Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

po rozpoznaniu 29 listopada 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powódki od decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z 21 grudnia 2015 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. na rzecz Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego kwotę 1 440,00 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmK 9/16

UZASADNIENIE

Decyzją z 11 grudnia 2015 r. Nr(...) Prezes Urzędu Transportu Kolejowego (dalej Prezes UTK) działając na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 6c, art. 29 ust. li w związku z art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 1297 ze zm.) (dalej „u.t.k.”) oraz art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), (dalej „k.p.a."), w postępowaniu administracyjnym wszczętym z urzędu w przedmiocie zawarcia pomiędzy przewoźnikiem kolejowym (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. (dalej (...) lub (...)) a zarządcą infrastruktury kolejowej (...) SA. z siedzibą w W. (dalej (...) lub (...)), umowy o udostępnienie infrastruktury kolejowej do przewozu osób w rozkładzie jazdy pociągów 2015/2016 ustalił warunki udostępniania infrastruktury kolejowej przewoźnikowi kolejowemu (...) przez zarządcę infrastruktury (...) na rozkład jazdy pociągów obowiązujący od dnia 13 grudnia 2015 r. do dnia 10 grudnia 2016 r.

Od powyższej decyzji odwołanie wniosło (...) S.A. z siedzibą w W. zaskarżając ją w części dotyczącej ustalenia treści § 1 pkt 2, § 2 ust. 7, § 15 ust. 5, § 16 ust. 6 oraz treści załączników nr 11 i 11.1 oraz § 15 ust.6 pkt 5 i § 16 ust. 10 pkt 25 i 26 oraz w zakresie usunięcia treści § 10 ust. 3 projektu i usunięcie z treści akapitu szóstego załącznika nr 14 projektu umowy. Zaskarżonej Decyzji zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 32 ust. 1 u.t.k, art. 35 pkt 6 u.t.k. oraz § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 5 czerwca 2014 r. w sprawie warunków dostępu i korzystania z infrastruktury kolejowej (Dz. U. z 2014 r. poz. 788) w zw. z art. 384, 384 ¹ i 385 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że opracowywany przez zarządcę regulamin, o którym mowa w art. 32 u.t.k. „stanowi wzorzec umowy w rozumieniu art. 384 - 385 k.c.", podczas gdy przywołane przepisy u.t.k. oraz Rozporządzenia MIR w sposób odmienny regulują sposób opracowywania, treść i tryb ogłaszania regulaminu i jako stanowiące lex specialis wyłączają w przedmiotowym zakresie możliwość stosowania odnośnych przepisów k.c.;

2.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 6 k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 13 ust. 1 pkt 6c oraz art. 29 ust. 1i u.t.k. w zw. z art. 32 ust. 1-2 u.t.k., art. 35 pkt 6 u.t.k. i § 8 Rozporządzenia MIR oraz w zw. z art. 384, 384 ¹ i 386 k.c. poprzez przekroczenie ustawowych kompetencji organu administracji publicznej i orzeczenie, że opracowywany przez zarządcę regulamin, o którym mowa w art. 32 u.t.k. „stanowi wzorzec umowy w rozumieniu art. 384 - 385 k.c.", podczas gdy przepisy art. 13 ust. 1 pkt 6c oraz art. 29 ust. 1i u.t.k. uprawniają Prezesa UTK jedynie do sprawowania nadzoru nad zawieraniem umów o udostępnienie infrastruktury kolejowej i ewentualnie do wydawania decyzji w sprawie udostępnienia infrastruktury kolejowej, która zastępuje umowę o udostępnienie infrastruktury kolejowej, nie zaś do przesądzania - w treści decyzji zastępującej umowę - o charakterze prawnym regulaminu, o którym mowa w art. 32 u.t.k.;

3.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 6 k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 13 ust. 1 pkt 6c oraz art. 29 ust. 1i u.t.k. w zw. z art. 32 ust. 1-2 u.t.k., art. 35 pkt 6 u.t.k. poprzez przekroczenie ustawowych kompetencji organu administracji publicznej i samowolne dopisanie do decyzji zastępującej umowę o udostępnienie infrastruktury kolejowej w postanowieniach § 2 ust. 7 sformułowania „w zakresie nieuregulowanym w Decyzji" oraz w § 16 ust. 6 sformułowania „oraz Regulamin”, podczas gdy Prezes UTK powinien mieć przede wszystkim na względzie postanowienia zaproponowane przez strony postępowania oraz, że z przepisów prawa powszechnie obowiązującego nie wynika uprawnienie Prezesa UTK do ingerencji w treść postanowień umownych, a jedynie nadzór nad legalnością umowy i możliwość zastąpienia jej decyzją w określonych ustawą przypadkach;

