Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Urbaniak

Protokolant: Izabela Kata

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2018r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko M. A. i R. S. (1)

o zapłatę

utrzymuje w całości w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Kielcach w dniu 18 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 163/18.

Sygn. akt I C 1131/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 30 marca 2018 r. złożonym do Sądu Okręgowego w Kielcach (...) S.A. w W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, aby pozwani M. A. i R. S. (1) zapłacili solidarnie na jego rzecz kwotę 99 352,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 1 marca 2018r. i kosztami procesu. Powód podał, że 30 grudnia 2011 r. (...) sp. z o.o. wystawiła weksel własny in blanco na zabezpieczenie wierzytelności przysługujących względem niej (...) S.A., który poręczyli M. A. i R. S. (1). Powód wypełnił weksel na kwotę 99 352,96zł, z terminem płatności na 28 lutego 2018 r., jednak pozwani, mimo wezwania do jego wykupienia, nie uregulowali należności.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym 18 kwietnia 2018 r. w sprawie I Nc 163/18 (k.22) Sąd Okręgowy w Kielcach nakazał pozwanym M. A. i R. S. (1), aby zapłacili solidarnie powodowi (...) S.A. w W. kwotę 99 352,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 marca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1 259 zł tytułem kosztów procesu.

2 maja 2018 r. pozwani M. A. i R. S. (1) wnieśli zarzuty od tego nakazu zapłaty (k.24), zaskarżając go w całości, wnosząc o jego uchylenie i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwani podnieśli, że brak wskazania przez powoda okoliczności faktycznych uzasadniających roszczenie i przytoczenia dowodów na ich poparcie, pozwalających na ustalenie stosunku zabezpieczającego weksel i sposobu wyliczenia wysokości zobowiązania, uniemożliwia odniesienie się w sposób merytoryczny do treści pozwu. Nie ma także możliwości oceny, czy powód wypełnił wszystkie warunki formalne umożliwiające wypełnienie weksla, jak również jego złożenie do Sądu. Niezależnie od powyższego pozwani podnieśli, że dochodzone roszczenie nie jest wymagalne wobec braku skutecznego wezwania ich do wykupienia weksla (skierowanego na adres, pod którym nie zamieszkują od 2017 r.). Pozwani podnieśli także zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu Okręgowego w Kielcach, wnosząc o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu (albowiem aktualnie zamieszkują we W., nadto, miejscem płatności weksla jest W.).

Postanowieniem z 30 maja 2018 r., wydanym w sprawie I C 1290/18, Sąd Okręgowy w Kielcach stwierdził swoją niewłaściwość i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu (k.34).

Pismem z 20 czerwca 2018 r. (k.38) powód, wnosząc o utrzymanie w całości w mocy nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w Kielcach z 18 kwietnia 2018 r. sygn. I Nc 163/18, podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Powód podał, że 30 grudnia 2011 r. zawarł ze spółką (...) sp. z o.o. (obecnie działającą pod firmą (...) sp. z o.o.) umowę zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej numer (...), zgodnie z którą zobowiązał się wobec (...) sp. z o.o. do udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej zabezpieczającej roszczenia (...) sp. z o.o. Na zabezpieczenie tej umowy (...) sp. z o.o. wystawiła weksel własny in blanco, poręczony przez M. A. i R. S. (1). 30 grudnia 2011 r. powód wystawił gwarancję ubezpieczeniową należytego wykonania umowy i usunięcia wad numer (...) (...) (...) na rzecz beneficjenta na zabezpieczenie należytego wykonania przez (...) (...) umowy na realizację umowy na „Budowę terminala (...) dla (...)”. Gwarancja ubezpieczeniowa była ważna: od dnia zawarcia umowy na budowę terminala do 14 listopada 2012 r. w zakresie niewykonania lub nienależytego wykonania umowy na budowę terminala przez (...) sp. z o.o. do wysokości 22 089,923,69 zł, od 15 listopada 2012 r. do 29 listopada 2017 r. w zakresie roszczeń z tytułu rękojmi za wady fizyczne do wysokości 629 977,11 zł. Pismem z 29 października
2015 r. beneficjent wezwał powoda do zapłaty kwoty 99 352,96 zł, podając, że zleceniodawca pomimo pisemnego wezwania w wyznaczonym terminie nie usunął wad fizycznych. Wyrokiem z 11 października 2017 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku IX Wydział Gospodarczy, sygn. IX GC 372/16, zasądził od powoda na rzecz beneficjenta kwotę 99 352,96 zł tytułem realizacji gwarancji ubezpieczeniowej. Powód wypłacił ją na rzecz beneficjenta 22 grudnia 2017 r., po czym 16 stycznia 2018 r. wezwał pozwanych do jej zapłaty. Powód podał, że gwarancja opatrzona klauzulami „nieodwołalnie i bezwarunkowe” kreuje abstrakcyjne zobowiązanie powoda wobec beneficjenta, niezależnie od stosunków wewnętrznych łączących powoda ze zleceniodawcą oraz zleceniodawcę z beneficjentem. Powód nie może przeciwstawić beneficjentowi zarzutów ze stosunku podstawowego. Wobec tego ważność zobowiązania powoda nie zależy od ważności zobowiązania dłużnika ze stosunku podstawowego, a umowa gwarancji jest odrębnym, niezależnym zobowiązaniem się powoda względem beneficjenta. Powód podał, że mając na względzie treść deklaracji wekslowej i oświadczeń pozwanych
z 30 grudnia 2011 r., wypełnił weksel na kwotę 99 352,96 zł, po czym pismem z 7 lutego 2018 r. wezwał poręczycieli do jego wykupienia do 28 lutego 2018 r., jednak należność nie została uregulowana. Powód podał, że dysponuje zwrotnymi potwierdzeniami odbioru wezwań wysłanych na adresy pozwanych w S., które wskazali w oświadczeniach z 30 grudnia 2011 r.

