Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2019 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku M. C. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w J.

o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie

z dnia 4 grudnia 2017 r. sygn. akt IV U 273/15

I.  oddala apelację ,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J. na rzecz wnioskodawczyni M. C. (1) kwotę 240 zł
( słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym .

Sygn. akt III AUa 118/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 lutego 2019 r.

Decyzją z dnia 31 stycznia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. odmówił wnioskodawczyni M. C. (1) prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych , dochodzonego wnioskiem z dnia 15 stycznia 2013 r. trybie przepisów ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U .z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Powołując w podstawie prawnej decyzji art. 184 ww. ustawy w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) organ rentowy stwierdził, że wnioskodawczyni nie spełnia wszystkich koniecznych przesłanek nabycia prawa do dochodzonego świadczenia emerytalnego ponieważ nie udowodniła , wymaganych na dzień 1 stycznia 1999 r., 15 lat pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze , a jedynie 1 rok 9 miesięcy i 13 dni . Jednocześnie organ rentowy podawał , że nie uznał za pracę w warunkach szczególnych zatrudnienia wnioskodawczyni na stanowisku laboranta
w okresie od 7 marca 1979 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...) Zakładach (...) „ przy uzasadnieniu ,że laboranci nie wykonują stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie czynności zaliczanych do pracy
w szczególnych warunkach.

Wyrokiem z dnia 12 marca 2014 r. ( sygn. akt IV U 232/13) Sąd Okręgowy
w K., po rozpoznaniu odwołania M. C. (1) od ww. decyzji ZUS , oddalił odwołanie, przyjmując za pozwanym organem rentowym ,że odwołująca się nie wykazała koniecznych do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku
15 lat pracy w warunkach szczególnych. W tym bowiem względzie , dokonując oceny charakteru zatrudnienia wnioskodawczyni w (...) Zakładach (...) „ na stanowisku laboranta , sąd pierwszej instancji ,
w oparciu o opinię biegłego inż. M. M. specjalisty z zakresu bhp – uznał ,
że nie była to praca w warunkach szczególnych ponieważ w Laboratorium nie była zainstalowana instalacja doświadczalna o jakiej mowa w Dziale IV poz. 41 Wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze ( Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.) , do której to pozycji przyporządkował pracę wnioskodawczyni w kwalifikowanym w świadectwie pracy jej pracodawca . Niezależnie od tego Sąd Okręgowy – także w oparciu o ww. opinię biegłego - podkreślał , że pomimo uprawnienia wnioskodawczyni do dodatkowego
6 dniowego urlopu czy pobierania dodatku szkodliwego ,warunki pracy w laboratorium były mniej szkodliwe niż te występująca na linii technologicznej (produkcyjnej). W podstawie prawnej wyroku powołany został art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS , a także art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie ,po rozpoznaniu apelacji wnioskodawczyni M. C. (1), wyrokiem z dnia 11 grudnia 2014 r. (sygn. akt III AUa 536/14 ) uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 12 marca 2014 r. przekazując sprawę do ponownego rozpoznania temu Sądowi z pozostawieniem mu także rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego, na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. i i art. 108 § 2 k.p.c. Sąd drugiej instancji podzielił bowiem zarzut zaskarżenia niewyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności faktycznych sprawy (co stanowiło o uznaniu zaskarżonego wyroku za co najmniej przedwczesny ) , a to wobec ujawnionego w postępowaniu apelacyjnym faktu wydania w innej sprawie z odwołania laboranta (...) Zakładów (...) „ L. M. (1) ( sygn. akt IV U 1433/13) krańcowo odmiennej opinii innego biegłego sądowego z zakresu bhp inż. A. B. , co ostatecznie skutkowało potwierdzeniem przez Sąd Okręgowy Krośnie uprawnienia wyżej wymienionej do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że wobec zachodzącej rozbieżności stanowisk biegłych co do istnienia w laboratorium w którym pracowała wnioskodawczyni instalacji doświadczalnej zachodzi konieczność wyjaśnienia tej kwestii w pierwszym rzędzie przez samego pracodawcę , który wydał wnioskodawczyni kwalifikowane świadectwo pracy z takim a nie innym przyporządkowaniem jej pracy do pracy w warunkach szczególnych ,przy następczym zweryfikowaniu tego stanowiska w drodze opinii jeszcze innego biegłego.

