Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 31 października 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR K. T.

Protokolant st. sekr. sąd. M. R.

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z wniosku Z. Ś.

z udziałem T. D., H. W., U. W., M. B., B. S., G. B., B. C., G. A., E. M., E. K., G. F. (1), K. F., R. F. (1), R. F. (2), R. F. (3), R. Ś., I. K., E. P. (1), W. D. (1), Z. D., I. B., A. S., L. B., E. P. (2), A. B., E. B., K. F., C. F. (1), Miasta Ł. i Skarbu Państwa- Prezydenta Miasta Ł.

o zasiedzenie

postanawia

1.  oddalić wniosek;

2.  ustalić, że wnioskodawca i uczestnicy ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sygnatura akt II Ns 756/17

UZASADNIENIE

We wniosku złożonym 25 maja 2017 roku, sprecyzowanym pismami z 12 czerwca i 12 lipca 2018 roku) Z. Ś. wniósł o stwierdzenie zasiedzenia udziałów w nieruchomości, położonej w Ł., składającej się z działek o nr: (...) (w piśmie z 12.07.2017 roku wnioskodawca podał, że błędnie we wniosku jako objętą wnioskiem o zasiedzenie wpisano ponadto działkę (...)), należących do spadkobierców C. F. (2) (syn J. i A.)- z wyjątkiem K. F. (córki J. F. (1), syna C.)- tj.: A. F. (1) (4/16 udziału C. F. (2)), E. M. (3/16 udziału C. F. (2)), G. A. (3/16 udziału C. F. (2)), Z. F. (3/16 udziału C. F. (2); przy czym ten udział przysługujący Z. F. po 1/3 odziedziczyli: żona E. F. (1), córka E. K. i syn G. F. (1)) i J. F. (1) (2/16 udziału C. F. (2), ponieważ jakkolwiek cały udział J. F. (1) po C. F. (2) wynosił 3/16, a spadek po J. F. (1) po 1/3 odziedziczyli: żona G. F. (2), syn R. F. (1) i córka K. F., to jednak K. F. była posiadaczem nieruchomości, a pozostali spadkobiercy J. F. (1) nie interesowali się nieruchomością, zatem przedmiotem wniosku są tylko udziały G. F. (2) i R. F. (1)), w równych częściach przez pozostałych współwłaścicieli, tj.: Z. Ś., T. D., G. B., B. C., I. K., E. P. (1), H. W., U. W., M. B., B. S., R. Ś., R. F. (2), R. F. (3), K. F., W. D. (1), Z. D., I. B. oraz H. F. (1). Nadto wnioskodawca podał, że udział C. F. (2) w spadku po matce J. F. (2) to 6/64, a po ojcu A. F. (2) 2/16. Wskazano, że osoby, których udziały mają zostać zasiedziane nie interesowały się nieruchomością.

(wniosek k. 2, 3, pisma uzupełniające wniosek k. 59 i 83)

W odpowiedzi na wniosek Miasto Ł. wniosło o oddalenie wniosku podnosząc, że wnioskodawca nie wykazał samoistnego posiadania nieruchomości przez okres 30 lat, a nadto że władającym działkami (...) jest Zarząd Dróg i (...) w Ł..

(pisma i pełnomocnictwo k. 90, 91 i 116)

Uczestnicy postępowania: M. B., G. B., T. D., B. C., W. D. (1), H. W., R. Ś., R. F. (3), A. S., Z. D., E. P. (1), B. S., I. K., K. F., R. F. (2), U. W., I. B., L. B., oświadczyli, że nie kwestionują faktów przytoczonych we wniosku.

(pisma odpowiednio k.: 66, 71, 73, 75, 77, 79, 81, 87, 95, 97, 99, 101, 103, 105, 107, 109, 111, 113)

Uczestnicy postępowania: E. P. (2), E. B., G. A., E. K. i A. B. oświadczyli, że nie przyłączają się do wniosku, lecz pozostawiają wniosek do uznania Sądu.

