Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

A. P. wniosła przeciwko (...) (...) w S. pozew o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia warunków pracy i płacy z dnia 20 grudnia 2017r. i o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a po upływie okresu wypowiedzenia o przywrócenie dotychczasowych warunków pracy (k. 18). Na rozprawie w dniu 31 października 2018r. powódka zmieniła żądanie pozwu, wnosząc o zasądzenie odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę, tj. trzykrotności kwoty 3.674 zł (k. 156).

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż jest zatrudniona u pozwanego na stanowisku kierownika (...) przy ul. (...) w S. oraz że w dniu 20 grudnia 2017r. otrzymała od pracodawcy oświadczenie o wypowiedzenie warunków umowy o pracę w zakresie zajmowanego stanowiska i wynagrodzenia. Powódka podniosła, że jest zatrudniona jako pracownik samorządowy na stanowisku urzędniczym, a pracownika samorządowego zatrudnionego na takim stanowisku pracodawca może przenieść jednostronnie na niższe stanowisko niż dotychczas lub stanowisko równorzędne w przypadku, gdy doszło do reorganizacji urzędu związanej z likwidacją zajmowanego przez tego pracownika stanowiska i nie ma możliwości dalszego zatrudniania ego pracownika na obecnym stanowisku (art. 23 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych). W związku z powyższym jedyna możliwość zmiany pracownikowi – urzędnikowi samorządowemu stanowiska na niższe i tym samym wynagrodzenia może się odbyć, zdaniem powódki jedynie na drodze porozumienia stron. Wobec powyższego, wypowiedzenie wręczone powódce dotknięte jest wadą prawną i jako takie nieskuteczne. Ponadto, przyczyny wskazane w wypowiedzeniu są nieprawdziwe i nie należą do kategorii ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych. Powódka wskazała, że u pozwanego istniała niepisana zasada (niekwestionowana przez obecnego dyrektora pozwanego), że w przypadku, gdy wszyscy pensjonariusze (...) (...) zostaną zabrani przez swoich opiekunów, kierownik i pracownicy mają możliwość zamknięcia ośrodka. Ponadto, pracownicy (...) (...), w przypadku opóźnionego odbioru pensjonariuszy przez ich opiekunów wielokrotnie pozostawali w pracy dłużej i nie korzystali z uprawnień z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych. Powódka wskazała, że w dniach wskazanych w wypowiedzeniu, na prośbę pracownika, wyraziła zgodę na jego wcześniejsze wyjście z pracy. Nie sposób zatem stwierdzić, aby powódka źle sprawowała nadzór na swoimi pracownikami, ponieważ zwolnienie nastąpiło za jej wiedzą i zgodą, nadto nie zakłóciło to pracy (...) (...).

Pozwany (...) (...) w S. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych zastosowanie do sytuacji powódki miały przepisy kodeksu pracy, w tym art. 42. Przepis art. 23 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych dotyczy odrębne sytuacji i nie został w zastosowany w przypadku powódki. Pozwany wskazał też, że do obowiązków powódki, jako kierownika (...), należało m.in. przestrzeganie czasu pracy ustalonego w zakładzie, przestrzeganie Regulaminu Pracy i ustalonego w zakładzie porządku, ścisłe przestrzeganie postanowień wewnątrzzakładowych aktów normatywnych, w tym szczególnie regulaminu pracy, nadzór nad przestrzeganiem przez podległych pracownik regulaminu pracy (…) oraz innych wewnątrzzakładowych aktów prawnych. Zgodnie z przywołanymi w odpowiedzi na pozew aktami wewnątrzzakładowymi, (...) czynny jest od godz. 6.30 do godz. 17.30. Podczas kontroli czasu pracy dokonanego w tym (...) okazało się, że powódka dopuściła się naruszeń polegających na nieprzestrzeganiu ustalonego u pracodawcy czasu pracy, samowolnie opuszczała stanowisko pracy, nie powiadamiając o tym fakcie bezpośredniego przełożonego (zastępcy dyrektora pozwanego) i nie dokonując zgodnie z regulaminem pracy ewidencjonowania wyjść prywatnych. Pozwany zaprzeczył, iż staniała niepisana zasada, że w przypadku, gdy wszyscy pensjonariusze (...) (...) zostaną zabrani przez swoich opiekunów, kierownik i pracownicy mają możliwość zamknięcia ośrodka.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. P. była zatrudniona w (...) (...) (...) (...) w S. od dnia 1 marca 2012r. w pełnym wymiarze etatu ostatnio na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Od dnia 29 lipca 2015r. zajmowała stanowisko kierownika (...) przy ul. (...) w S., funkcjonującego w ramach (...) (...) (...) (...) w S..

