Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2015 r. M. A. wystąpił przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę na jego rzecz kwoty 6.810,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, powód wniósł nadto o zasądzenie na jego rzecz od przeciwnika procesowego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, iż w dniu 23 stycznia 2015 r. miała miejsce kolizja drogowa, podczas której uszkodzeniu uległ pojazd poszkodowanego P. W., a której sprawca korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC w pozwanym Towarzystwie (...). Według jego twierdzeń, z uwagi na zakres uszkodzeń pojazdu uniemożliwiających jego użytkowanie poszkodowany korzystał z najmu pojazdu zastępczego w (...) M. A. w okresie od 03 lutego do 09 marca 2015 r., tj. przez okres 40 dni, zaś zgodnie z cennikiem umowy ostateczna wysokość czynszu najmu pojazdu zastępczego wyniosła 7.872 zł. Następnie, na podstawie umowy cesji z dnia 03 lutego 2015 r. poszkodowany przelał na powoda przysługującą mu w stosunku do pozwanego Towarzystwa (...) wierzytelność w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powód podał, iż strona pozwana do dnia wniesienia pozwu zapłaciła na jego rzecz jedynie kwotę 1.061,99 zł. Jako podstawę prawą wywodzonych roszczeń powołał się na dyspozycję art. 361 k.c.

(pozew – k. 2 - 4)

Postanowieniem z dnia 11 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy IX Wydział Gospodarczy stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał przedmiotową sprawę do rozpoznania i rozstrzygnięcia przez tut. Sąd.

(postanowienie – k. 23 - 25)

W dniu 08 września 2015 r. tut. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. wydał pod sygn. akt II Nc 19721/15 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 34)

Pozwane Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniosło skutecznie sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i domagając się oddalenia wywiedzionego powództwa oraz zasądzenia od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za skutki kolizji z dnia 23 stycznia 2015 r. co do zasady, w związku z czym za najem pojazdu zastępczego wypłacił na rzecz powoda łącznie kwotę 1.062 zł, i w jego ocenie wypłacone odszkodowanie w pełni pokrywa szkodę powstałą z tego tytułu. Strona pozwana zakwestionowała czas najmu pojazdu zastępczego, który jej zdaniem nie pozostawał w adekwatnym związku z uzasadnionym czasem naprawy uszkodzonego pojazdu przy uwzględnieniu zakresu uszkodzeń zaistniałych na skutek rzeczonej kolizji. Wskazała, że jak to wynika z kalkulacji naprawy nr (...) z dnia 04 lutego 2015 r. sporządzanej przez serwis naprawczy oraz z faktury VAT nr (...) z dnia 16 marca 2015 r., niezbędny czas do dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 8,6 (...), tj. nieco ponad 1 dzień roboczy. W ocenie pozwanego brak jest ponadto podstaw do uwzględnienia konieczności oczekiwania na części zamienne z uwagi na bak dowodu złożenia zamówienia na części i pobrania ich z magazynu, powód nie wykazał bowiem na jakie części serwis naprawczy miał oczekiwać, z jakich powodów serwis naprawczy ich nie posiadał oraz czy ich brak uniemożliwiał przeprowadzenie innych czynności naprawczych. Strona pozwana podnosiła również, że zakres uszkodzeń pojazdu poszkodowanego w wyniku kolizji z dnia 23 stycznia 2015 r. był nieznaczny, a w związku z tym pojazd nie był wyłączony z eksploatacji. Wskazywała także, że nie może ponosić odpowiedzialności za wadliwą organizację pracy w serwisie naprawczym bowiem ponosi koszt najmu pojazdu zastępczego jedynie przez uzasadniony czas naprawy pojazdu, nie zaś przez cały okres pozostawania samochodu w serwisie.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 36 - 39)

