Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2016r. w Katowicach

sprawy z odwołania B. M., (B. M.), D. M. (D. M.) – wspólników (...) Spółki Cywilnej w T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

przy udziale zainteresowanego Z. S. (Z. S.)

o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne

na skutek apelacji ubezpieczonego B. M., ubezpieczonej D. M.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach

z dnia 5 czerwca 2014r. sygn. akt VIII U 3419/12

1.  zmienia częściowo zaskarżony wyrok w punkcie 1 i poprzedzającą go decyzję organu rentowego i ustala, że podstawę wymiaru składek zainteresowanego Z. S. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe stanowi kwota:

- za październik 2008r. – 1.186,65zł (jeden tysiąc sto osiemdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt pięć groszy),

- za listopad 2008r. – 1.192zł (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt dwa złote),

- za grudzień 2008r. – 606,92zł (sześćset sześć złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze),

- za kwiecień 2009r. – 1.422,50zł (jeden tysiąc czterysta dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt groszy),

- za maj 2009r. – 1.473,23zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt trzy złote dwadzieścia trzy grosze),

- za czerwiec 2009r. – 736,69zł (siedemset trzydzieści sześć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy),

a na ubezpieczenie zdrowotne:

- za październik 2008r. – 1.023,96zł (jeden tysiąc dwadzieścia trzy złote dziewięćdziesiąt sześć groszy),

- za listopad 2008r. – 1.028,58zł (jeden tysiąc dwadzieścia osiem złotych pięćdziesiąt osiem groszy),

- za grudzień 2008r. – 982,15zł (dziewięćset osiemdziesiąt dwa złote piętnaście groszy),

- za kwiecień 2009r. – 1.227,48zł (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia siedem złotych czterdzieści osiem groszy),

- za maj 2009r. – 1.271,25zł (jeden tysiąc dwieście siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia pięć groszy),

- za czerwiec 2009r. – 635,69zł (sześćset trzydzieści pięć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy);

2.  umarza postępowanie apelacyjne w pozostałej części;

3.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że odstępuje od obciążania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. kosztami postępowania I instancji ;

4.  odstępuje od obciążania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. kosztami postępowania apelacyjnego.

/-/SSO del. A.Petri /-/SSA M.Żurecki /-/SSA K.Merker

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 1956/14

UZASADNIENIE

D. M. i B. M. - wspólnicy (...) spółki cywilnej
w T. wnieśli odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 27 września 2012r., którą ustalono podstawy wymiaru składek
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, chorobowe, wypadkowe i ubezpieczenie zdrowotne zainteresowanego Z. S. za okres od października do grudnia 2008r. i od kwietnia do czerwca 2009r. w wysokości przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009r., nr 205, poz. 1585 z późn. zm.).

Odwołujący domagali się uchylenia zaskarżonej decyzji w całości i rozstrzygnięcia
co do istoty sprawy oraz zasądzenia od organu rentowego na ich rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zarzucili organowi rentowemu:

- naruszenie prawa materialnego - § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Pracy
i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, poprzez jego niezastosowanie i błędnie przyjęcie jako podstawy ustaleń przepisu § 2 ust. 1 pkt 16 tego rozporządzenia, która ich zdaniem nie odpowiada stanowi faktycznemu
w niniejszej sprawie;

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż zainteresowany był oddelegowany przez nich do pracy w Norwegii, gdy tymczasem przebywał on tam
na podstawie polecenia wyjazdu służbowego (delegacji);

- naruszenie zasady prawdy obiektywnej przez zaniechanie działań zmierzających
do wszechstronnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w szczególności, poprzez pominięcie dowodów na okoliczność przebywania zainteresowanego w Norwegii
na podstawie polecenia wyjazdu służbowego;

- obrazę zasady praworządności, zgodnie z którą organ administracji publicznej działa na podstawie przepisów prawa i stoi na straży praworządności, gdy tymczasem organ rentowy bezpodstawnie przyjął, że zainteresowany został delegowany do pracy
w Norwegii i w związku z tym, do podstawy wymiaru jego składek na ubezpieczenia należy zaliczyć koszty zakwaterowania.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Podniósł, że skoro odwołujący
nie wykazali świadczenia przez zainteresowanego pracy w Polsce i faktycznym miejscem jego pracy była tylko Norwegia, to doszło do jego oddelegowania. Nie wiązało się ono bowiem z podróżowaniem, a było jedynie czasową zmianą miejsca pracy. Nie sposób więc przyjąć, że odbywał on podróż służbową. Oznacza to, iż przy ustalaniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne nie sposób wyłączać należności uzyskiwanych przez niego z tytułu podróży służbowej, skoro do niej nie dochodziło.

Zainteresowany Z. S. nie zajął żadnego stanowiska w sprawie. Potwierdził jedynie prawdziwość twierdzeń organu rentowego, iż świadczył pracę na rzecz odwołujących jedynie na terenie Norwegii.