W ostatnim okresie jej wynagrodzenie zasadnicze wynosiło 2.900 zł, dodatek stażowy 174 zł, dodatek funkcyjny 600 zł. Wynagrodzenie wyliczone według zasad jak ekwiwalent za urlop wynosiło 3.674 zł

Niesporne, a nadto dowód: umowa o pracę z dnia 28.02.2012r. – k. 12 w aktach osobowych powódki cz. B, umowa o pracę na czas nieokreślony z dnia 16.08.2013r. – k. 20 w aktach osobowych powódki cz. B, zmiana warunków umowy o pracę z dnia 21.07.2015r. – k. 43 w aktach osobowych powódki cz. B, zestawienie – k. 32, listy płac – k. 33-38

Do obowiązków A. P. na stanowisku kierownika (...), należało m.in. przestrzeganie czasu pracy ustalonego w zakładzie, przestrzeganie regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie porządku, ścisłe przestrzeganie postanowień wewnątrzzakładowych aktów normatywnych, w tym szczególnie regulaminu pracy, instrukcji kancelaryjnej i jednolitego rzeczowego wykazu akt, nadzór nad przestrzeganiem przez podległych pracowników regulaminu pracy, regulaminu wynagradzania, przepisów BHP, ppoż. i sanitarnych oraz innych wewnątrzzakładowych aktów prawnych.

Bezpośrednim przełożonym A. P. był dyrektor (...) (...) (...) (...) w S..

niesporne, a nadto dowód: zakres czynności powódki – k. 45 w aktach osobowych powódki cz. B, przesłuchanie powódki A. P. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 156-158, zeznania dyrektora pozwanego M. J. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 158, Regulamin D. (...) (...) – (...) (...) przy ul. (...), (...). P. Ś. 62, K. 5/U2 wraz z zarządzeniami zmieniającymi – k. 90–96

(...) przy ul. (...) w S. świadczy usługi opieki nad osobami z otępieniem i A. od poniedziałku do piątku w godzinach od 6:30 do 17:30. Godziny te wynikają z § 20 pkt 2 Regulaminu Pracy (...) (...) (...) (...) przy ul. (...) w S. i § 3 ust. 3 Regulaminu D. (...) (...) – (...) (...) przy ul. (...), (...). P. Ś. 62, K. 5/U2.

Zgodnie z § 9 ust. 3 Regulaminu Pracy (...) (...) (...) (...) przy ul. (...) w S., wszelkie wyjścia i powroty do pracy w trakcie czasu pracy powinny być zgłaszane przełożonemu i rejestrowane w odpowiedniej ewidencji.

A. P. w okresie zatrudnienia znane były ww. akty wewnątrzzakładowe.

niesporne, a nadto dowód: Regulamin Pracy (...) (...) (...) (...) przy ul. (...) w S. wraz z Zarządzeniami zmieniającymi - k. 44-89, Regulamin D. (...) (...) – (...) (...) przy ul. (...), (...). P. Ś. 62, K. 5/U2 wraz z zarządzeniami zmieniającymi – k. 90–96, przesłuchanie powódki A. P. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 156-158, zeznania dyrektora pozwanego M. J. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 158

W Dziennym (...) (...) pracownicy pracowali na 3 zmiany: od godz. 6:30 do 14:30, od 8:00 do 16:00 i od 9:30 do 17:30.