4.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 29 ust. 1i u.t.k. oraz § 9 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia MIR w zw. z art. 483 § 1 k.c. oraz w zw. z art. 15-18 i art. 11 w zw. z zał. I do rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym (dalej: „rozporządzenie 1371/2007") poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że Prezes UTK jest uprawniony do rozszerzania odpowiedzialności stron ponad zastrzeżone w umowie kary umowne;

5.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 17 rozporządzenia 1371/2007 w zw. z art. 3a u.t.k. przez ich niewłaściwe zastosowanie i ujęcie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że w związku z wejściem w życie 3 grudnia 2014 roku rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z 20 listopada 2014 eoku w sprawie zwolnienia ze stosowania niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego I Rady dotyczącego praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym, pasażerowie korzystający z usług przewoźnika (...) na mocy tego rozporządzania zyskali szersze uprawnienia polegające na możliwości uzyskania odszkodowania za opóźnienie pociągu, podczas gdy zgodnie z brzmieniem art. 3a u.t.k. przewoźnicy miejscy, podmiejscy i regionalni zostali zwolnieni ze stosowania art. 17 rozporządzenia 1371/2007, a (...) jest przewoźnikiem regionalny,;

6.  naruszenie art. 29 ust. 1i u.t.k. w zw. z § 7 ust. 20 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 5 czerwca 2014 r. w sprawie warunków dostępu i korzystania z infrastruktury kolejowej poprzez ich nieprawidłową wykładnię skutkującą usunięciem z projektu umowy § 10 ust. 3, a tym samym dowolnym usunięciu podstawy naliczania opłat rezerwacyjnych za zamówione i niewykorzystane w całości lub w części trasy pociągów, których parametry zostały wcześniej zmienione, bez uwzględnienia konsekwencji powstałych dla prawidłowości alokowania zdolności przepustowej infrastruktury;

7.  naruszenie art. 29 ust. 1i u.t.k. w zw. z art. 30 ust. 1 i 2 u.t.k., art. 33 ust. 2 u.t.k. i § 7 ust. 5i rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 5 czerwca 2014 r. w sprawie warunków dostępu i korzystania z infrastruktury kolejowej poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie nakładające na zarządcę infrastruktury obowiązek ponownego naliczenia opłaty podstawowej dla pociągów, których masa brutto została zmniejszona z pominięciem obowiązujących zasad, uniemożliwia zarządcy infrastruktury prawidłowe alokowanie zdolności przepustowej infrastruktury;

8.  naruszenia art. 29 ust. 1i u.t.k. w zw. z art. 1 i 3 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (...) z dnia 6 stycznia 2015 r. w sprawie kryteriów w odniesieniu do wnioskodawców składających wnioski o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej oraz uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 870/2014 poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie polegające na dodaniu do decyzji załącznika nr 14 o treści, która pozbawia zarządcę infrastruktury skutecznego zabezpieczenia w sytuacji zmiany decyzji zastępującej umowy.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, powód wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w części dotyczącej ustalenia treści § 1 pkt 2, §2 ust. 7, § 15 ust. 6 pkt 5 oraz § 16 ust. 10 pkt 24 i 25 i § 16 ust. 2 zawartej w pkt I sentencji zaskarżonej decyzji oraz wykreślonych z projektu umowy zapisów § 10 ust. 3 oraz zmiany treści Załącznika nr 11 i 11.1 i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez:

- wykreślenie z § 1 pkt 2 sformułowania: „stanowiący wzorzec umowny w rozumieniu art. 384 - 385 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (tekst jednolity: Dz.U. z 2014 r., poz. 121) zwanej dalej „Kodeksem cywilnym" lub „k.c.”;

- wykreślenie z § 2 ust. 7 sformułowania „w zakresie nieuregulowanym w Decyzji”;

- o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez dodanie w § 10 po ust. 2 dodatkowego ust. 3 o treści: „W przypadku zmiany parametrów przydzielonej trasy pociągu, dokonanej przez Przewoźnika na zasadach określonych w § 28 ust. 2 Regulaminu, skutkującej zmniejszeniem masy brutto pociągu, opłata rezerwacyjna naliczana jest za zamówione i niewykorzystane w całości lub w części trasy pociągów bez uwzględnienia zmniejszonej masy brutto pociągu.”