Sąd Okręgowy w Krośnie, po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem
z dnia 4 grudnia 2017 r. (sygn. akt IV U 273/15) zmienił zaskarżoną decyzję ZUS przyznając M. C. (1) prawo do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia 26 stycznia 2013 r. , przy zasądzeniu od pozwanego organu rentowego na rzecz wnioskodawczyni kwoty
180 tytułem zwrotu kosztów procesu.
Stosując się do zaleceń Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie zawartych w uzasadnieniu ww. wyroku z dnia 11 grudnia 2014 r. III AUa 536/14 Sąd Okręgowy w Krośnie pozyskał od zakładu pracy wnioskodawczyni dodatkowe wyjaśnienia zawierające m.in. przyjmowaną przez pracodawcę definicję instalacji doświadczalnej, ze wskazaniem urządzeń na jakich pracowała odwołująca się ( miksery ,walcarki , prasy wulkanizacyjne, wanna solna ), przy stanowczej konkluzji, że M. C. (1) zajmując się badaniem mieszanek gumowych wykonywała pracę w na instalacjach doświadczalnych w przemyśle chemicznym w rozumieniu prac wymienionych w Dziale IV poz.
41 Wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) W tej sytuacji sąd pierwszej instancji zdecydował o przeprowadzeniu dowodu z opinii , powołanego do jej wydania w przedmiotowej sprawie biegłego , (który opiniował także w ww. sprawie L. M. (2) przed Sądem Apelacyjnym w Rzeszowie w sprawie o sygn. akt III AUa 79/15) - pracownika naukowego Wydziału Chemicznego, Katedry (...) Chemicznej i Procesowej Politechniki (...) dr. hab. inż. W. P. , który po dokonaniu bezpośrednich oględzin miejsca pracy wnioskodawczyni ostatecznie potwierdził prawidłowość stanowiska pracodawcy, iż praca M. C. (1) była pracą na instalacjach doświadczalnych w przemyśle chemicznym. Przyjmując pełną miarodajność tego dowodu osobowego (przy podkreśleniu fachowości opiniującego , zupełności opinii ) z jednoczesnym odrzuceniem stanowiska biegłego inż. M. M. ( jako bliżej nieuzasadnionego gdy idzie o wykluczenie istnienia
w laboratoriom instalacji doświadczalnej Sąd Okręgowy w Krośnie – opierając się na ww. opinii biegłego dr. hab. inż. W. P. stwierdził , że brak jest legalnej prawnej definicji pojęcia instalacji doświadczalnej w przemyśle chemicznym ,stąd posiłkując się terminologię naukową stosowaną w technologii chemicznej należy przyjąć , że jest to zarówno zestaw wielu powiązanych ze sobą urządzeń (aparatów ) jak i jedno pojedyncze urządzenie służące do przeprowadzenia określonego procesu badawczego w danej skali. Stąd w przypadku laboratorium w którym pracowała odwołująca się omawianą instalacja doświadczalną były wszystkie występujące tam a obsługiwane przez nią urządzenia służące do badania właściwości chemicznych i fizykochemicznych mieszanek gumowych w celu osiągnięcia jednego celu badawczego to jest uzyskania założonych w specyfikacji technicznej parametrów tych mieszanek pod kątem dalszego ich wykorzystania w produkcji. Tym samym (wbrew temu co założył biegły inż. M. M.) instalację doświadczalną w laboratorium stanowiły zarówno prasy wulkanizacyjne, wanna solna i jak i inne urządzenia służące do badań chemiczno-fizycznych jak np. wytłaczarki , które to urządzenia były o parametrach standardowych, a nie zminiaturyzowanych prowadząc do narażenia laborantów na czynniki szkodliwe dla zdrowia , co rekompensować miały :dodatek szkodliwy oraz dodatkowy 6 dniowy urlop. Jednocześnie wielkość wsadu wulkanizowanych w laboratorium mieszanek stanowi o skali doświadczalnej mieszczącej się
w przedziale wielkolaboratoryjnej, ćwierć lub półtechnicznej ( co przewiduje poz.41 pkt 1 Działu IV Wykazu zarządzenia resortowego tj. zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. – Dz. Urz. MG. 1987.4.7.) Uznając tym samym ostatecznie, że praca wnioskodawczyni w spornym okresie czasu była pracą w warunkach szczególnych – przy jej przyporządkowaniu, tak jak uczynił to pracodawca w kwalifikowanym świadectwie pracy , do Działu IV poz. 41 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) - sąd pierwszej instancji stwierdził, że odwołująca się M. C. (1) , na dzień złożenia wniosku emerytalnego , spełniła wszystkie konieczne warunki nabycia prawa do dochodzonego świadczenia .W podstawie prawnej wyroku powołany został art. 184 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, a także art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. , zaś w zakresie przyjętego rozstrzygnięcia
o kosztach procesu art. 98 § 1 k.p.c. oraz § 12 ust. 2 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz.U.
z 2013 r., poz. 490 ) .

