Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2019 r. w Lublinie

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty

na skutek apelacji J. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 18 września 2018 r. sygn. akt VIII U 1264/17

oddala apelację.

Jacek Chaciński Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Małgorzata Rokicka-Radoniewicz

Sygn. akt III AUa 926/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 września 2018 r. Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie J. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. z dnia 24 kwietnia 2017 r. odmawiającej wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

J. S. urodził się dnia (...) . Ma wykształcenie zawodowe w zawodzie tokarz, pracował jako murarz, tynkarz, malarz. W okresie od dnia 19 grudnia 1994 roku do dnia 31 marca 2017 roku był uprawniony do świadczenia rentowego z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Podstawą stwierdzonej niezdolności do pracy był stan układu krążenia.

W dniu 17 lutego 2017 roku wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Lekarz Orzecznik, po stwierdzeniu u wnioskodawcy stanu po leczeniu operacyjnym wrodzonej wady serca pod postacią przetrwałego ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej (...) z nieprawidłowym spływem żył płucnych oraz choroby wieńcowej jednonaczyniowej(...)dnia 3 grudnia 2012 r., przewlekłej choroby niedokrwiennej mięśnia serca jednonaczyniowej, po leczeniu operacyjnym jak wyżej, nadciśnienia tętniczego łagodnego uznał, iż wymieniony nie jest częściowo niezdolny do pracy na dalszy okres . Komisja Lekarska, stwierdziła u wnioskodawcy stan po operacyjnym leczeniu wrodzonej wady serca pod postacią przetrwałego ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej (...) z nieprawidłowym spływem żył płucnych w dniu 3 grudnia 2012 r., przewlekłą stabilną chorobę niedokrwienną serca jednonaczyniową, stan po pomostowaniu aortalno-wieńcowym (...): (...)w dniu 3 grudnia 2012 r., nadciśnienie tętnicze łagodne .

J. S. przebył leczenie operacyjne wady serca (ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej) oraz pomostowaniu aortalno wieńcowym ((...)), cierpi na chorobę niedokrwienną serca jednonaczyniową, zaburzenia rytmu serca w wywiadzie. Jest po appendectomii . Stan zdrowia wnioskodawcy nie jest sprowadza istotnych ograniczeń w funkcjonowaniu organizmu i nie sprowadza niezdolności do pracy na poziomie zgodnym z kwalifikacjami zawodowymi.

Zgromadzone w sprawie dowody Sąd uznał za przekonujące.

Sąd w całości podzielił opinie biegłych lekarzy sądowych z zakresu kardiologii, medycyny pracy. Opinie biegłych sądowych (zasadnicza i uzupełniająca) są w pełni logiczne i przekonująco uzasadnione z powołaniem argumentacji medycznej i odnoszą się do zastrzeżeń pełnomocnika wnioskodawcy. Sąd wskazał, że zostały sporządzone przez lekarzy specjalistów z zakresu schorzeń występujących u wnioskodawcy. Opinie zostały wydane w oparciu o szczegółową analizę danych z akt sprawy, dokumentację medyczną zawartą w aktach sprawy w tym wyniki specjalistycznych badań (w tym echo serca z marca 2017 r. oraz z lat ubiegłych, ekg, kart z hospitalizacji), a także badania klinicznego. W ocenie Sądu przedstawione argumenty medyczne przekonują, jeśli zważy się, iż znajdują oparcie w dowodach leczenia, dokumentacji medycznej, wywiadzie i badaniu klinicznym. Biegli odnieśli się do stanu zdrowia ubezpieczonego, podnosząc, że występująca u niego wada serca w postaci ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej, z towarzyszącymi zaburzeniami rytmu serca została w dniu 3 grudnia 2012 r. skutecznie chirurgicznie skorygowana. Nadto w czasie tego samego zabiegu wykonano również pomost aortalno-wieńcowy zabezpieczający wnioskodawcę przed ostrymi epizodami wieńcowymi, bowiem J. S. przed tą datą cierpiał na chorobę wieńcową jednonaczyniową (zwężenie gałęzi zstępującej przedniej w miejscu odejścia od pnia tętnicy wieńcowej lewej). Zdaniem Sądu przekonuje argumentacja biegłych bowiem w zakresie układu sercowo-naczyniowego w czasie badania klinicznego wnioskodawcy odnotowano prawidłową wartość ciśnienia tętniczego, bez obecności klinicznych wykładników niewydolności układu krążenia, nie stwierdzono zaburzeń rytmu serca. Powyższe stwierdzenia biegłych oparte zostały na analizie dokumentacji medycznej i wynikach badania klinicznego i pozwalają logicznie wywieść, iż u wnioskodawcy na skutek procesu leczenia nastąpiła poprawa stanu zdrowia i nie obserwuje się takiego naruszenia sprawności organizmu, które mogłoby uzasadniać uznanie niezdolności do pracy. W ocenie Sądu biegli rzeczowo wskazali, iż w przypadku wady serca wnioskodawcy (która była główną przyczyną uznania niezdolności do pracy) zastosowano leczenie przyczynowe, eliminujące konsekwencje jej istnienia w postaci zaburzeń rytmu. Podobnie leczenie zabiegowe choroby niedokrwiennej serca, miało charakter naprawczy i skutecznie zabezpieczyło J. S. przed wystąpieniem ostrych następstw tego schorzenia. Sąd podkreślił za biegłymi sądowymi, iż pomimo zdiagnozowanej choroby niedokrwiennej serca wnioskodawca nie wymagał kolejnych działań zabiegowych w postaci implantacji następnych stentów do naczyń wieńcowych, wykonania kolejnej koronarografii. Powyższe fakty w sposób jednoznaczny przemawiają za stabilnym przebiegiem choroby niedokrwiennej serca. Stan zdrowia wnioskodawcy zatem, z uwagi na stopień zawansowania i istotę schorzeń, nie ogranicza w istotny sposób zdolności wymienionego do pracy czyniąc go niezdolną do pracy na poziomie zgodnym z kwalifikacjami zawodowymi.