W Dziennym (...) (...) podopieczni byli odbierani i odwożeni do domów zazwyczaj do godz. 17:00. Kiedy w ośrodku nie było już pensjonariuszy i ośrodek był posprzątany, A. P. opuszczała wraz z podległymi pracownikami ośrodek i zamykała go jeszcze przed godz. 17:30 – formalną godziną zamknięcia ośrodka (w granicach godz. 17:00-17:30), nie informując o tym fakcie przełożonych. W dniach, w których A. P. nie pracowała na zmianie trwającej do godz. 17:30, pracownicy dzwonili do niej przed zakończeniem pracy i zdawali jej raport, a A. P. mówiła pracownikom, że mogą opuścić ośrodek jeszcze przed godz. 17:30.

I tak, zgodnie z obowiązującym harmonogramem czasu pracy w dniach 13, 14 i 15 grudnia 2017r. A. P. powinna pracować od godz. 9:30 do godz. 17:30. W dniu 13 grudnia 2017r. wraz z podległymi pracownikami opuściła jednak stanowisko pracy o godz. 17:00:49, 14 grudnia 2017r. o godz. 17:16:57 i 15 grudnia 2017r. o godz. 17:08:31. Ponadto podlegli A. P. pracownicy opuścili swoje stanowisko pracy przed godz. 17:30 w dniach 23, 27, 29, 30 listopada 2017r. oraz 1 grudnia 2017r.

Fakt wcześniejszego opuszczania miejsca pracy przez A. P. i podległych jej pracowników nie był nigdzie odnotowywany, w tym w prowadzonej w (...) (...) książce ewidencji wyjść prywatnych.

Przed godz. 17:30 ośrodek mógł zostać odwiedzony przez interesantów, choć ci co do zasady przychodzili do ośrodka w godzinach wcześniejszych. W tym czasie pracownicy mogli pracować np. nad elementami terapii zajęciowej.

niesporne, a nadto dowód: przesłuchanie powódki A. P. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 156-158, zeznania dyrektora pozwanego M. J. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 158, zeznania świadka A. S. – k. 159-161, zeznania świadka A. M. – k. 161-163, zeznania świadka A. J. – k. 163-164, zeznania świadka R. C. – k. 206-207, zeznania świadka K. K. (2) – k. 209-211, zeznania świadka M. W. (1) – k. 211-212, zestawienie otwarć i zamknięć partycji – k. 104-105, k. 129130, notatka służbowa z dnia 18.12.2017r. – k. 106, notatka służbowa z dnia 20.12.2017r. – k. 122, grafik czasu pracy – k. 123-124, książka wyjść prywatnych – k. 125-126, korespondencja mailowa – k. 127-128

Wcześniejsze wyjścia A. P. i podległych jej pracowników z pracy przed godz. 17:30 nie wiązały się z ich pracą w godzinach nadliczbowych. Nie wnosili też do A. P. o możliwość wcześniejszego wyjścia z pracy. To A. P. inicjowała to i decydowała w tym zakresie. Pracownicy (...) incydentalnie wykonywali pracę w godzinach nadliczbowych. Ewentualne przypadki pracy w godzinach nadliczbowych nie były odnotowywane przez A. P. w ewidencji czasu pracy czy na listach obecności, choć do wykonywania takich czynności była ona przeszkolona przez pracownika kadr K. K. (2).

dowód: zeznania dyrektora pozwanego M. J. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 158, zeznania świadka A. S. – k. 159-161, zeznania świadka K. K. (2) – k. 209-211, notatka służbowa z dnia 20.12.2017r. – k. 122, zeznania świadka A. M. – k. 161-163, zeznania świadka A. J. – k. 163-164, zeznania świadka R. C. – k. 206-207, zeznania świadka I. P. – k. 207-208, zeznania świadka M. W. (2) – k. 208-209, zeznania świadka M. W. (1) – k. 211-212

