Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Apelacyjny w Lublinie w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale prokuratora Agnieszki Kępki

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2018 r.

sprawy

1.  M. P. (1), syna J. i C. z d. J., ur. (...) w R.,

oskarżonego z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i in.

2.  S. S. (1), syna B. i F. z d. W., ur. (...) w W.,

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

3.  A. J., syna A. i E. z d. Z., ur. (...) w P.,

oskarżonego z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.

4.  P. S. (1), syna R. i G. z d. Ż., ur. (...) w L.,

oskarżonego z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i in.

5.  J. S. (1), syna J. i A. z d. R., ur. (...) w H.,

oskarżonego z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

6.  J. G. (1), syna W. i M. z d. M., ur. (...) w L.,

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

7. P. R. (1), syna J. i E. z d. W., ur. (...) w L.,

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i in.

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 9 maja 2018 r., sygn. akt IV K 306/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchyla orzeczenie w części dotyczącej wymierzenia P. S. (1) łącznej kary pozbawienia wolności (pkt. 4.3. wyroku);

- ustala, iż czyn przypisany P. S. (1) w punkcie 4.1. wyroku miał miejsce w dniach bliżej nieustalonych w okresie od sierpnia 2010 roku do dnia 12 września 2010 roku i obniża wymierzoną mu zań karę pozbawienia wolności do 2 (dwóch) lat zaś karę grzywny do 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec P. S. (1) kary pozbawienia wolności łączy i wymierza mu karę łączną 2 (dwa) lata pozbawienia wolności;

- zwalnia P. S. (1) od opłaty za obie instancje;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok w stosunku do P. S. (1) a także w stosunku do M. P. (1), S. S. (1), A. J., J. S. (1), J. G. (1) i P. R. (1) utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złote na rzecz adw. M. P. (2), adw. Z. W., adw. S. S. (2), adw. R. K., adw. M. N., adw. M. K. (1) i adw. T. W. tytułem nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej odpowiednio oskarżonym: M. P. (1), S. W. S., A. J., P. S. (1), J. S. (1), J. G. (1) i P. R. (1) w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonych M. P. (1), S. S. (1), A. J., J. S. (1), J. G. (1) i P. R. (1) od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i ustala, że wchodzące w ich skład wydatki a także wydatki związane z udziałem w sprawie P. S. (1) ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

1.M. P. (1) oskarżony został o to, że:

I) w dniach bliżej nieustalonych w okresie od 2 lipca 2010r. do 12 września 2010r. w H. na terytorium Holandii, L., N. woj. (...) i innych miejscowościach, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami,
w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach przyjętego podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w wewnątrzwspólnotowym nabyciu znacznej ilości środków odurzających:

– w postaci ziela konopi o przybliżonej wadze 5000 g i przybliżonej wartości około 50 000 zł, w ten sposób, że w dacie bliżej nieustalonej w miesiącu lipcu lub sierpniu 2010r. polecił ustalonej osobie odebranie od nieustalonej osoby w/w środka odurzającego na terenie L. w celu dalszej odsprzedaży;

– w postaci 4843,6 g ziela konopi, w ten sposób, że w okresie od 10 września 2010r. do 12 września 2010r. w L. i N. woj. (...), odebrał środek odurzający za równowartość 50 000 zł w celu dalszej sprzedaży,

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k.;

II) w dniach bliżej nieustalonych w okresie od 2 lipca 2010r. do dnia 12 września 2010r.
w L., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył
w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych:

– w postaci około 3000 g amfetaminy w ten sposób, że nabył od ustalonej osoby w/w substancję za kwotę 24 000 zł, a następnie przekazał ją innej ustalonej osobie w celu dalszej odsprzedaży;

– w postaci około 5000 g amfetaminy w ten sposób, że przekazał ustalonej osobie kwotę 42 000 zł, tytułem zapłaty za w/w substancję psychotropową i jej transport, która następnie została dostarczona innej ustalonej osobie, celem dalszej odsprzedaży,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k.;

2. S. S. (1) został oskarżony o to, że:

IV) w datach bliżej nieustalonych w okresie od 2 lipca 2010r. do dnia 12 września 2010r.
w miejscowości K. woj. (...), miejscowości Z. woj. (...) oraz w miejscowości B. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach przyjętego podziału ról, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych:

– w postaci 3000 g amfetaminy, wartości około 25 200 zł w ten sposób, że po uprzednim uzyskaniu substancji psychotropowych z nieustalonego źródła oraz uzyskaniu zapłaty za nie od ustalonej osoby, przekazał je innej ustalonej osobie celem ich dalszej odsprzedaży;

– w postaci około 5000 g amfetaminy wartości około 42 000 zł w ten sposób, że po uprzednim uzyskaniu substancji psychotropowych z nieustalonego źródła oraz uzyskaniu zapłaty za nie od ustalonej osoby, przekazał je innej ustalonej osobie celem ich dalszej odsprzedaży, przy czym czynu zarzucanego mu dopuścił się w ciągu jednego roku, jedenastu miesięcy i dwudziestu sześciu dni po odbyciu jednego roku kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie, sygn. akt II K 145/06,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

3. A. J. oskarżony został o to, że:

V) w dacie bliżej nieustalonej w miesiącu lipcu lub sierpniu 2010r. w miejscowości Z. woj. (...), udzielił pomocy M. P. (1) w dokonanym wbrew przepisom ustawy uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci 5 kg ziela konopi innych niż włókniste, ułatwiając w/w popełnienie przestępstwa, w ten sposób, że zaaranżował spotkanie M. P. (1) z ustalonym odbiorcą środków odurzających, a następnie uczestniczył w spotkaniu podczas którego doszło do uzgodnień co do warunków transakcji,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485);

4. P. S. (1) oskarżony został o to, że:

VI) w datach bliżej nieustalonych w okresie od 2 lipca 2010r. do 12 września 2010r.
w H. na terytorium Holandii, L. woj. (...), N. woj. (...) i innych miejscowościach, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach przyjętego podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w wewnątrzwspólnotowym nabyciu znacznej ilości środków odurzających:

– w postaci ziela konopi innych niż włókniste o przybliżonej wadze 5000 g i przybliżonej wartości około 50 000 zł, w ten sposób, że odebrał od nieustalonej osoby w/w środki odurzające przewiezione z Holandii celem ich dalszej odsprzedaży;

– w postaci 4843,6 g ziela konopi innych niż włókniste, w ten sposób, że uczestniczył w odbiorze w/w środków odurzających celem ich dalszej odsprzedaży,

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k.;

VII) w dniach bliżej nieustalonych w okresie od 2 lipca 2010r. do dnia 12 września 2010r.
w L., woj. (...) i w miejscowości B. woj. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu
z góry powziętego zamiaru, w ramach przyjętego podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych:

– w postaci około 5000 g amfetaminy wartości około 35 000 zł w ten sposób, że odebrał w/w środki w ilości 3000 g od ustalonej osoby, a następnie dodając nieustalonej substancji,
w wyniku czego otrzymał 5000 g substancji psychotropowych celem ich dalszej odsprzedaży;

– w postaci około 5000 g amfetaminy wartości około 42 000 zł w ten sposób, że przekazał ustalonej osobie pieniądze stanowiące zapłatę za narkotyki, a następnie odebrał je od innej ustalonej osoby, celem ich dalszej odsprzedaży,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k.;

VIII) w dniu 10 lutego 2011r. w L. woj. (...), wbrew przepisom ustawy posiadał środki odurzające w postaci 0,65 g ziela konopi innych niż włókniste,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485);

5. J. S. (1) oskarżony został o to, że:

IX) w dacie bliżej nieustalonej w miesiącu lipcu lub sierpniu 2010r. w L. i N. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił pomocy M. P. (1) w dokonanym wbrew przepisom ustawy, wewnątrzwspólnotowym nabyciu znacznej ilości środka odurzającego w postaci 5000 g ziela konopi o wartości około 50 000 zł, ułatwiając w/w popełnienie przestępstwa, w ten sposób, że zaaranżował spotkanie M. P. (1) z ustalonym dostawcą środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste pochodzących z Królestwa Holandii, a następnie uczestniczył w spotkaniu podczas którego doszło do uzgodnień co do warunków transakcji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu dwóch lat, jednego miesiąca i dwóch dni po odbyciu czterech lat, czterech miesięcy i 20 dni kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwa podobne wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Hrubieszowie z dnia 27 maja 2009r. sygn. akt II K 68/09,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

6. J. G. (1) oskarżony został o to, że:

X) w dacie bliżej nieustalonej w miesiącu lipcu lub sierpniu 2010r. w L. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci 1000 g amfetaminy w ten sposób, że zakupił w/w środki odurzające od ustalonej osoby celem dalszej ich odsprzedaży,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485);

7. P. R. (1) został oskarżony o to, że:

XI) w dacie bliżej nieustalonej w miesiącu lipcu lub sierpniu 2010r. w L. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci 500 g amfetaminy w ten sposób, że zakupił w/w środki odurzające od ustalonej osoby celem dalszej ich odsprzedaży, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu jednego roku, siedmiu miesięcy i 18 dni po odbyciu kary 2 lat i 30 dni pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XII) w dniu 17 lutego 2011r. w L. woj. (...) w pomieszczeniach mieszkalnych zajmowanych przez siebie oraz w pobliżu pomieszczeń gospodarczych użytkowanych przez niego, wbrew przepisom ustawy, posiadał środki odurzające w postaci 8,20 g ziela konopi innych niż włókniste, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu dwóch lat, trzech miesięcy i trzech dni po odbyciu kary 2 lat i 30 dni pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r.
o przeciwdziałaniu narkomanii,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 9 maja 2018r. w sprawie IV K 306/11 Sąd Okręgowy w Lublinie:

1.1.M. P. (1) uznał za winnego tego, że: w dniach bliżej nieustalonych
w okresie od sierpnia 2010r. do 12 września 2010r. w H. na terytorium Holandii, L., N. woj. (...) i innych miejscowościach, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach przyjętego podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w wewnątrzwspólnotowym nabyciu znacznej ilości środków odurzających:

– w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze 4600 g i wartości 46 000 zł, w ten sposób, że w dacie bliżej nieustalonej w miesiącu sierpniu 2010 r. polecił ustalonej osobie odebranie na terenie L. od nieustalonej osoby ww. środka odurzającego przemieszczonego z terytorium Holandii na terytorium Polski, w celu dalszej odsprzedaży;

– w postaci 4843,6 g ziela konopi innych niż włókniste, w ten sposób, że w okresie od 10 września 2010 r. do 12 września 2010 r. w L. i N. woj. (...), zorganizował odbiór za równowartość 50 000 zł ww. środka odurzającego, przemieszczonego przez ustaloną osobę z terytorium Holandii na terytorium Polski, w celu dalszej sprzedaży, tj. przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2017 r. poz. 783) w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2017r. poz. 783) w zw. z art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k. skazał oskarżonego na karę roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec M. P. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w punkcie 1.1 wyroku w kwocie 1500 zł (tysiąc pięćset złotych); na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2017r. poz. 783) orzekł przepadek trzech pakietów foliowych wypełnionych środkiem odurzającym w postaci ziela konopi innych niż włókniste opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1.10 pod poz. 17-19;

1.2. M. P. (1) uznał za winnego tego, że: w dniach bliżej nieustalonych w okresie od 2 lipca 2010r. do dnia 12 września 2010r. w L., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych:

– w postaci 3000 g amfetaminy w ten sposób, że nabył od ustalonej osoby ww. substancję za kwotę 24 000 zł, która to amfetamina następnie została przekazana innej ustalonej osobie w celu dalszej odsprzedaży;

– w postaci 5000 g amfetaminy w ten sposób, że przekazał ustalonej osobie kwotę 42 000 zł tytułem zapłaty za ww. substancję psychotropową i jej transport, która następnie została dostarczona innej ustalonej osobie, celem dalszej odsprzedaży, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 60 § 3 i § 6 pkt 4 k.k. skazał oskarżonego na karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec M. P. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w punkcie 1.2 wyroku w kwocie 3500 zł (trzy tysiące pięćset złotych);

1.3. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. orzeczone wobec M. P. (1) kary grzywny połączył i jako karę łączną wymierzył mu 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

1.4. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec M. P. (1) kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 września 2010r. do dnia 18 maja 2011r.;

2.1. S. S. (1) uznał za winnego tego, że: w datach bliżej nieustalonych w okresie od 2 lipca 2010r. do dnia 12 września 2010r. w miejscowości K. woj. (...), miejscowości Z. woj. (...) oraz w miejscowości B. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach przyjętego podziału ról, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych:

– w postaci 3000 g amfetaminy o wartości 24 000 zł w ten sposób, że po uprzednim uzyskaniu substancji psychotropowej z nieustalonego źródła oraz uzyskaniu zapłaty za nią od ustalonej osoby, przekazał ją innej ustalonej osobie celem dalszej odsprzedaży;

– w postaci 5000 g amfetaminy o wartości 40 000 zł w ten sposób, że po uprzednim uzyskaniu substancji psychotropowej z nieustalonego źródła oraz uzyskaniu zapłaty za nią od ustalonej osoby, przekazał ją innej ustalonej osobie celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu roku, jedenastu miesięcy i dwudziestu sześciu dni po odbyciu kary roku pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 14 czerwca 2006r. w sprawie II K 145/06, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006r. Nr 120 poz. 826) skazał oskarżonego na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec S. S. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przypisanego mu przestępstwa w kwocie 3 200 zł (trzy tysiące dwieście złotych);

2.2. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec S. S. (1) kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 16 marca 2011r. do dnia 19 października 2011r.;

3.1. A. J. uznał za winnego tego, że: w dacie bliżej nieustalonej w miesiącu lipcu lub sierpniu 2010r. w miejscowości Z. woj. (...), udzielił pomocy M. P. (1) w dokonanym wbrew przepisom ustawy uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci 1 kg ziela konopi innych niż włókniste, ułatwiając ww. popełnienie przestępstwa, w ten sposób, że zaaranżował spotkanie M. P. (1) z ustalonym odbiorcą środków odurzających, a następnie uczestniczył w spotkaniu podczas którego doszło do uzgodnień co do warunków transakcji, tj. przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006r. Nr 120 poz. 826) i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006r. Nr 120 poz. 826) skazał oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

3.2. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec A. J. kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 kwietnia 2012r. do dnia 19 lipca 2012r.;

4.1. P. S. (1) w ramach czynów zarzucanych mu w pkt VI i VII aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że: w dniach bliżej nieustalonych w okresie od 2 lipca 2010r. do dnia 12 września 2010r. w L., B., N. i innych miejscowościach woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach przyjętego podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych:

– w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze 4600 g i wartości 46 000 zł, w ten sposób, że odebrał od nieustalonej osoby ww. środki odurzające celem ich dalszej odsprzedaży;

– w postaci 4843,6 g ziela konopi innych niż włókniste, w ten sposób, że uczestniczył w odbiorze ww. środków odurzających celem ich dalszej odsprzedaży;

– w postaci 5000 g amfetaminy wartości 35 000 zł w ten sposób, że odebrał ww. substancję w ilości 3000 g od ustalonej osoby, a następnie dodając nieustalonej substancji, w wyniku czego otrzymał 5000 g substancji psychotropowej w postaci amfetaminy celem jej dalszej odsprzedaży;

– w postaci 5000 g amfetaminy wartości 40 000 zł w ten sposób, że przekazał ustalonej osobie pieniądze stanowiące zapłatę za narkotyki, a następnie odebrał je od innej ustalonej osoby, celem ich dalszej odsprzedaży, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006r. Nr 120 poz. 826) skazał oskarżonego na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

4.2. P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt VIII aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2017r. poz. 783) i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2017r. poz. 783) skazał oskarżonego na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

4.3. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec P. S. (1) kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.4. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec P. S. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 lutego 2011r. do dnia 9 maja 2011r., od dnia 18 czerwca 2011r. do dnia 16 maja 2012r. oraz od dnia 10 czerwca 2012r. do dnia 18 lipca 2012r.;

5.1. J. S. (1) uznał za winnego tego, że: w dacie bliżej nieustalonej w miesiącu sierpniu 2010r. w L. i N. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił pomocy M. P. (1) w dokonanym wbrew przepisom ustawy, wewnątrzwspólnotowym nabyciu znacznej ilości środka odurzającego w postaci 4600 g ziela konopi innych niż włókniste o wartości 46 000 zł, ułatwiając ww. popełnienie przestępstwa, w ten sposób, że zaaranżował spotkanie M. P. (1) z ustalonym dostawcą środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste pochodzących z Królestwa Holandii, a następnie uczestniczył w spotkaniu podczas którego doszło do uzgodnień co do warunków transakcji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwa podobne wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Hrubieszowie z dnia 27 maja 2009 r. sygn. akt II K 68/09, tj. przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2017r. poz. 783) w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2017r. poz. 783) w zw. z art. 19 § 2 k.k., art. 60 § 6 pkt 2 k.k. i art. 57 § 2 k.k. skazał oskarżonego na karę roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

5.2. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec J. S. (1) kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 17 lutego 2011r. do dnia 19 lipca 2012r.;

6.1. J. G. (1) uznał za winnego tego, że: w dacie bliżej nieustalonej w miesiącu lipcu lub sierpniu 2010r. w L. woj. (...), wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci 1000 g amfetaminy w ten sposób, że zakupił ww. środek odurzający od ustalonej osoby celem jego dalszej odsprzedaży, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006r. Nr 120 poz. 826) i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006r. Nr 120 poz. 826) skazał oskarżonego na karę roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzył mu grzywnę w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

6.2. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec J. G. (1) kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 17 lutego 2011r. do dnia 18 lipca 2012r.;

7.1. P. R. (1) uznał za winnego tego, że: w dacie bliżej nieustalonej w miesiącu lipcu lub sierpniu 2010r. w L. woj. (...), wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci 500 g amfetaminy w ten sposób, że zakupił ww. środek odurzający od ustalonej osoby celem dalszej jego odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 18 maja 2007r. w sprawie IV K 345/06, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r. (Dz. U. z 2006r. Nr 120 poz. 826) skazał oskarżonego na karę roku i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzył mu grzywnę w wysokości 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

7.2. P. R. (1) uznał za winnego tego, że: w dniu 17 lutego 2011r. w L. woj. (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał w zajmowanych przez niego pomieszczeniach mieszkalnych środek odurzający w postaci 0,89 g ziela konopi innych niż włókniste, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 18 maja 2007r. w sprawie IV K 345/06, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2017r. poz. 783) w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2017r. poz. 783) skazał oskarżonego na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

7.3. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec P. R. (1) kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

7.4. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec P. R. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 17 lutego 2011r. do dnia 24 lipca 2012r.;

8.1. zwolnił oskarżonych od uiszczenia kosztów sądowych, zaś wydatkami poniesionymi w postępowaniu obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli obrońcy oskarżonych.

Obrońca M. P. (1) zaskarżyła powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego. Zarzuciła rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu M. P. (1) kary w wymiarze roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 120 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł za czyn przypisanym w pkt 1.1 wyroku oraz karę 150 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł, a jako karę łączną grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł, w sytuacji gdy prawidłowa ocena okoliczności dotyczących jej wymiaru uzasadnia orzeczenie jej w niższej wysokości z zastosowaniem warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Mając powyższe na uwadze, obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez obniżenie wymierzonej M. P. (1) kary i jej wymierzenie w granicach dolnego ustawowego zagrożenia z warunkowym jej zawieszeniem w zakresie kary pozbawienia wolności.

Obrońca S. S. (1) – adw. Z. W. - zaskarżył powyższe rozstrzygnięcie w całości na korzyść oskarżonego. Zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

A.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej, a nie swobodnej ocenie wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) i uznaniu ich za logiczne, spójne, zgodne, uzupełniające się i wiarygodne oraz poczynieniu w oparciu o ich treść ustaleń faktycznych, a także na bezrefleksyjnym podzieleniu przez Sąd poglądu zaprezentowanego w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 1984 r., IV KR 122/84, w sytuacji gdy:

a)  M. P. (1) miał powody by obciążać bezpodstawnie S. S. (1), gdyż był współoskarżonym, który składając wyjaśnienia pomawiające m.in. S. S. (1) uzyskał obligatoryjne nadzwyczajne złagodzenie kary,

b)  wyjaśnienia M. P. (1) w odniesieniu do S. S. (1) nie znajdują pokrycia w żadnym innym dowodzie, przeprowadzonym w toku postępowania dowodowego,

c)  Sąd orzekający w sprawie nie podjął jakiejkolwiek próby zbadania właściwości charakteru osoby pomawiającej, co winien był uczynić, jak z resztą sam stwierdza cytując powołane przez siebie orzecznictwo, por. str. 16-17 uzasadnienia,

co skutkowało uznaniem S. S. (1) za winnego zarzucanego mu czynu.

B.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez bezpodstawną odmowę wiary wyjaśnieniom S. S. (1), w sytuacji gdy:

a)  S. S. (1), w odróżnieniu od M. P. (1), w toku całego procesu nie zmieniał podawanej przez siebie wersji wydarzeń nie przyznając się,

b)  wyjaśnił, że nie zna M. P. (1) i nie miał z nim kontaktu,

c)  wersja wydarzeń podawana przez M. P. (1) odnosząca się do kwestii zachowań S. S. (1) nie znajduje potwierdzenia w żadnym innym dowodzie

co skutkowało nieoparciem się Sądu na treści wyjaśnień S. S. (1).

C.  art. 193§1 k.p.k. w zw. z art. 366 §1 k.p.k. przez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego psychologa zmierzającej do ustalenia właściwości charakteru M. P. (1), a także jego skłonności do konfabulacji oraz innych kwestii rzutujących na wiarygodność jego wyjaśnień, w sytuacji gdy:

a)  wyjaśnienia M. P. stanowią jedyny dowód obciążający oskarżonego S. S., w związku z czym zachodziła potrzeba zweryfikowania ich treści za pomocą innego dowodu,

b)  w aktach niniejszej sprawy jako dowód została złożona opinia psychologiczna, sporządzona w sprawie IX K 1026/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie dotycząca jego osoby, która dyskredytuje wiarygodność depozycji składanych przez M. P. (1), a której istnienie doprowadziło do wydania przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód wyroku uniewinniającego wobec S. N. (1),

c)  ustalenie wiarygodności wyjaśnień M. P. (1) miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i wymagało wiadomości specjalnych,

co skutkowało oparciem wyroku w sprawie na niepełnym materiale dowodowym i w dalszej konsekwencji doprowadziło do wydania wyroku skazującego wobec S. S. (1).

D.  niepowzięcie przez Sąd wątpliwości w zakresie wiarygodności wyjaśnień M. P. (1), będących wyłączną podstawą skazania S. S. (1), w sytuacji gdy:

a)  sam Sąd powołuje się na opinię dotyczącą w/w M. P., sporządzoną do sprawy IX K 1024/14 (str. 24 uzasadnienia)

b)  Sąd odmawia waloru dowodowego opinii biegłego ze sprawy IX K 1026/14 w niniejszej sprawie, czyniąc dystynkcję pomiędzy rolami procesowymi jakie pełnił M. P. (1) w obu postępowaniach dając do zrozumienia, iż jako świadek mógł kłamać i konfabulować,

co skutkowało niewywołaniem opinii biegłego psychologa z urzędu, wydaniem wyroku opartego na niepełnym materiale dowodowym i skazaniem S. S. (1).

E. niezasadne uznanie, że czynność procesowa polegająca na „zorganizowaniu wycieczki” pod dom S. S. (1) i ustaleniu w ten sposób jego miejsca zamieszkania sporządzona na formularzu protokołu eksperymentu procesowego, stanowi eksperyment procesowy, w sytuacji gdy czynność o której mowa w żadnej mierze nie sprawdzała okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy, ani nie odtwarzała przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich fragmentów, co skutkowało naruszeniem przepisów postępowania mającego wpływ na treść wyroku, tj. art. 211 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez nadanie nienależytego znaczenia (tzn. zbyt dużego) rozpoznaniu przez M. P. (1) domu, w którym mieszkał S. S. (1) i wyprowadzeniu z tego wniosku, jakoby wskazanie przez M. P. (1) adresu S. S. (1) przesądzało o wiarygodności wyjaśnień M. P., mającej łączyć wskazane osoby relacji, udziału S. S. (1) w obrocie amfetaminą, co w dalszej konsekwencji doprowadziło do oparcia się przez Sąd na czynnościach, które nie stanowiły eksperymentu procesowego w ogóle, a w dalszej konsekwencji do wydania wyroku skazującego wobec S. S. (1).

Reasumując, obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego S. S. (1) od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do S. S. (1) w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Lublinie IV Wydział Karny.

A.. S. S. (2) – obrońca A. J. zaskarżył wyżej wymieniony wyrok w zakresie dotyczącym pkt.3.1 wyroku tj. w części dotyczącej uznania A. J. za winnego popełnienia przestępstwa wypełniającego znamiona z art. 18
§ 3 k.k. w zw. z art 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii
(w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011r.) i skazania oskarżonego na
karę roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych
przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

•

obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na jego treść, a to: art. 4, 5§ 2. 7, 410 k.p.k. polegającą na przekroczeniu przez Sąd I Instancji granic swobodnej oceny dowodów, skutkującym jej dowolnością oraz oparciu orzeczenia jedynie na części ujawnionego w niniejszym postępowaniu materiału dowodowego tj. niewiarygodnych wyjaśnieniach współoskarżonego M. P. (1) (jedynym dowodzie niekorzystnym dla oskarżonego), bez wnikliwej analizy
i krytycznej ich oceny oraz przy braku wsparcia wersji zaprezentowanej przez M. P. (1) innymi dowodami potwierdzającymi winę A. J. i przy dowolnym oraz nieobiektywnym uzasadnieniu przyczyn dla których Sąd nie oparł się na innych przeprowadzonym w toku postępowania dowodach, a w szczególności: wyjaśnieniach oskarżonego oraz zeznaniach P. P. (1), S. N. (1), D. B. (1) i M. S. (1) oraz dowodach z dokumentów w postaci opinii psychologicznej dot. M. P. (1) z dnia 21 października 2013r. (k. 6126-6128, wywołanej w toku postępowania przygotowawczego o sygn. 1 Ds. 1218/13/s), opinii sądowo-psychologicznej dot. M. P. (1) z dnia 2 kwietnia 2015r. (k. 6156-6159, wywołanej w toku postępowania sądowego o sygn. akt III K 568/12) oraz opinii fonoskopijnej z dnia 2.12.2011r. (k.4695-4702);

•

obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na jego treść, a to art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. polegającą na niedopuszczeniu z urzędu dowodu z opinii sądowo-psychologicznej dotyczącej M. P. (1), która pozwoliłaby ocenić właściwości charakteru osoby pomawiającej i wiarygodność osobowego źródła dowodowego, w sytuacji gdy Sąd I Instancji uznał, że opinia psychologiczna dot. M. P. (1) z dnia 21 października 2013r. (wywołana w toku postępowania przygotowawczego o sygn. 1 Ds. 1218/13/s) oraz opinia sądowo-psychologiczna dot. M. P. (1) z dnia 2 kwietnia 2015r. (wywołana w toku postępowania sądowego o sygn. akt III K 568/12) nie mogą stanowić podstawy ustaleń w niniejszej sprawie;

•

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, iż oskarżony A. J. dopuścił się zarzucanego aktem oskarżenia czynu, podczas gdy wszechstronna analiza materiału dowodowego przeczy powyższemu założeniu zwłaszcza, iż zarzuty oparte na depozycjach M. P. (1) nie zostały potwierdzone żadnym innym dowodem obciążającym oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 3 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o dopuszczenie dowodu
z opinii sądowo-psychologicznej dotyczącej M. P. (1) na okoliczność poziomu jego rozwoju intelektualnego, zdolności spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń, skłonności do kłamstwa i konfabulacji, podatności na sugestie i manipulacje oraz czy wyjaśnienia M. P. (1) mogą stanowić samodzielny, pełnowartościowy środek dowodowy.

Na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie A. J. od zarzucanego mu czynu lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego jej rozpoznania.

Obrońca P. S. (1) zaskarżył powyższy wyrok zarzucając:

I. obrazę przepisów prawa procesowego, które mogły mieć istotny wpływ na jego treść tj.:

1/ (co do czynu z pkt 4.1.) art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

— przez wadliwy opis czynu przypisanego oskarżonemu S. co do czasookresu czynu mu zarzucanego, a także niewskazanie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia czynności stanowiącej realizację znamienia uczestniczenia w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci 4843,6 g ziela konopi innych niż włókniste;

2/ (co do czynu z pkt 4.1) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. — przez mało wnikliwą ocenę materiału dowodowego w postaci:

a/ wyjaśnień M. P. i bezpodstawne nadanie im w pełni waloru wiarygodności, w sytuacji gdy okoliczności wypływające z tego źródła nie poddają się weryfikacji, bądź są jaskrawo sprzeczne z depozycjami pozostałych osób przesłuchanych w toku przewodu sądowego, w szczególności wyjaśnieniami M. K., S. S., J. G., P. R., a także zeznaniami S. N. oraz D. B. i opiniami psychologicznymi z akt IX K 1026/14.

b/ wyjaśnień P. S. przez niesłuszne odmówienie im w zasadniczej części wiarygodności, w sytuacji gdy jedynym dowodem stojącym w opozycji do okoliczności wypływających z tego źródła dowodowego są wyjaśnienia M. P. (via. str. 20 uzasadnienia).

II. (co do czynu z pkt 4.2.) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć istotny wpływ na jego treść tj. nieprzyjęcie, iż 0,65 g ziela konopi innych niż włókniste, które wbrew przepisom ustawy posiadał P. S. (1) w dniu 10 lutego 2011 r., stanowi nieznaczną ilość środka odurzającego przeznaczonego na własny użytek i w konsekwencji nieumorzenie postępowania karnego co do tego czynu zabronionego zgodnie z dyspozycją art. 62a u.p.n.

Mając na uwadze wywiedzione zarzuty, obrońca oskarżonego wniósł o:

1/ uchylenie rozstrzygnięcia z pkt 4.3 wyroku obejmującego orzeczenie o karze łącznej;

2/ umorzenie postępowania karnego w zakresie czynu z pkt 4.2 wyroku;

3/ w pozostałym zakresie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.

A.. M. N. – obrońca oskarżonego J. S. (1) zaskarżył powyższe orzeczenie zarzucając obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, a mianowi­cie obrazę:

1)  art. 2 § 2 k.p.k., 4 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k. poprzez:

a)  nieuwzględnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym nie­uwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a nadto poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, prowadzące do do­wolnego uznania, że oskarżony J. S. (1) swoim zamiarem obejmował i pomógł wbrew przepisom ustawy ustalonym osobom w wewnątrzwspólnotowym nabyciu znacznej ilości środka odurzającego w postaci 4600 g ziela konopi in­nych niż włókniste, poprzez zaaranżowanie spotkania M. P. (1) z M. S. (2), a następnie uczestniczył w uzgodnieniu warunków transakcji, w sytuacji gdy:

-jedynym powodem skontaktowania M. P. (1) z M. S. (2) przez J. S. (1), była prośba M. P. zwią­zana z zamiarem dostarczania papierosów na teren Holandii, co jasno wynika nie tylko z konsekwentnych, logicznych, spójnych wyjaśnień J. S. (1), ale też z zeznań oraz wyjaśnień M. S. (2), jak również znajduje po­twierdzenie w dowodach nieosobowych, w szczególności aktach kontroli opera­cyjnej;

-J. S. (1) nie brał udziału w spotkaniu M. P. (1) i M. S. (2) w N., podczas którego doszło do uzgodnienia warunków przemytu marihuany z terytorium Holandii do Polski, co wynika nie tylko z wyjaśnień J. S. (1), zeznań M. S. (2), ale po­twierdzają to dane operatorów telefonii komórkowej w tym dane ze stacji BTS, do których logował się telefon używany przez J. S. (1);

b)obdarzenie walorem wiarygodności wyjaśnień M. P. (1), które stanowiły główne źródło rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie, w sytuacji gdy wyjaśnienia te są sprzeczne nie tylko wewnętrznie, ale także zachodzi sprzeczność z wyjaśnieniami innych oskarżonych, zeznaniami świadków ta­kich jak M. S. (2) oraz przeczą im dowody nieosobowe w postaci histo­rii logowań stacji BTS, materiały uzyskane w toku kontroli operacyjnej, ponadto zachodzi wątpliwość co do wiarygodności oskarżonego M. P. (1) z uwagi na treść opinii biegłych wskazujących na skłonności do kłamstwa, mani­pulacji M. P..

c) posłużenie się przez Sąd I instancji w celu oceny wyjaśnień J. S. (1)­ka, wyjaśnieniami M. K. (3), które to wyjaśnienia nie zawierają ja­kichkolwiek informacji dotyczących zarzutu postawionego J. S., i nie pozwalają na zweryfikowanie prawdziwości relacji oskarżonego M. P. w zakre­sie w jakim pomawia J. S.;

2) art. 172 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie dokonania przez Sąd I in­stancji:

a)  konfrontacji świadka M. S. (2) z oskarżonym M. P. (1) na okoliczność celu spotkania w/w zaaranżowanego przez J. S. (1) w L., tematu spotkania podczas uczestniczenia w nim J. S. (1) oraz osób uczestniczących w spotkaniu w N., w sytuacji gdy zeznania świadka S. i wyjaśnienia M. P. są w tych kwestiach jaskrawo sprzeczne,

b)  niewywołanie dowodu z opinii biegłego psychologa na okoliczność skłonno­ści M. P. do kłamstwa, konfabulacji, manipulacji lub innych cech oso­bowościowych, w tym podatności na sugestie i manipulacje, w sytuacji gdy w materiale dowodowym niniejszej sprawy znajdują się opinie podważające wiary­godność w/w oskarżonego, i w świetle zasad prawdy materialnej niezbędnym było zweryfikowanie tych twierdzeń dla celów niniejszego postępowania, skoro Sąd I instancji nie uznał jej za pełnoprawny dowód;

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżo­nego J. S. (1) od zarzucanego mu czynu.