W piśmie procesowym z dnia 04 marca 2016 r. powód argumentował, że po zdarzeniu drogowym z dnia 23 stycznia 2015 r. uszkodzony pojazd ten nie mógł być eksploatowany ponieważ uszkodzeniu uległo lewe lusterko co ograniczało pole widzenia kierowcy. Powód wyjaśnił ponadto, że po przyjęciu uszkodzonego pojazdu do naprawy warsztat złożył zamówienie na części zamienne w Autoryzowanym Salonie i Serwisie (...). W odpowiedzi na zamówienie warsztat otrzymał informację, że czas oczekiwania na części będzie wynosił 5 – 7 dni, jeśli zaś chodzi uszkodzoną obudowę lusterka, to warsztat otrzymał informację o konieczności realizacji zamówienia z magazynu zagranicznego. Ostatecznie części zamienne zostały dostarczone do serwisu naprawczego w dniu 02 i 05 marca 2015 r., po czym przystąpiono do naprawy pojazdu. Zdaniem powoda okoliczności długiego oczekiwania na części nie można zakwalifikować jako wadliwej organizacji pracy warsztatu, zaś poszkodowany nie miał wpływu na czas dostawy. Według jego stanowiska poszkodowany korzystał z najmu pojazdu zastępczego w okresie, kiedy pozbawiony był możliwości użytkowania własnego pojazdu, co stanowi normalne następstwo szkody wyrządzonej przez sprawcę ubezpieczonego u pozwanego.

(pismo procesowe powoda – k. 68 – 70)

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 23 stycznia 2015 r. doszło do wypadku drogowego, w którym uszkodzony został samochód marki S. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność P. W.. Pojazd sprawcy tego zdarzenia objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W..

(okoliczności niesporne)

W dniu 03 lutego 2015 r. poszkodowany P. W. oddał uszkodzony pojazd do naprawy w autoryzowanym (...). A. w W.. Po wspomnianej kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 23 stycznia 2016 r., eksploatował uszkodzony pojazd poruszając się nim do pracy do domu, odwożąc dziecko do przedszkola, itp.

(dowód: protokół zdawczo – odbiorczy pojazdu – k. 17, faktura VAT – k. 18, zeznania świadka P. W. – k. 83 – 84)

Również w dniu 03 lutego 2015 r. P. W. zawarł z M. A. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) Stacja Obsługi M. A. z siedzibą w W. umowę najmu pojazdu zastępczego. Przedmiotem najmu był pojazd marki P. (...) o nr rej. (...). Umowa najmu została zawarta na czas od dnia 03 lutego 2015 r. na czas nieokreślony, natomiast cena najmu pojazdu zastępczego została ustalona na sumę 160 zł netto za każdą rozpoczętą dobę najmu.

(dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego – k. 15 - 16 , protokół zdawczo – odbiorczy – k. 17,)

Jednocześnie w dniu 03 lutego 2015 r. P. W. (jako cedent) zawarł z M. A. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) Stacja Obsługi M. A. z siedzibą w W. (jako cesjonariuszem) umowę przelewu wierzytelności z tytułu służącego mu prawa do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego po kolizji drogowej z dnia 23 stycznia 2015 r. Wraz z wierzytelnością na cesjonariusza przeszły wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przedmiotowa umowa cesji została przez strony uzupełniona po upływie okres najmu pojazdu zastępczego, tj. po dniu 09 marca 2015 r. określając że przedmiotem przelewu jest wierzytelność w wysokości 7.872 zł z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w okresie od 03 lutego do 09 marca 2015 r.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 20, oświadczenie – k. 19)

Naprawa pojazdu trwała od 03 lutego do 09 marca 2015 r. a podejmowane w jej toku czynności wyglądały następująco: w dniu 04 lutego 2015 r. przesłana została do pozwanego Towarzystwa (...) kalkulacja serwisowa, kosztorys serwisowy został zatwierdzony przez pozwanego w dniu 11 lutego 2015 r., o czym serwis otrzymał informację 12 lutego 2015 r. W tej samej dacie zamówione zostały części zamienne, które dostarczono 05 marca 2015 r. Następnie przeprowadzono naprawę i w dniu 09 marca 2015 r. wydano powodowi pojazd po zakończonej naprawie.

(dowód: faktura – k. 18, zeznania świadka M. L. – k. 91 - 92)

Rzeczywisty, niezbędny i konieczny czas naprawy należącego do P. W. pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) w zakresie uszkodzeń powstałych podczas zdarzenia drogowego z dnia 23 stycznia 2015 r. oraz przy uwzględnieniu czasu pracy warsztatu naprawczego powinien wynosić maksymalnie 9 dni kalendarzowych. Po wspomnianej kolizji uszkodzony pojazd poszkodowanego mógł być (po prowizorycznym zabezpieczeniu lusterka) i faktycznie był eksploatowany.

