Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 05 września 2018 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w L.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) S.A. w L. kwotę 5276,70 zł (pięć tysięcy dwieście siedemdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 06 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2081 zł (dwa tysiące osiemdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1367/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 20 grudnia 2017r. powód (...) S.A. w L. żądał zasądzenia od pozwanego (...) Towarzystwa (...) w W. kwoty 5.276,70zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód twierdził m.in., że w dniu 17.07.2017r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ ,należący do poszkodowanego, samochód marki B.. Sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie OC w pozwanym Towarzystwie, które co do zasady przyjęło swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę. Powód twierdził też, że pozwany zorganizował poszkodowanej samochód zastępczy, jednak tylko w okresie od 18.07.2017r. do 28.07.2017r. Po w/w okresie pozwany odmówił poszkodowanej oddania w dalszy najem samochodu zastępczego, a z uwagi na brak wypłaty w tym czasie odszkodowana za zniszczony samochód oraz potrzebę korzystania z samochodu zastępczego, poszkodowana wzięła w najem pojazd zastępczy na okres od 04.08.2017r. do 30.08.2018r. od powoda.

W dniu 15 lutego 2018r. referendarz sądowy wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty, którym uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W przepisanym prawem terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty i zaskarżając go w całości żądał oddalenia powództwa i zasądzenia na jego rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany twierdził m.in., że poszkodowana po zakończeniu najmu samochodu zastępczego, który to w najem oddał jej pozwany, podjęła samodzielnie decyzję o dalszym najmie samochodu począwszy od 04 sierpnia 2017r., pomimo że szkoda na jej samochodzie została zakwalifikowana jako szkoda całkowita. Kolejną umowę poszkodowana zawarła z powodową spółką. W dalszym ciągu uzasadnienia pozwany powołał orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych dotyczące najmu pojazdów zastępczych.

Sąd ustalił co następuje

W dniu 17 lipca 2017r. w W. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód marki B. o numerze rejestracyjnym (...). Samochód należał do M. G. (1), a podczas kolizji samochodem kierowała jego córka N. G. (1), która zgłosiła szkodę do ubezpieczyciela sprawcy szkody tj. do pozwanego. Przybyła na miejsce policja stwierdziła, że odpowiedzialnym za zdarzenie był kierowca ubezpieczony w zakresie OC u pozwanego.

Po zgłoszeniu szkody ubezpieczyciel sprawcy szkody (pozwany w tej sprawie) zaproponował poszkodowanej najem samochodu zastępczego, z czego poszkodowana skorzystała. Poszkodowana korzystała z pojazdu zastępczego zaoferowanego przez pozwanego w okresie od 18 lipca 2017r. do 28 lipca 2017r., po czym zwróciła samochód pozwanemu, gdyż ten nie przedłużył okresu najmu.

Z uwagi na to, że szkoda na pojeździe marki B. została zakwalifikowana jako szkoda całkowita poszkodowana wzięła w najem kolejny samochód zastępczy, tym razem od powoda, i korzystała z niego w okresie od 04 sierpnia 2017r. do 30 sierpnia 2017r. Samochód był poszkodowanej konieczny z uwagi na to, że nie tylko studiuje ona w W., ale także pracuje w tym mieście. Odległości w aglomeracji są ogromne, a poszkodowana często musiała przemieszczać się w związku z charakterem wykonywanej pracy.

Uszkodzony samochód został sprzedany przez M. G. (1) jeszcze przed wypłaceniem mu odszkodowania, a odszkodowanie zostało wypłacone dopiero jakiś czas po zwrocie auta zastępczego powodowi.

W związku z dokonanym najmem powód wystawił fakturę VAT numer (...) z dnia 30 sierpnia 2017r. na kwotę 5.276,70zł brutto. Pozwany odmówił wypłaty ww. kwoty (dowód: odmowa wypłaty k.17-18 akt, faktura za najem z pismem przewodnim k. 19-20 akt, umowa cesji k. 21 akt, umowy najmu k.22-29 akt, oświadczenie poszkodowanej k.30, upoważnienie do korzystania z samochodu k.32, kserokopia akt szkody k.48-162 akt, zeznania świadków: M. G. k.190v-191 akt i N. G. k.191-191v akt).