O praktyce wcześniejszych wyjść z pracy pracowników i wcześniejszego zamykania (...) nie wiedziała ani dyrekcja (...) (...) (...) (...) w S. ani kierownicy innych (...) (...).

dowód: przesłuchanie powódki A. P. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 156-158, zeznania dyrektora pozwanego M. J. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 158, zeznania świadka A. S. – k. 159-161, zeznania świadka I. P. – k. 207-208, zeznania świadka M. W. (2) – k. 208-209, zeznania świadka K. K. (2) – k. 209-211, notatka służbowa z dnia 18.12.2017r. – k. 106, notatka służbowa z dnia 20.12.2017r. – k. 122

W dniu 20 grudnia 2017r. zastępca dyrektora (...) (...) (...) (...) w S. – A. S., w obecności starszego specjalisty ds. pracowniczych K. K. (2) i kierownika sekcji technicznej i obsługi R. K., przeprowadziła kontrolę czasu pracy w Dziennym (...) (...). Podczas kontroli pracodawca dowiedział o praktyce wcześniejszego opuszczania stanowiska pracy i o zamykaniu ośrodka przed formalną godziną jego zamknięcia.

Kontrola ta została przeprowadzona w związku z faktem, iż w dniu 15 grudnia 2017r. o godz. 17.00 A. S. w obecności R. K. odwiedziła (...) i palcówka była zamknięta.

dowód: zeznania dyrektora pozwanego M. J. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 158, zeznania świadka A. S. – k. 159-161, zeznania świadka K. K. (2) – k. 209-211, notatka służbowa z dnia 18.12.2017r. – k. 106, notatka służbowa z dnia 20.12.2017r. – k. 122

W dniu 20 grudnia 2017r. A. P. otrzymała oświadczenie o wypowiedzeniu warunków umowy o pracę w części dotyczącej stanowiska, wynagrodzenia i miejsca wykonywania pracy. Po upływie okresu wypowiedzenia, od dnia 1 kwietnia 2018r., A. P. miała objąć stanowisko starszego instruktora terapii zajęciowej w Dziennym (...) przy ul. (...) w S. za wynagrodzeniem 2.600 zł i prawem do dodatku stażowego. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano: nieprzestrzeganie podstawowych obowiązków pracowniczych wynikających z art. 100 § 2 pkt 1 i 2 kodeksu pracy, który w szczególności obowiązuje pracowników do przestrzegania czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy, regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie porządku. Zgodnie z obowiązującym harmonogramem czasu pracy w dniach 13, 14 i 15 grudnia 2017r. A. P. powinna pracować od godz. 9:30 do godz. 17:30, tymczasem w dniu 13 grudnia wraz z podległymi pracownikami samowolnie opuściła ona stanowisko pracy o godz. 17:00:49, 14 grudnia o godz. 17:16:57 i 15 grudnia o godz. 17:08:31. Powyższy czyn kwalifikuje się jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Poza tym sprawowany przez A. P. nadzór nad podległymi pracownikami też jest niewłaściwy, ponieważ pracownicy również wcześniej samowolnie opuszczają swoje stanowiska pracy, które miały miejsca w dniach 23, 27, 29, 30 listopada oraz 1 grudnia 2017r.

dowód: wypowiedzenie warunków umowy o pracę – k. 8

A. P. odmówiła przyjęcia nowych warunków pracy, w związku z czym jej stosunek pracy z (...) (...) (...) w S. rozwiązał się z dniem 31 marca 2018r.

niesporne, a nadto dowód: świadectwo pracy – k. 5 w aktach osobowych cz. C, przesłuchanie powódki A. P. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 156-158

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo znajdujące podstawę prawną w przepisie art. 42 § 1 k.p. w zw. z art. 45 § 1 k.p., 47 ¹ k.p. i art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008r. o pracownikach samorządowych okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 42 § 1 k.p. przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy.

