Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Krzysztof Ciemnoczołowski

Sędziowie: SSA Danuta Matuszewska (spr.)

SSO del. Marta Gutkowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Tomaszewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej (...) w B. F. F.

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2018 r.

sprawy

K. K. s. H., ur. (...) we W.

oskarżonego z art. 280 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 27 kwietnia 2018 r., sygn. akt II K 19/18

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. G.- Kancelaria Adwokacka w C., kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaś poniesionymi w toku tego postępowania wydatkami obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

K. K. oskarżony został o to, że 16 grudnia 2017 r. w A. przy ul. (...) na terenie dworca PKP , używając przemocy poprzez uderzenie łokciem w twarz , kopanie kolanem w brzuch i użyciem noża, którym przeciął płat policzka lewego K. J. doprowadził do stanu bezbronności K. J., po czym dokonał na jego szkodę kradzieży telefonu komórkowego o numerze (...) wraz z etui o łącznej wartości 1000 zł, to jest o czyn z art. 280§2 k.k.

Sąd Okręgowy we Włocławku, wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2018 r. sygn. akt II K 19/18 uznał oskarżonego K. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu z tym ustaleniem, że:

- z opisu czynu wyeliminował sformułowanie „doprowadził do stanu bezbronności K. J. po czym”,

- przedmiotowy telefon komórkowy miał wartość 200 zł,

- oskarżony czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie: od 31.12.2010 r. do 25.10.2011r i od 25.01.2013 r. do 31.01.2017 r. kary 10 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, to jest występek z art. 207 §1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. popełniony z użyciem przemocy, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 23.06.2010 r. w sprawie sygn. akt II K 959/10, to jest za winnego przestępstwa z art. 280§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i za to na podstawie art. 280§2 k.k. skazał oskarżonego na karę 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 44§2 k.k. orzeczono wobec oskarżonego przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża zarejestrowanego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...).

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pobawienia wolności od dnia 16.12.2017 r. godz. 22.55 do dnia 06.02.2018 r. godz. 22.55.

Wyrok zawiera także rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca oskarżonego.

Zarzucając rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu K. K. kary 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności przez nie uwzględnienie przy wymiarze kary warunków i właściwości osobistych sprawcy oraz jego zachowania po popełnieniu przestępstwa, skarżąca wniosła o zmianę zapadłego wyroku poprzez wymierzenie łagodniejszej kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy K. K. nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy prawidłowo przeprowadził przewód sądowy, gromadząc materiał dowodowy pozwalający na merytoryczne zakończenie sprawy.

W oparciu o wyniki postępowania dowodowego Sąd I instancji dokonał zasadnych ustaleń stanu faktycznego, doszedł do prawidłowych wniosków w kwestii winy oskarżonego, kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu, jak też co do wymiaru kary.

Sąd I instancji w sposób szczegółowy odtworzył przebieg wypadków, jakie rozegrały się 16 grudnia 2017 r. w A. z udziałem oskarżonego i K. J.. Ustalenia Sądu I instancji znajdują pełne oparcie w zgromadzonych dowodach, w tym przede wszystkim w zeznaniach pokrzywdzonego K. J.. Obrońca oskarżonego nie kwestionuje przypisanych K. K. przez Sąd I instancji karygodnych zachowań.

Sąd odwoławczy aprobuje przyjętą przez Sąd Okręgowy kwalifikację prawną czynu jakiego dopuścił się K. K., jako zbrodni z art. 280§2 k.k. Przekonująco także Sąd I instancji wywodzi, że oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§1 k.k. (vide: str. 11-12 pisemnych motywów wyroku). Słusznie zatem K. K. został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 280§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.Także w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu apelacja obrońcy nie zawiera takiej argumentacji, która by wymagała szerszych rozważań ze strony Sądu odwoławczego.

Co już wyżej zaznaczono, Sąd Apelacyjny nie podzielił stawianego w skardze zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary.

Utrwalone jest w orzecznictwie sądowym stanowisko, że o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. nie można mówić w sytuacji , gdy sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi wskaźnikami kary. O rażącej niewspółmierności kary nie można mówić wówczas , gdy- tak jak to jest w przedmiotowej sprawie- granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiące ustawową ( art. 53 §1 k.k. ) zasadę wymiaru kary nie zostały przekroczone (vide: wyrok SN Rw 542/82, OSNKW 1982, z. 12 , poz. 90).

Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd I instancji należycie uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi wskaźnikami wymiaru kary.

W istocie, kara 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności jaką wymierzono K. K., wydawać się może surowa.