Wyrok Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 4 grudnia 2017 r. zaskarżony został przez pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. , który w apelacji z dnia 10 stycznia 2018 r., wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania wnioskodawczyni , zarzucił zarówno naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez wybiórczą ocenę dowodów polegającą na bezzasadnym uznaniu przewagi mocy dowodowej opinii biegłego dr. hab. inż. W. P. , a w konsekwencji naruszenie prawa materialnego tj. art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przez nieuzasadnione przyjęcie, że wnioskodawczyni spełniła wszystkie warunki nabycia prawa do dochodzonego świadczenia emerytalnego . W uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego skarżący w szczególności podkreślał, że stanowisko pracy wnioskodawczyni tj. stanowisko laboranta nie jest wymienione zarówno w przepisach rozporządzeniach Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) jak też w przepisach zarządzenia resortowego tj. zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. – Dz. Urz. MG. 1987.4.7.) , a uznanie przez biegłego , że laboratorium było instalacją doświadczalną jest swoistym nadużyciem bo w tej sytuacji praca każdego laboranta musiałaby być uznana za pracę w warunkach szczególnych. Jednocześnie skarżący zarzucał , że biegły nie wskazał na jakich urządzeniach pracowała wnioskodawczyni , nie określał ich zastosowania ani też nie uzasadnił bliżej dlaczego te urządzenia w jego rozumieniu stanowią instalację doświadczalną . W końcu organ rentowy odnosząc się do tożsamej sprawy L. M. (1) zauważał, że pracowała ona w laboratorium badawczo-kontrolnym kontrolnym podczas gdy wnioskodawczyni M. C. (1) w laboratorium zwalniania mieszanek.

Wnioskodawczyni M. C. (1) w odpowiedzi na apelację z dnia
5 lutego 2018 r. wniosła o jej o oddalenie na koszt skarżącego, podkreślając prawidłowość zarówno ustaleń faktycznych jak i oceny prawnej sprawy sądu pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, rozpoznający apelację pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J. , zważył co następuje :

Apelacja jest nieuzasadniona i jako taka podlega oddaleniu .

Zaskarżony bowiem wyrok Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 4 grudnia
2017 r. jest – wbrew zarzutom zaskarżenia – w ocenie tut. Sądu ,wyrokiem trafnym , odpowiadającym prawu , opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych dokonanych w ramach swobodnej oceny dowodów , bez przekroczenia zakreślonych
w tym względzie przez art.233 § 1 k.p.c. ram. To zaś powoduje ,że ustalenia te jak
i w konsekwencji ocenę prawną sprawy sądu pierwszej instancji sąd odwoławczy uznaje za własne , co czyni zbędnym ich powielanie w uzasadnieniu przedmiotowego rozstrzygnięcia (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r.
I PKN 339/98, OSNP 1999/24/776) .

