Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2018 r. w Bielsku-Białej

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 54.000,00 złotych (pięćdziesiąt cztery tysiące 00/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 9 października 2014r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.679,44 złote (dwa tysiące sześćset siedemdziesiąt dziewięć 44/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 12 stycznia 2015r. do dnia zapłaty;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5630,00 złote (pięć tysięcy sześćset trzydzieści 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia:

Sygn. akt I C 131/15

UZASADNIENIE

M. M. (1) pozwem wniesionym w dniu 6 marca 2015 r. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S. domagał się zasądzenia kwoty 74.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 października 2014 r. do dnia zapłaty, zasądzenia kwoty 4.590,62 zł tytułem odszkodowania w związku z poniesionymi kosztami leczenia, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 12 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że w dniu 3 maja 2014 r. został poszkodowany w wypadku komunikacyjnym. Po przewiezieniu do szpitala u powoda rozpoznano: złamanie nasady dalszej kości udowej, złamanie otwarte II stopnia wieloodłamowe nasadowo-przynasadowe dalszej kości udowej lewej z przemieszczeniem, ogólne potłuczenia, oparzenie II stopnia uda prawego. Konieczne było przeprowadzenie skomplikowanej operacji – repozycji i zespolenia kości udowej. Powód wymagał także hospitalizacji. Powód cierpiał na zawroty głowy, nudności, bóle kręgosłupa. Był poddany leczeniu rehabilitacyjnemu, które przyniosło jedynie częściową poprawę ruchomości i mobilności. Powód przeszedł długie i bolesne leczenie. Wymagał artroskopii stawu kolanowego w celu przywrócenia ruchomości stawu. Urazy doznane w wypadku uniemożliwiają powodowi uprawianie sportów. Uraz kolana będzie sprawiał mu trudności do końca życia. Skutki wypadku wpłynęły także negatywnie na psychikę powoda, stał się nerwowy, drażliwy, czuje się niepotrzebny. W pierwszej fazie leczenia powód wymagał opieki innych osób. Powód wskazał, że żądane zadośćuczynienie w kwocie 74.000 zł uwzględnia wypłaconą mu przez pozwaną z tego tytułu kwotę 26.000 zł.

Powód wskazał, że na odszkodowanie w wysokości 4.590,62 zł składają się koszty związane z dojazdami, utratą dochodów i zakupem lekarstw. Dojazdy na leczenie i do lekarzy wyliczył przez pomnożenie liczby kilometrów 3.800 i stawki za 1 km 0,89 zł, co dało mu 3.382 zł. Utracone dochody w wysokości 393,33 zł obliczył jako różnicę między dochodem sprzed wypadku a dochodem z maja 2014 r. Koszty leczenia wyliczył na kwotę 815,29 zł. Żądanie odsetek powód uzasadnił tym, że w dniu 8 września 2014 r. pozwany otrzymał zgłoszenie roszczenia, a odszkodowanie powinno być wypłacone w terminie 30 dni.

Pozwane (...) S.A. w S. w odpowiedzi na pozew dat. 6 lipca 2015r. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 1 listopada 2014 r. nastąpiła fuzja (...) S.A. z (...) S.A. jako przejmującym dlatego legitymację bierną w procesie ma (...) S.A. w S.. Przyznano, że bezsporna jest jej odpowiedzialność za szkodę spowodowaną zdarzeniem, które miało miejsce w dniu 3 maja 2014 r. Podniesiono, że kwota zadośćuczynienia powinna być umiarkowana. Pozwana ustaliła wielkość trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda na 22%, co przy uwzględnieniu pozostałych okoliczności spray wypłacona kwota 26.000 zł rekompensuje w całości poniesioną przez powoda szkodę. Powód nie przedstawił od tego czasu dodatkowej dokumentacji lekarskiej wskazującej na nowe okoliczności i uzasadniającej dochodzenie dalszych roszczeń. Powód aktualnie nie kontynuuje leczenia i rehabilitacji. Nie udowodnił on, aby przedmiotowe zdarzenie wywarło znaczący wpływ na jego psychikę i spowodowało utrudnienia w normalnym funkcjonowaniu. Nie korzystał z profesjonalnej pomocy psychologa. Strona pozwana zakwestionowała także zasadność zwrotu kosztów za prywatne leczenie i rehabilitację. Wskazała, że zgodnie z art. 17 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych, ubezpieczony w zakresie ubezpieczenia zdrowotnego ma prawo do świadczeń zdrowotnych mających na celu zachowanie zdrowia. Zwrot kosztów na rehabilitację w ramach odszkodowania przysługuje jedynie w wypadku, gdy rehabilitacja taka staje się konieczna, a ponadto oczekiwanie w normalnym trybie trwa bardzo długo, co może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia poszkodowanego. Zdaniem pozwanej powód powinien także przedłożyć faktury za zakup paliwa na dojazdy do placówek medycznych, ponieważ zastosowany przez niego przelicznik 0,89 zł za 1 km stosowany jest wyłącznie przy wyliczaniu kosztów jazdy pracowników podróżujących w celach służbowych i nie odzwierciedla rzeczywistej szkody powoda. Pozwana wskazała dalej, że odsetki od zadośćuczynienia mogą być zasądzone dopiero od daty wyrokowania.

Niezależnie od powyższego, pozwane Towarzystwo zaproponowało ugodowe zakończenie sporu poprzez wypłacenie kwoty 24 000zł tytułem zadośćuczynienia i 1 200zł zwrotu kosztów procesu.

