Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2018r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2018r. w Suwałkach

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o ustalenie wysokości kapitału początkowego i wysokość emerytury

w związku z odwołaniem J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 28 lutego 2018 znak (...) i 1 marca 2018 r. znak (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że do ustalenia wartości kapitału początkowego i wysokości emerytury J. S. uwzględnia:

a.  okres zatrudnienia w Zakładzie (...)w W. od 11 października 1977r. do 28 lutego 1979r.;

b.  okres zatrudnienia w Wojewódzkim (...)od 9 lipca 1984r. do 31 grudnia 1984r.;

c.  okres składkowy 6 (sześciu) miesięcy niewykonywania pracy po ustaniu 31 lipca 1982r. zatrudnienia w Zakładzie (...)w W. oraz kwotę 38.400 (trzydzieści osiem tysięcy czterysta) złotych stanowiącą odprawę wypłaconą po ustaniu zatrudnienia;

d.  wynagrodzenie za miesiące: maj, czerwiec i lipiec 1982r. w wysokości po 6.400 (sześć tysięcy czterysta) złotych miesięcznie z tytułu zatrudnienia w Zakładzie (...)w W..

2.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na rzecz J. S. 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z 1.03.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., powołując się na przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz.1383 ze zm.), przyznał J. S. prawo do emerytury, zawieszając ją z powodu kontynuowania zatrudnienia. Decyzję tę poprzedziła decyzja z 28.02.2018 r. o ustaleniu J. S. kapitału początkowego.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy nie uwzględnił zatrudnienia od 11.10.1977 r. do 28.02.1979 r., gdyż przedłożone świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych. Nie uwzględniono też dochodów z lat 1977 – 1982, gdyż zaświadczenie Rp-7 z (...)w W. zostało wystawione na podstawie świadectwa pracy z 31.07.1982 r. i wskazanego tam wynagrodzenia oraz urlopów bezpłatnych.

W odwołaniu od tej decyzji J. S. domagał się jej zmiany i uwzględnienia przy obliczaniu kapitału początkowego pominiętego przez organ rentowy okresu od 11.10.1977 r. do 28.02.1979 r. zatrudnienia w Zakładzie (...)w W. oraz dochodów za lata 1977- 1982 uzyskiwanych w tym zakładzie. Ponadto wnosił o przeliczenie wysokości emerytury przy uwzględnieniu ponownie obliczonego kapitału początkowego. Jednocześnie zastrzegł możliwość zgłaszania dalszych wniosków.

Na rozprawie 17.10.2018 r. wnosił dodatkowo o zaliczenie zatrudnienia od 9.07.1984 r. do 31.12.1984 r. w Wojewódzkim(...)w S. oraz sześciomiesięcznej odprawy wypłaconej w 1982 r. w związku z likwidacją zakładu pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał podstawy skarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

J. S. (ur. (...)) wystąpił z wnioskiem o emeryturę 15.02.2018 r. W związku z tym organ rentowy musiał ustalić kapitał początkowy na dzień 01.01.1999 r.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy nie uwzględnił zatrudnienia od 11.10.1977 r. do 28.02.1979 r. w Zakładzie (...)w W., gdyż przedłożone świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych. Nie uwzględniono też dochodów z lat 1977 – 1982, gdyż zaświadczenie Rp-7 z(...)w W. zostało wystawione na podstawie świadectwa pracy z 31.07.1982 r. i wskazanego tam wynagrodzenia. Ponadto wnioskodawca domagał się zaliczenia sześciomiesięcznej odprawy wypłaconej w 1982 r. w związku z likwidacją tego zakładu pracy, a także zatrudnienia od 9.07.1984 r. do 31.12.1984 r. w Wojewódzkim (...)w S..

Odnośnie zatrudnienia w Zakładzie (...)w W., wnioskodawca przedstawił świadectwo pracy, sporządzone z datą 31 lipca 1982 r., to jest w ostatnim dniu zatrudnienia, z którego wynika, że był tam zatrudniony w pełnym wymiarze godzin od 11.10.1977 r. do 31.07.1982 r. jako kierowca. Wskazano, że otrzymywał wynagrodzenie według UZP w Budownictwie płaca zasadnicza 5.500 zł., dodatek funkcyjny 900 zł. i rekompensaty na siebie i członków rodziny. Z zapisów tego świadectwa pracy wynika też, że stosunek pracy został rozwiązany – wygasł w związku z likwidacją zakładu pracy i z tego tytułu pracownik pobrał sześciomiesięczną odprawę w myśl uchwały 169. Świadectwo zostało opatrzone pieczęcią nagłówkową pracodawcy oraz pieczątką imienną Kierownika R. C., ale podpisane nieczytelnym podpisem w zastępstwie, według twierdzeń wnioskodawcy przez Główną Księgową (akta rentowe k.9).

