Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartek Męcina

Protokolant: staż. Przemysław Staszczyk

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2019 roku w Łodzi

na rozprawie sprawy

z powództwa K. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W.

przeciwko T. F.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda K. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. na rzecz pozwanego T. F. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1380/18

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2018 roku powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wytoczył przeciwko pozwanemu T. F. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 4.791,77 zł wraz ustawowymi odsetkami od kwoty 4.620,08 zł od dnia 16 listopada 2017 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie kosztów sądowych w kwocie 60 zł oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego kwoty z tytułu zawartej w dniu 15 grudnia 2015 roku z pierwotnym wierzycielem umowy pożyczki. Przyznaną kwotę wraz z kosztami, łącznie 10.350 zł, pozwany zobowiązał się spłacić w 30 miesięcznych ratach w kwocie po 367,39 zł każda, z terminem płatności pierwszej raty do dnia 15 stycznia 2016 roku. Z przyjętego zobowiązania pozwany wywiązał się jedynie częściowo dokonując wpłat na łączną kwotę 6.297,40 zł. Wobec braku dalszej spłaty umowa pożyczki została wypowiedziana. Na mocy umowy cesji z dnia 22 grudnia 2015 roku powód nabył wierzytelność wobec pozwanego wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 4-7)

W dniu 3 kwietnia 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Powyższy nakaz pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżył sprzeciwem, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powoda, nieudowodnienia roszczenia oraz jego wymagalności.

Postanowieniem z dnia 8 maja 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

(nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 7v., sprzeciw k. 8-9v., postanowienie k. 16)

Po przekazaniu sprawy z e.p.u., powód uzupełnił braki pozwu i podtrzymał powództwo w całości.

(pismo procesowe k. 19, pozew k. 21-23)

W piśmie procesowym z dnia 28 września 2018 roku pozwany w uzupełnieniu twierdzeń sprzeciwu podniósł, że pełnomocnik powoda nie przedłożył do akt sprawy umowy cesji, na którą powołał się w treści pozwu, przez co nie wykazał swojej legitymacji czynnej. W toku dalszego postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

(pismo procesowe k. 51-54, k. 58-58v.)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany T. F. w dniu 15 grudnia 2015 roku zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółką jawną z siedzibą we W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Na mocy zawartej umowy pierwotny wierzyciel udzielił pozwanemu pożyczki w wysokości 5.000 zł na okres od dnia 15 grudnia 2015 roku do dnia 15 czerwca 2018 roku. Przyznaną kwotę pozwany zobowiązał się spłacić wraz odsetkami w wysokości 672,93 zł (10% w stosunku rocznym) oraz opłatą operacyjną w wysokości 5.350 zł, w 30 miesięcznych ratach, płatnych w kwocie po 367,39 zł każda, w terminie do dnia 15-go każdego miesiąca, przy czym termin wymagalności pierwszej raty ustalono na dzień 15 stycznia 2016 roku. W przypadku, gdy suma rat przekraczała całkowitą kwotę do zapłaty, ostatnia rata ulegała pomniejszeniu o powstałą różnicę. Za okres opóźnienia w spłacie pożyczki lub spłacie raty albo jej części, pożyczkodawca naliczał odsetki umowne (karne), których stopa została oznaczona jako równa czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym. W przypadku nieterminowych spłat rat pożyczki pierwotny wierzyciel był uprawniony do podjęcia w stosunku do pozwanego działań windykacyjnych. Ponadto, w razie opóźnienia w zapłacie dwóch pełnych rat lub powstania zaległości przekraczających sumę dwóch pełnych rat, pożyczkodawca był uprawniony do rozwiązania za wypowiedzeniem umowy pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie następowało po uprzednim pisemnym wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Kwota pożyczki została przelana w dniu 21 grudnia 2015 roku na wskazany w umowie numer rachunku bankowego pozwanego.

(umowa pożyczki wraz z załącznikami k. 45-47, potwierdzenie dokonania przelewu k. 62)

Pozwany nie wywiązał się przyjętego na siebie zobowiązania i spłacił pożyczkę wyłącznie w części. W wezwaniu do zapłaty z dnia 16 sierpnia 2017 roku (...) oznaczył zadłużenie pozwanego na kwotę 1.141,93 zł. W piśmie zatytułowanym „warunkowe wypowiedzenie umowy pożyczki nr (...)” zadłużenie T. F. zostało oznaczone na kwotę 1.145,71 zł, jednocześnie w piśmie tym wskazano, że w przypadku braku jego spłaty, całość zadłużenia w wysokości 4.750,81 zł zostanie postawiona w stan natychmiastowej wymagalności. Pod przedmiotowym pismem brak jest podpisu osoby je sporządzającej.

(wezwanie do zapłaty k. 26, warunkowe wypowiedzenie umowy pożyczki k. 27, okoliczności bezsporne)

W wyciągu z ksiąg funduszu z dnia 3 lipca 2018 roku powód wskazał, iż zadłużenie pozwanego wynikające z umowy nr (...) według stanu na dzień 8 lutego 2018 roku wynosi 4.620,08 zł należności głównej, 89,92 zł odsetek umownych, 21,77 zł odsetek karnych oraz 60 zł kosztów windykacji.

(wyciąg z ksiąg funduszu k. 20)

Do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. nie wykazał, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do pozwanego T. F. wynikająca z zawartej przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem umowy pożyczki. Powód nie wykazał swej legitymacji czynnej do występowania w przedmiotowym procesie, albowiem nie przedłożył żadnych dokumentów (umowy przelewu wierzytelności, bądź też wyciągu z takiej umowy), z których treści wynikałoby, że pozwany jest dłużnikiem powoda.

W konsekwencji uznać należy, że powód w żaden sposób nie wykazał, że nabył wierzytelność względem pozwanego. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że nabył ze skutkiem prawnym wierzytelność względem pozwanej wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki, i że pozwany powinien zapłacić mu należność w opisanej pozwem wysokości. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. W przedmiotowej sprawie powód będąc podmiotem, którego istotną działalnością jest skupowanie wierzytelności pieniężnych na masową skalę, z uwagi na zakres prowadzonej działalności winien w sposób szczególny i niewątpliwy wykazać, że nabył ze skutkiem prawnym tę konkretną, określoną wierzytelność wobec wskazanej osoby, czego jednak w sprawie nie uczynił. Na marginesie należy w tym miejscu przytoczyć treść art. 207 § 6 k.p.c., zgodnie z którym Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie złożyła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie z treścią powołanego powyżej przepisu zaniedbania strony w zakresie zgłoszenia na oznaczonym etapie postępowania twierdzeń i dowodów rodzą poważne konsekwencje, bowiem strona ta traci prawo ich powołania na późniejszym etapie postępowania. W niniejszej sprawie uznać należy, iż to pierwsze posiedzenie przeznaczone na rozprawę wyznaczało dla powoda ostateczny termin na zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych, czego jednak powód nie uczynił. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok SN z dnia 10 lipca 2003 roku, I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24 marca 1999 roku, I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389). Na gruncie przedmiotowej sprawy uznać należy, że konieczność wykazania legitymacji czynnej powoda istniała niewątpliwie już na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, skoro twierdzenie to stanowiło podstawę roszczenia dochodzonego niniejszym powództwem.

Z opisanych powyżej przyczyn uznać należy, że powód nie udowodnił, że pozwany ma obowiązek zapłaty na jego rzecz, jako cesjonariusza, kwoty dochodzonej pozwem.