(protokół rozprawy z 28 lutego 2018 roku k. 204)

Na rozprawie 28 lutego 2018 roku wnioskodawca wskazał, że początek terminu zasiedzenie rozpoczął się w dniu zgonu C. F. (2), tj. 2 października 1986 roku. Popierając wniosek także w zakresie działek pod drogi publiczne podał, że: droga pod działką (...) (ul. (...) z A.) została poszerzona do stanu obecnego i pokryta asfaltem w 1976 roku, drogi pod działkami nr (...) (P.) i (...) (Zamorska) zostały utwardzone w latach 80- tych betonem, zaś droga pod działkami nr (...) (Szybowcowa) zostały pokryte płytami betonowymi w latach 90- tych. Pełnomocnik Miasta Ł. wniósł o oddalenie wniosku w zakresie obejmującym działki pod drogami publicznymi, a w pozostałym zakresie wniosek pozostawił do uznania Sądu. Pozostali uczestnicy przyłączyli się do wniosku, pozostawili wniosek do uznania Sądu albo w ogóle nie zajęli stanowiska.

(protokół rozprawy k. 203)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

H. D. z domu F. córka A. i J. zm. 19 czerwca 1942 roku, spadek po niej nabyli w następujących częściach: córka T. D. w ½ i syn J. D. (1) w 1/2, zaś małżonkowi J. D. (2) przysługuje prawo dożywotniego użytkowania 1/3 spadku.

J. F. (2) córka Ł. i M. zm. 1 grudnia 1952 roku, spadek po niej nabyli w następujących częściach: mąż A. F. (2) w 16/64 (z wyłączeniem udziału w małżeńskim majątku wspólnym), syn S. F. (1) w 6/64, syn C. F. (2) w 6/64, syn S. F. (2) w 6/64, córka M. Ś. (1) w 6/64, syn J. F. (2) w 6/64, córka W. D. (2) w 6/64, syn H. F. (1) w 6/64, wnuczka T. D. w 3/64 i wnuk J. D. (1) w 3/64.

A. F. (2) syn S. i J. zm. 6 grudnia 1958 roku, spadek po nim nabyli w następujących częściach: syn S. F. (1) w 2/16, syn C. F. (2) w 2/16, syn S. F. (2) w 2/16, córka M. Ś. (1) w 2/16, syn J. F. (2) w 2/16, córka W. D. (2) w 2/16, syn H. F. (1) w 2/16, wnuczka T. D. w 1/16 i wnuk J. D. (1) w 1/16.

J. F. (2) syn A. i J. zm. 13 marca 1977 roku, spadek po nim nabyli w następujących częściach: żona H. F. (1) w 1/3, córka I. K. w 1/3 i córka E. P. (1) w 1/3.

C. F. (2) syn A. i J. zm. 2 października 1986 roku, spadek po nim nabyli w następujących częściach: żona A. F. (1) w 4/16, córka E. M. w 3/16, córka G. A. w 3/16, syn J. F. (1) w 3/16 i syn Z. F. w 3/16.

S. F. (1) syn A. i J. zm. 30 grudnia 1988 roku, spadek po nim nabyli w następujących częściach: żona S. F. (2) w 2/8, córka H. W. w 2/8, córka U. W. w 2/8, wnuczka M. B. w 1/8 i wnuczka B. S. w 1/8.

M. Ś. (2) z domu F. córka A. i J. zm. 7 kwietnia 1990 roku, spadek po niej nabyli w następujących częściach: syn Z. Ś. w 1/2 i syn R. Ś. w ½.

J. F. (1) syn C. i H. zm. 29 maja 2003 roku, spadek po nim nabyli w następujących częściach: żona G. F. (2) w 1/3, córka K. F. w 1/3 i syn R. F. (1) w 1/3.

S. F. (3) z domu C. córka M. i A. zm. 21 stycznia 2004 roku, spadek po niej nabyły w następujących udziałach: córka H. W. w 1/3, córka U. W. w 1/3, wnuczka M. B. w 1/6 i wnuczka B. S. w 1/6.

S. F. (2) syn A. i J. zm. 10 listopada 2004 roku, spadek po nim nabył syn A. F. (2) w całości.

W. D. (3) z domu F. córka A. i J. zm. 13 listopada 2004 roku, spadek po niej nabyli w następujących częściach: córka I. B. w 1/3, syn W. D. (1) w 1/3 i syn Z. D. w 1/3.

G. F. (2) z domu G. córka M. i A. zm. 11 lipca 2007 roku, pozostawiła ze spadkobierców: córkę K. F. (1/2) i syna R. F. (1) (1/2) (k. 59).

Z. F. syn C. i H. zm. 22 lutego 2009 roku, spadek po nim nabyli w następujących częściach: żona E. F. (1) w 1/3, córka E. K. w 1/3 i syn G. F. (1) w 1/3.