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2014r. Sąd Okręgowy w Gliwicach oddalił odwołanie i zasądził od odwołujących na rzecz organu rentowego kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd I instancji ustalił, że w dniu 15 września 2008r. odwołujący zawarli
z zainteresowanym umowę o pracę na czas określony od 15 września 2008r. do 31 grudnia 2009r., zatrudniając go na stanowisku pracownika budowlanego prac wykończeniowych,
za wynagrodzeniem 1.126 zł brutto. W umowie tej określono, iż miejscem jego pracy miały być T., z możliwością oddelegowania go do Norwegii. W okresach objętych decyzją zainteresowany pracował w każdym miesiącu na terenie Polski i Norwegii. Wysokość jego wynagrodzenia z tytułu delegacji znacznie przekraczała kwotę wynagrodzenia za pracę w Polsce. Z przesłuchania zainteresowanego wynika, że obowiązki pracownicze na rzecz odwołujących realizował on jedynie w Norwegii, a w Polsce nie. Okoliczności podniesione
w odwołaniu potwierdziła natomiast świadek G. O.. Sąd I instancji pominął dowód z przesłuchania odwołującego, który mimo prawidłowego wezwania, nie stawił się
na termin rozprawy.

Jako okoliczność bezsporną Sąd Okręgowy przyjął, że zainteresowany pracował
w Norwegii i nie ponosił kosztów związanych z zakwaterowaniem, które zasadniczo regulował pracodawca. Czasami kwatery były udostępnianie nieodpłatnie np. gdy pracownicy remontowali dom, w którym mogli mieszkać w czasie remontu.

Sąd I instancji nie dał w pełni wiary dokumentom sporządzonym przez odwołujących, a dotyczących pracy zainteresowanego w Polsce. Z akt kontroli ZUS wynika, że brak potwierdzeń kosztów przejazdów, kosztów paliwa i biletów promowych. Świadczyć to może o tym, że pracownicy przebywali na terenie Norwegii dłużej, niż wynika to z zestawienia przepracowanych tam dni. Ponadto, rachunki za wykonane prace na terenie Polski są niskie
i niemożliwym jest, aby za wyszczególnione tam kwoty prace wykonywało kilku,
czy kilkunastu pracowników, bowiem koszty związane z ich zatrudnieniem byłyby wyższe
od zapłaty za wykonane zlecenie. Ponadto, istnieją rozbieżności pomiędzy wskazanymi okresami pracy w Norwegii, a rozliczeniem delegacji. Zdaniem Sądu Okręgowego, zasadniczym celem zawieranych umów o pracę była praca w Norwegii, bo wynagrodzenie
za czynności tam wykonane stanowiło zasadniczą część miesięcznych wypłat.

Sąd I instancji uznał odwołanie za nieuzasadnione. Wskazał, iż spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy od kosztów zakwaterowania zainteresowanego, zatrudnionego w Norwegii, odwołujący winni byli odprowadzić składki
na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, co wymagało ustalenia, czy on świadczył tam pracę w ramach oddelegowania, czy też podróży służbowej.

Powołując się na przepis art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009r. nr 205, poz. 1585 z późn. zm.)
w związku z art. 4 pkt 9 tej ustawy i § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej
z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106 z późn. zm.),
Sąd Okręgowy wskazał, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2010r., nr 51, poz. 307 z późn. zm.), tj. wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadniczego, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika oraz wartość innych nieodpłatnych świadczeń
lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W ocenie Sądu I instancji, powoływany przez odwołujących przepis § 2 pkt 15 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne
nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Zgodnie z jego brzmieniem, z podstawy wymiaru składek wyłączone są diety i inne należności z tytułu podróży służbowej pracownika
do wysokości określonej w przepisach o należnościach pracowników sfery budżetowej
z tytułu odbywania podróży służbowej. Podróżą służbową jest przy tym wykonywanie zadania określonego przez pracodawcę poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika, w terminie i miejscu określonym w poleceniu wyjazdu służbowego. Tymczasem zainteresowany nie odbywał podróży służbowej, lecz pracował
w Norwegii w ramach oddelegowania - takie było jego główne miejsce pracy.

Sąd Okręgowy uznał, iż skoro pracownicy zatrudnieni przez odwołujących,
w tym także zainteresowany, korzystali z mieszkań, za które odpłatność ponosił pracodawca, to winien on był również odprowadzić składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne
od poniesionych kosztów - proporcjonalnie do ilości pracowników i okresu ich przebywania za granicą. Z tego tytułu powstaje bowiem podlegający oskładkowaniu przychód ze stosunku pracy.

