Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

A. P. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą B. (ul. (...) lok. (...), (...)-(...) W.), która figurowała od 14 stycznia 2016 r. w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Przedmiotem działalności był transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski. A. P. wraz z nieustalonym mężczyzną powzięli zamiar doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmy zajmujące się obsługą terminali płatniczych, w ten sposób, że A. P. w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej będzie zawierać umowy na przyjmowanie płatności przy użyciu kart płatniczych na terminalach płatniczych a następnie za pomocą zeskanowanych pasków kart płatniczych pochodzących z zagranicy będą dokonywać transakcji na terminalach wprowadzając w błąd firmy obsługujące terminale co dokonania transakcji przez osoby uprawnione – posiadaczy w/w kart.

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 74-75, informacja z Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej – k. 140-141;

Stan faktyczny odnośnie pierwszego z przypisanego A. P. czynu:

Realizując wspólny zamiar A. P. w dniu 1 kwietnia 2016 r. w imieniu B.(ul. (...) lok. (...) W.) - (...) zawarł z (...) Sp. z o.o. Oddział w Polsce z siedzibą przy ul. (...) w W. - (...) umowę o akceptację kart płatniczych. Zgodnie z pkt. 14 pkt 1 (...) Sp. z o.o. umożliwiał Akceptantowi przyjmowanie płatności bezgotówkowych dokonywanych przy użyciu Kart i rozliczanie Transakcji ( (...)).

Dowód: dokumentacja z firmy (...) – k. 614-634

W dniu 18 kwietnia 2016 r. między w/w stronami została natomiast zawarta Umowa dzierżawy terminala i usługi finansowej rozliczania transakcji kart. W ramach umowy została podjęta decyzja o przyznaniu A. P. terminala płatniczego. Mężczyzna do siedziby swojej firmy za pośrednictwem firmy (...) otrzymał w dniu 21 kwietnia 2016 r. bezprzewodowy terminal płatniczy I. (...) o nr (...), do którego została dołączona karta SIM nr (...) w sieci E., nr (...) terminala (...) . Za pośrednictwem w/w terminala dokonywało się płatności kartą poprzez przeciągnięcie paska karty, a następnie złożenie podpisu.

A. P. w okresie od 27 maja 2016 r. do 1 czerwca 2016 r. wspólnie z inną nieustaloną osobą w W. posługując się kartami płatniczymi upoważniającymi do wypłaty gotówki z rachunków osób trzecich (których pasek został zeskanowany) dokonał 8 przelewów wprowadzając w błąd E. co do dokonania transakcji przez faktycznych posiadaczy kart (osoby uprawnione) i tak w dniach:

-27 maja na kwotę 1254,36 zł

-29 maja na kwotę 2546,32 zł

-30 maja na kwoty: 1354,21 zł, 2986,51 zł, 2354,21 zł, 2563,26 zł, 2354,21 zł

-1 czerwca na kwotę 50,51 zł

W/w działania mężczyzn były nastawione na osiągnięcie korzyści majątkowej. Z uwagi jednak na fakt, że w/w transakcje wzbudziły uzasadnione wątpliwości pracowników (...) co do ich wiarygodności albowiem karty płatnicze pochodziły spoza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej np. Bahama, płatności kartą zostały zatrzymane, a pracownicy następnie wysłali do banku wystawców kart zapytanie z prośbą o weryfikacje.

Firma (...) (Sp. z o.o. Oddział w Polsce) nie otrzymała od poszkodowanych posiadaczy kart jak I banków reklamacji z tytułu nieautoryzowanych transakcji. Powodem było zatrzymanie wypłat zagarniętych środków na rachunek bankowy. Następnie środki zostały uwolnione gdzie posiadacz karty miał je ponownie do dyspozycji.

Łączna wartość usiłowania doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Sp. z o.o. wyniosła kwotę 15.463,59 zł.

Dowód: zeznania świadka D. K. - k. 2-4, 505-506, 663v, dokumenty nadesłane przez firmę (...) - k. 681-689, pismo firmy (...) – k. 399s

Stan faktyczny odnośnie drugiego i szóstego z przypisanych A. P. czynów:

Realizując wspólny zamiar A. P. w dniu 14 marca 2016r. zawarł w imieniu B.(zwana Akceptantem) umowę o współpracy z (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. przy ul. (...) w W..

Umowa określała zasady najmu Terminala POS, jego instalację i serwis w placówkach Akceptanta oraz zasady świadczenia usług dodatkowych, w tym sprzedaży Elektronicznych Doładowań. Terminal POS było urządzeniem, wraz z oprogramowaniem, umożliwiającym m.in. obsługę płatności dokonywanych przy użyciu instrumentów płatniczych oraz sprzedaż Elektronicznych Doładowań,

Tego samego dnia w/w strony zawarły również Umowę o przyjmowaniu Zapłaty przy użyciu instrumentów płatniczych. E. jako instytucja płatnicza zgodnie z umową była odpowiedzialna m.in. za przekazywanie na wskazany przez Akceptanta rachunek bankowy kwot mu należnych za wydane towary lub zrealizowane usługi, uiszczonych przez klientów Akceptanta przy użyciu instrumentów Płatniczych.

W dniu 23 marca 2016 r. dokonano w miejscu prowadzonej działalności przy ul. (...) zainstalowania terminalu płatniczego nr (...), karta SIM (...). Nie było możliwe ustalenie miejsca logowania terminala (Karta SIM (...), Adres IP (...), nr tel. (...)).

A. P. wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą w okresie od 14 marca do 20 maja 2016 r. w nieustalonym miejscu dokonał co najmniej jednej transakcji przy użyciu karty ze zeskanowanym paskiem magnetycznym, gdzie metodą weryfikacji był podpis jej posiadacza. Wszystkie karty należały do zagranicznych wydawców. Powyższe parametry transakcji wzbudziły uzasadnione wątpliwości (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. przy ul. (...) co do ich prawdziwości.

W konsekwencji A. P. wprowadził (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. przy ul. (...) w błąd co do faktu dokonania transakcji przez osoby uprawnione i dokonał wypłaty środków pieniężnych w łącznej kwocie 6591,24 zł, czym obciążył rachunek w/w spółki w wyniku zakończonych procesów reklamacyjnych.

(...) Sp. z o.o. pismem z dnia 20 maja 2016 r. dokonało A. P. wypowiedzenia Umowy o Współpracy (zgodnie z § 4 ust. 5 lit. b w/w umowy) oraz Umowę o przyjmowaniu zapłaty przy użyciu instrumentów płatniczych zgodnie z art. 6.3 a w/w umowy. Terminal nr (...) nie został zwrócony (...) Sp. z o. o. , ale nie był on przedmiotem oskarżenia, wyznaczającym ramy historyczne czynu.

Dowód: informacja z firmy (...)- k.522, dokumentacja z firmy (...) k. 526-553; zeznania świadka S. M. (k. 158-159, 260v, 503-505), wypowiedzenie umowy – k. 160, wydruk transakcji – k. 262; zestawienie transakcji – k. 161-165, korespondencja mailowa – k. 263-269

Stan faktyczny odnośnie trzeciego i piątego z przypisanych A. P. czynów:

Realizując wspólny zamiar A. P. w dniu 31 marca 2016r. w imieniu B.(zwana Akceptantem) zawarł ze stronami : Bankiem (...) S.A. i C. S.A. z siedzibą w R. (zwana Procesorem) umowę o przyjmowanie zapłaty dokonywanej przy pomocy instrumentów płatniczych nr (...) Umowa ta umożliwiała przyjmowanie A. P. zapłaty za transakcje zainicjowane przy użyciu instrumentów płatniczych (w szczególności karty płatnicze).

W tym samym dniu została zawarta również umowy o współpracy nr (...) pomiędzy B.(zwana Akceptantem) a C. z siedzibą w R. (zwana Procesorem). Na mocy w/w umowy Akceptantowi- A. P. oddano w odpłatne używanie Zestaw/y POS przeznaczone do przyjmowania zapłaty zainicjowanej przy użyciu instrumentów płatniczych w punktach usługowo-handlowych Akceptanta oraz świadczenia innych usług określonych umową. Na mocy umowy o współpracy A. P. powierzono rzecz ruchomą (zestaw POS) w postaci terminala płatniczego nr (...) (+ baza zasilająca). Instalacji terminala dokonywał R. B. – przedstawiciel Procesora.

Za pomocą terminala płatniczego POS ID (...) dokonano 46 transakcji, z czego 10 ze skutkiem pozytywnym, pozostałe transakcje zostały przez wydawców odrzucone. Natomiast 9 transakcji z 10 pozytywnie przeprocesowanych zostało zgłoszonych do bazy transakcji oszukańczych VISA i M. przez wydawców kart płatniczych.

A. P. wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą w okresie od 31 marca do 19 kwietnia 2016 r. w nieustalonym miejscu dokonał co najmniej jednej transakcji przy użyciu karty ze zeskanowanym paskiem magnetycznym, gdzie metodą weryfikacji był podpis jej posiadacza. Wszystkie karty należały do zagranicznych wydawców. Powyższe parametry transakcji wzbudziły uzasadnione wątpliwości C. S.A. z siedzibą w R. co do ich prawdziwości.

W konsekwencji A. P. wprowadził C. S.A. w błąd co do faktu dokonania transakcji przez osoby uprawnione i dokonał wypłaty środków pieniężnych w kwocie 3.297,57 zł , czym obciążył rachunek w/w spółki w wyniku zakończonych procesów reklamacyjnych.

Umowa z dnia 31 marca 2016 r. o przyjmowanie zapłaty dokonywanej przy pomocy instrumentów płatniczych (nr (...)) została rozwiązana z A. P. ze skutkiem natychmiastowych, tj. bez zachowania okresu wypowiedzenia. Bezpośrednią przyczyną jej rozwiązania stanowił fakt dokonywania w punkcie co najmniej 8 (na dzień sporządzania pisma z dnia 16 maja 2016 r.) transakcji oszukańczych za pomocą kart płatniczych. Na podstawie ust. 13 Postanowień końcowych umowy z dnia 31 marca 2016 r. o współpracy nr (...) w dacie rozwiązania umowy o przyjmowanie zapłaty rozwiązaniu ulega również umowa o współpracy bez potrzeby składania odrębnego oświadczenia woli. W oświadczeniu wskazano, że umowa ulega rozwiązaniu w dniu doręczenia w/w wypowiedzenia. A. P. odebrał wypowiedzenie w dniu 20 maja 2016 r., mimo to nie zwrócił terminala płatniczego nr (...) o wartości 1000 zł dzierżawionego na podstawie umowy o współpracy nr (...). Wartość terminala wynosiła kwotę 1.000 zł.

Terminal POS ID (...) (nr seryjny karty SIM (...)) ostatni raz logował się w dniu 19 kwietnia 2016 r. Z odpowiedzi T.wynikało, że nie było możliwe uzyskanie danych o miejscach i datach logowania terminala POS ID (...) w okresie od 31 marca do 20 maja 2016 r. ponieważ dane automatycznie są niszczone po 12 miesiącach - licząc– od dnia połączenia lub nieudanej próby połączenia.

Dowód: zeznania świadków: E. W. k. 111, 654v; L. Z. (k. 202-204, 585v-586), załącznik do protokołu przeszukania – k. 36, Umowa o współpracy nr (...) - k.115-116; Cennik do umowy o współpracy – k.117-118, Regulamin świadczenia usług k.119-122, umowa o przyjmowanie zapłaty – k.123-132; Korespondencja mailowa – k.263-269;Pismo z Polskie e-płatności z załącznikiem – k.519-521; Protokół nr (...) wraz z załącznikami – k. 142-157; przegląd transakcji – k. 209-213, informacja z firmy (...) e-płatności - k.325; Pismo z Polskich e-płatności z dnia 29 lipca 2016 roku - k.192; (...) S.A – k.518;

A. P. został zatrzymany w dniu 3 czerwca 2016 r. o godz. 14:30. Podczas przeszukania jego miejsca zamieszkania przy ul. (...) w W. ujawniono szereg dokumentacji bankowej oraz kart debetowych przypisanych do konta firmowego podmiotu B.. Zabezpieczono także kilkadziesiąt wydruków pochodzących z terminali płatniczych, komputer przenośny L. oraz telefon komórkowy.

Dowód: protokół zatrzymania – k. 14-15; protokół przeszukania – k. 26-30.

W toku postępowania przygotowawczego powołano również dowód z opinii biegłego z zakresu informatyki celem ustalenia czy na zabezpieczonym do sprawy materiale w postaci komputerowych nośników informatycznych:

1. znajdują się narzędzia programowe pozwalające uzyskać nieautoryzowany dostęp do terminali płatniczych przeznaczonych do realizacji transakcji sklepowych lub zbliżeniowych:

2. znajdują się narzędzia programowe umożliwiające nieautoryzowane inicjowanie lub kopiowanie kart płatniczych (debetowych lub kredytowych);

3. znajdują się dane z kart płatniczych (debetowych lub kredytowych).

Biegły nie znalazł żadnego oprogramowania narzędziowego ani danych z kart płatniczych.

Dowód: opinia biegłego – k. 277-287

Stan faktyczny odnośnie czwartego z przypisanych A. P. czynów:

A. P. wszedł w posiadanie karty płatniczej MasterCard o numerze (...) banku chińskiego o nazwie C. C. Bank należącej do F. J., który zgubił ją w dniu 12 kwietnia 2016 r. Następnie A. P. w dniu 14 kwietnia 2016 r. dwukrotnie o godz. 12:14 oraz 12:24 posługując się w/w kartą dokonał przelewu kwot 690.69 USD oraz 1.174.15 USD z rachunku pokrzywdzonego na rachunek prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej o nazwie B..

Łączna kwota przelanych pieniędzy przez A. P. wyniosła 6991,28 zł.

Dowód: zeznania świadka: C. Z. - k. 222, wydruk transakcji – k.226,

A. P. nie był dotychczas karany sądownie.

Dowód: karta karna – k. 651

Ponadto jego stan psychiczny w chwili popełnienie zarzucanych mu czynów nie znosił ani nie ograniczał zdolności rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna k. 169-170.

Oskarżony A. P. przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym w dniu 03 marca 2016 r. (k. 52-53) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów z pkt. I a/o

Oskarżony przesłuchany odnośnie czynu z pkt I a/o w dniu 4 czerwca 2016 r. (k. 74-75) nie przyznał się do jego popełnienia. Wyjaśnił, że 3 miesiące wcześniej kiedy spożywał alkohol na W., zaczepił go nieznany mężczyzna i zaproponował mu założenie na siebie firmy. Przystał na propozycję i dokonał formalności (sam składał dokumenty, wymyślił nazwę). Za przysługę w/w mężczyzna miał mu podrzucać kwotę 200-300 zł do jakiś czas oskarżony podał, że miał również wziąć 3 terminale i założyć rachunki bankowe na firmę. w/w terminale przekazał później w/w mężczyźnie.

Przesłuchany ponownie w dniu 4 czerwca 2016 r. (81-82) podtrzymał w całości wcześniej złożone wyjaśnienia.

Oskarżony przesłuchany w dniu 20 grudnia 2016 r. (321-321v) nie przyznał się do popełnia czynów wskazanych w a/o i odmówił składania wyjaśnień.

Przesłuchany ponownie w dniu 13 stycznia 2017 r. (336) przyznał się jedynie do przywłaszczenia terminali płatniczych, które później komuś przekazał, ale nie wie komu.

Oskarżony przesłuchany przed Sądem (k. 460v) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, podnosząc ,,to ja zostałem oszukany, to ja jestem ofiarą”.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie oraz jego analiza pozwoliły na stwierdzenie, iż zarówno sprawstwo, jak i wina oskarżonego A. P. co do przypisanych mu w niniejszej sprawie występków z pkt. 1-5 nie budziły wątpliwości.

