Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan-Karasińska

Protokolant: Karol Szwej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2018 r. w Warszawie

sprawy B. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wysokość kapitału początkowego

na skutek odwołania B. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 22 listopada 2017 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

B. M. w dniu 5 grudnia 2017 roku odwołała się od decyzji organu rentowego z dnia 22 listopada 2017 roku, znak: (...), ponownie ustalającej wysokość kapitału początkowego.

Ubezpieczona w treści odwołania wskazała, że organ rentowy nieprawidłowo wyliczył kapitał początkowy. Zdaniem odwołującej się do okresów składkowych organ rentowy winien był zaliczyć okres zatrudnienia 1 grudnia 1999 roku do 17 kwietnia 1992 roku w Przedsiębiorstwie (...) oraz po urodzeniu syna P. (...) roku, od 24 stycznia 1989 roku do 16 lutego 1991 roku, pracowała chałupniczo w domu – (...) Zakłady (...). Następnie, po zakończonym urlopie wychowawczym, ubezpieczona ponownie wróciła do pracy w Przedsiębiorstwie (...). Natomiast do okresów nieskładkowych zdaniem odwołującego organ rentowy winien był zaliczyć okres 15 września 1983 roku do 20 sierpnia 1994 roku – Przedsiębiorstwo (...). Zgodnie z dalszą treścią odwołania, pominięty został również okres pracy w Zakładach (...). ( odwołanie ubezpieczonej z dnia 5 grudnia 2017 roku k. 3 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 22 listopada 2017 roku, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, iż w decyzji z dnia 22 listopada 2017 roku uwzględnione zostały okresy wskazywane przez ubezpieczoną, i tak: okres od 5 września 1975 roku do 30 września 1981 roku – zatrudnienie w (...) W., od 24 stycznia 1989 roku do 16 lutego 1991 roku – w pracy w charakterze nakładcy w (...) Zakładach (...) oraz od 1 grudnia 1990 roku do 17 kwietnia 1992 roku – zatrudnienie w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w Z. zostały zaliczone do stażu. Ponadto, organ rentowy wskazał, że do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne zostały zaliczone wynagrodzenia uzyskane z wyżej wymienionych tytułów. Organ rentowy wypowiedział się również odnośnie zaliczenia okresu 15 września 1983 roku do 20 sierpnia 1994 roku jako okresu nieskładkowego. Organ rentowy podał, że syn odwołującej D. urodził się (...), natomiast syn P. (...) roku, dlatego też okres od 10 czerwca 1987 roku (tj. 4 lata po urodzeniu syna D.) do 26 lipca 1987 roku (tj. podjęcie pracy przez ubezpieczoną w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w Z.) nie mógł zostać zaliczony do stażu. Ponadto do stażu nie zaliczono okresu od 15 maja 1993 roku do 14 września 1993 roku – tj. okresu zarejestrowania w Urzędzie Pracy bez prawa do zasiłku dla bezrobotnych. ( odpowiedź na odwołanie z dnia 3 stycznia 2018 roku, k. 5 a.s.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 września 2017 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wpłynął wniosek ubezpieczonej o emeryturę. ( wniosek o emeryturę k. 1 tom III a.r.)

Decyzją z dnia 10 października 2017 roku organ rentowy ustalił ubezpieczonej kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 92.890,05 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. od 1 stycznia 1986 roku do 31 grudnia 1995 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 75,34%. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy nie uwzględnił okresów od 29 września 1981 roku do 29 września 1981 roku, gdyż jest to nieobecność nieusprawiedliwiona, od 15 maja 1993 do 14 września 1993, od 26 sierpnia 1994 roku do 26 sierpnia 1994 roku, od 27 sierpnia 1995 roku do 18 sierpnia 1996 roku, ponieważ okres zarejestrowania w Urzędzie Pracy bez prawa do zasiłku dla osób bezrobotnych po 14 listopada 1991 roku w ustawie emerytalnej nie jest wymieniony jako okres składkowy albo nieskładkowy oraz od 1 października 1993 roku do 20 sierpnia 1994 roku, gdyż na przedłożonej legitymacji ubezpieczeniowej brakowało pieczątki imienno – służbowej osoby ubezpieczeniowej. ( decyzja z dnia 10 października 2017 roku, znak: (...), k. 107 tom II a.r.)

W oparciu o wyliczony kapitał początkowy organ rentowy wyliczył należną ubezpieczonej emeryturę i przyznał ją decyzją z dnia 12 października 2017 roku, znak: (...), od dnia 1 października 2017 roku. Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowiła równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 84.430,98 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 346.941,46 zł, średnie dalsze trwanie życia wyniosło 252,10 miesięcy. Wyliczona na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej kwota emerytury wyniosła 1.711,12 zł brutto. Do obliczenia emerytury organ rentowy przyjął średnie dalsze trwanie życia wynikające z tablicy trwania życia obowiązującej w dniu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, ponieważ był dla odwołującej korzystniejsze, tj. niższe niż średnie dalsze trwanie życia ustalone na podstawie tablicy trwania życia obowiązującej w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę. ( decyzja z dnia 12 października 2017 roku, znak: (...), k. 9 tom III a.r.)

W dniu 16 listopada 2017 roku odwołująca wniosła o przeliczenie emerytury. (wniosek, k. nienumerowana tom II a.r.)

Decyzją z dnia 22 listopada 2017 roku, znak: (...) organ rentowy ponownie ustalił kapitał początkowy dla ubezpieczonego 1 stycznia 1999 roku na kwotę 96.819,25 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1986 roku do 31 grudnia 1995 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 76,57 %. Organ rentowy przyjął do obliczenia łączny okres składkowy wynoszący 17 lat, 11 miesięcy i 23 dni. Łączny okres nieskładkowy przyjęty do obliczenia kapitału początkowego wyniósł 2 lata, 0 miesięcy, 19 dni, tj. 24 miesiące. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat wyniosło 209 miesięcy. ( decyzja z dnia 22 listopada 2017 roku, (...), k. 110 tom II a.r.)

B. M. wniosła odwołanie od wyżej wskazanej decyzji inicjując niniejsze postępowanie sądowe, w toku którego ustalono, że organ rentowy zaliczył okres od 27 lipca 1987 roku do 16 lutego 1989 roku zatrudnienia oraz zasiłków chorobowych i macierzyńskiego pobieranych w czasie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w Z. do okresów składkowych. Od 17 lutego 1989 roku do 16 lutego 1991 roku ubezpieczona przebywała na urlopie wychowawczym (okres nieskładkowy). Równocześnie od 24 stycznia 1989 roku była zatrudniona w (...) Zakładach (...) (okres składkowy). Zatrudnienie w (...) ( (...) ZAKŁADY (...)” tak samo jak urlop wychowawczy zakończyło się 16 lutego 1991 roku. Na podstawie art. 11 ustawy emerytalnej okres ten został uwzględniony przez organ rentowy jako okres składkowy. Pracę w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w Z. ubezpieczona rozpoczęła w dniu 18 lutego 1991 roku. Praca ta została zaliczona do 17 kwietnia 1992 roku jako okres składkowy, z wyłączeniem okresów zasiłkowych wskazanych w zaświadczeniu o zatrudnieniu i zarobkach, które zostały uwzględnione przez organ rentowy jako okresy nieskładkowe. ( potwierdzenie ubezpieczenia. 61 tom II a.r. i wykaz wprowadzonych okresów ubezpieczonego k. 120 tom II a.r., informacja o wygaśnięciu umowy o pracę k. 78 tom II a.r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 35 tom II a.r., odpis skrócony aktu urodzenia, k. 7 tom II a.r., odpis skrócony aktu urodzenia, k. 8 tom II a.r.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy, w tym dołączonych do akt sprawy akt ubezpieczeniowych.

Ponadto dowody w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. W niniejszej sprawie strony postępowania co do zasady nie kwestionowały materiału dowodowego co potwierdza jego wysoki walor dowodowy i bezsporny charakter.

Strony w toku sprawy nie zgłaszały jakichkolwiek uwag czy zastrzeżeń i w związku z tym Sąd uznał zgromadzony materiał za dostateczny do wydania orzeczenia w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie B. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 22 listopada 2017 roku, znak (...) jest nieuzasadnione i podlega oddaleniu.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem orzecznictwa - treść decyzji wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a także zakres wniesionego od niej odwołania wyznacza przedmiot sporu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2004 roku, sygn. akt III AUa 430/2004, Legalis).

