Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Tomasz Kalsztein

Protokolant Dorota Piasek

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) z siedzibą w B.

przeciwko H. P. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej H. P. (2) na rzecz powoda (...) Bank (...) z siedzibą w B. kwotę 3.521,93 zł (trzy tysiące pięćset dwadzieścia jeden złotych dziewięćdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszy Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz adwokat A. P. kwotę 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) tytułem zwrotu wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanej z urzędu;

3.  zasądza od pozwanej H. P. (2) na rzecz powoda (...) Bank (...) z siedziba w B. kwotę 962 zł (dziewięćset sześćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Sygn. akt VIII C 2257/18

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2018 roku powód (...) Bank (...) z siedzibą w B. (Szwecja), reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej H. P. (2) w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 3.521,93 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwaną kwoty z tytułu zawartej w dniu 11 lipca 2017 roku umowy kredytu nr (...). Z uwagi na opóźnienie w spłacie zadłużenia kredytodawca wypowiedział umowę z dniem 24 maja 2018 roku.

(pozew w e.p.u. k. 3-4v.)

W dniu 24 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Powyższy nakaz pozwana zaskarżyła sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwana złożyła ponadto wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

(nakaz zapłaty k. 5, sprzeciw k. 5v.-6, postanowienie k. 11)

Po przekazaniu sprawy z e.p.u., powód uzupełnił braki pozwu i podtrzymał powództwo w całości. Uzupełniająco wyjaśnił, iż dochodzone w sprawie roszczenie stało się wymagalne z dniem 8 czerwca 2018 roku.

(pismo procesowe k. 13)

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2018 roku Sąd zwolnił pozwaną od kosztów sądowych w całości oraz ustanowił dla niej pełnomocnika z urzędu.

(postanowienie k. 29)

W piśmie procesowym z dnia 11 stycznia 2019 roku pełnomocnik pozwanej z urzędu wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzupełnieniu sprzeciwu podniósł, że postanowienia umowne dotyczące prowizji oraz miesięcznej opłaty operacyjnej mają charakter abuzywny. Dodatkowo wskazał, iż brak było podstaw do naliczania opłaty operacyjnej w okresie po wypowiedzeniu umowy, pozwana nie była informowana o pozaodsetkowych kosztach kredytu i zaciągając zobowiązanie pozostawała w przekonaniu, że do spłaty są wyłącznie kapitał oraz odsetki, umowa nie została prawidłowo wypowiedziana, co czyni powództwo przedwczesnym, a także, że pozwana spłaciła kredyt w całości.

(pismo procesowe k. 35-36v.)

Replikując na powyższe powód podtrzymał pozew. Wyjaśnił, iż pozwana w dniu 8 maja 2018 roku odebrała oświadczenie o wypowiedzeniu, ponadto wskazał, że pozwana zawierając umowę miała pełną wiedzę na temat kosztów i opłat związanych z udzieleniem jej kredytu, zostały one bowiem wyraźnie oznaczone w treści umowy bankowej.

(pismo procesowe k. 42-44)

Na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2019 roku pełnomocnik powoda nie stawił się. Pełnomocnik pozwanej z urzędu wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu, które nie zostały w części ani w całości opłacone.

(protokół rozprawy k. 57-58)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lipca 2017 roku pozwana H. P. (2) zawarła z powodem umowę o kredyt gotówkowy, na mocy której udzielono jej kredytu w wysokości 2.485 zł. Pozwana zobowiązała się spłacić otrzymaną kwotę wraz z prowizją – 1.113,75 zł, miesięczną opłatą operacyjną – 12 zł (720 zł za cały okres kredytowania) oraz odsetkami w wysokości 985,25 zł, w 60 miesięcznych ratach, z których pierwsza wynosiła 87,25 zł. Całkowita kwota do spłaty obciążająca pozwaną wynosiła 5.294 zł. P. koszty kredytu wyniosły 1.833,75 zł, przy ich maksymalnej wartości dla zobowiązania zaciągniętego na 60 miesięcy – 2.485 zł. Kredyt został oprocentowany według stopy procentowej równej dwukrotności odsetek ustawowych (10% w dacie zawarcia umowy). Za opóźnienie w spłacie kredytu kredytodawca był uprawniony do naliczania odsetek karnych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Powód mógł wypowiedzieć umowę jeżeli kredytobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie rat stanowiących łącznie co najmniej 5% całkowitej kwoty kredytu, a takie zadłużenie utrzymuje się co najmniej przez jeden miesiąc. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni. Kredytobiorca miał prawo, bez podania przyczyny, do odstąpienia od umowy w terminie 14 dni od daty jej zawarcia. Kredytobiorca nie ponosił żadnych kosztów związanych z odstąpieniem od umowy, z wyjątkiem odsetek od kredytu za okres od dnia wypłaty kredytu do dnia spłaty kredytu (zwrotu wypłaconych środków pieniężnych). Dzienna wartość odsetek została w umowie ustalona na poziomie 0,69 zł

Podstawę zawarcia umowy stanowił wniosek pozwanej o nr (...). Pozwana zaciągnęła kredyt, ponieważ potrzebowała środków na zakup opału na zimę.

(dowód z przesłuchania pozwanej k. 57-58, umowa o kredyt gotówkowy k. 14-17, dyspozycja kredytobiorcy o uruchomieniu kredytu k. 18, okoliczności bezsporne)

Na poczet spłaty zobowiązania pozwana dokonała łącznie czterech wpłat w wysokości: 87,25 zł, 88,45 zł, 88,44 zł i 88,45 zł, przy czym ostatnia wpłata miała miejsce w dniu 9 listopada 2017 roku. Wobec zaprzestania dalszej spłaty, pismem z dnia 20 kwietnia 2018 roku, doręczonym w dniu 8 maja 2018 roku, powód wypowiedział pozwanej umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia powód nie naliczał miesięcznej opłaty operacyjnej.

(wypowiedzenie k. 19, zestawienie k. 45, wyciąg z książki nadawczej k. 50-51, okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwana nie zapłaciła kwoty dochodzonej przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości Sądu. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął również dowód z przesłuchania pozwanej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w całości.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie powód wykazał, że udzielił pozwanej kredytu w kwocie 2.475 zł, którą pozwana zobowiązała się zwrócić wraz kosztem kredytu w łącznej wysokości 2.819 zł w 60 miesięcznych ratach. Powód przedłożył podpisaną przez H. P. (2) umowę o kredyt gotówkowy, w treści której określone zostały wszelkie relewantne jej postanowienia, jak również zestawienie z rozliczeniem kredytu, z którego wynika, w jakiej dacie pozwana dokonywała poszczególnych spłat i w jaki sposób były one księgowane. Skoro więc powód wykazał ponadto wszelką wątpliwość, iż pozwana zawarła umowę kredytu, na mocy której otrzymała kwotę 2.475 zł, to powinnością pozwanej było wykazanie, że spłaciła zaciągnięte zobowiązanie w zakresie większym, aniżeli oznaczonym przez powoda, jeśli z faktu tego chciała wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). Obowiązkowi temu pozwana nie zdołała sprostać. W świetle powyższych rozważań zarzut pełnomocnika pozwanej, iż powód nie wykazał dochodzonego w sprawie roszczenia, nie zasługuje na uwzględnienie.

W złożonych pismach procesowych strona pozwana kwestionowała również naliczone przez powoda prowizję oraz opłatę operacyjną, akcentując, że postanowienia je przewidujące są abuzywne. Odnosząc się do tak sformułowanych zarzutów przypomnienia wymaga, że obowiązujące przepisy prawa nie zabraniają stronom stosunku zobowiązaniowego umawiania się na prowizję, która obok odsetek stanowi wynagrodzenie dla kredytodawcy z tytułu udostępnienia kredytobiorcy środków finansowych i jest powszechnie stosowana przez instytucje bankowe. Brak jest również przepisów, które czyniłyby niedopuszczalną opłatę operacyjną. Ustalone przez powoda prowizja i opłata operacyjna w całości mieszczą się w limicie pozaodsetkowych kosztów kredytu przewidzianych art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. Maksymalna wysokość wspomnianych kosztów jest ustalana, stosownie do art. 36a ust. 1 cyt. ustawy, poprzez dodanie dwóch wartości: 25% całkowitej kwoty kredytu oraz 30% całkowitej kwoty kredytu obliczonej stosownie do długości okresu spłaty, przy czym wymieniona wartość 30% obowiązuje dla okresu jednego roku. W praktyce oznacza to, że pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogą w skali 6 miesięcy przekroczyć 40% całkowitej kwoty kredytu (25% + 15%), w skali roku 55% (25% + 30%), w skali 2 lat 85% (25% + 60%), a w każdym wypadku 100% całkowitej kwoty kredytu, stosownie do art. 36a ust. 2 cyt. ustawy (w niniejszej sprawie, wobec zobowiązania zaciągniętego na 60 miesięcy, limit ten jest równy kwocie kapitału kredytu). W tym miejscu zaznaczyć należy, że wartości maksymalne przewidziane w art. 36a cyt. ustawy zostały ustalone przez ustawodawcę w oparciu o analizę danych dotyczących działalności kredytodawców, odzwierciedlających realia rynku kredytowego. Jak wskazano w uzasadnieniu projektu ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 roku o zmianie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz niektórych innych ustaw, mocą której wprowadzono przepis art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, część kosztów związanych z udzieleniem pożyczki ma charakter stały, niezależny od okresu kredytowania: np. ocena zdolności kredytowej klienta, w tym sprawdzenie jego historii w Biurze (...) oraz biurach informacji gospodarczej, przygotowanie umowy w formie papierowej i przekazanie jej klientowi (w przypadku firm operujących w Internecie konieczność dostarczenia umowy pocztą), wycena ryzyka klienta na dzień zawarcia umowy (ryzyko stanowi również element części ruchomej limitu kosztów, ponieważ wraz z wydłużaniem okresu kredytowania ryzyko wzrasta), utrzymywanie baz danych o klientach (konieczność wypełniania wymogów związanych z ochroną danych osobowych), wynagrodzenia pracowników etc. W przypadku pożyczek udzielanych na niskie kwoty, a takie dominują w portfelach firm pożyczkowych, stosunek kosztów stałych do kwoty pożyczki zazwyczaj jest wysoki. I tak, w segmencie mikropożyczek, gdzie okres kredytowania na ogół nie przekracza miesiąca, koszty operacyjne kształtują się na poziomie 15–27% kwoty pożyczki. Do kosztów operacyjnych należy dodać koszt ryzyka, który w segmencie mikropożyczek oscyluje w granicach 11% (odsetek pożyczek straconych), zatem przeciętne koszty w tym segmencie kształtują się między 26% a 38% kwoty pożyczki. W ocenie ustawodawcy, wprowadzenie limitu stałego całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek, niezależnego od okresu kredytowania, w wysokości 25% całkowitej kwoty kredytu (pierwsza część wzoru z art. 36a ustawy) miało na celu umożliwienie przedsiębiorcom pokrycia kosztów stałych związanych z udzieleniem pożyczki. Jednocześnie limit mieszczący się w dolnej granicy kosztów ponoszonych przez przedsiębiorców, miał na celu motywować przedsiębiorców do racjonalizacji kosztów. Z uwagi na fakt, że sektor pożyczek konsumenckich jest zróżnicowany, a zatem obejmuje również pożyczki udzielane na dłuższe okresy, w projekcie ustawy zaproponowano dodatkowo limit całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek, w wysokości 30%, uzależniony od okresu kredytowania (mający zastosowanie w skali roku). Wskazano, że koszty operacyjne w segmencie pożyczek udzielanych na dłuższe okresy stanowią 27,5% do 51% kwoty pożyczki. Do kosztów operacyjnych należy dodać koszt ryzyka, który szacuje się w tym segmencie na ok. 22%–25%. Całkowite koszty pożyczki udzielonej na okres 1 roku oscylują więc w granicach 49,5%–76% kwoty pożyczki (w niniejszej sprawie mamy zaś aż pięcioletni okres zobowiązania). I w tym przypadku zaproponowany przez ustawodawcę limit mieści się w dolnych granicach kosztów ponoszonych przez pożyczkodawców (druk sejmowy nr 3460). Wskazać wreszcie należy, że za reprezentatywny przykład pożyczki przyjęto na etapie prac nad art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, sytuację, w której pożyczkobiorca otrzymuje kwotę 4.000 zł na okres 36 miesięcy, zaś kwota do zwrotu wynosi 10.800 zł, a więc jest blisko 3-krotnie wyższa. Kończąc tę część rozważań wyjaśnienia, że samo naliczanie odsetek, choćby w maksymalnej przewidzianej prawem wysokości, w świetle poczynionych wyżej rozważań odnośnie stałych kosztów operacyjnych, nie jest w stanie zrekompensować kredytodawcom kosztów prowadzonej przez nich działalności. Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że firmy, jak powodowa, prowadzą działalność nastawioną na zysk, a także, że pozwana miała pełną swobodę w wyborze instytucji, u której zamierzała się zadłużyć. Nie sposób przy tym wymagać od kredytodawcy, aby na gruncie każdego z udzielanych kredytów wykazywał wysokość poniesionych przez siebie kosztów, większość z nich, o czym była już mowa wyżej, ma bowiem stały charakter, niezależny od liczby zawartych w danym okresie umów, a zatem niemożliwe jest ich proste przeliczenie na potrzeby konkretnej umowy. Nieprzeliczalny jest również godziwy zysk, jaki kredytodawca ma prawo dla siebie osiągnąć i tu bowiem trudno znaleźć miarę, podług której zysk taki miałby być oceniany. Wysokość tego zysku jest niewątpliwie pochodną realiów rynkowych, te zaś, co jest rzeczą powszechnie znaną, cechuje duży dynamizm zmian. Powtórzenia wymaga, że wybór danego kredytodawcy należy wyłącznie do kredytobiorcy, to on decyduje u kogo i na jakich warunkach chce się zadłużyć. Wprawdzie pozaodsetkowe koszty kredytu w przedmiotowej umowie z całą pewnością nie były niskie, to jednak pozwana decydując się na kredyt w powodowym banku godziła się na ich poniesienie. W ocenie Sądu nie przekonują przy tym twierdzenia pozwanej, iż zawierając przedmiotową umowę nie miała świadomości kosztów, jakie jest zobowiązania ponieść w związku ze spłatą zaciągniętego kredytu. Koszty te, w szczególności prowizja i miesięczna opłata operacyjna, zostały precyzyjnie oznaczone na pierwszej stronie umowy i nie sposób uznać, aby postanowienia je przewidujące umknęły uwadze pozwanej, zwłaszcza jeśli uwzględnić okoliczność, iż pozwana sygnowała podpisem każdą stronę umowy. Nawet jednak gdyby założyć, że pozwana nie przeczytała umowy przed jej podpisaniem lub też nie została poinformowana przez pracownika powoda, iż oprócz odsetek, będzie musiała ponieść także inne koszty, to jak sama zeznała, o tychże kosztach dowiedziała się po powrocie do domu, kiedy to dokładnie przeczytała umowę. Skoro jak utrzymuje pozwana, nie zaciągnęłaby ona zobowiązania, gdyby o spornych kosztach została właściwie poinformowana w chwili zawierania umowy, to nie było przeszkód, aby zwolnić się z tego zobowiązania poprzez złożenie oświadczenia o odstąpieniu od umowy, co rodziłoby po stronie dłużniczki obiektywnie niewysokie koszty (pozwana obowiązana byłaby wyłącznie do zapłaty odsetek od kapitału za okres do czasu jego zwrotu, przy czym dzienna wartość odsetek wynosiła 0,69 zł). Oczywiste jest również, że skoro ustawodawca przewidział możliwość naliczania pozaodsetkowych kosztów kredytu w wysokości oznaczonej w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, a jednocześnie, o czym była już mowa, brak jest przepisów prawa, które zabraniałyby stronom stosunku zobowiązaniowego umawiania się na prowizję, czy też opłaty operacyjne, nie sposób przyjąć, aby zastrzegając sporne opłaty powód działał w sposób sprzeczny z ustawą, bądź też dążył do jej obejścia. Jak wyjaśnił Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 19 czerwca 2018 roku w sprawie III Ca 686/18, z woli ustawodawcy, takie działanie powoda, które przejawia się naliczeniem pozaodsetkowych kosztów kredytu w wysokości przewidzianej art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, jest w pełni dopuszczalne. Nie można zatem stwierdzić, że tego rodzaju zastrzeżenia umowne w istocie mają na celu obejście przepisów o odsetkach maksymalnych. skutkując nieważnością umowy w tej części czy też bezskutecznością tego zastrzeżenia z uwagi na jego abuzywny charakter (tak też m.in. Sąd Okręgowy w Kielcach w wyroku z dnia 5 czerwca 2018 roku, II Ca 340/18, L.; Sąd Okręgowy w Lublinie w wyroku z dnia 26 lipca 2018 roku, II Ca 171/18, L.). Powyższe stanowisko koresponduje z koncepcją racjonalności polskiego ustawodawcy zgodnie, z którą działanie w ramach przepisów prawa nie powinno zostać uznane za kształtujące obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami lub zasadami współżycia społecznego. Nieuprawnione jest twierdzenie, by działanie w ramach jasnych i niebudzących wątpliwości co do ich wykładni przepisów ustawy, służącej w istocie ochronie interesów konsumenta, pozostawało w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego czy dobrymi obyczajami. Wyjaśnić wreszcie należy, że opłata operacyjna została naliczona wyłącznie za okres obowiązywania umowy.

Oczywiste jest również, że powód był uprawniony do wypowiedzenia umowy, pozwana zaprzestała bowiem spłat kolejnych rat kredytu, a także do naliczenia odsetek karnych od niezapłaconych w terminie należności. Samo wypowiedzenie zostało przy tym dokonane zgodnie z postanowieniami umowy, przy czym powód przedłożył dowód nadania oświadczenia o wypowiedzeniu umowy do pozwanej, wykazał również, iż w dniu 8 maja 2018 roku pozwana odebrała przedmiotowe oświadczenie.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.521,93 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w całości, a zatem należy się jej od pozwanego zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości.

Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 45 zł, koszty zastępstwa procesowego radcy prawnego w kwocie 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, t.j. Dz.U. 2018, poz. 265) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 962 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Ponadto Sąd przyznał i nakazał wypłacić z funduszy Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz adw. A. P. kwotę 738 zł tytułem zwrotu wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanej z urzędu, mając na uwadze treść § 4 ust. 1 i 3, § 8 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U. 2019, poz. 18).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.

z. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanej.

23.05.2019

SSR T. K.