(dowód: opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej, wyceny wartości oraz kosztów i jakości naprawy pojazdów samochodowych, rekonstrukcji kolizji i zdarzeń drogowych, – k. 98 – 103 i 130 – 131, zeznania świadka P. W. – k. 83 – 84)

W dniu 16 marca 2015 r. M. A. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w W. wystawił na rzecz P. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 7.872 zł brutto (6.400 zł netto) tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego przez okres 40 dni (od dnia 03 lutego 2015 r. do dnia 09 marca 2015 r.) w stawce 160 zł netto za 1 dzień najmu.

(dowód: faktura VAT – k. 18)

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2015 r. Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. przyznało na rzecz powoda kwotę 1.062 zł brutto tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego po kolizji z dnia 23 stycznia 2015 r. Pozwane Towarzystwo (...) uznało za zasadny najem pojazdu przez okres 9 dni przy przyjęciu dobowej stawki najmu w wysokości 118 zł brutto. Powyższa suma została następnie na rzecz powoda wypłacona.

(dowód: decyzja – k. 49 – 49 verte, kalkulacja odszkodowania – k. 50)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przywołane powyżej dowody z dokumentów, bowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, autentyczności i merytorycznej poprawności, jak również Sąd nie znalazł podstaw do odmowy przyznania im waloru wiarygodności z urzędu. Należy dodać, że okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów zgodnie z treścią art. 229 - 230 k.p.c. albowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie przywołanych przepisów. Nadto Sąd oparł powyższe ustalenia na zeznaniach świadków P. W. i M. L., które uznał za wiarygodne i przydatne do ustalania stanu faktycznego w sprawie.

Najistotniejsza dla wydanego rozstrzygnięcia okazała się opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej wyceny wartości oraz kosztów i jakości napraw K. D. wraz ze sporządzoną przez niego opinią uzupełniającą. Wartość dowodową powyższych opinii sporządzonych na użytek niniejszej sprawy ocenić należało wysoko, albowiem opinie te zostały sporządzone zwięźle i w sposób zrozumiały, pozwalając na dokonanie analizy i oceny wniosków biegłego, zaś wnioski z nich płynące są stanowcze i w pełni weryfikowalne na podstawie uzasadnień obu opinii. Zdaniem tut. Sądu obie opinie biegłego mają charakter profesjonalny i fachowy. Należy również podkreślić, że pierwsza ze sporządzonych przez biegłego opinii nie była kwestionowana przez stronę pozwaną, natomiast zarzuty do tego dowodu zgłoszone przez stronę powodową zostały przez biegłego wyczerpująco wyjaśnione w opinii uzupełniającej z dnia 04 grudnia 2016 r., niekwestionowanej przez żadną ze stron.

Na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2017 r. Sąd oddalił wniosek powoda o zobowiązanie pozwanego do złożenia akt szkody wobec niesprecyzowania w tymże zakresie tezy dowodowej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie poza sporem stron pozostawała odpowiedzialność pozwanego Towarzystwa (...) za szkodę powstałą podczas zdarzenia drogowego z dnia 23 stycznia 2015 r. co do zasady – strona pozwana nie kwestionowała bowiem, że do tego zdarzenia rzeczywiście doszło, że uszkodzony został w nim samochód należący do P. W. oraz, że w dacie tegoż zdarzenia strona pozwana była ubezpieczycielem sprawcy wypadku z tytułu umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Odpowiedzialność ta nie była kwestionowana przez pozwanego w toku procesu, jak również w przeprowadzonym wcześniej postępowaniu likwidacyjnym. Niesporny pomiędzy stronami był również fakt zawarcia przez powoda z poszkodowanym skutecznej umowy przelewu wierzytelności z tytułu przysługujących cedentowi kosztów najmu pojazdu zastępczego, a tym samym legitymacja czynna powoda w niniejszym procesie. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była jedynie wysokość należnego poszkodowanemu – i w jego następstwie powodowi jako nabywcy wierzytelności – odszkodowania z tego tytułu. W szczególności pozwany postawił wobec żądania pozwu dwa zarzuty: przedłużeniu czasu trwania naprawy uszkodzonego pojazdu ponad konieczną miarę oraz zawyżeniu czynszu najmu w stosunku do stawek rynkowych.

