Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym :

Przewodniczący Sędzia SO Beata Stachowiak (spr.)

Sędziowie Sędzia SO Elżbieta Sobolewska-Hajbert

Sędzia SO Monika Kuźniar

Protokolant Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2013 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa C. S.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w C. i (...) sp. z o.o. z siedzibą we W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej (...) sp .z o.o. z siedzibą we W. , zażalenia strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w C. i zażalenia powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu

z dnia 8 listopada 2012r.

sygn. akt XIV C 638/09

I . zmienia zaskarżony wyrok w pkt I w ten sposób, że obniża zasądzoną nim kwotę do

6 506 zł ( sześć tysięcy pięćset sześć złotych ) z ustawowymi odsetkami od dnia

20.12.2006 r .do dnia zapłaty ,a w pozostałym zakresie wyrok w tym punkcie uchyla i postępowanie umarza; zmienia go także w pkt III w ten sposób, że koszty procesu między powodem i (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. wzajemnie znosi, w pkt IV w ten sposób, że punkt ten uchyla oraz w pkt VI w ten sposób, że nie obciąża powoda kosztami procesu na rzecz strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w C.;

II. oddala apelację w pozostałym zakresie ;

III. oddala zażalenie powoda i umarza postępowanie wywołane zażaleniem strony pozwanej

(...) S.A. z siedzibą w C. co do pkt III, IV i V zaskarżonego

wyroku ,

IV. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. 838 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 364/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia Sąd Rejonowy dla Wrocławia –Fabrycznej we Wrocławiu zasądził od strony pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. na rzecz powoda C. S. kwotę 16 712,21 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 20.12.2006 r. do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałym zakresie; zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2802,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu ; nakazał uiścić stronie pozwanej rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 zł tytułem brakującej opłaty sądowej, od ponoszenia której powód był zwolniony; nakazał uiścić stronie pozwanej rzecz Skarbu Państwa kwotę 1 494,16 zł tytułem brakującego wynagrodzenia biegłych i

zniósł pozostałe koszty procesu pomiędzy stronami.

Sąd I instancji ustalił ,iż powód w dniu 19.04.2002 r. zakupił w sklepie położonym we W. przy ul. (...) i należącym ówcześnie do (...) sp. z o.o., 28 pojemników 18 litrowych z tynkiem akrylowym S. (...) i jeden pojemnik 10 l. (...) za łączną kwotę 2 497,94 zł. Prace tynkarskie na budynku przy ul. (...) we W. wykonywała firma zajmująca się profesjonalnie docieplaniem, tynkowaniem i malowaniem budynków (...) należąca do W. F.. Prace te wykonane były w okresie od 13 do 19 kwietnia 2002 r. Prace tynkarskie wykonane były głównie 19.04.2002 r. W dniu tym nie świeciło słońce, pod koniec dni wystąpiły opady deszczu, w godzinach pracy (07:00-19:00) wilgotność powietrza utrzymywała się na poziomie od 65 % do 97 %, a temperatura w tych samych godzinach od 9,2 st. C do 13,5 st. C.

W pojemnikach z tynkiem w miarę ich otwierania stwierdzono zbrylenia na dnie, grudy i kożuch na deklach. Po wymieszaniu tynk nakładano na wcześniej przygotowane podłoże. Tynk nakładany był zgodnie z wymogami technologicznymi, poprawnie, w odpowiednim tempie.

Już po dwóch następnych dniach powód zauważył na elewacji występowanie pęknięć włosowatych, które szybko się powiększały. W związku z powyższym powód złożył w dniu 22.04.2002 r. „zgłoszenie reklamacyjne” na ręce pierwotnej strony pozwanej ad. 1 (...) SA (k. 4), a pismem „reklamacja” z 22.04.2002 r. doręczonym w dniu 26.04.2002 r. drugiej stronie pozwanej (...) sp. z o.o. (przekształconej następnie w (...) sp. z o.o.) (k. 93). Tę drugą reklamacją odebrał i pokwitował jej przyjęcie świadek R. K. (1), który w związku z jej rozpatrywaniem kilkakrotnie był na terenie budowy. W tym czasie zaobserwował on w części pojemników grudy i zbrylenia .Świadek ten podpisał się również pod pierwszą z reklamacji (nazwaną zgłoszeniem reklamacyjnym), a wcześniej był na terenie tynkowanego obiektu wezwany tam przez powoda, gdy tylko stwierdził on zbrylenia w hobokach. Zgłoszenie reklamacyjne z dnia 22.04.2002 r. w rubryce „dodatkowy opis reklamacji” zawiera opis „w sześciu opakowaniach stwierdzono zaschnięte nierozmieszane grudy tynku” oraz w rubryce „rodzaj reklamacji” 11.2. „w opakowaniach grudy zaschniętego tynku”. Zgodność powyższych ustaleń potwierdził, przebywający na terenie nieruchomości przy ul. (...) w dniu wykonywania prac tynkarskich świadek R. K. (1) – pracownik strony pozwanej.

Na wszystkich czterech pokrytych tynkiem S. (...) ścianach budynku powoda, występują bardzo liczne pęknięcia włosowate. Występują one w warstwie tynku strukturalnego S. (...). Obok nich występują również głębsze pęknięcia o szerokości rozwarcia od 0,5 mm do 1,5 mm przechodzące przez warstwę tynku strukturalnego S. (...) oraz warstwę tynku systemowego do ścian z betonu komórkowego o grubości od 2 cm do 3 cm, ale te pęknięcia nie są spowodowane ułożeniem tynku akrylowego.