A. F. (2) syn S. i J. zm. 16 czerwca 2011 roku, spadek po nim nabyli w następujących częściach: syn R. F. (3) w ½ i syn R. F. (2) w 1/2.

H. F. (2) z domu N. córka S. i W. zmarła 9 stycznia 2013 roku, spadek po niej nabyli w następujących częściach: córka I. K. w ½ i córka E. P. (1) w ½.

E. D. zm. 26 września 2013 roku, spadek po niej nabyli w następujących częściach: mąż J. D. (1) w 1/3, córka G. B. w 1/3 i córka B. C. w 1/3.

J. D. (1) syn J. i H. zm. 11 lutego 2014 roku, spadek po nim nabyli w następujących częściach: córka G. B. w 1/2 i córka B. C. w 1/2.

A. F. (3) z domu K. córka J. i S. zm. 12 stycznia 2017 roku, pozostawiła ze spadkobierców: córkę E. P. (2) (1/2) i (po zmarłej przed nią córce E. B.) wnuczkę E. B. (1/2), E. B. zm. jako zamężna z A. B. (k. 83 odw.)

H. F. (1) syn A. i J. zm. 4 czerwca 2017 roku, spadek po nim nabyli w następujących udziałach: żona I. F. (1) w 1/3, córka A. S. w 1/3 i córka L. B. w 1/3.

E. F. (2) z domu P. córka K. i D. zm. 6 lutego 2018 roku, pozostawiła spadkobierców ustawowych: córkę E. K. (1/2) i syna G. F. (1) (1/2); nadto sporządziła testament notarialny na wnuki: C. F. (1) i K. F..

I. F. (2) z domu T. córka J. i F. zmarła 18 lipca 2018 roku, spadek po niej nabyła w całości L. B..

(postanowienie II Ns 1289/15 k. 4, 5, postanowienie I Ns 86/14 k. 8, postanowienie I Ns 342/14 k. 9 i odw., akt poświadczenia dziedziczenia k. 10- 11 oraz 12- 13, akt zgonu: A. F. (1) k. 25, G. F. (2) k. 26, H. F. (1) k. 58, akt poświadczenia dziedziczenia k. 60 i 61, postanowienie II Ns 1040/17 k. 164, akt zgonu E. F. (1) k. 171 oraz I. F. (1) k. 278, oświadczenie E. K. k. 203, akt poświadczenia dziedziczenia k. 281)

Dla działek nr (...), a także (...) prowadzona jest księga wieczysta Rep. hip. 14 R. S. Nr (...), w której w dziale II jako współwłaściciele wpisani są: A. F. (2) (syn S.) i J. F. (2) (córka Ł.) na podstawie aktu notarialnego z 29 lutego 1919 roku. Od powyższej księgi odłączono plac nr 17, dla którego założono oddzielną księgę Rep. hip. 15 R. S. (...), w której ujawniono tych samych współwłaścicieli, która obejmowała działki (...), a która utraciła moc prawną 1 stycznia 1989 roku i jest zamknięta.

(zaświadczenia k. 14 i 15, wypisy z rejestru gruntów k. 16- 23, mapa k. 24, kopia działu I i II Rep. hip. 15 R. S. hip. 40/ 39a k. 86)

Na dzień 31 grudnia 1998 roku działki nr (...) były zajęte pod drogi wojewódzkie, zaś działki nr (...) pod drogi miejskie. Przed jak i po tej dacie drogi były objęte stałym, całorocznym utrzymaniem. Toczy się postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nabycia przez Miasto Ł.- w zakresie dróg miejskich oraz Skarbu Państwa- w zakresie dróg wojewódzkich, z dniem 1 stycznia 1999 roku na podstawie art. 73 ust. 1 i 3 ustawy z 13 października 1998 roku Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną własności powyższych działek, zajętych pod drogi publiczne.

(pismo (...) z 22.08.2017 r wraz z zaświadczeniem k. 155 i 156, zawiadomienia o wszczęciu postępowań k. 216 i 217, wniosek o wszczęcie postępowania k. 218)

