Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Roman Troll (spr.)

Sędzia SO Barbara Braziewicz

Sędzia SR del. Sławomir Łabuz

Protokolant Małgorzata Gorczyńska - Zawada

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2018 r. w Gliwicach na rozprawie

spraw

z powództwa R. S.

przeciwko A. S. (1)

o podwyższenie alimentów

z powództwa A. S. (1)

przeciwko A. S. (2)

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

z powództwa A. S. (2)

przeciwko A. S. (1)

o alimenty

na skutek apelacji powoda R. S. oraz pozwanej A. S. (2) i powódki A. S. (2)

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju

z dnia 24 października 2017r., sygn. akt III RC 385/15.

w zakresie powództwa R. S. o podwyższenie alimentów:

1)  z apelacji powoda zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I 2. o tyle tylko, że zasądzone w punkcie I 1. alimenty zasądza od 1 października 2015 r.,

2)  nie obciąża pozwanego kosztami postępowania odwoławczego,

3)  odstępuje od obciążania pozwanego kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym;

I)  w zakresie powództwa A. S. (1) o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności oddala apelację pozwanej A. S. (2);

II)  w zakresie powództwa A. S. (2) o alimenty oddala apelację powódki.

SSR del. Sławomir Łabuz SSO Roman Troll SSO Barbara Braziewicz

UZASADNIENIE

A. S. (2) działając w imieniu małoletniego syna R. S. wniosła powództwo o podwyższenie alimentów od A. S. (1) na rzecz małoletniego R. S. do kwoty po 1200 zł miesięcznie, gdyż życiowe potrzeby małoletniego wzrosły.

Pozwany A. S. (1) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz o uchylenie jego obowiązku alimentacyjnego względem A. S. (2). Wskazał, że prócz powoda ma na utrzymaniu jeszcze czworo małoletnich pochodzących z nowego związku małżeńskiego, w tym jedno dziecko z ciężką niepełnosprawnością. Bliżej określone wydatki pozwanego kształtują jego sytuację finansową jako niewystarczającą dla zaspokojenia żądania małoletniego powoda, a także dalszego wykonywania obowiązku alimentacyjnego względem A. S. (2), która w ocenie pozwanego ma możliwość samodzielnego utrzymywania się.

Na rozprawie 5 lutego 2016 r. A. S. (2) sprecyzowała swoje żądanie wnosząc o podwyższenie na swoją rzecz alimentów do po 300 zł miesięcznie, a nadto wniosła o oddalenie powództwa o uchylenie alimentów na jej rzecz. A. S. (1) wniósł o oddalenie powództwa o podwyższenie alimentów na rzecz A. S. (2).W piśmie procesowym z 3 lipca 2017 r. A. S. (1) wyraził zgodę na podniesienie alimentów na rzecz małoletniego R. S. do kwoty po 700 zł miesięcznie. Na rozprawie 24 października 2017 r. A. S. (1) wniósł o pozbawienie tytułu wykonalności
w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju w sprawie III RC 770/05 w stosunku do A. S. (2) w kwocie po 150 zł miesięcznie od 5 lutego 206 r. A. S. (2) wniosła wówczas o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju w sprawie III RC 770/05.

Wyrokiem z 24 października 2017 r. Sąd Rejonowy w J.-Z.:

I. z powództwa małoletniego R. S. działającego przez matkę A. S. (2)

przeciwko A. S. (1) o podwyższenie alimentów,

1)  zasądził od pozwanego A. S. (1) na rzecz małoletniego powoda R. S. alimenty w kwocie po 900,00 zł miesięcznie płatne do rąk matki małoletniego powoda A. S. (2) począwszy od dnia 1 października 2017 roku do dnia 20-tego każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi w stosunku rocznym, a w przypadku zmiany wysokości odsetek ustawowych każdorazowo obowiązującymi odsetkami ustawowymi w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, w miejsce alimentów w kwocie po 500,00 zł miesięcznie wynikających
z wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodek (...) w R. z 30 listopada 2006 r.w sprawie II RC 617/06,

2)  w pozostałej części powództwo oddalił,

3)  kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa,

4)  wyrokowi w punkcie I, 1) nadał rygor natychmiastowej wykonalności

II. z powództwa A. S. (1) przeciwko A. S. (2) o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności:

1)  pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju z 17 luty 2006 r. w sprawie o sygnaturze akt III RC 770/05 w pkt 2 z dniem 27 stycznia 2007 r., w części dotyczącej alimentów na rzecz A. S. (2) w kwocie po 150,00 zł miesięcznie,

2)  kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa,

III. z powództwa A. S. (2) przeciwko A. S. (1) o alimenty:

1)  powództwo oddalił,

2)  kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Powyższe orzeczenie zapadło przy ustaleniu, że małoletni R. S., ur. (...) pochodzi ze związku małżeńskiego A. S. (1) i A. S. (2). Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju z 17 lutego 2006 r. w sprawie o sygn. akt III RC 770/16 Sąd Rejonowy w Jastrzębiu-Zdroju zasądził na rzecz małoletniego R. S. od A. S. (1) alimenty po 500 zł miesięcznie oraz zasądził alimenty od A. S. (1) na rzecz A. S. (2) po 150 zł miesięcznie. Małżeństwo stron, zostało rozwiązane przez rozwód z winy pozwanego wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach – Ośrodka (...) w R. z 30 listopada 2006 r., sygn. akt II RC 617/06. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim synem stron R. S. powierzono A. S. (2), zastrzegając dla A. S. (1) prawo współdecydowania co do ważnych spraw oraz zasądzono alimenty na rzecz małoletniego R. S. od A. S. (1) po 500 zł miesięcznie.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju z 6 listopada 2009 r., sygn. akt III RC 665/08, zasądzono od A. S. (1) na rzecz małoletniego R. S. po 25% netto z dodatkowych wynagrodzeń pozwanego powoda wzajemnego takich jak „Barbórka”, „14-stka” i inne oraz upoważniono A. S. (2) do występowania z wnioskiem o świadczenia socjalne i dodatek szkolny przysługujące małoletniemu R. S. i do pobierania tych świadczeń w każdoczesnym zakładzie pracy A. S. (1). Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z 18 czerwca
2010 r., sygn. akt II Ca 115/10 , zmieniono wyrok Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju z 6 listopada 2009 r., sygn. akt III RC 665/08, oddalając powództwo o zasądzenie 25% netto z dodatkowych wynagrodzeń A. S. (1) takich jak „Barbórka”, „14-stka”.