- wykreślenie z § 16 ust. 6 sformułowania „oraz Regulamin”;

- wykreślenie z § 15 pkt 6 in fine sformułowania: „Zapłata kar umownych nie pozbawia Stron prawa do dochodzenia odszkodowania - w granicach określonych przepisami Kodeksu cywilnego - przewyższającego wysokość zastrzeżonych kar";

- zmianę zaskarżonej decyzji poprzez wpisanie w załączniku nr 11 i 11.1 oraz § 15 ust. 6 pkt 5 i § 16 ust. 10 pkt 24 i 25 w miejsce słów „zmienioną” słowa „zwiększoną”;

- zmianę zaskarżonej decyzji poprzez dodanie w załączniku nr 14 po akapicie piątym następującej treści: „Gwarant się zgadza, że żadna zmiana ani uzupełnienie lub jakakolwiek modyfikacja warunków Umowy, które mają zostać wykonane zgodnie z wymienioną powyżej Umową, lub w jakichkolwiek dokumentach stanowiących Umowę, jakie mogą zostać sporządzone między Beneficjentem a ….. (nazwa Przewoźnika), nie zwalnia Gwaranta w żaden sposób z odpowiedzialności wynikającej z niniejszej Gwarancji, z wyłączeniem zmian Umowy skutkujących zwolnieniem ….. (nazwa Przewoźnika) przez Beneficjenta z obowiązków, zabezpieczonych niniejszą Gwarancją. Gwarant się zgadza, że żadna zmiana ani uzupełnienie lub jakakolwiek modyfikacja warunków Decyzji zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, nie zwalnia Gwaranta w żaden sposób z odpowiedzialności wynikającej z niniejszej gwarancji.” .

W przypadku nie uwzględnienia powyższych wniosków o uchylenie decyzji w zaskarżonym zakresie.

W każdym przypadku powód wniósł o zasądzenie od pozwanego Prezesa UTK na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes UTK wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zainteresowany (...) sp. z o.o. w T. nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Do Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego wpłynęło pismo (...) informujące, że nie doszła z (...) S.A. do porozumienia w sprawie warunków umowy o udostępnienie infrastruktury kolejowej do przewozu osób w rozkładzie jazdy pociągów 2015/2016 (pismo z 15/10/2015 roku (pismo k. 25).

Prezes Urzędu Transportu Kolejowego pismem z 22 października 2015 r. nr (...) zawiadomił strony o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie zawarcia między przewoźnikiem kolejowym (...) a zarządcą infrastruktury kolejowej (...) umowy o udostępnienie infrastruktury kolejowej do przewozu osób w rozkładzie jazdy pociągów 2015/2016 (zawiadomienie k.105-107).

Tego samego dnia, postanowieniem NR : (...), Prezes UTK wyznaczył stronom termin zakończenia negocjacji dotyczących zawarcia umowy o udostępnienie infrastruktury kolejowej do przewozu osób w rozkładzie jazdy 2015/2016 na dzień 30 października 2015 r., a także nałożył na strony obowiązek dostarczenia w terminie 5 dni roboczych, projektu umowy o udostępnienie infrastruktury kolejowej oraz aktualnych stanowisk z zaznaczeniem tych części, co do których nie osiągnięto porozumienia (postanowienie k.117-119).

W dniu 29 października 2015 roku (...) przedłożyła zestawienie rozbieżności oraz projekt umowy o udostępnienie infrastruktury kolejowej do przewozu osób w rozkładzie jazdy pociągów 2015/2016, wersja z naniesionymi propozycjami zapisów (...) (pismo z załącznikami k.255-334).

Pismem z dnia 30 października 2015 roku (...) przedstawiło swoje stanowisko co do rozbieżności powstałych między Stronami oraz załączył projekt umowy z zaznaczonymi kwestiami spornymi (pismo wraz z projektem umowy i załączników k. 129-254).

W toku dalszego postępowania strony przedstawiały odpowiedzi na zapytania Prezesa UTK odnośnie kwestii spornych (pismo zainteresowanego z 16/11/2015 r. k. 347; 01/12/2015 r. k. 397), ostateczne stanowisko w sprawie (...) zajęła w piśmie z 7 grudnia 2015 roku (k. 403) a (...) – 18 listopada 2015 roku (pismo powoda z 18/11/2015 r. k. 351-352).

