Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Zalewska-Statuch

Sędziowie SSO Joanna Składowska

SSO Katarzyna Powalska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. M.

przeciwko R. M.

o alimenty

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 7 sierpnia 2018 roku, sygnatura akt III RC 285/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego R. M. na rzecz powódki Z. M. 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 427/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 07 sierpnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Sieradzu III Wydział Rodzinny i Nieletnich w sprawie z powództwa Z. M. przeciwko R. M. o alimenty zasądził od pozwanego , tytułem alimentów na rzecz jego córki, Z. M. kwotę po 900,00 złotych miesięcznie, płatnych do rąk przedstawicielki ustawowej powódki, K. K., do 05 dnia każdego miesiąca, poczynając od 05 grudnia 2017, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, zaś w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Nadto Sąd obciążył pozwanego, R. M., kosztami sądowymi w tej sprawie i nakazał pobranie od niego, na rzecz Skarbu Państwa 540,00 złotych tytułem opłaty, zasądził od R. M. na rzecz Z. M. 1.800,00 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu. Sąd nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności.

Wydanie powyższego orzeczenia poprzedziły następujące ustalenia faktyczne oraz prawne:

R. M. i K. K. pozostawali w nieformalnym związku, z którego pochodzi Z. M., urodzona (...). Dziecko zostało uznane przez R. M. przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego. Rodzice małoletniej od połowy 2016 roku do listopada 2017 roku zamieszkiwali wspólnie w domu matki K. K.. Do domu rodzinnego należącego do matki K. K., raz w miesiącu przyjeżdża również brat K. K., jego wizyty mają charakter odwiedzin i trwają do kilku dni. Aktualnie R. M. nie mieszka razem z K. K. i ich wspólnym małoletnim dzieckiem. Z. M. pozostaje pod stałą pieczą matki, która przebywa na zasiłku rodzicielskim. Małoletnia ukończyła rok, co do zasady jest zdrowa, cierpi jedynie na atopowe zapalenie skóry i została zdiagnozowana pod kątem alergii. Powyższe generuje dodatkowe miesięczne koszty na emolienty, specjalne maści i kremy (łącznie około 150,00 złotych miesięcznie). Poza powyższym małoletnia nie wymaga ponadstandardowych kosztów wychowania i opieki. Ponadto matka zakupuje dla córki odzież, artykuły higieniczne, w tym pieluchy i chusteczki nawilżane, zabawki itp. Małoletnia wraz z przedstawicielką ustawową w dalszym ciągu zamieszkują u matki K. K., do stałych miesięcznych kosztów utrzymania domu należą opłata za wodę - 100,00 złotych, opłata za wywóz odpadów komunalnych - 17,90 złotych, opłata za energię elektryczną 370,00 złotych za dwa miesiące, koszty zakupu 5 ton węgla - 5.000,00 złotych w skali całego roku. K. K. aktualnie utrzymuje siebie i córkę z zasiłku rodzicielskiego w wysokości 1.800,00 złotych, który otrzymuje do końca sierpnia 2018 roku. Po tym okresie K. K. chce wrócić do pracy, nie ma jednak skonkretyzowanych planów. Pozwany przekazuje na rzecz córki po 400,00 - 500,00 złotych miesięcznie, nie utrzymuje z dzieckiem praktycznie żadnych kontaktów, ostatni raz widział się z córką w grudniu 2017 roku. W czasie gdy R. M. pozostawał w związku z K. K., pozwany zatrudniony był w firmie (...), z wynagrodzeniem oscylującym na poziomie 4.000,00 złotych netto miesięcznie. Następnie zmienił miejsce pracy na firmę (...), obejmując stanowisko kierownicze z wynagrodzeniem 6.000,00 złotych netto miesięcznie. Pracodawca zaproponował pozwanemu aby przeszedł na własną działalność gospodarczą, co miało zwiększyć dochody pozwanego. W dniu 18 grudnia 2017 roku R. M. zarejestrował jednoosobową działalność gospodarczą, prowadzi ją pod firmą - (...) R. M. z siedzibą w K., jest to działalność polegająca na j świadczeniu usług doradczych dla przedsiębiorców. Aktualnie pozwany współpracuje jedynie z firmą (...), raz w miesiącu wystawiając jej rachunki na kwoty, które oscylują w granicach 14.000,00 złotych. Siedzibą biura pozwanego jest dom jego rodziców, w ramach prowadzonej działalności nie odlicza kosztów utrzymania tego biura, gdyż są to kwoty symboliczne, odlicza natomiast koszty utrzymania i eksploatacji samochodu, a także zakupu sprzętu niezbędnego do wykonania projektów tj. drukarek, aparatów fotograficznych, monitorów, twardych dysków itp. Pozwany osiąga miesięczne dochody netto w granicach 5.000,00 - 5.500,00 złotych, jego firma prosperuje prawidłowo, nie ma zadłużenia, nie toczy się przeciwko niemu postępowanie upadłościowe, naprawcze ani komornicze. R. M. jest właścicielem samochodu marki S. (...), rok produkcji 2014. Poza małoletnią powódką, pozwany ma na utrzymaniu również dziewięcioletnią córkę z innego związku. Z matką tego R. M. pozostaje w związku małżeńskim, choć do listopada 2017 roku żyli w faktycznej separacji, aktualnie próbują rozpocząć nowe wspólne życie. R. M. dobrowolnie przekazywał i przekazuje na rzecz żony i córki kwoty od 2.000,00 złotych do 2.500,00 złotych miesięcznie. Pozwany prowadzi budowę domu na nieruchomości stanowiącej jego majątek odrębny, budowa ta nie jest kredytowana, pozwolenie na budowę wydano w 2006 roku, co roku pozwany dokonuje nowej inwestycji. W 2018 roku założył ogrzewanie na kwotę około 12.000,00 złotych. Od około trzech lat dom jest w stanie surowym, zamkniętym. Pozwany żywi nadzieję, iż niedługo ponownie zamieszka z żoną i córką.

Roszczenia powódki, zdaniem Sądu I instancji, są w części uzasadnione, do kwoty 500,00 złotych zostały też uznane przez pozwanego. Przechodząc do usprawiedliwionych potrzeb powódki Sąd zważył, że w jej wieku zasadniczy zakres potrzeb ogranicza się do tzw. potrzeb elementarnych, bytowych, obejmujących bezpośrednio utrzymanie, a więc wyżywienie, odzież, środki higieny, pieluchy, zapewnienie i utrzymanie mieszkania proporcjonalnie do liczby osób korzystających z danego lokum, a także zabawki. Wydatki na koszty związane ze stymulacją jej rozwoju psychicznego nie są jeszcze znaczne. Strona powodowa w sposób należyty, a przy tym rzetelny i wiarygodny wskazała jaki jest zakres uzasadnionych potrzeb małoletniej. Wskazane przez przedstawicielkę ustawową koszty zaspokojenia potrzeb bytowych nie są nadmiernie wygórowane i mieszczą się w ogólnie przyjętych standardach. Usprawiedliwione potrzeby Z. M. nie odbiegają również znacząco od zakresu potrzeb jej rówieśników. Jest co do zasady dzieckiem zdrowym, stwierdzono u niej atopowe zapalenie skóry i alergie, konieczność zakupu maści i leków zwiększa miesięczne koszty utrzymania dziecka o około 150,00 złotych miesięcznie. Przedstawicielka ustawowa zamierza podjąć zatrudnienie, co będzie wiązało się z koniecznością wysłania powódki do żłobka, którego miesięczny koszt oscyluje w granicach 800,00 złotych. Aktualnie wyłącznie matka spełnia swój obowiązek alimentacyjny wobec powódki - poprzez swoje osobiste starania o jej wychowanie, samodzielnie sprawuje całodobową pieczę nad dzieckiem. Mając więc na względzie, że to na przedstawicielce ustawowej spoczywa cały ciężar wychowania i pieczy nad dzieckiem, albowiem pozwany w żadnym zakresie nie uczestniczy w życiu dziecka. W tej sytuacji to na pozwanym spoczywa ciężar pokrycia w całości kosztów utrzymania dziecka, tym bardziej zestawiając możliwości zarobkowe pozwanego i przedstawicielki ustawowej. Dotychczas dobrowolnie uiszczał miesięcznie kwoty 400,00 - 500,00 złotych, jednakże nie są to kwoty wystarczające dla całkowitego utrzymania małoletniej. W ocenie Sądu pozwany jest osobą dobrze sytuowaną, mającą znaczące możliwości zarobkowe. Z zeznań pozwanego wynika, iż miesięcznie przekazuje kwoty 2.000,00 - 2.500,00 złotych na rzecz żony i drugiego dziecka, kwota ta nie została ustalona orzeczeniem sądu, jest to kwota ustalona przez pozwanego, zdaje sobie więc sprawę jakie są koszty utrzymania dziecka i uznaje, iż są one wysokie. Pozwany jest w trakcie budowy domu, która kredytowana jest jedynie w zakresie pojedynczych inwestycji, co również świadczy o jego szerokich możliwościach finansowych. Sąd uznał, że kwotowy zakres usprawiedliwionych potrzeb powódki kształtuje się na poziomie 900,00 złotych miesięcznie. Na tym poziomie koszty wykazane zostały przez stronę powodową i są one zgodne z doświadczeniem życiowym. Na obecnym etapie rozwoju koszty utrzymania dziecka są dość wysokie, co związane jest z koniecznością zakupu pieluch oraz specjalnej żywności. W tej fazie rozwoju dziecko szybko rośnie, często więc również trzeba dokonywać zakupu nowych ubrań, fakt, że przedstawicielka ustawowa sprzedaje za symboliczne kwoty ubrania, z których powódka wyrosła nie zwalnia pozwanego z obowiązku ponoszenia kosztów jej utrzymania w całości. Dodatkowo co miesiąc konieczne jest ponoszenie dodatkowych wydatków na emolienty i różnego rodzaju kremy z uwagi na stwierdzone u powódki alergie i atopowe zapalenie skóry. Podkreślenia również wymaga, iż przedstawicielka ustawowa planuje wrócić do pracy, co będzie wiązało się z koniecznością wysłania dziecka do żłobka, bądź zatrudnienia prywatnej opieki, zaś z dotychczasowej postawy pozwanego brak jest podstaw aby wnioskować, iż będzie on pomagał K. K. w opiece nad dzieckiem w czasie gdy będzie ona w pracy. Sąd uznał żądanie powódki ponad wskazaną kwotę, strona powodowa nie wykazała aby miesięczne koszty utrzymania były w obecnej chwili wyższe od ustalonych na poziomie 900,00 złotych. Zasądzona kwota odpowiada również aktualnym zarobkom i możliwościom zarobkowym pozwanego, który nie może zasłaniać się faktem, że łoży na drugie dziecię i małżonkę oraz budową domu, która to budowa ma na celu wyraźne poprawienie warunków i jakości życia pozwanego jego małżonki i drugiego dziecka. Na ten moment na pozwanym ciąży jednakowy obowiązek dbania o utrzymania dwójki dzieci, nie ma powodów dla tak znacznego finansowego ich różnicowania. Nadto podkreślenia wymaga, iż w miarę dorastania przez powódkę koszty jej utrzymania będą wzrastać. Dlatego też, ważąc całokształt okoliczności Sąd I instancji orzekł o alimentach w wysokości określonej w punkcie pierwszym sentencji wyroku, oddalając w pozostałym zakresie powództwo. Z uwagi na częściowe uwzględnienie powództwa, mając jednak na względzie, iż powód uległa tylko co do nieznacznej części żądania, Sąd na podstawie art. 100 k.p.c. orzekł o obciążeniu pozwanego kosztami sądowymi, nakazując pobranie od R. M. kwoty 540,00 złotych na rzecz Skarbu Państwa oraz zasądził częściowy zwrot kosztów procesu na rzecz Z. M. w wysokości 1.800,00 złotych.