Propozycja nie została przyjęta przez powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 maja 2014 r. w K. kierująca samochodem marki S. (...) o nr. rej. (...) A. Z., nie zachowała należytej ostrożności i w wyniku gwałtownego hamowania na mokrej nawierzchni straciła panowanie nad pojazdem, w następstwie czego doprowadziła do zderzenia z prawidłowo jadącym motocyklem marki Y. powodem, a także z prawidłowo poruszającym się motocyklem marki H., za co została prawomocnie skazana za popełnienie wykroczenia określonego w art. 86 § 1 k.w.

(oświadczenie powoda z 01.09.2014 r. – k. 11, 262; zarządzenie wykonania wyroku nakazowego – k. 127; wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w Kłodzku z 11.09.2014 r., VI W 587/14 – k. 128-129; notatka urzędowa z 03.05.2014 r. – k. 242-243; zeznania powoda – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r., 19 stycznia 2018 r.)

Wskutek wypadku powód doznał złamania otwartego II stopnia wieloodłamowego nasadowo-przynasadowego kości udowej lewej z przemieszczeniem, zwichnięcia rzepki, ogólnych potłuczeń i oparzenia II stopnia uda prawego, urazu głowy z krótkotrwałą utratą przytomności bez objawów uszkodzenia układu nerwowego.

(karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 14, 16; karta informacyjna leczenia szpitalnego - k. 15, 17; zdjęcia – k. 12-13; opinia sądowo-lekarska biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 31.01.2016 r. – k. 383-386; opinia uzupełniająca biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 24.04.2016 r. – k. 415-416)

Bezpośrednio po wypadku powód został przewieziony na (...) S.A. w P., gdzie wykonano stosowne badania, zszyto ranę skóry o długości 4 cm, zaopatrzono rany, oczyszczono ranę po oparzeniu, wykonano cewnikowanie żył, zastosowano tlenoterapię. Następnie powód został przekazany na Oddział Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej, gdzie przeprowadzono operacyjne otwarte nastawienie złamania kości udowej z wewnętrzną stabilizacją. Powodowi podawano stosowne leki oraz płyny infuzyjne. Kość dolną lewą zaopatrzono w ortezę udowo-goleniową. W dniu 12 maja 2014 r. powód został wypisany do domu w stanie ogólnym dobrym, z zaleceniem poruszania się o kulach, zakazem obciążania lewej nogi i zaleceniem kontroli w Poradni Ortopedycznej.

(karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 14, 16; karta informacyjna leczenia szpitalnego - k. 15, 17)

W dniu 4 lipca 2014 r., po wykonaniu badania powoda, stwierdzono prawidłowe zespolenie lewej kości udowej, kostninę mierną. Powód nadal poruszał się o kulach, w ortezie. Zgięcie stawu kolanowego wynosiło 30 st. Zalecono powodowi rehabilitację i ćwiczenia zgięcia stawu kolanowego, dozwolono chód o kulach z obciążaniem ok. ¼ mc. Wyznaczono kontrolę za 8 tygodni.

(informacja dla lekarza kierującego z 04.07.2014 r. – k. 20)

W dniu 28 lipca 2014 r. powód został przyjęty na Oddział (...) Ogólnoustrojowej Szpitala (...) w W.-B. w W. do leczenia rehabilitacyjnego, gdzie rozpoznano u niego przykurcz zgięciowo-wyprostny kolana lewego jako stan po złamaniu i zespoleniu nasady dalszej udowej lewej oraz stan po oparzeniu II st. skóry uda prawego w trakcie gojenia wtórnie zainfekowanej. Powodowi zlecono cykl zabiegów rehabilitacyjnych uzyskując częściową poprawę stanu ogólnego i miejscowego w zakresie ruchomości stawu kolanowego lewego oraz poprawę mobilności powoda. Ponadto leczono zastarzałą głęboką i rozległą ranę po oparzeniu uda prawego z rozległą martwicą suchą skóry. Powód został wypisany w dniu 28 sierpnia 2014 r. z zaleceniem leczenia i kontroli w Poradni Ortopedycznej oraz Poradni Rehabilitacyjnej.

(karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 18-19)

W dniu 29 sierpnia 2014 r., po wykonaniu badania powoda, stwierdzono prawidłowe zespolenie lewej kości udowej, kostninę obecną z cechami toczącego się zrostu. Powód poruszał się o kuli, w ortezie. Zgięcie stawu kolanowego wynosiło 60-65 st. Zalecono powodowi ćwiczenia zgięcia stawu kolanowego, dozwolono chód o kuli z obciążaniem ok. ½ - ¾ mc. Wyznaczono kontrolę za 12 tygodni.

(informacja dla lekarza kierującego z 29.08.2014 r. – k. 20)

W dniu 27 listopada 2014 r., po wykonaniu badania powoda, stwierdzono prawidłowe zespolenie lewej kości udowej, kostninę obecną z cechami toczącego się zrostu. Powód poruszał się o kuli. Zgięcie stawu kolanowego wynosiło 85 stopni.

Stwierdzono, że po rehabilitacji brak jest postępu. Zalecono powodowi ćwiczenia zgięcia stawu kolanowego, dozwolono chód z pełnym obciążeniem. Stwierdzono, że powód wymaga dalszego leczenia w poradni specjalistycznej.