11 grudnia 2015 roku Prezes UTK wydał zaskarżoną decyzję (k.947-1049).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron kwestionowane.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona Decyzja jest słuszna i ma oparcie w przepisach prawa a podnoszone przez powódkę zarzuty nie są trafne, stąd nie mogą skutkować uchyleniem, czy też zmianą Decyzji.

Nie znajduje uzasadnienia zarzut naruszenia art. 10 pkt 1 u.t.k. w zw. z art. 13 u.t.k. i art. 29 ust. 1i ustawy o transporcie kolejowym (pkt 1 i 3 odwołania). Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, po bezskutecznym upływie terminu zakończenia negocjacji, wyznaczonego w postanowieniu, o którym mowa w ust. 1e i 1h, Prezes UTK wydaje decyzję w sprawie udostępnienia infrastruktury kolejowej, która zastępuje umowę o udostępnienie infrastruktury kolejowej.

Decyzja o dostępie do infrastruktury kolejowej zastępuje umowę i musi zawierać niezbędne elementy tego typu umowy, które umożliwią jej realne funkcjonowanie w obrocie. Nie sprzeciwia się temu ani treść art. 10 pkt 1 u.t.k. ani art. 13 tej ustawy, tym bardziej, że ust. 9 tego przepisu wymienia jako jedną z kompetencji pozwanego wydawanie decyzji w sprawie otwartego dostępu. Rolą Prezesa Urzędu jest ukształtowanie środkami administracyjnymi stosunku cywilnoprawnego pomiędzy podmiotami działającymi na rynku regulowanym tak aby odpowiadał relacjom między kontrahentami występującymi na rynkach konkurencyjnych ( podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu do wyroku z dnia 18 czerwca 2014 roku wydanego w sprawie o sygnaturze VI ACa 1473/13 oraz z dnia 29 września 2015 roku w sprawie VI ACa 1379/14). Powyższe zapatrywanie znalazło odzwierciedlenie w stanowisku Sądu Najwyższego wyrażonym w uzasadnieniu postanowienia wydanego w dniu 2 marca 2016 roku w sprawie III SK 27/15. Sąd Najwyższy wskazał, że „… skoro Prezes UTK wydaje decyzję w sprawie udostępnienia infrastruktury kolejowej po bezskutecznym upływie terminu zakończenia negocjacji, a decyzja ta zastępuje umowę o udostępnieniu takiej infrastruktury, to władny jest w sposób kompleksowy uregulować prawa i obowiązki przewoźnika i zarządcy.”.

Mając powyższe na uwadze, Organ miał prawo wprowadzić zapis § 2 ust. 7 oraz § 16 ust. 6 do skarżonej decyzji. W ten sposób relacje między stronami stały się bardziej przejrzyste, a także Prezes UTK spowodował, że wątpliwości, które mogłyby się pojawić między przedsiębiorcami zostały rozwiane. Dodać należy, że wydana decyzja nie przekracza zakresu regulacji, co powoduje, iż brak jest podstaw do jej uchylenia lub zmiany w zakresie zaskarżonym odwołaniem.

Zgodzić się przy tym należy z pozwanym, że celem regulacji zawartych w art. 29 ust. 1e – 1i u.t.k. było wzmocnienie funkcji regulacyjnych Prezesa UTK nad działaniami podejmowanymi przez zarządcę i przewoźników kolejowych. A wprowadzenie zapisów miała na celu zapobieżenie sytuacji, w której strony pomimo wejścia w życie nowego rozkładu jazdy pociągów nie wiedziałby w jaki sposób wykonywać swoje prawa i obowiązki, z uwagi na brak regulacji w tym zakresie.

Zarzuty 1 i 2 dotyczące zapisów wskazujących, że wprowadzony skarżoną Decyzją „Regulamin” jest wzorcem umownym w rozumieniu art. 384 - 385 k.c., również nie zasługują na uwzględnienie.

Przede wszystkim trudno uznać taki zapis za ingerencję w prawa powoda. Zapis ten nie zawiera żadnych obowiązków, pozostając jedynie stwierdzeniem faktu, że skoro „Regulamin…” odpowiada definicji wzorca umownego zawartego w art. 384 § 1 k.c. to nim jest. Nie zmienia tego, fakt konsultowania Regulaminu z przewoźnikami, gdyż konsultacja jest jedynie zasięgnięciem opinii bez obowiązku jej uwzględnienia, a ostatecznie Regulamin sporządza jednostronnie powód.

