Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2019 r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w K.

przeciwko B. B.

o zapłatę

powództwo oddala

SSR Marek Makowczenko

Sygn. akt I C 1460/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w K. wniósł przeciwko pozwanemu B. B. w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zapłatę kwoty 680 zł tytułem kary umownej za brak zwrotu sprzętu udostępnionego w ramach wykonania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Nakazem zapłaty z dnia 15 czerwca 2018 r. wydanym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił powództwo w całości. Postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2018 r. wobec wniesienia sprzeciwu przez pozwanego przekazano sprawę do tut. Sądu.

Pozwany B. B. wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podał, iż zwrócił sprzęt z opóźnieniem wynoszącym 49 dni. Pozwany podnosił, że zapis umowy abonenckiej o 30 dniowym terminie zwrotu dekodera został wpisany na listę klauzul niedozwolonych Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27 kwietnia 2013 r. pozwany B. B. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę abonencką o świadczenie usług telekomunikacyjnych na okres 29 miesięcy. Spółka udostępniła pozwanemu sprzęt do używania na czas obowiązywania umowy oraz zobowiązała do jego zwrotu w terminie 30 dni od rozwiązania lub wygaśnięcia umowy.

( dowód : umowa z 27.04.2013 r. – k. 50-51, protokół odbioru sprzętu – k. 52, regulamin świadczenia usług – k. 27. Faktura nr (...)JX/13/04/1 – k. 33)

Pozwany wypowiedział przedmiotową umowę w piśmie z dnia 25października 2015 r.

( dowód : pismo z 25.10.2015 r. – k. 35v-36)

Canal + (...) Spółka z o. o. z siedzibą w W. obciążyła pozwanego karą umowną za brak zwrotu sprzętu w łącznej kwocie 680 zł z terminem płatności oznaczonym na dzień 17 stycznia 2016 r.

( dowód : nota obciążeniowa nr (...) – k. 35)

W dniu 17 lutego 2016 r. pozwany zwrócił udostępniony sprzęt.

( dowód : z akt I C 112/17: potwierdzenie odbioru – k. 60)

Na mocy umowy z dnia 6 września 2016 r. (...) S.A. z siedzibą w W. sprzedał wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanego w kwocie 680 zł powodowi Raport Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu z siedzibą w K.. W piśmie z dnia 21 października 2016 r. powód bezskutecznie wezwał pozwanego do zapłaty należności.

( dowód : umowa przelewu wierzytelności – k. 18v-19, przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 17, zawiadomienie – k. 16v)

Z powództwa (...) z siedzibą w K. toczyło się przed tut. Sądem postępowanie przeciwko B. B. o zapłatę kwoty 680 zł, które zostało umorzone postanowieniem z dnia 31 lipca 2017 r. na podstawie art. 505 ³⁷§1 k.p.c. (sygn. akt I C 814/17). Powód wniósł także przeciwko pozwanemu pozew o zapłatę kwoty 36,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 680 zł (sygn. akt I C 112/17). Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2017 r. powództwo zostało oddalone.

( dowód : z akt I C 814/17: pozew – k. 2-4, postanowienie z 31.07.2017 r. – k. 14; z akt I C 112/17: pozew – k. 2-4, sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 33-36, wyrok z 04.12.2017 r. z uzasadnieniem – k. 98, 101-102)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony postępowania, które nie budziły uzasadnionych wątpliwości. Źródło zobowiązania w przedmiotowej sprawie stanowiła umowa o abonament z dnia 27 kwietnia 2013 r. podpisana własnoręcznie przez osobę upoważnioną przez pierwotnego wierzyciela oraz pozwanego wraz z regulaminem świadczenia usług. Istotna w sprawie była także wystawiona nota obciążeniowa, jak i umowa cesji wierzytelności. Wiarygodność i autentyczność przedmiotowych dokumentów nie budziła wątpliwości. Brak jest jednocześnie podstaw do zakwestionowania okoliczności z nich wynikających. Na mocy art. 230 k.p.c. Sąd uznał także za przyznany fakt zwrotu przez pozwanego sprzętu z opóźnieniem 49 dni, bowiem powód reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego nie wypowiedział się co do tej okoliczności.

Odnosząc się do żądania zasądzenia kwoty 680 zł tytułem kary umownej za brak zwrotu sprzętu Sąd na wstępie uznał w sprawie za udowodnione, iż pozwanemu został udostępniony sprzęt na czas korzystania ze świadczonych usług, co wynika wprost z protokołu odbioru sprzętu z dnia 27.04.2013 r. Sąd uznał także, iż pozwany wykazał, że zwrócił dekoder po wypowiedzeniu umowy – tj. w dniu 17.02.2016 r., co wynika z potwierdzenia odbioru przesyłki (z akt sprawy I C 112/17 – k. 60), którego powód nie zakwestionował.

Na mocy § 6 ust 9 i 11 Regulaminu świadczenia usług (k. 27) w przypadku niezwrócenia przez abonenta udostępnionego urządzenia w terminie 30 dni od daty rozwiązania lub wygaśnięcia umowy abonenckiej, abonent będzie zobowiązany do uiszczenia kary umownej w wysokości określonej w cenniku. W sprawie nie budziło wątpliwości, iż pozwany nie zwrócił sprzętu w wyznaczonym terminie. W ocenie Sądu całokształt ustalonych okoliczności faktycznych daje jednak podstawę do stwierdzenia, iż żądanie pozwu pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, uczciwości postępowania podmiotów prawa, lojalności kontraktowej, zaufania oraz fachowości. Naruszenie zasad słuszności miało miejsce ze strony pierwotnego wierzyciela przez obciążanie i żądanie od abonenta zapłaty kary umownej w wysokości 680 zł pomimo faktycznego zwrotu sprzętu oraz w sytuacji, gdy opóźnienie w zwrocie było w stosunku do czasu trwania umowy nieznaczne. Istotnym było, iż wartość używanego przez ponad dwa lata sprzętu dekodującego była niewielka, co wynika z przedłożonych przez pozwanego wydruków z serwisu (...), których treść w świetle doświadczenia życiowego nie może budzić wątpliwości. Wysokość kary umownej w stosunku do poniesionej przez wierzyciela szkody jest rażąco wygórowana. Nadto należy uznać, iż postanowienie umowne w przedmiocie obciążenia karą umowną w opisanych okolicznościach stanowi wyraz wykorzystania przez pierwotnego wierzyciela swojej silniejszej pozycji i naruszenia interesów konsumenta. Umowa wzajemna ze swej istoty winna stwarzać równorzędne warunki jej realizacji, bez oczywistych preferencji dla jednej strony umowy, zwłaszcza jeśli jest to profesjonalista. Naruszenie zasady równości stron może być uznane za sprzeczne z naturą umowy ( vide uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 6 marca 1992 r., III CZP 141/91, OSNC 1992/6/90).

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd uznał, iż zgłoszone żądanie stanowi nadużycie prawa podmiotowego i z tego względu w oparciu o art. 5 k.c. oddalił powództwo.