Sąd podniósł, iż biegli sądowi mieli w polu widzenia podnoszone przez wnioskodawcę okoliczności związane ze schorzeniami układu krążenia, zgłaszane dolegliwości (upośledzoną tolerancją wysiłku, niecharakterystyczne dolegliwości w klatce piersiowej) i ocienili je przez pryzmat wyników specjalistycznych badań i badania klinicznego jakie przeprowadzone zostało bezpośrednio przez opiniujących.

Sąd oddalił wnioski dowodowe o wywołanie kolejnych opinii biegłych sądowych bowiem strona odwołująca nie wykazała, iż wydane dotychczas są nierzetelne, pozbawione logicznej argumentacji, czy że są niezrozumiałe, obarczone błędami merytorycznymi. Sąd wskazał, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem pełnomocnika wnioskodawcy, iż to biegli sądowi winni, w celu wydania opinii przeprowadzić specjalistyczne badania – biegli wskazali, iż przeprowadzili badania kliniczne, zaś co oczywiste i co wynika wprost z art. 6 k.c. to strona odwołująca się od decyzji ZUS zobowiązana jest do złożenia wszelkich dowodów leczenia, wyników badań celem wykazania swej niezdolności do pracy w znaczeniu rentowym, do czego pełnomocnik strony został zobowiązany ).

Sąd wskazał, iż istota niniejszej sprawy ocena stanu zdrowia wnioskodawcy przez pryzmat zdolność do pracy w znaczeniu rentowym wymaga wiadomości specjalnych, co zgodnie z art. 278 k.p.c. wymaga zasięgnięcia opinii biegłych sądowych. Wnioskowani przez stronę odwołującą świadkowie (członkowi rodziny, sąsiedzi) nie są zatem uprawnieni do oceny okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i Sąd uznał dowody z ich zeznań za nieprzydatne w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy. Zgodnie ze stanowiskiem strony odwołującej się całość dokumentacji medycznej, obrazującej przebieg diagnostyki i leczenia została złożona do sprawy, a zatem prowadzenie postępowania w zakresie zastępowania dokumentacji medycznej, stanowiącej podstawę do oceny stanu zdrowia ubezpieczonej i do ustalenia stopnia niezdolności do pracy, innymi niemedycznymi dowodami by na ich podstawie ustalać stan faktyczny jest niedopuszczalne sprawach o rentę.

Sad podniósł, że w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie niezdolności do pracy oznacza całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zarobkowej spowodowane naruszeniem sprawności organizmu, przy braku rokowań na odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym w wypadku całkowitej niezdolności chodzi o utratę zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast przy częściowej niezdolności o utratę w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zdefiniowanie pojęcia "poziom kwalifikacji", użytego w tym przepisie, ma istotne znaczenie, bowiem stanowi ono podstawę do ustalania rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo stwierdzanego upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie, do ustalenia czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować jako znaczne. O poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie, lecz także uzyskana poprzez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy - także pracy fizycznej. Z reguły zatem przy ustaleniu prawa do renty danego ubezpieczonego, nie wystarczy udowodnienie, iż występują u ubezpieczonego określone schorzenia, lecz należy je powiązać z rzeczywistymi kwalifikacjami i ustalić, czy doszło do znacznej utraty zdolności do pracy, zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej). Sad Należy miał na uwadze, że na pojęcie niezdolności do pracy składają się pozostające w koniunkcji dwa elementy, tj. element biologiczny oraz element ekonomiczny rozumiany jako obiektywna utrata zdolności do zarobkowania (zgodnie z posiadanymi rzeczywistymi kwalifikacjami - w przypadku znacznej, a nie całkowitej, utraty zdolności do pracy). Z kolei oceny zdolności do pracy, oznaczającej potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia, dokonuje się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym. Zatem o niezdolności nie przesądza wyłącznie ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, tylko decydujące znacznie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy poziom wykształcenia, wieki predyspozycje psychofizyczne (wyrok SN z dnia 19 lipca 2012 r. II UK 336/11).