Dodać należy, że § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z 5 czerwca 2014 r. w sprawie warunków dostępu i korzystania z infrastruktury kolejowej, jak również art. 32 ust. 1-2 oraz art. 35 ust. 6 u.t.k. nie wyłączają stosowania art.386 § 1 k.c. nie stanowiąc, że regulamin nie jest wzorcem umownym. Jego kwalifikowany charakter wynikający z tych przepisów pozostaje bez wpływu na stosowanie art.384 § 1 k.c. Co do nietrafności powyższych zarzutów wypowiadał się już Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniach do wyroków wydanych 18 czerwca 2014 roku (sygn. akt VI ACa 1473/13), 29 września 2015 roku (sygn. akt VI ACa 1379/14) oraz 22 stycznia 2016 roku (sygn. akt VI ACa 238/14), który podzielił zapatrywanie tak Prezesa UTK, jaki i SOKiK, że „… regulamin stanowi wzorzec umowny w rozumieniu art. 384 k.c., zgodnie z którym wzorzec umowny ma być ustalany przez jedną ze stron. Sam fakt wcześniejszych konsultacji z przewoźnikami, w sytuacji gdy wyrażona przez nich opinia nie jest dla zarządcy wiążąca, nie oznacza, że regulamin jest umową lub częścią zawartej przez strony umowy. Pozostaje on w dalszym ciągu aktem jednostronnym.”. Zgodnie z przepisami k.c. wzorce umowne mogą funkcjonować w obrocie zarówno pomiędzy przedsiębiorcami, jak i przedsiębiorcami i konsumentami, dlatego też zarzuty opisane w pkt 1 i 2 odwołania powoda należy uznać za chybione.

Zapis §15 ust. 6 decyzji (do którego odnoszą się zarzuty 4 i 5 odwołania), nie wykracza, zdaniem Sądu, poza granice uznania administracyjnego. Jak wyżej wskazano Prezes UTK wydaje decyzję w trybie art.29 ust. 1i u.t.k., co powoduje, że nie jest on związany dotychczasowymi stanowiskami negacyjnymi stron. Przepisy art. 29 u.t.k., § 9 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 5 czerwca 2014 r. w sprawie warunków dostępu i korzystania z infrastruktury kolejowej w zw. z art. 483 § 1 k.c. oraz w zw. art.15-19 i art.11 w zw. z zał. I rozporządzenia nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady nie zawierają wyłączenia możliwości wprowadzenia odpowiedzialności za szkody w zakresie przekraczającym kary umowne. Przepis art. 484§1 k.c. daje możliwość dochodzenia przez podmioty stosunku zobowiązaniowego odszkodowania przewyższającego wysokość ustalonych kar umownych. Przepis ten nie jest wyłączony żadnym przepisem specjalnym, tak więc brak jest podstaw do uznania zarzutu odwołującego się za prawidłowy. Należy również zauważyć, że możliwość dochodzenia odszkodowania przewyższającego wysokość kar umownych dotyczy obu stron umowy zarówno powoda jak i zainteresowanego, a zatem w równym stopniu uwzględnia potrzeby obu stron umowy.

Kolejny zarzut (określony w odwołaniu nr 6) dotyczył usunięcia z projektu umowy § 10 ust. 3, co zdaniem powoda miało prowadzić do usunięcia podstawy do naliczania opłaty rezerwacyjnej dla pociągów, których masa brutto została zmniejszona.

Zgodnie z treścią § 7 ust. 1, 3 i 20 rozporządzenia w sprawie warunków dostępu opłaty winny być ustalane także w oparciu o rzeczywistą masę pociągu (§ 7 ust. 3). Tymczasem zapis proponowany przez powoda zawierał stwierdzenie „bez uwzględnienia zmniejszonej masy brutto pociągu”. Prowadziłoby to nie tylko do naruszenia rozporządzenia, ale stanowiłoby kolizję z zapisem Regulaminu proponowanym w § 28 ust. 2 przez powoda. Dodać należy, że zapis proponowany przez Zarządcę prowadziłby do nieekwiwalentności świadczeń obu stron umowy. Prezes UTK ma za zadanie dbać o konieczność zapewnienia wzajemności i proporcjonalności uprawnień między stronami umowy. Zgodzić się zaś należy z pozwanym, że pozostawienie zapisu w formie proponowanej przez powoda prowadziłby do możliwości uwzględniania przy naliczaniu opłaty rezerwacyjnej i podstawowej, rzeczywistej masy brutto pociągu jedynie w przypadku jej zwiększenia, co prowadziłoby do zwiększenia wysokości należnej Zarządcy opłaty. Wobec powyższego rację ma pozwany, że jego ingerencja we wskazywanym zakresie była zasadna i konieczna z uwagi na charakter umowy warunkującej dostęp do rynku, na którym prowadzenie działalności gospodarczej opiera się na korzystaniu z sieci zarządzanej przez monopolistę naturalnego, a dotyczy usług mających istotne znaczenie dla społeczeństwa.