Przepis art. 45 §1 k.p. stanowi, że w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

W myśl art. 47 ¹ k.p. - odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008r. o pracownikach samorządowych – w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy.

Odwołując się od wypowiedzenia zmieniającego, powódka podniosła, iż pracodawca nie mógł przenieść jej – pracownika samorządowego zatrudnionego na urzędniczym stanowisku - na inne stanowisko pracy w innej sytuacji aniżeli przewidziana w art. 23 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych. Ponadto podniosła, że przyczyna wypowiedzenia zmieniającego jest nieprawdziwa.

Zarzuty powódki okazały się niezasadne.

Stan faktyczny w sprawie w zasadniczej części, niezbędnej dla rozstrzygnięcia, był między stronami niesporny. Ustalono go na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy (np. Regulaminy, zakres czynności powódki, notatki służbowe, zestawienie otwarć i zamknięć partycji, grafiki pracy, książka wejść i wyjść prywatnych), w tym w aktach osobowych powódki, których prawdziwości nikt nie kwestionował, a także na podstawie zeznań powódki, dyrektora pozwanego M. J. i świadków A. S., K. K. (2), A. M., A. J., R. C., I. P., M. W. (2) i M. W. (1).

I tak niespornym w sprawie i ustalonym na podstawie ww. dowodów był zakres obowiązków powódki, w tym obowiązek przestrzegania czasu pracy ustalonego w zakładzie, przestrzeganie regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie porządku, ścisłe przestrzeganie postanowień wewnątrzzakładowych aktów normatywnych, w tym szczególnie regulaminu pracy, nadzór nad przestrzeganiem przez podległych pracowników regulaminu pracy, regulaminu wynagradzania oraz innych wewnątrzzakładowych aktów prawnych. Niespornymi były też godziny otwarcia (...) (6:30-17.30) oraz że kiedy w ośrodku nie było już pensjonariuszy i ośrodek był posprzątany, powódka opuszczała wraz z podległymi pracownikami ośrodek i zamykała go jeszcze przed godz. 17:30 (w granicach godz. 17:00-17:30), czyli przed formalną godziną zamknięcia ośrodka, nie informując o tym fakcie przełożonych. W dniach, w których powódka nie pracowała na zmianie trwającej do godz. 17:30, pracownicy natomiast dzwonili do niej przed zakończeniem pracy zdając jej raport, a powódka mówiła pracownikom, że mogą opuścić ośrodek jeszcze przed godz. 17:30. Niespornie, że pracownicy podlegli powódce i powódka postąpili tak w dniach wskazanych w wypowiedzeniu zmieniającym, tj. 23, 27, 29, 30 listopada, 1, 13, 14 i 15 grudnia 2017r.