Sąd I instancji podzielił przy tym stanowisko Sądu Apelacyjnego w Katowicach zaprezentowane w wyrokach z dnia 2 grudnia 2010r., III AUa 716/10 i z 12 marca 2013r.,
III AUa 760/12, gdzie wyjaśniono, że podstawa wymiaru składek naliczanych przez płatnika powinna uwzględniać wysokość świadczeń w naturze w postaci kosztów zakwaterowania pracowników za granicą. Wartość pieniężna tego świadczenia w naturze stanowi bowiem przychód pracownika ze stosunku pracy, jaki należy uwzględnić w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. W tym zakresie Sąd Apelacyjny powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z 12 września 2012r., II UK 45/12, zgodnie z którym odliczenia
od podstawy wymiaru składek diet i innych należności z tytułu podróży służbowych,
o których mowa w § 2 pkt 15 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106 z późn. zm.) dotyczą wyłącznie należności uzyskiwanych z tych właśnie tytułów przez pracowników faktycznie przebywających w podróży służbowej. Świadczenie pracodawcy, choćby nazwane dietą z tytułu podróży służbowej, wypłacone pracownikowi nieodbywającemu takiej podróży (jak w niniejszej sprawie zainteresowanemu zatrudnionemu za granicą), nie jest tą należnością, o której mowa w § 2 pkt 15 rozporządzenia, lecz przychodem stanowiącym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia
12 grudnia 2012r., III AUa 710/12.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd I instancji oddalił odwołanie uznając, że koszt zakwaterowania zainteresowanego za granicą poniesiony
przez odwołujących jest świadczeniem rzeczowym, stanowiącym jego przychód, podlegający oskładkowaniu.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.
i § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat
za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013r., poz. 490 z późn. zm.).

Apelację od tego wyroku wnieśli odwołujący.

Apelujący domagali się jego zmiany w całości i orzeczenia o zmianie zaskarżonej decyzji, poprzez stwierdzenie, iż do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia zainteresowanego w okresie objętym zaskarżoną decyzją nie wchodzi wartość kosztów zakwaterowania w związku z podróżami służbowymi do Norwegii, ewentualnie domagali się zmiany zaskarżonego wyroku w części zasądzającej od nich na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł na podstawie art. 102 k.p.c. W przypadku uwzględnienia apelacji - domagali się zasądzenia od organu rentowego na ich rzecz kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, a w razie oddalenia apelacji - nieobciążania
ich kosztami zastępstwa procesowego, w oparciu o art. 102 k.p.c. Apelujący wnieśli ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego. Apelujący zarzucili Sądowi I instancji:

1.  niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, to jest, czy zainteresowany przebywał i pracował w Norwegii na podstawie poleceń służbowych (delegacji służbowych), czy też był tam oddelegowany po wcześniejszym dokonaniu zmian umowy o pracę, co ma bezpośredni wpływ na ustalenie wysokości podstawy wymiaru jego składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że:

- zainteresowany otrzymywał wynagrodzenie z tytułu delegacji znacznie przekraczające wynagrodzenie za pracę w Polsce, gdy tymczasem osiągał on stałe wynagrodzenie miesięczne, niezależne od tego, czy pracował w kraju, czy też za granicą, a z tytułu podróży służbowych - otrzymywał jedynie diety;

- istnieją rozbieżności pomiędzy rozliczeniem delegacji zainteresowanego, a okresem jego pracy w Norwegii, gdy tymczasem czas jego pracy w podróży służbowej jest tożsamy z okresem ujętym w poleceniach podróży służbowej i w rozliczeniu delegacji;

- rachunki za prace wykonywane na terenie Polski są zbyt niskie, co uniemożliwia wypłatę wynagrodzeń dla zainteresowanego, gdy tymczasem z dołączonego do akt materiału dowodowego w postaci zestawienia przychodów osiąganych przez odwołujących w kraju i za granicą wynika, iż przychód z działalności w kraju
w okresie objętym kontrolą ZUS wynosił około 40 % całości przychodu;

3.  naruszenie prawa materialnego, to jest:

- § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie
i przyjęcie jako podstawy rozstrzygnięcia w sytuacji niewyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, pozwalających na właściwą subsumpcję;

- § 2 ust. 1 pkt 15 cytowanego wyżej rozporządzenia, poprzez jego błędną wykładnię
i przyjęcie, że koszty zakwaterowania pracownika w czasie odbywania podróży służbowej poniesione przez pracodawcę nie stanowią innej należności z tytułu podróży służbowej;

4.  naruszenie prawa procesowego, to jest art. 233 § 1 k.p.c., poprzez uchybienie
przez Sąd Okręgowy zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przy dokonywaniu oceny dowodów zgromadzonych w sprawie.