Po śmierci C. F. (2), tj. od 2 października 1986 roku działkami nr (...) (nie pod drogami publicznymi) zajmowała się M. Ś. (1), matka wnioskodawcy do swojej śmierci, tj. 7 kwietnia 1990 roku. Brat S. F. (1) jedynie jej pomagał. Nie było wówczas nic budowane, nie było inwestycji, M. Ś. (1) utrzymywała nieruchomość w należytym stanie, robiła bieżące remonty, opłacała podatki, wywoziła szambo, zajmowała się finansami. Przed śmiercią nie przenosiła na nikogo posiadania. Po jej śmierci nieruchomością zajął się jej brat H. F. (1), który w nieco szerszym zakresie zajmował się nieruchomością, gdyż dodatkowo wymienił okna i naprawiał dach, malował w środku pomieszczenia, naprawiał komin, wymienił rynny, naprawiał płot, remontował toaletę, wstawił furtkę i bramę. W taki sposób zajmował się nieruchomością do śmierci, tj. do 4 czerwca 2017 roku. Po jego śmierci nieruchomością zajęła się L. B.. Co do działek pod drogami to działka: (...)została wyasfaltowana i położono chodnik w 1974 roku, jezdnią nikt się nie zajmował, chodnik odśnieżał wnioskodawca, S. F. (1) i R. F. (4), a częścią zieloną zajmowały się różne osoby, nie da się tych osób wyodrębnić; (...) (...) zostały utwardzone do obecnego stanu w latach 80- tych ub. wieku, różne osoby się nimi zajmowały, nie da się tych osób wyodrębnić; (...) obecny stan jest od około 5 lat, nikt nimi się nie zajmował, bo współwłaściciele o och istnieniu nie wiedzieli.

(przesłuchanie wnioskodawcy i uczestników: L. B., H. W., M. B., B. S., A. S., G. B., B. C., protokół rozprawy z 28 lutego 2018 roku k. 204- 207)

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek podlegał oddaleniu w świetle art. 172§1 i 2 kc.

Wniosek obejmuje działki położone pod drogami publicznymi, a także działki, na których nie są zlokalizowane drogi. Przyczyny oddalenia wniosku były częściowo wspólne dla obu rodzajów działek, a nadto zaistniała przyczyna związana wyłącznie z działkami, na których usytuowane są drogi publiczne. Na wstępie należy odnieść się do przyczyn niezasadności wniosku w zakresie obu kategorii działek.