Z uwagi na powyższe zarzut nr 6 Sąd uznał za chybiony.

Podobnie należy odnieść się do zarzutu nr 7 odwołania powoda. Zarządca zaproponował, aby w Załączniku nr 11, zmienić zapis w ten sposób, aby przewoźnik kolejowy, który nie zgłosi w systemie zmniejszenia masy brutto pociągu i zrealizuje przejazd ze zmniejszonymi parametrami – mógł mieć naliczony przez powoda opłatę podstawową za dostęp minimalny z uwzględnieniem przydzielonej masy brutto. Jak słusznie wskazał pozwany z treści § 4 ust. 3 w zw. z § 28 ust. 2 Decyzji wynika, że zmiana proponowana przez powoda prowadziłaby do sprzeczności w treści samej decyzji. Zapis proponowany przez Zarządcę (podobnie jak wskazano powyżej co do zarzutu nr 6) prowadziłby do nieekwiwalentności świadczeń obu stron umowy. Pozostawienie zapisu w formie proponowanej przez powoda prowadziłby do możliwości uwzględniania przy naliczaniu opłaty podstawowej rzeczywistej masy brutto pociągu jedynie w przypadku jej zwiększenia, co prowadziłoby do zwiększenia wysokości należnej Zarządcy opłaty. Wobec powyższego rację ma pozwany, że jego ingerencja we wskazywanym zakresie była zasadna i konieczna z uwagi na charakter umowy warunkującej dostęp do rynku, na którym prowadzenie działalności gospodarczej opiera się na korzystaniu z sieci zarządzanej przez monopolistę naturalnego, a dotyczy usług mających istotne znaczenie dla społeczeństwa.

Także zarzut nr 8, a odnoszący się do zapisu dotyczącego gwarancji finansowych, nie jest zasadny. Rozporządzenie wykonawcze Komisji UE 2015/10 z dnia 6 stycznia 2015 roku w sprawie kryteriów w odniesieniu do wnioskodawców składających wnioski o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej oraz uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 870/2014 określono wymogi dotyczące gwarancji finansowych, których może żądać zarządca infrastruktury w celu zapewnienia osiągnięcia jego uzasadnionych oczekiwań dotyczących przyszłych przychodów i które nie mogą przekraczać poziomu proporcjonalnego do zakresu działalności rozważanej przez wnioskodawcę. Powoduje to, że wprowadzenie samej gwarancji do Decyzji jest konieczne dla prawidłowego funkcjonowania rynku kolejowego. Prezes UTK taką gwarancję w postaci Załącznika nr 14 do umowy wprowadził, czyniąc zadość obowiązującym przepisom. Ma rację pozwany wskazując, że wobec nie dojścia do porozumienia przez strony w trakcie negocjacji, została wydana decyzja administracyjna, co powoduje, że Strony nie są uprawnione do samodzielnej zmiany jej treści. Stąd należy mieć na uwadze, że zmiana Decyzji nie wpłynie na zakres gwarancji i nie stanowi na etapie realizacji Decyzji w jej obecnym brzmieniu żadnego zagrożenia interesów powoda.

W tym miejscu należy podnieść, że powód nie wykazał, że brak rozwinięcia gwarancji w sposób żądany w pozwie spowodował niekorzystne dla powoda skutki. To samo odnieść należy także do innych wnioskowanych przez powoda zmian w skarżonej decyzji. Przedsiębiorca nie udowodnił, aby decyzja w formie zaproponowanej przez Prezesa UTK została niezrealizowana lub też przyniosła jakąkolwiek szkodę powodowi. Tym samym należy uznać, ze powód nie udowodnił, aby umowa mogła zostać wykonana bez proponowanych w odwołaniu zmian.

Z tych względów Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁷⁵ § 1 k.p.c. wobec braku podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i obciążył nimi w całości powoda jako stronę, która przegrała proces. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 14 ust.2 pkt.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) w brzmieniu pierwotnym, obowiązującym w dniu wpłynięcia odwołania do Sądu.

SSO Anna Maria Kowalik