(informacja dla lekarza kierującego z 27.11.2014 r. – k. 21)

W okresie od 30 marca 2015 r. do 3 kwietnia 2015 r. powód przebywał na Oddziale (...) S.A. w P., gdzie rozpoznano u niego stan po zespoleniu zmiażdżeniowego złamania dalszego końca kości udowej lewej płytą LISS, z ubytkiem kostnym ponad nadkłykciem przyśrodkowym i ograniczeniem ruchomości w stawie kolanowym (w zakresie zgięcia – do 85 st., wyprost pełen). Dokonano operacyjnego wykręcenia śrub dystalnych z płyty LISS i usunięto martwaka kostnego powyżej nadkłykcia przyśrodkowego kości udowej, odświeżono łoże kostne i uzupełniono przeszczepami kostnymi allogenicznymi mrożonymi. Powód został wypisany ze szpitala do dalszego leczenia ambulatoryjnego, z zaleceniem wykonywania ćwiczeń biernego i czynnego zgięcia w stawie kolanowym, chodzenia o kulach z ograniczonym obciążaniem lewej nogi, wymiany opatrunku co dwa dni, usunięcia szwów po 2 tygodniach, przyjmowania leków.

(karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 355-356)

Po opuszczeniu szpitala powód prowadził ambulatoryjną rehabilitację. Następnie, po jej zakończeniu jeszcze w 2015 r. chodził na siłownię, gdzie wykonywał zalecone ćwiczenia. Powód korzysta także z około 4 serii rehabilitacji na rok, polegającej głównie na wykonywaniu ćwiczeń oporowych, na wzmocnienie mięśni nóg, zwiększenie zakresu stawu kolanowego. Część z tych rehabilitacji była refundowana przez NFZ.

Powód raz na pół roku udaje się także na kontrolę do Poradni Ortopedycznej. Nie zażywa leków.

(zeznania świadka A. M. – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania świadka M. M. (2) – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania powoda – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r., 19 stycznia 2018 r.)

Po urazie powód odczuwał znaczne dolegliwości bólowe do czasu uzyskania wstępnej konsolidacji zrostu, a więc co najmniej przez 3 miesiące po urazie.

W tym okresie z uwagi na ograniczone zdolności lokomocji wymagał pomocy innych osób w pełnieniu wszystkich czynności samoobsługowych i czynności dnia codziennego w wymiarze średnio 4 godzin na dobę. Przez pierwsze trzy tygodnie powód poruszał się na wózku inwalidzkim, później, dzięki prowadzonej rehabilitacji, chodził o dwóch kulach, a następnie, dzięki odbytemu leczeniu rehabilitacyjnemu w Szpitalu (...) w W., o jednej kuli (do września 2014 r.).

Wymagał pomocy w szczególności w zawiezieniu do toalety, w umyciu się, przygotowaniu posiłków. Pomagali mu członkowie rodziny: siostra, matka, ojciec i babcia. Po upływie 3 miesięcy konieczność pomocy innych osób ustała, a dolegliwości bólowe miały charakter malejący.

(zeznania świadka A. M. – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania świadka M. M. (2) – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania powoda – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r., 19 stycznia 2018 r.; opinia sądowo-lekarska biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii z 15.09.2017 r. – k. 502-503)

Przed wypadkiem z dnia 3 maja 2014 r. powód nie odczuwał dolegliwości bólowych, był osobą sprawną fizycznie. Biegał, jeździł na motocyklu.

(zeznania świadka M. M. (2) – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania powoda – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r., 19 stycznia 2018 r.; opinia sądowo-lekarska biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 31.01.2016 r. – k. 383-386; opinia uzupełniająca biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 24.04.2016 r. – k. 415-416)

Obecnie złamanie kości udowej jest wygojone, ale następstwem złamania jest skrócenie tej kończyny o około 1,5 cm oraz przeciążeniowe dolegliwości bólowe powodujące zmniejszenie sprawności i wydolności chodu. Powód nie może także biegać. Asymetria długości nóg wymaga stosowania do obuwia odpowiedniej grubości wkładki. Powód okresowo odczuwa niewielkie i średnie bóle kolana lewego, które mogą być znacznie nasilone w okresach zaostrzeń, związanych z przeciążeniami, zmianami pogodowymi.

Doznane przez powoda w wypadku z 3 maja 2014 r. urazy nie ograniczają funkcjonowania powoda w życiu codziennym, w którym funkcjonuje podobnie jak przed wypadkiem. Jest zdolny do pracy.

(zeznania świadka A. M. – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania świadka M. M. (2) – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania powoda – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r., 19 stycznia 2018 r.; opinia sądowo-lekarska biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 31.01.2016 r. – k. 383-386; opinia uzupełniająca biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 24.04.2016 r. – k. 415-416; opinia sądowo-lekarska biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii z 15.09.2017 r. – k. 502-503)

W zakresie narządu ruchu rokowania są niekorzystne. Widoczny jest rozwijający się zespół zwyrodnieniowo-pourazowy stawu kolanowego lewego. Uraz tego typu z pewnością powoduje konieczność wdrożenia leczenia, z chirurgicznym włącznie w celu wymiany stawu skokowego. Dysfunkcja stawu kolanowego jest trwała. Natomiast rokowania na przyszłość pod względem neurologicznym są dobre. Nie doszło do uszkodzenia układu nerwowego.

(zeznania świadka M. M. (2) – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania powoda – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r., 19 stycznia 2018 r.; opinia sądowo-lekarska biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 31.01.2016 r. – k. 383-386; opinia uzupełniająca biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 24.04.2016 r. – k. 415-416; opinia sądowo-lekarska biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii z 15.09.2017 r. – k. 502-503)

Leczenie powoda pod względem chirurgicznym zakończyło się, ale dla utrzymania istniejącego stanu wskazana jest dalsza okresowa rehabilitacja 3 razy w roku w turnusach 21-dniowych w warunkach ambulatoryjnych przez okres najbliższych 3 lat.

