Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2019 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko C. T.

o zapłatę

oddala powództwo

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 1089/18

UZASADNIENIE

Powód – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko C. T. o zapłatę kwoty 4.800,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od kwoty szczegółowo wskazanych w pozwie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzi części wierzytelności przysługującej powodowi z tytułu umowy nr (...). (...) zawartej przez pozwanego z (...) S.A. w dniu 1 stycznia 2000 roku. Podkreślił, że (...) S.A. wykonywał swoje zobowiązanie wynikające z wyżej wymienionych umów, natomiast pozwany nie regulował zobowiązania.

Powód podniósł, że w dniu 29 stycznia 2018 roku nabył umową cesji wierzytelność przysługującą (...) S.A. względem pozwanego.

Nakazem zapłaty z dnia 30 sierpnia 2018 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...), Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w L.w osobie referendarza uwzględnił roszczenie strony powodowej w całości i orzekł o kosztach procesu.

W przepisanym terminie pozwany – C. T. złożył sprzeciw, w którym wniósł o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu wskazał, że od daty zawarcia umowy, na którą powołuje się powód, upłynęło już 17 lat, a nadto, że nie otrzymywał on żadnych faktur wystawionych w latach 2016 – 2017. Jednocześnie przyznał, że korzysta z usług firmy (...) S.A., ale opłaca na bieżąco wszystkie faktury za dwa telefony mobilne oraz jeden telefon stacjonarny.

Natomiast na rozprawie w dniu 8 marca 2019 roku zaprzeczył aby zawierał jakąkolwiek umowę z (...) S.A. w 2000 roku, tym bardziej, że działalność gospodarczą rozpoczął dopiero w 2006 roku.

Postanowieniem z dnia 8 października 2018 roku, wydanym w sprawie VI N-ce (...), Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w L. w osobie referendarza sądowego, z uwagi na skuteczne złożenie sprzeciwu, przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany – C. T. od 2006 roku prowadził gorzelnię pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe (...) w D.. Jako osoba upoważniona w imieniu Przedsiębiorstwa Produkcyjno Handlowego (...) w D. zawarł on w dniu 12 grudnia 2006 roku z (...) sp. z o.o. w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na okres 24 miesięcy, a następnie w dniu 11 października 2011 roku kolejną umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na okres 24 miesięcy. Pozwany osobiście podpisywał umowy oraz stawiał pieczątkę firmy.

W 2013 roku pozwany zaprzestał prowadzenia Przedsiębiorstwa Produkcyjno Handlowego (...) w D. i po zakończeniu umowy z dnia 11 października 20111 roku nie podpisywał już żadnych innych umów dotyczących korzystania z usług telekomunikacyjnych w związku z firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe (...) w D..

Pozwany w 2014 roku nie zawierał żadnej umowy z O..

dowód z innych wniosków dowodowych: umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych k. 21 – 30, decyzja Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 20 czerwca 2013 roku k. 112 – 112v.

W dniu 14 lutego 2017 roku (...) S.A. z siedzibą w W. wystawiła fakturę na Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) w D. na kwotę 880,42 zł za okres od dnia 14 stycznia 2017 roku do dnia 13 lutego 2017 roku, w dniu 14 marca 2017 roku na kwotę 887,70 złotych za okres od dnia 14 lutego 2017 roku do dnia 13 marca 2017 roku, w dniu 14 kwietnia 2017 roku na kwotę 1.086,13 złotych za okres od dnia 14 marca 2017 roku do dnia 13 kwietnia 2017 roku, w dniu 14 maja 2017 roku na kwotę 886,41 złotych za okres od dnia 14 kwietnia 2017 roku do dnia 13 maja 2017 roku, w dniu 14 czerwca 2017 roku na kwotę 467,26 złotych za okres od dnia 14 maja 2017 roku do dnia 13 czerwca 2017 roku, natomiast w dniu 14 kwietnia 2017 roku notę odsetkową na kwotę 10,07 złotych.