Sąd Rejonowy wskazał, że w dacie ustalania alimentów na rzecz małoletniego R. S. po 500 zł miesięcznie miał on 3 lata, mieszkał wspólnie z matką A. S. (2), która nie pracowała i zajmowała się domem oraz synem. Miesięczny koszt utrzymania małoletniego R. S. wynosił ok. 500 zł. Małoletni uczęszczał wówczas do przedszkola, którego koszt wynosił 350 zł miesięcznie; był zdrowy. A. S. (2) była osobą bezrobotną, zarejestrowaną u urzędzie pracy, bez prawa do zasiłku; swój koszt utrzymania oceniała na 1000 zł miesięcznie. Sad Rejonowy ustalił także szczegółowe wydatki A. S. (2) na jej utrzymanie w tamtym czasie, w których częściowo uczestniczył także A. S. (1).

Obecnie, zgodnie z ustaleniami Sądu Rejonowego, A. S. (2) pracuje w telefonii komórkowej, zarabiając 1440 zł netto, nie posiada majątku przynoszącego dochód, mieszka wspólnie
z małoletnim powodem R. S.. Na koszty utrzymania mieszkania składają się: opłata za czynsz 580 zł miesięcznie, opłata za gaz 150 zł co dwa miesiące, opłata za prąd 200 zł co dwa miesiące, opłata za telefony 70 zł miesięcznie, opłata za telewizję i internet 125 zł miesięcznie. A. S. (2) spłaca kredyt w wysokości 5 tyś. zł zaciągnięty na remont pokoju małoletniego R. S., miesięczna rata wynosi 177 zł. Miesięczny koszt utrzymania A. S. (2) wynosi ok. 500-600 zł miesięcznie, na leczenie przeznacza ona miesięcznie 50 zł.

Miesięczny koszt utrzymania małoletniego wynosi 500-700 zł miesięcznie, nie wliczając kosztów zakupu ubrań, leków oraz rozrywek. Koszt leczenia małoletniego wynosi 50-80 zł, gdyż cierpi na alergię, natomiast koszt biletu miesięcznego 49 zł. Małoletni uczęszcza na korepetycje, których koszt wynosi 100-150 zł miesięcznie oraz zajęcia na lodowisku, których miesięczny koszt wynosi 25 zł. Małoletni z uwagi na wadę stóp wymaga częstej zmiany butów, nosi okulary korekcyjne, a koszt wymiany szkieł wynosi 125 zł. Koszt wakacji R. S. w 2017 r. wyniósł 620 zł. Ojciec dziecka, poza zasądzonymi alimentami, nie dokłada się do utrzymania syna.

Sąd Rejonowy ustalił też, że w dacie ustalania obowiązku alimentacyjnego wobec małoletniego R., A. S. (1) pracował na kopalni (...) otrzymując wynagrodzenie w wysokości od 2000 zł miesięcznie do 2200 zł miesięcznie, posiadał pożyczkę w zakładzie pracy, miesięczna rata wynosiła po 200 zł, nie posiadał majątku przynoszącego dochód, mieszkał wspólnie z konkubiną, która pracowała i nie posiadała nikogo na swoim utrzymaniu. Sąd Rejonowy ustalił także poszczególne składniki kosztów utrzymania A. S. (1), które w sumie wynosiły około 1500 zł. A. S. (1) posiadał zadłużenie na karcie kredytowej w wysokości 2700 zł, miesięczne odsetki z kredytu wynosiły 200 zł. A. S. (1) otrzymywał kartki żywnościowe po 200 zł miesięcznie. Był zdrowy, nie leczył się przewlekle, na jego utrzymaniu pozostawała jeszcze wówczas żona A. S. (2) oraz małoletni R. S..

Obecnie A. S. (1) ma 39 lat, mieszka wspólnie z żoną W. S.. Zawarł związek małżeński w 2008 r., ze związku powyższego pochodzi czwórka małoletnich dzieci. W. S. nie pracuje z uwagi na sprawowaną opiekę nad małoletnim synem A. S. (1), który ma orzeczoną niepełnosprawność. Z tytułu opieki nad małoletnim W. S. otrzymuje świadczenie w wysokości 1500 zł miesięcznie. A. S. (1) na rzecz małoletnich dzieci z drugiego małżeństwa uiszcza miesięcznie alimenty w wysokości po 700 zł na rzecz każdego z nich, pracuje w KWK (...) zarabiając ok. 4875 zł miesięcznie, a do tego dodatki do pensji, nadto w wyniku potrąceń alimentów do wypłaty pozostaje mu około 1000 zł miesięcznie; posiada innych źródeł dochodu oraz majątku przynoszącego dochód; mieszka z żoną oraz czwórką małoletnich dzieci. Na koszty utrzymania mieszkania składają się: opłata za czynsz 600 zł miesięcznie, opłata za prąd 200 zł miesięcznie, opłata za gaz 50 zł co dwa miesiące, opłata za telewizję 50 zł miesięcznie oraz opłata za telefon 100 zł miesięcznie. Na koszty utrzymania samochodu przeznacza miesięcznie 200 zł oraz spłaca pożyczkę
w ratach po 300-400 zł miesięcznie. Pożyczka została przez A. S. (1) zaciągnięta w (...) w wysokości 30 tyś zł. A. S. (1) otrzymuje świadczenie rodzinne na czwórkę małoletnich dzieci. Małoletni A. S. (1) – syn pozwanego (powoda wzajemnego) jest członkiem fundacji (...)
z nadzieją” i z tego tytułu otrzymuje pieniądze na zakup sprzęt rehabilitacyjnego.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że roszczenie podlega rozpoznaniu w oparciu o art. 138 k.r.o. Przywołując treść art. 135 § 1 k.r.o. w zw. z art. 96 k.r.o. wskazał, że A. S. (2) swój obowiązek alimentacyjny wobec syna stron realizuje przez codzienne starania i opiekę nad nim, zapewniając mu mieszkanie i łożąc na jego potrzeby. Od czasu ustalenia alimentów na rzecz małoletniego R. S. upłynął okres ponad 11 lat. W okresie tym, w ocenie Sądu I instancji, w znacznym stopniu wzrosły uzasadnione potrzeby małoletniego, co podyktowane jest jego intensywnym wzrostem oraz nauką, obecnie w gimnazjum. Nie ulega wątpliwości, iż w związku z podjęciem przez małoletniego nauki w szkole znacznie wzrosły jego związane
z zakupem podręczników, artykułów szkolnych, żywności oraz odzieży, co związane jest również
z intensywnym wzrostem i rozwojem małoletniego.