Tłumacząc takie zachowania, powódka wskazała, że u pozwanego istniała niepisana zasada (niekwestionowana przez obecnego dyrektora pozwanego), że w przypadku, gdy wszyscy pensjonariusze (...) (...) zostaną zabrani przez swoich opiekunów, kierownik i pracownicy mają możliwość zamknięcia ośrodka. Zeznania powódki w tym zakresie Sąd uznał za niewiarygodne i w żaden sposób nieudowodnione. Nie potwierdził tej zasady żaden świadek przesłuchany w sprawie ani też żaden z przedstawionych dokumentów. Także przesłuchane osoby będące kierownikami bądź byłymi kierownikami innych (...) (...) w S. funkcjonujących w ramach pozwanego (...) Domem (...) (...) w S. (M. J. – aktualna dyrektor pozwanego, I. P. i M. W. (2)) nie posiadały wiedzy o takiej niepisanej zasadzie. Trudno przyjąć i byłoby to także wbrew zeznaniom powódki, że ta zasada dotyczyła tylko (...), którego powódka była kierownikiem. Nie potwierdziła tego także dyrektor M. J. (pełniąca tą funkcję od 1 października 2018r., a wcześniej będąca kierownikiem (...) (...) przy ul. (...) w S.) i jej zastępca A. S. (pełniąca tą funkcję od 1 sierpnia 2017r.) oraz pracownik kadr K. K. (2). Powódka powoływała się na funkcjonowanie niepisanej zasady z poprzednim dyrektorem pozwanego – R. B. i poprzednim zastępcą dyrektora – K. K. (3), jednak po pierwsze: nie udowodniła tej okoliczności w żaden sposób, a wszystkie przeprowadzone dowody przeczyły temu, po drugie: niespornym jest, iż takich ustaleń powódka nie prowadziła z aktualną dyrekcją pozwanego, a przypadki opisane w wypowiedzeniu zmieniającym miały miejsce w listopadzie i grudniu 2017r., kiedy R. B. i K. K. (3) nie sprawowali funkcji dyrektora i zastępcy dyrektora pozwanego (funkcja dyrektora pozwanego przez pewien okres w ogóle nie była obsadzona). W toku ostatniej rozprawy powódka zawnioskowała o przesłuchanie w charakterze świadków R. B. i K. K. (3), ale Sąd wnioski te oddalił jako spóźnione i prowadzące do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania. Już w odpowiedzi na pozew pozwany zaprzeczył istnieniu niepisanej zasady, na którą powódka powołała się w pozwie, jednak powódka aż do czasu drugiej rozprawy w sprawie nie złożyła stosownych wniosków dowodowych. Żadnym uzasadnieniem do złożenia ww. wniosków dowodowych dopiero na końcowym etapie postępowania nie może być fakt, iż powódka ustanowiła w sprawie nowego (trzeciego już z kolei) zawodowego pełnomocnika w sprawie. Wobec powyższego na podstawie art. 207 § 6 k.p.c. zostały one oddalone. Przeprowadzenie omawianych wniosków dowodowych, nie zmieniłoby jednak faktu, że w momencie dokonania wypowiedzenia zmieniającego żadna z osób, które rzekomo ustaliły z powódką możliwość wcześniejszego zamykania ośrodka nie zarządzała już pozwanym Domem, ewentualna taka zasada nie została nigdzie spisana i powódka w takiej sytuacji powinna omówić tą kwestię z aktualną dyrekcją, a wobec braku odmiennych ustaleń, powinna była stosować się do przepisów wewnątrzzakładowych regulujących godziny otwarcia ośrodka i do swojego zakresu czynności, na podstawie którego jej obowiązkiem było przestrzeganie czasu pracy ustalonego w zakładzie.

Obowiązkiem pracownika jest efektywne wykorzystanie czasu pracy, a pracownik nie może samowolnie go sobie skracać. Ta sama zasada dotyczy przestrzegania czasu podległych pracowników innych pracowników.

Należy zauważyć, że fakt wcześniejszego opuszczania miejsca pracy przez A. P. i podległych jej pracowników nie był nigdzie odnotowywany, w tym w prowadzonej w (...) (...) książce ewidencji wyjść prywatnych (pomimo istnienia takiego obowiązku). Odbywało się to więc poza jakąkolwiek kontrolą i wiedzą pracodawcy. Podobnie było jeżeli chodzi o zamykanie ośrodka przed formalną godziną jego zamknięcia. Tymczasem, jak wynika z zeznań świadków (m.in. świadka A. J.) czas przed godz. 17:30, po opuszczeniu ośrodka przez podopiecznych i po posprzątaniu ośrodka, można było wykorzystać np. na przygotowanie elementów terapii zajęciowej, czy wykonanie innych czynności. Ośrodek mógłby też zostać odwiedzony przez interesantów. Cóż z tego, że interesanci z reguły przychodzili w godzinach wcześniejszych, skoro mieli oni prawo przyjść do ośrodka zgodnie z informacją o godzinach otwarcia wywieszoną na drzwiach ośrodka, a więc 6:30-17:30.