Odnosząc się więc w tej sytuacji jednie pokrótce do zarzutów zaskarżenia stwierdzić należy ,że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów nie była wybiórcza , bo przyznanie przewagi mocy dowodowej opinii biegłego dr. hab. inż. W. P. , nad opinią biegłego z zakresu bhp inż. M. M. zostało należycie uzasadnione z właściwym zaakacentowaniem nie tylko większej fachowości tego pierwszego z wymiennych biegłych w zakresie wiedzy o technologii chemicznej , koniecznej do zdefiniowania istotnego dla wyniku sporu pojęcia instalacji doświadczalnej w przemyśle chemicznym , ale także faktu dokonania przez niego przed wydaniem opinii ( czego nie uczynił biegły M.) bezpośrednich oględzin laboratorium , nadto z uwzględnieniem dodatkowych wyjaśnień i informacji pracodawcy wnioskodawczyni m.in. co do rodzaju obsługiwanych przez nią urządzeń , czym także nie dysponował drugi z opiniujących . W tej zaś sytuacji stwierdzenie przez biegłego dr. hab. inż. W. P. ,że instalacją doświadczalną były wszystkie występujące w laboratorium , a obsługiwane przez odwołującą się urządzenia służące do badania właściwości chemicznych i fizykochemicznych mieszanek gumowych w celu osiągnięcia jednego celu badawczego tj. uzyskania założonych w specyfikacji technicznej parametrów tych mieszanek pod kątem dalszego ich wykorzystania w produkcji , przy stosownej specyfikacji tych urządzeń zwartej
w odrębnej uprzedniej informacji pracodawcy , czyniło już zbędnym ich szczegółowe wymienianie w opinii, co bezzasadnie zarzuca skarżący . Z kolei tak mocno akcentowane przez skarżącego zawarte w omawianej opinii stwierdzenie biegłego ,że nie zna laboratorium zwalniania mieszanek , a jedynie laboratorium badawczo- kontrolne nie ma znaczenia dla wyniku sprawy , skoro opis wykonywanych przez wnioskodawczynię czynności jak też rodzaj urządzeń , którymi posługiwała się ona w procesie badawczym był tożsamy . Co więcej wyniki innych tego rodzaju postępowań sądowych ( o czym poniżej) wskazują ,że laboranci Zakładów (...) „ pracowali w tych samych warunkach w laboratorium zwalniania mieszanek , które następnie zmieniło jedynie nazwę na laboratorium kontrolno- badawcze. Odnosząc się zaś w tym miejscu do zawartych w uzasadnieniu apelacji twierdzeń skarżącego o braku zajmowanego przez wnioskodawczynię stanowiska laboranta w wykazie prac w warunkach szczególnych zarówno w zarządzeniu resortowym jak i wykazie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. należy zauważyć, że jest to ewidentne nieporozumienie , skoro przykładowo pod pozycją
24 czy 25 Działu XIV powołanego wykazu nie wymieniono wprost na przykład stanowiska brakarza czy ślusarza , a przecież tego rodzaj okresy zatrudnienia są uznawane przez ZUS za pracę w warunkach szczególnych. Oznacza to ,że zajmowanie stanowiska laboranta samodzielnie nie przesądza jeszcze o charakterze świadczonej pracy , która tym samym pod pewnymi warunkowymi może być kwalifikowana jako praca w warunkach szczególnych ( por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 września 2015 r. ,III AUa 1956/14, Lex nr 1856875 , w którym pracę laboranta zakwalifikowano do kontroli jakości produkcji )- w tym więc wypadku jako praca na instalacjach doświadczalnych w przemyśle chemicznym , co przewiduje Dział IV poz. 41 Wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.) .