Jednak oceny, czy konkretna kara nosi cechy rażącej niewspółmierności nie sposób dokonywać w oderwaniu od ustawowego zagrożenia przewidzianego dla przestępstwa, za które została wymierzona.

Za dokonaną zbrodnię, Sąd I instancji mógł skazać K. K. na karę od 3 do 15 lat pozbawienia wolności. Już z tej przyczyny trudno karę 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności uznać za rażąco surową.

Kara ta jest w pełni uzasadniona mając na względzie nader wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu.

Zgodzić się można z obrońcą, że skoro do znamion zbrodni z art. 280§2 k.k. należy posługiwanie się przez sprawcę nożem (między innymi), to okoliczności tej nie można traktować jako obciążającej przy wymiarze kary.

Rzecz jednak w tym, że K. K. posunął się w swoim zachowaniu do czegoś więcej- noża tego wobec pokrzywdzonego użył.

Takie natomiast postąpienie, w istotny sposób zwiększające niebezpieczeństwo czynu, winno znaleźć odpowiednie odzwierciedlenie w wymiarze kary- w kierunku jej zaostrzenia.

Błędne jest stanowisko obrońcy, w którym stara się przekonać, że Sąd nie może brać jako okoliczności obciążającej sposobu działania sprawcy, który posłużył się nożem i stanowiło realne zagrożenie dla życia i zdrowia pokrzywdzonego, gdyż takie działanie jest objęte znamionami czynu i niejako „wkalkulowane” w wysokie ustawowe zagrożenie tego typu przestępstwa i zakwalifikowania go przez ustawodawcę jako zbrodni.

Akceptując argumentację obrońcy, tak samo należałoby traktować sprawcę, który grozi użyciem niebezpiecznego narzędzia, jak sprawcę, który narzędzia takiego używa- tak jak K. K..

Nie bez wpływu na wymiar kary była także i ta okoliczność, że K. K. oprócz tego, że przeciął płat policzka lewego K. J., uderzył go łokciem w twarz i kopnął kolanem w brzuch. Takie zachowanie wskazuje na szczególnie wysoki stopień agresji ze strony K. K..

Podkreślić też trzeba, że uraz policzka musiał się wiązać dla K. J. ze znacznymi dolegliwościami bólowymi niezależnie od tego, że nie skutkował trwałym zeszpeceniem. Rana jakiej doznał pokrzywdzony wymagała interwencji chirurgicznej w postaci założenia szwów (vide: materiał fotograficzny k. 12,79-80,opinia specjalisty patomorfologa k. 165-166).

Słusznie zwraca uwagę Sąd I instancji, że oskarżony działał w miejscu publicznym, będąc pod znacznym wpływem alkoholu, w sposób zuchwały, nieodpowiedzialny i bezmyślny.

Wymierzając karę, sąd winien uwzględniać, stosownie do treści art. 53§2 k.k. sposób życia sprawcy przed popełneineim przestępstwa. Jak słusznie podkreśla Sąd I instancji, K. K. był uprzednio karany, także za przestępstwa z użyciem przemocy, czynu, za jaki odpowiada w przedmiotowej sprawie dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa. Nie może być wątpliwości, że oskarzony jest sprawcą niepoprawnym, wymagającym długotrwałej resocjalizacji w warunkach zakładu karnego.

Sąd I instancji miał również na uwadze wskazywane przez obrońcę okoliczności łagodzące jak to, że K. K. przyznał się do zarzucanego czynu, przeprosił pokrzywdzonego a pokrzywdzony przeprosiny te przyjął, niską wartość skradzionego mienia oraz to, że zostało odzyskane i przekazane właścicielowi.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, okoliczności te w sposób należyty zostały przez Sąd Okręgowy uwzględnione przy wymiarze kary.

Reasumując stwierdzić należy, że wymierzona K. K. kara 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności nie jest ani nadmiernie surowa ani nadmiernie łagodna, jest to kara sprawiedliwa, która należycie uwzględnia wszystkie dyrektywy zawarte w art. 53§1 i 2 k.k. Kara ta w ocenie Sądu odwoławczego zaspokaja także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, przez co należy rozumieć wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, do potwierdzenia przekonania, że sprawcy przestępstw są sprawiedliwie karani.

W tym stanie rzeczy, zaskarżony wyrok jako w pełni trafny utrzymano w mocy.

O kosztach obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym orzeczono na mocy art. 29 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz.U. z 2017r. poz. 2368 ) i §17 ust. 2 pkt 5 w zw. z zw. z §4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714).

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że ich uiszczenie byłoby dla K. K. zbyt uciążliwe zważywszy jego sytuację materialną - nie posiada on majątku o istotnej wartości, ma do odbycia stosunkowo wysoką karę pozbawienia wolności .