Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa E. G., J. T.

przeciwko Towarzystwo (...) S.A. V. (...) w W.

o zadośćuczynienie, odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powódki E. G. kwotę 100.000,00 (sto tysięcy 00/100) złotych tytułem zadośćuczynienia i kwotę 4.200,00 (cztery tysiące dwieście 00/100) złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda J. T. kwotę 100.000,00 (sto tysięcy 00/100) złotych tytułem zadośćuczynienia i kwotę 3.800,00 (trzy tysiące osiemset 00/100) złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałej części ;

4.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powódki E. G. kwotę 1.013,00 (tysiąc trzynaście 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda J. T. kwotę 1.013,00 (tysiąc trzynaście 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

6.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 10.400,00 (dziesięć tysięcy czterysta 00/100) złotych tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa;

7.  nie obciąża powodów E. G. i J. T. kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa , przejmując je na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim.

SSO Alina Gąsior

Sygn. akt I C 898/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 11 lipca 2018 roku powodowie E. G. i J. T., reprezentowani przez pełnomocnika, wnieśli o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. V. (...) w W. kwoty po 150.000 zł na rzecz każdego z powodów tytułem zadośćuczynienia za śmierć bliskiej osoby oraz kwoty 13.400 zł tytułem poniesionych przez powodów kosztów pogrzebu, a ponadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powodowie wskazali, iż w dniu 23 listopada 2014 r. miał miejsce wypadek, w którym zginął P. T., natomiast sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie wykupione w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Powodowie podali, że P. T. był ich synem, zaś jego śmierć wywołała u nich głębokie i dotkliwe przeżycia, które trwają do dziś. Powodowie podali również, iż pomimo zgłoszenia pozwanemu szkody pozwany do tej pory nie zajął stanowiska co do ich roszczeń.

W odpowiedzi na pozew z dnia 11 września 2018 roku (data nadania pisma) pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował roszczenie powodów zarówno co do zasady jak i co do wysokości. W uzasadnieniu podniósł, iż powodowie nie udowodnili roszczenia oraz dochodzona przez nich kwota zadośćuczynienia jest rażąco zawyżona, jak też doznana przez nich szkoda została częściowo naprawiona w postępowaniu karnym przez zasądzenie zadośćuczynienia. Pozwany podał także, iż zgłoszenie szkody powodów zostało wysłane na nieprawidłowy adres zakładu ubezpieczeń. Pozwany zakwestionował także żądanie odsetek, wskazując, iż należą się one dopiero od dnia wyrokowania.

Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2018 r. powodowie zmodyfikowali żądanie w zakresie kosztów pogrzebu, wnosząc o zasądzenie od pozwanego solidarnie na ich rzecz kwoty 13.000 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 listopada 2014 w miejscowości L. na drodze (...), gm. O. kierujący samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...) P. K., wykonując manewr włączania się do ruchu z drogi poporządkowanej, prowadzącej z miejscowości K. L. na drogę główną nr (...), nie udzielił pierwszeństwa przejazdu jadącemu tą drogą główną kierującemu motocyklem marki Y. nr rej. (...) P. T., w wyniku czego na skutek doznanych obrażeń wielonarządowych P. T. zmarł w Szpitalu (...) w O..

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Opocznie wydanym w sprawie II K 199/15 w dniu 26 sierpnia 2015 r., zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie IV Ka 628/15 w dniu 11 grudnia 2015 r. P. K. został uznany za winnego popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 2 kk. Sąd przyjął, że sprawca zdarzenia naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w sposób nieumyślny.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. na podstawie art. 46 § 1 kk przyznał E. G. i J. T. kwoty po 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

/dowód: akta sprawy II K 119/15 Sądu Rejonowego w Opocznie (II Ka Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb.): wyrok z dnia 26 sierpnia 2015 r. wraz z uzasadnieniem k.168, k.170-172, wyrok z dnia 11 grudnia 2015 r. k.222/

P. T. był jedynym dzieckiem powodów J. T. i E. G.. Powodowie są po rozwodzie, który był w 2000 r. Powódka wyszła ponownie za mąż, jednak drugi mąż powódki zmarł w 2005 r.

W dniu 23 listopada 2014 r. P. T. mieszkał ze swoją żoną w odległości około 5 km od powoda i 10 km od powódki. Powodowie mieszkali w tym czasie sami.

/dowód: zeznania powoda: protokół k.59v-60, w tym w tym nagranie 00:01:09-00:09:53, płyta k.50, zeznania powódki: protokół k.60-60v, w tym nagranie 00:09:53-00:14:18, płyta k. 50/

Powód J. T. pozostawał z synem w bliskich i życzliwych relacjach. Codziennie się spotykali. Powód był mocno zaangażowany w życie syna, zwłaszcza po swoim rozwodzie, czuł się potrzebny, m. in. pomagał synowi przy budowie domu i przy pracach w ogrodzie. Powód spędzał u syna wszystkie święta.

Powód mocno przeżył stratę dziecka. Nie umiał się odnaleźć w nowej sytuacji, stracił motywację do życia, zamknął się w sobie, czuł się samotny. Z uwagi na narastające negatywne przeżycia podjął leczenie psychiatryczne, przyjmował leki antydepresyjne. Powód leczy się systematycznie z rozpoznaniem stresu pourazowego, co pół roku odbywa wizyty u psychiatry i psychologa. Leki zażywa doraźnie, gdy czuje się gorzej. Powód nadal nie może pogodzić się ze śmiercią syna. Wciąż przypominają mu się wydarzenia ze szpitala, gdy lekarz informował go o śmierci syna, oraz moment wybierania trumny. Po śmierci syna cały czas dbał o dom i go doglądał, jak również zimą codziennie palił w piecu, gdy mieszkała tam synowa.

W chwili zdarzenia powód był emeryturze. Powód obecnie mieszka sam w domu, w którym mieszkał wcześniej syn. Powód ma 68 lat.

/dowód: zeznania powoda: protokół k.59v-60, w tym w tym nagranie 00:01:09-00:09:53, płyta k.50, zeznania powódki: protokół k.60-60v, w tym nagranie 00:09:53-00:14:18, płyta k. 50, zaświadczenia lekarskie k.12, k.13, k.56/

Powódka E. G. również była w bliskich relacjach z synem. Byli mocno ze sobą związani. Widywali się ze sobą co najmniej raz w tygodniu, natomiast codziennie rozmawiali przez telefon. Powódka spędzała z synem wszystkie uroczystości rodzinne. Syn pomagał powódce w opiece nad jej matką. Przez rok mieszkała z synem i jego żoną. Powódka liczyła na pomoc syna, kiedy się zestarzeje.

Powódka mocno przeżyła śmierć syna. Utraciła poczucie bezpieczeństwa, dopadła ją samotność, straciła radość życia. Z uwagi na ogrom przeżyć powódka zaczęła przyjmować leki uspokajające, jednak z uwagi na niewystarczające działanie podjęła leczenie psychiatryczne oraz zaczęła przyjmować leki antydepresyjne. U powódki rozpoznano stres pourazowy i depresję. Powódka kontynuuje leczenie do chwili obecnej, uczęszczając na wizyty raz na dwa miesiące, nadal również przyjmuje leki przepisane przez lekarza psychiatrę. Powódka do chwili obecnej nie pogodziła się z utratą syna. Nadal często chodzi na grób syna.

W chwili śmierci syna powódka była na emeryturze. Obecnie mieszka sama. Nadal opiekuje się matką, którą obecnie ma 99 lat. Powódka ma 64 lata.

/dowód: zeznania powoda: protokół k.59v-60, w tym w tym nagranie 00:01:09-00:09:53, płyta k.50, zeznania powódki: protokół k.60-60v, w tym nagranie 00:09:53-00:14:18, płyta k. 50, zaświadczenia lekarskie k.12, k.14, k.55, k.57/

Koszty pogrzebu P. T. obejmowały: koszt pomnika w wysokości 10.000 zł, przygotowanie miejsca na cmentarzu – 800 zł, zburzenie starego pomnika – 500-600 zł, koszt mszy, konsolację – około 2.000 zł.

Koszty pogrzebu powodowie pokryli wspólnie wraz z żoną syna. Powód przeznaczył na pokrycie kosztów pogrzebu syna kwotę 3.800 zł, zaś powódka kwotę 3.500 zł na postawienie nagrobka i 700 zł na rozebranie starego nagrobka, ponieważ syn został pochowany w grobie ojca powódki.

/dowód: zeznania powoda: protokół k.59v-60, w tym w tym nagranie 00:01:09-00:09:53, płyta k.50, zeznania powódki: protokół k.60-60v, w tym nagranie 00:09:53-00:14:18, płyta k. 50, dowody wpłaty k.46, k.54/

Od śmierci syna powodowie nie utrzymują żadnych relacji z synową. Między nimi jest konflikt o dom, w którym mieszkała z synem powodów.

/dowód: zeznania powoda: protokół k.59v-60, zeznania powódki: protokół k.60-60v/

Samochód sprawcy zdarzenia posiadał polisę wykupioną w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

/bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w znacznej części.

Powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego zadośćuczynienia za krzywdę w związku ze śmiercią P. T.. Pozwany zakwestionował powództwo co do zasady i co do wysokości.

Stosownie do treści art. 822 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1, art. 35 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r, o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Z kolei istota odpowiedzialności sprawcy wypadku opiera się w stanie faktycznym niniejszej sprawy na zasadzie winy i wynika z treści art. 436 § 2 k.c. Bezsporne w sprawie było, że sprawca wypadku drogowego, w wyniku którego śmierć poniósł P. T., był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

W przedmiotowej sprawie, z uwagi na datę zaistnienia zdarzenia szkodowego wprost mają zastosowanie przepis kodeksu cywilnego - art. 446 § 4 k.c., w odniesieniu o zapłatę zadośćuczynienia z powodu śmierci P. T.. Dotyczy to także zastępczej odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń (por. np. wyrok SA w Łodzi z 22.01.2013 r. I ACa 1034/12, wyrok SA w Katowicach z 7.02.2013 r. I ACa 992/12).

Zgodnie z art. 446 § 4 k.c. najbliższym członkom rodziny osoby zmarłej wskutek popełnienia czynu niedozwolonego sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej, doznanej krzywdy, a w szczególności cierpienia, bólu i poczucia osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Celem zadośćuczynienia jest złagodzenie cierpień zarówno doznanych jak i tych które wystąpią w przyszłości. Zadośćuczynienie ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą doznaną przez poszkodowanego krzywdę. W tym kontekście krzywda jest ujmowana jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz psychiczne (np. ujemne odczucia przeżywane w związku utratą osoby bliskiej, np., osamotnienie, tęsknota, poczucie pustki).

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w tymże przepisie ma w istocie charakter nieokreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierować się jego celami i charakterem przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji poszkodowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002, IV CKN 1266/00 LEX nr 80722). Z uwagi na to, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, jego wysokość nie może być określona w wysokości symbolicznej, lecz winna przedstawiać pewną ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie przyznana suma pieniężna tytułem zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie kraju, w którym mieszka poszkodowany.

Ustawodawca dla określenia kręgu osób uprawnionych posłużył się wyrażeniem „najbliższy członek rodziny”, a więc tym samym, które funkcjonowało już na gruncie art. 446 § 3 k.c. Pojęcie to w piśmiennictwie i judykaturze ujmowane jest stosunkowo szeroko, obejmuje nie tylko rodziców i dzieci, ale i inne osoby spokrewnione ze zmarłym np. rodzeństwo. O tym, kto jest najbliższym członkiem rodziny decyduje faktyczny układ stosunków pomiędzy określonymi osobami, a nie formalna kolejność pokrewieństwa wynikająca w szczególności z przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, czy ewentualnie z powinowactwa. Aby więc ustalić, czy występujący o zadośćuczynienie jest najbliższym członkiem rodziny nieżyjącego sąd powinien stwierdzić, czy istniała silna i pozytywna więź emocjonalna pomiędzy dochodzącym tego roszczenia a zmarłym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 r., III CSK 279/10, LEX nr 898254).

Na rozmiar krzywdy podlegającej naprawieniu przez zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 446 § 4 k.c., mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek zarówno zmarłego, jak i pokrzywdzonego (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 3 czerwca 2011 r., III CSK 279/10, niepubl.; z 20 grudnia 2012 r., IV CSK 192/12, niepubl.; z 10 maja 2012 r., IV CSK 416/11, niepubl.).

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał powództwo za uzasadnione co do zasady. Zmarły był osobą bliską dla każdego z powodów.

Oceniając żądanie zadośćuczynienia zgłoszone przez powodów, wskazać należy, iż według kryteriów obiektywnych krzywda wywołana śmiercią dziecka jest jedną z najbardziej dotkliwych z uwagi na rodzaj i siłę więzów rodzinnych oraz rolę pełnioną w rodzinie. Naturalną konsekwencją utraty tak bliskiej osoby jest ból, cierpienie i poczucie krzywdy, jednakże w przypadku powodów zerwanie więzi było nagłe i niespodziewane, przez co skutkowało dramatycznym zaburzeniem ich dobrostanu emocjonalnego i psychicznego. W wyniku śmierci syna doświadczyli oni silnego urazu psychicznego, zostali pozbawieni jego opieki oraz wsparcia psychicznego. Ponieważ zmarły syn był jedynym dzieckiem powodów, jego utrata spowodowała również silne poczucie osamotnienia. Powodowie na skutek śmierci syna wymagali leczenia psychiatrycznego oraz farmakologicznego. Do tej pory zmagają się z urazem psychicznym, nie uzyskując spokoju wewnętrznego i emocjonalnej akceptacji utraty dziecka.