Dodatkowo zatrudnienie w tym zakładzie potwierdza wpis w legitymacji ubezpieczeniowej wnioskodawcy, dokonany przez Główną Księgową H. S. w tej samej dacie, co świadectwo pracy, to jest 31.07.1982 r., z tym, że jako początek zatrudnienia wskazano 1.03.1979 r. Organ rentowy nie kwestionował zatrudnienia J. S. od 1.03.1979 r. do 31.07.1982 r. wynikającego z wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej.

Nie pozyskano akt osobowych wnioskodawcy z tego okresu zatrudnienia, mimo poszukiwań w różnych archiwach. Natomiast sporny okres zatrudnienia potwierdzają zapisy w kwestionariuszach osobowych składanych przy zawieraniu umów o pracę z Wojewódzkim (...)w S. (koperta k. 26 akt) i w (...) Fabryce (...) w S. (koperta k. 28 akt). Wprawdzie w aktach tych brak odpisów świadectwa pracy, czy innych dokumentów potwierdzających zatrudnienie, ale konsekwentne wskazywanie zatrudnienia od 11.10.1977 r. do 31.07.1982 r. nie jest przypadkowe i Sąd uznał ten sporny okres za udowodniony w oparciu o przedstawione dowody.

Na okoliczność zatrudnienia wnioskodawcy w tym okresie zeznawał świadek Z. N. (k.29 odw.), który pracował również w Zakładzie (...)w W.. Tę okoliczność wykazał swoją legitymacją ubezpieczeniową z wpisem, że zatrudniony był tam jako kierowca od 10.11.1978 r. do 28.02.1991 r. Potwierdził on, że gdy przyszedł do pracy, wnioskodawca już pracował i był zatrudniony do likwidacji zakładu pracy.

Drugi sporny okres dotyczył zatrudnienia wnioskodawcy od 9.07.1984 r. do 31.12.1984 r. w Wojewódzkim (...)w S.. W odnalezionych aktach osobowych (k.26) znajduje się skierowanie do pracy Wydziału (...)w S. z 20.06.1984 r. w Wojewódzkim (...)w S., wniosek kierownika komórki organizacyjnej tego zakładu z 9.07.1984 r. w sprawie zatrudnienia pracownika J. S. z dniem 9.07.1984 r. na stanowisku kierowcy i umowa o pracę sporządzona w tym samym dniu, wskazująca, że J. S. został zatrudniony na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodowego. Sporny okres zatrudnienia potwierdza też wpis w legitymacji ubezpieczeniowej wnioskodawcy, z tym, że nieczytelna jest pieczęć i podpis osoby upoważnionej (k. 5 akt rentowych).

J. S. dysponował świadectwem pracy Wojewódzkiego (...)w S., wskazującego na zatrudnienie od 1.01.1985 r. do 6.11.1985 r. w tym zakładzie na stanowisku kierowcy. Z akt osobowych wynika, że zakład przeszedł reorganizację, pracownicy zostali przejęci przez następcę prawnego, stąd pominięcie, oczywiście błędne w świadectwie pracy wcześniejszego zatrudnienia od 9.07.1984 r.

Sąd uznał za udowodniony sporny okres zatrudnienia wnioskodawcy od 9.07.1984 r. do 31.12.1984 r. w Wojewódzkim (...)w S. na podstawie dowodów przedstawionych powyżej.

Wnioskodawca domagał się też uwzględnienia przy obliczaniu kapitału początkowego pominiętych przez organ rentowy dochodów za lata 1977- 1982 uzyskiwanych w Zakładzie (...)w W. oraz sześciomiesięcznej odprawy wypłaconej w 1982 r. w związku z likwidacją tego zakładu pracy. Jako podstawę tych żądań wskazał zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu sporządzone 15.03.2004 r. roku przez następcę prawnego – (...)w W. (k. 24 akt rentowych) oraz zapisy w świadectwie pracy.

Odnośnie doliczenia wnioskowanych dochodów za cały okres zatrudnienia, nie uwzględniono w tym zakresie wpisów RP-7, z uwagi na to, że sporządzone ono zostało w oparciu o zapisy w świadectwie pracy, dotyczące ostatnio otrzymywanego wynagrodzenia. Jego płaca zasadnicza wynosiła 5.500 zł. plus dodatek funkcyjny 900 zł. Wysokość ostatnio otrzymywanego wynagrodzenia do świadectwa pracy wylicza się z ostatnich trzech miesięcy i tylko w tym zakresie uwzględniono wniosek. W ciągu całego okresu zatrudnienia wynagrodzenie z pewnością ulegało zmianom, stąd nie można przyjąć, że zapisy w zaświadczeniu Rp-7 są prawidłowe.

Ze świadectwa pracy dotyczącego zatrudnienia w Zakładzie (...)w W. wynika, że wnioskodawca pobrał sześciomiesięczną odprawę w związku z likwidacją zakładu pracy, w myśl uchwały 169. Kolejne zatrudnienie podjął 1.02.1983 r. w (...) Fabryce (...) w budowie w S. (świadectwo pracy k. 10 akt rentowych). Tak więc przez 6 miesięcy pozostawał bez pracy. Z tego tytułu zaliczeniu do okresów składkowych podlegał okres 6 miesięcy niewykonywania pracy po ustaniu 31.07.1982 r. zatrudnienia w Zakładzie (...) Ministerstwa Kultury i Sztuki Brygadzie (...) w W. oraz kwota 38.400 zł. stanowiąca odprawę wypłacona z tego tytułu. Wysokość odprawy wyliczono w oparciu o zapis w świadectwie pracy (płaca zasadnicza 5.500 zł. i dodatek funkcyjny 900 zł. x 6 miesięcy).

Sąd zważył, co następuje:

Jak stanowi art. 173 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz.1383 ze zm.), kapitał początkowy jest obliczany dla każdego ubezpieczonego urodzonego po 31.12.1948 r. a przed 01.01.1999 r., opłacającego składkę na ubezpieczenia społeczne lub za którego składkę tę opłacał płatnik składek. Stanowi on rodzaj rozliczenia z systemem ubezpieczeń społecznych obowiązującym przed 1999 r. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 01.01.1999 r. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej, podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Do podstawy wymiaru świadczenia przyjmuje się zatem składniki wynagrodzenia (przychód, dochód), które w rozumieniu przepisów o podstawie wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, obowiązujących we wskazanym przez wnioskodawcę okresie, podlegały składce na ubezpieczenia społeczne. Nie uwzględnia się natomiast składników wynagrodzenia wyłączonych z tego obowiązku.

Przy ustalaniu, czy istnieje obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne od określonych składników wynagrodzenia i innych świadczeń, które zostały uzyskane przez pracownika w czasie trwania stosunku pracy, stosuje się przepisy obowiązujące w okresie, w którym te składniki wynagrodzenia zostały wypłacone. W 1982 r., w którym została wypłacona J. S. sześciomiesięczna odprawa z tytułu rozwiązania stosunku pracy, kwestie te regulowało rozporządzenie Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 19 sierpnia 1968 r. w sprawie obliczania podstawy emerytury lub renty, zasiłków z ubezpieczenia na wypadek choroby i macierzyństwa oraz składek na ubezpieczenia społeczne (Dz.U. z 1968 r., Nr 35, poz. 246 w wersji obowiązującej od dnia 1 stycznia 1977 r.). Zgodnie z § 1 tego rozporządzenia podstawę wymiaru emerytury lub renty, zwaną dalej „podstawą wymiaru”, stanowi przeciętny miesięczny zarobek w gotówce i w naturze - zależnie od wniosku zainteresowanego: 1) albo z ostatnich 12 miesięcy zatrudnienia, albo 2) z kolejnych 24 miesięcy zatrudnienia dowolnie wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 12 lat zatrudnienia. W myśl § 2 rozporządzenia, za zarobek, jaki przyjmuje się do obliczenia podstawy wymiaru z tytułu zatrudnienia w uspołecznionym zakładzie pracy, uważa się zarobek w gotówce określony w § 3 oraz wartość świadczeń w naturze określonych w § 4. Stosownie do § 3 ust. 1 rozporządzenia za zarobek w gotówce uważa się wypłaty zaliczone do osobowego funduszu płac, z wyjątkiem wypłat wymienionych w załączniku do rozporządzenia.

Sześciomiesięczna odprawa z tytułu rozwiązania z pracownikiem stosunku pracy, wypłacona na podstawie § 6 ust. 1 uchwały Nr 169 Rady Ministrów z dnia 17 sierpnia 1981 r. w sprawie dodatkowych świadczeń dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy zmieniających pracę (M.P. z 1981 r., Nr 21, poz. 195), jest zaliczana do składników osobowego funduszu płac, które co do zasady były uwzględniane w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie z § 7 ust. 2 tej uchwały, odprawa, o której mowa w § 6 ust. 1, jest zaliczana przez zakład pracy do wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac w rozumieniu przepisów w sprawie wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac. Do tych przepisów zalicza się uchwała Nr 157 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 r. w sprawie wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac (M.P. z 1976 r., Nr 43, poz. 211 ze zm.). Zgodnie z § 1 ust. 1 tej uchwały ma ona zastosowanie do wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym osobowym i bezosobowym funduszem płacy. To, jakie składniki funduszu płac zaliczane są do osobowego, a jakie do bezosobowego funduszu płac, wymienia uchwała Nr 158 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 r. w sprawie składników funduszu płac (M.P. 1976 Nr 43, poz. 212 ze zm.). Zgodnie z § 5 pkt 1 i zdaniem ostatnim tego paragrafu uchwały, do osobowego funduszu płac zalicza się wypłaty pieniężne i wartość świadczeń w naturze na rzecz pracowników z tytułu zatrudnienia na podstawie stosunku pracy, w szczególności wypłaty wynagrodzeń i świadczeń wymienionych w załączniku nr 1 do uchwały. Z kolei zgodnie z § 6 ust. 1 uchwały Rady Ministrów Nr 158 do bezosobowego funduszu płac zalicza się wynagrodzenie z tytułu umów zlecenia lub umów o dzieło, polegających głównie na osobistej pracy, dla której wykonania ze względu na jej doraźny lub przejściowy charakter albo ze względu na niewielkie rozmiary nie jest przewidziane w planie jednostki gospodarki uspołecznionej zatrudnienie pracowników, oraz niektóre inne wypłaty na rzecz pracowników obcych lub innych osób nie będących pracownikami, w szczególności wynagrodzenia i inne wypłaty wymienione w załączniku nr 2 do uchwały.

Analizując § 5 i 6 uchwały Rady Ministrów Nr 158, trzeba stwierdzić, że sześciomiesięczna odprawa z tytułu rozwiązania stosunku pracy, która została wypłacona J. S., jest wypłatą pieniężną zaliczoną do osobowego funduszu płac, ponieważ wnioskodawca pracował na podstawie stosunku pracy, a nie na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło. Biorąc pod uwagę § 5 i 6 uchwały Rady Ministrów Nr 158 oraz wcześniej powołany § 7 ust. 2 uchwały Rady Ministrów Nr 169, odprawę tę należy zaliczać do wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym osobowych funduszem płac zgodnie z uchwałą Rady Ministrów Nr 157 z dnia 7 grudnia 1976 r. w sprawie wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac. Tego rodzaju wynagrodzenia są wymienione w § 4 pkt 1 lit. b uchwały Nr 158 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 r. w sprawie składników funduszu płac, który to przepis wprost zalicza je do składników funduszu płac należących do osobowego funduszu płac. Niewątpliwie jednak na podstawie § 4 ust. 1 lit. b uchwały Rady Ministrów Nr 158 (mającej zastosowanie w niniejszej sprawie) sześciomiesięczna odprawa z tytułu rozwiązania z pracownikiem stosunku pracy, o której mowa w § 6 ust. 1 uchwały Nr 169 Rady Ministrów, należy do składników wynagrodzenia wchodzących do osobowego funduszu płac. Przyjmując ustalenie, że w 1982 r. sześciomiesięczna odprawa z tytułu rozwiązania z pracownikiem J. S. stosunku pracy należała do składników osobowego funduszu płac i w tym roku powinny być odprowadzone od tego świadczenia składki na ubezpieczenie społeczne, to świadczenie należy uwzględnić przy obliczeniu podstawy wymiaru emerytury. Stanowisko takie zajął m.in. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 21.02.2018 r. w sprawie sygn. akt III AUa 750/17, szczegółowo je argumentując. Sąd w niniejszej sprawie w całości to stanowisko aprobuje.

Inną kwestią jest natomiast wykazanie, że sześciomiesięczna odprawa z tytułu rozwiązania z pracownikiem stosunku pracy została wypłacona w określonej wysokości. W sprawie, w której przedmiotem jest prawo do świadczenia emerytalnego lub wysokość tego świadczenia, wymaga się dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych oraz precyzyjnych, potwierdzających czy uprawdopodobniających w stopniu graniczącym z pewnością nie tylko fakt zatrudnienia, ale i pozostałe okoliczności związane ze świadczeniem pracy i wysokością uzyskiwanego wynagrodzenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 4 grudnia 2012 r., III AUa 528/12). Wysokość zarobków stanowiących podstawę obliczenia emerytury nie może być ustalana hipotetycznie, w oparciu jedynie o domniemanie. Taki pogląd zaprezentował Sąd Najwyższy w wyrok z 4 lipca 2007 r. (I UK 36/07). Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że dla celów obliczenia wysokości emerytury organ rentowy musi dysponować pewnymi danymi co do wysokości dochodów ubezpieczonego stanowiących podstawę obliczenia wysokości świadczeń emerytalnych. Wprawdzie w postępowaniu cywilnym sąd nie jest związany takimi ograniczeniami w dowodzeniu, jakie odnoszą się do organu rentowego w postępowaniu rentowym, jednak ustalenia dokonywane przez sąd muszą być oparte na konkretnych dowodach. Powyższe zatem daje podstawę do przyjęcia, że wynagrodzenie, stanowiące podstawę wymiaru składek, należy wykazać w sposób niebudzący wątpliwości w określonej wysokości kwotowej. Nie jest możliwie oparcie się jedynie na jego twierdzeniach, że wnioskodawca otrzymał sporne świadczenie.

Nie ulega jednak wątpliwości, że w świadectwie pracy wystawionym przez Zakład (...)w W. 31 lipca 1982 r., widnieje informacja o wypłaceniu J. S. odprawy w wysokości sześciomiesięcznego przeciętnego wynagrodzenia ostatnio przez niego pobieranego. Z dokumentu tego wynika również, że wnioskodawca ostatnio otrzymywał wynagrodzenie według Układu Zbiorowego Pracy w Budownictwie w wysokości: płaca zasadnicza 5.500 zł. i dodatek funkcyjny 900 zł. Do wyliczenia odprawy z tytułu rozwiązania stosunku pracy należało zatem przyjąć te składniki wynagrodzenia. Nie ma podstaw do podważania wiarygodności zapisu w świadectwie pracy. Sześciomiesięczna odprawa z tytułu z rozwiązania stosunku pracy wyniosła zatem 38.400 zł.

Art. 6 ust.2 ustawy emerytalnej wskazuje, że za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne i w punkcie 5 tego ustępu wymienia okresy niewykonywania pracy po ustaniu zatrudnienia, jeżeli za te okresy na podstawie przepisów Kodeksu pracy zostało wypłacone wynagrodzenie lub odszkodowanie. Wnioskodawca nie podjął zatrudnienia przez kolejne 6 miesięcy po ustaniu stosunku pracy z Zakładem (...)w W. 31 lipca 1982 r. Kolejne zatrudnienie podjął 1.02.1983 r. w (...) Fabryce (...) w budowie w S.. Dlatego do ustalenia wartości kapitału początkowego J. S. należało uwzględnić ten okres niewykonywania pracy.

Wnioskodawca domagał się uwzględnienia przy obliczaniu kapitału początkowego okresu od 11.10.1977 r. do 28.02.1979 r. zatrudnienia w Zakładzie(...)w W. oraz sześciomiesięcznej odprawy wypłaconej w 1982 r. w związku z likwidacją tego zakładu pracy. Żądanie to zostało uwzględnione w całości. Zaliczono też zatrudnienie od 9.07.1984 r. do 31.12.1984 r. w Wojewódzkim (...)w S.. Dowody przedstawione powyżej, w szczególności akta osobowe, pozwoliły na uwzględnienie również tego żądania.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzeczono, jak w punkcie 1.

Odnośnie uwzględnienia dochodów na podstawie spornego Rp-7, wniosek uwzględniony został jedynie w części, uwzględniono wysokość wynagrodzenia wynikającą ze świadectwa pracy za ostatnie trzy miesiące zatrudnienia. Taka decyzja wynikała z braku dostatecznych dowodów potwierdzających wysokość wynagrodzenia przez cały okres zatrudnienia. W tych okolicznościach pozostałe żądanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegały oddaleniu (pkt 2).

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono w myśl art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz.265).