Sąd Rejonowy uznał, że w świetle okoliczności sprawy zasadnym jest zasądzenie od A. S. (1) na rzecz małoletniego R. S. alimentów w wysokości po 900 zł miesięcznie od
1 października 2017 r., gdyż A. S. (1) uiszcza na każde z małoletnich dzieci z drugiego małżeństwa alimenty po 700 zł miesięcznie, a są one znacznie młodsze od R. S., który z racji wieku, edukacji i tempa wzrostu, wymaga większych aniżeli dotychczas środków na utrzymanie. Tak określona wysokość zobowiązania alimentacyjnego na 900 zł miesięcznie, zdaniem Sądu Rejonowego, odpowiada możliwościom zarobkowym i majątkowym ojca małoletniego i pozwala w przeważającej części zabezpieczyć usprawiedliwione potrzeby małoletniego R. S. w zakresie kosztów jego utrzymania i nauki. Pozostałe, niezaspokojone potrzeby małoletniego, będzie nadal musiała pokrywać jego matka A. S. (2), albowiem na niej również ciąży obowiązek alimentacyjny wobec syna. A. S. (1) zgodził się uiszczać na rzecz małoletniego po 700 zł. Nadto Sąd Rejonowy wziął pod uwagę, że A. S. (1) poza alimentami nie dokłada się w żaden inny sposób do kosztów utrzymania małoletniego. W pozostałej części powództwo małoletniego R. S. o podwyższenie alimentów oddalono jako zbyt wygórowane.

Sąd Rejonowy oddalił powództwo A. S. (2) przeciwko A. S. (1) o alimenty jako wygórowane i nie znajdujące potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, gdyż A. S. (2) aktualnie pracuje, otrzymując stałe wynagrodzenie, czyli jej sytuacja materialna uległa poprawie.

Sąd Rejonowy pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju z 17 lutego 2006 r. w sprawie o sygn. akt III RC 770/05 w pkt 2 z dniem 27 stycznia 2007 r., w części dotyczącej alimentów na rzecz A. S. (2) w kwocie po 150 zł miesięcznie. Powołując się na odpowiednie orzecznictwo Sądu Najwyższego Sąd Rejonowy zaznaczył, że obowiązek alimentacyjny pomiędzy małżonkami orzeczony na podstawie art. 27 k.r.o. wygasa na skutek ustania małżeństwa, co następuje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia rozwodowego
z mocy samego prawa. A. S. (1) przysługiwało wobec tego powództwo o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności z mocy art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. i zdaniem Sądu było ono w pełni uzasadnione.

Orzeczenie zapadło na podstawie art. 138 k.r.o. w zw. z art. 133 § 1 i 135 § 1 i 2 k.r.o. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c., biorąc po uwagę sytuację finansową stron. Na podstawie art. 333 § 1 k.p.c. wyrokowi w punkcie I, 1 nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Apelacje od powyżej opisanego wyroku wnieśli małoletni powód R. S. oraz A. S. (2) i zaskarżyli go w następującym zakresie:

a) powództwa małoletniego R. S. przeciwko A. S. (1) o podwyższenie alimentów w części, w której oddalono powództwo w zakresie alimentów po 900 zł za okres od dnia wniesienia powództwa, tj. 1 października 2015 r. do 1 października 2017 r. (pkt I 1 i 2),

b) powództwa A. S. (1) przeciwko A. S. (2) o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności w całości (pkt II),

c) powództwa A. S. (2) przeciwko A. S. (1) o alimenty w całości (pkt III),

Wyrokowi temu zarzucili, w odniesieniu do części wyroku wskazanych w punktach:

a) naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie w treści uzasadnienia podstaw i przyczyn, dla których Sąd I instancji zasądził alimenty na rzecz małoletniego powoda R. S. dopiero od 1 października 2017 r., podczas gdy pozew został złożony dwa lata wcześniej (1 października 2015 r.) i niewskazania powodów oddalenia powództwa za okres od dnia wytoczenia powództwa do 1 października 2017 r.;

b) - naruszenie art. 321 § 1 k.p.c. poprzez orzeczenie ponad żądanie pozwu, albowiem Sąd I instancji pozbawił tytuł wykonawczy wykonalności z dniem 27 stycznia 2007 r., podczas gdy A. S. (1) domagał się pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności dopiero od 5 lutego 2016 r.;