Przesłanką zasiedzenia jest posiadanie samoistne, nadto dla zasiedzenia konieczny jest upływ czasu, którego długość uzależniona jest od dobrej (20 lat) lub złej wiary (30 lat) posiadacza. Stosowanie do treści art. 336 kc posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel. Posiadacz rzeczy korzysta z szeregu domniemań skutkujących jego korzystniejszą pozycją prawną, tj.: posiadania samoistnego (art. 339 kc), zgodności posiadania z prawem (art. 341 kc), ciągłości posiadania (art. 340 kc) i wreszcie posiadania w dobrej wierze (art. 7 kc) (inaczej mówiąc, osoba musi jedynie wykazać, że władała rzeczą, aby skorzystać z dobrodziejstw wskazanych domniemań prawnych; skutkuje to przerzuceniem na stronę kwestionującą okoliczności objęte domniemaniem obowiązku wykazania okoliczności przeciwnych). Nadto w przypadku zmiany posiadacza- co bardzo istotne w tej sprawie- termin posiadania kolejnego posiadacza biegnie dla niego od początku, chyba że doszło do przeniesienia posiadania przez poprzedniego posiadacza (art. 176§1 kc). Żadne ze wskazanych domniemań nie obejmuje przy tym domniemania przeniesienia posiadania na kolejnego posiadacza, zatem okoliczność ta wymaga udowodnienia. Ponieważ w niniejszej sprawie wniosek dotyczył zasiedzenia udziałów części współwłaścicieli przez innych współwłaścicieli, nie może być wątpliwości, że należy rozpatrywać okres posiadania w złej wierze, tj. 30 lat, skoro współwłaściciele, którzy mieliby nabyć udziały wiedzą, że nie przysługuje im co do tych udziałów prawo własności. Wnioskodawca wskazywał początek zasiedzenia na datę zgonu C. F. (2), tj. 2 października 1986 roku, wniosek dotyczył bowiem udziału, jaki jemu (pierwotnie- bo doszło w międzyczasie, tj. w toku biegu terminu zasiedzenia do zmian własnościowych w zakresie tego udziału wskutek dziedziczenia) przysługiwał. Licząc 30 lat od tej daty, do zasiedzenia mogłoby dojść 3 października 2016 roku (art. 174§2 kpc). Po pierwsze jednak wnioskodawca musiałby wykazać, że przez cały ten okres nieruchomość objęta wnioskiem znajdowała się w posiadaniu osoby, która ją posiadała jak właściciel, ewentualnie że w tym okresie zmieniali się co prawda posiadacze samoistni, ale wskutek przenoszenia posiadania- zgodnie z art. 176§1 kc- ostatni z nich wraz z posiadaniem poprzednich posiadaczy posiadał przez wymagany okres 30 lat. Wnioskodawca tego nie wykazał. W zeznaniach wnioskodawcy i uczestników wyraźnie podano, że kolejne osoby posiadały do swojej śmierci i nie było przeniesienia posiadania na kolejnego przez poprzedniego posiadacza, jednocześnie żadnemu z nich osobno nie upłynął wymagany okres 30 lat. I tak M. Ś. (1) zmarła 7 kwietnia 1990 roku, a więc po niecałych 4 latach od zgonu C. F. (2), nie przenosząc za życia posiadania na kolejnego posiadacza, tj. H. F. (1), który zmarł 4 czerwca 2017 roku, a więc też przed upływem 30 lat (27 lat). Następnie objęła nieruchomość L. B., jednak także nie zostało udowodnione, aby na nią zostało przeniesione posiadanie, a nawet gdyby tak było, to łącznie z posiadaniem H. F. (1) nie posiada przez okres wymagany prawem. Wskazano wcześniej, że w przypadku zasiedzenia przez współwłaściciela w rachubę wchodzi wyłącznie okres 30 lat, gdyż współwłaściciel, który ma zasiedzieć udziały innego współwłaściciela zawsze pozostaje w złej wierze. Po drugie, co jest ugruntowane w orzecznictwie i doktrynie, w sprawie o zasiedzenie sąd jest związany wnioskiem od strony podmiotowej, tzn. sąd może stwierdzić zasiedzenie na rzecz wyłącznie takiej osoby, która została wskazana przez wnioskodawcę albo uczestnika postępowania. W niniejszej sprawie żadna z osób (z wyjątkiem H. F. (1)) wskazanych we wniosku jako te, na których rzecz miałoby nastąpić zasiedzenie udziałów należących do C. F. (2), nie była posiadaczem samoistnym. Wynika to z ustalonego stanu faktycznego oraz poczynionych wcześniej rozważań. Żadna z przesłuchanych osób nie wskazywała tych osób jako posiadaczy- zeznający wnioskodawca i uczestnicy postępowania wskazywali wyłącznie na (kolejno) M. Ś. (1), H. F. (1) i L. B., jako tych, którzy władali nieruchomością. Obok powyższych zaistniała jednak jeszcze kolejna przyczyna skutkująca oddaleniem wniosku. Otóż jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 7 stycznia 2009 roku w sprawie II CSK 405/08 (opubl. L.), współwłaściciel zmieniający charakter swego posiadania nieruchomości wobec idealnego udziału należącego do innego współwłaściciela powinien udowodnić, że w określonym czasie posiadając całą nieruchomość wykonywał nie tylko prawo do przysługującego mu udziału we współwłasności ale w zakresie pozostałych udziałów był posiadaczem samoistnym. O posiadaniu samoistnym współwłaściciela nieruchomości zamieszkującego w znajdującym się na niej budynku w zakresie udziałów we współwłasności innych współwłaścicieli nie przesądza sam fakt samodzielnego wykonywania uprawnień, ponoszenie ciężarów związanych z korzystaniem z nieruchomości a nawet pokrycie przez niego kosztów remontu lub modernizacji budynku. Jest to przejaw wyrażanego w orzecznictwie i doktrynie poglądu, że w przypadku zasiedzenia udziału przez współwłaściela konieczne jest zamanifestowanie przez niego (a w postępowaniu o zasiedzenie udowodnienie tej okoliczności) zmiany charakteru posiadania ze związanego z posiadaniem udziału- jak współwłaściciel, na posiadanie całej nieruchomości- jak właściciel. Chodzi bowiem o to, że z uwagi na to, że każdy współwłaściciel ma prawo do współposiadania rzeczy i korzystania z niej w sposób dający się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli trudno jest rozróżnić posiadanie współwłaścicielskiego od właścicielskiego. Dlatego, w celu ochrony współwłaściciela, którego udział mógłby zostać zasiedziany przez innego współwłaściciela jedynie wskutek posiadania współwłaścicielskiego, nie wystarczy wykazanie posiadania samoistnego, ale konieczne jest udowodnienienie, że współwłaściciel demonstrował, manifestował wobec innego współwłaściciela (którego udział ma być zasiedziany), że posiada rzecz z wyłączeniem tego drugiego, jako wyłącznym jedyny właściciel. Wnioskodawca nie wykazał okoliczności świadczącej o takiej manifestacji. Należy w tym miejscu wskazać, że okoliczność, iż część uczestników, którzy utraciliby udziały w razie uwzględnienia wniosku o zasiedzenie nie zajęła żadnego stanowiska (E. M., G. K. i R. F. (1)) a pozostała część pozostawiła wniosek do uznania Sądu- ale jednocześnie wyraźnie oświadczyła, że do wniosku się nie przyłącza (G. A., E. P. (2), E. B. i E. K.), nie ma znaczenia dla merytorycznej oceny niniejszego wniosku o zasiedzenie, gdyż to nie stanowisko/ jego brak, lecz ustalenia faktyczne decydują o uwzględnieniu wniosku o zasiedzenia albo jego oddaleniu. Oczywiście art. 230 kpc który stanowi, że sąd może uznać za przyznane fakty co do których strona przeciwna się nie wypowiedziała, zezwala- przy bierności uczestnika postępowania, przyjąć twierdzenia wnioskodawcy za przyznane, ale po pierwsze sąd może to uczynić „mając na uwadze wyniki całej rozprawy” (jak stanowi art., 230 kpc), a w tej sprawie przebieg postępowanie nie wskazuje ani na wykazanie upływu terminu 30 lat posiadania jednej osoby ani kilku osób (nie było przeniesienia posiadania na kolejnych posiadaczy), ani na manifestowanie posiadania z wyłączeniem pozostałych współwłaścicieli, których udziały miałyby być zasiedziane, a po drugie wnioskodawca nie przedstawił twierdzeń powyższej treści, które można by uznać na zasadzie art. 230 kpc za przyznane przez wyżej wymienione osoby. We wniosku ani w toku postępowania takich konkretnie twierdzeń wnioskodawcy nie ma.