Sąd stwierdza, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 t.j. dalej: ustawa emerytalna) kapitał początkowy ma być odtworzeniem kwoty składek na ubezpieczenie społeczne, opłaconych przed dniem 1 stycznia 1999 roku. Zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury zostały określone w art. 15 ustawy emerytalnej, a wysokość kapitału początkowego, zależy od udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych, podstawy wymiaru świadczenia, współczynnika określonego przez proporcję wieku ubezpieczonego i ustawowo określonego wieku emerytalnego oraz stażu. Natomiast do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia uwzględnia się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z okresu ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o emeryturę lub z dowolnych 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku (art. 15 ust. 1 ww. ustawy emerytalnej ). W przypadku nie udowodnienia okresów składkowych i nieskładkowych, zgodnie z art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej , który stanowi, iż jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Należy wyjaśnić, że dokumentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia jest zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, wystawione przez pracodawcę lub prawnego następcę pracodawcy na druku ZUS Rp-7. Dokumentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia może być też legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca odpowiednie wpisy o zatrudnieniu i wysokości wynagrodzenia, dokonane przez pracodawcę lub następcę prawnego.

Zgodnie z treścią art. 175 ust. 1 zd. 2 ustawy emerytalnej, postępowanie w sprawie ustalenia kapitału początkowego przebiega według zasad, dotyczących ustalenia prawa do świadczeń przewidzianych w tej ustawie, co w szczególności dotyczy katalogu środków dowodowych, jakie służą ubezpieczonemu w postępowaniu przed organem rentowym do wykazania zarówno stażu ubezpieczonego, jak i wysokości przychodów. Sąd zważył, że niektórzy ubezpieczeni mają problemy z dostarczeniem dokumentacji spełniającej rygorystyczne wymogi formalne i w konsekwencji - wobec ograniczonej dopuszczalności zastosowania innych środków dowodowych w postępowaniu przed organem rentowym (np. zeznań świadków) – nie są w stanie udowodnić okoliczności faktycznego polegania ubezpieczaniu, czy też wysokości przychodów. W dacie wydania przez organ rentowy spornej decyzji możliwość dowodzenia była ograniczona Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412 – które zmieniło rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.). Zgodnie z obowiązującym § 22 ust 1 i ust. 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412) (ust. 1) - jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: (ust. 1 pkt. 1) legitymacja ubezpieczeniowa; (ust. 1 pkt. 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. (ust. 2) Jeżeli ustawa przewiduje możliwość udowodnienia zeznaniami świadków okresu składkowego, od którego zależy prawo lub wysokość świadczenia, dowód ten dopuszcza się pod warunkiem złożenia przez zainteresowanego oświadczenia w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, że nie może przedłożyć odpowiedniego dokumentu potwierdzającego ten okres. (§ 27 rozporządzenia). Dowody z dokumentów, pisemne zeznania świadków oraz pisemne oświadczenia zainteresowanego powinny być dołączone do wniosku w oryginale.

Wyjątek od tej zasady przewidziany został w § 28 rozporządzenia, w myśl którego (ust. 1) środkiem dowodowym w postępowaniu przed organem rentowym mogą być również poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów stwierdzających stan zdrowia oraz dotyczących okresów składkowych i nieskładkowych, a także wysokości wynagrodzenia, przychodu, dochodu i uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, wydawane przez jednostki upoważnione do przechowywania dokumentacji zlikwidowanych lub przekształconych zakładów pracy.

Jednak zdaniem Sądu utrwalone i zachowujące dalszą aktualność stanowisko orzecznictwa (odnoszące się bezpośrednio do wcześniej obowiązującego aktu prawnego regulującego kwestię postępowania przed organami rentowymi tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm., które zostało następnie zastąpione Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe - Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412) przewiduje, że - w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w treści rozporządzenia w sprawie postępowania dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, sygn. akt II URN 3/95, Legalis). W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, II URN 23/95, Legalis). W trakcie postępowania dowodowego w sprawach z ubezpieczenia społecznego, mogą być przeprowadzane wszelkie dowody przewidziane przepisami kodeksu postępowania cywilnego, w tym także dowód z zeznań świadków, w celu udowodnienia wysokości uzyskiwanego wynagrodzenia (odmiennie niż w trakcie postępowania przed organem rentowym), ale wiarygodność i moc wszystkich dowodów jest oceniana przez Sąd według jego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 roku, sygn. akt III AUa 482/07, Apel.-W-wa 2008/1/154).