- naruszenie art. 193 § 21 k.p.c. poprzez zezwolenie A. S. (1) na zamianę powództwa
z uchylenia obowiązku alimentacyjnego na pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności ustnie do protokołu, podczas gdy zmiana powództwa może być dokonana jedynie w piśmie procesowym;

c) - naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, a to art. 60 § 2 k.r.o. poprzez oddalenie powództwa A. S. (2) mimo, że rozwód orzeczony był z wyłącznej winy A. S. (1), a sytuacja materialno-bytowa A. S. (2) wskutek rozwodu uległa pogorszeniu
i mimo, iż pozwana podjęła pracę zarobkową, to w dalszym ciągu posiada niezaspokojone potrzeby związane z jej utrzymaniem;

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie przeprowadzenia wszechstronnej analizy zebranego sprawie materiału dowodowego oraz przekroczenie granic jego swobodnej oceny co skutkowało przyjęciem założeń, które stanowiły podstawę wydanego wyroku;

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób nie odpowiadający temu przepisowi, ze względu na jego ogólnikowość oraz lakoniczność oraz brak odniesienia do dania wiary oraz odmowy konkretnym przedstawionym przez strony dowodom oraz twierdzeniom, w szczególności dlaczego w ocenie Sądu I instancji materiał dowodowy nie dał podstaw do zasądzenia na rzecz A. S. (2) alimentów, a ich wysokość jest wygórowana;

- a w konsekwencji sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że wysokość alimentów dochodzona przez powódkę jest wygórowana oraz nie znajdująca potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, podczas gdy dokładna analiza materiału winna prowadzić do wniosków i ustaleń odmiennych.

Przy tak postawionych zarzutach małoletni R. S. i A. S. (2) wnieśli o zmianę wyroku w zaskarżonych częściach dotyczących:

a) powództwa małoletniego R. S. przeciwko A. S. (1) o podwyższenie alimentów poprzez zasądzenie alimentów od A. S. (1) na rzecz małoletniego R. S. po 900 zł miesięcznie płatnych do rąk matki małoletniego powoda A. S. (2) począwszy od
1 października 2015 r., do 20. każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi w stosunku rocznym,
a w przypadku zmiany wysokości odsetek ustawowych każdorazowo obowiązującymi odsetkami ustawowymi w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat w miejsce alimentów po 500 zł miesięcznie wynikających z wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodek (...) w R. z 30 listopada 2006 r. w sprawie o sygn. akt: II RC 617/06;

b) powództwa A. S. (1) przeciwko A. S. (2) o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności poprzez oddalenie powództwa w całości;

c) powództwa A. S. (2) przeciwko A. S. (1) o alimenty poprzez uwzględnienie powództwa w całości, tj. o zasądzenie na rzecz A. S. (2) od A. S. (1) alimentów
w kwocie po 300 zł miesięcznie do 20. każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie zwłoki w płatności którejkolwiek w rat począwszy od 5 lutego 2016 r.;

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji skarżący kwestionowali ocenę Sądu I instancji dotyczącą ich sytuacji finansowej oraz sytuacji finansowej rodziny A. S. (1), która nie uwzględnia dysproporcji w zaspokajaniu potrzeb bytowych przez A. S. (1) względem jego dzieci pochodzących z różnych małżeństw. Zaznaczyli przy tym, że A. S. (2) nie jest w stanie samodzielnie pokryć swoich usprawiedliwionych potrzeb.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacje w sprawie z powództwa małoletniego R. S. przeciwko A. S. (1)
o podwyższenie alimentów (III Ca 87/18), w sprawie z powództwa A. S. (1) o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności (III Ca 813/18) oraz w sprawie z powództwa A. S. (2)
o alimenty (III Ca 814/18) Sąd Okręgowy połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia na zasadzie art. 219 k.p.c. pod najniższą z sygnatur akt.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i jako takie Sąd Okręgowy uznaje je z własne. Materiał dowodowy zebrany w sprawie poszerzono jedynie o dowody z dokumentów na okoliczność aktualnych dochodów osiąganych przez A. S. (1) i A. S. (2),
o czym niżej.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do zarzutów apelacji w zakresie powództwa małoletniego R. S. o podwyższenie alimentów, wskazać należało, że apelacja w tej części okazała się uzasadniona, albowiem Sąd Rejonowy w istocie w żaden sposób nie wskazał z jakich to przyczyn alimenty podwyższone do 900 zł miesięcznie zasądził od 1 października 2017 r. zamiast od dnia wytoczenia powództwa. Niejako w sprzeczności z tym rozstrzygnięciem jest postanowienie tego Sądu z 1 sierpnia 2016 r., którym zabezpieczono alimenty na rzecz powoda do wysokości po 700 zł miesięcznie, gdyż należało uznać, że to już wtedy uprawdopodobniono potrzebę uwzględnienia podwyższenia alimentów co do zasady, choć nie wykazano jeszcze potrzeby ich podwyższenia co wysokości ponad 700 zł miesięcznie.

Wedle ustaleń Sądu Rejonowego koszty utrzymywania małoletniego (poza mieszkaniem) wynoszą około 1025 zł miesięcznie, przy czym - jak wskazano w pozwie - na ubranie na i obuwie przeznacza on dodatkowo około 75 zł miesięcznie. Łącznie zatem koszty utrzymania małoletniego należy oszacować na kwotę 1100 zł miesięcznie. Prócz tego należy uwzględnić kwestię związaną
z kosztami mieszkania, które ponosi matka małoletniego, a które wynoszą około 950 zł miesięcznie. Trzeba jednak zaznaczyć, że matka małoletniego powoda również korzysta z tego mieszkania,obowiązana jest też do zaspokajania jego potrzeb. W sytuacji jednak, gdy w zasadzie to na matce małoletniego spoczywa cały ciężar osobistej pieczy nad małoletnim i bieżące wykonywanie obowiązków rodzicielskich w codziennych sprawach, a dodatkowo zapewnienie małoletniemu mieszkania i drobnych kwot koniecznych do uzupełnienia jego kosztów utrzymania, to uznać należało, że ojciec małoletniego musi w większym zakresie zapewnić zaspokojenie pozostałych kosztów jego utrzymania. Przy ustalaniu zakresu obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest w stanie się jeszcze samodzielnie utrzymać, należy uwzględniać osobiste starania jednego rodzica względem uprawnionego odpowiednio zwiększając obowiązek pokrywania kosztów utrzymania czy wychowania drugiego rodzica (por. art. 135 § 2 k.r.o.).