Podstawę prawną roszczenia wywiedzionego przez powoda w przedmiotowej sprawie stanowiła dyspozycja art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003, nr 123, poz. 1152 z późn. zm.). Zgodnie przywołanym art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Z kolei zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa. Zakres zaś świadczeń ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego reguluje art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003, nr 123, poz. 1152 z późn. zm.). W myśl tego przepisu odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Przepis ten odsyła więc do ogólnych zasad prawa cywilnego, gdzie zakres obowiązku odszkodowawczego został określony w treści art. 361 k.c. Stosownie do § 1 tego przepisu zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl zaś § 2 art. 361 k.c. w granicach określonych przez § 1 tego przepisu, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Stosownie do art. 19 ust.1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Nie ma wątpliwości, że w ramach obowiązku odszkodowawczego, określonego w dyspozycji art. 361 k.c., mieści się również zwrot poszkodowanemu kosztów najmu pojazdu zastępczego. W uchwale z dnia 17 listopada 2011 r. (III CZP 5/11) Sąd Najwyższy przyjął, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Uzasadnienie tego poglądu opiera się na teorii komercjalizacji dobra użytku powszechnego jakim jest samochód. Negatywnym następstwem majątkowym jest tu utrata możliwości korzystania z rzeczy, a więc utrata uprawnienia stanowiącego atrybut prawa własności. W takiej sytuacji poszkodowanemu przysługuje roszczenie o zwrot wydatków na najem pojazdu zastępczego nieprzeznaczonego do kontynuowania działalności gospodarczej lub zawodowej, można je bowiem uznać za stratę. Celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego doktryna i orzecznictwo każe rozumieć w odniesieniu do uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu. Nie wszystkie jednak wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku powinien w związku z tym ciążyć obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika.

W okolicznościach niniejszej sprawy ustalenie długości uzasadnionego czasu naprawy pojazdu uszkodzonego podczas kolizji z dnia 23 stycznia 2015 r. wymagało wiadomości specjalnych, w związku z czym tut. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego zawnioskowany przez stronę powodową. Biegły sądowy ustalił, że w okolicznościach niniejszej sprawy niezbędny i uzasadniony czas naprawy uszkodzeń samochodu marki S. (...) o nr rej. (...), do których doszło na skutek wspomnianego wypadku, przy uwzględnieniu wymiaru czasu pracy warsztatu, w którym dokonano naprawy, wynosił łącznie 9 dni – nie zaś, jak to wskazano w pozwie, 40 dni. Ponadto biegły wskazał, iż pojazd marki S. (...) mógł być bezpiecznie eksploatowany przez poszkodowanego P. W. po rzeczonym wypadku drogowym, a fakt rzeczywistego korzystania z samochodu po wypadku do czasu pozostawienia samochodu w warsztacie potwierdził w swoich zeznaniach sam poszkodowany. Okoliczność ta miała kluczowe znaczenie dla wydanego rozstrzygnięcia. Niezasadnym okazało się bowiem korzystanie z pojazdu zastępczego przez okres oczekiwania na dostarczenie oryginalnej części zamiennej w postaci obudowy lusterka, co wydłużyło czas naprawy pojazdu a tym samym korzystanie z samochodu zastępczego do 05 marca 2015 r., kiedy ta część została dostarczona. Jak bowiem stwierdził biegły sądowy w tymże czasie uszkodzony pojazd marki S. mógł być eksploatowany w normalnym zakresie, bez konieczności oczekiwania w serwisie naprawczym, zaś uszkodzenie lusterka podczas zdarzenia drogowego mogło zostać tymczasowo, prowizorycznie naprawione do czasu nadesłania nowej, oryginalnej części zamiennej. Obowiązkiem poszkodowanego jest bowiem podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody, zaś brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody (np. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r. III CZP 14/97 OSNC 1997 z. 8, poz. 103, czy wyrok z dnia 26 listopada 2002 r. I CKN 1993/00 IC 2003, z. 7-8, str. 42-43). A zatem, biorąc pod uwagę ustalenia biegłego, niekwestionowane przez pozwanego, zaś przez powoda – jedynie co do możliwości korzystania z uszkodzonego samochodu przed dokonaniem jego finalnej (przy użyciu nowej, oryginalnej części zamiennej) naprawy, uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego, będący odzwierciedleniem koniecznego czasu naprawy, należało ustalić na 9 dni.