W dniu 3 sierpnia 2015 roku (...) S.A. z siedzibą w W. wystawiła również na Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) w D. fakturę (...) na kwotę 4.452,50 złotych, w dniu 25 stycznia 2016 roku fakturę (...) na kwotę 1.699,76 złotych w dniu 7 września 2016 roku fakturę (...) na kwotę 3.212,66 złotych i w dniu 30 grudnia 2016 roku fakturę (...) na kwotę 1.392,16 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych – faktury k. 37 – 46.

Pozwany – C. T. po zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczej w 2013 roku nie otrzymywał żądnych faktur z (...) S.A. z siedzibą w W. wystawionych na Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) w D..

przyznane

W dniu 29 stycznia 2018 roku (...) S.A z siedzibą w W. zawarła z powodem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności na podstawie, której powód nabył istniejące i wymagalne wierzytelności pieniężne względem dłużników, z którymi umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zostały rozwiązane lub wygasły, wynikające z niezapłaconych należności głównych (faktur i not obciążeniowych). W wykonaniu umowy cedent zobowiązał się do przekazywania cyklicznego raz w miesiącu, w terminie do 15 – tego dnia miesiąca kalendarzowego pakietu wierzytelności, przy czym przedmiotowa umowa dotyczyła przekazania trzech pakietów obejmujących wierzytelności klientów biznesowych z rynku usług mobilnych (bez windykacji zewnętrznej).

Do powyższej umowy zostały załączone załączniki nr 1 – kopia odpisu z KRS, pełnomocnictwa Cedenta, nr 2 – kopia odpisu z KRS Cesjonariusza, nr 3 – porozumienie o dokonaniu cesji wierzytelności (...) S.A., nr 4 – protokół przekazania wykazu wierzytelności (...) S.A., nr 5 – wzór zawiadomienia o cesji wierzytelności (...) S.A., nr 6 – wzór anulowania czynności cesji wierzytelności, nr 7 – zobowiązania kontrahenta w zakresie postępowania z informacjami chronionymi w (...) S.A. oraz nr 8 – kodeks dobrych praktyk. nr 4 stanowiący protokół przekazania

bezsporne, nadto por. dowód: umowa ramowa cesji wierzytelności k. 47 – 53, załączniki k. 54 - 61.

Sad zważył co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód wywodził swoje roszczeni z umowy nr (...). (...) zawartej przez pozwanego C. T. z (...) S.A. w dniu 1 stycznia 2000 roku.

Pozwany zaprzeczył aby w 2000 roku zawarł jakąkolwiek umowę z poprzednikiem prawnym powoda. Jednocześnie przyznał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe (...) w D. dopiero w 2006 roku zawarł pierwszą umowę z o świadczenie usług telekomunikacyjnych, a następnie w 2011 roku. Pozwany zaprzeczył również aby zawierał umowę z (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 30 grudnia 2014 roku, wskazując, że widniejący na tej umowie podpis nie został przez niego złożony własnoręcznie.

Wobec powyższego, skoro pozwany kwestionował zasadności roszczenia strony powodowej, to zgodnie z treścią art. 6 kc, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania faktu zawarcia umowy w dniu 1 stycznia 2000 roku przez pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda i istnienia tej umowy w dacie wystawiania faktur i not obciążeniowych.

W ocenie Sądu powód nie wykazał zarówno faktu zawarcia umowy, z której wywodził swoje żądanie, jak również wysokości roszczenia.

Powód nie przedłożył bowiem umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na którą powoływał się w uzasadnieniu pozwu, a mianowicie z dnia 1 stycznia 2000 roku. W konsekwencji uniemożliwił on Sądowi ustalenia czy faktycznie taka umowa wiązała pozwanego i poprzednika prawnego powoda. Tym bardziej, że strona pozwana konsekwentnie zaprzeczała aby w styczniu 2000 roku zawierała jakąkolwiek umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) S.A. z siedzibą w W., w szczególności związaną z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w postaci Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Handlowego (...) w D.. Pozwany podkreślił nadto, że powyższą działalność gospodarczą rozpoczął dopiero w 2006 roku i zakończył w 2013 roku na podstawie decyzji Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 20 czerwca 2013 roku.

Wprawdzie powód celem wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył trzy umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, których stroną było Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) w D., należy jednak zauważyć, że dotyczą one całkiem innego okresu korzystania z usług telekomunikacyjnych przez pozwanego prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) w D., jak również, iż w przypadku umowy zawartej w dniu 12 grudnia 2006 roku i 11 października 2011 roku stroną umowy jest spółka pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Dopiero w umowie o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 30 grudnia 2014 roku jako strony umowy wskazano (...) S.A. z siedzibą w W. i Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) w D.. Umowa ta jednak, jako jedyna, została zakwestionowana przez pozwanego, który oświadczył, że nie zawierał tej umowy, a widniejący na niej podpis nie jest jego własnoręcznym podpisem, albowiem na wcześniejszych umowach, które nie były kwestionowane przez niego, zawsze była pieczątka firmowa i jego podpis z pieczątką. Ponadto pozwany podkreślił, że w 2014 roku nie prowadził już żadnej działalności gospodarczej pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) w D., ponieważ zakończył ją w czerwcu 2013 roku. Na tę okoliczność pozwany przedłożył decyzję Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 20 czerwca 2013 roku. Dokument ten, jak również fakt zakończenia działalności gospodarczej przez pozwanego nie był kwestionowany przez stronę powodową, reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika, dlatego też Sąd biorąc pod uwagę całokształt okoliczności, uznał ją za przyznaną w myśl art. 230 kpc.

W ocenie Sądu, dowodem na istnienie zobowiązania pomiędzy poprzednikiem prawnym powoda i pozwanym z tytułu umowy z dnia 1 stycznia 2000 roku nie są również przedłożone faktury. Nie wynika z nich bowiem, że dotyczą one tego konkretnego zobowiązania wskazanego w uzasadnieniu pozwu, a nadto wskazane w nich kwoty przewyższają znacznie wartość żądania. Ponadto zostały one wystawione dopiero w 2016 i 2017 roku i dotyczą tych okresów kiedy pozwany nie prowadził już od kilku lat działalności gospodarczej pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) w D.. Istotnym jest również, że powód nie wykazał aby faktury te były skutecznie doręczane pozwanemu, nie przedłożył on bowiem żadnego w tym zakresie materiału dowodowego. Tym bardziej, że pozwany zakwestionował aby kiedykolwiek widział i otrzymywał te faktury.

Wątpliwości Sądu dotyczyły również faktu przejęcia tej konkretnej wierzytelności wobec pozwanego przez powoda.

Zgodnie bowiem z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Fakt zawarcia umowy cesji wierzytelności powoduje, iż po stronie cesjonariusza powstaje czynna legitymacja procesowa w zakresie dochodzenia wierzytelności objętych umową. W takiej bowiem sytuacji stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie (cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu), lecz zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela.

Należy jednak podkreślić, że w przypadku cesji wierzytelności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Dlatego też żądanie zapłaty należności w sytuacji, gdy doszło do sprzedaży jej przez pierwotnego wierzyciela musi być udokumentowane w sposób wykluczający jakiekolwiek wątpliwości dłużnika co do wierzyciela uprawnionego do zapłaty, szczególnie aktualizuje się to w sytuacji, gdy te same wierzytelności coraz częściej przelewane są wielokrotnie i uczestniczą w tym podmioty profesjonalnie zajmujące się obrotem wierzytelnościami, co przybiera aktualnie coraz większy rozmiar (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., V CSK 187/06).

Wprawdzie powód przedłożył umowę cesji wierzytelności oraz załącznik nr 3 do porozumienia z dnia 29 stycznia 2018 roku do umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 29 stycznia 2018 roku, jednakże zdaniem Sądu, dokumenty te świadczą jedynie o tym, że powód nabył jakieś bliżej niesprecyzowane wierzytelności wobec pozwanego C. T.. Nie wynika natomiast z tego załącznika aby dotyczyło to tego konkretnego zobowiązania z dnia 1 stycznia 2000 roku, tym bardziej, że wskazywany przez powoda w uzasadnieniu pozwu numer umowy (...). (...), jest wyłącznie numerem konta klienta, co wynika z załącznika nr 3.

Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał, w sposób nie budzący wątpliwości, zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia, to zasadnym było orzec jak w sentencji.