Co do działek pod drogami dodatkowo należy wskazać, że jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 24 września 2010 roku w sprawie IV CSK 40/10, opubl. OSNC 2011/ 2/ 17) nie jest dopuszczalne zasiedzenie rzeczy w użytku ogólnym, m.in. dróg publicznych. Jak wynika z dokumentów przesłanych przez (...) w Ł., a także zeznania wnioskodawcy i uczestników postępowania, co najmniej w trakcie biegu zasiedzenia (co do części z niżej wymienionych działek jeszcze wcześniej), na działkach (...) były urządzone drogi publiczne, wojewódzkie i miejskie. Z dokumentów (...) wynika, że najpóźniej był to 31 grudnia 1998 roku, a więc na niemal 20 lat przed upływem okresu zasiedzenia, co wyklucza możliwość upływu okresu zasiedzenia tych działek po tej dacie. Na marginesie należy wskazać, że wniosek o zawieszenie niniejszego postępowania z uwagi na dwa postępowania administracyjne dotyczące ww działek był bezzasadny. Z punktu widzenia postępowania o zasiedzenie istotne jest, aby udział w postępowaniu brały osoby zainteresowane, zatem wobec powyższego postępowania oraz ustalenia, że działki są pod drogami miejskimi i wojewódzkimi konieczne było wezwanie odpowiednio Miasta Ł. i Skarbu Państwa. Nie jest natomiast a priori wyłączone postępowanie o zasiedzenie nieruchomości pod drogę publiczną w tym sensie, że osoba może z takim wnioskiem wystąpić, a sąd musi zapewnić odpowiedni krąg osób zainteresowanych oraz ustalić status działki (czy znajduje się pod drogą i kiedy została urządzona- możliwe są takie sytuacje, gdy termin posiadania upłynął przed tym, jak urządzono drogę i wówczas zasiedzenie jest dopuszczalne a do rozstrzygnięcia pozostaje- już na drodze administracyjnej- ew. wywłaszczenie z takiej działki pod drogę). Dalej w zakresie działek pod drogami, uwzględnieniu wniosku sprzeciwiały się także ustalenia dokonane w oparciu o zeznania wnioskodawcy i uczestników, że o istnieniu części działek współwłaściciele w ogóle nie wiedzieli (zatem się nimi nie zajmowali, nie posiadali), częścią zaś zajmowały się osoby wśród których nie można wyodrębnić osoby/ osób posiadaczy.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z zasadą obowiązującą w postępowaniu nieprocesowym (art. 520§1 kpc).