(opinia sądowo-lekarska biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii z 15.09.2017 r. – k. 502-503)

W wyniku wypadku powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 33%, w tym 30% z powodu następstwa złamania kości udowej z miernymi zmianami i skróceniem do 6 cm (pkt 147b załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłat jednorazowego odszkodowania), 3% z powodu uszkodzeń skóry i mięśni – oparzenia w okolicy prawego uda (pkt 149 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłat jednorazowego odszkodowania).

(częściowo opinia sądowo-lekarska biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 31.01.2016 r. – k. 383-386; częściowo opinia uzupełniająca biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 24.04.2016 r. – k. 415-416; opinia sądowo-lekarska biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii z 15.09.2017 r. – k. 502-503)

Pozwane Towarzystwo w toku postępowania likwidacyjnego na podstawie badania specjalisty ortopedii i traumatologii ustaliło wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda w dniu 2 lipca 2014 r. na 22%, a w dniu 30 września 2014 r. na 16%.

(wydruk – k. 119; wydruk z badania z 02.07.2014 r. – k. 120-122; wydruk z badania z 30.09.2014 r. – k. 227-229)

Występujące u powoda zmiany kręgosłupa L-S nie mają charakteru pourazowego. Natomiast zgłaszane przez niego od wypadku bóle w okolicy lędźwiowej kręgosłupa nie powodują zespołu korzeniowego i nie stanowią uszczerbku na zdrowiu powoda. Zmiany w dolnych kręgach mogły wcześniej przebiegać bezobjawowo.

(opinia sądowo-lekarska biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 31.01.2016 r. – k. 383-386; opinia uzupełniająca biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 24.04.2016 r. – k. 415-416)

W wyniku doznanego przez powoda w wypadku z dnia 3 maja 2014 r. urazu, cierpienia somatycznego, miał on objawy adekwatnej do sytuacji reakcji emocjonalnej. Występował lęk o przyszłość skupiony na obawach o utratę pracy i sprawności ogólnej. Mieściły się one w typowej reakcji emocjonalnej. Nie osiągały rozmiarów pozwalających na rozpoznanie zaburzeń psychicznych. W okresie leczenia i rehabilitacji powód odczuwał adekwatne do swojej sytuacji obniżenie nastroju, co mogło być przyczyną istotnego dyskomfortu samopoczucia. Powrót do pracy oraz stopniowe rozszerzanie zakresu aktywności wpłynęły na stopniową poprawę samopoczucia.

Nie wymaga on na obecnym etapie leczenia psychiatrycznego. Rokowanie odnośnie stanu psychicznego w związku z przebytym urazem pozostaje pomyślne.

U powoda nie występują w przebiegu po doznanym urazie zaburzenia psychiczne o nasileniu kwalifikującym się do rozpoznania trwałego lub długotrwałego uszczerbku zdrowia psychicznego.

(zeznania powoda – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r., 19 stycznia 2018 r.; opinia sądowo-psychiatryczna z 02.11.2015 r. – k. 361-363)

Rehabilitacja powoda była niezbędna w trybie pilnym bezpośrednio po zabiegu. Oczekiwanie na rehabilitację w terminie proponowanym przez NFZ (po wypadku najbliższy termin rehabilitacji był w lipcu – pobyt w Szpitalu (...) w W., a po operacji w marcu 2015 r. najbliższy termin rehabilitacji był w sierpniu 2015 r.) mogłoby zaszkodzić stanowi zdrowia lub przedłużyć proces rekonwalescencji.

W maju i czerwcu 2014r. powód na usługi rehabilitacyjne wydał łącznie 490zł.

W (...) Centrum Medycznym, gdzie powód był leczony bezpośrednio po wypadku z usługi hotelowej skorzystała jego matka M. M. (2), której koszt wynosił 55zł.

(zaświadczenie lekarskie z 27.11.2014 r. – k. 21-22; zeznania świadka M. M. (2) – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r., rachunki k.29, 30v., faktura k.27)

Powód przed wypadkiem pracował na stanowisku młodszego testera oprogramowania na podstawie umowy o pracę na czas określony od 10 marca 2014 r. do 9 czerwca 2014 r. Wynagrodzenie zostało określone w wysokości 2.920 zł brutto. Otrzymał on wynagrodzenie za pracę za okres od 10 do 31 marca 2014 r. w kwocie 1.616,96 zł, za kwiecień 2014 r. (pełny miesiąc pracy) w kwocie 2.100,90 zł, za maj 2014 r., gdy przebywał na zwolnieniu lekarskim - w kwocie 1.707,57 zł.

(potwierdzenia wykonania przelewu – k. 31-32; umowa o pracę z 04.03.2014 r. – k. 111)

Powód był niezdolny do pracy od dnia wypadku 3 maja 2014 r. do dnia 5 września 2014 r. Po tym okresie, w połowie września wrócił do pracy – podpisał umowę z dotychczasowym pracodawcą. Pracuje na stanowisku testera oprogramowania. Jego wynagrodzenie co roku rośnie, obecnie wynosi 3.700 zł.

(druk (...) k. 13; karta informacyjna leczenia szpitalnego - k. 15, 17; karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 18-19; informacja dla lekarza kierującego z 04.07.2014 r. – k. 20; zeznania świadka A. M. – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania świadka M. M. (2) – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania powoda – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r., 19 stycznia 2018 r.)

Powód w celu dojazdu do placówek leczniczych i rehabilitacyjnych oraz członkowie rodziny powoda w celu jego odwiedzin w placówkach leczniczych w okresie od 6 do 10 maja 2014 r., w dniach 12 maja 2014 r., 4 lipca 2014 r., w okresie od 28 lipca do 28 sierpnia 2014 r., a także w dniach 29 sierpnia 2014 r. i 27 listopada 2014 r. pokonali łącznie samochodem powoda marki P. (...) około 3.800 km.