Początkowo na wszystkich ścianach występowały pęknięcia włosowate, a na jednej z nich – południowej - ponadto dużo głębsze spękania. Wtedy drugi rodzaj pęknięć nie występował jeszcze na wszystkich ścianach budynku i nie był tak głęboki i rozległy. W ówcześnie stwierdzonych uszkodzeniach elewacji rozmiar prac koniecznych do przywrócenia elewacji cech i wyglądu zgodnego z technologicznymi rygorami, obejmował pomalowanie trzech ścian budynku oraz skucie tynku na jednej z nich – południowej – i położenie na tej ścianie tynku. Obecnie, wobec powiększenia się rozmiarów uszkodzeń i objęcia nimi (szerszymi pęknięciami) wszystkich czterech ścian, niemożliwym jest ograniczenie się na trzech ścianach jedynie do ich pomalowania, ponieważ farba akrylowa nie pokryje pęknięć o szerokości do 1,5mm. Było to możliwe kilka lat temu, gdy występowały na ścianach jedynie mikropęknięcia, ale obecnie, wobec powiększenia się szkody, już nie. Obecnie naprawa elewacji polegać może jedynie na zdrapaniu tynku S. (...) z wszystkich powierzchni i ponownym ułożeniu nowej warstwy tynku na całej elewacji. Przyczyną powstałych pęknięć jest wada użytego do ich pokrycia tynku. Technologia położenia na budynku warstw podkładowych i samego tynku jest prawidłowa. Tynk położono poprawnie, zgodnie z wymogami sztuki budowlanej. Poprawnie też zostało przygotowane podłoże. Na powstanie zarówno pęknięć włosowatych ,jak i głębszych pęknięć nie miały wpływu warunki meteorologiczne występujące w dniach kładzenia tynku. Nasłonecznienie było małe, a występująca podwyższona wilgotność powietrza nie miała wpływu na powstanie pęknięć włosowatych. Prace ukończono też na ok. 1,5 godziny przed początkiem deszczu .Przyczyną powstania pęknięć nie była wada technologiczna tynku akrylowego, ale zła jakość tego tynku. Świadczy o tym wykrycie w części opakowań tego tynku grudek, zbryleń masy, a na deklach pojemników kożucha. Świadczy to o dostarczeniu przez sprzedawcę tynku przeterminowanego, który stracił swoje właściwości techniczne. Na dzień orzekania koszty naprawy elewacji budynku przy ul. (...) wynoszą 20 169,60 zł.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd I instancji uznał roszczenie powoda za zasadne częściowo .Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy uznał ,iż powód wykazał ,iż przyczyną powstania pęknięć włosowatych na elewacji domu powoda była zła jakość tynku zakupionego u strony pozwanej …. . Z zeznań świadków ,którym Sąd dał wiarę wynikało ,iż w części pojemników z tynkiem występowały nieprawidłowości tj. grud, zbryleń i kożucha na tynku. Także z opinii biegłych sądowych wynikało ,iż powodem występowania pęknięć włosowatych na wszystkich czterech elewacjach budynku przy ul. (...) we W. było użycie przestarzałego tynku, nie „trzymającego” norm, którego właściwości technologiczne z powodu starości uległy zmianie. Sąd I instancji uznał opinię biegłego M. R. za sporządzoną rzetelnie ,zawierając logiczne i prawidłowo umotywowane wnioski .Z tej też przyczyny Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o powołanie w sprawie kolejnego biegłego .Sąd podkreślił także ,iż świadek R. K. (1) w zgłoszeniu reklamacyjnym potwierdził, iż w 6 pojemnikach znajdowały się zbrylenia, grudy tynku. Sąd nie podzielił , w związku z wnioskami obu opinii, tezy strony pozwanej, iż wina za uszkodzenia tynku i elewacji leży w złej jakości prac tynkarskich. W tym zakresie Sąd uznał, iż stwierdzenie o „dużym prawdopodobieństwie” użyte przez biegłego M. R. na kartach jego opinii głównej, uzupełniającej pisemnej i uzupełniającej ustnej (k. 510, 557, 559, 608), wobec niezachowania opakowań po tynku (pojemników), a tym samym niemożność jednoznacznego potwierdzenia, jaka była data przydatności do użycia sprzedanego powodowi tynku, uzasadniało przyjęcie ,także w świetle zasad doświadczenia życiowego ,iż przyczyną uszkodzeń elewacji było zastosowanie przestarzałego tynku.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka J. P. ,gdyż jako pracownik strony pozwanej odpowiadający za rozpoznawanie zgłoszeń reklamacyjnych, miał on interes by zeznawać w określony sposób. Uwzględniając dane (...) Sąd Rejonowy odmówił mocy dowodowej zeznaniom tego świadka , gdy mówił o niesprzyjających warunkach atmosferycznych w dniu kładzenia tynku i ich wpływie na efekt prac tynkarskich .Sąd Rejonowy zwrócił przy tym uwagę ,iż z instrukcji dot. wyrobu i dostarczonej przez stronę pozwaną, „wysoka wilgotność utrudnia tworzenie się powłoki” ,a w toku postępowania ustalono ,iż problemem było zbyt szybkie wysychanie tynku, co wskazuje wg biegłych na przeterminowanie tynku, a nie „utrudnienia w tworzeniu się powłoki”.

Sąd I instancji podkreślił ,iż na budynku występują dwa rodzaje pęknięć: mikroszczeliny włosowate, które biegli jednoznacznie łączą z wadą położonego tynku i większe pęknięcia, które nie są następstwem użycia złego tynku, ale przyczynę mają w bodźcach zewnętrznych np. osiadaniu budynku lub złym ułożeniu podłoża. Tym drugim zakresem uszkodzeń Sąd się nie zajmował, nie obejmowały ich również ustalenia opinii biegłych.

Pod uwagę wzięto konieczność zdrapania istniejącego tynku ze wszystkich ścian i położenia nowej warstwy tynku na wszystkich ścianach. Od ustalonej przez biegłego kwoty kosztów naprawy w wysokości 20 169,60 zł Sąd odjął otrzymaną już przez powoda kwotę 3000 zł oraz kwotę 457,48 zł stanowiącą wartość farby zaproponowanej powodowi do odbioru celem pomalowania elewacji.