Jednak Sąd Rejonowy nie wyjaśnił jakie różnice w kosztach utrzymania stron lub w zakresie ich sytuacji finansowej zaszły między 1 października 2015 r., a 1 października 2017 r., jakiekolwiek istotne różnice w tym zakresie nie wynikają także z pozwu i akt sprawy.

Jak wynika z dołączonego do akt wykazu zarobków A. S. (1), od listopada 2014 r. do października 2015 r. osiągał on dochody netto rzędu 7000 zł miesięcznie (bez potrącenia alimentów i z wszystkimi dodatkami), przy czym był już wówczas obciążony alimentami w wysokości 2800 zł miesięcznie na czwórkę małoletnich dzieci pochodzących ze związku z obecną żoną
/k. 40/. Obciążały go wówczas także alimenty na małoletniego powoda w wysokości 500 zł miesięcznie oraz na jego matkę w wysokości 150 zł miesięcznie. Jednakże w stosunku do sytuacji finansowej A. S. (1) w dacie wytoczenia powództwa, jego sytuacja finansowa w chwili pierwotnego orzekania o wysokości obowiązku alimentacyjnego, tj. w 2006 r., była zdecydowanie lepsza. Jak wynika z akt sprawy III RC 770/05, wówczas jego dochód wynosił około 2200 zł miesięcznie, dodatkowo otrzymywał kartki żywnościowe po 200 zł miesięcznie i nie miał wówczas innych dzieci, a jego obecna żona pracowała, zaś koszty utrzymania mieszkania wynosiły około 550 zł miesięcznie.

Należy jednak zaznaczyć, że kolejny raz orzekano o alimentach pomiędzy ojcem i małoletnim powodem 18 czerwca 2010 r. i wówczas ustalenia Sądu doprowadziły do wniosku, że ojciec małoletniego powoda zarabia 4200 zł miesięcznie netto, otrzymuje dodatkowe premie w postaci Barbórki, czternastki ekwiwalentu za węgiel i inne w wysokości około 15000 zł rocznie, a więc jego dochody wynosiły miesięcznie około 5450 zł. To spowodowało, że ostatecznie w 2010 r. oprócz alimentów w wysokości po 500 zł miesięcznie na małoletniego jego matka została upoważniona do występowania z wnioskiem o świadczenia socjalne i dodatek szkolny na jego rzecz. Zaznaczyć należy, że wówczas pozwany miał już dwójkę dzieci z małżeństwa z obecną żoną leczę, która zarabiała około 2300 zł miesięcznie netto - wynika to z akt Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju, sygn. III RC 665/08.

Należy zatem uznać, że ówczesna sytuacja zarobkowa A. S. (1) w porównaniu do sytuacji w dacie wytoczenia obecnego powództwa uległa poprawie o około 1600 zł miesięcznie. Nie można przy tym pominąć zmiany sytuacji życiowej po stronie pozwanego, to jest faktu urodzenia się kolejnej dwójki dzieci, gdyż znacząco wpływa to na rzeczywiste możliwości finansowe pozwanego.

Także i sytuacja małoletniego powoda w dacie ustalania wysokości obowiązku alimentacyjnego w 2006 r. była odmienna od obecnej, albowiem uczęszczał on wówczas do przedszkola, którego koszt wynosił 350 zł, a jego koszty utrzymania wynosiły 500 zł, zaś matka jego pozostawała bezrobotna bez prawa do zasiłku, a jej koszty utrzymania wynosiły 1000 zł miesięcznie, natomiast czynsz w wysokości 350 zł opłacał ojciec małoletniego powoda, który przekazywał matce powoda na utrzymanie mieszkania i małoletniego powoda 1500 zł miesięcznie.

Obecnie małoletni powód nie uczęszcza już do przedszkola, natomiast w miarę jego dorastania pojawiły się nowe koszty utrzymania, kształtujące się obecnie w okolicach 1100 zł miesięcznie, z wyłączeniem kosztów mieszkania. Ostatecznie, więc zmiana w kosztach utrzymania powoda spowodowała wzrost tych kosztów w wysokości około 250 zł miesięcznie. Zaznaczyć należy, iż jednorazowe koszty związane z zakończeniem podstawówki oraz rozpoczęciem nauki
w gimnazjum nie mogą być wyliczone wprost do wydatków alimentacyjnych, gdyż nie stanowią one stałych wydatków. Łączny ich koszt wynosi około 1300 zł, co przy rozłożeniu na rok daje ponad 100 zł miesięcznie, a przy rozłożeniu na 2 lata – nieco ponad 50 zł miesięcznie. Nie są to więc kwoty na tyle znaczne, by powodować konieczność podwyższenia alimentów, tym bardziej, że jeżeli chodzi o wyprawkę szkolną, to w tym zakresie matka powoda jest upoważniona do poboru świadczeń z zakładu pracy ojca małoletniego na mocy poprzedniego orzeczenia dotyczącego alimentów.