(tabela przejazdów z 01.09.2014 r. – k. 23; dowód rejestracyjny – k. 24; zeznania świadka M. M. (2) – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r.; zeznania powoda – nagranie audiowizualne z rozprawy z dnia 2 października 2015 r., 19 stycznia 2018 r.)

Samochód marki S. (...) o nr. rej. (...), którym kierowała A. Z., w dniu zdarzenia objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. ( (...) S.A.).

(polisa nr (...) – k. 320)

Powód zgłosił szkodę poprzednikowi prawnemu strony pozwanej – (...) S.A. w dniu 14 maja 2014 r. Powód ponowił zgłoszenie w dniu 16 czerwca 2014 r. Pismem z dnia 2 września 2014 r. powód wezwał poprzednika prawnego pozwanej – (...) S.A. do zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 100.000 zł. Wezwanie zostało doręczone w dniu 8 września 2014 r. Następnie w piśmie z dnia 8 września 2014 r. powód przedstawił Ubezpieczycielowi dokumenty dotyczące poniesionych kosztów leczenia związanych z zakupem leków, środków opatrunkowych, ortezy, kul łokciowych, nasadki toaletowej oraz usługi rehabilitacyjnej w łącznej kwocie 1.031,25 zł.

(wezwanie do zapłaty z 02.09.2014 r. z potwierdzeniem odbioru – k. 33-35, 244-245, 265-266; pismo powoda z 08.09.2014 r. – k. 38, 206; zgłoszenie szkody komunikacyjnej z 14.05.2014 r. – k. 247-248, 268-269; zgłoszenie szkody komunikacyjnej z 16.06.2014 r. – k. 295-296, paragony, faktury k.25-30)

Poprzednik prawny pozwanej - (...) S.A. w piśmie z dnia 1 października 2014 r. poinformował o przyznaniu powodowi zadośćuczynienie w wysokości 16.000 zł. Następnie, w piśmie z dnia 10 listopada 2014 r. przyznał powodowi zadośćuczynienie w wysokości 10.000 zł, do łącznej kwoty 26.000 zł, a także kwotę 1.176 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich (56 dni x 3h x 7 zł), 441,25 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia za zakup leków, ortezy i kuli łokciowej, 100 zł tytułem zwrotu kosztu zakupu nasadki toaletowej.

(pismo (...) S.A. z 01.10.2014 r. – k. 36-37, 223-224, 225-226; pismo (...) S.A. z 10.11.2014 r. – k. 39, 115-116, 117-118)

Pismem z dnia 11 grudnia 2014 r. powód wezwał Ubezpieczyciela do ponownej analizy sprawy i dopłaty poniesionych kosztów leczenia w kwocie 490 zł, zwrotu kosztów dojazdów w kwocie 1.580,80 zł, zwrotu dalszych kosztów leczenia w kwocie 160,31 zł, zwrotu kosztów usługi hotelowej w kwocie 165 zł, zwrotu utraconego dochodu w kwocie 393,33 zł. Koszty przejazdu powód obliczył przyjmując pokonany dystans 3.800 km, spalanie na poziomie 8 l/100 km i cenę paliwa 5,20 zł za 1 litr.

(pismo powoda z 11.12.2014 r. – k. 40-41)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powyżej wskazanych dokumentów, zgodnie z art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. Dokumenty te nie budzą wątpliwości, a strony nie kwestionowały ich treści.

Sąd przyznał moc dowodową także zeznaniom świadków A. M. i M. M. (2), a także zeznaniom powoda, które są zgodne ze sobą nawzajem, jak zgodne z dowodami z dokumentów i opinii biegłych sądowych.

Sąd poczynił ustalenia także na podstawie opinii sądowo-psychiatrycznej z 2 listopada 2015 r., opinii sądowo-lekarskiej biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 31 stycznia 2016 r., opinii uzupełniającej tych biegłych z 24 kwietnia 2016 r., a także opinii sądowo-lekarskiej biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii z 15.09.2017 r.

Wszystkie opinie zostały sporządzone prawidłowo, zgodnie ze zleceniem Sądu, a ich wnioski zostały przedstawione w sposób wiarygodny, ze wskazaniem sposobu dochodzenia do nich. Wprawdzie opinia sądowo-lekarska biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 31 stycznia 2016 r., uzupełniona opinią z 24 kwietnia 2016 r. była kwestionowana przez stronę pozwaną w zakresie następstw ortopedycznych, to jest ustalonego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 40%, to Sąd uwzględnił wniosek tej strony o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii. Nie było jednak podstaw do uwzględnienia zarzutu pozwanej w zakresie ustalenia, że oparzenie i blizna pooparzeniowa znajduje się na udzie lewej nogi, a nie udzie prawej nogi. Z wszystkich dokumentów medycznych, zdjęć, zeznań świadka M. M. (2) oraz obu opinii sądowo-lekarskich biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii z dnia 31 stycznia 2016 r. i z dnia 15 września 2017 r. wynika, że oparzenie wystąpiło na prawej nodze.