Odnośnie czynów 1-3 - Sąd krytycznie odniósł się do wyjaśnień oskarżonego, w których konsekwentnie zaprzeczał swojemu sprawstwu i przedstawiał się w roli ,,ofiary” nieustalonego wspólnika przestępczego procederu. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, zdaniem Sądu nie są wiarygodne, bowiem są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny i stanowią, w ocenie Sądu, przyjętą przez oskarżonego na potrzeby niniejszego postępowania linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za popełnienie zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie zmierzały jedynie do uwiarygodnienia jego linii obrony, że to osoba trzecia – która namówiła go do założenia działalności gospodarczej i podpisywania umów z pokrzywdzonymi firmami z a/o - a następnie wzięła od niego terminale płatnicze - działała z zamiarem oszustwa (a także przywłaszczenia mienia z pkt. 5) , a on - oskarżony jest jedynie bezwolną ofiarą tego przestępnego procederu. Wersja oskarżonego w tym zakresie nie znajduje jednak logicznego i racjonalnego uzasadnienia w świetle okoliczności niniejszej sprawy.

Przede wszystkim za przyjęciem, iż oskarżony działał z zamiarem oszustwa i to we współdziałaniu z inną nieustaloną osobą przekonuje Sąd fakt, że to właśnie przy oskarżonym, w chwili jego zatrzymania, tj. w dniu 03 czerwca 2016 r. ujawniono karty do banku czy też potwierdzenie wykonania dyspozycji na kwotę 1.300 zł oraz 3.800 zł na nazwisko oskarżonego, a co wynika jednoznacznie z protokołu przeszukania osoby z k. 16-20. Niewątpliwie oskarżony nie był taką bezwolną ofiarą na jaką usiłował się kreować. Wbrew podnoszonej okoliczności to w jego miejscu zamieszkania, a zarazem siedzibie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej B. przy ul. (...) w W. zabezpieczono m.in. szereg dokumentacji bankowej i umów o prowadzenie rachunków bankowych dla firm oraz wiele wydruków transakcji z terminali płatniczych czy też otrzymanej korespondencji z (...) Sp. z o.o. a także umowy o współpracy z dnia 31.03.2016 r. (z C. S.A.) a co wynika z protokołu przeszukania mieszkania – k. 26-30. Wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania budzą również twierdzenia oskarżonego przejawiające się tym, że skoro jak twierdził – przekazał terminale płatnicze nieznanemu mężczyźnie – (a on jedynie założył działalność gospodarczą i ,,tylko” brał w/w terminale ale nie on z nich korzystał), to jednak to w jego mieszkaniu zabezpieczono szereg wydruków z terminali płatniczych, a były to przelewy przeliczane z waluty w dolarach na walutę polską (k. 23). Powyższego nie da się w racjonalny sposób wytłumaczyć i niewątpliwie z obiektywnego punktu widzenia świadczy to przeciwko oskarżonemu, dowodząc w istocie o jego przestępnym zamiarze oszustwa.

Bezspornym jest również to, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną, czego zasadniczo nie kwestionował, dlatego w tym zakresie Sąd dał wiarę jego wyjaśnieniom. Na tą okoliczność wskazywał również świadek funkcjonariusz Policji T. F. (k. 66-67, 460v-461), który nie tylko opisał okoliczności zatrzymania oskarżonego, ale podał , że oskarżony w rozmowie z nim podniósł, że terminal przekazał n.n mężczyznom w zamian za co miał dostawać pieniądze. Zeznania funkcjonariusza policji były w ocenie Sądu rzeczowe, logiczne i konsekwentne.

Nie budzi wątpliwości, że działanie oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z n.n mężczyzną polegało na przelewaniu pieniędzy poprzez zeskanowanie paska karty płatniczej zagranicznej w czytniku dzierżawionych terminali płatniczych w celu doprowadzenia dostawców usług płatniczych z pkt 1-3 a/o do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w postaci pieniędzy i osiągnięcia w ten sposób korzyści majątkowej.

Wersji oskarżonego odnośnie sprawstwa czynów z pkt 1-3 przeczą zeznania przedstawicieli p okrzywdzonych firm ( (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. oraz C. S.A.):

-odnośnie czynu z pkt 1 a/o – D. K. (k. 2-4, 505-506, 663v),

-odnośnie czynu z pkt 2 a/o – S. M. (k. 158-159, 260v, 503-505)

-odnośnie czynu z pkt 3 a/o – E. W. (k. 111, 654v; ) i L. Z. (k. 202-204, 585v-586) którzy spójnie wskazywali na dokonywanie ,,oszukańczych” transakcji przez oskarżonego.

I tak świadek D. K. wskazał, że oskarżony używał skopiowanych kart, które pochodziły m.in. z Brazylii. Wskazał, że w przypadku ,,egzotycznych” kart pojawia się informacja nie tylko od wystawcy, ale także w jaki sposób została ona zczytana. Procedura polega na tym, że taka płatność zostaje zatrzymana w celu weryfikacji (do 72 h), która odbywa się poprzez wysłanie zapytania do banku z prośbą o weryfikację. Gdy jest kilka transakcji paskowych to jest to prawie pewne, że są to transakcje oszukańcze. Świadek wskazał, również że nie doszło do wypłaty pieniędzy ponieważ środki zostały zablokowane i wróciły do właścicieli.

Świadek S. M. podała, że firma (...) jest agentem rozliczeniowym i prowadzi dzierżawę terminali na akceptacje płatności przy użyciu kart płatniczych. Świadek dodała, że transakcji nie było wiele, ale za to w kwietniu 15-16 2016 r. wystąpiła ich spora ilość. A wszystkie zostały wykonane przy użyciu kart zagranicznych z fizycznym ich udziałem. Świadek dokładnie opisała rodzaje transakcji wskazując, że taka transakcja (przy użyciu karty) może być realizowana tak, że karta jest przeciągnięta przez terminal ale także bez fizycznego udziału karty tj. podania jedynie danych z karty. Rodzaje transakcji można poznać w systemie. Transakcje przy użyciu kart przechodzą przez ich systemy, przekazywane są do banków wydawców kart, są obciążane rachunki za dokonane zakupy. Świadek podała, że te transakcje nie wyglądały podejrzanie, bo nie były na wysokie kwoty. Wydawało by się, że te kwoty, że w takich wysokościach posiadacze kart płacą za wynajem samochodu. Jednakże później z banku wystawców kart zaczęto otrzymywać prośby o dokumenty tych transakcji i te prośby przyszły już z kodem przyczyny wskazującym, że są to transakcje oszukańcze (kod 4). W/w banki wszystkie te transakcje zaraportowały do organizacji płatniczych jako transakcje przy użyciu kart sfałszowanych. Świadek opisując dalszą procedurę postepowania w takich przypadkach, wskazała, że po otrzymaniu ,,charge-beków” zwrócono się do oskarżonego z prośbą o przesłanie dokumentów do tych transakcji, ale ich nie otrzymano. Nie udało się również nawiązać kontaktu telefonicznego z oskarżonym. W uwagi na to, że Banki wystawców kart nie otrzymały z jej firmy w/w dokumentów, zostali wszystkimi transakcjami obciążeni. Świadek wskazała, że terminal został zaraz zablokowany, umowa wypowiedziana (ale nie odebrana) ale nie udało się odzyskać terminala od oskarżonego.

Świadek podała, że terminale pracują na łączach, są podłączone pod określony nr telefonu, można każdorazowo skontrolować skąd się łączą. Te transakcje wystąpiły raptem w ciągu dwóch dni, w związku z tym terminal został zablokowany i już znikąd się nie łączył. Świadek wskazała, że przeinstalowanie fizyczne jest możliwe jeśli ktoś ma wiedzę i znajomość w temacie. Przyznała także, że dochodzi do sytuacji kiedy terminal zaginie, zostanie skradziony, wówczas Akceptant jest zobowiązany do zgłoszenia zaginięcia, kradzieży terminala, ale takie działania w tej sprawie nie były podejmowane. Świadek podała również wysokość poniesionej przez E. straty wskazując, że była to kwota 6591,00zł.

Z kolei świadek E. W. wskazała, że w okresie od 31 marca do 19 kwietnia 2016 r. dokonano na terminalu 46 transakcji, ale tylko 10 zostało zautoryzowanych, pozostałe zostały odrzucone przez wydawców. Natomiast 9 z 10 transakcji zostało zgłoszonych do Baz transakcji oszukańczych V. i M. jako oszustwo. Wszystkie karty należały do banków zagranicznych. Zeznania w/w świadka były spójne i logiczne z zeznaniami świadka L. Z., który także wskazywał na oszukańcze transakcje dokonane przez oskarżonego.

W ocenie Sądu wersja przebiegu zdarzenia przedstawiona przez w/w świadków zasługiwała na przymiot wiarygodności. Zeznania ich były od początku konsekwentne, spójne i logiczne. Sąd nie dopatrzył się przy tym w zeznaniach sprzeczności, czy niedorzeczności, tej rangi, które mogłyby podważyć ich wartość dowodową. Podkreślenia jednocześnie wymaga, że zeznania świadków korelują z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym w niniejszej sprawie, w tym w szczególności z treścią:

-odnośnie czynu z pkt 1 a/o - dokumentacja z firmy (...) – k. 614-634, dokumenty nadesłane przez firmę (...) - k. 681-689, pismo firmy (...) – k. 399s

-odnośnie czynu z pkt 2 a/o - informacja z firmy (...)- k.522, dokumentacja z firmy (...) k. 526-553, wydruk transakcji – k. 262; zestawienie transakcji – k. 161-165, korespondencja mailowa – k. 263-269

-odnośnie czynu z pkt 3 a/o - Umowa o współpracy nr (...) - k.115-116; Cennik do umowy o współpracy – k.117-118, Regulamin świadczenia usług k.119-122, umowa o przyjmowanie zapłaty – k.123-132; Korespondencja mailowa – k.263-269;Pismo z Polskie e-płatności z załącznikiem – k.519-521; Protokół nr (...) wraz z załącznikami – k. 142-157; przegląd transakcji – k. 209-213, informacja z firmy (...) e-płatności - k.325;

Nie budzi również wątpliwości wysokość niekorzystnego rozporządzenia mieniem firm:

- (...) Sp. z o.o. (w tym przypadku usiłowania) – 15.463,59 złotych – (k. 399s oraz zeznania D. K. – k. 2-4);

- (...) Sp. z o.o. – 6591,24 złotych (k. 522)

- C. S.A. -3297,57 złotych (k. 325).

Odnośnie czynu z pkt 5 – Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim negował fakt popełnienia zarzucanego mu czynu albowiem przeczył temu zebrany w sprawie materiał dowodowy. Nie budzi bowiem wątpliwości, że na mocy umowy o współpracy nr (...) z dnia 31.03.2016 r. zawartej pomiędzy B. (zwana Akceptantem) a C. S.A. z siedzibą w R. (zwana Procesorem) oddano A. P. w odpłatne używanie terminal płatniczy nr (...) (+ baza zasilająca). Wynika to z takich dowodów w postaci dokumentów jak: Umowy o współpracy nr (...) - k.115-116; Cennika do umowy o współpracy – k.117-118, umowy o przyjmowanie zapłaty – k.123-132.

Umowa z dnia 31 marca 2016 r. o przyjmowanie zapłaty dokonywanej przy pomocy instrumentów płatniczych (nr (...)) została rozwiązana z A. P. ze skutkiem natychmiastowych, tj. bez zachowania okresu wypowiedzenia przez C. S.A. Na podstawie ust. 13 Postanowień końcowych umowy z dnia 31 marca 2016 r. o współpracy nr (...) w dacie rozwiązania umowy o przyjmowanie zapłaty dokonywanej… rozwiązaniu ulega również umowa o współpracy bez potrzeby składania odrębnego oświadczenia woli. W oświadczeniu wskazano, że umowa ulega rozwiązaniu w dniu doręczenia w/w wypowiedzenia (załącznik do protokołu przeszukania - k. 36). A. P. odebrał wypowiedzenie w dniu 20 maja 2016 r. (pismo z Polskie e-płatności - k. 520), mino to nie zwrócił terminala płatniczego nr (...). Wartość terminala jak wynika z zeznań E. W. wynosiła kwotę 1.000 złotych.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka R. B. (k. 554v-555) na okoliczność dokonywania instalacji w/w terminala płatniczego u oskarżonego.

Odnośnie czynu z pkt 4 – Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim negował fakt popełnienia zarzucanego mu czynu albowiem przeczył temu zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci wiarygodnych zeznań świadka C. Z. z k. 222, które sąd ujawnił na rozprawie w dniu 22 marca 2018 r. (k. 666). C. Z. złożył w imieniu znajomego F. J. zawiadomienie o przestępstwie, wskazując, ze karta w/w została utracona w dniu 12.04.2016 r., a w dniu 14.04.2016 r. dokonano z niej 2 nieautoryzowane transakcji. Z zeznaniami w/w świadka koreluje dokumentarny materiał w postaci wydruku transakcji z k.226 z którego wprost wynika, że o godz. 12:14 oraz 12:24 oskarżony A. P. posługując się w/w kartą dokonał przelewu kwot 690.69 USD oraz 1.174.15 USD z rachunku pokrzywdzonego F. J. na rachunek prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej o nazwie B..

Zeznania świadków M. M. (k. 586) oraz M. B. (k. 46-47, 503) nie miały znaczenia dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. M. M. wskazał, że pracował w (...) Sp. z o.o. jako serwisant terminali płatniczych, ale nie pamięta montażu terminala u oskarżonego. W taksówkach zwykle były terminale bezprzewodowe. Świadek podał, ze często zdarzało się, że terminal był zostawiany w punkcie pracownikowi który nie był właścicielem. Natomiast M. B. nie miał wiedzy odnośnie zarzutów postanowionych oskarżonemu.

Sąd w pełni podzielił wnioski zawarte w opinii sądowo – psychiatrycznej, dotyczącej oskarżonego A. P.. Wynikało z niej, że nie rozpoznano u niego objawów choroby psychicznej, ani upośledzenia umysłowego, stwierdzono natomiast, iż jest on uzależniony od alkoholu. Niemniej stan psychiczny oskarżonego w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów nie znosił, ani nie ograniczał jego zdolności do rozpoznania ich znaczenia ani pokierowania swoim postępowaniem. Ile tempore criminis badany wprawiał się w stan nietrzeźwości to było to upicie zwykłe, którego skutki mógł przewidzieć. Ponadto zdaniem biegłych poczytalność oskarżonego tempore criminis nie budziła wątpliwości, a stan zdrowia psychicznego pozwalał na udział w czynnościach postępowania karnego oraz prowadzenie obrony w sposób samodzielny oraz rozsądny.

Podkreślić zatem należy, że przedmiotowa opinia została sporządzona przez specjalistów uznanych w swojej dziedzinie, których logiczne konkluzje były należycie uzasadnione i nie były kwestionowane w toku postępowania. Cała opinia jest jasna i pełna, odpowiada bowiem na wszystkie postawione biegłym pytania, jednoznacznie się do nich ustosunkowując.

W toku postępowania przygotowawczego powołano również dowód z opinii biegłego z zakresu informatyki (k. 276) celem ustalenia czy na zabezpieczonym do sprawy materiale w postaci komputerowych nośników informatycznych:

1. znajdują się narzędzia programowe pozwalające uzyskać nieautoryzowany dostęp do terminali płatniczych przeznaczonych do realizacji transakcji sklepowych lub zbliżeniowych:

2. znajdują się narzędzia programowe umożliwiające nieautoryzowane inicjowanie lub kopiowanie kart płatniczych (debetowych lub kredytowych);

3. znajdują się dane z kart płatniczych (debetowych lub kredytowych).

Biegły w opinii kategorycznie stwierdził, że nie znalazł oprogramowania narzędziowego ani danych z kart płatniczych. W poczynionych przez siebie spostrzeżeniach wskazał, że na nośniku ujawnił szereg zapamiętanych kontaktów z bankami jak: I., m., (...), B. (1), R.. Zdaniem biegłego zasadnym jest prześledzenie operacji użytkownika w tych bankach. Tym bardziej, że co najmniej jeden z nich ( (...)) świadczy usługi operatora płatności terminalowych POS, natomiast bank (...) świadcząc takie usługi oferuje terminale. Odczyt takich danych, bezpośrednio z przestrzeni dyskowej, jest niemożliwy z uwagi na szyfrowanie danych w wymianie informacji użytkownik – bank (SSL), przez co zapisane informacje są zupełnie nieczytelne. (k. 277-287)

Ponadto Sąd dał wiarę innym dowodom nieosobowym, ujawnionym w toku rozprawy, bowiem ich autentyczność i prawdziwość, nie była przez strony kwestionowana, nie wzbudziła ona także wątpliwości Sądu, który z tego też względu nie odmówił im wiary i mocy dowodowej. Urzędowe dokumenty sporządzone zostały zgodnie z wymogami procedury karnej i w ocenie Sądu nie budzą żadnych zastrzeżeń w zakresie rzetelności i wiarygodności udokumentowanych nimi czynności procesowych.

Rozważania odnośnie czynu 6.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zdaniem Sądu, nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu A. P. popełnienia zarzucanego mu czynu z pkt 6 a/o albowiem stanowiłoby to wyjście poza granice oskarżenia.

Sąd orzekający bezwzględnie związany jest granicami aktu oskarżenia i nie jest uprawniony do orzekania o tym, co nie jest objęte żądaniem aktu oskarżenia. Granice te, a to: identyczność zamachu, identyczność osób oskarżonych oraz czas i miejsce zdarzenia - wyznaczają zakres tożsamości „zdarzenia historycznego”, które w zależności od konkretnej sytuacji faktycznej, może być podciągnięte pod właściwe przepisy prawa karnego materialnego (por: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4.02.2003r. IIAka 178/02). Ramy postępowania sądowego zakreślone skargą oskarżyciela określa zatem zdarzenie faktyczne opisane w akcie oskarżenia. Przedmiotem procesu karnego jest bowiem kwestia odpowiedzialności karnej osoby oskarżonej przez Prokuratora o zarzucany jej czyn zabroniony, opisany i zakwalifikowany w zarzucie aktu oskarżenia jako przestępstwo. Z chwilą skutecznego wniesienia aktu oskarżenia do Sądu, Sąd staje się gospodarzem sprawy (dominus litis) i to on zobowiązany jest przepisami procedury karnej do określonego postępowania, mającego na celu dalsze realizowanie celów procesu karnego. Zgodnie z zasadą skargowości Sąd związany jest, najogólniej mówiąc, podstawą faktyczną oskarżenia tj. czynem opisanym i zakwalifikowanym w zarzucie aktu oskarżenia. Ten bowiem czyn wyznacza ramy rozpoznania sprawy. Do momentu zatem wniesienia aktu oskarżenia Prokurator ma pełną swobodę w formułowaniu opisu i kwalifikacji prawnej tego czynu, jednak z chwilą wniesienia aktu oskarżenia Prokurator traci uprawnienie do modyfikowania zarówno opisu jak i kwalifikacji prawnej zarzuconego czynu. Może jedynie albo odstąpić od oskarżenia albo składać wniosek do Sądu o zmianę opisu i (lub) kwalifikacji prawnej tego czynu, pod warunkiem nie wykroczenia poza zakres tożsamości czynu wyznaczony zdarzeniem faktycznym, stanowiącym podstawę faktyczną oskarżenia. To zdarzenie faktyczne wyznacza granice i przedmiot procesu (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 02.12.2005 r., IV KK 98/05 OSNKW 2006/04/36). Tylko w granicach oskarżenia Sąd jest władny dokonać zmiany opisu czynu oskarżonego oraz kwalifikacji prawnej, może zmienić tę, która została wskazana w akcie oskarżenia. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy – granice oskarżenia zostają utrzymane, gdy czyn przypisany oskarżonemu w wyroku, mimo zmienionej kwalifikacji prawnej, dotyczy tego samego „zdarzenia faktycznego” (historycznego), które stanowiło podstawę zarzutu określonego w akcie oskarżenia. Ramy zaś tożsamości „zdarzenia historycznego” wyznaczają: - według obowiązującego przekonania – przede wszystkim następujące elementy składowe tego zdarzenia: identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, a także tożsamość określenia jego czasu i miejsca, ale także zachowanie choćby części wspólnych znamion czynu zarzuconego i przypisanego (wyrok SN z dnia 23.09.1994r. II KRN 173/94, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4.02.2003r. IIAka 178/02). Trafnie podkreśla się w orzecznictwie, że zmiana kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego jest możliwa tylko w takim układzie procesowym, w którym ustalenia faktyczne nie ulegają tak istotnym przeobrażeniom, iż prowadzą one wprost do odmiennego obrazu zdarzenia, dając w konsekwencji „inny” zupełnie czyn (wyrok SN z dnia 17.12.1999r. IV KKN 512/99 OSN PiPr 2000 nr 6 poz. 10). Sąd nie wychodzi poza granice skargi oskarżyciela, jeżeli w czynie przypisanym oskarżonemu w wyroku skazującym zamieszczono, choćby w innej formule jurydycznej, opis tej samej czynności wykonawczej skierowanej do tego samego przedmiotu, a więc podstawowe elementy określające fakt główny, który uzasadnia wystąpienie z oskarżeniem. Odmienny charakter czynności wykonawczej wyłącza zatem możliwość przyjęcia tożsamości czynu (vide: postanowienie SN z dnia 2.04.2003r. V KK 281/02 OSNKW 2003 nr 5-6 poz. 59, wyrok SN z 10.02.1973 r., I KR 271/72, OSNPG 1974, z. 1, poz. 11). Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego, podzielonym przez Sąd Odwoławczy, wyjście poza ramy oskarżenia nastąpi zawsze w sytuacji przyjęcia, oprócz znamion czynu zarzuconego w akcie oskarżenia, jeszcze innych zdarzeń lub znamion czynu, aniżeli tych wskazanych w czynie zarzuconym albo zastąpienie go zupełnie innymi znamionami. Skutkuje to bowiem takim rozszerzeniem zakresu oskarżenia, które będzie równoznaczne ze stwierdzeniem, iż in concreto Sąd, wbrew rygorom zasady skargowości, orzekł poza podstawą faktyczną aktu oskarżenia, a więc w istocie co do innego, niż ten zarzucony, czynu (post. SN z 24.04.2007 r., IV KK 58/07, OSNwSK 2007 Nr 1, poz. 924). Zakaz wyjścia poza granice oskarżenia oznacza niemożność skazania poza ramami zdarzenia będącego przedmiotem zarzutu. Oceny tej dokonuje się z punktu widzenia konkretnego zdarzenia faktycznego, którego dotyczy akt oskarżenia, bez znaczenia pozostaje tu przyjęta przez oskarżyciela kwalifikacja prawna. Przedmiotem procesu nie jest bowiem kwalifikacja prawna czynu określona w akcie oskarżenia, ale faktycznie dokonany czyn, określony w akcie oskarżenia. Jak słusznie wskazano w literaturze prawniczej, identyczność czynu jest wyłączona, jeżeli w porównywalnych jego określeniach zachodzą różnice tak istotne, że wedle rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenie tego samego zdarzenia faktycznego (tak Stanisław Waltoś: Proces karny, Zarys systemu). Odnosząc powyższe rozważania do rozpatrywanej sprawy wskazać należy w szczególności na element identyczności przedmiotu zamachu, mówiąc inaczej przedmiotu ochrony, który przy ocenie ewentualnego wykroczenia poza granice oskarżenia ma kluczowe znaczenie.

Aktem oskarżenia w niniejszej sprawie A. P. zarzucono popełnienie przestępstwa w pkt 6 a/o wyczerpującego dyspozycję art. 284 § 2 k.k. polegającego na tym, że w dniu 20 maja 2016r. w W. dokonał przywłaszczenia rzeczy ruchomej w postaci terminala płatniczego I. nr (...) powierzonego na mocy umowy o współpracy z dnia 18.04.2016r. pomiędzy B. a (...) Sp. z o.o. w ten sposób, że pomimo wypowiedzenia umowy nie zwrócił dzierżawionego terminala o wartości 836,92 zł czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o.

Przeprowadzony przewód sądowy nie dostarczył jednak dowodów, które wskazywałyby na ustalenie stanu faktycznego wskazującego na odpowiedzialność oskarżonego za zarzucany mu czyn. Z akt sprawy bezspornie wynika, że przedmiotem zamachu nie był terminal płatniczy I. nr (...). Z dokumentacji z firmy (...) Sp. z o.o. (k. 527) wprost wynika, że dokonano w miejscu prowadzonej działalności przez oskarżonego przy ul. (...) zainstalowania terminalu płatniczego POS ID (...) nr (...), karta SIM (...) o zupełnie innej wartości aniżeli wskazana w a/o. Natomiast terminal płatniczy I. nr (...) oskarżony otrzymał od firmy (...). W ocenie Sądu przy tak wadliwie konstruowanym zarzucie aktu oskarżenia, bez wyjścia poza jego granice nie można było przypisać oskarżonemu popełnienia tego czynu. Niezależnie od powyższego wskazać należy, że ani firma (...) Sp. z o. o. ani (...) sp. z o.o nie posiadały żadnych potwierdzeń odnośnie przesłania oskarżonemu wypowiedzeń zawartych z nim umów. Dopiero po uzyskaniu takiego wypowiedzenia po stronie oskarżonego powstałby obowiązek zwrotu terminali, a w przypadku braku realizacji tego obowiązku możliwe byłoby ustalanie czy oskarżonemu towarzyszył zamiar popełnienia czynu z art. 284 § 2 kk w przypadku niezwrócenia tych przedmiotów. Tymczasem w toku niniejszego postępowania nie udało się w żaden sposób ustalić, czy i kiedy wypowiedzenia umów zostały do oskarżonego wysłane oraz czy i kiedy A. P. dokumenty te otrzymał.

Rozważania odnośnie czynów z pkt 1-5

Mając na uwadze powołane argumenty Sąd uznał, że postępowanie dowodowe wykazało winę oskarżonego A. P. w zakresie postawionych mu przez rzecznika oskarżenia publicznego zarzutów, niemniej jego zachowanie w odniesieniu do zarzutu z pkt. 1 wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., nie zaś z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., dlatego też Sąd dokonał modyfikacji opisu wymienionego czynu

Co do czynów z 1-3 . Występek z art. 286 § 1 k.k. polega na doprowadzeniu innej osoby, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, do niekorzystnego rozporządzenia jej własnym bądź cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd, wyzyskania jej błędu lub wyzyskania jej niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Wprowadzenie w błąd oznacza wywołanie przez sprawcę w świadomości danej osoby fałszywego wyobrażenia o rzeczywistości, natomiast wyzyskanie błędu oznacza wykorzystanie przez sprawcę sytuacji, w której takie fałszywe wyobrażenie o rzeczywistości u danej osoby już istnieje (por. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2002 r., IV KKN 135/00, Lex nr 74478). Przy tym błąd dotyczyć musi okoliczności istotnej dla podjęcia przez daną osobę decyzji o rozporządzeniu mieniem (por. Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas, Komentarz do art. 286 Kodeksu karnego, teza nr 32, Lex). Sposób wprowadzenia w błąd może być rozmaity. Zamierzony cel sprawcy może być osiągnięty przy użyciu słowa, dokumentów lub innych przedmiotów bądź zachowania się sprawcy. Wprowadzeniem w błąd może być więc każde zachowanie powodujące błędną ocenę rzeczywistości adresata podstępnych zabiegów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie, sygn. akt II Aka 14/11 z dnia 20 października 2011 r., opubl. KZS 2011/12/31).

Przedmiotem ochrony tego przepisu jest mienie. Przestępstwo oszustwa zaliczane jest do przestępstw materialnych, a zatem dla jego zaistnienia wymaga się skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Niekorzystne rozporządzenie mieniem przez daną osobę musi być wynikiem działania lub zaniechania sprawcy, stąd istotnym znamieniem oszustwa jest istnienie związku przyczynowego pomiędzy wprowadzeniem w błąd lub wyzyskaniem błędu, a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem (por. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2007 r., V KK 384/06, Lex nr 299205).

Przestępstwo z art. 286 § l k.k. jest przestępstwem kierunkowym, co oznacza, że popełnić je można wyłącznie w zamiarze bezpośrednim, co ma miejsce wtedy, gdy sprawca chce je popełnić, przy czym zamiar bezpośredni musi obejmować zarówno cel działania jakim jest osiągnięcie korzyści majątkowej przy doprowadzaniu innej osoby do niekorzystanego rozporządzenia jej mieniem, jak również sposób działania polegający na wprowadzeniu w błąd lub wyzyskaniu błędu (por. post. Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2011 r., III KK 181/10, OSNKW 2011/3/27, Lex nr 784331; wyr. Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2007 r., II KK 327/06, OSNwSK 2007/1/1498, Lex nr 450389; wyr. Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2004 r., IV KK 192/03, Lex nr 84458).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala uznać za udowodnione,
iż oskarżony dopuścił się czynów zabronionych stanowiących przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (pkt 2-3 części wstępnej wyroku) oraz jego usiłowania (pkt 1 części wstępnej wyroku). Oskarżony z góry powziętym zamiarem dokonania oszustwa, z pełną świadomością wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą wprowadził firmy:

- (...) sp. z o.o. Oddział w Polsce z siedzibą w W. przy ul. (...) (pkt. 1)

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) (pkt. 2)

(...) S.A. z siedzibą w R. przy ul. (...) (pkt. 3)

w błąd co do faktu dokonania transakcji przez osoby uprawnione (posługując się kartami płatniczymi upoważniającymi do wypłaty gotówki z rachunków osób trzecich - które to paski kart zostały wcześniej zeskanowane - w wyniku czego doprowadził firmy z pkt 2 i 3 do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwotach odpowiednio 6591,24 zł oraz 3297,57 zł a w pkt 1 usiłował doprowadzić w/w firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.463,59 zł (ale zamiaru nie osiągnął z uwagi na zabezpieczenia i postawę pracowników).

Działania oskarżonego były działaniami z zamiarem bezpośrednim, bowiem działał on z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Zachowania te zostały podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru co do (pkt I - w okresie od 27.05.2016 r.-1.06.2016 r.; pkt II w okresie od 14.03.2016 r. – 20.05.2016 r.; pkt III – w okresie od 31.03.2016 r. – 19.04.2016 r.)

Zgodnie z brzmieniem art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uznaje się za jeden czyn zabroniony. Z przywołanej treści przepisu wynika, że przy spełnieniu pewnych warunków wiele zachowań stanowi jednorazowe wypełnienie znamion jakiegoś typu czynu zabronionego. Do ustawowych kryteriów określających czyn ciągły należy przesłanka podmiotowa w postaci z góry przyjętego zamiaru, przy czym chodzi o ten sam, a nie taki sam zamiar oraz przesłanka przedmiotowa, którą są krótkie odstępy czasu przedzielające poszczególne zachowania oskarżonego. Uwzględniając powyższe w okolicznościach rozpoznawanej sprawy należało przyjąć, że oskarżony A. P. dopuścił się zarzuconych mu w punktach 2-3 aktu oskarżenia przestępstw, tzn. jego zachowanie wyczerpało wszystkie znamiona czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a w pkt. 1 z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

Nie budzi również wątpliwości Sądu, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w zamiarze doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Sąd orzekający w pełni podziela ugruntowane stanowisko judykatury, że do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne własnoręczne realizowanie znamion czynu zabronionego przez każdą z osób wspólnie i porozumieniu dokonujących przestępstwa. Współsprawstwo umożliwia przypisanie każdemu ze sprawców tego co uczynił jego wspólnik w wykonaniu łączącego ich porozumienia, które może nastąpić chociażby w sposób dorozumiany najpóźniej w momencie realizacji zadań sprawczych” (por. wyrok SA w Katowicach z 30 XII 2004r., II AKa 435/04, LEX nr 151782) „Do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne aby każda z osób realizowała niejako własnoręcznie znamię czynu zabronionego, lecz wystarcza, że osoba taka dążąc do realizacji zaplanowanego wspólnie czynu – działa w ramach uzgodnionego podziału ról (por. wyrok SN z 19 VI 1978r., II KR 120/78, OSNKW 1970, nr 10, poz. 110).

W niniejszej sprawie oskarżony przedsiębrał wspólne czynności z innym opisanym w stanie faktycznym mężczyzną, którego personalia nie zostały dotychczas ustalone, i obejmował swoją świadomością cały zespół znamion czynu (założył działalność gospodarczą na siebie a następnie uzgodnił i ustalił z nim, że będzie zawierał umowy o przyjmowaniu zapłaty przy użyciu instrumentów płatniczych tj. terminali płatniczych).

Mając na uwadze treść normy art. 91 § 1 k.k., tj. popełnienie przez oskarżonego w krótkich odstępach czasu (na przestrzeni kilku miesięcy), w podobny sposób (posługiwania się kartami płatniczymi upoważniającymi do wypłaty gotówki z rachunków osób trzecich i wprowadzania w błąd co do faktu dokonania transakcji przez osoby uprawnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej) dwóch czynów o tożsamej kwalifikacji (dokonanie czynów z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i usiłowanie czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.) Sąd zakwalifikował przypisane oskarżonemu czyny jako ciąg przestępstw. Sąd podzielił pogląd, iż przestępstwa popełnione w formie dokonania i usiłowania mogą wchodzić w skład jednego ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2000r., I KZP 17/00, OSNKW 2000/7-8/56).

Zmiana dokonana przez Sąd w opisie przypisanego A. P. czynu z pkt. 1 wynikała z formy stadialnej jaką jest usiłowanie. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że usiłował on doprowadzić E. Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.463,59 zł , posługując się ośmiokrotnie kartami płatniczymi.

Co do czynu 5. Istota przestępstwa przywłaszczenia polega na bezprawnym potraktowaniu przez sprawcę czynu zabronionego uzyskanej wcześniej cudzej rzeczy jak swojej własnej. Najczęściej w rachubę wchodzić będzie takie zachowanie, które będzie jednoznacznie wskazywać na traktowanie cudzej rzeczy lub prawa majątkowego jak swojego własnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2008 roku, II KK 221/08, Prok. i Pr. - wkł. 2009, Nr 5, poz. 13). Oczywiście nie musi to być tylko czynność prawna charakterystyczna dla właściciela (np. ogłoszenie o możliwości kupienia danej rzeczy), ale w rachubę wchodzi tu jakikolwiek uzewnętrzniony przejaw traktowania danej rzeczy jak swojej własnej. Zamiar przywłaszczenia ( animus rem sibi habendi) musi być przy tym powiązany ze świadomością sprawcy o braku tytułu prawnego ku temu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2007 roku, IV KK 34/07, Prok. i Pr. - wkł. 2007, Nr 10, poz. 7). Analogicznie jak przy kradzieży, cel sprawcy sprowadza się do nieodwracalnego pozbawienia właściciela określonego składnika jego mienia i uczynienie z niego swojej własności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2005 roku, V KK 15/05, Prok. i Pr. - wkł. 2006, Nr 2, poz. 7). Nie chodzi tu więc wyłącznie o zamiar sprawcy polegający na zerwaniu więzi prawnej łączącej cudzą rzecz ruchomą z jej właścicielem, ale sprawcy musi towarzyszyć chęć potraktowania tej rzeczy jako swojej własnej.

Dla bytu przywłaszczenia konieczne jest, aby sprawca był posiadaczem samoistnym lub zależnym cudzej rzeczy, a więc aby posiadał jakiekolwiek prawa do władania rzeczą. Jeśli jest on wyłącznie dzierżycielem danej rzeczy (przechowawca, przewoźnik), to nie ma on żadnych praw do dysponowania cudzą rzeczą, a w szczególności żadnych praw do używania cudzej rzeczy i włada nią tylko w imieniu i na rzecz właściciela lub innej, uprawnionej osoby trzeciej.

Typ kwalifikowany przywłaszczenia - sprzeniewierzenie (art. 284 § 2 kk) polega na przywłaszczeniu rzeczy ruchomej, która została wcześniej sprawcy powierzona przez uprawnionego na mocy np. umowy najmu, użyczenia, przechowania. Powierzenie to przeniesienie władztwa nad rzeczą na inną niż właściciel osobę, powiązane z określeniem sposobu postępowania z rzeczą przez osobę ją uzyskującą i połączone z zastrzeżeniem konieczności jej zwrotu w przyszłości (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27 lutego 2014 roku, II AKA 15/14, Legalis). Dla ustalenia odpowiedzialności karnej na podstawie art. 284 § 2 kk nie jest konieczne powierzenie rzeczy przy zachowaniu szczególnej formy prawnej, jak również nie jest wymagane, aby powierzający określił precyzyjnie zakres uprawnień i obowiązków osoby, której rzecz jest przekazywana. Istotne jest natomiast to, aby z okoliczności towarzyszących powierzeniu wynikało, że rzecz jest przekazywana jedynie czasowo bez prawa dysponowania, w tym w szczególności prawa rozporządzania rzeczą jak własną.

Czyn zabroniony stypizowany w art. 284 § 2 kk stanowi przestępstwo materialne, którego można dopuścić się zarówno przez działanie, jak i przez zaniechanie. Należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych, które mogą być popełnione wyłącznie w zamiarze bezpośrednim. Kodeks wymaga bowiem, aby działanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią, jak z własnym składnikiem majątkowym.

Przekładając powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy stwierdzić należy, że A. P. reprezentujący podmiot prowadzący działalność gospodarczą B. a z całą pewnością był posiadaczem rzeczy ruchomej w postaci terminala płatniczego nr (...) (+ baza zasilająca) , powierzonego mu na podstawie umowy o współpracy nr (...) z dnia 31 marca 2016 r. przez C. S.A. z siedzibą w R.. Umowa została wypowiedziana w trybie natychmiastowym. W treści pisma wskazano, że umowa ulega rozwiązaniu w dniu doręczenia w/w wypowiedzenia. A. P. został należycie poinformowany o rozwiązaniu węzła obligacyjnego, uprawniającego go do korzystania ze wskazanego terminala płatniczego - oskarżony odebrał wypowiedzenie w dniu 20 maja 2016 r. (w związku z czym konieczne było dokonanie zmiany opisu czynu poprzez wskazanie jego prawidłowej daty jak to wynika z k. 519-520),ale mino to nie zwrócił w/w terminala o wartości 1000 zł. Bezspornie bowiem miał obowiązek podporządkowania się skierowanemu do niego żądaniu przez C. S.A. z siedzibą w R.. Co więcej oskarżony nie poinformował również w/w C., gdzie znajduje się przedmiot dzierżawy, którego wcześniej wyzbył się (w toku prowadzonych czynności nie udało się ustalić, co się z nim stało - tym samym bez wątpienia oskarżony postąpił wbrew woli właściciela rzeczy, wyrażonej w umowie współpracy z dnia 31 marca 2016 r. - pozbawiając go możliwości decydowania o swojej własności), aby następnie, gdy ten wyraził w sposób jasny swoje żądanie w zakresie postąpienia z rzeczą (jej zwrotu) nie wywiązać się z tego.

Co do czynu 4 - Odpowiedzialności karnej z art. 278 § 1 k.k. podlega ten, kto dokonuje zaboru cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Rodzajowym przedmiotem ochrony przepisów art. 278 § 1 k.k. jest mienie, którym według prawa cywilnego jest własność i inne prawa majątkowe (art. 44 k.c.). Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278 § 1 k.k. jeśli ściśle przez ten przepis określone i polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór należy rozumieć wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby nią władającej (właściciela, posiadacza lub dzierżyciela) i objęcie we własne władanie. Chodzi tutaj o faktyczne władztwo nad rzeczą, które w wyniku zaboru zostaje wbrew woli posiadacza naruszone. W swych konsekwencjach jednak zabór taki godzi w prawo własności, gdyż sprawca zaboru działa w celu przywłaszczenia zabranej rzeczy, tj. włączenia jej do swego stanu posiadania lub bezprawnego rozporządzenia nią na rzecz innej osoby. Należy podkreślić, że stanowiący istotę kradzieży zabór następuje bezprawnie, bez żadnej ku temu podstawy i bez zgody właściciela lub osoby, której mienie (rzecz) zabrano (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1998 r., IV KKN 98/98, Orz. Prok. i Pr. 1999, nr 7-8). Dla zrealizowania znamienia skutku przestępstwa kradzieży muszą więc zostać przesądzone łącznie dwa elementy. Po pierwsze, fakt pozbawienia przez sprawcę osoby uprawnionej władztwa nad rzeczą. Po wtóre, objęcie tej rzeczy przez sprawcę we władanie. Kradzież jest przestępstwem umyślnym o charakterze kierunkowym, którego można się dopuścić się jedynie w zamiarze bezpośrednim - w celu przywłaszczenia (animus rem sibi habendi). Cel przywłaszczenia oznacza zamiar postąpienia z przedmiotem zaboru tak, jakby się było jego właścicielem ( włączenia do swego stanu posiadania, sprzedaży, zużycia, podarowania innej osobie, a nawet porzucenia - por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 2000 r., V KKN 406/97, Orz. Prok. i Pr. 2000, nr 4 ). Jako że przestępstwo określone w art. 278 § 1 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Konieczne jest zatem działanie sprawcy z tzw. dolus coloratus. Celem działania sprawcy musi być włączenie rzeczy do majątku sprawcy, objęcie jej w posiadanie lub postępowanie z nią jak z własną. Wyklucza to możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem wynikowym. ( tak Komentarz do art. 278 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II. ) .

Podkreślenie wymaga, że kradzież pieniędzy z rachunku bankowego prowadzonego przez C. C. Bank na rzecz F. J. poprzez dwukrotne posłużenie się znalezioną kartą płatniczą należącą do pokrzywdzonego i przelanie kwoty 6991,28 zł na rachunek prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej – B. wyczerpuje dyspozycję art. 278 § 1 k.k. A. P. przelał pieniądze z w/w rachunku bankowego na rachunek swojej działalności. W ten sposób oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia cudzych rzeczy ruchomych - pieniędzy, gdyż nie był w żaden sposób uprawniony do zadysponowania jak właściciel środkami znajdującymi się na rachunku F. J..

Sąd w realiach tych spraw nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania oskarżonemu winy. Jest on osobą pełnoletnią, dojrzałą, poczytalną (jak to wynika z opinii psychiatrycznej), nie działał pod wpływem błędu. Można więc było od niego wymagać zachowania zgodnego z obowiązującymi normami prawnymi, a jego postępowanie nie usprawiedliwiają żadne okoliczności nadzwyczajne. Oceniając stopień winy oskarżonego, Sąd uznał, iż zarzucanych mu czynów dopuścił się umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Nic nie usprawiedliwia tego zachowania, dlatego stopień jego winy jest znaczny.

Wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności, wymienionymi w przepisach w art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe jak i podmiotowe przypisanych oskarżonemu czynów, bacząc aby wymiar orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, a więc był adekwatny do stopnia winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, a także, aby orzeczone kary spełniły cele zapobiegawcze i wychowawcze zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i w zakresie prewencji ogólnej. Ustalając wymiar kary sąd miał także na uwadze właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia oraz sytuację rodzinną i osobistą.

Do okoliczności niewątpliwie łagodzących zaliczyć należało fakt, iż oskarżony nie był dotychczas karany sądownie (k. 651). Niemniej jednak okoliczność ta, choć wpłynęła łagodząco na wymiar orzeczonych kar, nie jest usprawiedliwieniem dla przestępczej działalności oskarżonego.

Do okoliczności obciążających należy znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu wyrażający się nie tylko w dobru prawnym chronionym przez przepisy art. 286 § 1 k.k. oraz art. 278 § 1 k.k. czy art. 284 § 2 k.k., a naruszonym przez oskarżonego, którym jest mienie, ale także w znacznym stopniu wysokości wyrządzonej szkody pokrzywdzonym oraz działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Nie ulega przy tym wątpliwości, że zachowania oskarżonego wzbudzają silną społeczną dezaprobatę.

Na większy stopień karygodności zachowania oskarżonego wpływ miał również sposób działania oskarżonego, który działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Dodatkowo zważyć należy, iż oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów z pkt. 1-3 a/o wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, co również zwiększa stopień karygodności zachowania oskarżonego.

Rozważania dotyczące orzeczonej kary.

Mając powyższe na uwadze, Sąd wymierzył oskarżonemu A. P. za przypisane mu czyny z pkt. od 1 do 3 na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z pkt 4 na podstawie art. 278 § 1 k.k. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, a za czyn z pkt 5 na podstawie art. 284 § 2 k.k. karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności

Zdaniem Sądu stopień demoralizacji oskarżonego jest znaczny. Przy takich okolicznościach sprawy i tak znacznym stopniu demoralizacji oskarżonego podstawowym celem prawa karnego w tej sprawie jest funkcja represyjna i prewencyjna poprzez uniemożliwienie oskarżonemu popełniania przestępstw i ochronę społeczeństwa przed jego czynami.

W przekonaniu Sądu orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności są karami adekwatnymi do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, zaś ich dolegliwość nie przekracza stopnia zawinienia oskarżonego. Jednocześnie kary te spełnią swe cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, a także będą właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Wymierzając zaś oskarżonemu karę łączną w punkcie V wyroku Sąd uczynił to na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art.. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k .

Sąd Najwyższy wielokrotnie już wskazywał na potrzebę badania związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami jako na okoliczność decydującą w poważnej mierze o zastosowaniu zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 1983 r., OSNKW 1984, nr 5-6, poz. 65; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 1986 r., OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 128). Podobne stanowisko prezentują sądy apelacyjne (tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 8 marca 2001, sygn. II AKa 59/01, Prok.i Pr. 2002/3/21, Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 28 czerwca 2002, sygn. II AKa 138/02, KZS 2002/7-8/41 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 9 maja 2001, sygn. II AKa 63/01, Prok.i Pr. 2002/7-8/20).

Nadto słusznie rozstrzygnął Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 9 maja 2001, sygn. II AKa 63/01, opubl. w Prok.i Pr. 2002/7-8/20, że zastosowanie zasady absorbcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest nie tylko relacjami zachodzącymi pomiędzy osądzonymi czynami, czyli bliskością związku przedmiotowo-podmiotowego, ale także tym, w jakich odstępach czasu zostały one popełnione. W konsekwencji Sąd Apelacyjny zauważa, że im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczalnego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa, objęte tym wyrokiem.

Zasadę absorpcji stosuje się więc, gdy przestępstwa wskazują na bliską więź przedmiotową i podmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc blisko powiązany zespół zachowań sprawcy, mimo godzenia w różne dobra osobiste.

Dokonując rozważań w zakresie orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności Sąd ocenił, w stosunku do oskarżonego A. P., bardzo bliski związek przedmiotowo – podmiotowy między popełnionymi przezeń czynami, okoliczność godzenia w to samo dobro chronione prawem (mienie), skumulowane działania oskarżonego na przestrzeni kilku miesięcy ale także jego uprzednią, niekaralność.

Biorąc wszystkie te elementy pod uwagę, Sąd orzekł wobec oskarżonego karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 1 (jednego) roku i 2 miesięcy, a więc na zasadzie asperacji.

Kara musi być przy tym dolegliwością, aby pomogła uświadomić oskarżonemu, że postąpił w sposób sprzeczny z porządkiem prawnym i jednocześnie powstrzymać go od kolejnych naruszeń. Orzekając karę łączną pozbawienia wolności w tym wymiarze, Sąd miał również na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze kary w ramach prewencji indywidualnej oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie, jak również cele prewencji generalnej.

Realizując ustawowe dyrektywy w oparciu o przepisy art . 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu A. P. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres tymczasowego aresztowania od dnia 03.06.2016 r. godz. 14.30 do dnia 23.02.2017 r. godz. 12:50.

Kodeks karny w art. 46 § 1 k.k., pozwala sądowi orzec z urzędu obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Mając na uwadze konieczność uświadomienia A. P. nieopłacalność popełniania przestępstw, a tym samym – osiągnięcia wobec oskarżonego celów zapobiegawczych i wychowawczych, Sąd uznał za zasadne nałożenie na niego na mocy art. 46 § 1 k.k., obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz :

- (...) Sp. z o.o. – kwoty 6591,24 zł

(...) Sp. z o.o. – kwoty 4297,57 zł (na którą składa się również wartość niezwróconego terminala (...).

Ten środek kompensacyjny będzie stanowił rekompensatę dla pokrzywdzonych za wyrządzoną im przez oskarżonego szkodę, która nie została do tej pory naprawiona.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego A. P. od obowiązku uiszczenia wydatków, przejmując na rachunek Skarbu Państwa, gdyż uznał, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację majątkową, jak również wobec faktu, iż została orzeczona wobec niego bezwzględna kara łączna pozbawienia wolności oraz obowiązek naprawienia szkody. Nie mniej jednak zasądził opłatę w wysokości 180 zł.