Zdaniem apelujących, Sąd Okręgowy przyjmując błędnie, że zainteresowany
nie odbywał podróży służbowych, lecz pracował w Norwegii, gdyż takie było jego miejsce pracy, nie podał żadnych motywów takiej konstatacji. Zamiast tego, skupił się
na rozstrzygnięciu, czy ponoszone przez nich koszty zakwaterowania zainteresowanego należy wliczyć do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Według apelujących, takie rozumowanie Sądu I instancji jest błędne, gdyż organ rentowy
w zaskarżonej decyzji podwyższył podstawę wymiaru składek zainteresowanego nie tylko
o wartość poniesionych przez odwołujących kosztów jego zakwaterowania w Norwegii,
ale również o kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy otrzymywanym wynagrodzeniem,
a przeciętnym wynagrodzeniem (publikowanym przez GUS), co wynikało z przyjęcia,
iż zainteresowany był oddelegowany do pracy w Norwegii. Dlatego też decydujące
w niniejszej sprawie jest prawidłowe ustalenie, czy zgodnie rzeczywistością, zainteresowany przebywał w podróży służbowej, czy był tam oddelegowany, czego nie potwierdzają
żadne dowody. Niewątpliwie strony nie zmieniały miejsca świadczenia pracy zainteresowanego ani wyraźnie, ani też w sposób dorozumiany, a według umowy o pracę, były nim T..

Według oceny apelujących, zainteresowany przebywał w podróży służbowej
i powinien on otrzymywać związane z tym świadczenia. Zastosowanie przy ustaleniu wysokości podstawy wymiaru składek winien więc mieć przepis § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe. Podstawę tę winno stanowić wyłącznie stałe wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę, niezależne od miejsca jej świadczenia, a wyłączone z niej są diety i inne należności związane z podróżą służbową.

Apelujący dostrzegli brak regulacji dotyczących czasu trwania podróży służbowej. Takie podróże odbywane przez zainteresowanego miały charakter incydentalny, co wynika
ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przebywał on w nich sporadycznie, nieregularnie, a w pozostałym czasie miał pracować w kraju na prowadzonych przez nich budowach i w magazynie stali w T.. Na jego życzenie pracodawca udzielał mu jednak urlopu bezpłatnego lub też pozostawiał bez pracy, za zapłatą tzw. postojowego,
w przypadku braku zleceń. Apelujący podnieśli, że sama podróż do różnych miejsc pracy
na terenie Norwegii trwa około 30 godzin w jedną stronę. Biorąc więc pod uwagę czas efektywnego wykonywania zadania w podróży służbowej w stosunku do czasu pracy
w pozostałym wymiarze, uznać należy, iż jego podróże służbowe miały charakter incydentalny.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 4 sierpnia 2016r. apelujący cofnęli apelację w części odnoszącej się do ustalenia podstawy wymiaru składek także od przychodu zainteresowanego w postaci kosztów jego zakwaterowania za granicą w okresie objętym zaskarżoną decyzją
(k. 247). Wiązało się to z zaakceptowaniem przez nich sporządzonego przez organ rentowy hipotetycznego wyliczenia podstawy wymiaru tych składek z uwzględnieniem tych kosztów (k. 226-227).

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie, choć z całkiem odmiennych przyczyn,
niż w niej wskazane.

Na wstępie zauważyć należy, iż wbrew zarzutom apelującego, Sąd Okręgowy przeprowadził staranne postępowanie dowodowe, choć w oparciu o nie poczynił zawierające wzajemne sprzeczności ustalenia faktyczne, by ostatecznie wywieść wnioski w pełni usprawiedliwione wynikiem tego postępowania, które jednak nie mogą się ostać wyłącznie
z uwagi na podważenie konstytucyjności przepisów, jakie legły u ich podstaw.

Analizę prawną zasadności apelacji rozpocząć należy od przytoczenia treści art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(tekst jednolity: Dz. U. z 2015r., poz. 121 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą systemową, zgodnie z którą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych będących pracownikami stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 ustawy, co oznacza przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Z kolei z mocy art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015r., poz. 581 z późn. zm.), do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, przy czym, nie stosuje się wyłączeń wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz nie stosuje się ograniczenia,
o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy systemowej, zaś podstawę wymiaru składki
na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe, finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego, zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych.

Z mocy art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz. 361, z późn. zm.), za przychody ze stosunku pracy uznaje się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń
w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat
i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop
i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona,
a ponadto, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Podobnie, stosownie do § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106 z późn. zm.), wydanego
na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 21 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów
o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy
z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Wyjątki od tej zasady statuuje § 2 ust. 1 tego rozporządzenia. Wśród nich została zawarta regulacja przewidziana w pkr 15, z której wynika, iż z podstawy wymiaru składek zostały wyłączone diety i inne należności z tytułu podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu
w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej
na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem pkt 17.