Sad wskazał, że z opinii biegłych sądowych jednoznacznie wynika, że stan zdrowia wnioskodawcy nie sprowadza niezdolności do pracy.

Wnioskodawca ma wykształcenie zawodowe, pracował jako murarz, tynkarz, malarz. Te zatem okoliczności warunkują ocenę kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie wskazuje, iż do wykonywania pracy zgodnie z tymi kwalifikacjami wnioskodawca jest zdolny.

Dokonując zatem oceny stanu faktycznego przez pryzmat art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej Sąd stwierdził, iż wnioskodawca nie spełnia przesłanki w zakresie istnienia niezdolności do pracy.

Z tych względów i na mocy powołanych przepisów oraz na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

Z wyrokiem tym nie zgodził się wnioskodawca. Wniósł apelację. Zaskarży wyrok w całości zarzucając naruszenie:

- art.12 w zw. z art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez niezastosowanie i przyjęcie, że apelujący jest zdolny do pracy i nie spełnia warunków do przyznania mu prawa do świadczenia rentowego, podczas gdy wrodzona wada serca pod postacią przetrwałego ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej (...) z nieprawidłowym spływem żył płucnych oraz choroby wieńcowej jednonaczyniowej(...)przewlekłej choroby niedokrwiennej m. serca jednonaczyniowej, a także stan po pomostkowaniu aortalno-wieńcowym wskazują na częściową utratę zdolności do wykonywania pracy przez wnioskodawcę;

- art. 13 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez jego niezastosowanie wskutek czego Sąd I instancji przyjął, że w przedmiotowej sprawie wnioskodawca nie spełnia przesłanek do ponownego ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy przy czym należy wskazać, że od poprzedniej decyzji uznającej powoda za niezdolnego do pracy nie zaszła żadna poprawa stanu zdrowia powoda, a nawet nastąpiło pogorszenie, ponieważ wnioskodawca przeszedł zabieg pomostkowania aortalno – wieńcowego, wskutek czego jest częściowo niezdolny do pracy, zwłaszcza w zakresie posiadanych kwalifikacji;

- art. 227 w zw. z art. 278 §1 k.p.c w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych sądowych z zakresu kardiologii oraz medycyny pracy z uwagi na błędne założenie biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy, który nie przeprowadzając badań wysiłkowych wnioskodawcy wskazał, że jego stan zdrowia uprawnia do wykonywania pracy w zawodzie oraz oddalenie wniosku dowodowego z opinii biegłego z zakresu psychologii w sytuacji, gdy okoliczności budzące wątpliwości wymagały zasięgnięcia wiadomości specjalnych oraz bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych z zeznań świadków i zeznań wnioskodawcy;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wydanie zaskarżonego wyroku przy braku wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego t.j. dokonanie oceny materiału dowodowego z pominięciem istotnej części tego materiału jakim są zeznania wnioskodawcy, zeznania świadków, opinia innych biegłych sądowych z kardiologii i medycyny pracy, opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii oraz poprzez błędną, sprzeczną z doświadczeniem życiowym i zasadami logiki ocenę materiału dowodowego poprzez błędne ustalenia stanu faktycznego, polegające na przyjęciu iż wnioskodawca mimo oczywistego złego stanu zdrowia t.j. wady serca pod postacią przetrwałego ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej (...) z nieprawidłowym spływem żył płucnych, choroby wieńcowej jednonaczyniowej (...), przewlekłej choroby niedokrwiennej m. serca aortalno-wieńcowego, nadciśnienia tętniczego łagodnego oraz pomostkowania aortalno-wieńcowego jest zdolny do wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami zawodowymi.

Mając na względzie te zarzuty wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie odwołania, zasądzenie od organ rentowego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne i ocenę prawną Sądu I instancji i przyjmuje je za własne.

Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia wskazanych w apelacji przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

w niniejszym postępowaniu takim faktem był stan zdrowia wnioskodawcy i jego wpływ na zdolność do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W związku z tym, że ocena stanu zdrowia wymagała wiadomości specjalnych Sąd I instancji przeprowadził dowód z opinii biegłych.

Przed wydaniem opinii wnioskodawca został przebadany. poddana została także analizie dokumentacja obrazująca proces leczenia ubezpieczonego. Biegli kardiolog i specjalista z zakresu medycyny pracy jasno i wyraźnie wskazali, że wnioskodawca jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W opinii zostały przedstawione wyniki badania ubezpieczonego oraz ocena dokumentacji medycznej. Opinie te wbrew zarzutom apelującego nie zawierały żadnych luk wskazujących na potrzebę prowadzenia dalszego postępowania dowodowego.

W szczególności biegli wyjaśnili, że doszło do istotnej poprawy stanu zdrowia wnioskodawcy, gdyż w 2012 r. skutecznie chirurgicznie skorygowano wadę serca.

Okoliczność, że decyzją z dnia 20 marca 2014 r. przyznano wnioskodawcy prawo do renty na dalsze trzy lata wynikała z faktu utrzymywania się jeszcze objawów niewydolności serca i objawów stenokardialnych.

W badaniu dokonanym przez biegłych stwierdzono prawidłową wartość ciśnienia tętniczego bez obecności klinicznych wykładników niewydolności układu krążenia. Nie stwierdzono przy tym zaburzeń rytmu serca. Na tej podstawie logiczny i uprawniony jest wniosek o poprawie stanu zdrowia wnioskodawcy. Biegli jasno przy tym wskazali, że wnioskodawca może z towarzyszącymi mu schorzeniami wykonywać pracę murarza, tynkarza i malarza.

Sąd Okręgowy wyjaśnił już w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że wnioskodawca, o ile dostrzegał istotność badania (próby wysiłkowej) powinien takie badanie przeprowadzić, a jego wynik przedstawić jako dowód w sprawie. Biegli w opinii zaznaczyli, że takiego badania nie przeprowadzają. Zaznaczyli przy tym, że pomimo zdiagnozowanej choroby niedokrwiennej serca wnioskodawca nie wymagał kolejnych działań zabiegowych w postaci implantacji stenów czy też wykonania kolejnej koronografii. Okoliczności te zdaniem biegłych przemawiają jednoznacznie za stabilnym przebiegiem choroby niedokrwiennej serca i brakiem przeciwskazań do wykonywania pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji.

W związku z tym, że biegli w swych opiniach jasno i w sposób należycie uzasadniony odnieśli się do okoliczności mających dla sprawy istotne znaczenie zbędne było prowadzenie dalszego postępowania dowodowego i nie doszło do naruszenia art. 278 i 286 k.p.c. Samo niezadowolenie strony z treści opinii nie jest zaś podstawą do uwzględnienia wniosku dowodowego. Jak to trafnie zauważył Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 listopada 2018 r., I UK 450/17 strona nie może oczekiwać dopuszczania kolejnych lub uzupełniających opinii biegłych lekarzy sądowych tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę.

Z treści przepisu art. 217 § 3 KPC jednoznacznie wynika uprawnienie sądu do pominięcia każdego wniosku dowodowego, który nie ma już znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązki sądu w tym zakresie nie obejmują więc powinności uwzględnienia wszelkich wniosków dowodowych na okoliczności co do zasady wpisujące się w podstawę faktyczną powództwa. Cezurę czasową w realizacji tego obowiązku stanowi bowiem uzyskanie przez sąd przekonania, że okoliczności takie zostały już dostatecznie wyjaśnione(wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 lipca 2018 r. I Aga 61/18).

Zasadnie Sąd I instancji oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa, który został zgłoszony na okoliczność istnienia niezdolności do pracy. Biegły psycholog nie ma w tym zakresie kompetencji.

Trafnie także Sąd I instancji oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków również na okoliczność niezdolności do pracy. Jak to wyjaśnił Sąd I instancji ocena stanu zdrowia w aspekcie istnienia zdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych, których świadkowie nie posiadają. W związku z powyższym dowody te byłyby nieprzydatne do ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Przy uwzględnieniu powyższych uwag w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji dokonał oceny zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów określonej w treści art. 233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd ten, w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonując wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odniósł je do pozostałego materiału dowodowego (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000/17/655; Kodeks Postępowania Cywilnego. Komentarz, T. Ereciński (red.), Lexis Nexis 2007, str. 552 i nast.).

Odnosząc się do zarzutów braku wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych, Sąd Apelacyjny stwierdził brak podstaw do ich uwzględnienia. Zarzuty wnioskodawcy sformułowane w środku odwoławczym ocenić należy, jako dowolną, nie popartą żadnymi dowodami polemikę z prawidłowymi, acz niekorzystnymi dla apelującego, ustaleniami faktycznymi Sądu Okręgowego, opartymi o wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00

W związku z tym, że stan faktyczny został ustalony prawidłowo i wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy nie doszło do naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.