W piśmie z 12 września 2018 r. (k.95) pozwani M. A. i R. S. (1) podtrzymali dotychczasowe stanowisko. Pozwani, podali, że pismem z 29 maja 2013 r. (...) sp. z o.o. (obecnie (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej) odstąpiła od umowy o wykonanie zamówienia publicznego „Budowa terminala (...) dla (...)” zawartej 2 stycznia 2012 r. z (...) sp. z o.o., wobec czego umowa ta uważana jest za niezawartą. W takiej sytuacji, mając na względzie akcesoryjny charakter poręczenia w stosunku do zobowiązania wynikającego z umowy o wykonanie zamówienia publicznego „Budowa terminala (...) dla (...)” z 2 stycznia 2012 r., uznać należało, że zarówno odpowiedzialność (...) sp. z o.o. z tytułu naruszenia zobowiązań wynikających z tej umowy, jak i odpowiedzialność pozwanych jako poręczycieli wygasła.

Pozwani wnieśli o przypozwanie (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej we W. (w której imieniu działa tymczasowy nadzorca sądowy P. K.) w trybie art. 84 k.p.c. z argumentacją, iż w przypadku spełnienia świadczenia przez pozwanych na rzecz powoda spółka ta (będąca wystawcą weksla) zobowiązana będzie zwrócić im wypłaconą kwotę.

Zgodnie z zarządzeniem z 24 września 2018 r. (k.106) odpis wniosku o przypozwanie doręczony został tymczasowemu nadzorcy sądowemu P. K. reprezentującemu (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej we W. w dniu 28 września 2018 r. (k.108).

(...) sp. z o.o. w upadłości układowej we W. nie zgłosiła swojego udziału w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

2 stycznia 2012 r. spółka (...) sp. z o.o. we W. (obecnie (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej we W.) jako wykonawca zawarła z (...) sp. z o.o. w G. jako zamawiającym umowę, której przedmiot stanowiło wykonanie zamówienia publicznego pod nazwą „Budowa terminala (...) dla (...)”.

Wykonawca zobowiązał się przedstawić zamawiającemu zabezpieczenie należytego wykonania przedmiotu umowy w formie gwarancji ubezpieczeniowej.

( okoliczności bezsporne, a nadto dowód: przesłuchanie pozwanego M. A., e-protokół rozprawy z 11 października 2018 r., 00:06:34-00:16:12, k.112, przesłuchanie pozwanego R. S. (1), e-protokół rozprawy z 22 listopada 2018 r., 00:01:38-00:12:40, k.138).

30 grudnia 2011 r. (...) sp. z o.o. we W. jako zleceniodawca zawarła z (...) S.A. w W. umowę zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej numer (...) (...) (...).

Przedmiotem tej umowy było udzielenie przez (...) S.A. na zlecenie zleceniodawcy gwarancji należytego wykonania umowy i usunięcia wad o numerze (...) (...) (...) do kwoty 2 089 923,69 zł stanowiącej łączną sumę gwarancyjną, w tym do kwoty 2 089 923,69 zł stanowiącej sumę gwarancyjną z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, z wyłączeniem roszczeń z tytułu rękojmi za wady i do kwoty 626 977,11 zł stanowiącej sumę gwarancyjną z tytułu rękojmi za wady i okresie obowiązywania od dnia zawarcia umowy do dnia 14 listopada 2012 r. z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy i okresie obowiązywania od 15 listopada 2012 r. do dnia 29 listopada 2017 r. z tytułu rękojmi za wady na rzecz beneficjenta – (...) sp. z o.o. w G., na zabezpieczenie roszczeń beneficjenta wobec zleceniodawcy z tytułu naruszenia zobowiązań wynikających z umowy na „Budowę terminala (...) dla (...)”, która miała być zawarta przez zleceniodawcę (§ 1 ust. 1 umowy).

(...) S.A. zobowiązał się udzielić gwarancji w brzmieniu określonym w załączniku do umowy, a zleceniodawca oświadczył, że akceptuje postanowienia tej gwarancji oraz, że znane mu są skutki prawne takiego zobowiązania (§ 1 ust. 2 umowy).

( dowód: umowa zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej numer (...) (...) (...), k.43-44).

W umowie zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej wskazano, że w przypadku spełnienia przez (...) S.A. żądania zapłaty otrzymanego od beneficjenta w związku z realizacją gwarancji, zleceniodawca zobowiązany jest zwrócić (...) S.A. kwotę wypłaconą beneficjentowi z tytułu gwarancji (§ 3 ust. 1 umowy). Zleceniodawca zobowiązał się zapłacić (...) S.A. kwotę, określoną w ust. 1, w terminie 7 dni od dnia doręczenia mu wezwania do zapłaty. W przypadku nie dokonania zapłaty w terminie zleceniodawca zobowiązał się zapłacić odsetki ustawowe od tej kwoty liczone od dnia następnego po upływie terminu płatności do dnia zapłaty.

( dowód: umowa zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej numer (...) (...) (...), k.43-44).

30 grudnia 2011 r. na zlecenie (...) sp. z o.o. we W. (zobowiązany) (...) S.A. w W. (gwarant) udzielił na rzecz (...) sp. z o.o. w G. (beneficjent gwarancji) gwarancji ubezpieczeniowej należytego wykonania przez zobowiązanego umowy na budowę „Budowę terminala (...) dla (...)” (§ 1 ust. 1).

Na podstawie gwarancji (...) S.A. w W. - gwarant zobowiązał się nieodwołalnie i bezwarunkowo do zapłaty na rzecz (...) sp. z o.o. w G. - beneficjenta kwoty do łącznej wysokości sumy gwarancyjnej wynoszącej 2 089 923,69 zł, w tym:

1) kwoty do wysokości 2 089 923,69 zł - suma gwarancyjna z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przez zobowiązanego, z wyłączeniem roszczeń z tytułu rękojmi za wady fizyczne,

2) kwoty do wysokości 626 977,11 zł - suma gwarancyjna z tytułu rękojmi za wady fizyczne.

Odpowiedzialność gwaranta wyłączona została w zakresie w jakim niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy przez zobowiązanego związane będzie z brakiem zapłaty wynagrodzenia podwykonawcom przez zobowiązanego (§ 2).

W treści gwarancji (...) S.A. w W. zobowiązał się do dokonania zapłaty z tytułu gwarancji w terminie 21 dni od dnia doręczenia mu na wskazany w umowie adres, pierwszego pisemnego wezwania do zapłaty zawierającego oświadczenie beneficjenta ( (...) sp. z o.o. w G.), że żądana kwota jest należna i wymagalna z tytułu określonego w § 2 umowy, a ponadto, że zobowiązany ( (...) sp. z o.o. we W.), pomimo pisemnego wezwania w wyznaczonym w wezwaniu terminie, nie wykonał lub wykonał nienależycie swoje zobowiązanie wynikające z tytułu określonego w § 2, o ile:

1) wezwanie zostanie podpisane przez osoby uprawnione do reprezentacji beneficjenta w tym zakresie, na dowód czego do wezwania dołączony zostanie odpis z właściwego rejestru wystawiony w okresie, nie dłuższym niż 90 dni przed dniem doręczenia gwarantowi wezwania do zapłaty lub oryginał pełnomocnictwa lub jego kopia, uwierzytelniona za zgodność z oryginałem przez notariusza lub radcę prawnego,

2) własnoręczność podpisów na wezwaniu zostanie potwierdzona przez notariusza lub radcę prawnego,

3) w wezwaniu zostanie wskazany rachunek bankowy beneficjenta, na który gwarant powinien dokonać zapłaty z tytułu gwarancji.

Zastrzeżono, że sumy gwarancyjne określone w umowie stanowią górną granicę odpowiedzialności gwaranta. Natomiast każda kwota zapłacona z tytułu gwarancji zmniejsza łączną sumę gwarancyjną.

Strony umowy postanowiły, że gwarancja obowiązuje:

1) od dnia zawarcia umowy do dnia 14 listopada 2012 r. włącznie z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przez zobowiązanego, z wyłączeniem roszczeń z tytułu rękojmi za wady fizyczne,

2) od dnia 15 listopada 2012 r. do dnia 29 listopada 2017 r. włącznie odnośnie roszczeń z tytułu za wady fizyczne,

przy czym tylko wezwanie do zapłaty doręczone odpowiednio w ww. okresie oraz spełniające wszystkie wymogi formalne określone w § 3 umowy będzie powodowało obowiązek zapłaty z tytułu gwarancji (§ 5).

W § 6 wskazano, że gwarancja wygasa w przypadku:

1) nie doręczenia gwarantowi wezwania do zapłaty przed upływem terminów obowiązywania gwarancji,

2) wykonania przez zobowiązanego zobowiązania będącego przedmiotem gwarancji,

3) wyczerpania łącznej sumy gwarancyjnej,

4) zwolnienia gwaranta przez beneficjenta ze wszystkich zobowiązań wynikających z gwarancji,

5) zwolnienia zobowiązanego przez beneficjenta ze wszystkich zobowiązań, które gwarancja zabezpieczała,

6) gdy oryginał dokumentu gwarancji zostanie zwrócony gwarantowi przez beneficjenta przed upływem terminów obowiązywania gwarancji.

( dowód: gwarancja ubezpieczeniowa należytego wykonania umowy i usunięcia wad numer (...) (...) (...), k.46-46v).

W celu zabezpieczenia spłaty ewentualnych roszczeń (...) S.A. wobec (...) sp. z o.o. wynikających z umowy zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej numer (...) (...) (...) zleceniodawca (...) sp. z o.o. wystawił 30 grudnia 2011 r. weksel własny in blanco. Weksel poręczyli udziałowcy spółki (...) sp. z o.o. M. A. i R. S. (1).

W deklaracji wekslowej z 30 grudnia 2011 r. spółka (...) oświadczyła, że „w razie nieuregulowania przez nas w terminie zobowiązań z tytułu umowy zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej (należność główna, odsetki oraz koszty) lub nieuiszczenia jakiejkolwiek należności z niej wynikającej, wymagalnej i płatnej zgodnie z jej warunkami (składka), (...) S.A. ma prawo uzupełnić złożony weksel brakującymi elementami według swojego uznania na sumę odpowiadająca mojemu/naszemu zadłużeniu łącznie z odsetkami i innymi kosztami zawiadamiając nas listem poleconym pod adresem: ul. (...), (...)-(...) W.”. Wskazano, że list ten powinien być wysłany przynajmniej na 14 dni przed terminem płatności.

( dowód: weksel, k.4, deklaracja do weksla in blanco, k.73, przesłuchanie pozwanego M. A., e-protokół rozprawy z 11 października 2018 r., 00:06:34-00:16:12, k.112, przesłuchanie pozwanego R. S. (1), e-protokół rozprawy z 22 listopada 2018 r., 00:01:38-00:12:40, k.138).

Poręczyciele wekslowi M. A. i R. S. (1) w oświadczeniach z 30 grudnia 2011 r. stwierdzili: „Niniejszym poręczam solidarnie za zobowiązania (...) Sp. z o.o., ul. (...), (...)-(...) W. wynikające z tytułu Umowy zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej nr (...) (...) (...) z dnia 30 grudnia 2011 r. wraz z późniejszymi zmianami (należność główna, odsetki, koszty) oraz z tytułu nieuiszczenia przez Wystawcę weksla jakiejkolwiek należności wynikającej z niniejszej Umowy (składka) na dowód czego złożyłem na wekslu wystawcy swój podpis jako solidarny poręczyciel za wystawcę. Nadmieniam, że zapoznałem się z treścią Umowy zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej nr (...) (...) (...) z dnia 30 grudnia 2011 r. Jednocześnie wyrażam zgodę na treść złożonej powyżej przez wystawcę Deklaracji do weksla in blanco. W razie wypełnienia weksla/weksli przez (...) S.A. powinienem być na równi z wystawcą powiadomiony o tym fakcie. List ten powinien być wysłany przynajmniej na 14 dni przed terminem płatności. Zobowiązuję się do poinformowania (...) S.A. o każdej zmianie mojego adresu. Dwukrotne awizo pod ostatnim znanym (...) S.A. adresem będzie uważane za doręczone.”

Jako adres pozwani wskazali: pozwany M. S. (...), (...)-(...) K., pozwany R. S. (2) (...), (...)-(...) K..

( dowód: oświadczenia z 30 grudnia 2011 r., k.78-79).

Pod koniec realizacji inwestycji „Budowa terminala (...) dla (...)” prawidłowo układająca się dotychczas współpraca pomiędzy spółką (...) - K. zaczęła się pogarszać.

Pismem z 28 maja 2013 r. (...) sp. z o.o. złożyła (...) sp. z o.o. oświadczenie o odstąpieniu od umowy z 2 stycznia 2012 r. o wykonanie zamówienia publicznego „Budowa terminala (...) dla (...)”.

W tym samym czasie również (...) sp. z o.o. złożył spółce (...) oświadczenie o odstąpieniu od umowy.

( okoliczności bezsporne, a nadto dowód: przesłuchanie pozwanego M. A., e-protokół rozprawy z 11 października 2018 r., 00:06:34-00:16:12, k.112, przesłuchanie pozwanego R. S. (1), e-protokół rozprawy z 22 listopada 2018 r., 00:01:38-00:12:40 k.138).

Pismem z 29 października 2015 r. Syndyk Masy Upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w G. wezwał (...) S.A. w W. do zapłaty kwoty 99 352,96 zł z tytułu gwarancji ubezpieczeniowej, zgodnie z umową (...) z dnia 30 grudnia 2011 r., w terminie 21 dni od daty otrzymania wezwania.

W treści pisma powód wskazał, iż w wyniku weryfikacji wykonanych przez zobowiązanego robót ujawniono przecieki dachu w budynku Terminala (...) (...), awarię siłownika w węźle cieplnym oraz potrzebę zabezpieczenia central wentylacyjnych i chillera wody. Wskazał, że pomimo wezwania zobowiązanego do usunięcia wad pismem z dnia 27 stycznia 2015 r. usterki nie zostały przez niego usunięte, a pismo pozostawiono przez odpowiedzi.

Powód wskazał, że na żądaną kwotę składają się koszty opinii technicznej w zakresie dostrzeżonych usterek, prace naprawcze dachu, należności z tytułu pełnienia czynność nadzoru inwestorskiego nad robotami budowlanymi, usunięcie awarii siłownika w węźle cieplnym oraz zabezpieczenie central wentylacyjnych i chillera wody. Wskazane należności pozostawały w ścisłym związku z wystąpieniem wad fizycznych oraz ich nie usunięciem przez zobowiązanego.

( dowód: wezwanie do zapłaty wraz z załącznikami, k.47-48).

(...) S.A. w W. odmówił zapłaty kwoty 99 352,96 zł argumentując, że otrzymane wezwanie nie spełnia wszystkich wymogów formalnych określnych w § 3 gwarancji, tj. oświadczenia, że żądana kwota jest należna i wymagania z tytułu określonego w § 2 pkt l lub pkt 2.

Syndyk Masy Upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w G. ponownie przesłał powodowi wezwanie do zapłaty uzupełnione o brakujące oświadczenie.

(...) S.A. w W. nie zapłacił kwoty 99 352,96 zł

(okoliczności bezsporne)

Wobec powyższego Syndyk Masy Upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w G. wystąpił z powództwem przeciwko (...) S.A. w W. o zasądzenie kwoty 99 352,96 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Wyrokiem z 11 października 2017 r., wydanym w sprawie IX GC 372/16, Sąd Okręgowy w Gdańsku IX Wydział Gospodarczy zasądził od (...) S.A. w W. na rzecz Syndyka Masy Upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w G. kwotę 99 352,96 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

(okoliczności bezsporne, a nadto dowód: kserokopia wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z 11 października 2017 r., sygn. IX GC 372/16, k. 60-69).

22 grudnia 2017 r. (...) S.A. w W. wpłacił na rzecz (...) sp. z o.o. w G. kwotę 99 352,96 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu zasądzonymi ww. wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z 11 października 2017 r., sygn. IX GC 372/16.

( dowód: potwierdzenie wykonania operacji, k.70).

Pismami z 16 stycznia 2018 r. (...) S.A. w W. skierował do pozwanych, na adresy wskazane przez nich w oświadczeniach z 30 listopada 2011 r. (S.) wezwania do zapłaty kwoty 99 352,96 zł w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, podając jednocześnie podstawę żądania oraz informując, że brak reakcji na wezwanie może spowodować podjęcie dalszych działań windykacyjnych, w tym wykorzystanie ustanowionego umową zabezpieczenia w postaci weksla własnego in blanco.

( dowód: wezwania do zapłaty, k.71-72).

Wobec nieuiszczenia należności w wyznaczonym terminie, (...) S.A. w W. wypełnił weksel wystawiony 30 grudnia 2011 r. przez spółkę (...) sp. z o.o. we W., a poręczony przez pozwanych M. A. i R. S. (1) na kwotę 99 352,96 zł, z terminem płatności na 28 lutego 2018 r.

( dowód: weksel, k.4).

Pismami z 7 lutego 2018 r. (...) S.A. w W. skierował do pozwanych M. A. i R. S. (1), na adresy wskazane przez nich w oświadczeniach z 30 listopada 2011 r. (S.) zawiadomienia
o wypełnieniu weksla na kwotę 99 352,96 zł wraz z wezwaniem do jego wykupu w terminie do 28 lutego 2018 r.

Powyższe pismo, adresowane do pozwanego M. A., odebrał w dniu 14 lutego 2018 r. R. A..

Pismo adresowane do pozwanego R. S. (1) odebrała w dniu 14 lutego 2018 r. H. S..

( dowód: zawiadomienia wraz z potwierdzeniami odbioru, k.74-77v).

Począwszy od 2017 r. pozwani M. A. i R. S. (1) zamieszkują we W..

( dowód: przesłuchanie pozwanego M. A., e-protokół rozprawy
z 11 października 2018 r., 00:06:34-00:16:12 k.112, przesłuchanie pozwanego R. S. (1), e-protokół rozprawy z 22 listopada 2018 r., 00:01:38-00:12:40, k.138).

Sąd zważył, co następuje:

Zarzuty podniesione przez pozwanych okazały się niezasadne, co skutkowało utrzymaniem w całości w mocy nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Kielcach w dniu 18 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 163/18.

W niniejszej sprawie powód domagał się orzeczenia nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym, aby pozwani M. A. i R. S. (1) zapłacili solidarnie na jego rzecz kwotę 99 352,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Powód przedstawił weksel wystawiony przez (...) sp. z o.o. we W., a poręczony przez pozwanych M. A. i R. S. (1), który stanowił zabezpieczenie wierzytelności wynikających z umowy zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej numer (...) (...) (...). Umowa ta została zawarta 30 grudnia 2011 r. pomiędzy (...) sp. z o.o. we W. jako zleceniodawcą a (...) S.A. w W., a jej przedmiotem było udzielenie przez (...) S.A. na zlecenie zleceniodawcy gwarancji należytego wykonania umowy i usunięcia wad o numerze (...) (...) (...) do kwoty 2 089 923,69 zł stanowiącej łączną sumę gwarancyjną, w tym do kwoty 2 089 923,69 zł stanowiącej sumę gwarancyjną z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, z wyłączeniem roszczeń z tytułu rękojmi za wady i do kwoty 626 977,11 zł stanowiącej sumę gwarancyjną z tytułu rękojmi za wady i okresie obowiązywania od dnia zawarcia umowy do dnia 14 listopada 2012 r. z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy i okresie obowiązywania od 15 listopada 2012 r. do dnia 29 listopada 2017 r. z tytułu rękojmi za wady na rzecz beneficjenta - (...) sp. z o.o. w G., na zabezpieczenie roszczeń beneficjenta wobec zleceniodawcy z tytułu naruszenia zobowiązań wynikających z umowy na „Budowę terminala (...) dla (...)”, która miała być zawarta przez zleceniodawcę.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był w przeważającej mierze bezsporny. Pozwani w toku postępowania nie kwestionowali faktu zawarcia ww. umowy zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej numer (...) (...) (...), udzielenia na zlecenie (...) sp. z o.o. we W. (zobowiązany) przez (...) S.A. w W. (gwarant) na rzecz (...) sp. z o.o. w G. (beneficjent gwarancji) gwarancji ubezpieczeniowej należytego wykonania przez zobowiązanego umowy na „Budowę terminala (...) dla (...)”, na podstawie której powód (gwarant) zobowiązał się nieodwołalnie i bezwarunkowo do zapłaty na rzecz (...) sp. z o.o. w G. - beneficjenta kwoty do łącznej wysokości sumy gwarancyjnej wynoszącej 2 089 923,69 zł, wystawienia przez spółkę (...) sp. z o.o. we W. weksla in blanco w celu zabezpieczenia wierzytelności wynikających z umowy zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej, wreszcie - faktu poręczenia weksla przez pozwanych M. A. i R. S. (1). Pozwani przeczyli natomiast, jakoby skutecznie zostały im doręczone pisma powoda z 7 lutego 2018 r. obejmujące zawiadomienia o wypełnieniu weksla na kwotę 99 352,96 zł i wezwania do jego wykupu w terminie do 28 lutego 2018 r., wskazując że począwszy od 2017 r. zamieszkują we W.. Sąd nie znalazł podstaw, aby uznać, że wskazana korespondencja powoda nie została pozwanym skutecznie doręczona. W pierwszej kolejności zważyć należy, iż pisma z 7 lutego 2018 r. skierowane zostały do pozwanych M. A. i R. S. (1) na adresy wskazane przez nich w oświadczeniach z 30 grudnia 2011 r. (S.) złożonych przy poręczaniu weksla. Każdy z pozwanych w oświadczeniu podał, że: „w razie wypełnienia weksla/weksli przez (...) S.A. powinienem być na równi z wystawcą powiadomiony o tym fakcie. List ten powinien być wysłany przynajmniej na 14 dni przed terminem płatności. Zobowiązuję się do poinformowania (...) S.A. o każdej zmianie mojego adresu. Dwukrotne awizo pod ostatnim znanym (...) S.A. adresem będzie uważane za doręczone.” Przy czym jako adres pozwani wskazali w oświadczeniach: pozwany M. S. (...), (...)-(...) K., pozwany R. S. (2) (...), (...)-(...) K.. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby pozwani informowali powoda o zmianie adresów, pod które ma być kierowana do nich korespondencja. W takim stanie rzeczy powód prawidłowo kierował do pozwanych pisma z 7 lutego 2018 r. na wskazane w oświadczeniach adresy w S., skoro żadne inne nie były mu znane. Nadto, przesyłki te zostały odebrane. Jak wynika z potwierdzeń odbioru, pismo adresowane do pozwanego M. A., odebrał w dniu 14 lutego 2018 r. R. A., natomiast pismo adresowane do pozwanego R. S. (1) odebrała w dniu 14 lutego 2018 r. H. S.. Przy czym żaden z zapisów łączącej strony umowy ani też oświadczeń złożonych przez pozwanych 30 grudnia 2011 r. nie uzależniał skuteczności doręczania korespondencji powoda od przekazania jej wyłącznie adresatom osobiście (tj. „do rąk własnych”). Skoro zatem pozwani nie poinformowali powoda o zmianie adresów korespondencji, zaś przesyłki obejmujące pisma z 7 lutego 2018 r. zostały odebrane przez osoby zamieszkujące pod adresami wskazanymi w oświadczeniach pozwanych z 30 grudnia 2018 r., uznać należało, że zostały one skutecznie pozwanym doręczone (tym bardziej, że zgodnie z oświadczeniami pozwanych z 30 grudnia 2011 r., już dwukrotne awizo pod ostatnim znanym powodowi adresem miało być uważane za doręczone). Na marginesie jedynie wskazać trzeba, że ewentualne uznanie braku skuteczności doręczenia pism z 7 lutego 2018 r. powodowałoby skutki jedynie w zakresie daty początkowej naliczania odsetek za opóźnienie, którą w takiej sytuacji byłaby data okazania.

Zasadniczy zarzut podnoszony przez pozwanych dotyczył wygaśnięcia odpowiedzialności zarówno spółki (...), jak i ich odpowiedzialności jako poręczycieli wekslowych, wobec odstąpienia przez (...) sp. z o.o. - na skutek oświadczenia złożonego 28 maja 2013 r. - od umowy o wykonanie zamówienia publicznego „Budowa terminala (...) dla (...)” zawartej 2 stycznia 2012 r. z (...) sp. z o.o., a to z uwagi na akcesoryjny charakter poręczenia w stosunku do zobowiązania wynikającego z wymienionej umowy.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że wyrokiem z 11 października 2017 r., wydanym w sprawie IX GC 372/16, Sąd Okręgowy w Gdańsku IX Wydział Gospodarczy przesądził o odpowiedzialności (...) S.A. w W. z tytułu udzielonej gwarancji, zasądzając na rzecz Syndyka Masy Upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w G. kwotę 99 352,96 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Przepis ten statuuje tzw. powagę rzeczy osądzonej, której granice przedmiotowe wyznacza przedmiot rozstrzygnięcia sądu w związku z podstawą sporu. W judykaturze wskazuje się, że wynikające z art. 365 k.p.c. związanie wyrokiem sądu cywilnego oznacza brak możliwości zignorowania zarówno ustaleń faktycznych stanowiących bezpośrednio podstawę rozstrzygnięcia, jak i podstawy prawnej. Nie jest dopuszczalne odmienne ustalenie zaistnienia, przebiegu i oceny istotnych dla danego stosunku prawnego zdarzeń faktycznych w kolejnych procesach sądowych między tymi samymi stronami, chociażby przedmiot tych spraw się różnił. Mocą wiążącą objęte jest to, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia. Moc wiążącą uzyskuje bowiem rozstrzygnięcie o żądaniu w powiązaniu z jego podstawą faktyczną i w kolejnym postępowaniu sąd ma obowiązek przyjąć, że istotna z punktu widzenia zasadności żądania kwestia kształtowała się tak, jak to zostało ustalone w prawomocnym wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 26 sierpnia 2016 r., I ACa 1030/15, LEX nr 2115437). Prawomocność materialna orzeczenia powoduje skutek prekluzyjny polegający na tym, że wyłączone zostaje w przyszłości powoływanie faktów należących do podstawy faktycznej prawomocnie osądzonego roszczenia w celu uzyskania odmiennego lub sprzecznego z nim rozstrzygnięcia, niezależnie do tego czy zostały one powołane w prawomocnie zakończonym postępowaniu. Prekluzja nie obejmuje faktów zaistniałych po zamknięciu rozprawy poprzedzającej wydanie prawomocnego orzeczenia i faktów niewchodzących w jego podstawę faktyczną (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 4 lipca 2018 r., I AGa 127/18, LEX nr 2549918).

W takiej sytuacji, skoro odpowiedzialność gwaranta - (...) S.A. w W. względem beneficjenta - (...) sp. z o.o. została prawomocnie przesądzona (ww. wyrokiem z 11 października 2017 r., sygn. IX GC 372/16) i gwarant zapłacił beneficjentowi kwotę, na którą opiewa weksel (przelew bankowy z 22 grudnia 2017 r., k.70), to obecnie - zgodnie z treścią umowy zlecenia udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej kontraktowej numer (...) (...) (...) z 30 grudnia 2011 r. - może on domagać się jej zwrotu od zleceniodawcy ( (...) sp. z o.o.). W § 3 tej umowy strony przewidziały, że w przypadku spełnienia przez (...) S.A. żądania zapłaty otrzymanego od beneficjenta w związku z realizacją gwarancji, zleceniodawca zobowiązany jest zwrócić (...) S.A. kwotę wypłaconą beneficjentowi z tytułu gwarancji (§ 3 ust. 1 umowy). Zleceniodawca zobowiązał się zapłacić (...) S.A. kwotę, określoną w ust. 1, w terminie 7 dni od dnia doręczenia mu wezwania do zapłaty. W przypadku nie dokonania zapłaty w terminie zleceniodawca zobowiązał się nadto zapłacić odsetki ustawowe od tej kwoty liczone od dnia następnego po upływie terminu płatności do dnia zapłaty. Zabezpieczeniem spłaty ewentualnych roszczeń powoda wobec zleceniodawcy wynikających z tej umowy był natomiast weksel in blanco wystawiony przez spółkę (...) a poręczony przez pozwanych M. A. i R. S. (1) wraz z deklaracją wekslową (§ 3 ust. 3 umowy).

Stosownie do powyższych ustaleń między stronami, z chwilą spełnienia przez (...) S.A. żądania zapłaty otrzymanego od beneficjenta w związku z realizacją gwarancji (przelew bankowy z 22 grudnia 2017 r., obejmujący kwotę 99 352,96 zł, k.70) po stronie zleceniodawcy powstał obowiązek zwrotu gwarantowi uiszczonej na rzecz beneficjenta kwoty. Pismami z 16 stycznia 2018 r. (...) S.A. w W. skierował do pozwanych, na adresy wskazane przez nich w oświadczeniach z 30 listopada 2011 r. (S.) wezwania do zapłaty kwoty 99 352,96 zł w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, podając jednocześnie podstawę żądania oraz informując, że brak reakcji na wezwanie może spowodować podjęcie dalszych działań windykacyjnych, w tym wykorzystanie ustanowionego umową zabezpieczenia w postaci weksla własnego in blanco. Jako że pozwani, wbrew przyjętej na siebie w § 3 umowy odpowiedzialności, nie uiścili należności w wyznaczonym terminie, (...) S.A. w W. wypełnił weksel wystawiony 30 grudnia 2011 r. przez spółkę (...) sp. z o.o. we W., a poręczony przez pozwanych M. A. i R. S. (1) na kwotę 99 352,96 zł, z terminem płatności na 28 lutego 2018 r. Pozwani, mimo skierowania do nich zawiadomień o wypełnieniu weksla na kwotę 99 352,96 zł wraz z wezwaniami do jego wykupu w terminie do 28 lutego 2018 r., nie zrealizowali tego obowiązku i nie dokonali wykupu weksla.

W świetle powyższego, zasadnym było zasądzenie od nich tej kwoty na rzecz (...) S.A. w W., a podnoszony przez pozwanych zarzut wygaśnięcia ich odpowiedzialności, na skutek odstąpienia od umowy z 2 stycznia 2012 r. o wykonanie zamówienia publicznego „Budowa terminala (...) dla (...)” (oświadczenie (...) sp. z o.o. z 28 maja 2013 r.) nie zasługiwał na uwzględnienie. Pozwani, wskazując na akcesoryjność umowy gwarancji, podnosili, że swoim zakresem obejmowała ona jedynie istniejące zobowiązania jak również roszczenia powstałe przed dniem wygaśnięcia stosunku podstawowego.

Jak wskazał Sąd Okręgowy w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z 11 października 2017 r., sygn. IX GC 372/16, gwarancja ubezpieczeniowa jest umową o charakterze samoistnym, nienazwaną, której treść określa dokument gwarancji. Umowa gwarancji nie jest bowiem uregulowana wprost w przepisach, dlatego też zastosowanie znajdują w tym przypadku regulacje dotyczące swobody zawierania umów (art. 3531 k.c.). Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie trafnie podnosi się, że gwarancja ubezpieczeniowa jest specyficzną umową, ukształtowaną przez praktykę (por. wyrok Sądu Najwyższego z 16 kwietnia 1996 r., II CRN 38/96). Treścią umowy gwarancji ubezpieczeniowej jest zobowiązanie gwaranta do zapłaty na rzecz beneficjenta świadczenia pieniężnego w postaci sumy gwarancyjnej w przypadku wystąpienia wypadku gwarancyjnego. Należy podkreślić, że umowa gwarancji obejmuje w istocie trzy stosunki prawne składające się na relację gwarantowania: tzw. stosunek podstawowy pomiędzy dłużnikiem i wierzycielem - beneficjentem gwarancji, stosunek wynikający z umowy łączącej dłużnika i gwaranta (umowa o udzielenie gwarancji, zlecenie wystawienia gwarancji), oraz stosunek gwarancji między wierzycielem (beneficjentem), a gwarantem. Gwarant, wystawiając gwarancję, składa jednostronne oświadczenie woli, jednak z chwilą przyjęcia gwarancji przez beneficjenta dochodzi do zawarcia umowy. Wykonanie obowiązku udzielenia wierzycielowi zabezpieczenia przez ustanowienie gwarancji ubezpieczeniowej następuje przez zlecenie - przez dłużnika ze stosunku podstawowego albo osobę trzecią - udzielenia gwarancji ubezpieczeniowej przez zakład ubezpieczeń. Zazwyczaj zawarcie umowy gwarancji następuje przez przyjęcie przez gwarantariusza oferty gwaranta zawierającej treść umowy gwarancji. Wskazania wymaga, że w granicach swobody umów strony mogą ukształtować umowę gwarancji ubezpieczeniowej jako umowę o charakterze kauzalnym bądź abstrakcyjnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2004 r., I CSK 102/03, niepubl.) W orzecznictwie sądowym za utrwalony należy uznać pogląd, który mówi, że użycie w dokumencie gwarancyjnym, zawierającym postanowienia umowy gwarancji ubezpieczeniowej sformułowań, że gwarancja ubezpieczeniowa jest płatna na pierwsze żądanie albo że jest bezwarunkowa, powoduje, iż umowie tej nadano cechy zobowiązania abstrakcyjnego. Taka cecha gwarancji ubezpieczeniowej powoduje, że żadna ze stron umowy gwarancji ubezpieczeniowej nie może podnosić zarzutów nieważności causae bądź jej odpadnięcia. Trafnie bowiem zauważa się, że cechą charakterystyczną gwarancji nie jest przejęcie zobowiązań dłużnika, lecz przejęcie ryzyka transakcji, które ponosi wierzyciel. Gwarancja nie wzmacnia stosunku podstawowego, jak poręczenie, ale służy do wyrównania beneficjentowi szkody, bowiem gwarant odpowiada nie za dług dłużnika jak to następuje w przypadku poręczenia ale za uzyskanie zagwarantowanego rezultatu (uchwała Sądu Najwyższego (7) - zasada prawna - z 16 kwietnia 1993 r. III CZP 16/93, wyroki Sądu Najwyższego z: 14 stycznia 2004 r., I CSK 102/03, 16 kwietnia 1996 r., II CRN 38/96; wyrok Sądu Administracyjnego w W. z 9 lipca 2013 r., I ACa 48/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 lutego 2015 r., V ACa 604/14).

Zobowiązanie gwaranta z umowy gwarancji ubezpieczeniowej nie jest zobowiązaniem akcesoryjnym (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 25 czerwca 1999 r., II CKN 402/98, 14 stycznia 2004 r., I CSK 102/03). Stąd też zobowiązanie to ma charakter zobowiązania samodzielnego, którego istnienie i zakres nie zależy od istnienia i zakresu innego zobowiązania, w szczególności zobowiązania dłużnika ze stosunku podstawowego. Istnienie i zakres samodzielnego zobowiązania gwaranta określa sama umowa gwarancji ubezpieczeniowej; gwarant płaci własny, a nie cudzy dług (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2006 r., III CSK 25/06). W takiej sytuacji gwarant nie może wobec gwarantariusza podnosić zarzutów z innego stosunku prawnego, w szczególności zarzutów ani z umowy zlecenia gwarancji ubezpieczeniowej, ani też zarzutów ze stosunku podstawowego, w tym zarzutów, które przysługują dłużnikowi ze stosunku podstawowego wobec beneficjenta gwarancji - wierzyciela ze stosunku podstawowego. Za takim podejściem przemawia charakter więzi łączącej strony umowy gwarancji, tj. o charakterze obligacyjnym, z którego wynikają prawa podmiotowe o charakterze względnym (wierzytelności), skuteczne jedynie wobec drugiej strony stosunku obligacyjnego. Z kolei możliwość podnoszenia przez gwaranta zarzutów ze stosunku podstawowego, musiałaby wynikać z przepisu prawa albo z woli stron umowy gwarancji ubezpieczeniowej. Nie ma bowiem przeszkód, aby w ramach zasady swobody umów strony inaczej ukształtowały treść umowy gwarancji ubezpieczeniowej, w szczególności, aby zobowiązanie gwaranta miało charakter akcesoryjny, zbliżony do zobowiązania poręczyciela.

W świetle powyższego uznać należało, że gwarancja udzielona przez powoda na zlecenie (...) sp. z o.o. ma charakter abstrakcyjny, wobec czego wszelkie ustalenia i zarzuty dotyczące stosunku podstawowego nie mogą wpływać na obowiązek zapłaty sumy gwarancyjnej wynikający z umowy gwarancji. Dlatego też rozpoznanie niniejszej sprawy i ocena zgłoszonego przez powoda żądania nie wymagała badania okoliczności związanych ze stosunkiem podstawowym łączącym powoda z jego kontrahentem (tak w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z 11 października 2011 r., sygn. IX GC 372/16). Tym samym też rozstrzygnięcie kwestii zasadności odstąpienia przez (...) sp. z o.o. we W. od umowy z dnia 2 stycznia 2012 r. nie miało wpływu na postępowanie w niniejszej sprawie.

Gwarancja oznacza, że gwarant obowiązany jest zaspokoić żądanie beneficjenta gwarancji bez badania czy istnieje i w jakim zakresie stosunek podstawowy, dla zabezpieczenia którego ustanowiono gwarancję. W niniejszej sprawie 30 grudnia 2011 r. na zlecenie (...) sp. z o.o. we W. (zobowiązany) (...) S.A. w W. (gwarant) udzielił na rzecz (...) sp. z o.o. w G. (beneficjent gwarancji) gwarancji ubezpieczeniowej należytego wykonania przez zobowiązanego umowy na budowę „Budowę terminala (...) dla (...)” (§ 1 ust. 1). Z treści tej gwarancji wynika, że powód (gwarant) zobowiązał się nieodwołalnie i bezwarunkowo do zapłaty świadczenia z tytułu gwarancji na rzecz (...) sp. z o.o. w G. (beneficjenta) w terminie 21 dni od dnia doręczenia gwarantowi na wskazany w umowie adres pierwszego pisemnego wezwania do zapłaty zawierającego oświadczenie beneficjenta, że żądana kwota jest należna i wymagalna z tytułu określonego w § 2 umowy, a ponadto, że zobowiązany ( (...) sp. z o.o. we W.), pomimo pisemnego wezwania w wyznaczonym w wezwaniu terminie, nie wykonał lub wykonał nienależycie swoje zobowiązanie wynikające z tytułu przedmiotu umowy z 2 stycznia 2012 r. Powód - gwarant uzależnił przy tym realizację uprawnień z udzielonej gwarancji jedynie od doręczenia mu na wskazany w umowie adres, pierwszego pisemnego wezwania do zapłaty zawierającego oświadczenie beneficjenta, że żądana kwota jest należna i wymagalna, a ponadto, że zobowiązany pomimo pisemnego wezwania w wyznaczonym w wezwaniu terminie nie wykonał lub wykonał nienależycie przedmiot umowy o ile: wezwanie zostanie podpisane przez osoby uprawnione do reprezentacji beneficjenta w tym zakresie, na dowód czego do wezwania dołączony zostanie odpis z właściwego rejestru wydruk wystawiony w okresie nie dłuższym niż 90 dni przed dniem doręczenia gwarantowi wezwania do zapłaty lub oryginał pełnomocnictwa lub jego kopia, uwierzytelniona za zgodność z oryginałem przez notariusza lub radcę prawnego, własnoręczność podpisów na wezwaniu zostanie potwierdzona przez notariusza lub radcę prawnego, w wezwaniu zostanie wskazany rachunek bankowy powoda - beneficjenta, na który pozwany - gwarant powinien dokonać zapłaty z tytułu gwarancji. Była to zatem gwarancja bezwarunkowa, nieodwołalna, płatna na pierwsze żądanie. Strony nie wprowadziły w treści gwarancji żadnych warunków, spełnienie których miałoby decydować o aktualizowaniu się obowiązku gwaranta, nie zawarły też w niej żadnych postanowień wyłączających możliwość dochodzenia roszczeń z gwarancji a powstałych wskutek odstąpienia od umowy którejkolwiek ze stron stosunku podstawowego. Tym samym umowie nadano cechy zobowiązania abstrakcyjnego, nieakcesoryjnego, którego istnienie nie zależy od istnienia i zakresu zobowiązania dłużnika ze stosunku podstawowego. Zobowiązanie gwaranta stanowiło zatem dług własny ubezpieczyciela. Z tych względów zarzut pozwanych zmierzający do wykazania braku istnienia roszczenia ze stosunku podstawowego, nie mógł wpłynąć na istotę rozstrzygnięcia. Jak wskazuje się w judykaturze, nawet nieważność umowy kreującej stosunek podstawowy, albo odstąpienie od niej przez jedną ze stron umowy, nie mają wpływu na istnienie ważnego zobowiązania gwaranta wobec gwarantariusza z umowy gwarancji ubezpieczeniowej (wyrok Sądu Najwyższego z 10 lutego 2010 r., V CSFC 233/09). W konsekwencji ustalonego charakteru gwarancji ubezpieczeniowej pozwani nie mogli bronić się przed żądaniem powoda zarzutami ze stosunku podstawowego, w tym okolicznością, że stosunek podstawowy nie istnieje wskutek odstąpienia od niego przez zobowiązanego. Nie ulega również wątpliwości, że powstałe roszczenie o zapłatę poniesionych przez powoda kosztów usunięcia wad w przedmiocie umowy nie traci bytu prawnego po odstąpieniu od tej umowy, wszak nawet ewentualne skuteczne odstąpienie odniosłoby skutek ex nunc.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawało także, iż pozwani, jak podnosili, nie mieli wiedzy o istnieniu wad i nie byli wzywani do ich usunięcia, skoro odpowiedzialność gwaranta nie ma charakteru odszkodowawczego a jego odpowiedzialność zawsze polega na zapłacie uzgodnionej w gwarancji określonej kwoty, tzw. sumy gwarancyjnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2005 r. sygn. akt 105/05). Nadto, także warunki gwarancji nie przewidywały konieczności przyznania przez zobowiązanego zasadności dochodzonych przez powoda roszczeń, co stałoby zresztą w sprzeczności z istotą gwarancji mającą na celu szybkie uzyskanie przez beneficjenta zaspokojenia swoich roszczeń do ściśle określonej kwoty bez wdawania się w długotrwały i czasochłonny proces.

Na koniec wskazać trzeba, że poręczenie wekslowe polega na przyjęciu odpowiedzialności za dług osoby podpisanej na wekslu. Odpowiedzialność takiego poręczyciela tylko formalnie opiera się na zobowiązaniu dłużnika głównego i pod tym względem różni się zasadniczo od odpowiedzialności ponoszonej na podstawie przepisów prawa cywilnego. Poza wyjątkiem formalnej nieważności weksla, nie jest ona bowiem uzależniona od tego, czy z materialnego punktu widzenia istniało ważne zobowiązanie wekslowe dłużnika głównego. Dlatego w doktrynie podkreśla się, że w art. 32 prawa wekslowego znajduje wyraz jedynie akcesoryjność formalna. Z tego względu zobowiązanie poręczyciela wekslowego ma w istocie charakter samodzielny (samoistny) co przejawia się w tym, że odpowiada on według treści weksla (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2009 r., V CSK 129/09, LEX nr 688047).

Mając na uwadze powyższe Sąd utrzymał w całości w mocy nakazu zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Kielcach w dniu 18 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 163/18.