Natomiast wedle § 2 ust. l pkt 16 rozporządzenia, z podstawy wymiaru składek wyłączona jest część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, z wyłączeniem osób wymienionych w art. 18 ust. 12 ustawy - w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju,
za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej
lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód tych osób, stanowiący podstawę wymiaru składek, nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia,
o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy.

Spór w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia, czy rację mają apelujący,
iż przy ustalaniu podstawy wymiaru składek zainteresowanego zastosowanie ma przepis
§ 2 ust. 1 pkt 15 powołanego rozporządzenia, czy też wskazywany przez organ rentowy przepis § 2 ust. 1 pkt 16 owej regulacji. Do jego rozstrzygnięcia konieczne jest dokonanie interpretacji pojęcia podróży służbowej w oparciu o przepis art. 77 ⁵ § 1 k.p. Przewiduje on,
że podróżą taką jest wykonanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Podróżą służbową w rozumieniu powołanej regulacji jest zatem jedynie „wykonanie zadania służbowego”, które z istoty rzeczy musi być krótkotrwałe i incydentalne.
Stałe, regularne wykonywanie obowiązków służbowych w określonym przez pracodawcę miejscu pracy nie będzie stanowiło podróży służbowej, lecz co najwyżej oddelegowanie, jeśli będzie różniło się od miejsca wskazanego w umowie o pracę. Takie stanowisko wynika
z jednolitych poglądów orzecznictwa, które tutejszy Sąd w pełni podziela. I tak m.in.
w uchwale z 9 grudnia 2011r., II PZP 3/11 (OSNP 2012, Nr 15-16, poz. 186) Sąd Najwyższy wskazał, że każdorazowo stałym miejscem pracy pracownika przedsiębiorstwa budowlanego, realizującego inwestycje w różnych miejscowościach, w rozumieniu art. 77 ³ § l k.p.,
jest to miejsce spośród określonych w umowie o pracę, w którym pracownik przez dłuższy czas, systematycznie świadczy pracę.

Polecenia wykonania incydentalnego zadania służbowego poza miejscem świadczenia pracy nie sposób przy tym utożsamiać ze zgodnymi ustaleniami stron w przedmiocie stałego oddelegowania pracownika poza stałe miejsce pracy. Potwierdzają to rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego zawarte w wyrokach z dnia 20 lutego 2007r., II PK 165/06 (OSNP 2008 Nr 7-8, poz. 97), z 4 marca 2009r., II PK 210/08 (OSNP 2010 Nr 19-20, poz. 233) i z 8 listopada 2012r., II UK 87/12 (LEX nr 1341675), zgodnie z którymi o podróży służbowej można mówić jedynie w przypadku delegowania narzuconego pracownikowi w drodze polecenia zobowiązującego go do odbycia takiej podróży. Zawarte przez strony umowy o pracę porozumienie, co do wykonywania przez pracownika określonej pracy w ramach delegowania przez pracodawcę, prowadzi do okresowej zmiany ustalonego w tej umowie rodzaju pracy oraz miejsca jej wykonywania. W takim przypadku, podjęcie się przez pracownika podróży połączonej z wykonywaniem określonej pracy na podstawie zawartego z pracodawcą porozumienia, nie jest podróżą służbową w rozumieniu art. 77 ⁵ § 1 k.p.

