Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy w Łęczycy oddalił powództwo P. M. przeciwko Towarzystwu (...) SA w W. o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego oraz obciążył powoda kosztami postępowania w kwocie 1357,40 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając go w całości i podnosząc zarzut naruszenia:

1.  art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na istotnych błędach logicznego rozumowania oraz braku wszechstronnego rozpatrzenia materiału dowodowego i przyjęcie, że zarówno zeznania świadka jak i powoda w zakresie, jakim zmierzają do potwierdzenia faktu skutecznego, wielokrotnego poinformowania ubezpieczyciela o wypowiedzeniu umowy ubezpieczenia OC pojazdu mechanicznego przez powoda- nabywcę pojazdu- są niewiarygodne, podczas gdy zeznania te są zgodne z dokumentami zgromadzonymi w sprawie oraz, że powód co najmniej uprawdopodobnił za pomocą dokumentu „wypowiedzenie umowy ubezpieczenia” z dnia 2 sierpnia 2013 r. iż dokonał wypowiedzenia umowy z dnia 18 maja 2013 r. Narusza zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przyjęcie przez sąd, iż powód świadomie chciał posiadać dwie ważne umowy ubezpieczenia zakupionego pojazdu na ten sam okres, gdzie zobowiązany był zapłacić składkę ubezpieczeniową za zawarcie umowy w dniu 1 sierpnia 2013 r.,

2.  art. 31 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, art. 74 k.c., art. 97 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że dla skutecznego wypowiedzenia umowy OC pojazdu mechanicznego przez nabywcę konieczne jest skierowanie pisemnego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy bezpośrednio do Towarzystwa (...), z którym zawarta jest umowa ubezpieczenia oraz iż jedynym dowodem za pomocą, którego można wykazać fakt wypowiedzenia umowy jest dysponowanie potwierdzeniem nadania pisma listem poleconym czy też potwierdzeniem odbioru pisma przez Towarzystwo (...), podczas gdy żaden przepis nie przewiduje formy pisemnej pod rygorem nieważności zaś zgodnie z art. 74 k.c. i 97 k.c. wypowiedzenie może zostać doręczone agentowi ubezpieczeniowemu będącemu przedstawicielem danego Towarzystwa (...) i fakt dokonania wypowiedzenia umowy może zostać wykazany za pomocą dowodu z zeznań świadków;

3.  art. 840 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, iż w niniejszej sprawie nie zostały wykazane żadne przesłanki powództwa uregulowanego tymże przepisem, nakaz zapłaty nie został skutecznie podważony, podczas gdy zostały spełnione chociażby przesłanki powództwa opozycyjnego określone w art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. – sprawa o zapłatę składki ubezpieczeniowej została rozpoznana w postępowaniu upominawczym, nie była rozpoznana na rozprawie a podnoszony przez powoda zarzut braku podstaw do zapłaty zasądzonej kwoty nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie zaś powód wypowiedział skutecznie umowę ubezpieczenia OC pojazdu mechanicznego z dnia 18 maja 2013 r.

W konkluzji powód sformułował wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że kwestionowanym tytułem egzekucyjnym jest orzeczenie sądu w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Zgodnie zatem z art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. nie jest możliwe opieranie powództwa opozycyjnego na zarzutach merytorycznych, które powinny być podniesione w toku postępowania rozpoznawczego. W niniejszej sprawie zarzut bezzasadnego obciążenia powoda składką ubezpieczeniową powinien być podniesiony w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Nie może być natomiast badany w ramach powództwa przeciwegzekucyjnego. Dopuszczenie takiej możliwości godziłoby w prawomocność orzeczeń sądowych. Powództwo opozycyjne, skierowane przeciw tytułowi wykonawczemu, którym jest prawomocne orzeczenie sądowe, nie może służyć ponownemu merytorycznemu rozpoznaniu sprawy. Nie jest ono środkiem prawnym, za pomocą którego można by podważyć prawomocność materialną orzeczenia (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2012 r., III CZP 16/12, OSNC 2012, Nr 11, poz. 129).

Z uwagi na powyższe nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty apelacji zmierzające do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy. Dłużnik nie może bowiem kwestionować orzeczenia, które ma moc wiążącą (art. 365 § 1 k.p.c.). W trybie powództwa przeciwegzekucyjnego nie można więc badać słuszności wyroku sądowego, na podstawie którego toczy się przeciwko stronie egzekucja ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 2 listopada 2011 r., sygn. I ACa 843/11, Legalis nr 457402; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2013 r., sygn. VI ACa 1689/12, Legalis nr 737382; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19 marca 2014 r., sygn. I ACa 1255/13, Legalis nr 1023952; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 28 sierpnia 2014 r., sygn. I ACa 337/14, Legalis nr 1241414). Na gruncie przedmiotowej sprawy powód domagał się pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty z dnia 7 lipca 2016 r. wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie sygn. akt VI Nc-e 864921/16, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 9 sierpnia 2016 r. Swoje roszczenie powód opiera na zarzucie dotyczącym niesłusznego obciążenia go składką ubezpieczeniową. Zarzut ten, zgodnie z wcześniej przytoczonym wywodem nie może stanowić przedmiotu badania przez Sąd w trybie art. 840 k.p.c. Właściwym i wyłącznym trybem na zgłaszanie tego typu zarzutów był sprzeciw od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Co więcej, powód zarówno w treści powództwa, jak i apelacji nie przedstawia żadnych przesłanek i okoliczności mogących stanowić podstawę do pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności wskazanych w treści art. 840 k.p.c. Tym samym za bezpodstawny należało także uznać zarzut naruszenia art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.

Z uwagi na powyższe apelacja powoda podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. jako niezasadna.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej, kosztami postępowania drugoinstancyjnego należało obciążyć powoda, a to stosownie do ujętej w art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik sporu. Na koszty należne pozwanemu składały się koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu wywołanym apelacją w kwocie 450 zł, których wysokość ustalono na podstawie § 10 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 30 stycznia 2018 r., poz. 265).