Sąd uznał za chybiony zarzut strony pozwanej niedotrzymania terminu do zgłoszenia roszczeń z rękojmi. Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie powód złożył w dniu 22.04.2002 r. „zgłoszenie reklamacyjne” na ręce pierwotnej strony pozwanej ad. 1 (...) SA (k. 4), a pismem „reklamacja” z 22.04.2002 r. doręczonym w dniu 26.04.2002 r. drugiej stronie pozwanej (...) sp. z o.o. (przekształconym następnie w (...) sp. z o.o.) (k. 93). Obu tych czynności powód dokonał kilka dni po zakupie w dniu 19.04.2002 r. tynku akrylowego, a tym samym nie uchybił terminowi z art. 568 k.c. Mając powyższe na względzie Sąd, na mocy art. 566 k.c. i przy uwzględnieniu art. 322 k.p.c. zasądził na rzecz powoda kwotę 16 721,21 zł . Początek biegu odsetek Sąd ustalił na dzień

20.12.2006 r. ,gdyż tego dnia najpóźniej stronie pozwanej zostało doręczone postanowienie wzywające go do udziału w sprawie w charakterze pozwanego. Sąd Rejonowy uznał ,iż wobec sformułowania pierwszego (następnie częściowo uchylonego) wyroku w sprawie z dnia 08.05.2009 r., który w pkt I. zasądzał kwotę 6 506 zł od strony pozwanej (...) sp. z o.o., w pkt. II oddalał powództwo wobec strony pozwanej (...) SA, ale nie oddalał w pozostałym zakresie (ponad 6 506 zł) powództwa wobec pierwszej z tych stron pozwanych i biorąc po uwagę powiększenie szkody powoda oraz nie rozstrzygnięcie w stosunku do strony pozwanej (...) sp. z o.o. całego powództwa (o 20 000 zł) nie jest ograniczony kwotą zaskarżenia wyroku w apelacji (...) sp. z o.o.

Ponieważ powód wygrał proces w ok. 3/4, a przegrał w ok. 1/4, Sąd rozdzielił, na mocy art. 100 k.p.c. stosunkowo koszty procesu.

Na rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu zażalenie złożyła strona pozwana (...) S.A. zaskarżając postanowienie zawarte w punktach III, IV, V oraz VI sentencji wyroku. Zaskarżonemu postanowieniu skarżący zarzucił naruszenie: art. 98§1 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i nakazanie w postanowieniu zawartym w pkt III, IV oraz V sentencji wyroku pozwanej zwrot kosztów powodowi w sytuacji, w której pozwana jest stroną w całości wygrywającą sprawę; art. 100 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i dokonanie postanowieniem zawartym w pkt III, IV oraz V sentencji wyroku stosunkowego rozdzielenia kosztów pomiędzy pozwanym a powodem w sytuacji, w której w odniesieniu do pozwanego, powód w całości był strona przegrywającą sprawę; art. 100 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i dokonanie postanowieniem zawartym w pkt VI sentencji wyroku wzajemnego zniesienia kosztów pomiędzy stronami postępowania, podczas gdy w odniesieniu do pozwanego powód w całości był stroną przegrywającą sprawę; art. 98§3 k.p.c. w zw. z art. 198§2 k.p.c. w zw. z §4 ust.1 oraz §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji nie zasądzenie na rzecz pozwanego od powoda kosztów zastępstwa w postępowaniu toczącym się przed Sądem I instancji pierwotnie rozpatrującym sprawę oraz kosztów postępowania apelacyjnego w sytuacji ,w której powód w odniesieniu do pozwanego był stroną w całości przegrywającą sprawę; art. 98§1 k.p.c. w zw. z art. 328§2 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i zaniechanie uzasadnienia motywów, jakimi kierował się Sąd rozpatrujący sprawę wydając zaskarżone rozstrzygniecie w zakresie, w jakim dokonał stosunkowego rozdzielenia kosztów pomiędzy powodem a pozwanym, który był stroną w całości wygrywającą sprawę.

Wskazując na powyższe zarzuty żalący wniósł o zmianę postanowienia zawartego w pkt III sentencji wyroku z 8.11.2012 r. w zakresie ,w którym postanowienie odnosi się do pozwanego (...) S.A w całości, w ten sposób zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. na rzecz powoda kwotę 2802 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i nie obciąża się kosztami postępowania pozwanego; zmianę postanowienia zawartego w pkt IV sentencji wyroku w zakresie (...) S.A w którym postanowienie odnosi się do pozwanego w całości w ten sposób, że nakazuje się uiścić pozwanej (...) sp. z o.o. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 zł tytułem brakującej opłaty sądowej, od której ponoszenia powód był zwolniony i nie obciąża się kosztami postępowania pozwanego (...) S.A.; zmianę postanowienia zawartego w punkcie V wyroku w zakresie ,w którym postanowienie odnosi się do pozwanego (...) S.A w całości w ten sposób, że nakazuje uiścić pozwanej (...) sp. z o.o. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1494,16 zł tytułem brakującego wynagrodzenia biegłych w sprawie i nie obciąża się kosztami postępowania pozwanego (...) S.A.; zmianę postanowienia zawartego w pkt VI wyroku w zakresie ,w którym postanowienie odnosi się do pozwanego (...) S.A w ten sposób , że zasądza się od powoda na rzecz pozwanego (...) S.A kwotę 2400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu przed sądem pierwszej i drugiej instancji; przyznanie kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Zażalenie na rozstrzygnięcie zawarte w pkt III wyroku złożył również powód wnosząc o zmianę orzeczenia i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 5202 zł . Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania tj. art. 109§ 2 k.p.c. mające wpływ na treść rozstrzygnięcia polegające na nieuwzględnieniu przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych przez stronę charakteru sprawy.

Apelację złożyła strona pozwana - (...) sp. z o.o. zaskarżając wyrok w całości.

Strona apelująca zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 566§1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 361 k.c. przez przyjęcie ,że powód wykazał, iż zakupiony u pozwanego ad 2 tynk był przeterminowany, a tym samym wadliwy oraz że istnieje normalny związek przyczynowy pomiędzy tak określoną wadą tynku a szkodą powoda w sytuacji, gdy powód nie udowodnił, że sprzedany powodowi tynk miał wpływ na powstanie szkody i nie przedstawił dowodów potwierdzających fakt przeterminowania tynku, co zyskuje na znaczeniu tym bardziej, jeśli weźmie się pod uwagę, że brak jest pojemników, w których zakupiony przez powoda tynk był przechowywany , na których to pojemnikach widniała data przydatności produktu do użycia, biegły M. R. w sporządzonej opinii oraz opinii uzupełniającej, a także w toku uzupełniającego przesłuchania stwierdził, że brak jest jednoznacznych dowodów na przeterminowanie tynku, które to przeterminowanie może być jedynie prawdopodobną, nie zaś kategoryczną przyczyną powstania pęknięć włosowatych na elewacji budynku powoda, po czym nie wykluczał on innych przyczyn, które mogły leżeć u podstaw takiego stanu rzeczy ( takich jak wilgotność powietrza, czy też nieprawidłowo przygotowane podłoże); art. 566 k.c. przez jego błędną wykładnię i uznanie, ze powodowi należy się odszkodowanie w wysokości odpowiadającej kosztom doprowadzenia elewacji budynku do stanu poprawnego, podczas, gdy wyznaczone dyspozycją art. 566 k.c. roszczenie o naprawienie szkody przysługujące kupującemu, ograniczone jest do wysokości szkody, którą kupujący poniósł przez to, że zawarł umowę, nie wiedząc o istnieniu wady; art. 481§1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 363§2 k.c. przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że odsetki ustawowe od zasądzonego na rzecz powoda odszkodowania należą się od dnia 20.12. 2006 r. w sytuacji, gdy Sąd I instancji ustalił, że podczas rozpoznawania sprawy rozmiar szkody się powiększył, co stanowiło podstawę do ustalenia kosztów jej naprawy na dzień, które to koszty, jakkolwiek zawyżone w pełni rekompensują dochodzone odsetki, a co za tym idzie odsetki od ustalonej w ten sposób kwoty nie powinny być w ogóle zasądzone, a nawet, jeśli to tylko od dnia wyrokowania; art. 556§1 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że pozwany ad 2 ponosi odpowiedzialność względem powoda w sytuacji, gdy tynk zakupiony przez powoda nie był wadliwy, w szczególności zaś nie był przeterminowany; art. 568§1 i 3 k.c. przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że złożenie przez powoda zgłoszenia reklamacyjnego po upływie kilku dni od zakończenia prac tynkarskich przy elewacji budynku stanowi wystarczającą przesłanką zachowania przez powoda uprawnień z tytułu rękojmi, podczas, gdy powód w terminie wynikającym z art. 568§1 k.c. nie odstąpił od umowy, nie zgłosił żądania obniżenia ceny rzeczy sprzedanej, ani nie wystąpił przeciwko pozwanemu z roszczeniem odszkodowawczym, a tym samym wytoczenie powództwa przeciwko pozwanemu ponad trzy lata po ujawnieniu rzekomej wady, nie może być skuteczne, z uwagi na upływ rocznego terminu do skorzystania z uprawnień z tytułu rękojmi; art. 362 k.c. przez jego niezastosowanie i uznanie, że powód nie przyczynił się do powstania szkody, gdy powód posługiwał się przy wykonywaniu prac tynkarskich profesjonalistami z odpowiednia wiedzą i doświadczeniem, którzy to pracownicy wobec panujących w dniu nakładania tynku warunków atmosferycznych oraz wobec stwierdzenia zbryleń tynku, powinni powstrzymać się przed jego nakładaniem, co mogłoby zapobiec szkodzie, bądź też znacznie ją zminimalizować, czego z uwagi na niedochowanie należytej staranności nie uczynili; powód wytoczył powództwo przeciwko pozwanemu ponad trzy lata po ujawnieniu rzekomej wady tynku, co znacząco wpłynęło na rozmiar szkody, zaś zgodnie ze stanowiskiem biegłego w przypadku podjęcia działań naprawczych w ciągu roku od położenia tynku, nie byłaby konieczna wymiana tynku, a jedynie jego naprawa; art. 363 k.c. przez jego błędną wykładnię i ustalenie odszkodowania w nieodpowiedniej wysokości, co przejawiało się przez: ustalenie, że powodowi należy się odszkodowanie z tytułu poniesionej szkody obejmującej nie tylko szczeliny włosowate, ale i szczeliny głębsze, na które zakupiony u pozwanego ad. 2 tynk nie miał żadnego wpływu, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego wzbogacenia powoda przez przyznanie mu sumy odszkodowania obejmującej nie tylko szkody w postaci szczelin włosowatych, które zarówno przez biegłego M. R., jak i przez Sąd I instancji wiązać się miały z użyciem zakupionego u pozwanego ad 2 tynku, ale również szkody w postaci szczelin głębokich, które w sposób kategoryczny, zarówno przez biegłego jak i przez Sąd I instancji zostały uznane za niemające żadnego związku z przedmiotowym tynkiem; nieuwzględnienie przyczynienia się powoda do powstania szkody, nieuwzględnienie faktu, iż ponowne rozpoznawanie sprawy, a tym samym przedłużenie się postępowania, było wynikiem nieprawidłowej reprezentacji powoda, co wobec upływu kolejnych kilku lat trwania procesu doprowadziło do zwiększenia się rozmiaru szkody, która to okoliczność leżała u podstaw ustalenia zarówno wysokości odszkodowania, jak i miała wpływ na wysokość zasądzonych odsetek, ustalenie, że powodowi należy się odszkodowanie przewyższające kwotę zwrotu materiałów zakupionych u pozwanego ad 2, kosztów farby akrylowej i kosztów robocizny w sytuacji, gdy podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie był art. 566 k.c. ; art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy powód wystąpił z przedmiotowym pozwem po upływie ponad 3 lat od stwierdzenia pęknięć na elewacji budynku, które to pęknięcia z biegiem czasu stale się powiększały powodując tym samym zwiększenie się szkody , co z kolei miało istotny wpływ na ustalenie wysokości odszkodowania oraz zasądzenie odsetek od tak ustalonej kwoty, co wobec faktu, iż zniesienie pierwotnego postępowania przed I instancji i ponowne, kilkuletnie rozpoznawanie sprawy, spowodowane było zawinionym działaniem po stronie powoda, powoduje, że zasądzenie odszkodowania przy uwzględnieniu powiększonej w stosunku do pierwotnie ustalonej wysokości szkody, a nadto przyznanie powodowi odsetek ustawowych od dnia 20.12.2006r., stanowi nadużycie prawa ; naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, tj: 384 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda przewyższającej wartość zasądzonego roszczenia zasądzonego wyrokiem sądu pierwszej instancji pierwotnie rozpoznającego sprawę w sytuacji, w której w postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonego wyroku, sąd dokonał ponownego rozpoznania sprawy wskutek uchylenia pierwotnie wydanego wyroku przez sąd drugiej instancji, co było wynikiem złożonej wyłącznie przez powoda apelacji, a w konsekwencji rozstrzygnięcie z naruszeniem zasady reformationis in peius; art. 321 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda 15 712,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi o dnia 20 grudnia 2006 r. oraz procesu ,podczas gdy wobec zaskarżenia wyroku sądu pierwszej instancji pierwotnie rozpoznającego sprawę wyłącznie przez pozwanego, sprawa po uchyleniu toczyła się w wyznaczonych zakresem zaskarżenia pierwotnego wyroku sądu pierwszej instancji, a w konsekwencji orzeczenie ponad żądanie powoda, art. 322 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zasądzenie na rzecz powoda kwoty według własnej oceny w sytuacji, gdy w świetle zgromadzonego materiału ścisłe określenie żądania było możliwe, w szczególności nie było trudności w ustaleniu wysokości roszczeń rękojmianych, które to roszczenia zostały przez Sąd I instancji podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, art. 322 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przejawiające się w zaniechaniu rozważenia wszystkich okoliczności sprawy mających wpływ na wysokość szkody, tj: pominięcie rozważenia, czy zaproponowana przez biegłego metoda naprawienia szkody, przez usunięcie obecnej warstwy tynku i położenie jej od nowa, jest jedynym możliwym sposobem naprawienia pęknięć włosowatych, podczas gdy pozwany w zarzutach do opinii biegłego naprowadzał, iż możliwe jest naprawienie elewacji za pomocą środków umożliwiających naprawę elewacji, bez konieczności usuwania warstwy tynku (takich jak N. (1) i N.); art. 233 k.p.c. poprzez niezastosowanie w ramach swobodnej oceny dowodów zasad rozumowania dedukcyjnego i zasad doświadczenia życiowego, w odniesieniu do zebranego w sprawie materiału dowodowego, tj.: uznanie przez Sąd I instancji opinii biegłego za rzetelną i dającą podstawę do stwierdzenia, że zakupiony przez powoda tynk był wadliwy w sytuacji, gdy biegły ten stwierdził, że nie posiada kompetencji do określenia cech fizykochemicznych tynku i jak sam wskazał „nie jest w stanie w chwili obecnej również określić właściwości fizykochemicznych tynku ze względu na fakt, iż nie posiada tak szczegółowej wiedzy ,jak i też odpowiedniego sprzętu laboratoryjnego do badania cech fizyko chemicznych wyrobów budowlanych", a mimo powyższego podjął się oceny „właściwości technicznych tynku" czyli de facto „właściwości fizykochemicznych" i poczynił ustalenie, iż przyczyną powstania pęknięć w tynku była wada materiału - tynku (...), w związku utratą przez tynk swoich właściwości technicznych, uznanie, że warunki atmosferyczne i wadliwe przygotowanie podłoża nie miały wpływu na powstanie szkody, w sytuacji, gdy biegły M. R. wskazał, że okoliczności te mogły przyczynić się do powstania spękań włosowatych, uwzględnienie przy kalkulacji kosztów naprawy elewacji budynku powoda kosztów naprawy szczelin głębokich, które jak sam stwierdził biegły M. R. oraz Sąd I instancji, nie były spowodowane ułożeniem tynku zakupionego u pozwanego ad 2, lecz powstały w wyniku bodźców zewnętrznych (takich, jak osiadanie budynku oraz złe ułożenie podłoża), uznanie, że przyczyną powstania pęknięć włosowatych była zła jakość tynku, podczas gdy bezspornym w niniejszej sprawie jest fakt, iż spękania pojawiły się na wszystkich czterech ścianach budynku, zaś grudy w pojemnikach tynku, świadczące zdaniem Sądu o jego złej jakości, pojawiły się wyłącznie w kilku, spośród 28 pojemników użytego materiału, zaniechanie ustalenia, czy przyczyna powstania pęknięć głębokich, których pojawienie się bezspornie nie było związane z tynkiem (...), mogła być jednocześnie przyczyną powstania pęknięć włosowatych; art.232 k.p.c. poprzez uznanie, że powód wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z których wywodzi skutki prawne, tj. że zakupiony przez niego tynk był przeterminowany w sytuacji, gdy powyższej okoliczności powód w żaden sposób nie udowodnił, w szczególności brak jest pojemników, w których zakupiony przez powoda tynk był przechowywany, na których to pojemnikach widniała data przydatności produktu do użycia, biegły M. R. w sporządzonej opinii oraz opinii uzupełniającej, a także w toku uzupełniającego przesłuchania stwierdził, że brak jest jednoznacznych dowodów na przeterminowanie tynku, które to przeterminowanie może być jedynie prawdopodobną, nie zaś kategoryczną przyczyną powstania pęknięć włosowatych na elewacji budynku powoda, przy czym nie wykluczał on innych przyczyn, które mogły leżeć u podstaw takiego stanu rzeczy (takich jak wilgotność powietrza, czy też nieprawidłowo przygotowane podłoże); sprzeczność ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na bezzasadnym przyjęciu, że tynk był przeterminowany, podczas, gdy biegły M. R. w sporządzonej opinii oraz opinii uzupełniającej, a także w toku uzupełniającego przesłuchania stwierdził, że brak jest jednoznacznych dowodów na przeterminowanie tynku, które to przeterminowanie może być jedynie prawdopodobną, nie zaś kategoryczną przyczyną powstania pęknięć włosowatych na elewacji budynku powoda, przy czym nie wykluczał on innych przyczyn, które mogły leżeć u podstaw takiego stanu rzeczy (takich jak wilgotność powietrza, nieprawidłowo przygotowane podłoże), biegły M. R. w sporządzonej opinii oraz opinii uzupełniającej, a także w toku uzupełniającego przesłuchania stwierdził, że przypuszczenie odnośnie przeterminowania tynku opierał jedynie na zeznaniach świadków oraz twierdzeniach powoda, nie wskazując technicznego uzasadnienia tak sformułowanej tezy, która to teza stanowiła w konsekwencji podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji, szczeliny głębokie, które jak sam stwierdził biegły M. R. oraz Sąd I instancji, nie były spowodowane ułożeniem tynku zakupionego u pozwanego ad 2, lecz powstały w wyniku bodźców zewnętrznych (takich jak osiadanie budynku oraz złe ułożenie podłoża) i znajdowały się poza zakresem oceny Sądu I instancji, w sytuacji, gdy szkoda, która spowodowana została tym właśnie rodzajem szczelin została uwzględniona przy kalkulacji kosztów naprawy elewacji budynku powoda, stanowiąc tym samym istotny składnik wysokości odszkodowania zasądzonego na rzecz powoda.

W toku postępowania apelacyjnego strona pozwana zarzuciła także brak legitymacji biernej wobec zniesienia postępowania przed Sądem I instancji za okres od 12 września 2006 r .do 20 kwietnia 2008 r .w zakresie czynności dokonanych z udziałem R. K. (2) ,a tym samym braku wniosku o wezwanie strony pozwanej (...) sp. z o.o. do udziału w sprawie .

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego Ad 2 kosztów procesu za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania apelacyjnego.

Postanowieniem z dnia 9.01.2013 r .Sąd Rejonowy uwzględnił częściowo zażalenie strony pozwanej (...) SA w ten sposób ,że zmienił

p. III ,IV i V wyroku z dnia 08.11.2012 r. w ten sposób, że po słowach „od strony pozwanej” nakazał dopisać słowa (...) sp. z o.o.

Sąd Okręgowy zważył ,co następuje :

Apelacja strony pozwanej (...) sp. z o.o. jest częściowo zasadna.

Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne ,które Sąd Okręgowy przyjął za swoje ,wszechstronnie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy i na tej podstawie sformułował trafne wnioski prawne słusznie uznając roszczenie powoda za usprawiedliwione, co do zasady .Natomiast strona pozwana skutecznie podniosła zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art.384 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie .Nie można podzielić poglądu Sądu I instancji ,iż brak oddalenia części powództwa w wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 8 maja 2009 r. umożliwiało – przy ponownym rozpoznaniu sprawy – wyjście ponad kwotę 6 506 zł zasądzoną pierwszym wyrokiem.

Zasadnicze znacznie miała tu , bowiem okoliczność ,iż wyrok z dnia 8 maja 2009r. został zaskarżony apelacją tylko przez stronę pozwaną (...) sp. z o.o. Powaga rzeczy osądzonej odnosi się do przedmiotu procesu w takiej postaci, jaką miało żądanie w chwili wydania wyroku. Wyrok ten stwarza granice w ramach, których może dojść do ponownego rozpoznania sprawy. W tych granicach sąd związany jest wynikającą z art. 384 k.p.c. zasadą zakazu reformationis in peius oraz oceną prawną i wskazaniami, co do dalszego toku postępowania, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji (art. 386 § 6 k.p.c.). Przy zaskarżeniu wyroku tylko przez stronę pozwaną Sąd I instancji w ponownym postępowaniu nie był władny zasądzić, przy braku zgłoszenia przez powoda nowego roszczenia, wyższej kwoty odszkodowania od zasądzonej w uchylonym wyroku, w którym nie zawarto też oddalenia powództwa w pozostałej części ( por. wyrok SN z dnia 7.12. 2007 r. ,III CSK 234/07 , LEX nr 487539 ; uchwała SN z dnia 29.11.1978 r ., III PZP 11/78 , OSP 1979 ,z.6, poz.100 ) . Z tych też przyczyn zaskarżony wyrok podlegał zmianie poprzez obniżenie zasądzonej nim kwoty do 6506 zł z ustawowymi odsetkami ,a w dalszej części wyrok należało uchylić i postępowanie umorzyć (art.355 k.p.c.) .

Pozostałe zarzuty apelacji były niezasadne .

Błędnie strona pozwana zarzuciła ,iż w następstwie uchylenia sprawy i zniesienia części postępowania z powodu jego nieważności doszło także do uchylenia skutków wezwania (...) sp. z o.o. do udziału w sprawie w charakterze pozwanego ,gdyż ostatecznie brak było wniosku powoda w tym względzie .Strona apelująca nie dostrzegła ,iż wniosek o wezwanie (...) sp. z o.o. do udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej złożył także pozwany (...) S.A zgodnie z art.194§1 k.p.c .