Odnosząc te rozważania do okoliczności niniejszej sprawy, wskazać należy,
iż prawidłowa jest ostateczna konstatacja Sądu I instancji, że zainteresowany był na stałe oddelegowany do pracy w Norwegii, tak, jak twierdził organ rentowy, a nie - jak uznawali apelujący - pracował w Polsce i jedynie odbywał podróże służbowe do Norwegii. Jakkolwiek wniosek ten jest w pełni uzasadniony, to nie sposób nie dostrzec, iż w motywach rozstrzygnięcia organ orzekający wskazywał niekonsekwentnie, iż w każdym miesiącu zainteresowany pracował w Polsce i na terenie Norwegii, a w dalszej części uzasadnienia przyjmował, że wykonywał obowiązki jedynie w Norwegii, a w Polsce - nie. Najbardziej wiarygodne są przy tym twierdzenia samego zainteresowanego, który zdawał się nie być uwikłany w spór sądowy i nie zajmował żadnego stanowiska w sprawie. Zarówno, odpowiadając na pytanie Sądu w piśmie procesowym z dnia 28 czerwca 2013r. (k. 65),
jak i podczas przesłuchania (k. 89 i 141), wskazał on jednoznacznie, że wykonywał obowiązki pracownicze dla odwołujących wyłącznie w Norwegii, a mieszkając w K., nigdy nie był w T., gdzie teoretycznie zgodnie z umową o pracę, miał
ją świadczyć. Podkreślić przy tym wypada, iż przesłuchanie zainteresowanego stanowi jedyny dowód wskazujący na faktyczne miejsce jego pracy. Zeznania świadka G. O.
(k. 67-68), na które powołują się apelujący, zatrudnionej u nich na stanowisku specjalisty
do spraw kadr i płac w spornym okresie, mają charakter ogólnikowy i nie odnoszą się konkretnie do zainteresowanego. Wynika z nich jedynie, iż „po powrocie z pracy w Norwegii pracownicy wykonywali pracę w Polsce lub korzystali z urlopów wypoczynkowych
bądź bezpłatnych, a czasem otrzymywali wynagrodzenie postojowe”. Twierdzenia te
są przy tym zgodne ze stanowiskiem apelujących, zawartym w apelacji, gdzie wskazywali oni, iż poza pracą w Norwegii zainteresowany „miał pracować w kraju na budowach prowadzonych przez odwołujących i w magazynie stali w T.. Jednakże
na jego życzenie pracodawca udzielał mu urlopu bezpłatnego lub też pozostawiał bez pracy
za zapłatą tzw. postojowego w przypadku braku zleceń.” Mimo konsekwentnego stanowiska apelujących co do odbywania przez zainteresowanego w spornym okresie podróży służbowych, sami oni nie twierdzą, a tym bardziej nie wykazują tego nawet na podstawie zeznań powyższego zawnioskowanego przez nich świadka, że pracował on kiedykolwiek poza Norwegią. W świetle powyższych dowodów i twierdzeń, nie sposób przyjąć, że było inaczej i że do Norwegii zainteresowany odbywał jedynie podróże służbowe. Niezależnie
od treści pisemnej umowy o pracę, w której jako miejsce pracy wskazano T.
i zaznaczono możliwość delegowania do Norwegii, strony ustnie wyraźnie ograniczyły stałe miejsce jego pracy wyłącznie do Norwegii. Wyjazdy tam nie miały zatem charakteru incydentalnego, lecz stały. Pomimo wskazanych na wstępie niedociągnięć w ustaleniu stanu faktycznego, Sąd I instancji doszedł ostatecznie do trafnej konkluzji o tym, że pobyt zainteresowanego w Norwegii nie stanowił podróży służbowej.

Przyjęcie takiego wniosku pozwala do odniesienia się do zakreślonego na wstępie przedmiotu sporu i wyeliminowania możliwości przychylenia się do stanowiska apelujących, zgodnie z którym, przy ustalaniu podstawy wymiaru składek zainteresowanego zastosowanie ma przepis § 2 ust. 1 pkt 15 powołanego rozporządzenia. Jak wskazano powyżej, przewiduje on bowiem wyłączenie z podstawy wymiaru składek diet i innych należności uzyskiwanych przez pracownika z tytułu podróży służbowej. Brak takiej podróży, w przypadku zainteresowanego, wyklucza ewentualność powołania się na tę regulację.

W tej sytuacji, nie budzi wątpliwości konieczność zastosowania w odniesieniu
do przychodów zainteresowanego przepisu § 2 ust. 1 pkt 16 cytowanego rozporządzenia,
co też uczynił organ rentowy w zaskarżonej decyzji. Rzecz jednak w tym, iż Trybunał Konstytucyjny podważył konstytucyjność owej regulacji w wyroku z dnia 28 października 2015r. (SK 9/14, OTK-A 2015/9/153, Dz. U. z 2015r., poz. 1808). Wskazano w nim
na niezgodność § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia
18 grudnia 1998r. oraz art. 64 ust. 1 i 3 w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106, z 1999r. nr 49, poz. 488 i nr 75, poz. 847, z 2001r. nr 95, poz. 1043 i nr 138, poz. 1558, z 2004r. nr 14, poz. 124, nr 183, poz. 1888 i nr 243, poz. 2434, z 2010r. nr 31, poz. 167 i nr 127, poz. 860 oraz z 2014r. poz. 1967) z art. 92 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w jakim dotyczy pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, uzyskujących przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym
od osób fizycznych niższe, niż przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015r. poz. 121, 1037, 1240, 1269 i 1506). Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że przepis uznany za niezgodny z Konstytucją we wskazanym wyżej zakresie traci moc obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku
w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Skoro zatem wyrok ten został ogłoszony
w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 5 listopada 2015r., przeto do utraty jego mocy obowiązującej dojdzie 5 listopada 2016r.