Niezależnie od powyższych wywodów należy zauważyć , że przedmiotowa sprawa jest jedną z wielu jakie zawisły przed Sądem Apelacyjnym Rzeszowie ,
w której spór koncentrował się na ocenie charakteru zatrudnienia laboranta Zakładów (...) „ jako pracy w warunkach szczególnych przy dokonanym przez pracodawcę w kwalifikowanym w świadectwie pracy jej przyporządkowania do wymienionej w Dziale IV poz. 41 Wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. Nr 8 , poz.43 ze zm.) ,a więc jako pracy na instalacjach doświadczalnych
w przemyśle chemicznym , co uszczegółowione zostało w zarządzeniu resortowym Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. pod poz. 41 pkt 1 Działu IV Wykazu jako prace na stanowiskach bezpośredniej obsługi i nadzoru urządzeń i instalacji doświadczalnych skali wielkolaboratoryjnej, ćwierć i półtechnicznej , w produkcji doświadczalnej oraz w pracach aplikacyjnych i wdrożeniowych w procesach technologicznych przemysłu chemicznego , co oznaczało konieczność odkodowania tych pojęć przy ich następczej implikacji do prac wykonywanych przez odwołującą się . Uprzednio zaś rozpoznane przez tut. Sąd Apelacyjny sprawy tego rodzaju to sprawy z odwołania : L. M. (1)( sygn. akt III AUa 79/15) , Z. R. (sygn. akt III AUa 181/16) , K. R. ( sygn. akt III AUa 815/16) , A. R. (sygn. akt III AUa 797/16) , czy M. H. (sygn. akt III AUa 795/16 ) ,w których ostatecznie potwierdzono prawidłowość naprowadzonej wyżej kwalifikacji pracy laborantów Zakładów (...) „ jako pracy w warunkach szczególnych , przy oparciu się- podobne jak miało to miejsce
w przedmiotowej sprawie - na opinii biegłego dr. hab. inż. W. P.
( dodatkowo odnotować należy ,że stanowisko ww. biegłego co do oceny charakteru pracy laborantów (...) Zakładów (...) „ nie było odosobnione , bo w innych tego rodzaju sprawach tożsame konkluzje wyrazili także biegli z zakresu bhp. inż. B. i inż. S.) . Co istotne , w pierwszej z wyżej powołanych sprawL. M. (1) , Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 5 grudnia 2016 r. sygn. akt III UK 35/16 oddalił skargę kasacyjną ZUS , a z kolei w sprawie Z. R. postanowieniem z dnia 2 czerwca 2017 r. sygn. akt III UK 223/16 Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej organu rentowego do rozpoznania. W pozostałych zaś wyżej wskazanych sprawach organ rentowy nie wywodził już skarg kasacyjnych .Co więcej wyniki dotychczasowych postępowań sądowych w sprawach tego rodzaju wykazują, że sam pozwany organ rentowy początkowo nie miał wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji pracy laborantów (...) Zakładów (...) „ jako pracy warunkach szczególnych przyznając im emerytury bez konieczności występowania przez nich na drogę sądową, co dotyczyło m.in. K. L. , A. P., J. P. , czy A. S. . Powyższe zaś okoliczności nie mogły też pozostać zupełnie obojętne dla wyniku przedmiotowego sporu , bo jakkolwiek polski porządek prawny nie opiera się na prawie precedensowym ( common law) ale jest systemem prawa stanowionego , to jednak wydanie w sprawie wnioskodawczyni innego jak ww. sprawach wyroku pozostawałoby w sprzeczności z poczuciem sprawiedliwości społecznej , którą winien także kierować się sąd orzekający w ramach obwiązującego porządku prawnego. Należy też zauważyć ,że w ostatnim czasie Sąd Najwyższy , dokonując oceny charakteru zatrudnienia laborantów jako pracy w warunkach szczególnych (por. m.in. wyroki : z dnia 5 grudnia 2016 r. sygn. akt III UK 35/16 i 2 lipca 2015 r. sygn. akt III UK 206/14) w istotny sposób akcentuje narażenie na czynniki szkodliwe dla zdrowia tych zatrudnionych , odsyłając w tym względzie do legalnej definicji pojęcia pracy w warunkach szczególnych zawartej w art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach rentach z FUS , a w przedmiotowej sprawie -podobnie jak w wyżej wymienionych już prawomocnie zakończonych - bezsporne jest ,że laboranci (...) Zakładów (...) „ narażeni byli na tego rodzaju czynniki szkodliwe dla zdrowia i to w stopniu , który uzasadniał przyznanie im prawa do dodatkowego 6 dniowego urlopu ,czy dodatku szkodliwego.

Z tych wszystkich wyżej naprowadzonych względów należało w postępowaniu apelacyjnym potwierdzić uprawnienie M. C. (1) do dochodzonej emerytury stwierdzając , że spełniła ona wszystkie konieczne ku temu przesłanki przewidziane w art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS , co równocześnie skutkowało oddaleniem apelacji ZUS na podstawie art. 385 k.p.c. ( pkt I sentencji wyroku) . Tak przyjęty końcowy wynik sprawy uzasadniał z kolei obciążenie skarżącego organu rentowego poniesionymi przez wnioskodawczynię w postępowaniu apelacyjnym kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł , o czym orzeczono jak w pkt II sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., przy uwzględnieniu minimalnej stawki wynagrodzenia fachowego pełnomocnika odwołującej się przewidzianej w § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
( tekst jednolity Dz.U. z 2018 r.,poz.265).

ZARZĄDZENIE

1/ (...)

(...) D. P. (...) (...)

-(...) J.-(...). P. M.,

2/ (...)

3/ (...)–(...) (...) (...)