Apelację od powyższego wyroku w ustawowym terminie wywiódł pełnomocnik pozwanego R. M., który zaskarżył orzeczenie w części: tj. co do pkt. 1 wyroku - w zakresie ponad kwotę 500,00 zł miesięcznie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, tj. co do kwoty 400,00 zł miesięcznie z ustawowymi odsetkami za opóźnienie poczynając od dnia 5 grudnia 2017 r. i na przyszłość, co do pkt. 3 - w całości oraz co do pkt. 4 - w całości i zarzucił rozstrzygnięciu:

1.  wewnętrzną sprzeczność ustaleń faktycznych Sadu - w zakresie wysokości kosztów utrzymania dziecka, które Sąd ocenił odmiennie w zależności od potrzeby danej tezy uzasadnienia wyroku - tj. najpierw w uzasadnieniu stwierdzono, iż „w jej wieku zasadniczy zakres potrzeb ogranicza się do tzw. potrzeb elementarnych, bytowych, obejmujących bezpośrednie utrzymanie", natomiast obciążając pozwanego całością kosztów utrzymania powódki Sąd wywiódł, iż „na obecnym etapie rozwoju koszty utrzymania dziecka są dość wysokie",

2.  naruszenie przepisu art. 316 k.p.c. - poprzez wzięcie za podstawę rozstrzygnięcia stanu rzeczy nieistniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, tj. hipotetycznej prognozy rozwoju wypadków w zakresie :

• konieczności ponoszenia wydatków na żłobek dziecka i ich wysokości, w sytuacji kiedy dziecko do żłobka jeszcze nie uczęszcza,

• wzrostu kosztów utrzymania małoletniej w przyszłości - w sytuacji gdy na chwilę orzekania koszty utrzymania małoletniej są wartością stałą,

3.  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. - poprzez niewłaściwe zastosowanie, skutkujące dokonaniem oceny dowodów w sposób:

• naruszający zasadę równowartości przeprowadzonych dowodów

- tj. uwzględnieniem en bloc zeznań matki powódki przy jednoczesnym zdeprecjonowaniu treści i znaczenia zeznań pozwanego, zwłaszcza w zakresie wysokości wydatków na potrzeby powódki, zasadności i kosztów leczenia pozwanego, jak również co do rzeczywistych kosztów utrzymania mieszkania zajmowanego przez powódkę,

• wybiórczy i bezrefleksyjny w odniesieniu do zeznań matki powódki, uznanych za jednoznacznie przesądzające o wysokości kosztów utrzymania dziecka w sytuacji, gdy nie znajdowały oparcia w pozostałym materiale dowodowym sprawy, który wykluczał wiarygodność dowodu z przesłuchania przedstawicielki ustawowej powódki (vide: opracowane przez pozwanego zestawienie wydatków według rachunków złożonych przez matkę powódki),

• fragmentaryczny, skutkujący pominięciem dowodów materialnych złożonych przez pozwanego, w szczególności w zakresie korespondencji SMS prowadzonej przez rodziców dziecka, uznanej za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia jako „świadczącą o tym w jakiej relacji pozostają rodzice małoletniej oraz że są w sporze" - w sytuacji gdy ustalenia faktyczne co do przyczyn braku osobistej styczności pozwanego z małoletnią powódką miały pierwszorzędne znaczenia dla oceny zasadności lub niezasadności nałożenia na pozwanego 100% części kosztów utrzymania dziecka z wyłączeniem matki dziecka - co przesądza o naruszeniu także normy z art. 227 k.p.c.,

• sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, 0-H

w szczególności w odniesieniu do:

- oceny wysokości środków przeznaczanych przez pozwanego na małoletnie dziecko z innego związku oraz na utrzymanie matki tego dziecka, która z przyczyn zdrowotnych nie może pracować i nie zarobkuje,

- znaczenia i wysokości odzyskiwanych przez matkę powódki kosztów utrzymania dziecka wskutek wtórnej sprzedaży internetowej zakupionych uprzednio rzeczy - pominiętych jako symboliczne, w sytuacji gdy ich wysokość wymiernie wpływała na możliwość ponownego zakupu nowych rzeczy z tej samej puli środków,

4.  naruszenie przepisu art. 6 k.c. - poprzez niewłaściwe zastosowanie, skutkujące uznaniem, iż powódka zadośćuczyniła ciężarowi dowodu w zakresie kosztów utrzymania w wysokości 900,00 zł miesięcznie według stanu na chwilę orzekania, w sytuacji gdy zestawienie tych wydatków zamyka się realnie kwotą nie wyższą niż 500,00 zł miesięcznie,

5.) naruszenie przepisu art. 135 kro - poprzez niewłaściwe zastosowanie skutkujące:

• bezpodstawnym obciążeniem pozwanego całością kosztów utrzymania dziecka z jednoczesnym zwolnieniem z ponoszenia tych kosztów matki dziecka, dysponującej świadczeniami w wysokości 1800,00 zł netto miesięcznie na chwilę orzekania, a wcześniej zarobkującą na poziomie 2200,00 zł netto miesięcznie,

• błędnym ustaleniem zakresu usprawiedliwionych potrzeb małoletniego dziecka poprzez doliczenie do nich kosztów eksploatacji domu jednorodzinnego, które nie są rzeczywiście ponoszone ani przez dziecko ani jego przedstawicielkę ustawową.

W oparciu o zgłoszone zarzuty pełnomocnik pozwanego, wniósł o zmianę wyroku w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w zakresie ponad kwotę 500,00 zł miesięcznie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, tj. co do kwoty 400,00 zł miesięcznie z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, poczynając od dnia 5 grudnia 2017 r. i na przyszłość, rozstrzygnięcie o kosztach procesu stosownie do wyniku sprawy zweryfikowanego w toku instancji. Nadto pełnomocnik pozwanego wniósł o zasądzenie na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym opłaty od apelacji i kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych oraz o ponowne rozpoznanie na podstawie art. 380 k.p.c. postanowienia Sądu I instancji zapadłego na rozprawie w dniu 15 maja 2018 r. oddalającego wnioski dowodowe pełnomocnika pozwanego, dotyczące wydruków wiadomości tekstowych: karty akt sprawy od 108 do 112 oraz z wydruków fotografii, karty akt sprawy od 113 do 121 - a w rezultacie wnoszę o uwzględnienie tych wniosków i przeprowadzenie dowodów na okoliczności wskazane uprzednio przez pełnomocnika pozwanego, tj. w szczególności na okoliczność przyczyn braku osobistej styczności pozwanego z małoletnią, postawy matki powódki oraz sposobu podziału kosztów utrzymania domu, w którym mieszka małoletnia powódka.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powódki wniósł o oddalenie apelacji pozwanego jako bezzasadnej, o zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniej powódki Z. M. zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych oraz o oddalenie wniosku pozwanego zgłoszonego w trybie art 380 k.p.c. jako sprzecznego z art. 162 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika pozwanego R. M. okazała się niezasadna. Sąd odwoławczy poddał analizie postępowanie przeprowadzone przez Sąd Rejonowy pod kątem zarzutów pozwanego sformułowanych w apelacji przeciwko rozstrzygnięciu .

Odnosząc się w kolejności do podniesionych przez skarżącego zarzutów stwierdzić należy, że nie ma racji apelujący zarzucając, że Sąd I instancji dopuścił się naruszenia prawa procesowego - art. 316 § 1 k.p.c. poprzez wydanie wyroku bez uwzględnienia stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy. Wnikliwa analiza orzeczenia Sądu Rejonowego w Sieradzu prowadzi do konkluzji, że podstawą jego rozstrzygnięcia- wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji – był stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji nie powołuje się bowiem na zdarzenia powstałe po zamknięciu rozprawy. Nadto za Sądem I instancji wskazać należy, że małoletnia uprawniona z uwagi na wiek znajduje się w fazie szybkiego rozwoju, co sprawia, że równie szybko zmieniają się jej potrzeby oraz koszty ich zaspokojenia, w związku z czym wysokość przyznanego świadczenia alimentacyjnego musiała uwzględniać tą okoliczność. Podnieść również należy, że Sąd I instancji nie uchybił treści art. 316 § 1 k.p.c. wskazując na koszty opłat za żłobek, zauważając jedynie okoliczność ich powstania w najbliższej przyszłości, bez nadania im obecnie znaczenia dla wymiaru wysokości usprawiedliwionych potrzeb małoletniej. Z akt sprawy jednoznacznie bowiem wynika, iż przedstawicielka ustawowa planuje w najbliższej przyszłości wrócić do pracy, co będzie się wiązało z koniecznością wysłania dziecka do żłobka i comiesięcznego uiszczania opłat za pobyt w w/w placówce.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie miało miejsca uchybienie treści art. 233 § 1 k.p.c. Według tego przepisu, sąd ma obowiązek ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszystkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Musi też przeprowadzić selekcję dowodów, a więc dokonać wyboru tych, na których się oparł, i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, przy czym selekcja ta powinna być poparta argumentacją zgodną z regułami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Zastrzeżona dla sądu swobodna ocena dowodów opiera się na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności zgodnymi z doświadczeniem życiowym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980/10/200, lex 2510). Strona, kwestionująca prawidłowość zastosowania art. 233 § 1 k.p.c., powinna przedstawić argumenty świadczące o niezachowaniu przez sąd tych reguł. Zarzut ten nie może natomiast polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, z dnia 12 lutego 2010 r., VI ACa 356/10, Lex nr 821059, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 kwietnia 2010 r., I ACa 240/10, Lex nr 628186). Wbrew twierdzeniom skarżącego, ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy nie cechuje się dowolnością. Sąd orzekał opierając się o przedstawione przez strony dowody, obszernie zrelacjonowane i poddane szczegółowej analizie. Przedstawiona przez stronę pozwaną argumentacja dotycząca błędnej oceny dowodów nie podważa ustaleń Sądu Rejonowego. W przekonaniu Sądu Odwoławczego Sąd I instancji nie naruszył „zasady równowartości przeprowadzonych dowodów”. Sąd ten, wbrew sugestii skarżącego, miał na uwadze wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody i kierując się zasadą doświadczenia życiowego oraz logiką uznał którym i z jakich względów przyznać walor wiarygodności oraz którym i z jakich powodów tego waloru odmówić. Co szczególnie istotne Sąd I instancji decyzje te w sposób obszerny i wyczerpujący uzasadnił, a Sąd Odwoławczy podziela tą ocenę w pełni. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c. to Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału”. Jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, (por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967, nr 5–6, poz. 21; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00, LEX nr 80267). W odniesieniu do okoliczności niniejszej sprawy stwierdzić należy, że trudno uznać twierdzenia pozwanego za wiarygodne w zakresie kosztów utrzymania małoletniej powódki, jeżeli weźmie się pod uwagę, iż R. M. nie utrzymuje z dzieckiem praktycznie żadnych kontaktów i ostatni raz widział się z córką w grudniu 2017 r., i to niezależnie od przyczyn takiego stanu ,zaś K. K. nieprzerwanie wychowuje dziecko i opiekuje się nim. Nie sposób także uznać, iż Sąd I instancji w sposób wybiórczy i bezrefleksyjny ocenił zeznania matki powódki przesądzające o wysokości kosztów utrzymania dziecka. Jak wynika z pisemnych motywów rozstrzygnięcia Sąd I instancji oceniał zeznania K. K. nie tylko z punktu widzenia przedłożonego przez nią materiału dowodowego ale również przez pryzmat doświadczenia życiowego oraz logiki. Strona powodowa w sposób należyty, a przy tym rzetelny i wiarygodny wskazała jaki jest zakres uzasadnionych potrzeb małoletniej, a wskazane koszty zaspokojenia potrzeb życiowych nie są nadmiernie wygórowane i mieszczą się w ogólnie przyjętych standardach. Sąd Odwoławczy podzielił również zapatrywania Sądu I instancji, iż dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie ma większego znaczenia korespondencja SMS między rodzicami dziecka i nie uzasadnia ona przyczyn osobistej styczności pozwanego z małoletnią. Wskazać w tym miejscu należy, iż wskazana korespondencja dotyczy jedynie relacji między rodzicami dziecka i absolutnie nie tłumaczy dlaczego R. M. nie utrzymuje z dzieckiem praktycznie żadnych kontaktów i ostatni raz widział się z córką w grudniu 2017 r. Gdyby istotnie pozwanemu zależało na kontaktach z córką mógł wystąpić do Sądu o ich uregulowanie, czego co znamienne jednak nie uczynił. W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I instancji był uprawniony do dokonania oceny wysokości środków przeznaczonych przez pozwanego na małoletnie dziecko z innego związku oraz na utrzymanie matki tego dziecka. Ocena ta miała charakter jedynie pomocniczy i pozwoliła na przyjęcie, iż pozwany, który sam oświadczył ile wydatkuje na utrzymanie innego dziecka oraz jego matki, ma świadomość jakie są rzeczywiste koszty utrzymania małoletniej uprawnionej do alimentacji. W świetle powyższego córka Z. ma pełne prawo do tego aby być traktowana na równi z pierwszą córką pozwanego. Na marginesie podnieść należy, iż strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, aby żona R. M. była osobą, która z przyczyn zdrowotnych nie może pracować i dlatego też nie zarobkuje.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy w Sieradzu nie uchybił również wskazanym przez skarżącego normom prawa materialnego. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że naruszenie art. 6 k.c. polega na przyjęciu przez sąd, że ciężar udowodnienia określonego faktu spoczywa na innej osobie niż w nim wskazana. Błędne określenie rozkładu ciężaru dowodu może prowadzić do wydania orzeczenia niekorzystnego dla strony, której dowód nie obciążał. Skarżący powinien wskazać właściwy rozkład ciężaru dowodu, co może wiązać się z koniecznością wskazania innych przepisów prawa materialnego, z których rozkład ten wynika. W niniejszej sprawie Sąd I instancji uczynił zadość zarówno normie wskazanej w treści art. 6 k.c. jak i normie wskazanej w treści art. 232 k.p.c. Strona powodowa do pisma inicjującego postępowanie załączyła szereg faktur i rachunków, w których w sposób należyty i wystarczający wykazała ile wynoszą rzeczywiste koszty utrzymania małoletniej. Nadto wskazać należy, że K. K. na tą okoliczność złożyła obszerne zeznania, którym Sąd I instancji przyznał walor wiarygodności, a którą to ocenę Sąd Odwoławczy w pełni podziela.