Ostatecznie w zakresie kwestionowanym przez pozwaną, to jest procentowego trwałego uszczerbku na zdrowiu Sąd uwzględnił wnioski z opinii sądowo-lekarskiej biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii z 15 września 2017 r. Różni się ona jedynie w zakresie oceny procentowego uszczerbku z powodu uszkodzeń skóry i mięśni – oparzenia w okolicy prawego uda (pkt 149 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłat jednorazowego odszkodowania). Zdaniem Sądu za ustaleniem 3% realnego uszczerbku w tym zakresie, a więc nawet niżej niż najmniejszy przewidziany przez ustawodawcę z tej przyczyny uszczerbek, przemawiają okoliczności podniesione przez biegłego w opinii z 15 września 2017 r., iż blizna po oparzeniu prawego uda skutkuje niewielkimi zaburzeniami czucia, nie powoduje upośledzenia funkcji prawej nogi, blizna nie jest ani specjalnie szpecąca, ani też bardzo rozległa, jej umiejscowienie nie daje podstaw do uznania, że rzuca się w oczy i może budzić odrazę czy zniechęcenie osób na nią patrzących, a nawet, gdyby powodowała u powoda dyskomfort wywołany oceną, że jest szpecąca, może ona być zmniejszona w drodze chirurgii plastycznej poprzez jej wycięcie i leczenie kosmetologiczne.

Sąd miał także na uwadze rozbieżność opinii z 31 stycznia 2016 r. i z 15 września 2017 r. w zakresie rokowań co do urazu stawu skokowego kolana lewego, która jest jednak jedynie pozorną rozbieżnością. Z uwagi na to, że pierwsza z tych opinii wyrażała stanowisko, że rokowania te są niepewne i trudne do ocenienia, ale w przyszłości może powstać potrzeba wdrożenia leczenia tego stawy, włącznie z leczeniem operacyjnym, a druga z opinii została sporządzona po upływie około 1,5 roku, co pozwalało na dokonanie szerszej czasowo oceny stanu stawu kolanowego i wynika z niej konieczność wdrożenia leczenia w celu wymiany stawu skokowego, Sąd uwzględnił w tym zakresie opinię z 15 września 2017 r.

Przeprowadzone dowody były wystarczające do oceny zasadności powództwa i wydania wyroku, zgodnie z art. 227 k.p.c.

W szczególności z opinii sądowo-lekarskiej biegłych z zakresu neurologii i ortopedii-traumatologii z 31 stycznia 2016 r., a także opinii sądowo-lekarskiej biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii z 15 września 2017 r., wynika, że u powoda nie stwierdzono zaburzeń unaczynienia obwodowego, nie ma objawów przebytego zespołu pozakrzepowego naczyń kończyn dolnych i nie było uzasadnienia dla przeprowadzania badania powoda przez biegłego z zakresu chirurgii naczyniowej.

Sąd zważył, co następuje:

Odpowiedzialność strony pozwanej należało rozważyć na podstawie art. 9 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którymi umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków, a ubezpieczyciel zobowiązany jest do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony. Ponadto stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Objęcie samochodu, którym kierowała sprawczyni wypadku A. Z. ubezpieczeniem obowiązkowym od odpowiedzialności cywilnej oznacza, że odpowiedzialność pozwanej (...) S.A. ( (...) S.A.) za szkodę majątkową i niemajątkową poniesioną przez powoda na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 3 maja 2014 r. uzależniona jest od odpowiedzialności A. Z..

Dla porządku należy wskazać, że w związku z tym, że doszło do zderzenia się samochodu oraz motocykla (mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody) kwestię tej odpowiedzialności reguluje w szczególności art. 436 § 2 k.c., który odwołuje się do ogólnych zasad odpowiedzialności.

Oznacza to, że zasada odpowiedzialności wynika z art. 415 k.c., który stanowi, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Kwestia odpowiedzialności strony pozwanej nie była przedmiotem sporu pomiędzy stronami. Biorąc dodatkowo pod uwagę, że A. Z. została uznana przez Sąd Rejonowy w Kłodzku wyrokiem nakazowym z dnia 11 września 2014 r. w sprawie VI W 587/14 za winną popełnienia zarzucanego jej czynu określonego w art. 86 § 1 k.w., to jest naruszenia należytej ostrożności w ruchu drogowym i doprowadzenia do zderzenia między innymi z prawidłowo jadącym motocyklem powodem, w wyniku czego powód doznał opisanych we wcześniejszej części uzasadnienia obrażeń ciała, nie powinna budzić wątpliwości odpowiedzialność A. Z. za skutki wypadku z dnia 3 maja 2014 r., co jest jednoznaczne z odpowiedzialnością w tym zakresie ubezpieczyciela (...) S.A. Ponadto strona pozwana wypłaciła powodowi określone kwoty tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania, co oznacza przyjęcie swojej odpowiedzialności. Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że strona pozwana (...) S.A. ponosi odpowiedzialność za szkodę majątkową i niemajątkową poniesioną przez powoda wskutek wypadku z dnia 3 maja 2014 r.

W dalszej kolejności możliwe jest ustalenie odpowiedzialności za doznaną przez powoda krzywdę i ustalenie wysokości zadośćuczynienia, zgodnie z art. 445 § 1 k.c., a także odpowiedzialności za szkodę wynikłą z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia i ustalenie wysokości odszkodowania, stosownie do art. 444 § 1 k.c. Zgodnie z tymi przepisami, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty, a sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Kryteria, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego zostały wypracowane w judykaturze, szczególnie Sądu Najwyższego. Należy zatem wskazać, iż przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada umiarkowania wyrażająca się w uwzględnieniu wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, liczbę i czasookres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury (zob. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013 r., I CSK667/12, z dnia 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07 oraz z dnia 3 maja 1972 r., I CR 106/72). Zadośćuczynienie z art. 445 § 1 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość.

Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach. Najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 maja 2008 r., II CSK 78/08, wyroku z dnia 26 lutego 1962 r., IV CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; wyroku z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92; por. też wyrok z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/79, Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez 2001/8 str. 469).

Uwzględniając powyższe orzecznictwo, okoliczności sprawy wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia dotyczące m.in. cierpień doznanych przez powoda uzasadniają ustalenie zadośćuczynienia w globalnej wysokości 80.000 zł.

Na wysokość zadośćuczynienia miał wpływ rozmiar obrażeń, który wymagał długotrwałego i bolesnego procesu leczenia i rekonwalescencji, w tym w szczególności dwukrotnego leczenia operacyjnego i przewlekłej, wieloetapowej rehabilitacji. Bezpośrednio po wypadku powód przebywał w szpitalu przez okres około 10 dni, a w późniejszym okresie, po blisko roku, ponownie trafił do szpitala, gdzie usunięto mu śruby z wewnętrznej płyty stabilizującej kość udową, a także usunięto martwaka kostnego i wykonano uzupełnienie przeszczepami kostnymi. Po każdym pobycie w szpitalu powód odbywał specjalistyczną rehabilitację. Przez około 3 miesiące po wypadku wymagał także pomocy i opieki osób trzecich, ponieważ był niezdolny do samodzielnego wykonywania wszystkich czynności dnia codziennego. Uciążliwość potęgował fakt poruszania się początkowo jedynie na wózku inwalidzkim, a później z pomocą kul. Obecnie, pomimo wygojenia kości udowej, u powoda występują ograniczenia ruchowe. W następstwie złamania ma on bowiem krótszą nogę o około 1,5 cm, co wymaga noszenia wkładki ortopedycznej. Prowadzi to do przeciążeniowych dolegliwości bólowych, a w konsekwencji zmniejszenie sprawności i wydolności chodu.

Powód nie może biegać, co bardzo lubił robić przed wypadkiem. Ponadto wskutek wypadku u powoda rozwija się wywołujący dolegliwości bólowe zespół zwyrodnieniowo-pourazowy stawu skokowego lewego kolana, co prowadzi do konieczności chirurgicznego leczenia. Urazy mają charakter utrwalony i nie rokują poprawy do stanu sprzed wypadku. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi łącznie 33%. Powód dla utrzymania istniejącego stanu powinien dalej prowadzić rehabilitację w trybie ambulatoryjnym 3 razy w roku w turnusach 21-dniowych przez najbliższe 3 lata.

Sąd miał jednocześnie na uwadze, że rokowania na przyszłość pod względem neurologicznym są dobre. Nie doszło do uszkodzenia układu nerwowego. Ponadto urazy istniejące u powoda wskutek wypadku z 3 maja 2014 r. nie ograniczają jego funkcjonowania w życiu codziennym. Ponadto jest on zdolny do pracy.

Należy także stwierdzić, że powód nie wykazał, aby skutkiem wypadku zmiany kręgosłupa L-S. Ponadto nie stanowią one uszczerbku na zdrowiu. Trzeba również podnieść, że w celu zapobieżenia takim zmianom w kręgosłupie powód ma zalecone korzystanie z wkładki ortopedycznej do obuwia.

Skutkiem wypadku była także reakcja emocjonalna. Występował u powoda lęk o przyszłość. Objawy te mieściły się jednak w ramach typowej reakcji emocjonalnej i nie wymagały interwencji w postaci leczenia psychiatrycznego.

Osobno należy wskazać na młody wiek powoda i konieczność znoszenia skutków zdarzenia przez kolejne dziesięciolecia jego życia, a także częściową zmianę stylu życia – jak choćby porzucenie jazdy motocyklowej, niemożność uprawiana biegów.

Biorąc powyższe pod uwagę, odpowiednią kwotą zadośćuczynienia za doznaną przez powoda krzywdę, na podstawie art. 445 § 1 k.c., po uwzględnieniu wypłaconej przez stronę pozwaną łącznej kwoty 26.000 zł, jest kwota 54.000 zł (przyjęta wysokość zadośćuczynienia 80.000 zł pomniejszona o wypłaconą kwotę 26.000 zł). Okoliczności sprawy nie pozwalają natomiast na przyjęcie zasadności zadośćuczynienia w wyższym wymiarze. Przekraczałoby ono bowiem rozmiar krzywdy powoda i stanowiłoby jego bezzasadne wzbogacenie.

O odsetkach z tytułu opóźnienia Sąd orzekł na podstawie art. 481§ 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Odnośnie daty początkowej, od której mają być naliczane odsetki od zasądzonych kwot, Sąd zważył, że zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 392 z późn. zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Należy podnieść, że zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia jest zobowiązaniem bezterminowym w związku z czym przekształcenie go w zobowiązanie terminowe następuje stosownie do treści art. 455 k.c. w wyniku wezwania do spełnienia świadczenia. Przyjmuje się, również że ciążący na zakładzie ubezpieczeń obowiązek terminowego świadczenia zależy od spełnienia dodatkowych przesłanek dotyczących współdziałania poszkodowanego, w tym zwłaszcza zgłoszenia roszczenia oraz obiektywnych możliwości ustalenia okoliczności koniecznych do ustalenia odszkodowania. W wypadku, gdy ustalenie wysokości szkody nie wymaga zasięgnięcia przez sąd wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.), termin wymagalności świadczenia może być określony zgodnie z wymienionym wyżej przepisem art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.

W niniejszej sprawie właściwym terminem początkowym naliczania odsetek od należnego zadośćuczynienia i odszkodowania jest upływ 30-dniowego terminu od dnia wezwania ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Szkoda została stronie pozwanej zgłoszona już w dniu 14 maja 2014 r., ale skonkretyzowane roszczenie zostało zgłoszone w dniu 8 września 2014 r. Dlatego uzasadnione było zasądzenie ustawowych odsetek od dnia 9 października 2014 r. Należy podnieść, że pozwana uznała od początku swoją odpowiedzialność co do zasady i przyznała powodowi kwotę 16.000 zł tytułem zadośćuczynienia już w piśmie z dnia 1 października 2014 r.