A.. M. K. (1) - obrońca J. G. (1) zaskarżył powyższy wyrok zarzucając:

-

obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie wadliwych z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów ustaleń dotyczących oskarżonego J. G. (1) i ustalenie, że oskarżony J. G. (1) jest sprawcą czynu z pkt X zaskarżonego wyroku, tj. dokonanie tych ustaleń w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1), które Sąd obdarzył wiarygodnością (str. 16 i 17 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) podczas gdy:

1)  po pierwsze: wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1) są wewnętrznie sprzeczne, bo wynika z nich przede wszystkim (str. 12 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), że jakkolwiek oskarżony P. twierdzi, że miała mieć miejsce transakcja sprzedaży amfetaminy pomiędzy P. S. (3) i J. G. (1), to jednocześnie - jak wynika z wypowiedzi M. P. (1) - nie widział on takowej transakcji i nie brał w niej udziału, a zatem wyjaśnienia M. P. (1) nie mogą stanowić podstawy uznania (str. 25, 30-31 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), że oskarżony J. G. (1) uczestniczył w opisywanej przez M. P. (1) transakcji sprzedaży amfetaminy i że popełnił czyn z pkt X zaskarżonego wyroku,

2)  po drugie, wbrew wadliwej ocenie w zaskarżonym wyroku wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1) nie mogą być uznane za wiarygodne, logiczne i konsekwentne (str. 16-17, 22 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), a to wobec treści opinii psychologicznej biegłego D., z której m.in. wynika, że : „w relacjach M. P. (1) należy się liczyć z wysoką dyspozycją do świadomego kłamstwa, waloryzowania swojej osoby i rzutowania całokształtu winy na otoczenie ”, a nadto wobec treści opinii biegłej P., która stwierdziła, że u M. P. (1) (jakkolwiek występującego w charakterze świadka) występuje skłonność do mówienia nieprawdy, wynikająca z chęci obrony siebie oraz ochrony przed karą,

3)  przeciwko w/w wadliwemu ustaleniu odnośnie popełnienia przez oskarżonego J. G. (1) czynu z pkt X zaskarżonego wyroku, tj. ustaleniu dokonanemu w zaskarżonym wyroku w oparciu o dowód z wyjaśnień M. P. (1) przeczą pozostałe dowody w materiale dowodowym zebranym w niniejszym postępowaniu, tj:

a)  wyjaśnienia oskarżonego J. G. (1) (k. 883, 977-978, 2.284, 4.148-4.150, 5.220- 5.220v), który we wszystkich swoich wyjaśnianiach w sposób jednoznaczny zaprzeczył udziałowi w opisywanej przez oskarżonego P. transakcji sprzedaży amfetaminy, która według twierdzeń oskarżonego P. miała się odbyć z udziałem oskarżonego P. S. (1) i oskarżonego J. G. (1), a nadto wskazał, że zarzut przeciwko J. G. (1) oparty jest jedynie na pomówieniu przez M. P. (1),

b)  wyjaśnienia oskarżonego P. S. (1) (k. 822, 829-829v, 2.229, 3.607-3.608v, 4.662v, 5.219), który nie potwierdził, aby brał udział w opisywanej przez oskarżonego P. transakcji sprzedaży amfetaminy z udziałem J. G. (1),

c)  wyjaśnienia oskarżonych: A. J., J. G. (1), P. S. (1), z których wynika (str. 12, 13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), że oskarżony M. P. (1) bezpodstawnie pomawia i manipuluje zeznaniami i organami ścigania by poprawić swoją sytuację, że oskarżony M. P. (1) wymyślił zdarzenia po to, żeby wyjść na wolność,

d)  zeznania świadka D. B. (1) (str. 22 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, str. 5- 6 protokołu rozprawy z dnia 13 stycznia 2016r.), który stwierdził, że posiada wiedzę o tym, że M. P. (1) bezpodstawnie pomawia inne osoby,

e)  zeznania świadka S. N. (1) (str. 9 protokołu rozprawy z dnia 21 marca 2016r.), który stwierdził, że zna J. G. (1) i nic mu nie wiadomo, żeby J. G. (1) uczestniczył w jakichkolwiek transakcjach narkotykowych”,

- które to dowody przeczą twierdzeniom oskarżonego P. dotyczących popełnienia przez oskarżonego J. G. (1) czynu z pkt X zaskarżonego wyroku, a nadto wskazują na brak wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) pomawiającego m.in. oskarżonego J. G. (1) o popełnienie czynu z pkt X aktu oskarżenia.

Podnosząc powyższe, obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości dotyczącego oskarżonego J. G. (1) i uniewinnienie go od całości zarzutu z pkt X aktu oskarżenia.

Obrońca P. R. (1) – adw. T. W. zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił:

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego wyroku polegający na uznaniu, iż oskarżony brał udział w realizacji z góry powziętego zamiaru poprzez udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej, a żaden przeprowadzony dowód nie daje jednoznacznych podstaw do poczynienia takich ustaleń, zwłaszcza w sytuacji gdy nie ma bezpośrednich dowodów potwierdzających ten fakt.

2.obrazę prawa karnego procesowego - art. 4, 5 § 2, 7, 366 § 1, 410 k.p.k. polegającą na rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, oparciu wyroku jedynie o materiał dowodowy przemawiający na niekorzyść oskarżonego, zwłaszcza poczynieniu ustaleń faktycznych na podstawie wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) nieuwzględnienie wersji przedstawionej w wyjaśnieniach oskarżonego P. R. (1), choć była ona najbardziej prawdopodobna i wykluczała przypisanie mu popełnienia zarzuconego przestępstwa;

a)  art. 4, 7, 410, 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. przez pobieżną mało wnikliwą ocenę dowodów ze źródeł osobowych i rzeczowych, u podstaw której legły kryteria związane z nadaniem z góry prymatu wyjaśnień M. P. (1), co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych i błędnych wniosków, co do wyczerpania dyspozycji przypisanego czynu oskarżonemu;

b)  art. 7, 410, 424 § 1 pkt 1 k.p.k. przez rażące przekroczenie ram swobodnej oceny dowodów przy ocenie dowodu z wyjaśnień M. P. (1) i niezasadne przyznanie przymiotu wiarygodności temu oskarżonemu w sytuacji gdy wnikliwa analiza jego wyjaśnień wyraźnie wskazuje na konflikt, jaki zaistniał w relacjach między M. P. (1) a P. R. (1) i przez to nierzeczywiste przedstawianie faktów w relacji w/w,

c)  art. 4, 7, 410 k.p.k. przez mało wnikliwą, jednostronną z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów, zasad logiki i doświadczenia życiowego ocenę wyjaśnień oskarżonego P. R. (1), który w sposób konsekwentny i jednoznaczny wskazuje to, że nie zajmował się handlem narkotykami nie miał żadnego długu u M. P. (1), zaniechanie przeprowadzenia konfrontacji na rozprawie, co w konsekwencji oznacza, że ustalenia oparto na dowodach osoby, zainteresowanej w uzyskaniu jak najniższego wyroku co powoduje, że wydany wyrok skazujący jest oczywiście niesłuszny, a co najmniej przedwczesny;

d)  art.7, 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw . z art. 2 § 2 k.p.k. przez niepoczynienie lub niewystarczające poczynienie podstawowych ustaleń, co do przebiegu zdarzeń będących przedmiotem orzekania, a zwłaszcza roli jaką rzekomo miał spełniać oskarżony P. R. (1) przy popełnieniu czynu, miejsca i czasu rzekomego porozumienia do przestępnego działania jak również sposobu działania oskarżonego w jaki miałby wypełnić znamiona;

3.art. 4, 5 § 2, 7, 172, 366 § 1, 410 k.p.k. - polegającą na naruszeniu podstawowych zasad procesu karnego, w szczególności zasady obiektywizmu, domniemania niewinności i rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego, poprzez uwzględnienie wyłącznie dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonego oraz rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na jego niekorzyść, w szczególności poprzez odmowę nadania waloru wiarygodności jego wyjaśnieniom oraz innym dowodom, które jednoznacznie od początku wykluczają udział w zdarzeniu tego oskarżonego, zaniechanie przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy oskarżonym a M. P. (1), co w konsekwencji doprowadziło do oczywiście niesłusznego uznania P. R. (1) za winnego.

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego i uniewinnienie go od dokonania zarzuconych mu czynów, ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych : M. P. (1), S. S. (1), A. J., J. S. (1), J. G. (1) i P. R. (3) są całkowicie bezzasadne natomiast apelacja obrońcy oskarżonego P. S. (1) jest uzasadniona jedynie w części i spowodowała ona zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do tego oskarżonego. Sąd odwoławczy , uznając , iż część zarzutów zawartych w poszczególnych apelacjach jest praktycznie tożsama, odniesie się do nich przy omawianiu poszczególnych apelacji, w sposób zbiorczy.

W tym miejscu , przed rozpoczęciem rozważań dotyczących meritum sprawy, stwierdzić należy , iż wobec zupełności, szczegółowości a nawet drobiazgowości uzasadnienia Sądu I instancji za zbędne należy uznać dokładne powtarzanie zawartych w nim wywodów w uzasadnieniu Sądu odwoławczego a wystarczające wydaje się być li tylko wskazywanie tych jego fragmentów , w których zawarte są te wywody i ewentualne ich ocenienie.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego M. P. (1)

Apelacja obrońcy oskarżonego M. P. (1) zawierająca zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych oraz kary łącznej , której jakoby dopuścił się Sąd Okręgowy w Lublinie ferując wyrok w stosunku do tegoż oskarżonego za popełnienie czynów przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem jest niezasadna..

Przypomnieć w tym miejscu należy , że z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas , gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić , że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji , a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych ( wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1973 roku w sprawie III KR 254\73 – OSNPG 3-4\1974 poz. 51 , wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 roku w sprawie II KRN 198\94 – OSN Prok. i Pr. 6\1995 poz.18). Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary , ale o różnicę zasadniczą , która powodowałaby , iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną , z uwagi na jej łagodność lub surowość.

Kara pozbawienia wolności może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową zarówno z powodu nadmiernej jej wysokości, jak i z powodu nieorzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania ( wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1973 roku w sprawie V KRN 474/72 – OSNKW 6/1973 poz. 76)

Wracając do treści apelacji skarżący , podnosząc powyższy zarzut , precyzuje go w ten sposób , że rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu wynika z niewłaściwej oceny stopnia winy oraz stopnia szkodliwości społecznej czynu oskarżonego w kontekście jego postawy w trakcie postępowania, tj. przyznania się do popełnienia zarzucanych mu czynów , okazania skruchy , złożenia szerokich wyjaśnień w przedmiocie tychże czynów oraz innych czynów popełnianych przez innych współoskarżonych. .

Twierdzenie to nie jest słuszne. Przede wszystkim podkreślić należy , iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił , zarówno stopień winy M. P. (1) , jak i stopień społecznej szkodliwości jego czynu. Okoliczności podnoszone przez obrońcę oskarżonego a dotyczące jego roli w popełnionym przestępstwie oraz jego postawy w trakcie postępowania , są okolicznościami łagodzącymi , mającymi wpływ na wymiar kary i tak , jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku , zostały ocenione przez sąd I instancji.

W tym miejscu zauważyć bowiem należy , że Sąd Okręgowy w Lublinie właśnie z uwagi na postawę oskarżonego M. P. (1) w trakcie trwania postępowania wymierzył mu za obydwa przypisane czyny zakwalifikowane z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku kary przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego ich złagodzenia , tj. art. 60§3 k.k. a więc kary poniżej dolnej granicy zagrożenia ustawowego. Jeśli chodzi o karę pozbawienia wolności to właśnie taki jej wymiar i formę , tj. bezwzględną karę bez warunkowego zawieszenia jej wykonania Sąd Okręgowy w Lublinie uznał za karę , która spełni swe funkcje wychowawcze i zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej w stosunku do tegoż oskarżonego, jak i w zakresie prewencji generalnej ( uzasadnienie k – 7157). Prawdą jest , iż pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia nie zawierają rozważań co do ewentualnego zastosowania wobec oskarżonego M. P. (1) instytucji warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności na podstawie art. 60§5 k.k. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie rozważanie w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia na temat instytucji np. warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności , której Sąd I instancji nie stosuje w tym wyjaśnienie powodów jej niezastosowania nie jest konieczne jeśli z treści tych motywów jednoznacznie wynika , iż Sąd I instancji uznał, że przesłanki z art. 53 k.k. spełni jedynie inna kara , tj. kara bezwzględna pozbawienia wolności. I tak jest właśnie w sprawie niniejszej – pisemne uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia jednoznacznie wskazuje , dlaczego Sąd Okręgowy w Lublinie uznał , iż jedynie kara bezwzględna pozbawienia wolności spełni w stosunku do oskarżonego wymogi określone w art. 53 k.k. i jednocześnie rozumiane a contrario wskazuje dlaczego inna kara tych wymogów nie spełni.

Jeśli chodzi o kary grzywny – jednostkowe i łączną to w pisemnych motywach wyroku wskazano okoliczności, które miały wpływ na ich wymiar, mając przy tym na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., oraz reguły wymiaru kary łącznej określone w art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. Zastosowanie przy łączeniu kar grzywny zasady asperacji także nie budzi zastrzeżeń – Sąd Okręgowy w Lublinie w pisemnych motywach zaskarżonego wyjaśnił motywy tej decyzji. Także nie budzi zastrzeżeń wysokość stawki dziennej grzywny – jest ona dostosowana do sytuacji rodzinnej i materialnej oskarżonego. Dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie ocena i analiza całości okoliczności mających wpływ na wymiar kary łącznej jak i kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego.

Reasumując : w żadnym razie , zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie , kar wymierzonych oskarżonemu M. P. (1) zarówno jednostkowych , jak i kary łącznej nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surowe.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego A. J.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. J. jest całkowicie bezzasadna a w tej sytuacji uwzględnienie jej wniosków o wydanie orzeczenia reformatoryjnego i uniewinnienie tegoż oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu czy też wydanie orzeczenia kasatoryjnego przez uchylenie zaskarżonego wyroku odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu i przekazania sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania nie było możliwe.

1\ Jeśli chodzi o pierwszy z zarzutów , tj. obrazy przepisów postępowania a to art. 4 , 5§2 , 7 i 410 k.p.k. mającej wpływ na treść orzeczenia , to stwierdzić należy , że skarżący faktycznie kwestionuje ocenę dowodów dokonaną przez ten sąd , w postaci dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego M. P. (1) i odmówienie wiary wyjaśnieniom pozostałych oskarżonych w tym oskarżonego A. J.. Zarzut ten jest bezzasadny. Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał bowiem bardzo szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) ( pisemne motywy wyroku k – 7146v-7150v) , mając na uwadze treść składanych przez niego wyjaśnień , chronologię ich składania i jego sytuację procesową. W szczególności Sąd ten dostrzegał , iż dowód ten jest klasycznym dowodem z pomówienia i w związku z tym traktował go z dużą ostrożnością , poddając wnikliwej ocenie ( uzasadnienie k – 7146v-7147). Rozważał w tym zakresie interes procesowy M. P. (1) , motywy składania przez niego wyjaśnień o takiej a nie innej treści oraz ewentualne powody dla których miałby on fałszywie pomawiać pozostałych oskarżonych , w tym A. J. , o popełnienie czynów , których ci jakoby się nie dopuścili. Analizował także wyjaśnienia pozostałych oskarżonych w tym A. J. oraz zeznań świadków takich jak P. P. (1) wskazując na te fragmenty ich wyjaśnień i zeznań , które w sposób bezpośredni i pośredni potwierdzały wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1). Jednocześnie Sąd ten dokonał analizy wyjaśnień oskarżonego A. J. wskazując na brak logiki w jego wyjaśnieniach odnoszących się do rzekomych motywów fałszywego pomawiania go przez M. P. (1) - nie dając wiary jego wyjaśnieniom w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym uzasadnił swoje stanowisko w tej sprawie ( uzasadnienie k – 7147v). Zwrócić należy uwagę , iż dokonując tych ustaleń Sąd I instancji miał na uwadze zeznania świadków P. P. (1) , S. N. (1) , M. S. (3) oraz treść nagrania rozmowy M. P. (1) z D. B. (1). Sąd ten analizując materiał dowodowy nie tracił z pola widzenia wyroku zapadłego w sprawie IX K 1026/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie , do treści którego się odniósł ( uzasadnienie k – 7149v) , jak również miał na uwadze treść opinii psychologicznych sporządzonych w tej ostatniej sprawie , co do których także się odniósł ( uzasadnienie k – 7150v). Nie sposób nie zgodzić się z konstatacją dotyczącą oceny tychże opinii w kontekście roli procesowej M. P. (1) w sprawie IX K 1026/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie i w sprawie niniejszej – oczywistym jest , iż zeznawanie w charakterze świadka podlega zupełnie innym regułom prawnym niż składanie wyjaśnień w charakterze oskarżonego.

Reasumując : nie sposób uznać za skarżącym, iż sąd I instancji oceniając zgromadzony materiał dowodowy , dopuścił się naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów usytuowanej w art. 7 kpk. – Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości podziela ustalenia i analizę dowodów przeprowadzoną przez tenże Sąd.

Zarzut naruszenia powyższej zasady nie może bowiem sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu I instancji wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia , czy też przeciwstawianiu tymże ustaleniom odmiennego poglądu, opartego na własnej dokonanej przez skarżącego ocenie materiału dowodowego / wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 roku w sprawie I KR 197/74 – OSNKW 5/1975 poz. 58/. Tymczasem w sprawie niniejszej skarżący przeciwstawia ustaleniom sądu zawartym w uzasadnieniu , swoją , subiektywną ocenę dowodów w sprawie , opartą na wyjaśnieniach oskarżonego A. J. oraz pozostałych oskarżonych oprócz M. P. (1). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego / przykładowo wyrok z dnia 9 listopada 1990 roku w sprawie WRN 149/90 – OSNKW 7-9/1991 poz. 41/ , przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. , jeśli tylko:

-jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

-stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających , zarówno na korzyść , jak i niekorzyść oskarżonego,

-jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Wszystkie powyższe wymogi sąd I instancji spełnił. Natomiast wywody skarżącego zawarte w apelacji , przedstawiają alternatywną wersją oceny dowodów i stanowią jedynie czystą polemikę z ustaleniami sądu I instancji , nie popartą logicznymi argumentami.

Nie sposób ponadto zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że Sąd Okręgowy w Lublinie dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego naruszył przepis art. 5 § 2 k.p.k. Sam fakt sformułowania przez skarżącego zarzutu obrazy tego przepisu dowodzi braku zrozumienia, na czym polega naruszenie zasady in dubio pro reo w procesie karnym.
Otóż naruszenie tej reguły ma miejsce jedynie wówczas, gdy sąd orzekający poweźmie wątpliwości co do istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności i nie mogąc wątpliwości
tych usunąć, rozstrzyga je na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli natomiast pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej zeznaniom świadków , wyjaśnieniom oskarżonych czy też innym dowodom ,, to nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 k.p.k. (por. wyrok SN z dnia 5 października 2000 roku, II KKN 332/00, LEX nr 50908; postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2010 roku, III KK 378/10, LEX nr 736756). W rozpoznawanej sprawie wątpliwości takie zgłosił jedynie autor apelacji, nie powziął ich natomiast Sąd Okręgowy w Lublinie. Treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wskazuje bowiem, aby Sąd ten przedstawił tam swoje wątpliwości w kwestii czynu dokonanego przez oskarżonego A. J. i jego odpowiedzialności karnej i nie mogąc wątpliwości tych usunąć rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Lektura uzasadnienia apelacji uprawnia natomiast do konstatacji, że skarżący ,jako przykłady nie dających się usunąć wątpliwości , które jakoby sąd I instancji rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego A. J. wskazuje na okoliczności , które jego zdaniem dyskwalifikują wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1). Jest to jednak polemika z dowodem , obdarzonym przez Sąd walorem wiarygodności a nie wskazanie nie dających się rozstrzygnąć okoliczności , które Sąd rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego a więc nie może prowadzić do uwzględnienia zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k;

2/jeśli chodzi o drugi zarzut a mianowicie rzekomą obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na jego treść, a to art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. polegającą na niedopuszczeniu z urzędu dowodu z opinii sądowo-psychologicznej dotyczącej M. P. (1), która pozwoliłaby ocenić właściwości charakteru osoby pomawiającej i wiarygodność osobowego źródła dowodowego to także należy uznać go za bezzasadny.

Przed odniesieniem się do meritum postawionego zarzutu , zauważyć należy , iż model polskiego postępowania karnego wymaga aktywności stron w zgłaszaniu wniosków dowodowych ( postanowienie Sądu Najwyższego z 14 grudnia 2017 roku w sprawie III KK 447/17 – Lex nr 2417599) natomiast działanie w tym zakresie przez sąd z urzędu jest ograniczone li tylko do przypadków ściśle określonych.

Sąd Apelacyjny w Lublinie reprezentuje pogląd , iż wynikająca z art. 167 k.p.k. powinność dopuszczenia przez sąd dowodów z urzędu , przy braku stosownego wniosku strony, powstaje tylko wtedy, gdy dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych uzależnione jest od przeprowadzenia dowodu, o którym sąd powziął informację i którego przeprowadzenie jest w ogóle możliwe.

Również w najnowszym orzecznictwie sądowym zauważa się, że w kontradyktoryjnym postępowaniu inicjatywę dowodową co do zasady powinny wykazywać strony, a organ procesowy podejmuje działania w tym względzie w braku aktywności stron albo gdy pomimo ich aktywności do wyjaśnienia okoliczności faktycznych będących podstawą rozstrzygnięcia zgodnie z zasadą prawdy materialnej (art. 2 § 2) konieczne jest dopuszczenie i przeprowadzenie określonego dowodu ( wyrok Sądu Najwyższego z 17 stycznia 2017 roku w sprawie Wa 17/16 – Lex nr 2200605).

W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy w Lublinie , mając bezpośredni kontakt z oskarżonym na sali sądowej i dokonując analizy jego wyjaśnień nie stwierdził , by w sprawie niniejszej istniały jakiekolwiek okoliczności , które uzasadniałyby poddanie oskarżonego M. P. (1) badaniom psychologicznym i w konsekwencji dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa odnoszącej się do jego osoby ( uzasadnienie k – 7150v). Dokonując tej konstatacji , Sąd I instancji dysponował i brał pod uwagę opinie sądowo-psychologiczne ze sprawy IX K 1026/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie (okoliczność bezsporna – uzasadnienie k – 7150v). Tak więc nie można powiedzieć , by w tym zakresie jakiś dowód pozostał poza sferą rozważań Sądu I instancji czy też by Sąd ten takiej możliwości nie rozważał. Uznał on , iż dowód takowy nie jest potrzebny do dokonania prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności faktycznych sprawy i stanowisko swe uzasadnił. Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości to stanowisko podziela. Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego A. J. , sam fakt wywołania opinii sądowo-psychologicznej co do osoby oskarżonego M. P. (1) w innym postępowaniu , w którym występował on w innej roli procesowej – świadka- nie obliguje automatycznie Sądu do tych samych czynności w sprawie niniejszej.

3/Odnośnie trzeciego z zarzutów a mianowicie błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku a wyrażającym się w niesłusznym , według skarżącego , przyjęciu , iż oskarżony A. J. dopuścił się czynu przypisanego mu w wyroku , to zauważyć należy , że. zarzut ten jest ściśle związany z zarzutami naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów postępowania i jest pochodną odmiennej oceny procedowania sądu I instancji, dokonanej przez skarżącego w wywiedzionym środku odwoławczym, której Sąd Apelacyjny w Lublinie w żadnej części nie podziela. Autor apelacji , podnosząc powyższy zarzut , powtórnie kwestionuje ocenę dowodów dokonaną przez sąd I instancji , w szczególności wskazując na fakt nie przyznawania się oskarżonego A. J. do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz fałszywego, jego zdaniem , pomawiania go przez oskarżonego M. P. (1). Sąd Apelacyjny w Lublinie okoliczności te poddał analizie we wcześniejszej części uzasadnienia – nie ma konieczności powtarzania jej w tym miejscu.

Zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku co do danego oskarżonego. Konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie co do kary (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.). W tej sytuacji, wobec zaskarżenia przez obrońcę A. J. wyroku w zakresie przypisanego mu czynu oraz wymierzonej oskarżonemu kary należy w tym miejscu - w kontekście powyższej apelacji – odnieść się do wymierzonej oskarżonemu za przypisany czyn kary 1 roku pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przy określeniu wysokości jednej stawki na 20 złotych..

Wskazać trzeba, że – w ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie – także i w tej części orzeczenie Sądu Okręgowego w Lublinie jest prawidłowe. Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach wyroku ( uzasadnienie k – 7155-7157) wskazał okoliczności, które spowodowały orzeczenie wobec oskarżonego powyższej kary oraz miały wpływ na jego wymiar, zarówno te obciążające oskarżonego, jak i te o korzystnej dla niego wymowie, mając przy tym na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.. Dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie ocena i analiza tych okoliczności zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego w Lublinie i wobec jej pełności nie wymaga uzupełnienia.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie, tak ukształtowana kara izolacyjna spełnia swoją funkcję zapobiegawczą zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, wzbudzając w oskarżonym poszanowanie dla obowiązującego porządku prawnego oraz chęć zmiany postępowania, jak również uświadamiając oskarżonemu brak pobłażliwości ze strony Państwa dla sprawców tego rodzaju przestępstwa co oskarżony.

Także , zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie , nie można uznać za zbyt surowy wymiar kary grzywny wymierzonej oskarżonemu A. J. a wysokość jednej stawki dziennej tej kary jest dostosowana do sytuacji materialnej oskarżonego.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego S. S. (1)

Apelacja obrońcy oskarżonego S. S. (1) podobnie jak apelacja obrońcy oskarżonego A. J. jest całkowicie bezzasadna a w tej sytuacji uwzględnienie jej wniosków o wydanie orzeczenia reformatoryjnego i uniewinnienie tegoż oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu czy też wydanie orzeczenia kasatoryjnego przez uchylenie zaskarżonego wyroku odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu i przekazania sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania nie było możliwe.

Odnosząc się do postawionych w punktach A i B apelacji obrońcy oskarżonego zarzutów obrazy prawa procesowego, a mianowicie art. 7 i 410 k.p.k., stwierdzić należy, iż są całkowicie bezzasadne. W ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, Sąd Okręgowy w Lublinie orzekając w niniejszej sprawie procedował w pełni prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego, jak i materialnego. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy w Lublinie poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4, 5 i 7 k.p.k., a swoje stanowisko w sposób wyczerpujący uzasadnił w pisemnych motywach wyroku sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k. – w szczególności Sąd ten wskazał w uzasadnieniu, które fakty uznał za udowodnione lub też nie, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym.

Nie ma racji skarżący, gdy zarzuca Sądowi I instancji naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.), poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie dowodów obciążających oskarżonego S. S. (1), a pominięcie dowodów dla niego korzystnych. Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego niekorzystne, jak i te przemawiające na jego korzyść.

Nie można zgodzić się z autorem apelacji, który twierdzi, iż Sąd Okręgowy w Lublinie w procesie dochodzenia do ustaleń faktycznych postępował wbrew treści 410 k.p.k., a więc, że oparł się jedynie na fragmencie zgromadzonych w sprawie dowodów, a zaprezentowana przez tenże Sąd ich ocena wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen, wkraczając w dowolność.

Sąd Okręgowy w Lublinie omówił i przeanalizował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie zgromadzone w sprawie dowody. W sposób logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego zebrane w sprawie dowody uznał za wiarygodne i wskazujące na sprawstwo oskarżonego S. S. (1) w zakresie przypisanego mu przestępstwa oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym, w zakresie, w jakim oskarżony negował popełnienie tegoż przestępstwa. Sprawstwo S. S. (1) wynika w głównej mierze z wyjaśnień współoskarżonego M. P. (1) a ocena tego dowodu przez Sąd I instancji zyskała aprobatę sądu odwoławczego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wymogi określone w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

Przechodząc do szczegółów zarzutów zawartych w punktach A i B apelacji obrońcy oskarżonego S. S. (1) zważyć należy co następuje :

- Sąd I instancji w sposób szczegółowy dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego S. S. (1) i w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym wyjaśnił dlaczego nie dał im wiary w szczególności w części , w której oskarżony zaprzeczał by dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu oraz by w ogóle znał współoskarżonego M. P. (1) ( uzasadnienie k – 7147v-7148). Wskazał na sprzeczność jego wyjaśnień w tym przedmiocie z wyjaśnieniami współoskarżonego M. P. (1) wspartych wynikami eksperymentu procesowego , w trakcie którego M. P. (1) wskazał dom S. S. (1) , którego jakoby zgodnie z wyjaśnieniami tegoż S. S. (1) miał nie znać;

- Sąd Okręgowy w Lublinie także w sposób szczegółowy a nawet drobiazgowy dokonał analizy wyjaśnień współoskarżonego M. P. (1) i w sposób logiczny , racjonalny i zgodny uzasadnił dlaczego dał wiarę jego wyjaśnieniom. Wywody Sądu I instancji zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia są pełne i wyczerpujące ( uzasadnienie k – 7146v-7151) i ich powtarzanie w treści niniejszego uzasadnienia jest całkowicie zbędne – Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości je podziela. Zauważyć także należy, iż oceny wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) w kontekście jego interesu procesowego w sprawie niniejszej Sąd Apelacyjny w Lublinie dokonał przy okazji omawiania apelacji obrońcy oskarżonego A. J. i wywody te są w pełni aktualne. Doprawdy trudno znaleźć powody dla których oskarżony M. P. (1) miałby fałszywie pomawiać oskarżonego S. S. (1) , człowieka którego jakoby w ogóle nie znał , w sytuacji gdy ujawnił przestępstwa wielu innych osób , które bezspornie znal i z którymi się spotykał a więc już z tego tytułu mógł skorzystać z nadzwyczajnego złagodzenia kary zgodnie z art. 60§3 k.k. Natomiast fałszywe pomawianie osoby sobie „nieznanej” jest trudne i ryzykowne z uwagi na brak znajomości jej zwyczajów , zachowań , kontaktów i grozi ujawnieniem takiego procederu. Dodać należy , iż :

-niesłuszne jest przeciwstawienie konsekwentnych wyjaśnień oskarżonego S. S. (1) jakoby niekonsekwentnym wyjaśnieniom oskarżonego M. P. (1) – zgodzić należy się z oceną Sądu Okręgowego w Lublinie, że wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1) są konsekwentne i nie ma w nich nieścisłości co do faktów głównych zaś drobne rozbieżności dotyczące szczegółów zdarzeń w żadnej mierze nie podważają ich wiarygodności,

-Sąd Okręgowy w Lublinie doskonale zdawał sobie sprawę , iż wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1) stanowią dowód z pomówienia i dokonywał ich analizy zgodnie ze wszelkimi rygorami w tego rodzaju sytuacjach co znajduje odzwierciedlenie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku – dotyczy to zarówno dokonania weryfikacji tych wyjaśnień z innymi dowodami w sprawie jak i rozważenie ich treści w aspekcie właściwości osoby pomawiającej.

Jeśli chodzi o zarzut zawarty w punkcie C apelacji obrońcy oskarżonego S. S. (1) a mianowicie rzekome naruszenie art. 193§1 k.p.k. w zw. z art. 366 §1 k.p.k. przez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego psychologa zmierzającej do ustalenia właściwości charakteru M. P. (1), a także jego skłonności do konfabulacji oraz innych kwestii rzutujących na wiarygodność jego wyjaśnień to jest on także bezzasadny. Kwestia dotycząca wywołania czy też nie z urzędu przez Sąd I instancji opinii biegłego psychologa na okoliczności powyżej wskazane została dokładnie omówiona w niniejszym uzasadnieniu przy omawianiu apelacji obrońcy oskarżonego A. J. i ponowne powtarzanie tych wywodów jest całkowicie bezcelowe. Z całą mocą jedynie stwierdzić należy , iż Sąd Okręgowy w Lublinie , miał bezpośredni kontakt z oskarżonym na sali sądowej, dysponował i brał pod uwagę opinie sądowo-psychologiczne ze sprawy IX K 1026/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie i nie stwierdził , by w sprawie niniejszej istniały jakiekolwiek okoliczności , które uzasadniałyby poddanie oskarżonego M. P. (1) badaniom psychologicznym i w konsekwencji dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa odnoszącej się do jego osoby. Dlatego też nie negując poglądu skarżącego , że ustalenie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy , nie można zgodzić się z wnioskiem iż ustalenie to wymagało wiadomości specjalnych , którymi dysponowałby biegły psycholog.

Zarzut zawarty w punkcie D apelacji obrońcy oskarżonego S. S. (1) jest ściśle związany z zarzutem zawartym w punkcie A dotyczącym oceny wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) i z zarzutem zawartym w punkcie C a dotyczącym nie dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego psychologa w przedmiocie oceny właściwości tego oskarżonego. Nie jest on słuszny. Abstrahując bowiem od nieścisłości w nim zawartej – autor apelacji stwierdza bowiem , iż Sąd Okręgowy w Lublinie powołuje się w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku na opinię sporządzoną w sprawie IX K 1024/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie gdy tymczasem Sąd ten nie powołuje się na treść tej opinii lecz jedynie stwierdza fakt , iż takowa została sporządzona – to stwierdzić należy , że Sąd I instancji jednoznacznie stwierdził w uzasadnieniu , iż w sprawie niniejszej nie ujawniły się żadne okoliczności , które uzasadniałyby poddanie oskarżonego M. P. (1) badaniom psychiatrycznym ( uzasadnienie k – 7150v). Stwierdzając to , Sąd ten miał na uwadze opinie sporządzone w sprawie IX K 1024/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie. W tej sytuacji chybiony jest zarzut niepowzięcia przez ten Sąd wątpliwości w zakresie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) z tego powodu – pełną oceną wyjaśnień tego oskarżonego Sąd Okręgowy w Lublinie zawarł w pisemnych motywach swego orzeczenia i Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni ją podziela.

Całkowicie bezzasadny jest zarzut zawarty w punkcie E apelacji obrońcy oskarżonego S. S. (1) zarzucający niezasadne uznanie przez Sąd I instancji, że czynność procesowa polegająca na „zorganizowaniu wycieczki” pod dom S. S. (1) i ustaleniu w ten sposób jego miejsca zamieszkania sporządzona na formularzu protokołu eksperymentu procesowego, stanowi eksperyment procesowy, w sytuacji gdy czynność o której mowa w żadnej mierze nie sprawdzała okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy, ani nie odtwarzała przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich fragmentów, co skutkowało naruszeniem przepisów postępowania mającego wpływ na treść wyroku, tj. art. 211 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez nadanie nienależytego znaczenia (tzn. zbyt dużego) rozpoznaniu przez M. P. (1) domu, w którym mieszkał S. S. (1) i wyprowadzeniu z tego wniosku, jakoby wskazanie przez M. P. (1) adresu S. S. (1) przesądzało o wiarygodności wyjaśnień M. P., mającej łączyć wskazane osoby relacji, udziału S. S. (1) w obrocie amfetaminą, co w dalszej konsekwencji doprowadziło do oparcia się przez Sąd na czynnościach, które nie stanowiły eksperymentu procesowego w ogóle, a w dalszej konsekwencji do wydania wyroku skazującego wobec S. S. (1). Z treści tego zarzutu wynika , iż autor apelacji kwestionuje , by czynność powyższa miała charakter eksperymentu procesowego oraz zarzuca nadanie zbyt dużego znaczenia jej wynikowi , przesądzającego zdaniem skarżącego o uznaniu przez Sąd I instancji wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) za wiarygodne.

Stosownie do treści art. 211 k.p.k. w celu sprawdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy można przeprowadzić w drodze eksperymentu procesowego, doświadczenie lub odtworzenie przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich fragmentów. Oczywiście doświadczenie polega na sprawdzeniu możliwości wystąpienia określonych faktów lub zjawisk albo zbadaniu możliwości ich spostrzegania w określonych warunkach. Natomiast odtwarzanie ma na celu sprawdzenie, czy zdarzenie mogło mieć określony przebieg. Zarówno doświadczenie, jak i odtworzenie, aby spełniało sens procesowy, winno być przeprowadzone w warunkach maksymalnie zbliżonych do tych, jakie miały miejsce, gdy zdarzenie zaistniało ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2005 roku w sprawie II KK 332/04 – Lex nr 152467). W sprawie niniejszej oskarżony M. P. (1) w swych wyjaśnieniach twierdził , iż zna oskarżonego S. S. (1) oraz , iż wie gdzie on mieszka. W celu zweryfikowania tej ostatniej wiadomości przeprowadzono eksperyment procesowy w trakcie którego , w terenie M. P. (1) wskazał dom , w którym zamieszkuje S. S. (1). Czynność ta miała na celu ustalenie , czy M. P. (1) zna jedynie adres oskarżonego S. S. (1) czy też rzeczywiście wie gdzie on zamieszkuje. Dlatego też należy uznać ją za przeprowadzoną prawidłowo. Także niesłuszny jest zarzut co do nadania przez Sąd I instancji zbyt dużego znaczenia wynikowi tej czynności. Zauważyć należy , iż dowód z eksperymentu procesowego ma walor akcesoryjny, weryfikujący uzyskane wcześniej informacje i ich przydatność dla dokonywania ustaleń faktycznych, sam zaś nie pozwala na dokonywanie takich ustaleń ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 30 lipca 2014 roku w sprawie II Aka 153/14 – Lex nr 1500825). Tak też ten dowód został potraktowany przez Sąd Okręgowy w Lublinie. Z pisemnych motywów przedmiotowego orzeczenia wynika , iż Sąd I instancji potraktował ten dowód jako dowód jedynie potwierdzający wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1) na podstawie których Sąd ten dokonuje ustaleń faktycznych w sprawie zaś sam nie stanowi podstawy tych ustaleń.

Reasumując : zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie analiza wyżej wymienionych dowodów jest prawidłowa. Sąd ten dokonywał jej analizując dowody we wzajemnym powiązaniu , szczegółowo uzasadniał dlaczego daje wiarę i w jakim zakresie każdemu z nich. W szczególności Sąd Okręgowy w Lublinie wskazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego S. S. (1) negującego popełnienie przedmiotowego czynu – wskazał na sprzeczność jego wyjaśnień w tym zakresie z wyjaśnieniami oskarżonego M. P. (1) , uzasadniając z jakich powodów tym ostatnim daje wiarę.

Rozważając apelację obrońcy oskarżonego S. S. (1) w aspekcie art. 447§1 k.k. stwierdzić należy , iż w żadnym razie wymierzonej temu oskarżonemu kary za czyn przez niego popełniony nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surową.

Przypomnieć jeszcze raz w tym miejscu należy , że z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas , gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić , że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji , a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych ( wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1973 roku w sprawie III KR 254\73 – OSNPG 3-4\1974 poz. 51 , wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 roku w sprawie II KRN 198\94 – OSN Prok. i Pr. 6\1995 poz.18). Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary , ale o różnicę zasadniczą , która powodowałaby , iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną , z uwagi na jej łagodność lub surowość.

Przede wszystkim podkreślić należy , iż sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił , zarówno stopień winy S. S. (1) , jak i stopień społecznej szkodliwości jego czynu – uzasadnienie sądu I instancji jest w tym przedmiocie wyczerpujące ( k – 7155-7157 ). Zważyć należy , iż Sąd ten wziął pod uwagę wszelkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary – uprzednią karalność oskarżonego – działanie w warunkach recydywy opisanej w art. 64§1 k.k. , jego sytuację rodzinną i materialną. Wymierzając oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 20 złotych Sąd Okręgowy w Lublinie miał w szczególności na uwadze nie tylko takie okoliczności , jak stopień winy oskarżonego , społeczną szkodliwość jego czynu , charakter czynu i sposób działania oskarżonego ale także jego sytuacje rodzinną i materialną. W tej sytuacji , kara wymierzona oskarżonemu jest karą sprawiedliwą i w żadnym razie , zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie nie można uznać jej , jako rażąco niewspółmiernie surowej.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego J. G. (1)

Także apelacja obrońcy oskarżonego J. G. (1) podobnie jak apelacje obrońców oskarżonych A. J. i S. S. (1) jest całkowicie bezzasadna i w tej sytuacji uwzględnienie jej wniosku o wydanie orzeczenia reformatoryjnego i uniewinnienie tegoż oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu nie jest możliwe.

Odnosząc się do postawionego w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutu obrazy prawa procesowego, a mianowicie art. 7 i 410 k.p.k., stwierdzić należy, iż jest on całkowicie bezzasadny. Jak już stwierdzono we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia w ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, Sąd Okręgowy w Lublinie orzekając w niniejszej sprawie procedował w pełni prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego, jak i materialnego. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy w Lublinie poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4, 5 i 7 k.p.k., a swoje stanowisko
w sposób wyczerpujący uzasadnił w pisemnych motywach wyroku sporządzonych zgodnie
z wymogami art. 424 § 1 k.p.k. – w szczególności Sąd ten wskazał w uzasadnieniu, które fakty uznał za udowodnione lub też nie, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym.

Nie ma racji skarżący, gdy zarzuca Sądowi I instancji naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przez ich dowolną ocenę (art. 7 k.p.k.), poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie dowodów obciążających oskarżonego J. G. (1), a pominięcie dowodów dla niego korzystnych. Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego niekorzystne, jak i te przemawiające na jego korzyść a więc nie naruszył treści art. 410 k.p.k. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku omówił i przeanalizował wszystkie zgromadzone w sprawie dowody. W sposób logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego uznał za wiarygodne dowody wskazujące na sprawstwo oskarżonego J. G. (1) w zakresie przypisanego mu przestępstwa oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym, w zakresie, w jakim oskarżony negował popełnienie tego czynu. Sprawstwo J. G. (1) wynika w głównej mierze z wyjaśnień współoskarżonego M. P. (1) a ich ocena zyskała aprobatę sądu odwoławczego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wymogi określone w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

W tym miejscu stwierdzić należy , iż Sąd Apelacyjny w Lublinie we wcześniejszej części uzasadnienia przy omawianiu zarzutów apelacji obrońców oskarżonych A. J. i S. S. (1) dokonał oceny ustaleń i wniosków Sądu Okręgowego w Lublinie , który kompleksowo przeanalizował wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1). Powtarzanie tej oceny w tym miejscu jest niecelowe – Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni ją podtrzymuje. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie brak jakichkolwiek powodów, dla których oskarżony M. P. (1) miałby niezgodnie z prawdą pomawiać oskarżonego J. G. (1) o dokonanie przypisanego mu przestępstwa, także z perspektywy korzyści procesowych w sprawie niniejszej.

Przechodząc do szczegółów zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego J. G. (1) zważyć należy co następuje :

- Sąd I instancji dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego J. G. (1) i w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym wyjaśnił dlaczego nie dał im wiary w szczególności w części , w której oskarżony zaprzeczał by dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu . Wskazał na sprzeczność jego wyjaśnień w tym przedmiocie z wyjaśnieniami oskarżonego M. P. (1). Zwrócił uwagę na wewnętrzne sprzeczności i nielogiczności zawarte w jego wyjaśnieniach, między innymi na fakt , iż w trakcie postępowania przygotowawczego wyjaśniał on , że zna mężczyznę o pseudonimie (...) ( M. P. (1)) i być może kiedyś z nim rozmawiał , nie mówił , że ma z nim jakikolwiek konflikt i by przekazywał mu pieniądze na stacji benzynowej , natomiast na rozprawie wyjaśnił , że był skonfliktowany z M. P. (1) i była taka sytuacja by przekazał mu na stacji benzynowej kwotę 6000 złotych bo był przez niego zastraszany. Sprzeczności tych oskarżony J. G. (1) nie potrafił w żaden logiczny sposób wyjaśnić gdyż trudno uznać za logiczne wyjaśnienie , iż o konflikcie z M. P. (1) nie mówił wcześniej bo nie wiedział na jakiej podstawie jest oskarżony;

- Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał także analizy wyjaśnień współoskarżonych : P. S. (1) i A. J. ( uzasadnienie k – 7148-7148v) uzasadniając , dlaczego nie dał wiary ich wyjaśnieniom , w których usiłowali oni zdeprecjonować wyjaśnienia współoskarżonego M. P. (1);

- Sąd I instancji dokonał także analizy zeznań świadka D. B. (1) – z początkowych zeznań tego świadka wprawdzie wynikało , że posiada on wiedzę na temat bezpodstawnego pomawiania przez M. P. (1) innych osób , lecz następnie zmienił swe zeznania zaprzeczając temu faktowi i zeznając , iż do złożenia zeznań takowej treści został nakłoniony przez świadka S. N. (1) ( uzasadnienie k - 7149v). Tym ostatnim zeznaniom Sąd I instancji dał wiarę;

- Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał także analizy zeznań świadka S. N. (3) ( uzasadnienie k – 7149v) podając racjonalne i logiczne powody odmówienia wiary zeznaniom tego świadka;

- wreszcie Sąd Okręgowy w Lublinie także w sposób szczegółowy a nawet drobiazgowy dokonał analizy wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) i w sposób logiczny , racjonalny i zgodny uzasadnił dlaczego dał wiarę jego wyjaśnieniom. Wywody Sądu I instancji zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia są pełne i wyczerpujące ( uzasadnienie k – 7146v-7151) i ich powtarzanie w treści niniejszego uzasadnienia jest całkowicie zbędne – Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości je podziela. Rację ma obrońca oskarżonego J. G. (1) wskazując , iż dowód ten jest dowodem z tzw. „ pomówienia” i jako taki winien być traktowany z pewną dozą ostrożności a w szczególności winien być weryfikowany w oparciu o inne dowody oraz oceniany przez pryzmat ewentualnego interesu pomawiającego w toczącym się postępowaniu karnym. Sąd Okręgowy w Lublinie fakt ten także zauważył i miał na uwadze czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie analiza wyżej wymienionego dowodu jest prawidłowa. Zauważyć należy , iż Sąd I instancji dostrzegł też nieścisłości w wyjaśnieniach oskarżonego M. P. (1) dotyczące szczegółów relacjonowanych przez niego zdarzeń i odniósł się do nich w treści pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia. Nie sposób nie zgodzić się z oceną Sądu Okręgowego w Lublinie , iż sprzeczności te i nieścisłości nie podważają wiarygodności wyjaśnień tegoż oskarżonego – dotyczą bowiem one drobnych szczegółów tychże zdarzeń i wobec długiego upływu czasu od ich zaistnienia są zupełnie zrozumiałe. Skarżący wskazuje na sprzeczność w wyjaśnieniach oskarżonego M. P. (1) polegającą wg. niego na tym , iż opisał on szczegóły transakcji sprzedaży amfetaminy między P. S. (1) i J. G. (1) stwierdzając jednocześnie, że on tej transakcji nie widział i nie brał w niej udziału. Tymczasem jest to sprzeczność pozorna bowiem oskarżony M. P. (1) w swych wyjaśnieniach konsekwentnie twierdził , że zna dokładnie szczegóły tej transakcji – wskazywał na miejsce – L. ulica (...)- i uczestniczące w niej osoby . Dlatego też , wbrew twierdzeniem obrońcy oskarżonego J. G. (1), jego twierdzenia mogą być podstawą ustaleń faktycznych w tym zakresie a okoliczność czy był bezpośrednim świadkiem tego zdarzenia czy też zna jego przebieg z innych źródeł jest okolicznością drugorzędną. . Niezasadny jest także zarzut skarżącego odnośnie niemożności uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) z uwagi na treść opinii psychologicznych wywołanych w sprawie IX K 1024/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie. W tym miejscu zauważyć należy , iż kwestia wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) w kontekście zarówno opinii psychologicznych wywołanych w sprawie IX K 1024/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie jak i zapadłego w tej sprawie wyroku była przedmiotem rozważań Sądu Apelacyjnego w Lublinie we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia przy omawianiu apelacji obrońców oskarżonych A. J. i S. S. (1). Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości je podtrzymuje – nie ma potrzeby powtarzania w tym miejscu całości tych rozważań.

Reasumując : obrońca oskarżonego J. G. (1) w swym środku odwoławczym dokonał diametralnie innej oceny wyjaśnień współoskarżonego M. P. (1) – eksponując rzekome sprzeczności w jego wyjaśnieniach postawił tezę o ich niewiarygodności. Ocena taka jest , zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie , nieuprawniona.

Zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku. Konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie co do kary (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.). W tej sytuacji, wobec zaskarżenia przez obrońcę J. G. (1) całości wyroku należy w tym miejscu - w kontekście powyższej apelacji – odnieść się do wymierzonej oskarżonemu za przypisany czyn kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych przy określeniu wysokości jednej stawki na 30 złotych.

Wskazać trzeba, że – w ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie – także i w tej części orzeczenie Sądu Okręgowego w Lublinie jest prawidłowe. Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach wyroku ( uzasadnienie k – 7155-7157) wskazał okoliczności, które spowodowały orzeczenie wobec oskarżonego powyższej kary oraz miały wpływ na jego wymiar, zarówno te obciążające oskarżonego, jak i te o korzystnej dla niego wymowie, mając przy tym na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., a także okoliczności, które – w świetle art. 33 § 3 k.k. – powinny zostać uwzględnione przez Sąd przy ustalaniu wysokości stawki dziennej grzywny. Dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie ocena i analiza tych okoliczności zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego w Lublinie i wobec jej pełności nie wymaga uzupełnienia.

Wymierzona J. G. (1) kara nie razi swoją łagodnością, ani nie jest rażąco surowa wobec czego brak było podstaw do korekty wyroku w tym zakresie.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie, tak ukształtowana kara izolacyjna spełnia swoją funkcję zapobiegawczą zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, wzbudzając w oskarżonym poszanowanie dla obowiązującego porządku prawnego oraz chęć zmiany postępowania, jak również uświadamiając mu oraz osobom z jego otoczenia brak pobłażliwości ze strony Państwa dla sprawców tego rodzaju przestępstwa co oskarżony.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego P. S. (1)

Apelacja obrońcy oskarżonego P. S. (1) jest uzasadniona jedynie w części a mianowicie w zakresie części zarzutu obrazy prawa procesowego a mianowicie art. 413§2 pkt.1 k.p.k. w zw. z art. 424§1 pkt.2 k.p.k. co do czynu opisanego w zaskarżonym wyroku w punkcie 4.1 przez jego wadliwy opis co do jego czasookresu natomiast w pozostałym zakresie jest bezzasadna.

Odnośnie zarzutu obrazu prawa procesowego zawartego w punkcie I podpunkt 1/ apelacji stwierdzić należy , iż rzeczywiście rację ma skarżący wskazując na wadliwy czasokres czynu oskarżonego P. S. (1) przypisanego mu w punkcie 4.1 wyroku. W punkcie tym Sąd Okręgowy w Lublinie uznał oskarżonego P. S. (1) za winnego czynu zakwalifikowanego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 roku oznaczając czas jego popełnienia na dni bliżej nieustalone w okresie od dnia 2 lipca 2010 roku do dnia 12 września 2010 roku (okoliczność bezsporna). Jednocześnie z motywów pisemnych zaskarżonego wyroku wynika , iż Sąd I instancji ustalił , że M. P. (1) opuścił Areszt Śledczy w L. w dniu 2 lipca 2010 roku a dopiero po około dwóch tygodniach spotkał się z P. S. (1) po raz pierwszy rozmawiali na temat wspólnego obrotu narkotykami (uzasadnienie k- 7139). Kolejnym ustaleniem Sądu I instancji dotyczącym P. S. (1) jest to , że w sierpniu 2010 roku na polecenie M. P. (1) odebrał on od nieustalonej osoby przy ulicy (...) w L. marihuanę przekazaną przez M. S. (2) (uzasadnienie k – 7140). Wszystkie te ustalenia Sąd Okręgowy w Lublinie poczynił na podstawie wyjaśnień współoskarżonego M. P. (1) , którym w całości dał wiarę (okoliczność bezsporna). W tej sytuacji błędem było przypisanie oskarżonemu P. S. (3) popełnienie czynu uczestnictwa w obrocie znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych w okresie od 2 lipca 2010 roku
(data opuszczenia Aresztu Śledczego przez współoskarżonego M. P. (1)) skoro do pierwszego spotkania między nimi doszło w około 2 tygodnie po tej dacie a pierwszą faktyczną czynność w tym przedmiocie P. S. (1) podjął na początku sierpnia 2010 roku. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny w Lublinie podzielając stanowisko Sądu Okręgowego w Lublinie w przedmiocie dokonania ustaleń faktycznych w tym przedmiocie na podstawie wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) dokonał zmiany zaskarżonego wyroku przez skrócenie czasokresu działania oskarżonego P. S. (1).

Natomiast nie ma racji skarżący zarzucając Sądowi I instancji naruszenie przepisów prawa procesowego przez jakoby także niewskazanie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia czynności stanowiącej realizację znamienia uczestniczenia w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci 4843,6 g ziela konopi innych niż włókniste. Przecież sam autor apelacji przywołuje ustalenia Sądu Okręgowego , iż P. S. (1) na polecenie M. P. (1) udał się samochodem do N. celem odbioru narkotyków. Skarżący cytując ten fragment pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia nie przywołał jednak wcześniejszego ustalenia Sądu I instancji , iż M. P. (1) postanowił , że przyśle po odbiór marihuany P. S. (1) , którego wcześniej uprzedził , że tego dnia będzie miała miejsce dostawa narkotyków ( uzasadnienie k – 7141). Tak więc z ustaleń Sądu Okręgowego w Lublinie jednoznacznie wynika , iż P. S. (1) wiedział , że ma jechać po odbiór narkotyków i wykonał konkretną czynność – jechał samochodem w celu ich odbioru. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie nie ma żadnej wątpliwości , iż jest to czynność konkretna powzięta w zamiarze uczestniczenia w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych. To , że w międzyczasie doszło do interwencji Policji i zatrzymania M. P. (1) i M. K. (3), a następnie samego P. S. (1) nie ma znaczenia dla oceny realizacji przez P. S. (1) znamienia tego przestępstwa skoro wcześniej podjął on konkretną i realną czynność będącą realizacją znamienia uczestnictwa w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych.

Całkowicie bezzasadny jest zarzut zawarty w punkcie 2/ przedmiotowej apelacji a mianowicie obrazy przepisów postępowania art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. — przez mało wnikliwą ocenę materiału dowodowego w postaci:

a/ wyjaśnień M. P. i bezpodstawne nadanie im w pełni waloru wiarygodności, w sytuacji gdy okoliczności wypływające z tego źródła nie poddają się weryfikacji, bądź są jaskrawo sprzeczne z depozycjami pozostałych osób przesłuchanych w toku przewodu sądowego, w szczególności wyjaśnieniami M. K., S. S., J. G.,
P. R., a także zeznaniami S. N. oraz D. B. i opiniami psychologicznymi z akt IX K 1026/14.

b/ wyjaśnień P. S. przez niesłuszne odmówienie im w zasadniczej części wiarygodności, w sytuacji gdy jedynym dowodem stojącym w opozycji do okoliczności wypływających z tego źródła dowodowego są wyjaśnienia M. P. (via. str. 20 uzasadnienia).

Stawiając powyższy zarzut autor apelacji stara się zdeprecjonować wartość wyjaśnień M. P. (1) przeciwstawiając im szereg dowodów np. wyjaśnienia oskarżonego P. S. (1) a także oskarżonych S. S. (1) , J. G. (1) , P. R. (1) , zeznania świadków S. N. , D. B. , R. M. czy też opinie psychologiczne sporządzone w sprawie IX K 1026/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie. W tym miejscu wskazać należy , iż Sąd Apelacyjny w Lublinie we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia , przy omawianiu apelacji obrońców oskarżonych A. J. , S. S. (1) i J. G. (1) dokonał oceny postępowania Sądu Okręgowego w Lublinie w zakresie jego oceny i analizy dowodów w sprawie a w szczególności oceny wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) i w całości swe stanowisko w tym przedmiocie podtrzymuje. Powtarzanie w tym miejscu uprzednio przytoczonych argumentów jest zbędne. Dla porządku przypomnieć należy , iż zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie :

- Sąd Okręgowy w Lublinie w sposób szczegółowy dokonał analizy wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) i w sposób logiczny , racjonalny i zgodny uzasadnił dlaczego dał wiarę jego wyjaśnieniom. Wywody Sądu I instancji zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia są pełne i wyczerpujące ( uzasadnienie k – 7146v-7151). Oczywiście, że dowód ten jest dowodem z tzw. „ pomówienia” i jako taki winien być traktowany z pewną dozą ostrożności a w szczególności winien być weryfikowany w oparciu o inne dowody oraz oceniany przez pryzmat ewentualnego interesu pomawiającego w toczącym się postępowaniu karnym. Sąd Okręgowy w Lublinie fakt ten także zauważył i miał na uwadze czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie analiza wyżej wymienionego dowodu jest prawidłowa. Zauważyć należy , iż Sąd I instancji dostrzegł też nieścisłości w wyjaśnieniach oskarżonego M. P. (1) dotyczące szczegółów relacjonowanych przez niego zdarzeń i odniósł się do nich w treści pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia. Nie sposób nie zgodzić się z oceną Sądu Okręgowego w Lublinie , iż sprzeczności te i nieścisłości nie podważają wiarygodności wyjaśnień tegoż oskarżonego – dotyczą bowiem one drobnych szczegółów tychże zdarzeń i wobec długiego upływu czasu od ich zaistnienia są zupełnie zrozumiałe. Autor apelacji natomiast dokonując „ analizy” wyjaśnień M. P. (1) cytuje wyrwane z kontekstu krótkie fragmenty jego wyjaśnień , starając się na tym zbudować tezę o ich niewiarygodności. Skarżący zdaje się nie zauważać tego , iż wyjaśnienia M. P. (1) co do faktów istotnych w sprawie są konsekwentne przez cały czas trwania postępowania jak również tego , że nie ma on żadnego interesu by właśnie P. S. (1) fałszywie pomawiać o dokonanie czynu , którego ten jakoby się nie dopuścił. Podobnie autor apelacji stara się zdyskredytować wartość wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) poprzez cytowanie wybranych fragmentów opinii psychologicznych sporządzonych przez biegłych w sprawie IX K 1026/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie ( strona 7 apelacji). Jest to zabieg bezskuteczny. Kwestia wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) w kontekście zarówno opinii psychologicznych wywołanych w sprawie IX K 1024/14 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie jak i zapadłego w tej sprawie wyroku była przedmiotem rozważań Sądu Apelacyjnego w Lublinie we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia przy omawianiu apelacji obrońców oskarżonych A. J. , S. S. (1) i J. G. (1);

- Sąd I instancji w sposób szczegółowy dokonał analizy wyjaśnień oskarżonego P. S. (1) i w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym wyjaśnił dlaczego nie dał im wiary w szczególności w części , w której oskarżony zaprzeczał by dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu udziału w obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznej ilości. Wskazał na sprzeczność jego wyjaśnień w tym przedmiocie z wyjaśnieniami oskarżonego M. P. (1). Zwrócił uwagę na brak logiki w jego wyjaśnieniach, między innymi , iż twierdził on , że M. P. (1) wymyślił przedmiotowe zdarzenie z jego udziałem by wyjść na wolność a przecież przedmiotowe zdarzenie zaistniało o czym świadczy bezsporny fakt zatrzymania M. P. (1) i M. K. (3). Nie sposób też dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego , iż M. P. (1) fałszywie go pomówił po to by on z kolei fałszywie obciążył S. N. (1) – trudno to rozumowanie uznać za logiczne. Natomiast Sąd Okręgowy w Lublinie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w tej części , w której przyznał się on do popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie VIII aktu oskarżenia, tj. do posiadania niewielkiej ilości marihuany – w tym zakresie przyznanie oskarżonego jest potwierdzone bezspornym faktem znalezienia przy nim tych narkotyków;

- Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał także analizy wyjaśnień współoskarżonych : P. S. (1) , A. J. , także we fragmencie wyjaśnień cytowanego przez autora apelacji i J. G. (1) ( uzasadnienie k – 7148-7149v) uzasadniając , dlaczego nie dał wiary ich wyjaśnieniom , w których usiłowali oni zdeprecjonować wyjaśnienia współoskarżonego M. P. (1) – szczegółowa ocena wyjaśnień tych oskarżonych jest zawarta we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia przy omawianiu apelacji ich obrońców;

- Sąd I instancji dokonał także analizy zeznań świadka D. B. (1) , którego krótki fragment zeznań także cytuje skarżący – z początkowych zeznań tego świadka wprawdzie wynikało , że posiada on wiedzę na temat bezpodstawnego pomawiania przez M. P. (1) innych osób , lecz następnie zmienił swe zeznania zaprzeczając temu faktowi i zeznając , iż do złożenia zeznań takowej treści został nakłoniony przez świadka S. N. (1) ( uzasadnienie k - 7149v). Tym ostatnim zeznaniom Sąd I instancji dał wiarę a Sąd Apelacyjny w pełni to stanowisko podziela;

- Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał także analizy zeznań świadka S. N. (3) ( uzasadnienie k – 7149v) podając racjonalne i logiczne powody odmówienia wiary zeznaniom tego świadka;

-jeśli chodzi o zeznania świadka R. M. , których krótki fragment jest cytowany przez skarżącego , to nie sposób stwierdzić by miały one jakiekolwiek znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej. Świadek ten bowiem nie zeznaje na temat konkretnych zdarzeń lecz relacjonuje swoje subiektywne oceny dotyczące charakteru świadka M. P. (1). Są to twierdzenia gołosłowne nie poparte jakimikolwiek dowodami;

-Sąd I instancji nie dał także wiary wyjaśnieniom oskarżonego P. R. (1) – Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni podziela ten pogląd – szczegółowe uzasadnienie w tym zakresie zostanie przedstawione w dalszej części niniejszego uzasadnienia przy omawianiu apelacji obrońcy tegoż oskarżonego.

-Sąd Apelacyjny w Lublinie nie podzielił także zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć istotny wpływ na jego treść, którego jakoby miał się dopuścić Sąd Okręgowy w Lublinie poprzez nieprzyjęcie, iż 0,65 g ziela konopi innych niż włókniste, które wbrew przepisom ustawy posiadał P. S. (1) w dniu 10 lutego 2011 r., stanowi nieznaczną ilość środka odurzającego przeznaczonego na własny użytek i w konsekwencji nieumorzenie postępowania karnego co do tego czynu zabronionego zgodnie z dyspozycją art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przypomnieć w tym miejscu należy , iż przepis art. 62a ustawy obowiązuje od 9 grudnia 2011 r. i został do niej wprowadzony przez ustawę z 1 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 117, poz. 678). Stanowi on samodzielną (tzn. niewymagającą już powoływania którejkolwiek z przesłanek określonych w art. 17§1 pkt.3 k.p.k.) podstawę prawną umorzenia dochodzenia lub śledztwa w sytuacji, gdy przedmiotem czynu są:

1) środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej,

2) przeznaczone są one na własny użytek sprawcy,

3) orzeczenie wobec sprawcy kary za ich posiadanie byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień społecznej szkodliwości.

Dla podjęcia decyzji o umorzeniu konieczne jest łączne spełnienie wszystkich wymienionych przesłanek ( warunek sine qua non).

Teoretycznie zgodnie z art. 4§1 k.k. przepis ten jako względniejszy wobec sprawcy w stosunku do art. 62 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii mógłby mieć zastosowanie do czynu oskarżonego P. S. (1) przypisanego mu w punkcie 4.2. zaskarżonego wyroku w przypadku wypełnienia wszystkich jego przesłanek. Rzecz w tym , że nie wszystkie przesłanki jego zastosowania zostały spełnione. O ile można zgodzić się ze skarżącym , iż ilość posiadanej w dniu 10 lutego 2011 roku przez P. S. (1) marihuany stanowi nieznaczną ilość w rozumieniu art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz przy zastosowaniu zasady in dubio pro reo, iż posiadał on tę marihuanę na własny użytek ( bo przecież fakt posiadania przy sobie poza miejscem zamieszkania nieznacznej ilości środków odurzających automatycznie nie świadczy o tym , iż są one przeznaczone do własnego użytku przez oskarżonego) to nie sposób przyjąć by orzeczenie wobec oskarżonego P. S. (1) kary było niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu a także stopień jego społecznej szkodliwości. Wynika to także z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia. Sąd Okręgowy w Lublinie uzasadnił bowiem dlaczego czyn oskarżonego P. S. (1) zakwalifikował z art. 62 ust1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ( pisemne motywy wyroku k -7154v-7155), dlaczego stopień jego społecznej szkodliwości , podobnie jak pozostałych przestępstw przypisanych wszystkim oskarżonym jest wysoki ( uzasadnienie k – 7155) oraz jakimi przesłankami kierował się ten Sąd wymierzając jemu i innym oskarżonym kary za popełnione czyny uzasadnienie k – 7155v). Prawdą jest , iż pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia nie zawierają rozważań co do ewentualnego zakwalifikowania czynu oskarżonego P. S. (1) z art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie rozważanie w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia na temat kwalifikacji czynu, której Sąd I instancji nie stosuje, w tym wyjaśnienie powodów jej niezastosowania, nie jest konieczne jeśli z treści tych motywów jednoznacznie wynika , iż Sąd I instancji uznał, że kwalifikacja czynu , którą zastosował jest prawidłowa i podał uzasadnienie tej decyzji. I tak jest właśnie w sprawie niniejszej – pisemne uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia jednoznacznie wskazuje , dlaczego Sąd Okręgowy w Lublinie uznał , iż oskarżony P. S. (1) swym działaniem wyczerpał dyspozycję art. 62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jego czyn jest czynem o wysokim stopniu społecznej szkodliwości a kara mu wymierzona zań jest adekwatna i spełniająca przesłanki art. 53§1 i 2 k.k.. W tej sytuacji uzasadnienie to rozumiane a contrario wskazuje dlaczego inne rozstrzygnięcie – w tym brak kary przy zastosowaniu art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii tych wymogów nie spełni.

W tym miejscu zauważyć należy bowiem , iż jeśli chodzi o przedmiotowy czyn oskarżonego P. S. (1) to nie mamy do czynienia z czynem odosobnionym będącym wyjątkiem w jego dotychczasowej linii życia , lecz z czynem osoby uprzednio już karanej a w tej sprawie uznanej winnym ( nieprawomocnie) popełnienia poważnego przestępstwa zakwalifikowanego z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W tej sytuacji nie sposób uznać , iż z uwagi na okoliczności popełnienia tego czynu i jego stopień społecznej szkodliwości wymierzenie mu zań kary jest niecelowe. Takie rozstrzygnięcie, zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie , spowodowałoby u oskarżonego przekonanie o bezkarności jego postępowania.

Wobec zmiany wyroku w zakresie ustaleń faktycznych dotyczących popełnienia przez oskarżonego P. S. (1) czynu zakwalifikowanego z art. 56 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez skrócenie czasokresu w jakim został on popełniony Sąd Apelacyjny w Lublinie uznał za zasadne i konieczne dokonanie zmian w wymiarze kary za ten czyn oraz w wymiarze kary łącznej poprzez ich złagodzenie. W tym celu uchylił orzeczenie w części dotyczącej wymierzenia P. S. (3) łącznej kary pozbawienia wolności a następnie ustalając , iż czyn przypisany P. S. (3) w punkcie 4.1. wyroku miał miejsce w dniach bliżej nieustalonych w okresie od sierpnia 2010 roku do dnia 12 września 2010 roku obniżył wymierzoną mu zań karę pozbawienia wolności do 2 ( dwóch) lat zaś karę grzywny do 150 ( stu pięćdziesięciu ) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 ( dwadzieścia ) złotych a następnie na podstawie art.85§1 k.k. i art.86§1 k.k. orzeczone wobec P. S. (1) kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 2 ( dwa ) lata pozbawienia wolności. Przy wymierzaniu kary łącznej pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny w Lublinie zastosował zasadę absorpcji. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie tak ukształtowana kara wyczerpuje przesłanki z art. 53§1 i 2 k.k. , spełnia wymogi prewencji indywidualnej będąc wychowawcza dla oskarżonego a jednocześnie wymogi prewencji generalnej w kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa. Przy wymiarze kary grzywny Sąd brał pod uwagę sytuację rodzinną i materialną oskarżonego.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego P. R. (1)

Apelacja obrońcy P. R. (1) nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów obrazy prawa procesowego, a mianowicie art. 2§2, 4, 5§2 7 , 366§1, 410 i 424§1 k.p.k k.p.k., stwierdzić należy, iż są całkowicie bezzasadne. W ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, Sąd Okręgowy w Lublinie orzekając w niniejszej sprawie procedował w pełni prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego, jak i materialnego. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy poczynił
w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4, 5 i 7 k.p.k., a swoje stanowisko
w sposób wyczerpujący uzasadnił w pisemnych motywach wyroku sporządzonych zgodnie
z wymogami art. 424 § 1 k.p.k. – w szczególności Sąd ten wskazał w uzasadnieniu, które fakty uznał za udowodnione lub też nie, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym.

Nie mają racji skarżący, gdy zarzuca Sądowi I instancji naruszenie zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) i dowolną ocenę dowodów (art. 7 k.p.k.), poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie dowodów obciążających oskarżonego P. R. (1), a pominięcie dowodów dla niego korzystnych. Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego niekorzystne, jak i te przemawiające na jego korzyść.

Przypomnieć należy, że przepis art. 4 k.p.k. stanowi jedną z ogólnych zasad rządzących procesem karnym, a mianowicie zasadę obiektywizmu, a ponieważ przedmiotem uchybień zarzucanych w apelacji mogą być jedynie konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w danych sytuacjach procesowych, to zarzut obrazy wskazanego przepisu nie może stanowić podstawy apelacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 czerwca 2004 roku, II AKa 140/04, LEX nr 145869; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2001 roku, V KKN 19/99, LEX nr 51668).

W tym miejscu wskazać należy , iż z analizy materiału dowodowego wynika, że Sąd Okręgowy w Lublinie nie powziął jakichkolwiek wątpliwości natury faktycznej co do okoliczności przypisanych P. R. (1) przestępstw. W związku powyższym, nie mogło dojść do naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., statuującego zasadę in dubio pro reo w procesie karnym na co wskazuje obrońca oskarżonego w treści złożonego środka odwoławczego ( apelacja k – 1900) . Zarzut obrazy tego przepisu mógłby bowiem zostać skutecznie podniesiony przez skarżących tylko wówczas, gdyby Sąd Okręgowy dopatrzył się wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, których usunąć się nie da i wątpliwości te rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego. Taka sytuacja procesowa w tej sprawie nie miała jednak miejsca, zaś odmienny, subiektywny pogląd autora apelacji jest w tej kwestii bez znaczenia. Dla oceny, czy nie została naruszona omawiana reguła nie są bowiem miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wskazane wyżej wątpliwości, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wskazuje bowiem, aby Sąd ten przedstawił swoje wątpliwości i nie mogąc ich usunąć rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego P. R. (1).

Nie można zgodzić się z autorem apelacji, która twierdzi, iż Sąd Okręgowy w Lublinie w procesie dochodzenia do ustaleń faktycznych postępował wbrew treści 410 k.p.k., a więc, że oparł się jedynie na fragmencie zgromadzonych w sprawie dowodów, a zaprezentowana przez tenże Sąd ich ocena wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen, wkraczając w dowolność.

Sąd Okręgowy w Lublinie omówił i przeanalizował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie zgromadzone w sprawie dowody. W sposób logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego zebrane w sprawie dowody uznał za wiarygodne i wskazujące na sprawstwo oskarżonego P. R. (1) w zakresie przypisanych przestępstw oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym, w zakresie, w jakim oskarżony negował popełnienie tych przestępstw. Sprawstwo P. R. (1) wynika w głównej mierze z wyjaśnień współoskarżonego M. P. (1) a ich ocena zyskała aprobatę sądu odwoławczego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wymogi określone w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że Sąd I instancji oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, dopuścił się naruszenia art. 7 k.p.k. Jeszcze raz , bo już uprzednio w treści niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny w Lublinie wskazywał , zauważyć należy , iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego (wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 roku, WRN 149/90, LEX nr 20454), przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy;

-

stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających, zarówno
na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego;

-

jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Wszystkie powyższe wymogi Sąd I instancji spełnił. Wywody skarżącego zawarte
w apelacji przedstawiają natomiast alternatywną wersję oceny dowodów i stanowią
jedynie czystą polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego, nie popartą żadnymi logicznymi argumentami i – jako takie – nie są one w stanie spowodować uwzględnienia zarzutu obrazy art. 7 k.p.k.

Sąd Okręgowy kompleksowo przeanalizował wyjaśnienia współoskarżonego M. P. (1). Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie brak jakichkolwiek powodów, dla których oskarżony ten miałby niezgodnie z prawdą pomawiać oskarżonego P. R. (1) o dokonanie przypisanych mu przestępstw, także z perspektywy korzyści procesowych w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu karnym.

Przechodząc do szczegółów zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego P. R. (1) zważyć należy co następuje :

-Sąd I instancji dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego P. R. (1) i w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym wyjaśnił dlaczego nie dał im wiary w szczególności w części , w której oskarżony zaprzeczał by dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu udziału w obrocie substancjami psychotropowymi. . Wskazał na sprzeczność jego wyjaśnień w tym przedmiocie z wyjaśnieniami oskarżonego M. P. (1). Zwrócił uwagę na wewnętrzne sprzeczności i nielogiczności zawarte w jego wyjaśnieniach, między innymi na fakt , iż w trakcie postępowania przygotowawczego w toku posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania przyznał się on do popełnienia tego czynu i odmówił składania wyjaśnień a następnie w trakcie kolejnych przesłuchań w tym przed Sądem zmienił swe stanowisko w sprawie i nie przyznał się do popełnienia tego czynu. Sprzeczności tych oskarżony P. R. (1) nie potrafił w żaden logiczny sposób wyjaśnić gdyż trudno uznać za logiczne wyjaśnienie , iż przyznał się on do dokonania tego czynu chociaż go nie popełnił bo chciał uniknąć aresztowania. Sąd Okręgowy w Lublinie całkowicie słusznie uznał te wyjaśnienia za niewiarygodne – P. R. (1) jest osobą uprzednio karaną i nie sposób uwierzyć , iż chcąc uniknąć tymczasowego aresztowania przyznał się on do popełnienia poważnego przestępstwa zagrożonego surową karą narażając się ( jeśli rzeczywiście by tego czynu nie popełnił ) na bezzasadną odpowiedzialność karną. Natomiast Sąd I instancji dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego P. R. (1) w części, w której przyznał się on do posiadania marihuany , która została znaleziona w jego mieszkaniu. Zupełnie bezzasadny jest zarzut autora apelacji co do naruszenia przepisów postępowania przez Sąd I instancji zaniechanie przeprowadzenia na rozprawie konfrontacji oskarżonych P. R. (1) i M. P. (1). Zauważyć należy , iż instytucja konfrontacji umiejscowiona w art. 172 k.p.k. jest instytucją fakultatywną – osoby przesłuchiwane mogą być konfrontowane w celu wyjaśnienia sprzeczności. Decyzja więc w tym przedmiocie należy do organu prowadzącego postępowanie. Sąd Okręgowy w Lublinie takiej potrzeby nie widział i nie sposób uznać by popełnił jakikolwiek błąd proceduralny. (zarzut z punktu 2c);

W tym miejscu wskazać należy , iż Sąd Okręgowy w Lublinie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego P. R. (1) dotyczącym udziału oskarżonego P. S. (1) w przestępstwie wprowadzenia do obrotu znacznej ilości substancji psychotropowych ( uzasadnienie k – 7146v );

- jeśli chodzi o zarzuty zawarte w apelacji w punkcie 2 podpunkt a/ i b/ rzekomych błędów Sądu I instancji w dokonaniu oceny dowodu z wyjaśnień współoskarżonego M. P. (1) to w tym miejscu po raz kolejny stwierdzić należy , iż Sąd Apelacyjny w Lublinie we wcześniejszej części uzasadnienia przy omawianiu zarzutów apelacji obrońców oskarżonych A. J. , S. S. (1) , J. G. (1) i P. S. (1) dokonał oceny ustaleń i wniosków Sądu Okręgowego w Lublinie , który kompleksowo przeanalizował wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1). Powtarzanie tej oceny w tym miejscu jest niecelowe – Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni ją podtrzymuje. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie brak jakichkolwiek powodów, dla których oskarżony M. P. (1) miałby niezgodnie z prawdą pomawiać oskarżonego P. R. (1) o dokonanie przypisanego mu przestępstwa, także z perspektywy korzyści procesowych w sprawie niniejszej czy też z perspektywy domniemanego konfliktu między nimi związanego z wykluczeniem M. P. (1) z podkultury więziennej. W żadnej mierze nie można stwierdzić , by Sąd Okręgowy w Lublinie” nadał z góry prymat” wyjaśnieniom współoskarżonego M. P. (1)- wprost przeciwnie dowód ten oceniał z dużą ostrożnością konfrontując go z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie;

- zupełnie niezrozumiały jest zarzut zawarty w punkcie 2 podpunkt d apelacji polegający według jej autora na niepoczynieniu lub niewystarczającym poczynieniu podstawowych ustaleń, co do przebiegu zdarzeń będących przedmiotem orzekania, a zwłaszcza roli jaką rzekomo miał spełniać oskarżony P. R. (1) przy popełnieniu czynu, miejsca i czasu rzekomego porozumienia do przestępnego działania jak również sposobu działania oskarżonego w jaki miałby wypełnić znamiona. Wszystkie te zagadnienia zostały przecież dokładnie omówione w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił kiedy przedmiotowa transakcja miała miejsce , kto w niej brał udział – M. P. (1) , P. R. (1) i P. S. (1) , jaka ilość narkotyku była jej przedmiotem – 500 gramów marihuany a czynność P. R. (1) polegała na kupnie tej ilości narkotyków ( pisemne motywy zaskarżonego wyroku k – 7142). W tej sytuacji doprawdy trudno zrozumieć o jakie niepoczynienie czy też niedostateczne poczynienie ustaleń faktycznych chodzi autorowi apelacji;

- podobnie nie poparty żadnym uzasadnieniem jest zarzut zawarty w punkcie 3 apelacji a dotyczący jakoby naruszenia przez Sąd Okręgowy w Lublinie podstawowych zasad procesu karnego, w szczególności zasady obiektywizmu, domniemania niewinności i rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego, poprzez uwzględnienie wyłącznie dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonego oraz rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na jego niekorzyść, w szczególności poprzez odmowę nadania waloru wiarygodności jego wyjaśnieniom oraz innym dowodom, które jednoznacznie od początku wykluczają udział w zdarzeniu tego oskarżonego, zaniechanie przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy oskarżonym a M. P. (1), co w konsekwencji doprowadziło do oczywiście niesłusznego uznania P. R. (1) za winnego. Zarzut ten właściwie zawiera zbiorcze streszczenie zarzutów zawartych w punkcie 2 podpunkt a/, b/, i c/, które to zarzuty zostały omówione we wcześniejszej części uzasadnienia.

Za bezzasadny należy również uznać podniesiony przez obrońcę P. R. (1) w punkcie I apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, którego miał się dopuścić Sąd I instancji, poprzez – najogólniej rzecz ujmując – przyjęcie, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem przestępstwa udziału w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych. Zarzut ten jest ściśle związany z omówionymi wyżej zarzutami naruszenia przez Sąd Okręgowy w Lublinie przepisów postępowania i jest pochodną odmiennej oceny dowodów, dokonanej przez skarżącego w wywiedzionym środku odwoławczym, której Sąd Apelacyjny w Lublinie w żadnej części nie podziela. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, dowody obdarzone przez Sąd Okręgowy wiarą dały w pełni podstawę do poczynienia przez tenże Sąd zaprezentowanych w pisemnych motywach wyroku ustaleń faktycznych w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu.

Zgodnie z ukształtowanym orzecznictwem możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu przez skarżącego odmiennej oceny dowodów nie świadczy o dokonaniu przez tenże sąd błędu w ustaleniach faktycznych i tak też jest w tym przypadku.

Zarzut ten mógłby być uznany za zasadny, gdyby ocena i wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadały prawidłowości logicznego rozumowania. Mógłby zatem być skuteczny jedynie w razie wykazania, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy, jak również doświadczenia życiowego i logiki dopuścił się sąd orzekający, w dokonanej przez siebie ocenie dowodów. Apelacja obrońcy oskarżonego P. R. (1) takich wymogów jednak nie spełniła, a istota zarzutów sprowadza się do lansowania wersji zdarzeń, opartej jedynie na korzystnych dla oskarżonego dowodach, z pominięciem całości przeprowadzonych dowodów, do których odniósł się Sąd Okręgowy w Lublinie.

Jeśli chodzi o czyn przypisany oskarżonemu P. R. (1) w punkcie 7.2 przedmiotowego wyroku , tj. czyn zakwalifikowany z art. 62 ust. 1 ustawy i narkomanii to przedmiotowa apelacja jakkolwiek zawiera twierdzenie o zaskarżeniu wyroku w całości i wniosek apelacyjny o uniewinnienie oskarżonego także od tego czynu to nie zawiera w tym zakresie żadnych zarzutów apelacyjnych. Wobec zaskarżenia tegoż rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny w Lublinie poddał je kontroli odwoławczej i uznając , że w tym przedmiocie Sąd Okręgowy w Lublinie w sposób prawidłowy procedował , ustalił stan faktyczny zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego , zastosował właściwe przepisy prawa materialnego a wymierzona oskarżonemu P. R. (1) kara nie jest rażąco niewspółmiernie surowa czy też łagodna.

Dodać należy , iż Sąd Apelacyjny w Lublinie nie znalazł przesłanek by ten czyn oskarżonego zakwalifikować z art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku co do danego oskarżonego dlatego też Sąd Apelacyjny w Lublinie dokonał także kontroli zaskarżonego wyroku co do wymiaru wymierzonych oskarżonemu P. R. (1) kar jednostkowych jak i łącznej kary pozbawienia wolności. Przede wszystkim podkreślić należy , iż sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił , zarówno stopień winy P. R. (1) , jak i stopień społecznej szkodliwości jego czynów – uzasadnienie sądu I instancji jest w tym przedmiocie wyczerpujące ( k – 7155-7157 ). Zważyć należy , iż sąd ten wziął pod uwagę nie tylko okoliczności obciążające i łagodzące dotyczące osoby oskarżonego. W pisemnych motywach wyroku wskazano okoliczności, które spowodowały orzeczenie wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności oraz które miały wpływ na ich wymiar takie jak uprzednia karalność oskarżonego , działanie w warunkach recydywy określonej w art. 64§1 k.k., mając przy tym na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., oraz reguły wymiaru kary łącznej określone w art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. Zastosowanie przy łączeniu kar pozbawienia wolności zasady asperacji także nie budzi zastrzeżeń – Sąd Okręgowy w Lublinie w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia wyjaśnił motywy tej decyzji Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena i analiza całości okoliczności mających wpływ na wymiar kary łącznej jak i kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego.

Wymierzone wobec oskarżonego kary nie rażą swoją surowością w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ani też nie są rażąco niewspółmiernie łagodne. Brak zatem podstaw do zmiany wyroku w tym zakresie.

Tak ukształtowana kara izolacyjna spełni swoją funkcję zapobiegawczą zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, wzbudzając w oskarżonym poszanowanie dla obowiązującego porządku prawnego oraz chęć zmiany postępowania, jak również uświadamiając mu oraz osobom z jego otoczenia brak pobłażliwości ze strony Państwa dla przestępców popełniających tego rodzaju czyny , jakich dopuścił się oskarżony.

Orzeczona bezwzględna kara łączna pozbawienia wolności jest sankcją sprawiedliwą, uwzględniającą stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionych czynów, pozwalającą na osiągnięcie wobec P. R. (1) korzystnych efektów poprawczych, powinna przy tym spowodować, iż oskarżony zrozumie naganność swojego postępowania i dalej pokieruje swoim życiem w taki sposób, by ponownie nie naruszyć norm prawa karnego. Kara łączna 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, w należytym stopniu respektuje również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, w tym ugruntowania przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego J. S. (1)

Podobnie niezasadna jest apelacja obrońcy oskarżonego J. S. (1).

Kontrola instancyjna nie potwierdziła podniesionych w środku odwoławczym uchybień w zakresie oceny dowodów oraz poczynionych przez Sąd Okręgowy w Zamościu ustaleń faktycznych, które stały się podstawą wydania zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się zatem do postawionych w apelacji obrońcy oskarżonego J. S. (1) zarzutów obrazy prawa procesowego, a mianowicie art. 2, 4, 7, 172 , 366§1 i 410 k.p.k., stwierdzić należy, iż są całkowicie bezzasadne. W ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, Sąd Okręgowy w Lublinie orzekając w niniejszej sprawie procedował w pełni prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego, jak i materialnego. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy w Lublinie poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4, 5 i 7 k.p.k., a swoje stanowisko w sposób wyczerpujący uzasadnił w pisemnych motywach wyroku sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k. – w szczególności Sąd ten wskazał w uzasadnieniu, które fakty uznał za udowodnione lub też nie, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 2 § 2 k.p.k. wskazać należy, że przepis ten
nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacji. Formułuje on zasadę prawdy materialnej,
a więc dyrektywy o charakterze ogólnym, której przestrzeganie jest gwarantowane
w przepisach szczegółowych, zwłaszcza tych nakazujących lub zakazujących dokonywania określonych czynności w odpowiedniej sytuacji procesowej i dopiero wskazanie naruszenia tych konkretnych norm może uzasadniać zarzut apelacyjny (por. wyrok SN z dnia
5 października 2010 roku, III KK 370/09, LEX nr 844464; postanowienie SN z dnia
17 kwietnia 2007 roku, V KK 79/07, LEX nr 280729).

Nie mają racji skarżący, gdy zarzucają Sądowi I instancji naruszenie zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) i dowolną ocenę dowodów (art. 7 k.p.k.), poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie dowodów obciążających oskarżonych, a pominięcie dowodów dla nich korzystnych. Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonych niekorzystne, jak i te przemawiające na ich korzyść.

Przypomnieć po raz kolejny należy, że przepis art. 4 k.p.k. stanowi jedną z ogólnych zasad rządzących procesem karnym, a mianowicie zasadę obiektywizmu, a ponieważ przedmiotem uchybień zarzucanych w apelacji mogą być jedynie konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w danych sytuacjach procesowych, to zarzut obrazy wskazanego przepisu nie może stanowić podstawy apelacji (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 23 czerwca 2004 roku, II AKa 140/04, LEX nr 145869; postanowienie SN z dnia 16 marca 2001 roku, V KKN 19/99, LEX nr 51668).

Nie można zgodzić się z autorem apelacji, który twierdzi iż Sąd Okręgowy w Lublinie w procesie dochodzenia do ustaleń faktycznych postępował wbrew treści 410 k.p.k., a więc, że oparł się jedynie na fragmencie zgromadzonych w sprawie dowodów, a zaprezentowana przez tenże Sąd ich ocena wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen, wkraczając w dowolność.

Sąd Okręgowy w Lublinie omówił i przeanalizował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zgromadzone w sprawie dowody. W sposób logiczny wyjaśnił przy tym, które zebrane w sprawie dowody uznał za wiarygodne i dlaczego – w szczególności dowody wskazujące na sprawstwo oskarżonego J. S. (1) przypisanego mu przestępstwa oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym, w zakresie, w jakim oskarżony negował popełnienie tego przestępstwa. Sprawstwo J. S. (1) wynika w głównej mierze z wyjaśnień współoskarżonego M. P. (1) a ich ocena zyskała aprobatę sądu odwoławczego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wymogi określone w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że Sąd I instancji oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, dopuścił się naruszenia art. 7 k.p.k. Po raz kolejny przypomnieć należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego (wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 roku, WRN 149/90, LEX nr 20454), przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy;

-

stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających, zarówno
na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego;

-

jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Wszystkie powyższe wymogi Sąd I instancji spełnił. Wywody skarżącego zawarte
w apelacjj przedstawiają natomiast alternatywną wersję oceny dowodów i stanowią
jedynie czystą polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego, nie popartą żadnymi logicznymi argumentami i – jako takie – nie są one w stanie spowodować uwzględnienia zarzutu obrazy art. 7 k.p.k.

Przechodząc do szczegółowego omówienia zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego J. S. (1) zważyć należy co następuje :

-nie są trafne zarzuty zawarte w punktach 1 podpunkt a/, b/ i c/ apelacji , które sprowadzają się do zakwestionowania oceny dowodów przedstawionej przez Sąd Okręgowy w Lublinie ( a więc obrazy przepisy art. 7 k.p.k.) i do przedstawienia przez autora apelacji własnej oceny tych dowodów opartej w szczególności na wyjaśnieniach oskarżonego J. S. (1) i wyjaśnieniach M. S. (2). Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie Sąd I instancji kompleksowo przeanalizował cały materiał dowodowy w tym wyjaśnienia współoskarżonego M. P. (1) , na których w większości oparł swe ustalenia. Oskarżony J. S. (1) pojawia się w zakresie opisywanych przez niego okoliczności dotyczących popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie brak jakichkolwiek powodów, dla których oskarżony ten miałaby niezgodnie z prawdą pomawiać oskarżonych , w tym J. S. (1), o dokonanie przypisanych im przestępstw, także z perspektywy korzyści procesowych, które zapewnia art. 60 § 3 i 4 k.k.

W tym miejscu zauważyć należy , iż dokładną ocenę rozumowania Sądu Okręgowego w Lublinie odnośnie wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) Sąd Apelacyjny w Lublinie dokonał we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia przy okazji omawiania apelacji obrońców oskarżonych S. S. (1) , A. J., P. S. (1) , J. G. (3) i P. R. (1) i w pełni ją podtrzymuje.

Dla porządku przypomnieć należy , iż Sąd Okręgowy w Lublinie doskonale zdawał sobie sprawę , że dowód z wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) to dowód z pomówienia. W związku z tym relacje M. P. (1) zostały poddane przez Sąd Okręgowy w Lublinie ocenie ze szczególną wnikliwością, i ostrożnością. Znalazło to potwierdzenie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia (uzasadnienie k – 7146v-7150v). Sąd I instancji nie miał jakichkolwiek wątpliwości co do prawdziwości składanych przez niego wyjaśnień, jak również co do jego stanu psychicznego i zdolności postrzegania lub odtwarzania spostrzeżeń. O wiarygodności złożonych przez niego wyjaśnień świadczyć może to, że M. P. (1). ujawnił także swój udział w przestępczym procederze, za co został skazany wyrokiem w sprawie niniejszej.

W toku postępowania w niniejszej sprawie oskarżony M. P. (1) wielokrotnie składał wyjaśnienia.. Współpracując z organami ścigania ujawnił informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnianiu przestępstw oraz ich istotne okoliczności tj. szczegóły dotyczące przestępczego procederu między innymi przywozu znacznej ilości środków odurzających z Królestwa Holandii na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także uczestnictwa oskarżonych w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych. Wskazywał on w swoich wyjaśnieniach na poszczególnych sprawców, ujawnił role, jakie każdy z nich odegrał, w miarę możliwości wskazywał między innymi na daty i miejsca przestępczych zachowań, ilość narkotyków, które były wprowadzane do obrotu. Nie można zatem zgodzić się ze skarżącymi, że jego wyjaśnienia są niespójne, wewnętrznie sprzeczne. Nawet jeżeli są w nich pewne rozbieżności, to mając na uwadze obszerność złożonych przez niego wyjaśnień, wiadomym jest, że taka ilość przekazanych przez oskarżonego M. P. (1) informacji mogła spowodować drobne sprzeczności co do szczegółów dotyczących okoliczności popełnianych przestępstw.

Nie ulega wątpliwości, że przedstawiając organom ścigania istotne informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnianiu przestępstw oraz okoliczności ich popełnienia, M. P. (1) liczył na złagodzenie kary za popełnione przez siebie przestępstwa. Nie można zgodzić się zatem z twierdzeniem, że wyjaśnienia M. P. (1) obciążające oskarżonych miały na celu całkowite uniknięcie przez niego odpowiedzialności karnej

Zdaniem Sądu odwoławczego, w rozważanej sprawie dowód z wyjaśnień tego oskarżonego został oceniony przez Sąd I instancji z poszanowaniem reguł określonych w art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w powiązaniu z innymi dowodami i w kontekście całości okoliczności ujawnionych i ustalonych w toku niniejszego postępowania – szersze rozważania w tym przedmiocie , jak już wspomniano są zawarte we wcześniejszej części uzasadnienia.

Tymczasem apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego J. S. (1) nie dostarcza przekonujących i logicznych argumentów, które powyższy pogląd mogłyby skutecznie podważyć. Lektura tego środka odwoławczego uprawnia do konstatacji, że naruszenie przez Sąd Okręgowy przepisu art. 7 k.p.k. według jej autora polegało między innymi na uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego, w których zaprzeczał on, aby popełnił zarzucone mu przestępstwo. Tymczasem Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał analizy wyjaśnień oskarżonego J. S. (1) i szeroko uzasadnił dlaczego odmówił im waloru wiarygodności ( uzasadnienie k – 7148v-7149). Wskazywał w tym przedmiocie na konsekwentne wyjaśnienia M. P. (1) ( omówione wcześniej). Zgodzić należy się z konstatacją Sądu I instancji , iż M. P. (1) wyjaśniając w sprawie nie miał żadnego interesu , nawet licząc na złagodzenie kary, by „fałszywie” obciążać właśnie J. S. (1) jeśli ten rzeczywiście przedmiotowego czynu by nie popełnił. Sąd I instancji także odniósł się do wyjaśnień M. S. (2) – wskazał w jakiej części dał mu wiarę a w jakiej nie i uzasadnił swe stanowisko ( k – 7149). Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni podziela tę ocenę. Całkowicie nielogiczne jest stanowisko autora apelacji , iż dane z historii logowania telefonu oskarżonego J. S. (1) w stacji BTS potwierdzają jego wyjaśnienia , że nie uczestniczył on w spotkaniu z M. P. (1) i M. S. (2) w N.. Fakt , iż jego telefon nie zmienił lokalizacji w stacji BTS świadczy jedynie o tym, że telefon ten nie znajdował się w N. i tylko tyle. Z apelacji obrońcy oskarżonego wynika , iż uważa on , że naturalne i niemal konieczne jest to , że każdy wszędzie nosi przy sobie telefon komórkowy. Tymczasem istnieje wiele powodów dla których poszczególni ludzie nie zawsze posiadają ze sobą swoje telefony – chociażby prozaiczne w postaci zapomnienia zabrania go , pozostawienia innemu domownikowi czy też członkowi rodziny czy pozostawienia do ładowania itp. Dlatego tez szereg pytań , które stawia skarżący mających w jego mniemaniu wykazanie obowiązku dokonania ustaleń przez Sąd I instancji powodów niezabrania przez oskarżonego J. S. (1) ze sobą do N. telefonu komórkowego i ustalenia kto w tym czasie z niego korzystał dotyczy okoliczności nieistotnych dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie gdyż , jak już wcześniej wspomniano , fakt niezabrania przez J. S. (1) telefonu komórkowego na spotkanie do N. nie stanowi dowodu , iż nie uczestniczył on w tym spotkaniu. Zauważyć należy, że Sąd Okręgowy w Lublinie tę okoliczność miał na uwadze i odniósł się do niej w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia.

Już tylko na marginesie zauważyć należy, iż autor apelacji w swej argumentacji powołuje sprzeczne argumenty – z jednej strony wskazując na logowanie telefonu oskarżonego J. S. (1) stawia tezę , iż nie było go w ogóle w N. zaś z drugiej strony na okoliczność nie uczestniczenia przez niego w tym spotkaniu przywołuje fragment wyjaśnień M. P. (1) , z których wynika , iż oskarżony był w N. lecz wcześniej opuścił to spotkanie.

Niezasadny jest także zarzut zawarty w punkcie 1 podpunkt c apelacji obrońcy oskarżonego J. S. (1) , tj. posłużenie się przez Sąd I instancji w celu oceny wyjaśnień J. S. (1)­ka, wyjaśnieniami M. K. (3), które to wyjaśnienia nie zawierają ja­kichkolwiek informacji dotyczących zarzutu postawionego J. S., i nie pozwalają na zweryfikowanie prawdziwości relacji oskarżonego M. P. w zakre­sie w jakim pomawia J. S.. Zarzut ten jest o tyle chybiony , iż Sąd I instancji nie wskazuje w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku by wyjaśnienia M. K. (3) wskazywały na bezpośredni udział J. S. (1) w przedmiotowej transakcji środkami odurzającymi. Wyjaśnienia M. K. (3) zostały przywołane przez Sąd Okręgowy w Lublinie jako dowód potwierdzający wyjaśnienia M. P. (1) a przeczący wyjaśnieniom M. S. (2) , że to środki odurzające a nie papierosy były sprowadzane do Polski na zlecenie M. S. (2) i w tym zakresie przeczą twierdzeniom J. S. (1) , iż skontaktował on M. P. (1) z M. S. (2) w celu uzgodnienia zakupu papierosów a potwierdzają wyjaśnienia M. P. (1) , że chodziło o środki odurzające. Wynika to wprost z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia ( uzasadnienie k – 7148v).

Nie jest trafny kolejny podniesiony przez obrońcę J. S. (1) zarzut zaniechania przeprowadzenia przez Sąd I instancji konfrontacji M. P. (1) z M. S. (2). Art. 172 k.p.k. nie nakłada na sąd obowiązku przeprowadzenia konfrontacji świadków czy też oskarżonych ( osób przesłuchiwanych) w każdym wypadku sprzeczności, lecz tylko w sytuacji, gdy może to przyczynić się do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2001r. sygn. akt III KKN 484/99, Prok. i Pr. – wkł. 2001/9/5). Przeprowadzenie lub nieprzeprowadzenie konfrontacji pozostawione jest ocenie organu procesowego co do celowości tej czynności w konkretnej sprawie. W tym konkretnym przypadku nie zachodziła potrzeba, aby przeprowadzić konfrontację pomiędzy M. P. (1) a M. S. (2). Zaznaczyć należy, że obrońca oskarżonego J. S. (1) nie wnosił o przeprowadzenie takiej konfrontacji. Podnoszenie w apelacji zaniechania przeprowadzenia przez Sąd Okręgowy w Lublinie konfrontacji nie jest zasadne.

Wbrew stanowisku skarżącego, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie dawał możliwość pozytywnej weryfikacji wyjaśnień M. P. (1). Jego relacje w zakresie okoliczności dokonania przez pozostałych oskarżonych przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii tj. uczestniczenia w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych ( art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012r. Nr 124) są – w ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie - zgodne z prawdą i znajdują odzwierciedlenie w zebranym materiale dowodowym.

Niezasadnym jest też zarzut o niewywołaniu z urzędu przez Sąd Okręgowy w Lublinie opinii biegłego psychologa na okoliczność cech osobowościowych oskarżonego M. P. (1). Kwestia ta została szeroko poruszona we wcześniejszej części uzasadnienia i nie ma potrzeby ponownego przytaczania tej argumentacji – Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni ją podtrzymuje.

Nadto podkreślić trzeba, że obrońca oskarżonego J. S. (1) w toku postępowania sądowego nie wnosił o przeprowadzenie tego dowodu podobnie jak nie wnosił o przeprowadzenie konfrontacji M. P. (1) z M. S. (2). W apelacji swej skarżący podniósł zarzut zaniechania przez Sąd I instancji przeprowadzenia tych czynności z urzędu. Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Krakowie zawarte w wyroku tego Sądu z dnia 12 kwietnia 2000r. sygn. akt II AKa 6/00: „Niestosowne jest zarzucanie w apelacji, że sąd pierwszej instancji nie dopuścił rozmaitych dowodów, skoro zgłaszający ten zarzut nie domagał się wówczas dopuszczenia tych dowodów, a nawet oświadczył, że nie żąda uzupełnienia przewodu, więc zgodził się, by wyrok zapadł na podstawie tych dowodów, które zostały przeprowadzone” oraz stanowisko Sądu Najwyższego:„W wypadku, gdy strona nie składa stosownych wniosków dowodowych, powinność sądu wynikająca z art. 167 k.p.k. powstaje tylko wtedy, gdy dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych uzależnione jest od przeprowadzenia dowodu, o którym sąd powziął informację i którego przeprowadzenie jest w ogóle możliwe. Tej inicjatywy sądu nie można mylić z funkcją śledczą realizowaną poprzez poszukiwanie dowodów w procesie udowadniania sprawstwa i winy oskarżonego” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2015r. sygn. akt V KK 318/14). W ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, w procedowaniu Sądu Okręgowego w Lublinie nie sposób dostrzec wskazanego przez obrońcę oskarżonego J. S. (1) i mogącego mieć wpływ na treść wyroku uchybienia polegającego na zaniechaniu przeprowadzenia tychże czynności.

Zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku. Konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie co do kary (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.). W tej sytuacji wobec zaskarżenia przez obrońcę oskarżonego J. S. (1) całości wyroku, należy się w tym miejscu w kontekście powyższej apelacji odnieść do wymierzonej oskarżonemu za przypisany mu czyn kar pozbawienia wolności i grzywny. W ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, także i w tej części orzeczenie Sądu Okręgowego jest prawidłowe. Sąd I instancji uzasadnił wymierzoną przez siebie oskarżonemu J. S. (1) karę.

Sąd Okręgowy w Lublinie w pisemnych motywach wyroku (strona 7155-7157 uzasadnienia) wskazał okoliczności, które spowodowały orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności oraz miały wpływ na jej wymiar, mając przy tym na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., a także okoliczności, które – w świetle art. 33 § 3 k.k. – powinny zostać uwzględnione przez sąd przy ustalaniu wysokości stawki dziennej grzywny. Dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie ocena i analiza tych okoliczności zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego w Lublinie.

Wymierzona oskarżonemu J. S. (1) kara nie razi swoją surowością w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ani też nie jest rażąco niewspółmiernie łagodna. W powyższej sprawie okoliczności obciążające, w tym uprzednia karalność oskarżonego, znacząco przeważają nad łagodzącymi. Brak zatem podstaw do zmiany wyroku w tym zakresie.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie, orzeczona bezwzględna kara pozbawienia wolności jest sankcją sprawiedliwą, uwzględniającą stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, pozwalającą na osiągnięcie wobec J. S. (1) korzystnych efektów poprawczych, powinna przy tym spowodować, iż oskarżony zrozumie naganność swojego postępowania i dalej pokieruje swoim życiem w taki sposób, by ponownie nie naruszyć norm prawa karnego. Kara ta w należytym stopniu respektuje również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, w tym ugruntowania przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra.

Mając powyższe na uwadze i nie dostrzegając uchybień określonych w art. 439 k.p.k. i w art. 440 k.p.k. podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Apelacyjny w Lublinie zmienił wyrok w sposób wyżej opisany zaś w pozostałej części utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Orzeczenie o zwolnieniu wszystkich oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych (w tym oskarżonego P. S. (1) od opłaty za obie instancje) i ustaleniu, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa zapadło w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k., albowiem sytuacja materialna oskarżonego nie pozwala na uiszczenie przez niego tych należności.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny w Lublinie orzekł, jak w wyroku.