Chybiony okazał się podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia treści art. 135 k.r.o. Zgodnie ze wskazanym przepisem zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Z przepisu tego wypływa wniosek, iż wysokość rat alimentacyjnych jest wypadkową pomiędzy usprawiedliwionymi potrzebami uprawnionego z jednej strony, z drugiej zaś - majątkowymi i zarobkowymi możliwościami zobowiązanego do alimentacji. Wskazać w tym miejscu należy, że R. M. w żaden sposób nie realizuje obowiązku alimentacji poprzez osobiste starania o wychowanie uprawnionej. Bezspornie cały ciężar wychowania i pieczy nad dzieckiem spoczywał na przedstawicielce ustawowej. Warto zaznaczyć, że wypełnienia tych obowiązków jest dla prawidłowego rozwoju dziecka równie istotne jak obowiązek dostarczania środków utrzymania. W tej sytuacji w pełni uprawnionym było obciążenie przez Sąd I instancji pozwanego ciężarem pokrywania w całości kosztów utrzymania dziecka, tym bardziej że zasądzona kwota nie obciąży ponad miarę budżetu zobowiązanego i jedynie o 200 zł przekracza świadczenia do którego zapłaty pozwany był zobowiązany w toku postępowania tytułem zabezpieczenia. W odpowiedzi na kolejny zarzut pozwanego wskazać należy, nie wykazał on w żaden sposób, aby przedstawicielka ustawowa małoletniej nie ponosiła w jej imieniu kosztów eksploatacji domu. Faktem jest, że K. K. zamieszkuję z córką u swojej matki ale próżno jedynie na tej podstawie wnioskować, że przedstawicielka ustawowa nie partycypuje w kosztach utrzymania domu. Co więcej w dniu 24 kwietnia 2018 r. przedstawicielka małoletniej oświadczyła wprost, że dokłada się do kosztów utrzymania domu (protokół rozprawy z dnia 24 kwietnia 2018 r. 00:13:26-00:16:47 w zw. z k. 66v). Nadto zasadą jest że wszyscy mieszkańcy domu winni partycypować w kosztach jego utrzymania i nawet jeżeli babcia matczyna dziecka nie chce pobierać z tego tytułu pieniędzy to jej osobista sprawa, ale to nie zwalnia zobowiązanego do alimentacji uprawnionej również w tym zakresie.

Powyższe prowadzi do oczywistej konstatacji, że apelacja pozwanego stanowi jedynie subiektywną polemikę z prawidłowym stanowiskiem Sądu Rejonowego, które Sąd Okręgowy w pełni aprobuje. Mając to na uwadze, apelację pozwanego R. M. jako bezzasadną, na podstawie art. 385 k.p.c., należało oddalić.

Pozwany przegrał sprawę w postępowaniu apelacyjnym. Dlatego w pkt. 2 wyroku Sąd z mocy art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1800 z późn. zm.) zasądził od pozwanego R. M. na rzecz powódki Z. M. 450 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.