Reasumując, należało uwzględnić żądanie powoda o zapłatę zadośćuczynienia do kwoty 54.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 października 2014 r. do dnia zapłaty.

Swoje roszczenie w zakresie odszkodowania powód uzasadnił poniesieniem kosztów stanowiących: koszty dojazdów, utratę dochodów, koszty zakupu leków.

Sąd miał na uwadze, że powód po wypadku przebywał w placówkach medycznych i rehabilitacyjnych. Dlatego była podstawa do zwrotu powodowi kosztów poniesionych na dojazdy powoda w celu leczenia i rehabilitacji, a także dojazdy członków rodziny w celu odwiedzin powoda oraz udzielania mu pomocy i opieki. Konieczność podróży w dniach wskazanych przez powoda w tabeli przejazdów z 1 września 2014 r. wynika z dokumentacji medycznej. Ponadto strona pozwana nie kwestionowała faktu korzystania z samochodu powoda marki P. (...) oraz liczby kilometrów wskazanych przez powoda, to jest 3.800 km. Wskazana łączna liczba kilometrów stanowiła podstawę obliczeń Sądu. Sąd nie uwzględnił jednak metody obliczenia kosztów przyjętej przez powoda, to jest ryczałtowej stawki za 1 km w kwocie 0,89 zł. Z uwagi na to, że powód w toku postępowania likwidacyjnego domagał się zwrotu tych kosztów z uwzględnieniem liczby kilometrów, poziomu spalania oraz ceny paliwa, Sąd uznał, że uzasadnione będzie przyjęcie tych samych zasad w postępowaniu sądowym. Nie nastąpiła bowiem żadna zmiana okoliczności, która uzasadniałaby zmianę stanowiska powoda w tym zakresie, a przynajmniej powód nie powoływał się na taką zmianę. Mianowicie powód podał, że spalanie wynosi 8 l/100 km, a cena paliwa 5,20 zł za 1 l. Przyjmując, że wartości te mieszczą się w rozsądnych granicach, zasadne było ich uwzględnienie. W konsekwencji należało dokonać następującego obliczenia: 3.800 km x 0,08 l x 5,20 zł = 1.580,80 zł. W tej wysokości należało zatem uznać roszczenie powoda za zasadne.

Nie powinno budzić wątpliwości ponadto, że niezdolność do pracy powoda spowodowała utratę dochodów za okres od dnia wypadku do dnia obowiązywania umowy o pracę. Jedynym miesiącem, za który powód otrzymał wynagrodzenie w całości był kwiecień 2014 r. Sąd odniósł się zatem do tego wynagrodzenia przy ocenie, czy doszło do utraty zarobków, a jeśli tak, to w jakiej wysokości. W kwietniu 2014 r. powód otrzymał wynagrodzenie w wysokości 2.100,90 zł. W maju 2014 r. otrzymał natomiast 1.707,57 zł. Przyjmując, że powód za maj 2014 r. uzyskałby takie samo wynagrodzenie jak w kwietniu 2014 r., gdyby nie uległ wypadkowi, utracił on zarobki w wysokości 393,33 zł (2.100,90 zł – 1.707,57 zł). Reasumując, należy przyjąć za uzasadnione w całości roszczenie powoda tytułem odszkodowania za utracone zarobki.

Odszkodowanie tytułem zwrotu kosztów leków należało się powodowi w wys. 650,31zł. plus 55 zł kosztów noclegu matki powoda M. M. (2) w (...) Centrum Medycznym S.A. w P..

Na koszty leczenia złożyły wydatki w wys. 160,31zł udokumentowane aptecznymi paragonami (vide k.25), nie zrefundowane podczas postępowania likwidacyjnego oraz kwota 490zł wydana na usługi rehabilitacyjne (vide k.29,30v.), co było koniecznym wydatkiem, gdyż jak wyżej ustalono - rehabilitacja powoda była niezbędna w trybie pilnym bezpośrednio po zabiegu. Oczekiwanie na rehabilitację w terminie proponowanym przez NFZ mogłoby zaszkodzić stanowi zdrowia lub przedłużyć proces rekonwalescencji.

Wobec powyższego roszczenie powoda tytułem odszkodowania Sąd uznał za zasadne do kwoty 2.679,44 zł, o czym Sąd orzekł w punkcie 2. wyroku.

O odsetkach z tytułu opóźnienia Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Datę początkową, podobnie jak w przypadku zadośćuczynienia należało ustalić zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, to jest po upływie 30-dniowego terminu od dnia zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi. Roszczenie odszkodowawcze zostało zgłoszone pozwanej w piśmie z dnia 11 grudnia 2014 r. zatytułowanym odwołaniem. Dlatego uzasadnione było zasądzenie ustawowych odsetek od dnia 12 stycznia 2015 r.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił jako bezzasadne, o czym orzekł w punkcie 3. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 4. wyroku na podstawie art. 100 kpc tj. stosownie do wyniku procesu.

Suma wszystkich kosztów wyniosła 14 460,33zł, z czego strona pozwana poniosła 4 781,77 ( 3 617zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 1 164,72zł kosztów biegłego k.509), powód z kolei poniósł kwotę 9 678,56zł ( 3 930zł tytułem opłaty od pozwu, 3 617zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 2 131,56zł kosztów opinii biegłych ).

Powód przegrał w 28%, a zatem taki winien być jego udział w kosztach tj. 4 049zł, a zatem różnicę między poniesionymi kosztami – 9 679zł a kwotą 4 049zł tj. 5630zł należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda.

Sędzia: