Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2014 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy (...) K.

przeciwko Z. T.

o eksmisję

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie

z dnia 19 kwietnia 2013 r., sygnatura akt I C 2484/12/N

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie na rzecz adwokata M. P. kwotę 73,80 zł (siedemdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt groszy) brutto tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 31 stycznia 2014 roku

Strona powodowa Gmina (...) K.domagała się nakazania pozwanemu Z. T.opuszczenia lokalu mieszkalnego położonego w K.na os. (...), opróżnienia tego lokalu ze wszystkich rzeczy oraz wydania go stronie powodowej, jak również zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania i nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

Pozwany Z. T. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania, ewentualnie o orzeczenie przez Sąd, że pozwanemu przysługuje prawo do otrzymania lokalu socjalnego, nie obciążanie pozwanego kosztami postępowania i przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu. Zarzucił przy tym, że orzeczenie względem pozwanego obowiązku opuszczenia i opróżnienia przedmiotowego lokalu pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, zasadą humanitaryzmu oraz poszanowaniem godności człowieka.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty Krakowie nakazał w pkt I pozwanemu Z. T., aby opuścił i opróżnił ze swoich rzeczy lokal mieszkalny nr (...)położony w K.na os. (...)i wydał go stronie powodowej Gminie (...) K.; w pkt II ustalił, że pozwanemu Z. T.przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego z zasobów Gminy (...) K.; w pkt III wstrzymał wykonanie punktu I wyroku do czasu złożenia pozwanemu Z. T.przez Gminę (...) K.oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego; w pkt IV oddalił wniosek strony powodowej o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności; nie obciążył pozwanego kosztami postępowania ( pkt V ) oraz w pkt VI przyznał od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie na rzecz adw. M. P.kwotę 147,60 zł tytułem wynagrodzenia za pomoc prawno-procesową udzieloną pozwanemu z urzędu.

W oparciu o przedłożone do akt dokumenty oraz zeznania pozwanego Sąd Rejonowy ustalił, iż Gmina (...) K.jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w K.na os. (...). W dniu 7 listopada 1997 roku pozwany Z. T.zawarł z nią umowę najmu tego lokalu na czas nieoznaczony. Na jej podstawie najemca zobowiązany był do uiszczania czynszu najmu oraz opłat za centralne ogrzewanie, dostawę zimnej wody i odbiór ścieków w terminie do dziesiątego dnia każdego miesiąca. Na dzień zawarcia umowy opłaty te wynosiły łącznie 120,69 zł miesięcznie. Pozwany mieszka w lokalu sam. Ponadto Sąd ustalił, iż według stanu na dzień 8 sierpnia 2003 roku zaległość za mieszkanie wynosiła kwotę 1.253,18 zł. Ponieważ zadłużenie z tytułu czynszu przekraczało okres trzech miesięcy, Gmina w dniu 8 sierpnia 2003 roku skierowała do pozwanego Z. T.wezwanie do zapłaty zaległego czynszu, wyznaczając dodatkowy miesięczny termin do uregulowania zaległości, z zastrzeżeniem, że w przypadku bezskutecznego upływu wskazanego terminu zapłaty, Gmina skorzysta z uprawnienia do wypowiedzenia umowy najmu. Pozwany otrzymał to wezwanie. Ponieważ pozwany nie spłacił zaległości, pismem z dnia 15 kwietnia 2004 roku, umowa najmu została pozwanemu wypowiedziana z zachowaniem miesięcznego terminu wypowiedzenia.

W oparciu o prawomocny wyrok Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie Wydział I Cywilny z dnia 18 marca 2011 roku sygn. akt I C 1059/09/N Sąd ustalił, iż powództwo Z. T.o ustalenie, że pomiędzy nim a Gminą (...) K.istnieje stosunek najmu lokalu mieszkalnego położonego w K.na os. (...)zostało oddalone. W dalszej części Sąd ustalił, iż Z. T.utrzymuje się z zasiłku pielęgnacyjnego i świadczeń z MOPS-u, które łącznie stanowią około 540 złotych miesięcznie. Część tych świadczeń w kwocie 150 zł miesięcznie jest przekazywana przez MOPS bezpośrednio na rzecz Zarządu (...)z tytułu czynszu za zajmowany przez pozwanego lokal. W stosunku do pozwanego zostało wydane orzeczenie o zaliczeniu go do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności. Pozwany choruje na cukrzycę, ciśnienie, przewlekłą chorobę płuc oraz jaskrę, przy czym utracił on zdolność widzenia w jednym oku a w drugim ma ją w znacznym stopniu ograniczoną. Pozwany jest osobą samotną, mieszka sam, korzysta z pomocy opiekunki społecznej, którą przyznał mu Polski Czerwony Krzyż na stałe. Opiekunka przynosi mu obiady, sprząta. Pozwany sam robi sobie zakupy w znanych sobie sklepach lub w sklepach z obsługą, samodzielnie przygotowuje sobie śniadania i kolacje. Porusza się po mieście, jednak musi w tym celu korzystać ze specjalistycznego sprzętu (...), pomimo tego zdarza mu się zabłądzić w nawet znanym terenie. Wyjeżdża do sanatorium. Jeśli znajdzie się w nowym miejscu, musi je najpierw poznać z pomocą osoby trzeciej. W mieszkaniu na os. (...)pozwany zdjął drzwi do kuchni, zdjął drzwi w szafkach, część mebli wyniósł do przedpokoju lub piwnicy. Przełożył klamki w drzwiach. Poza tymi zmianami nie wprowadzał żadnych udogodnień dla osoby niedowidzącej. Mieszkanie położone jest na parterze, a wejście do bloku wyposażone jest w pochylnię z poręczą. Pozwany nie posiada tytułu do żadnego innego lokalu mieszkalnego, nie ma możliwości zamieszkania w innym lokalu, nie ma również żadnych oszczędności ani majątku ruchomego.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd uznał, iż żądanie pozwu jest zasadne w oparciu o art. 675 § 1 k.c., mając na uwadze tryb wypowiedzenia najmu lokalu mieszkalnego uregulowany w art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 14 ust. 4 pkt 2 i 6 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego Sąd orzekł o przyznaniu lokalu socjalnego dla pozwanego oraz wstrzymał na podstawie art. 14 ust. 6 ustawy wykonanie eksmisji w stosunku do pozwanych do czasu złożenia mu przez Gminę (...) K., na której ciąży obowiązek dostarczenia tego lokalu, oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Dokonując oceny zarzutu pozwanego co do sprzeczności żądania eksmisji z zasadami współżycia społecznego, w szczególności zasadą humanitaryzmu oraz poszanowaniem godności człowieka Sąd zważył, iż przepis art. 5 k.c. jest normą szczególną i wyjątkową, toteż jego zastosowanie w konkretnej sprawie ograniczane być powinno do przypadków szczególnie drastycznych zachowań osób uprawnionych. Jego zastosowanie nie powinno na stałe pozbawiać osoby uprawnione należnych im praw do lokalu na czas nieograniczony. W ocenie Sądu brak jest podstaw, aby w niniejszej sprawie uznać, iż zachowanie Gminy w stosunku do pozwanego, polegające na domaganiu się wydania lokalu stanowiącego jej własność nosiło znamiona działania z naruszeniem zasad współżycia społecznego. Sąd wskazał, iż do obowiązków Gminy należy wspieranie osób najuboższych, świadczenia pomocy socjalnej, w tym zaspokajania potrzeb mieszkaniowych gospodarstw domowych o niskich dochodach – w formie przyznawania lokali socjalnych takim osobom. Gmina wywiązuje się z tych obowiązków w stosunku do pozwanego – otrzymuje on bowiem pomoc materialną w postaci zasiłku stałego, zasiłku pielęgnacyjnego, pomocy opiekunki społecznej, został objęty ubezpieczeniem zdrowotnym. Nie sposób jednak uznać, iż z uwagi na stan zdrowia pozwanego Gmina miałaby zostać pozbawiona uprawnienia do korzystania z własnego lokalu. Norma art. 5 k.c. ma charakter wyjątkowy i można ją stosować w sytuacji, gdy w innej drodze nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonaniem prawa podmiotowego drugiej osoby. Co więcej, w niniejszej sprawie Sąd orzekł o uprawnieniu pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie eksmisji do czasu złożenia pozwanemu przez Gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W ocenie Sądu w ten sposób interes pozwanego został wystarczająco zabezpieczony. Pomimo niepełnosprawności pozwany prowadzi w miarę normalne życie – samodzielnie dokonuje zakupów, porusza się po mieście, wyjeżdża do sanatorium. Pozwany korzystając z pomocy osób trzecich, a pomoc taką otrzymuje z Gminy, będzie w stanie przystosować się do zamieszkania w nowym miejscu. Natomiast zmiany i udogodnienia jakie pozwany wprowadził w dotychczas zamieszkiwanym lokalu nie wiążą się ze znacznymi kosztami i będzie je można wprowadzić również w nowym mieszkaniu, bez nadmiernego nakładu środków oraz pracy. Sąd dokonał zatem ważenia z jednej strony prawa Gminy do dysponowania mieniem stanowiącym jej własność, a z drugiej strony z utrudnieniami i niedogodnościami z jakimi będzie się wiązała dla pozwanego konieczność zmiany miejsca zamieszkania. W konsekwencji powyższego Sąd uznał, iż nie sposób przedłożyć uprawnienia pozwanego nad prawa Gminy. Stąd w ocenie Sądu brak jest przesłanek do oddalenia powództwa na podstawie art. 5 k.c.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 102 k. p. c.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany zaskarżając go w zakresie pkt I oraz zarzucając mu:

- naruszenie prawa materialnego, a to art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie, pomimo ustalenia okoliczności faktycznych świadczących o wyjątkowej sytuacji pozwanego, a także błędną wykładnię tej normy, przejawiającą się w przyjęciu, że dla oceny sposobu zachowania Gminy w stosunku do pozwanego Z. T. może mieć znaczenie wykonywanie przez stronę powodową jej obowiązków zastrzeżonych dla gmin ustawowo, w szczególności wspieranie socjalne osób tego wymagających;

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że sytuacja faktyczna pozwanego pozwala na zgodne z zasadami współżycia społecznego oczekiwanie od niego zmiany miejsca oraz warunków mieszkania;

W oparciu o wskazane zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu pierwszego i oddalenie w tej części powództwa, ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej części i w tym zakresie przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu celem jej ponownego rozpoznania. Ponadto pozwany wniósł o nie obciążanie go kosztami postępowania odwoławczego. Pełnomocnik reprezentujący pozwanego w postępowaniu odwoławczym wniósł o zasądzenie wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanemu z urzędu, albowiem nie zostało ono uiszczone ani w całości ani w części.

W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, iż nie kwestionuje ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego w zakresie, w jakim są one zgodne z treścią twierdzeń pozwanego. Nie ulega także wątpliwości, że powód - Gmina (...) K.- wywiązując się ze swoich ustawowych obowiązków, wspiera pozwanego poprzez szereg świadczeń socjalnych, jak usługi opiekuńcze, zasiłek pielęgnacyjny i inne. Jednakże obowiązki gmin w zakresie pomocy społecznej stanowią zadania własne tych jednostek samorządu terytorialnego i wynikają wprost z przepisu art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Wobec tego wywiązywanie się przez Gminę z jej ustawowych powinności w zakresie pomocy społecznej świadczonej pozwanemu nie może wpływać w jakikolwiek sposób na ocenę tego, czy żądanie eksmisji Z. T.z zajmowanego przez niego lokalu narusza zasady współżycia społecznego. Należy bowiem wyraźnie oddzielić zakres kompetencji Gminy w zakresie władczego działania jako organ administracji publicznej, od tych uprawnień, w zakresie których jednostka ta jest zrównana w prawach i obowiązkach z innymi podmiotami prawa prywatnego. Ponadto jakkolwiek pozwany potrafi w pewnym zakresie poradzić sobie samodzielnie w otaczającym go świecie, to nie można jednak utożsamiać tego z jego sprawnością fizyczną czy poradnością. Pozwany całe dotychczasowe życie spędził w przedmiotowym lokalu. Doskonale zna otoczenie oraz sąsiadów. Poza tym obecne mieszkanie powoda usytuowane jest na parterze, posiada pochylnię dla wózków inwalidzkich i zostało dostosowane do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Wszystkie te cechy sprawiają, że Z. T.ma aktualnie możliwość samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie, co niewątpliwie wpływa na poczucie bezpieczeństwa, wartości i godności osobistej. Nie można natomiast oczekiwać, że Gmina - dostarczając w zamian pomoc społeczną, choćby w postaci opiekunki - poprzez skorzystanie z przysługującego jej prawa do żądania opuszczenia i opróżnienia z rzeczy lokalu, doprowadzi do znacznego naruszenia dóbr osobistych pozwanego, takich jak godność osobista, poczucie bezpieczeństwa i asymilacji społecznej. Przeniesienie bowiem pozwanego do lokalu socjalnego, w obcym środowisku w sposób trwały odizoluje go od społeczeństwa i skaże na konieczność korzystania z pomocy także w tych sferach życia codziennego, w których do dziś pozostaje jeszcze samodzielny, pomimo trwałego i postępującego kalectwa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona, a podniesione w niej zarzuty nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy w całości podziela poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, jak również dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną co do bezzasadności podniesionego przez pozwanego zarzutu sprzeczności żądania pozwu z zasadami współżycia społecznego.

