, a w szczególności nie można ustalić, czy była nim objęta wierzytelność, której dotyczyło żądanie pozwu w niniejszej sprawie, to Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął, że brak jest podstaw do stwierdzenia, że doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia objętego żądaniem pozwu. Z uwagi na nieprecyzyjność zawezwania do próby ugody nie można przyjąć, że było ono czynnością bezpośrednio zmierzającą w celu dochodzenia przedmiotowego roszczenia. Wywody Sąd Okręgowego w tym zakresie również zasługują na akceptację i w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie mogą być uznane za naruszające art. 123 § 1 pkt 1 k.c. To zaś oznacza, że do momentu wniesienia pozwu w niniejszej sprawie nie doszło do przerwania biegu przedawnienia objętego nim roszczenia. Skoro zaś pozew został wniesiony w dniu 3 czerwca 2015r., to nastąpiło to po upływie terminu przedawnienia objętego nim roszczenia, który upłynął co do ostatniej jego części w dniu 30 września 2014 r. Powództwo więc na zasadzie art. 20 u.z.n.k. w zw. z art. 117 § 2 k.c. należało oddalić, co skutkowało na obecnym etapie postępowania oddaleniem na podstawie art. 385 k.p.c. apelacji w niniejszej sprawie jako bezzasadnej. Powyższe czyniło jednocześnie bezprzedmiotowym rozpatrzenie pozostałych zarzutów wywiedzionych w apelacji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Ponieważ postępowanie apelacyjne zostało w całości wygrane przez pozwanego, toteż zasadnym było zasądzenie na jego rzecz poniesionych kosztów postępowania apelacyjnego, które stanowiły koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015, poz. 1804 z póź. zm).

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.