Sąd zważył co następuje

Przedstawiony wyżej stan faktyczny ustalony został na podstawie dowód z dokumentów i zeznań świadków: M. G. (1) i N. G. (1). Sąd dal wiarę dowodom z dokumentów w całości gdyż nie budziły one wątpliwości co do swojej prawdziwości, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich skutecznie. Podkreślenia wymaga jednak to, że czym innym jest przyznanie dowodom z dokumentów waloru prawdziwości, a czym innym są wnioski jakie z danych dokumentów się wyciąga. Wnioski te nie muszą być wcale zgodne z wnioskami stron procesu.

Sąd dał też w całości wiarę dowodom z zeznań świadków M. G. i N. G., a to z uwagi na fakt, że były one logiczne i spójne oraz potwierdzały i uzupełniały się wzajemnie tworząc łącznie z dowodami z dokumentów harmonijną całość.

Jedyną okolicznością sporną w niniejszej sprawie było to, czy strona pozwana miała obowiązek zapłaty odszkodowania za dalsze korzystanie z samochodu zastępczego, tj. za okres od 04 sierpnia 2017r. do 30 sierpnia 2017r., skoro pozwany odmówił poszkodowanej możliwości korzystania z auta zastępczego zaoferowanego przez siebie po 28 lipca 2017r.

Pomijając już wszystkie argumenty świadczące za zasadnością najmu pojazdów zastępczych w ogólności, nie można przejść do porządku i przyjąć za zasadne stanowisko pozwanego, co do końca najmu zaoferowanego przez niego samochodu zastępczego w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego. W powyższym względzie ugruntowane jest bowiem zarówno orzecznictwo Sadu Najwyższego jak i sądów powszechnych, że zwrot kosztów najmu samochodu zastępczego należy się poszkodowanemu, co najmniej do momentu wypłaty odszkodowania przez zakład ubezpieczeń za uszkodzony pojazd, a nawet do momentu nabycia kolejnego pojazdu. W tym przypadku poszkodowany zwlekał z nabyciem kolejnego samochodu niemal rok, a zatem druga z okoliczności nie będzie wchodzić w tym przypadku w grę (vide: uchwała SN z dnia 22.11.2013r. III CZP 76/13).

Reasumując zatem należało przyjąć, że poszkodowana była uprawniona do korzystania z samochodu zastępczego do momentu wypłaty odszkodowania za zniszczony w wyniku zdarzenia z dnia 17 lipca 2017r. samochód.

Skoro pozwany zaproponował poszkodowanej auto zastępcze jedynie w okresie od 18 lipca 2017r. do 28 lipca 2018r. odszkodowanie wypłacił zaś po 30 lipca 2017r., to poszkodowana była uprawniona, w ocenie Sądu, do wzięcia w najem samochodu zastępczego na dalszy okres w tym od 4 sierpnia 2017r. do 30 sierpnia 2017r. Jak wynika z zeznań świadka N. G., którym to Sąd dał wiarę w całości, odszkodowanie wypłacono dopiero po dacie zwrotu samochodu zastępczego powodowi.

Fakt, że poszkodowana nie była w posiadaniu samochodu zastępczego w okresie od 29 lipca 2017r. do 03 sierpnia 2017r. nie ma dla niniejszej sprawy żadnego znaczenia, a strona pozwana powinna być w zasadzie ukontentowana taką sytuacją, a nie przedstawiać tego faktu jako zarzutu, że poszkodowana nie potrzebowała samochodu zastępczego.

Zaoferowany w sprawie materiał dowodowy daje asumpt do całkowicie odmiennych wniosków, co do potrzeby najmu przez poszkodowaną samochodu zastępczego, o czym była wyżej mowa.

Mając na uwadze powyższe okoliczności powództwo jako uzasadnione w całości podlegało uwzględnieniu na podstawie art. 822 k.c. w związku z art. 481 k.c.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. Na koszty procesu składały się kwota: 264 zł tytułem wpisu od pozwu, kwota 1800zł tytułem wynagrodzenia adwokata reprezentującego powoda w tej sprawie i kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.