Powyższe okoliczności prowadzą jednak do wniosku, że wzrost kosztów utrzymania małoletniego (bez kosztów utrzymania mieszkania) już w październiku 2015 r. wynosił około 250 zł miesięcznie w stosunku do kosztów utrzymania w dacie poprzedniego ustalania alimentów w wysokości 500 zł miesięcznie. Należy także zaznaczyć, że zmieniła się sytuacja materialna strony powodowej o tyle, że wzrosły koszty utrzymania mieszkania do 950 zł miesięcznie i już nie ponosi ich ojciec małoletniego powoda, jak było uprzednio. To ostatecznie wskazuje, że doszło do takiej zmiany stosunków, która powoduje konieczność podwyższenia alimentów o 400 zł miesięcznie od 1 października 2015 r., a co za tym idzie rozstrzygnięcie Sądu Rejonowy w tym zakresie musiało ulec zmianie, albowiem nie tylko bezpośrednio wzrosły koszty utrzymania małoletniego, ale także wzrosły koszty utrzymania miejsca zamieszkania małoletniego i jego ojciec przestał je w całości regulować. Prawidłowe zastosowanie art. 138 k.r.o. wskazuje na to, że zmiana taka nastąpiła już
z chwilą złożenia pozwu 1 października 2015 r., bo wówczas te okoliczności już istniały.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczegow zakresie apelacji od powyżej opisanej części wyroku Sąd Okręgowy oparł na zasadzie słuszności wyrażonej w art. 102 k.p.c., uznając, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek pozwalający na nieobciążanie pozwanego kosztami procesu ze względu na jego sytuację, nie tylko w zakresie dochodów, lecz uwzględniając również ilość osób na jego utrzymaniu, fakt wychowywania niepełnosprawnego dziecka oraz okoliczność podwyższenia jego obowiązku alimentacyjnego względem małoletniego powoda. Odpowiednio, na mocy art. 113 ust. 4 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 300 ze zm.), odstąpiono od obciążania pozwanego kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym.

Odnośnie powództwa o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności (wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju z 17 lutego 2006 r. w zakresie obowiązku alimentacyjnego względem A. S. (2)) należy zaznaczyć, że w toku postępowania na rozprawie 24 października 2017 r. A. S. (1) ustnie zmienił powództwo domagając się pozbawienia tego tytułu wykonawczego wykonalności, a obecny na rozprawie pełnomocnik A. S. (2) nie zgłosił żadnych zastrzeżeń na podstawie art. 162 k.p.c. Dlatego też zarzuty naruszenia prawa procesowego względem tej czynności nie mogą obecnie być brane przez Sąd Odwoławczy pod uwagę. Jednocześnie podkreślić trzeba, że z protokołu rozprawy z 24 października 2017 r. wynika, że A. S. (1) domagał się pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego od „(…) 05.02.206 roku (…)” /k. 248/. Protokół nie został sprostowany - nie było takiego żądania - A. S. (1) w dalszej części postępowania nie precyzował i nie modyfikował swojego żądania, a pozwana A. S. (2) także w żaden sposób tej części zapisu nie kwestionowała. Protokół zaś jest dokumentem urzędowy stwierdzającym przebieg rozprawy, a bez wykorzystania procedury jego sprostowania nie można skutecznie twierdzić, że przebieg rozprawy był inny (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 25 lutego 2004 r., sygn. akt II CK 482/02, Lex 1129091 oraz z 23 stycznia 2012 r., sygn. akt II PK 251/11, Lex 1215429). Twierdzenie, że A. S. (1) jako datę pozbawienia wykonalności tego tytułu wykonawczego wskazał datę 5 lutego 2016 r. jest więc bezzasadne. Dlatego też nie sposób uznać, że Sąd Rejonowy orzekł w tej części wyroku ponad żądanie powoda, bowiem orzeczenie mieści się w granicach tego żądania. Wskazać nadto należy, że wniosek apelującej o oddalenie powództwa w całości w tym zakresie jest zupełnie bezzasadny, albowiem orzeczenie w tym zakresie – świadczenie alimentacyjne w wysokości 150 zł miesięcznie na rzecz jej – zostało wydane w trakcie trwania małżeństwa i związane było z regulacją art. 27 k.r.o., świadczenie alimentacyjne oparte na tej podstawie ulega uchyleniu z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia o rozwodzie, gdyż tedy ustaje też obowiązek alimentacyjny oparty na przywołanej wyżej podstawie. Dlatego też powód mógł złożyć pozew o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia rozwodowego, co nastąpiło 27 stycznia 2007 r., a żądanie takie
w świetle materialnoprawnych przesłanek okazało się zasadne. Jednocześnie należy zauważyć, że również A. S. (2) na rozprawie 24 października 2017 r. wniosła o pozbawienie tego samego tytułu wykonawczego wykonalności, co tym bardziej czyni niezrozumiałym jej żądanie oddalenia powództwa w tym zakresie /k. 248/. Co więcej, na tej samej rozprawie A. S. (2) domagała się ustalenia alimentów na swoją rzecz po 300 zł miesięcznie, modyfikując swoje pierwotne żądanie podwyższenia alimentów do 300 zł zgłoszone na rozprawie 5 lutego 2016 r. /k. 104-105/. Zmiana żądania uzasadniona była właśnie tym, że alimenty zasądzone wcześniejszym wyrokiem nie mogły zostać zmienione, gdyż miedzy stronami doszło do prawomocnego orzeczenia rozwodu. Dlatego też apelacja w tym zakresie jako bezzasadna musiała zostać oddalona.

Odnosząc się w dalszej kolejności do powództwa A. S. (2) przeciwko A. S. (1) o zasądzenie alimentów po 300 zł miesięcznie należy przede wszystkim wskazać, że powództwo zostało złożone 24 października 2017 r., dlatego też żądanie ich zasądzenia od 5 lutego 2016 r.bez wyjaśnienia dlaczego tego rodzaju powództwo wcześniej nie zostało zgłoszone i jakie usprawiedliwione potrzeby powódki nie są zaspokojone, jest zupełnie niezasadne. W takiej sytuacji ewentualne zasądzenie tychże alimentów było możliwe dopiero od 24 października 2017 r., a więc z dniem wytoczenia o nie powództwa. Wcześniejszego powództwa o podwyższenie alimentów nie można traktować jako powództwo o ich pierwsze zasądzenie.

Dlatego też Sąd Rejonowy orzekał nie na podstawie art. 27 k.r.o., lecz na podstawie art. 60 § 2 k.r.o. Wedle tego przepisu jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku. Apelująca w pierwszej kolejności nie wskazała, jakie to usprawiedliwione potrzeby związane z jej utrzymaniem pozostają niezaspokojone. Jak sama wskazuje, koszty jej utrzymania wynoszą około 500-600 zł miesięcznie, na leczenie przeznacza 50 zł miesięcznie, koszty utrzymania mieszkania miesięczne wynoszą 950 zł (zaznaczając, że zamieszkuje w nim razem z małoletnim synem) i ma kredyt na remont pokoju syna w wysokości 177 zł miesięcznej raty (kredyt w wysokości 5000 zł). A. S. (2) otrzymywała dochód w wysokości 1440 zł miesięcznie.

Nadto w kontekście przywołanego przepisu trzeba ocenić, czy doszło do istotnego pogorszenia sytuacji materialnej powódki na skutek orzeczenia rozwodu. Wymaga zaznaczenia, że w toku postępowania rozwodowego powódka nie pracowała, pozwany regulował opłaty za mieszkanie
i alimenty na rzecz małoletniego, a koszty jej utrzymania wynosiły 1000 zł miesięcznie. Sąd ustalił już wówczas, że powódka ma możliwość podjęcia pracy zarobkowej i ma obowiązek materialnego zaspokojenia swoich potrzeb i potrzeb dziecka (wyrok z 30 listopada 2006 r. Sądu Okręgowego
w G., sygn. akt II RC 617/06). Wynika z powyższego, że już w chwili orzeczenia rozwodu powódka miała możliwości zarobkowe, z których nie korzystała. Następnie te możliwości wykorzystywała osiągając około 1440 zł dochodu miesięcznie; ostatecznie jej dochody są o około 200 zł wyzie, o czym niżej. Ma wprawdzie wyższe wydatki związane z opłatami za mieszkanie (950 zł miesięcznie), z tym że zaznaczyć należy, iż zamieszkuje w nim razem z małoletnim powodem. Pozwany natomiast w dacie orzekania rozwodu zarabiał 2200 zł miesięcznie i dodatkowo otrzymywał kartki żywnościowe w wysokości 200 zł miesięcznie. Nie miał jeszcze na utrzymaniu dodatkowej czwórki dzieci i obecnej żony.

W toku postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy dopuścił dowody z dokumentów na okoliczność aktualnych zarobków stron, z których wynika, że od stycznia 2016 r. do kwietnia
2018 r. dochody A. S. (2) wzrosły o około 200 zł miesięcznie i obecnie wynoszą około 1620 zł netto. Odnośnie natomiast zarobków A. S. (1) Sąd Okręgowy ustalił, że w okresie od grudnia 2017 r. do kwietnia 2018 r. osiągnął on średni miesięczny dochód w netto w wysokości 6830 zł, natomiast z tego dochodu potrącano alimenty w średniomiesięcznej kwocie około 4132 zł, a więc pozostawało mu miesięcznie około 2700 zł netto, przy czym z jego wynagrodzenia potrącane było także ubezpieczenie po 183 zł miesięcznie oraz wydatki na związki zawodowe, (...) i inne. Dodatkowo A. S. (1) otrzymywał do lutego 2018 r. bony żywnościowe w wysokości około 238 zł miesięcznie. Zaznaczyć należy, że ujęty w wykazie ekwiwalent za deputat węglowy A. S. (1) otrzymywał już wcześniej i okoliczność ta była przez Sąd Rejonowy uwzględniana.

/Dowód: zaświadczenie o zarobkach A. S. (2) za marzec 2018 r. (k. 287), zaświadczenia
o zarobkach A. S. (2) za okres od stycznia 2016 r. do kwietnia 2018 r. (k. 296-303), wykaz zarobków A. S. (1) za okres od grudnia 2016 r. do kwietnia 2018 r. (k. 307-308), informacja (...) Spółki (...)-J. w J. z 1 czerwca 2018 r. o wysokości otrzymanych przez A. S. (1) bonów żywnościowych od grudnia 2016 r. do lutego 2018 r.(k. 310)/.

Gdyby strony obecnie nadal pozostawały razem to powódka osiągałaby dochód w wysokości 1620 zł, a dochód pozwanego wynosiłby około 6830 zł miesięcznie, strony mieszkałyby razem, co zniwelowałoby koszty mieszkania, obecnie liczone podwójnie. Gdyby strony pozostawały w związku małżeńskim to ich łączne dochody wynosiłyby 8450 zł, a podzielone na 7 osób (dwójka dorosłych i 5 dzieci) wynosiłyby około 1207 zł miesięcznie na każdą z nich. Dochody A. S. (2) przekraczają tę kwotę, a więc jej obecna sytuacja jest nieznacznie lepsza od tej, w której byłaby gdyby związek małżeński nadal trwał. Natomiast pozwany w takiej sytuacji powinien mieć na utrzymanie siebie oraz czwórki dzieci z nowego związku 6035 zł, a ma o 794 zł więcej, ale jest zobowiązany regulować alimenty na małoletniego R. S. w wysokości 900 zł miesięcznie, czyli faktycznie nie dysponuje tą wyższą kwotą. A. S. (2) mieszkająca z małoletnim R. S. powinna mieć miesięcznie 2414 zł na ich wspólne utrzymanie, a ma swoje dochody w wysokości 1620 zł oraz alimenty na utrzymania syna w wysokości 900 zł, co daje 2520 zł, czyli więcej. Powyższe wyliczenie wskazuje, że w chwili obecnej nie ma podstaw do tego, aby zasądzać alimenty od pozwanego na rzecz powódki, albowiem jej sytuacja majątkowa i materialna na skutek rozwodu nie została istotnie pogorszona.

Dochody A. S. (1) nieznacznie wzrosły, w głównej mierze za sprawą bonów żywnościowych, które pozwany otrzymywał do lutego 2018 r. Jednakże okoliczność ta nie wpływa w żaden sposób na prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w tym zakresie, albowiem dochody A. S. (2) również uległy nieznacznej poprawie i jest ona nadal w stanie zapewnić sobie samodzielne utrzymanie na lepszym poziomie w stosunku do poziomu, na który pozwoliłaby jej część dochodów rodziny, które otrzymywałaby będąc nadal w związku małżeńskim z A. S. (1). Dlatego też apelacja w tym zakresie podlegała oddaleniu.

Zarzuty apelacji dotyczące niewłaściwej oceny materiału dowodnego w tym zakresie o tyle są bezzasadne, że nie mogą one prowadzić do uwzględnienia powództwa, a to dlatego, iż ocena ta zbiega się z powyższymi uwagami dotyczącymi ustaleń faktycznych i dowodów z nich wynikających. Trzeba tylko zaznaczyć dodatkowo, że zgodnie z art. 135 § 3 k.r.o. na zakres świadczeń alimentacyjnych nie wpływają świadczenia z pomocy społecznej lub funduszu alimentacyjnego, świadczenia, wydatki inne środki finansowe związane z umieszczeniem dziecka w pieczy zastępczej, świadczenie wychowawcze, jak również świadczenia rodzinne. Apelująca, wskazując na dodatkowe świadczenia wychowawcze i z pomocy społecznej, które otrzymuje obecna żona pozwanego na rzecz niepełnosprawnego syna, zdaje się o tym zapominać. Jednocześnie, jeżeli chodzi
o alimenty na rzecz powódki, Sąd Okręgowy wziął pod uwagę tylko te świadczenia, który pozwany obowiązany jest regulować na podstawie w tytułów wykonawczych - alimenty na czwórkę małoletnich dzieci, a także alimenty na rzecz jej syna. Z przedstawionego wyżej wyliczenia wyraźnie wynika, że w chwili obecnej nie zachodzi istotne pogorszenie jej sytuacji majątkowej na skutek orzeczenia rozwodu. Nie można, więc zgodzić się stwierdzeniem, że sytuacja majątkowa i finansowa A. S. (2) jest znacznie gorsza niż pozwanego i jego rodziny.

Sąd Rejonowy wprost nie zaznaczył, że regulacja art. 135 k.r.o. wskazuje na niemożność wpływu na wysokość świadczenia alimentacyjnego określonych innych świadczeń, które się otrzymuje, ale zaznaczył, że powódka aktualnie pracuje i otrzymuje wynagrodzenie, a jej sytuacja uległa poprawie. Sama jednak niedoskonałość uzasadnienia rozstrzygnięcia w tym zakresie nie może prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku, a trzeba zaznaczyć, że Sąd Rejonowy nie negował żadnego z przeprowadzonych dowodów, a poczynione ustalenia faktyczne są w apelacji kwestionowane jedynie co do ustaleń związanych z dochodami pozwanego i sytuacją jego rodziny związaną ze świadczeniami z pomocy społecznej i świadczeniem wychowawczym. Ustalenia te są jednak prawidłowe i uzasadniają wydane rozstrzygnięcie. Zupełnie bezzasadnie apelacja kwestionuje też obowiązek alimentacyjny pozwanego w wysokości 2800 zł względem jego czwórki małoletnich dzieci, albowiem w tym zakresie istnieje tytuł wykonawczy, którego w żaden sposób nie negują twierdzenia, iż pozwany nie podjął obrony w tamtym postępowaniu. Ostatecznie te alimenty są zasądzone, a czwórka małoletnich dzieci poznanego wymaga tego rodzaju świadczeń, należy więc obowiązek alimentacyjny w tak zasądzonej wysokości brać pod uwagę w toku tego postępowania.

Dodać również należy, że w chwili wszczęcia powództwa dotyczyło ono tylko i wyłącznie małoletniego R. S., który żądał podwyższenia alimentów. Dopiero w odpowiedzi na to żądanie A. S. (1) domagał się uchylenia obowiązku alimentacyjnego względem A. S. (2), która na rozprawie 5 lutego 2016 r. wniosła o podwyższenie alimentów na jej rzecz, a następnie na rozprawie 24 października 2017 r. o zasądzenie na jej rzecz alimentów. Sąd Rejonowy rzeczywiście nie zaznaczył, dlaczego materiał dowodowy nie dał podstaw do zasądzenia alimentów na rzecz powódki, natomiast w swoich rozważaniach wyraźnie podkreślił, że oddalił powództwo o podwyższenie alimentów jako wygórowane, wprawdzie nie przywołując w tym zakresie regulacji art. 60 § 2 k.r.o., jedynie koncentrując się na powództwie małoletniego. Nie miało to jednak wpływu na treść orzeczenia, bowiem okoliczności faktyczne ustalone w sprawie i powyżej przytoczone prowadzą do wniosku, że powództwo o zasądzenie alimentów na rzecz powódki nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem gdyby strony nadal pozostawały w związku małżeńskim dochody na osobę byłyby niższe niż te, które otrzymuje obecnie powódka. Nie doszło więc do sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Dlatego też tylko w części dotyczącej małoletniego R. S. apelacja okazała się zasadna, natomiast apelacje A. S. (2) jako bezzasadne podlegały oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy:

a) w punkcie I orzekł na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. /punkt 1/, art. 102 k.p.c. /punkt 2/ i art. 113 ust. 4 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych /punkt 3/,

b) w punktach II i III orzekł na podstawie art. 385 k.p.c. wobec bezzasadności apelacji.

SSR (del.) Sławomir Łabuz SSO Roman Troll SSO Barbara Braziewicz