Brak jest także podstaw do przypisania Sądowi I instancji nienależytej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w następstwie, czego miało dojść do błędów w ustaleniach faktycznych oraz niewyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy .Zgodnie z art. 233 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Ocena wiarygodności zeznań świadków i stron należy do Sądu I instancji i nie podlega w zasadzie kontroli instancyjnej , jeżeli jest zgodna z okolicznościami sprawy oraz nie wykazuje błędów logicznych w rozumowaniu. W świetle art. 233 § 1 k.p.c., przy zróżnicowanym i sprzecznym, co do treści materiale dowodowym, o treści ustaleń faktycznych decyduje ostatecznie przekonanie sądu. Jeżeli w sprawie istnieją dwie grupy przeciwstawnych dowodów ustalenia faktyczne z konieczności muszą pozostawać w sprzeczności z jedną z nich. W takiej sytuacji, sąd orzekający w ramach i granicach swobodnej oceny dowodów ma prawo eliminacji pewnych dowodów, poprzez uznanie, że pozbawione są one wiarygodności albo, że nie są istotne. Jeżeli przy tym stanowisko swoje w zakresie dokonanych wyborów uzasadni w sposób zgodny z intencją art. 233 § 1 k.p.c., to nie dopuszcza się jego naruszenia( por. postanow. SN z 17.10 .2003r. , IV CK 283/02 , LEX nr 602280 ) .

Strona pozwana kwestionując ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w zasadzie prezentuje jedynie własne, korzystne dla skarżącego, ustalenia stanu faktycznego, dokonane na podstawie własnej, także korzystnej dla skarżącego, oceny dowodów . Tymczasem Sąd I instancji szczegółowo omówił dowody ,którym przydał walor wiarygodności ,wyjaśnił, z jakich przyczyn uznał ich moc dowodową oraz przedstawił argumentację przemawiająca za zasadnością roszczeń powoda . Zdaniem Sądu Okręgowego z przedstawionego przez strony materiału dowodowego Sąd I instancji wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, a tym samym to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c. W szczególności wbrew zarzutom apelacji opinia biegłego sądowego M. R. dała Sądowi w pełni podstawę do ustalenia ,iż przyczyną powstania pęknięć włosowatych na ścianach budynku powoda była wada nabytego przez niego tynku S. (...) .Nie ma przy tym racji skarżący jakoby Sąd I instancji dopuścił się sprzeczności raz stwierdzając ,iż tynk nie posiadał wad , by następnie istnienie takiej wady stwierdzić .Dokładne zapoznanie się z argumentacją zaskarżonego wyroku nie pozostawia wątpliwości ,iż Sąd I instancji na podstawie opinii biegłego sądowego M.R.wykluczył istnienie wady technologicznej tynku ,co skutkowało oddaleniem powództwa wobec (...) S.A jako producenta tynku .Natomiast nie wyklucza to istnienia wady tynku, jako przedmiotu sprzedaży zdefiniowanej w art. 556 k.c. Istnienie takiej właśnie wady fizycznej tynku ,a spowodowanej jego przeterminowaniem stwierdził Sąd I instancji na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego .Nie można przy tym zgodzić się ze stroną pozwaną ,iż wobec braku pojemników ,w których tynk został sprzedany oraz stwierdzenia przez biegłego tylko z dużym prawdopodobieństwem ,iż tynk był przeterminowany powód nie wywiązał się z nałożonego na niego obowiązku dowodzenia wynikającego z art. 6 k.c. Wskazać ,bowiem należy ,iż powód zgłosił reklamację związaną ze złym stanem tynku już w kilka dni po jego zakupie ,a towar był oglądany przez osobę upoważnioną do przyjmowania reklamacji .Przedstawiciel strony pozwanej widząc występowanie grudek tynku w pojemnikach był zobowiązany w sposób należyty dokonać zabezpieczenia towaru podlegającego reklamacji np. poprzez spisanie daty produkcji ,nr partii czy pobrania kwestionowanego tynku do badania. Wskazać przy tym należy ,iż nie było także żadnych przeszkód by w toku procesu obie strony pozwane przedstawiły dokumenty dotyczące daty produkcji czy przydatności do użytku towaru sprzedanego powodowi ,bowiem dla producenta oraz sprzedawcy są to okoliczności proste do wykazania .Nadto podkreślić należy ,iż istnienie związku przyczynowo - skutkowego między wadą sprzedanego powodowi tynku a szkodą w postaci pęknięć włosowatych Sąd I instancji przyjął nie tylko na podstawie opinii biegłego M. R., lecz także na podstawie zeznań świadków i innych dowodów w tym dokumentu reklamacji i informacji IM i GW .Tak ,więc wszystkie wskazane przez Sąd I instancji dowody stały się podstawą ustalenia występowania wady sprzedanego powodowi

towaru .Nadto biegły w opinii wskazał kategorycznie ,iż źródłem powstania szkody jest wada fizyczna tynku ,a tylko z dużym prawdopodobieństwem określił przyczynę samej wady tj. przeterminowanie tynku . Jednocześnie biegły szczegółowo wskazał, z jakich przyczyn uznał ,iż przyczyną powstania szkody nie są okoliczności zewnętrzne jak np. warunki pogodowe czy wykonawstwo .Zatem opinia miała charakter jednoznaczny, co do przyczyny powstania szkody ,którą była wady sprzedanego towaru .Konieczne jest w tym miejscu dodanie ,iż strona pozwana kwestionując ustalenia dotyczące przyczyny powstania pęknięć włosowatych pomija zupełnie milczeniem tę części istotnych ustaleń Sądu , z których wynika , iż tynku w pojemnikach był zbrylowany ,a w czasie nakładania szybko wysychał ,a co z kolei zdaniem biegłego świadczy właśnie o wadzie tynku w postaci jego przeterminowania .Jednocześnie strona pozwana nie przedstawiała żadnych skutecznych argumentów jurydycznych przeciwko ocenie dowodów ,a jedynie prezentuje subiektywne przekonania o innych przyczynach powstania szkody .

Zarzut naruszenia art. 232 zd. 1 k.p.c. jest także chybiony, bowiem przepis ten wskazuje jedynie na ciężar dowodu w znaczeniu procesowym, czyli obowiązek przedstawienia faktów i dowodów przez strony. Przepis ten nie stanowi podstawy wyrokowania sądu i nie może mieć wpływu na poprawność wydanego przez sąd rozstrzygnięcia ( wyrok SN 15.02. 2008 r. ,I CSK 426/07 ,LEX nr 465919 ) .