Z uwagi na głęboką więź powodów z synem, a także ze względu na najbliższy stopień pokrewieństwa oraz codzienną obecność i wsparcie, powodowie wciąż odczuwają i będą odczuwać konsekwencje jego straty. Negatywne skutki utraty syna będą przy tym odczuwalne przez powodów z biegiem czasu coraz mocniej, bowiem nie będą mogli oni liczyć na jego pomoc, której potrzeba i zakres zwiększają się z wiekiem.

W ocenie Sądu odpowiednią sumą tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną przez powodów będzie kwota 100.000 zł w stosunku do każdego z nich. Kwota ta niewątpliwie przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość i może pomóc w przystosowaniu się powodów do nowych warunków, dzięki czemu zostanie przywrócona równowaga zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego. Zarazem jednak pozostaje umiarkowana i adekwatna do zakresu doznanej przez nich krzywdy. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powodów kwotę po 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Powodowie wnieśli także o zwrotu kosztów pogrzebu. Roszczenie to znajduje oparcie w art. 446 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł.

Koszty pogrzebu obejmują zwrot kosztów bezpośrednio z pogrzebem związanych (jak przewóz zwłok, nabycie trumny, zakup miejsca na cmentarzu i inne), jak również zwrot wydatków, odpowiadających zwyczajom danego środowiska. Z zeznań powodów wynika, iż koszty pogrzebu ponieśli oni jedynie częściowo – powód w wysokości 3.800 zł, zaś powódka 4.200 zł. Kwoty te mieszczą się w kwotach objętych dowodami wpłat przestawionymi przez powodów. Powodowie wnieśli o zasądzenie tytułem odszkodowania większej kwoty, jednak postępowanie dowodowe nie wykazało, że żądana przez nich kwota została faktycznie poniesiona, zwłaszcza, że jak powodowie wskazali, kwoty widniejące na rachunkach były częściowo pokryte przez żonę zmarłego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powódki E. G. kwotę 4.200 złotych tytułem odszkodowania, natomiast na rzecz na rzecz powoda J. T. kwotę 3.800 złotych tytułem odszkodowania.

Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od powyższych kwoty od dnia 29 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty na podstawie art. 481 kc w zw. z art. 817 kc, mając na uwadze, iż żądanie powodów zostało zgłoszone pozwanemu dopiero w pozwie, którego odpis został doręczony pozwanemu w dniu 28 sierpnia 2018 r. Powodowie wskazywali co prawda, iż zgłosili szkodę pozwanemu przez wytoczeniem powództwa, jednakże nie wykazali, iż pismo z dnia 3 lutego 2017 r. zatytułowane jako wezwanie przedsądowe zostało doręczone pozwanemu (k.9-10).

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo jako bezzasadne.

Rozstrzygnięcie o kosztach w zakresie roszczenia powodów oparto na treści art. 100 kpc, stosownie do wyniku sporu i kosztów poniesionych przez strony. Suma kosztów przemnożona przez ułamek wygranej/przegranej stron i pomniejszona o koszty własne daje wynik kosztów ostatecznie należnych od strony przeciwnej. Powódka jak i powód ponieśli wydatki w sprawie: kwotę 3.600 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika oraz kwotę 17 zł z tytułu opłaty od pełnomocnictwa – łącznie po 3.617 zł. Pozwany zaś poniósł wydatki w sprawie: kwotę 3.600 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika oraz kwotę 17 zł z tytułu opłaty od pełnomocnictwa – łącznie 3.617 zł. Łącznie koszty poniesione przez strony wyniosły 7.234 zł.

Powodowie „wygrali” proces w ok. 64% każde z nich, zatem pozwany zobowiązany jest ponieść 64% kosztów z kwoty 7.234 zł w stosunku do każdego z nich, czyli 4.630 zł. Ponieważ pozwany poniósł koszty w wysokości 3.617 zł, zobowiązany jest zwrócić kwotę w wysokości po 1.013 zł na rzecz każdego z powodów. Na tej podstawie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę po 1.013 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie art. 102 kpc Sąd nie obciążył powodów kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa. Sąd miał na uwadze odszkodowawczy charakter dochodzonego roszczenia oraz okoliczność, iż ustalenie jego wysokości zależało w znacznej mierze od oceny Sądu. Sąd wziął również pod uwagę sytuację majątkową i rodzinną powodów. Natomiast przyznane świadczenie mające odszkodowawczy charakter i służąc kompensacji szkody, nie powinno zostać uszczuplone przez pobranie należnych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w zw. z art. 100 zd. 1 kpc oraz 102 kpc, Sąd obciążył pozwanego kwotą 10.400 złotych (208.000 zł x 5%) tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa.

SSO Alina Gąsior

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.

Dnia 14 stycznia 2019 r.

SSO Alina Gąsior