Odnosząc się do zarzutów apelacji w pierwszej kolejności należy podkreślić, że w orzecznictwie co do zasady dopuszcza się możliwość oddalenia powództwa windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c., niemniej zaznacza się, że następować to winno w sytuacjach zupełnie wyjątkowych (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1992 r., II CRN 99/92, Lex nr 9086; wyrok sadu Najwyższego z dnia 3 października 2000 r., I CKN 287/00, OSN 2001, Nr 3, poz. 43, z glosą A. Szpunara, Rejent 2001, nr 6, s. 148; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2007 r., I CSK 223/06, OSP 2008/ 3/ 25; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2011 r., I CSK 520/10, niepubl.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2011 r., V CSK 287/10, niepubl.). Podkreśla się przy tym, że zastosowanie art. 5 k.c. nie może prowadzić do trwałego pozbawienia właściciela z możliwości korzystania z przysługującego mu lokalu mieszkalnego (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1999 r., II CKN 337/98 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1999 roku, II CKN 337/98, OSNC 1999, nr 12, poz. 214). Podzielając ten kierunek orzecznictwa zauważyć również należy, że nie budzi wątpliwości to, że samo wykonywanie uprawnień właściciela nie stanowi nadużycia jego prawa własności. Domniemywa się bowiem, że korzystający ze swego prawa nie czyni tego w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Dopiero istnienie szczególnych okoliczności może domniemanie to obalić i pozwolić na zakwalifikowanie określonego zachowania jako nadużycia prawa, niezasługującego na poparcie z punktu widzenia zasad współżycia społecznego (zob. uchwałę składu siedmiu sędziów SN z dnia 21 czerwca 1948 r., C 114/48, OSN 1948, Nr 3, poz. 61 oraz orzeczenia SN: z dnia 18 lipca 1965 r., III CR 147/65, OSPiKA 1966, Nr 4, poz. 93; z dnia 7 grudnia 1965 r., III CR 278/65, OSNCP 1966, nr 7-8 poz. 130; z dnia 26 października 2000 r., II CKN 956/99, OSP 2003, Nr 3, poz. 35; z dnia 26 lutego 2002 r., I CKN 305/01, LEX nr 53924).

Jak wynika z ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego przyczyną utraty przez pozwanego tytułu prawnego do zajmowanego lokalu było wypowiedzenie stosunku najmu z powodu zalegania pozwanego z zapłatą czynszu i opłat niezależnych od właściciela. Wypowiedzenie to nastąpiło jeszcze w 2003 roku. Z dołączonego przez samego pozwanego wezwania do zapłaty (k. 26) wynika, że zaległości pozwanego z tytułu korzystania z lokalu na dzień 1 lipca 2012 roku wynosiły niemal 50 000 zł i ciągle rosną, gdyż powód ze środków, które posiada nie jest w stanie uiszczać opłat w tej wysokości. Uwzględnienie zarzutu powoda doprowadziłoby do ciągłego narastania zaległości, przy jednoczesnym braku możliwości powoda na ich uregulowanie i de facto prowadziłoby do pozbawienia strony powodowej możliwości uzyskiwania w dłuższym okresie środków z wynajmu lokalu, pozwalających chociażby na pokrycie kosztów, przy jednoczesnym nałożeniu na nią obowiązków zaspokajania potrzeb mieszkaniowych członków wspólnoty samorządowej, którzy tych potrzeb we własnym zakresie nie są w stanie zaspokoić (art. 7 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym oraz art. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów). Gmina zadania te wykonuje tworząc i wykorzystując mieszkaniowy zasób gminy lub w inny sposób (art. 4 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów). Realizując swój ustawowy obowiązek gmina zaspakaja potrzeby mieszkaniowe członków wspólnoty samorządowej, w szczególności tych o niskich dochodach, wynajmując lokale pozostające w zasobie mieszkaniowym. Gospodarowanie zasobem mieszkaniowym gminy wymaga racjonalności podejmowanych działań, bowiem jest oczywistym, że zasób ten jest ograniczony. W interesie gminy, ale także wszystkich członków wspólnoty samorządowej, którzy nie posiadają zaspokojonych potrzeb mieszkaniowych, jest niewątpliwie dążenie do ograniczenia sytuacji długotrwałego zalegania z należnościami za lokal, zwłaszcza w sytuacjach, które nie rokują na możliwość ponoszenia opłat przez osobę zajmującą lokal. W sytuacji ograniczonych środków jest oczywistym, że gmina nie będzie w stanie zaspokoić potrzeb mieszkaniowych nawet tych najbardziej potrzebujących. Dla osób, które nie posiadają możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie, a jednocześnie nie są w stanie uiszczać wyższych opłat za zajmowany lokal, z zasobu mieszkaniowego gmina wydziela część lokali, które przeznacza się na wynajem jako lokale socjalne (art. 22 ustawy o ochronie praw lokatorów). W lokalach tych czynsz jest na odpowiednio niskim poziomie, ale aby móc utrzymać taki czynsz gmina musi racjonalnie gospodarować pozostałymi lokalami.

W punkcie II zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy orzekł, że pozwanemu przysługuje prawo do lokalu socjalnego z zasobów Gminy (...) K., wstrzymując w punkcie III wykonanie eksmisji do czasu złożenia pozwanemu przez Gminę (...) K.oferty zwarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Eksmisja pozwanego nie spowoduje zatem jego bezdomności. Umożliwi ona przeznaczenie zajmowanego przez niego lokalu na potrzeby zasobu mieszkaniowego gminy i przeznaczenie go dla osób, których sytuacja finansowa umożliwia płacenie czynszu na tym poziomie. W pewnym też stopniu pozwoli na ograniczenie narastania zadłużenia pozwanego, bowiem czynsz za lokal socjalny będzie na odpowiednio niskim poziomie.

Należy zgodzić się z zarzutem apelacji, że niewątpliwie zmiana dotychczasowego miejsca zamieszkania i przystosowanie się do nowych warunków w przypadku niepełnosprawności powoda nie będą łatwe. Ograniczenia pozwanego związane z postępującą utratą wzroku niewątpliwie utrudnią powodowi adaptację w nowym miejscu zamieszkania. Należy jednak zauważyć, że pozwany korzysta ze stałej pomocy opiekunki, a jak sam przyznał (k.80/2), aby móc poruszać się w nowym miejscu musi najpierw to miejsce poznać przy pomocy innej osoby. Pozwany nie jest zatem całkowicie pozbawiony pomocy, którą zresztą świadczy na jego rzecz strona powodowa. Nie bez znaczenia też dla oceny możliwości adaptacji pozwanego w nowym miejscu zamieszkania jest to, że okresowo wyjeżdża on do sanatorium, co także łączy się ze zmianą otoczenia i rodzi potrzebę odnalezienia się w obcym miejscu, co pozwanemu się udaje.

Co zaś się tyczy kwestii położenia lokalu na parterze należy zwrócić uwagę, że przyznany pozwanemu lokal socjalny, podobnie jak ten obecnie zajmowany, może znajdować się na odpowiednio niskiej kondygnacji. Jak bowiem wynika z § 8 ust. 6 uchwały Rady Miasta K.z dnia 10.10.2012 roku w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy (...) K.w przypadku konieczności zapewnienia przez gminę lokalu socjalnego na odpowiednio niskiej kondygnacji, wnioskodawca jest zobowiązany przedłożyć przed wydaniem skierowania orzeczenie o stopniu niepełnosprawności potwierdzające taką potrzebę. Wskazywane zatem przez pozwanego trudności związane z wchodzeniem na wyższe kondygnacje i niemożność wchodzenia po schodach mogą zostać podniesione i udokumentowane na etapie wniosku o przyznanie lokalu socjalnego. Odnośnie przystosowania samego mieszkania do potrzeb osoby niedowidzącej zauważyć należy, że w aktualnie zajmowanym przez pozwanego lokalu polegały one wyłącznie na zdjęciu drzwi i przełożeniu klamek.

W świetle powyższego nie sposób podzielić zarzutów apelacji co do naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 5 k.c. Nie można bowiem w tych okolicznościach przyjąć, że wystąpienie przez stronę powodową z powództwem eksmisyjnym - przy istniejącym znacznym zadłużeniu pozwanego, brakiem środków na pokrywanie czynszu za najem zajmowanego lokalu, jak również przyznanym mu prawem do lokalu socjalnego i szczególnym obowiązkiem gminy zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wszystkich członków wspólnoty samorządowej –stanowiło w niniejszej sprawie nadużycie prawa.

Wobec tego apelacja pozbawiona uzasadnionych zarzutów podlegała oddaleniu, o czym orzeczono na zasadzie art. 385 k. p. c.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (t. jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188) w zw. z § 1 9 w zw. z § 10 pkt 1 w zw. z § 13 ust. 1.1 rozporządzenia z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U.2013.461 j.t.) przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie na rzecz adwokata M. P. koszty wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanemu z urzędu, powiększając je o należny podatek VAT ( § 2 ust. 3 w/w rozporządzenia ).