W ocenie Sądu Okręgowego powołane powyżej tezy, wyrażone w orzecznictwie, w sposób jednoznaczny wskazują te okoliczności, których spełnienie jest niezbędne dla ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości zgodnie z przepisami ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a ponadto wskazują te uprawnienia strony, które umożliwiają jej dowodzenie swoich racji zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak też w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Zgodnie z treścią § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasady wypłaty z tych świadczeń środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobków lub dochodu stanowiącego podstawę emerytury lub renty są zaświadczenia zakładów pracy wystawione na podstawie dokumentacji płacowej lub legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokość osiąganych zarobków. W braku możliwości uzyskania niniejszych dokumentów możliwe jest przyjęcie kopii dokumentacji płacowej, sporządzanej przez inne instytucje przechowujące dokumentacje danego zakładu pracy bądź prywatnego przechowawcy.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że wyliczenia organu rentowego w zakresie okresów składkowych i nieskładkowych oraz wysokości kapitału początkowego są prawidłowe. Odwołująca ostatecznie wskazywała jedynie, że uważa, że okresy składkowe powinny w jej wypadku wynosić więcej niż wyliczone przez organ rentowy 17 lat, 11 miesięcy i 23 dni. Odwołująca nie przedłożyła jednak w toku postępowania żadnych nowych dokumentów, na podstawie których Sąd mógłby zmienić decyzje organu rentowego. Swoją argumentację B. M. koncentrowała wokół wysokości wypłacanej emerytury uznając ją za niską. Sąd nie kwestionuje, iż świadczenie odwołującej jest obiektywnie niskie, jednak zgodnie z normami generalnymi statuowanymi przed wszystkim przez art. 6 k.c. oraz przez art. 232 k.p.c. strona postępowania obowiązana jest udowodnić wszystkie swoje twierdzenia zgłaszane przez nią w sprawie. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 roku (sygn. akt I PKN 660/00) samo twierdzenie dotyczące istotnych dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą. Ponadto jak argumentował to Sąd Apelacyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 13 kwietnia 2006 roku (sygn. akt III AUa 35/06, Legalis), przedmiotem postępowania dowodowego są fakty mające istotne znaczenie dla merytorycznej oceny dochodzonego roszczenia. Jednocześnie należy podkreślić, że organ rentowy wyliczając okresy składkowe i nieskładkowego uwzględnił w przypadku odwołującej treść art. 11 ustawy emerytalnej zgodnie z którym jeżeli okresy, o których mowa w art. 6, 7 i 10, zbiegają się w czasie, przy ustalaniu prawa do świadczeń określonych w ustawie uwzględnia się okres korzystniejszy. Odwołująca w toku postępowania otrzymała również, pismo organu rentowego, z którego jednoznacznie wynika, że większość z kwestionowanych przez nią okresów została uwzględniona do okresów składkowych i nieskładkowych i tym samym wzięta pod uwagę przy ustaleniu wysokości kapitału początkowego oraz przyznanej emerytury. Do treści ww. pisma odwołująca ostatecznie się nie odniosła.

Należy również podkreślić, że w prawie ubezpieczeń społecznych nie stosuje się klauzul generalnych zasad współżycia społecznego. Przepisy prawa z zakresu ubezpieczeń społecznych są przepisami bezwzględnie obowiązującymi i przy ich stosowaniu ani organ rentowy, ani sąd nie mogą mieć na uwadze zasad współżycia społecznego; przepisy te muszą być bezwzględnie przestrzegane w stosunku do wszystkich nawet, jeśli jawią się one osobie zainteresowanej jako subiektywnie niesprawiedliwe. Inaczej mówiąc istotną cechą ubezpieczeń społecznych jest schematyzm prawa do świadczeń. Wyraża się on w bezwzględnym przestrzeganiu równości formalnej, bez możliwości korekty w przypadkach uzasadnionych okolicznościami sytuacji jednostkowej. W związku z tym w prawie ubezpieczeń społecznych nie ma klauzul generalnych, tj. zwrotów ustawowych, pozwalających na indywidualne potraktowanie każdego przypadku ze względu na np. zasady współżycia społecznego.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd nie mógł uwzględnić żadnego żądań odwołującego i z tych właśnie przyczyn, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)