Sąd I instancji przyjął ,iż podstawą roszczeń powoda był art.566 k.c. Okoliczność czy powód skorzystał z uprawnień z rękojmi w tym czy zachował termin do ich dochodzenia nie ma żadnego znaczenia dla istnienia roszczenia odszkodowawczego z art.566 k.c. Roszczenia odszkodowawcze istnieją niezależnie od rękojmi. Utrata uprawnień z tytułu rękojmi na skutek upływu terminów przewidzianych w art. 563 i 568 k.c. nie powoduje utraty roszczeń odszkodowawczych, o których mowa w art. 566 § 1 k.c. ( wyrok SN z 10.08. 1995 r . ,I CRN 106/95 ,LEX nr 549110 ; uchwała SN z 7.08.1969 r ., III CZP 120/68, OSNC 1970 , nr 12 ,poz. 218 ) .Dodać przy tym należy ,iż zarzucając Sądowi I instancji błędną wykładnię art.566 k.c. i twierdząc ,iż wyznaczone dyspozycją art. 566 k.c. roszczenie o naprawienie szkody przysługujące kupującemu, ograniczone jest do wysokości szkody, którą kupujący poniósł przez to, że zawarł umowę, nie wiedząc o istnieniu wady to strona pozwana błędnie przepis ten interpretuje . Powołany przepis wyraźnie wyodrębnia dwa wykluczające się stany faktyczne: 1) gdy szkoda jest następstwem okoliczności, za które sprzedawca ponosi odpowiedzialność oraz 2) gdy szkoda jest następstwem okoliczności, za które sprzedawca nie ponosi odpowiedzialności . Przypisanie stronie pozwanej odpowiedzialności za wadę towaru w postaci jego przeterminowania powoduje ,iż apelującą obciąża obowiązek naprawienia szkody na podstawie art. 566 § 1 zd. 1 k.c. także w granicach dodatniego interesu umowy, a więc szkody poniesionej wskutek istnienia wady. Nie ma przy tym żadnych podstaw do przypisania powodowi występującemu z roszczeniem odszkodowawczym działania niezgodnego z zasadami współżycia społecznego (art.5 k.c. ) .

Sąd Okręgowy nie podzielił także poglądu apelującej jakoby powód przyczynił się do powstania szkody . Dla stwierdzenia przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody nie wystarcza jakiekolwiek powiązanie przyczynowe pomiędzy zachowaniem się poszkodowanego a powstaniem szkody, ale musi to być związek przyczynowy normalny w rozumieniu art. 361 § 1 k.c.

Zbrylenia tynku ujawniły się dopiero po pewnym czasie od rozpoczęcia robót tynkarskich ,występowały tylko w części pojemników i trudno było na tym etapie przewidzieć ,iż występuje taka jego wada ,która spowoduje wystąpienie pęknięć włosowatych . Powód zaraz po stwierdzeniu zbryleń w pojemnikach z tynkiem zawiadomił sprzedawcę ,który nie podjął jednak żadnych działań w kierunku wyjaśnienia występowania nieprawidłowości w sprzedanym towarze , w tym nie zalecił przerwania prac .W takiej sytuacji nie można powodowi postawić zarzutu , że kontynuując prace tynkarskie przyczynił się do powstanie szkody w rozumieniu art.362 k.c.

Ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania biegły M. R. pomniejszył je o koszt usunięcia pęknięć ,które nie mają związku z wadą tynku .

Ta okoliczność ,a także zarzuty apelacyjnego dotyczące objęcia odszkodowaniem także kosztów usunięcia rys głębszych nie mają jednak już istotnego znaczenia skoro kwota odszkodowania z przyczyn wskazanych na wstępie uzasadnienia została ograniczona do kwoty 6506 zł .Tak ustalona kwota odszkodowania obejmuje tylko prace konieczne do usunięcia pęknięć włosowatych ,a zatem odsetki od tej kwoty należą się powodowi od daty wezwania do zapłaty .

Mając na uwadze powyższe rozważania zaskarżony wyrok podlegał zamianie (art.386§1 k.p.c.) .Korekty wymagało także rozstrzygniecie o kosztach procesu między powodem a stroną pozwaną (...) sp. z o.o. Ponieważ powód wygrał proces tylko w części zastosowanie winien mieć art.100 k.p.c. Jednocześnie z przyczyn oczywistych oddaleniu podlegało zażalenie powoda dotyczące kosztów procesu między tymi stronami .

Odnośnie zażalenia strony pozwanej (...) S.A to w znacznej części postępowanie wywołane tym zażaleniem należało umorzyć wobec treści postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia –Fabrycznej z dnia 9 stycznia 2013 r . Natomiast, co do kosztów procesu między powodem a stroną pozwaną (...) S.A to Sąd Okręgowy jest zdanie ,iż także zachodzą przesłanki do zastosowania art.102 k.p.c. Powód pozywając (...) S.A –producenta tynku – kierował się faktem ,iż także ta strona pozwana zareagowała na jego reklamację ,siedziby jednostek organizacyjnych obu pozwanych znajdowały się w tym samym miejscu ,a R. K. (1) występował, jako przedstawiciel obu firm .Nadto powód dostrzegając wadę tynku mógł przypuszczać ,iż jest to wada technologiczna ,a tym samym konieczne jest wniesienie pozwu przeciwko producentowi tynku . W sytuacji, gdy przed wytoczeniem powództwa, a nawet we wstępnej fazie postępowania, powód nie mógł ustalić przyczyn wyrządzenia mu szkody, gdyż wymagało to znajomości wszystkich okoliczności i oceny przez osobę dysponującą wiadomościami specjalnymi brak byłoby podstaw - mimo oddalenia ostatecznie powództwa przeciwko pierwotnie pozwanemu - do obciążenia powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu ( por. postanow. SN z 4.07.1974 r., I CZ 88/74 ,LEX nr 7546 ).

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd I instancji orzekł na podstawie

art.98 k.p.c.