Jeśli zaś chodzi o wysokość czynszu za najem pojazdu zastępczego, to, zdaniem Sądu, należało przyjąć stawkę przewidzianą przez strony w umowie najmu, a więc w kwocie 160 zł netto za dobę. Po pierwsze, nie było sporne pomiędzy stronami, że wynajęty pojazd zastępczy należał do tej samej klasy co samochód uszkodzony. Po kolejne, jak wynika z powszechnie przyjętego stanowiska doktryny i orzecznictwa, poszkodowany nie ma obowiązku wyboru najtańszego sposobu naprawienia szkody, w tym również – najtańszej usługi najmu pojazdu zastępczego, jeżeli tylko jej koszty nie są rażąco wygórowane w porównaniu ze stawkami rynkowymi. Pozwany takiej okoliczności nie udowodnił ani nie zgłosił na tą okoliczność żadnego wniosku dowodowego. Nie ma zatem podstaw do kwestionowania przyjętej przez strony w umowie najmu stawki dziennej za pojazd zastępczy czy też do obniżania jej do cen średnich – co było sprzeczne z dyspozycją art. 361 § 2 k.c., bowiem tak ustalone odszkodowanie nie pokrywałoby rzeczywiście powstałej szkody.

Mając powyższe na uwadze powyższą argumentację Sąd doszedł do przekonania, że żądanie pozwu jest zasadne w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego przez okres 9 dni, tj. przez konieczny i uzasadniony czas naprawy pojazdu, przy przyjęciu stawki dziennej czynszu najmu w wysokości 160 zł netto, tj. niewygórowanej stawki ustalonej przez strony w umowie najmu z dnia 03 lutego 2015 r. Łącznie celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego po zdarzeniu drogowym z dnia 23 stycznia 2015 r., za które odpowiedzialność odszkodowawczą ponosi pozwany, wyniosły 1.771,20 zł brutto (1.440 zł powiększone o stawkę 23 % VAT). Należna powodowi z tego tytułu suma została pomniejszona o odszkodowanie w wysokości uznanej i wypłaconej przez pozwane Towarzystwo (...) w postępowaniu likwidacyjnym tj. 1.062 zł. A zatem do zapłaty z tego tytułu pozostała kwota 709,20 zł, którą Sąd zasądził w pkt. 1 wydanego wyroku, oddalając żądanie pozwu w pozostałej części (pkt. 2).

Jeśli chodzi o żądanie zapłaty odsetek, tą kwestię reguluje art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z przywołanymi przepisami, jeżeli nie umówiono się inaczej, ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, przy czym w razie gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń wypłaca bowiem odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie. W okolicznościach niniejszej sprawy należało jednak dojść do wniosku, że powyższa zasada ulec powinna pewnej modyfikacji – a mianowicie już w dniu 13 kwietnia 2015 r. pozwany wydał decyzję o przyznaniu na rzecz powoda odszkodowania, jednakże nie w pełnej wysokości. Zdaniem powoda, które to stanowisko tut. Sąd podziela, a czego sam pozwany w toku procesu nie kwestionował, już w tej dacie Towarzystwo (...) miało możliwość przyznania stronie powodowej odszkodowania w prawidłowo ustalonej wysokości, a zatem uzasadnione jest zasądzenie na jego rzecz od pozwanego odsetek za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2015 r. (zgodnie z żądaniem pozwu) do dnia zapłaty. Zasądzone odsetki podlegały rozbiciu na dwa okresy wobec zmiany dyspozycji art. 481 k.c. z dniem 01 stycznia 2016 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., a wiec zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia. Biorąc pod uwagę w jakim stopniu powód utrzymał się ze swoim roszczeniem w orzeczeniu kończącym postępowanie, Sąd ustalił, że ponosi on koszty procesu w 90 %, zaś pozwane Towarzystwo (...) partycypuje w tychże kosztach w 10 %, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie Referendarzowi Sądowemu.