Wbrew twierdzeniom powódki, materiał dowodowy zebrany w sprawie wskazuje, że wcześniejsze wyjścia z pracy powódki i podległych jej pracowników z pracy przed godz. 17:30 nie wiązały się wcale z ich pracą w godzinach nadliczbowych. Nie wnosili oni też do powódki o możliwość wcześniejszego wyjścia z pracy i to ona inicjowała to i decydowała w tym zakresie. Pracownicy (...) jedynie incydentalnie wykonywali pracę w godzinach nadliczbowych, a ewentualne przypadki pracy w godzinach nadliczbowych nie były odnotowywane przez powódkę w ewidencji czasu pracy czy na listach obecności, choć do wykonywania takich czynności była ona przeszkolona przez pracownika kadr K. K. (2). Świadczy to o lekceważącym podejściu do swoich obowiązków osoby zajmującej kierownicze stanowisko odpowiedzialnej za przestrzeganie czasu pracy.

Wszystko powyższe świadczy o tym, że wypowiedzenie warunków umowy o pracę powódki było uzasadnione. Należy zauważyć przy tym, że przyczyna wypowiedzenia (odpowiednio wypowiedzenia zmienianego) nie musi mieć szczególnej wagi, czy nadzwyczajnej doniosłości, skoro wypowiedzenie jest zwykłym sposobem rozwiązania bezterminowego stosunku pracy (tak w wyroku Sądu Najwyższego z 4 grudnia 1997r., I PKN 419/97, OSN 1998/20/598). Wypowiedzenie umowy o pracę stanowi normalny sposób rozwiązania umowy o pracę i jako takie nie wymaga stwierdzenia winy pracownika, a jedynie musi być ono uzasadnione (tak wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 1979r., PRN 32/79, publ. w LEX nr 14491). Brak oczekiwanej przez pracodawcę dbałości, staranności i uwagi w wykonywaniu obowiązków pracowniczych uzasadnia wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę (wyrok Sądu Najwyższego z 4 grudnia 1997r., I PKN 419/97, OSNP 1998/20/598).

Niezasadny był także zarzut powódki, dotyczący braku możliwości zastosowania do powódki jako pracownika samorządowego zatrudnionego na stanowisku urzędniczym wypowiedzenia zmieniającego i możliwości zmiany stanowiska jedynie w trybie art. 23 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych.

Zgodnie z powołanym przepisem, w przypadku reorganizacji jednostki pracownika samorządowego zatrudnionego na stanowisku urzędniczym, w tym kierowniczym stanowisku urzędniczym, można przenieść na inne stanowisko odpowiadające jego kwalifikacjom, jeżeli ze względu na likwidację zajmowanego przez niego stanowiska nie jest możliwe dalsze jego zatrudnienie na tym stanowisku.

Przepis ten stanowi szczególną instytucję prawa urzędniczego, która umożliwia pracodawcy samorządowemu na mocy jednostronnej czynności, niewymagającej zastosowania wypowiedzenia warunków pracy i płacy z art. 42 k.p., przeniesienie urzędnika na inne stanowisko. Wprowadzenie tej regulacji nie wyłącza jednak możliwości zastosowania do pracownika samorządowego ogólnej regulacji przewidzianej w art. 42 k.p. Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych, w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksy pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2015r. w sprawie I PK 149/14 OSNP 2016/9/115; Komentarz Anny Dubowik do art. 23 ustawy o pracownikach samorządowych).

Mają na uwadze powyższe, w pkt I wyroku powództwo zostało oddalone.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zawarto w pkt II wyroku i oparto na treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Koszty te sprowadzały się do kosztów zastępstwa procesowego, które w zakresie żądania odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę (czy odpowiednio wypowiedzenie warunków umowy o pracę) wynoszą 180 zł. Ich wysokość wynika z § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)