Tym samym, do wydania zaskarżonej decyzji przez organ rentowy w dniu 27 września 2012r., a następnie do wydania zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji dnia 5 czerwca 2014r. doszło na podstawie przepisów, jakie wyrokiem z dnia 28 października 2015r. Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgodne z Konstytucją. Uzasadniało to zniweczenie skutków zaskarżonych rozstrzygnięć, z uwagi na wydanie ich bez należytego umocowania prawnego. Wniosku tego nie zmienia fakt, iż powołany wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie wszedł jeszcze w życie, co nastąpi dopiero 5 listopada 2016r. Jak wynika bowiem
z jednolitych poglądów doktryny i orzecznictwa, odroczenie wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, o jakim mowa w art. 190 ust. 3 Konstytucji RP, stwierdzającego sprzeczność przepisu prawa z Konstytucją, nie stanowi przeszkody do uznania przez sąd,
że przepis ten był sprzeczny z Konstytucją od jego uchwalenia. Takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy m.in. w wyrokach z dnia 7 maja 2009r., III UK 96/08 (LEX nr 1001327) i z dnia 23 stycznia 2007r., III PK 96/06 (OSNP 2008 nr 5-6, poz. 61), a tutejszy Sąd w pełni je podziela. W konsekwencji należy przyjąć, że stan prawny w zakresie ustalania zasad podstawy wymiaru składek pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców zmienił się z dniem ogłoszenia wyroku TK, tj. z dniem 5 listopada 2015r. w ten między innymi sposób, że z dniem tym ustało domniemanie konstytucyjności przepisów zakwestionowanych nim przez Trybunał Konstytucyjny, a w rezultacie sądy orzekające winny obecnie przywrócić stan zgodny z Konstytucją. Winny przy tym przy rozpoznaniu sprawy stosować zgodną z Konstytucją wykładnię zakwestionowanych przez Trybunał Konstytucyjny przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia
18 grudnia 1998r., stosując je wprost w niezakwestionowanym brzmieniu.

Podkreślić bowiem należy, iż stwierdzenie niekonstytucyjności dotyczy zawsze sytuacji normatywnej, która istnieje przed wydaniem wyroku TK - sprzeczność ustawy,
czy też rozporządzenia z Konstytucją jest bowiem kategorią obiektywną i niezależną od tego, czy została już ona stwierdzona, czy też jeszcze to nie nastąpiło. Wyrok TK w konsekwencji zawsze ustala stan obiektywnie istniejący i chociaż dopiero od tego momentu (jego wejścia
w życie) pojawią się konsekwencje tego stanu, to jednak oddziaływują one z natury rzeczy
na stany prawne wcześniej ukształtowane, bo nastąpiły one w momencie, gdy niezgodność już istniała.

Ponadto retroaktywność wyroków Trybunału Konstytucyjnego jest zakładana przez samą Konstytucję w art. 190 ust. 4, który przewiduje możliwość uchylenia ostatecznych orzeczeń i decyzji opartych na przepisie niezgodnym z Konstytucją. Regulacja ta nie może być traktowana jako przejaw wyjątku od zasady, ponieważ jej celem jest wyraźne potwierdzenie przez ustawodawcę, że nawet prawomocne rozstrzygnięcia sądowe powinny podlegać weryfikacji w wyniku uznania przepisu za niezgodny z Konstytucją. Tym samym, Sąd powinien uwzględniać istniejący stan niekonstytucyjności w toczących się postępowaniach, pomijając zastosowanie przepisu, który utracił moc obowiązującą w wyniku orzeczenia TK.

Zauważyć przy tym wypada, iż sama konstrukcja pytania prawnego, przewidziana
w art. 193 Konstytucji zakłada, że dla oceny stanu prawnego sprzed wejścia w życie wyroku TK powinien mieć zastosowanie nowy stan prawny ukształtowany w wyniku orzeczenia TK (sąd kieruje bowiem pytanie po to, aby odmówić zastosowania przepisu niekonstytucyjnego dla oceny zdarzeń wcześniejszych, które istniały w momencie wszczęcia postępowania sądowego). Takie stanowisko zakłada zaś retroaktywność orzeczenia TK. Jeśli zaś odmowa zastosowania przepisu niezgodnego z Konstytucją następuje w ramach postępowania,
w którym postawione zostało pytanie prawne, to identycznie powinien postąpić każdy inny sąd rozpoznający podobną sprawę, w której pojawia się problem stosowania przepisu niezgodnego z Konstytucją w odniesieniu do stanów prawnych istniejących przed wejściem
w życie orzeczenia TK. Zatem, przepis niekonstytucyjny nie może być już stosowany przez sądy w żadnym postępowaniu dla oceny stanów zaistniałych przed utratą przezeń mocy obowiązującej. Oznacza to, iż także w niniejszej sprawie, po zakwestionowaniu
przez Trybunał Konstytucyjny w oznaczonym zakresie regulacji stanowiącej podstawę prawną zaskarżonego wyroku, obecnie wykluczone jest wydanie rozstrzygnięcia w oparciu
o ów niekonstytucyjny przepis.

