Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2018 roku P. S. (1) wraz ze swoim kolegą M. S. przyjechał do miejscowości K., by spotkać się z kolegami. Późnym wieczorem koledzy P. S. (1) i M. S. udali się do swoich domów. P. S. (1) i M. S. nie mieli pomysłu co dalej robić. Chodzili się po K.. W pewnym momencie wpadli na pomysł, żeby odrywać emblematy różnych marek pojazdów.

W nocy z 27 na 28 czerwca 2018 roku P. S. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim M. S. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia jednego emblematu z logo marki od samochodu V. (...) nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...) w K., o wartości 100 zł na szkodę Z. K., jednego emblematu z logo marki od samochodu M. nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...). K. oraz częściowego oderwania od lewego tylnego nadkola listwy ozdobnej i pogięcia tylnej wycieraczki o wartości 500 zł na szkodę M. i K. N., jednego emblematu z logo marki od samochodu A. nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...), o wartości 200 zł na szkodę A. O., dwóch emblematów z logo marki od samochodu D. (...) nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...). K., o wartości 500 zł na szkodę M. M., jednego emblematu z logo marki od samochodu marki C. nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...) o wartości 100 zł na szkodę R. Z. (1), to jest mienia łącznej wartości 1550 zł, jednego emblematu z logo marki od samochodu M. nr rej. (...) zaparkowanego na ul. (...) o wartości 150 zł na szkodę E. K. (1).

Następnie skradzione emblematy wyrzucili na pole w K.. Wartość skradzionych emblematów wynosiła łącznie 1550 zł. Oskarżony nie naprawił wyrządzonej szkody.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego P. S. (1) (k. 33-34, k. 68)

- zeznania świadkaE. K. (1) (k. 2-5)

- zeznania świadka Z. K. (k. 7-8)

- zeznania świadka M. N. (k. 10-13)

- zeznania świadka M. M. (k. 15, 16, 18, 19)

- zeznania świadka R. Z. (2) (k. 23-26)

- zeznania świadka A. O. (k. 28-29)

P. S. (1) urodził się (...). Jest kawalerem. Ma wykształcenie gimnazjalne. Obecnie jest uczniem 2 klasy Technikum (...) Samochodowych w Centrum (...) w G.. Nie ma żadnego majątku. Pozostaje na utrzymaniu rodziców. Nie był uprzednio karany.

Dowód:

- dane podane do protokołu przesłuchania podejrzanego (k. 33-33v)

- dane o podejrzanym (k. 36)

- pisma ze Starostwa Powiatowe w W. (k. 35)

- pismo z A. (...) k. 37)

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego (k. 38)

P. S. (1) w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Podniósł, że wraz z kolegą M. S. przyjechali do K., żeby spotkać się z kolegami. Gdy z uwagi na późną porę koledzy poszli do swoich domów, błąkali się po miejscowości K., mijając różne pojazdy. Nie pamięta, który pierwszy wpadł na pomysł i oderwał emblemat z samochodu V. (...) zaparkowanego przy ul. (...). Następnie chodzili po innych ulicach: (...), (...). K. i odrywali emblematy od różnych marek pojazdów. Emblematy wyrzucili gdzieś na pole w K.. (k. 33-34)

P. S. (1) przed Sądem przyznał się do zarzucanego mu czynu. Oświadczył, że nie kontaktował się z pokrzywdzonymi ze wstydu. Ocenił, że ich zachowanie było głupie i wykazał skruchę. (k. 68)

W ocenie Sądu przyznanie się do winy P. S. (1) nie budzi wątpliwości. Sąd jego wyjaśnienia, w których potwierdził on okoliczności wskazane w przedstawionym mu zarzucie przyjął w całości za podstawę poczynionych ustaleń faktycznych, uznając je za spójne, logiczne, a w konsekwencji również wiarygodne. W ocenie Sądu przedstawiony przez niego opis zdarzenia korespondował z kompletnymi zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, co generalnie pozwoliło na precyzyjne i niepozostawiające wątpliwości odtworzenie przebiegu wydarzeń z dnia 27 na 28 czerwca 2018 roku. W ocenie Sądu w wyjaśnieniach oskarżonego brak jest elementów świadczących o konfabulacji czy próbie manipulowania faktami.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków świadkaE. K. (1) (k. 2-5), Z. K. (k. 7-8), M. N. (k. 10-13), M. M. (k. 15, 16, 18, 19), R. Z. (2) (k. 23-26), A. O. (k. 28-29). Zeznania tych świadków są logiczne, rzeczowe, konsekwentne i korelują z wyjaśnieniami P. S. (1). Świadkowie ci w pełni obiektywnie i szczerze opisali w swoich zeznaniach tylko i wyłącznie to, co jest im rzeczywiście wiadome w sprawie. Nie ujawniły się w sprawie żadne okoliczności które mogłyby podważać wiarygodność ich zeznań.

Sąd jako wiarygodne ocenił dowody z dokumentów. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Tak zgromadzony i oceniony materiał dowodowy dostarczył wystarczających podstaw do uznania, że wina oskarżonego nie budzi wątpliwości.

P. S. (1) został oskarżony o to, że w okresie od 27 do 28 czerwca 2018 roku w K., woj. (...)- (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim dokonał zaboru w celu przywłaszczenia emblematów z logo marek zaparkowanych w tej miejscowości pojazdów różnych marek, to jest:

- jednego emblematu z logo marki od samochodu A. nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...), o wartości 200 zł na szkodę A. O.,

- jednego emblematu z logo marki od samochodu V. (...) nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...), o wartości 100 zł na szkodę Z. K.,

- jednego emblematu z logo marki od samochodu M. nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...) o wartości 150 zł na szkodę E. K. (1),

- jednego emblematu z logo marki od samochodu M. nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...). K. oraz częściowego oderwania od lewego tylnego nadkola listwy ozdobnej i pogięcia tylnej wycieraczki o wartości 500 zł na szkodę M. i K. N.,

- dwóch emblematów z logo marki od samochodu D. (...) nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...). K., o wartości 500 zł na szkodę M. M.,

- jednego emblematu z logo marki od samochodu marki C. nr rej. (...) zaparkowanego przy ul. (...) o wartości 100 zł na szkodę R. Z. (1),

to jest mienia łącznej wartości 1550 zł, to jest o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk.

Zgodnie z art. 278 § 1 kk ten, kto zabiera cudzą rzecz w celu przywłaszczenia podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przedmiotem wykonawczym kradzieży jest cudza rzecz ruchoma, czyli rzecz, którą sprawca nie ma prawa rozporządzać i którą to obejmuje we władanie wbrew woli jej właściciela lub innej uprawnionej osoby. Przedmiotem kradzieży nie mogą być natomiast dokumenty nieposiadające wartości majątkowej (sprzedażnej), jak na przykład: dyplomy, zaświadczenia, legitymacje, dowody tożsamości, formularze służbowe. (Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV)

Kradzież jest więc czynem, który z uwagi na zamiar sprawcy polega właśnie na trwałym pozbawieniu możliwości korzystania z własnej rzeczy przez pokrzywdzonego (O. Górniok, Glosa do uchw. SN z 23.4.1998 r., I KZP 1/98, s. 637). Natomiast nie ma tu znaczenia, czy sprawca zaboru na trwałe włączy do swego majątku przedmiot czynu, czy też w krótkim czasie po zaborze dokona zbycia rzeczy skradzionej (tak słusznie S. Łagodziński, Glosa do uchw. SN z 23.4.1998 r., I KZP 1/98, s. 105). Dokonanie zaboru poprzedza czynność związaną z wyjęciem rzeczy spod władania uprawnionej osoby.

Istota czynności wykonawczej kradzieży polega na zaborze, a więc na wejściu w posiadanie rzeczy, która do czasu czynu sprawcy była we władaniu innej, uprawnionej osoby. Innymi słowy, zabór to wyjęcie rzeczy spod władania osoby uprawnionej, bez jej zgody i bez żadnej podstawy prawnej, która mogłaby do takiego czynu uprawniać i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę (wyr. SN z 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 7–8, poz. 5; post. SN z 4.10.2012 r., III KK 285/12, L.). Zabór jest dokonany w chwili objęcia rzeczy w faktyczne władanie przez sprawcę, nie jest istotne to, czy sprawca zdołał następnie urzeczywistnić swój zamiar rozporządzania rzeczą, czy też nie (zob. wyr. SN z 21.1.1985 r., II KR 311/84, OSNPG 1985, Nr 8, poz. 110).

Zaborowi rzeczy przy kradzieży musi towarzyszyć zamiar kierunkowy, jakim jest chęć przywłaszczenia cudzej rzeczy. Jest to niezbędny element związany z przypisaniem sprawcy zaboru cudzej rzeczy, odpowiedzialności karnej za kradzież.

Bezsprzecznie P. S. (1) i nieletni M. S. przebywali w nocy z 27 na 28 czerwca 2018 roku w miejscowości K.. Dokonali oni wówczas wspólnie i w porozumieniu zaboru emblematów od różnych marek pojazdów zaparkowanych przy ul. (...). K., Sportowej - poprzez oderwanie ich od samochodów. Zabór emblematów był przez oskarżonego i M. S. dokonywany w celu przywłaszczenia. Ich działanie niewątpliwie wyczerpało znamiona cytowanego wyżej przepisu art. 278 § 1 kk.

Oskarżony dopuścił się powyższego czynu w warunkach czynu ciągłego opisanego w art. 12 kk, bo w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu. W myśl art. 12 kk, dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego. Przesłanka powziętego z góry zamiaru oznacza, że sprawca chce popełnić dwa lub więcej zachowań albo przewiduje możliwość ich popełnienia i na to się godzi (post. SN z 12.4.2007 r., WZ 7/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 817), a zarazem przystępując do realizacji pierwszego zachowania, obejmuje zamiarem wszystkie zachowania połączone znamieniem ciągłości (wyr. SN z 9.12.2009 r., V KK 290/09, OSNwSK 2009, Nr 1, poz. 2519).

Oskarżony wraz z M. S. dokonywał poszczególnych kradzieży w krótkich odstępach czasu - wszystkie zostały dokonane w nocy z 27 na 28 czerwca 2018 roku, stosując taką samą metodę kradzieży i dokonując zaboru tych samych przedmiotów – emblematów. Celowo wybierali emblematy różnych marek, co wskazuje że ich działanie było zaplanowane i przemyślane.

Sąd, przypisując oskarżonemu działanie w formie współsprawstwa miał na uwadze orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym: „Współsprawstwo (art. 18 § 1 kk) - od strony przedmiotowej - nawet jeżeli nie musi polegać na realizacji znamion czasownikowych ujętych w opisie typu czynu zabronionego w części szczególnej Kodeksu karnego (lub przepisach karnych innych ustaw), w każdym przypadku wymaga, by sprawca podjął takie zachowanie, które na gruncie przyjętego porozumienia stanowiło konieczny lub bardzo istotny warunek realizacji przez innego współsprawcę znamion czynności wykonawczej ujętych w danym typie czynu zabronionego” oraz „(…) współsprawstwo nie może polegać wyłącznie na biernej obserwacji zachowań innej osoby, realizującej znamiona typu czynu zabronionego, choćby towarzyszyła temu świadomość karygodności tego zachowania, a nawet pełna jego akceptacja” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.12.2011 r., II KK 162/11), „działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu, może nastąpić per facta concludentia. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. Niezbędnym elementem współsprawstwa jest porozumienie. Wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Ustawa nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany” (Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012 r., II AKa 73/12). Bezsprzecznie w ocenie Sądu oskarżony w zakresie zarzucanych mu czynów, działał wspólnie i w porozumieniu z nieletnim, co do którego materiały wyłączono do odrębnego rozpoznania.

Sąd w przedmiotowej sprawie nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania oskarżonemu winy. Należy uznać, że oskarżony jako w pełni poczytalna osoba, z pewnością zdawał sobie sprawę z charakteru popełnionego przez siebie czynu i miał możliwość pokierowania swoim postępowaniem. Wiedział również o karalności popełnianych przez siebie zachowań – ich karalność jest powszechnie znana.

Na marginesie dodać należy, że Sąd mając na uwadze fakt, że z dniem 15 listopada 2018 roku nastąpiła zmiana treści art. 12 kk, dokonał analizy, która ustawa jest względniejsza dla oskarżonego. Z tą datą, art. 12 § 2 kk przewiduje, że odpowiada jak za jeden czyn zabroniony wyczerpujący znamiona przestępstwa ten, kto w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu tej samej albo takiej samej sposobności lub w podobny sposób popełnia dwa lub więcej umyślnych wykroczeń przeciwko mieniu, jeżeli łączna wartość mienia uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo.

W myśl art. 4 § 1 kk jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. "Nie ulega wątpliwości, iż przepis art. 4 § 1 kk normuje zagadnienia tzw. prawa intertemporalnego. Tym mianem doktryna i orzecznictwo określają przepisy zawierające reguły stosowania ustawy karnej w przypadku wystąpienia kolizji ustaw karnych w czasie, to jest wówczas, gdy inna ustawa obowiązuje w czasie popełnienia przestępstwa (ustawa dawna), a inna w czasie orzekania (ustawa nowa)". Przyjmuje się wówczas prymat stosowania ustawy nowej, obowiązującej w czasie orzekania. Od tej zasady – tenże przepis – przewiduje wyjątek – na rzecz ustawy obowiązującej poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. A zatem w razie modyfikacji penalizacji ustawa nowa ma zastosowanie wtedy, gdy nie jest dla sprawcy surowsza. W razie wątpliwości którą z kolidujących ustaw należy uznać za względniejszą dla sprawcy, stosuje się – zgodnie z treścią art. 4 § 1 kk – ustawę nową (art. 4 KK red. Stefański 2017, wyd. 19/B. Kunicka-Michalska).

W ocenie sądu względniejsza dlaP. S. (1) była ustawa obowiązująca uprzednio, tj. w dacie popełnienia przez niego czynu, bowiem obecny stan prawny przewiduje konstrukcję przestępstwa ciągłego składającego się z więcej niż jednego wykroczenia, które razem uzasadniają odpowiedzialność za przestępstwo ze względu na łączną wartość mienia.

Sąd stosując – na podstawie art. 4 § 1 kk – przepisy Kodeksu Karnego obowiązujące do dnia 14 listopada 2018 roku w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 04 października 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks wykroczeń oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018r., poz. 2077) i ustalając, że oskarżony P. S. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i uznając, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie przeciwko oskarżonemu na okres 3 lat próby.

W myśl art. 66 § 1 kk, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W ocenie Sądu powyższe okoliczności zachodzą w niniejszym przypadku. Otóż wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu nie są w ocenie Sądu znaczne. Przy ustalaniu stopnia winy Sąd badał w pierwszej kolejności czy oskarżony miał możliwość rozpoznania znaczenia swego czynu, przy uwzględnieniu jego poziomu rozwoju intelektualnego, emocjonalnego i społecznego, a także stanu jego wiedzy i doświadczenia życiowego. Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności ustalonych w toku niniejszego postępowania, które miały bezpośredni i pośredni wpływ na zaistniałą sytuację oraz uwzględniając, że dopuszczenie się kradzieży miało w odniesieniu do oskarżonego wyłącznie incydentalny charakter, Sąd doszedł do przekonania, że jego stopień zawinienia nie był znaczny.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 kk. Zgodnie z art. 115 § 2 kk, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Rodzajowym przedmiotem ochrony przestępstw uregulowanych w rozdziale XXXV Kodeksu karnego jest mienie, w którym to znajduje się art. 278 kk jest własność i inne prawa majątkowe (art. 44 Kodeksu cywilnego). Oskarżony przez swoje zachowanie wykazał się brakiem poszanowania cudzej własności, mając pełną świadomość swojego przestępczego działania. Sąd uwzględnił jednak także stosunkowo niewielką wartość przedmiotów kradzieży, sposób i okoliczności w których doszło do popełnienia czynu zabronionego, a w szczególności to, że oskarżony nie zastanawiał nad ewentualnymi konsekwencjami swojego zachowania, sam przyznając, że popełnił ten czyn ,,z głupoty” .Powyższe świadczy o ogromnej niedojrzałości P. S. (1) i nie pozwala potraktować go jako osoby wysoce zdemoralizowanej.

Sąd miał także na względzie, że oskarżony nie był uprzednio osobą karaną oraz okoliczność, że przyznał się do winy i wyraził skruchę.

Kolejną przesłanką wskazaną w art. 66 § 1 kk jest to, by okoliczności popełnienia czynu nie budziły wątpliwości. W niniejszej sprawie P. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, potwierdził fakt zaistnienia zdarzenia. Jego oświadczenie w tym zakresie znajduje odzwierciedlenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, z którego wynika niezbicie, że dopuścił się on zarzucanego mu przestępstwa.

Oskarżony dotychczas prowadził poprawny tryb życia. Nie wchodził w konflikt z prawem. Jego zachowanie objęte niniejszym postępowaniem miało więc charakter incydentalny. Zatem właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia skłaniają Sąd do przekonania, że oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego - mimo warunkowego umorzenia wobec niego postępowania karnego. W ocenie Sądu groźba ewentualnego podjęcia warunkowo umorzenia postępowania karnego w razie nieprzestrzegania przez oskarżonego porządku prawnego, będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów postępowania, w szczególności w zakresie zapobieżenia popełnienia przez nią kolejnych przestępstw. Zdaniem Sądu okres próby 3 lat, na który następuje warunkowe umorzenie postępowania, pozwoli zweryfikować to, czy oskarżony będzie rzeczywiście przestrzegał porządku prawnego. Sąd pozytywnie ocenił to, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, okazując krytyczny stosunek co do swojego postępowania, co również stanowiło pozytywną przesłankę kryminologiczną w odniesieniu do jej osoby.

Zgodnie z § 2 wskazanego powyżej przepisu, warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności. W niniejszej sprawie przesłanka formalna wskazana w art. 66 § 2 kk została zatem spełniona. Popełnienie przestępstwa z art. 278 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w wyznaczonym okresie próby, Sąd na podstawie art. 67 § 2 kk oddał go pod dozór kuratora sądowego.

W myśl art. 67 § 3 kk, umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, w związku z czym Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz na rzecz: A. O. kwoty 200 złotych, Z. K. kwoty 100 złotych, E. K. (1) kwoty 150 złotych, M. N. i K. N. kwoty 500 złotych, M. M. kwoty 500 zł złotych noraz na rzecz R. Z. (1) kwoty 100 złotych.

Zdaniem Sądu warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dowodząc braku bezkarności dla tego typu zachowań. Jest przy tym wystarczające do tego, by podziałało na niego powstrzymująco i uświadomiło mu nieuchronność poniesienia odpowiedzialności za naruszenie porządku prawnego w przypadku kolejnego wejścia w konflikt z prawem.

Na postawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714) Sąd zasądził ze Skarbu Państwa na rzecz adw. P. O. kwotę 504 złotych powiększoną o podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. W myśl art. § 17 ust. 2 pkt 3 opłaty za obronę wynoszą przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym lub przed wojskowym sądem garnizonowym - 420 zł, zaś zgodnie z § 20 w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20% (a zatem w niniejszej sprawie 420 zł + 84 zł). Zgodnie zaś z § 4 pkt 3 w/w rozporządzenia, opłatę podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk, mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.