Tym samym, w toku postępowania apelacyjnego konieczne jest przyjęcie brzmienia
§ 2 ust. 1 pkt 16 cytowanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w brzmieniu, którego konstytucyjność nie została podważona wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 października 2015r. Innymi słowy uznać należy, iż przy obliczaniu podstawy wymiaru składek zainteresowanego, będącego pracownikiem odwołujących, nie można podwyższać jego miesięcznego przychodu do kwoty miesięcznego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy systemowej, co uczynił organ rentowy w zaskarżonej decyzji, a następnie zaaprobował Sąd I instancji.

Bez owego podwyższenia przychodu zainteresowanego w okresie objętym zaskarżoną decyzją podstawę wymiaru składek stanowić będzie wynagrodzenie za pracę, wynagrodzenie chorobowe i urlopowe oraz koszty zakwaterowania. Wartość tych składników jego przychodu pozostawała poza sporem. W toku postępowania apelacyjnego organ rentowy sporządził ostatecznie prawidłowe wyliczenie podstawy wymiaru składek zainteresowanego w oparciu
o te elementy (k. 206-208 i 236), a apelujący je zaaprobowali (k. 226-227). Stąd, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe zainteresowanego winny stanowić kwoty: za październik 2008r.- 1.186.65 zł, za listopad 2008r. - 1.192 zł, za grudzień 2008r. - 606, 92 zł, za kwiecień 2009r. - 1.422, 50 zł,
za maj 2009r. - 1.473,23 zł i za czerwiec 2009r. - 736,69zł, a na ubezpieczenie zdrowotne:
za październik 2008r. - 1.023,96 zł, za listopad 2008r. - 1.028,58 zł, za grudzień 2008r. - 982,15 zł, za kwiecień 2009r. - 1.227,48 zł, za maj 2009r. - 1.271,25 zł i za czerwiec 2009r. - 635,69zł.

Mając powyższe na względzie, w punkcie 1 wyroku, z mocy art. 386 § 1 k.p.c.
Sąd Apelacyjny zmienił częściowo zaskarżony wyrok w punkcie 1 i orzekł, jak w sentencji ustalając podstawę wymiaru składek zainteresowanego w kwotach bezspornie przyjętych przez strony.

W punkcie 2 wyroku, z mocy art. 391 § 2 zd. 1 k.p.c., Sąd Apelacyjny umorzył postępowanie apelacyjne w pozostałej części w związku z cofnięciem apelacji w zakresie ustalenia podstawy wymiaru składek zainteresowanego od jego przychodu w postaci kosztów zakwaterowania za granicą w okresie objętym zaskarżoną decyzją (k. 247). Wiązało się
to z akceptacją przez apelujących sporządzonego przez organ rentowy hipotetycznego wyliczenia podstawy wymiaru tych składek z uwzględnieniem tych kosztów (k. 226-227).

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalność cofnięcia apelacji określa treść art. 469 k.p.c. wraz z odpowiednio stosowanym art. 203 § 4 k.p.c. w związku
z art. 391 § 1 k.p.c. (tak: postanowienia Sądu Najwyższego z 24 marca 2011r., I UK 385/10, LEX nr 811836 oraz z 4 lutego 2011r., I UK 366/10, LEX nr 794784). Stosownie do treści art. 469 k.p.c., sąd uznaje za niedopuszczalne cofnięcie środka odwoławczego wtedy,
gdy czynność taka naruszałaby słuszny interes ubezpieczonego. Z art. 203 § 4 k.p.c.
w związku z art. 391 § 1 k.p.c. wynika natomiast, że sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Częściowe cofnięcie apelacji jest zgodne
z interesem zainteresowanego, z uwagi na to, że wiąże się ze zwiększeniem podstawy wymiaru jego składek. Nie jest to zatem czynność sprzeczna z prawem, ani zasadami współżycia społecznego, ani też nie zmierza do obejścia prawa. Prowadzi bowiem
do uprawomocnienia się w tym zakresie wyroku i poprzedzającej go decyzji korzystnej
dla zainteresowanego.

W punkcie 3 wyroku Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 2
w ten sposób, że odstąpił od obciążania organu rentowego kosztami postępowania
w I instancji. O ostatecznej wygranej odwołujących w części, w jakiej podtrzymali apelację, zadecydowała bowiem wyłącznie treść powołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 28 października 2015r., a w żadnym wypadku nie trafność ich argumentacji. Taka sytuacja ma charakter wyjątkowy i rodzi konieczność zastosowania art. 102 k.p.c., który przewiduje, iż w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Nie budzi wątpliwości fakt, iż w niniejszym przypadku w pełni uzasadnione jest zastosowanie zasady słuszności, stanowiącej odstępstwo od zasady odpowiedzialności za wynik procesu.

Te same względy zadecydowały o rozstrzygnięciu Sądu odwoławczego w pkt 4 wyroku, w którym odstąpiono od obciążania organu rentowego kosztami postępowania apelacyjnego.

/-/SSO del. A.Petri /-/SSA M.Żurecki /-/SSA K.Merker

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR