Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR (del.) Adam Mitkiewicz

Protokolant: sekretarz sądowy Amanda Mioduszewska

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2019 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa M. Z.

przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

o ustalenie

orzeka:

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki M. Z. na rzecz pozwanego (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 5.417 zł (słownie: pięć tysięcy czterysta siedemnaście 17/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XXV C 1036/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 listopada 2017 r. powódka M. Z. wniosła o ustalenie obowiązywania między stronami promesy udzielonej przez bank z dnia 30 listopada 2010 r.
w takiej treści, że w przypadku jeżeli powódka dokona spłaty kapitału kredytu w kwocie 400.000 zł, pozwana dokona wykreślenia wpisu hipoteki w księdze wieczystej nieruchomości dla których Sąd Rejonowy Katowice-Wschód w Katowicach Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgi wieczyste pod nr KW (...) oraz (...) oraz
o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz powódki ( pozew, k. 3 akt). W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że dnia 30 listopada 2010r. uzyskała od pozwanego banku promesę na zwolnienie spod obciążenia hipotecznego należącej do niej nieruchomości, pod warunkiem nadpłaty kwoty z tytułu kredytu 400000 złotych. Pozwany zmienił warunki udzielonej promesy czyniąc ją niemożliwą do zrealizowania, a następnie dnia 24 października 2017r. wystawił jej nową promesę której warunkiem zwolnienia hipotecznego była nadpłata kwoty 420000 złotych.

W odpowiedzi na pozew z dnia 22 grudnia 2017 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania,
w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych oraz zwrotu kwoty 17,00 zł poniesionej przez pozwanego tytułem opłaty skarbowej od złożenia pełnomocnictwa ( odpowiedź na pozew, k. 67 – 70 akt). Wskazując, że powódka nie ma interesu prawnego w ustaleniu obowiązywania promesy, powódka nie spełniła warunku wskazanego w promesie tj. nie dokonała nadpłaty w wysokości 4000 złotych, została wystawiona na jej rzecz kolejna promesa, nadto umowa kredytu została wypowiedziana.

Na dalszych etapach postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka zawarła z poprzednikiem prawnym pozwanej w dniu 9 maja 2007 r. umowę kredytu mieszkaniowego nr (...) na kwotę 602.457 zł z przeznaczeniem na zakup nieruchomości dla których Sąd Rejonowy Katowice-Wschód w Katowicach Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgi wieczyste pod nr KW (...)
oraz (...), spłaty kredytu mieszkaniowego i spłaty innych kredytów
nie związanych z działalnością gospodarczą lub prowadzeniem gospodarstwa rolnego ( umowa kredytu, k. 11 – 25 akt, wydruki ksiąg wieczystych, k. 26 – 35 akt).

Zabezpieczenie kredytu stanowiły hipoteki umowne zwykłe i kaucyjne ustanowione na nieruchomościach w postaci lokali mieszkalnych stanowiących odrębną własność (i garażu), położonych w K. przy ul. (...) dla których Sąd Rejonowy Katowice-Wschód w Katowicach IX Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgi wieczyste pod nr KW (...) oraz (...) ( umowa kredytu, k. 16 akt).

Powódka wystąpiła do pozwanej pismem z dnia 4 listopada 2010 r. o wystawienie promesy zwolnienia spod zabezpieczenia hipotecznego. Pozwana, po dokonaniu analizy
i pozytywnej decyzji z dnia 9 listopada 2010 r., wystawiła promesę w dniu 30 listopada 2010 r., w której wskazała iż w związku z otrzymaniem informacji o planowanej częściowej spłacie wierzytelności z tytułu zawartej umowy kredytu, wyrazi zgodę na zwolnienie spod obciążenia hipotecznego wskazanych nieruchomości pod warunkiem dokonania nadpłaty kapitału kredytu w kwocie 400.000 zł ( pismo powódki, k. 188 – 189 akt, analiza i decyzja, k. 190 akt, promesa z dnia 30 listopada 2010 r., k. 36 akt).

W oparciu o udzieloną promesę, powódka zwarła umowę przedwstępną sprzedaży
w dniu 20 lipca 2011 r. przed Notariuszem T. G. (Rep. (...)). Stosownie do § 3 umowy, powódka odwoływała się do warunków udzielonej promesy, wskazując iż zobowiązuje się przekazać nabywcom zgody (...) Banku (...) S.A.
z siedzibą w W. na wykreślenie w/w hipotek z ksiąg wieczystych, a nadto promesę
na zwolnienie spod obciążenia hipotecznego wydaną przez (...) Bank (...) S.A.
z siedzibą w W. ( umowa przedwstępna sprzedaży, k. 38 – 43 akt).

Stosownie do § 4 umowy, powódka pokwitowała otrzymanie od nabywców całej ceny sprzedaży w wysokości 428.000 zł ( umowa przedwstępna sprzedaży, k. 41 akt).

W dniu 15 marca 2013 r. przedstawiono powódce warunki zawarcia aneksu obejmującego zmianę zabezpieczenia hipotecznego ( emaile i aneks, k. 44 – 47 akt).

W dniu 5 lipca 2013 r., pozwana przedstawiła powódce decyzję dotyczącą przeniesienia zabezpieczenia kredytu, zawierającą warunki wejścia w życie aneksu i warunki sporządzenia aneksu w postaci przedstawienia aktualnego odpisu KW nr (...) bez wpisu hipoteki przymusowej dokonanej przez Urząd Skarbowy w C. z tytułu niezapłacenia podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2008 wraz z odsetkami. Hipotekę wpisano w dniu 15 marca 2013 r. Bank rozpatrywał zagadnienie w celu określenia możliwości wyrażenia zgody na zmianę zabezpieczenia poprzez wyłączenie z obciążenia hipotecznego nieruchomości znajdujących się w K. przy ul. (...) objętych KW (...) i (...) z równoczesnym ustanowieniem hipoteki
na nieruchomości przy ul. (...) objętej KW (...). Decyzja miała charakter warunkowy. Dodatkowo bank wskazywał, na brak możliwości ustanowienia prawnego zabezpieczenia kredytu wyłącznie na położonej przy ul. (...) nieruchomości ponieważ jej wartość nie była wystarczająca na zabezpieczenie kredytu. ( emaile, k. 48 – 52 akt, wydruk księgi wieczystej (...), k. 53 – 58 akt).

W decyzji zawarto nadto prośbę o zapisanie w przyszłym aneksie, iż po spłacie 400.000 zł bank zwolni zabezpieczenie na nieruchomości przy ul. (...), jeżeli
nie zaistnieją okoliczności uniemożliwiające zabezpieczenie z przyczyn niezależnych
od banku ( email, k. 52 akt).

Pozwana pismem z dnia 22 marca 2017 r. wypowiedziała umowę kredytu mieszkaniowego nr (...), co skutkowało postawieniem zobowiązania powódki wobec pozwanej w stan natychmiastowej wymagalności. Na dzień 30 listopada 2010 r. saldo zadłużenia z tytułu kapitału wynosiło 579.256,82 zł, z kolei na dzień 20 grudnia 2017 r. zobowiązanie powódki wynosiło 573.678,51 z, w tym kwota kapitału 528.000 zł. Powódka zaprzestała spłaty kredytu po dniu 5 października 2016 r. co stanowiło bezpośrednią przyczynę wypowiedzenia umowy. Do dnia 5 października 2016 r. powódka nie wpłaciła kwoty 400.000 zł w związku z promesą z dnia 30 listopada 2010 r. ( zaświadczenie, k. 87 – 91 akt, zaświadczenie z dnia 4 kwietnia 2019 r., k. 191 akt, wypowiedzenie, k. 192 akt).

Pozwana przedstawiła powódce nową promesę z dnia 24 października 2017 r. Zgodnie z treścią nowej promesy bank oświadczył, iż w związku z planowaną częściową spłatą wierzytelności wynikającej z umowy kredytowej, w wypadku dokonania spłaty części zadłużenia w kwocie 420.000 zł do dnia 29 listopada 2017 r. zobowiązuje się niezwłocznie wyrazić zgodę na wykreślenie z księgi wieczystej o nr (...) hipoteki umownej zwykłej w kwocie 380.533,25 zł oraz hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 114.159,97 zł
a także z księgi wieczystej (...) hipoteki umownej zwykłej w kwocie 22.384,31 zł oraz hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 6.715,29 zł ( promesa z dnia
24 października 2017 r., k. 59 – 60 akt).

Nieprawomocnym nakazem z dnia 31 sierpnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Katowicach w sprawie o sygn. akt II Nc 294/18 nakazał powódce, D. B. i A. W. aby zapłacili pozwanej w sprawie niniejszej kwotę 556.768,03 zł wraz z odsetkami ( nakaz zapłaty, k. 193 akt).

Podstawę ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie stanowiły wskazane powyżej dokumenty zgromadzone w aktach jako mające istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Dokumentacja nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd również nie znalazł podstaw do kwestionowania jej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, dlatego uznał
ją za wiarygodne źródło dowodowe.

Na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2019 r. Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie
w charakterze świadka B. D. albowiem w ocenie Sądu dowód ten nie przyczyniłby się do wyjaśnienia istotnych okoliczności w sprawie niniejszej, które
to okoliczności dostatecznie naświetliły dowody z dokumentów. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał podstawy do przyjęcia, iż wszystkie okoliczności sprawy, istotne dla jej rozstrzygnięcia, zostały już dostatecznie wyjaśnione. Dopuszczanie kolejnego dowodu w sprawie celem wykazania okoliczności już wystarczająco wyjaśnionej lub okoliczności bez wpływu na treść rozstrzygnięcia prowadziłoby do nieuzasadnionego wydłużania postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Powódka wniosła o ustalenie obowiązywania między stronami promesy udzielonej przez bank z dnia 30 listopada 2010 r. Oś sporu pomiędzy stronami dotyczyła podnoszonego przez powódkę wycofania się przez bank z pierwotnej promesy i okoliczności faktycznych
z tym związanych. Tymczasem w ocenie Sądu kwestią istotniejszą był charakter prawny udzielonej w dniu 30 listopada 2010 r. promesy, a przede wszystkim skutki prawne jakie można z niej wywodzić. Ta kwestia miała kluczowe znaczenie dla określenia jakiego rodzaju oświadczenie rzeczywiście złożył pozwany bank.

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia
lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Pojęcie interesu prawnego jest powszechnie rozumiane jako potrzeba prawna. Wyjaśnić należy, że interes prawny istnieje tylko wtedy, gdy powód potrzebie ochrony swej sfery prawnej uczynić może zadość przez samo ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.
Tak pojmowany interes prawny może wynikać z bezpośredniego zagrożenia prawa powoda lub zmierzać do zapobieżenia temu zagrożeniu. Występuje on także wtedy, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub prawa, mająca charakter obiektywny, to jest taki, który wynika z rozumnej oceny sytuacji, a nie tylko z subiektywnego odczucia powoda. Skuteczne powołanie się na interes prawny wymaga zatem wykazania, że oczekiwane rozstrzygnięcie wywoła takie skutki w stosunkach między stronami, w następstwie których ich sytuacja prawna zostanie określona jednoznacznie i tym samym wyeliminowane zostanie, wynikające z błędnego przekonania co do przysługiwania powodowi określonych uprawnień, ryzyko naruszenia w przyszłości jego praw. Uzależnienie powództwa o ustalenie od interesu prawnego trzeba pojmować przy tym elastycznie, z uwzględnieniem celowości jego wykładni, konkretnych okoliczności sprawy i wreszcie tego, czy w drodze innego powództwa, zwłaszcza o świadczenie, strona może uzyskać pełną ochronę swoich praw. ( por.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 marca 2018 r., sygn. akt I ACa 915/17, Legalis nr 1760241, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2010 r., sygn. akt
II PK 342/09, Legalis nr 400935). Każdy inny interes, którego nie można uznać za interes prawny, nie uzasadnia powództwa wytoczonego na podstawie art. 189. Interes prawny powoda musi być ponadto zgodny z prawem, zasadami współżycia społecznego oraz celem, któremu ma służyć art. 189 ( tak: wyrok Sądu Najwyższego z 20 grudnia 1979 r., sygn.
akt III PR 78/79, Legalis nr 1045580).

W ocenie tutejszego Sądu powódka uprawniona była do wystąpienia z powództwem
o ustalenie obowiązywania między stronami promesy w trybie art. 189 k.p.c., miała w tym interes prawny. Wskutek kwestionowanej aktualności (obowiązywania) czynności jaką było złożenie promesy, powódka wywodziła iż doszło bowiem do naruszenia sfery jej praw majątkowych, bowiem uniemożliwiało jej to lub co najmniej poważnie utrudniało zbycie nieruchomości co miało bezpośrednie przełożenie na stan majątkowy. Z tak uzasadnionym interesem prawnym Sąd po części się zgodził, uznając że zwłaszcza wobec wypowiedzenia umowy kredytu powódka ma interes prawny w uzyskaniu konkretnego, korzystnego rozstrzygnięcia. Odmiennie ocenić należało jednakże zagadnienie interesu ochrony nabywców nieruchomości, który to interes jest interesem osób trzecich, nie zaś powódki. O ile więc ochrona sfery prawnej powódki może stanowić podstawę roszczenia w trybie art. 189 k.p.c., o tyle powołanie się na ochronę interesów osób trzecich jest nieuzasadnione.

Nie podzielił zatem Sąd argumentacji strony pozwanej o braku interesu prawnego
w ustaleniu obowiązywania promesy. Brak jest bowiem zależności pomiędzy wysokością należności, której dochodzi pozwana w odrębnym postępowaniu a interesem prawnym powódki do wystąpienia z określonym roszczeniem zmierzającym do ustalenia istnienia prawa wynikającego z promesy. Faktyczna wysokość zobowiązania pozostaje bez wpływu
na tę okoliczność.

Odmiennej ocenie podlegała natomiast kwestia treści i charakter złożonego przez pozwaną oświadczenia w postaci promesy z dnia 30 listopada 2010 r., w której wskazała
iż w związku z otrzymaniem informacji o planowanej częściowej spłacie wierzytelności
z tytułu zawartej umowy kredytu, wyrazi zgodę na zwolnienie spod obciążenia hipotecznego wskazanych nieruchomości pod warunkiem dokonania nadpłaty kapitału kredytu w kwocie 400.000 zł.

W myśl art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli
w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

Stosownie do treści art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej.

Zgodnie z treścią art. 65 § 1 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Oprócz więc kontekstu językowego, przy interpretacji oświadczenia woli powinno się brać pod uwagę także okoliczności złożenia oświadczenia woli, czyli tzw. kontekst sytuacyjny, na który składają się w szczególności dotychczasowe doświadczenia stron, ich status, przebieg negocjacji.

W myśl art. 89 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, powstanie lub ustanie skutków czynności prawnej można uzależnić od zdarzenia przyszłego i niepewnego (warunek).

Według Słownika języka polskiego PWN (Warszawa 1995, Tom 2, s. 893), promesa to obietnica dokonania określonej czynności lub określonego świadczenia; zobowiązanie
się organu państwowego do wydania jakiejś decyzji (np. wydania wizy) po dopełnieniu przez zainteresowanego odpowiednich formalności; także: dokument zawierający dane przyrzeczenie, daną obietnicę.

Problem charakteru promesy był już przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego kilkukrotnie. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 stycznia 2005 r., sygn.
akt II CK 369/04 ( LEX nr 151648) stwierdził, że oświadczenie zawierające promesę kreowania określonego stosunku prawnego można uznać za oświadczenie woli
w rozumieniu art. 60 k.c., którego złożenie beneficjentowi skutecznie wiąże przyrzekającego wobec beneficjenta (art. 61 k.c.). W zależności od jej treści może dojść między przyrzekającym i beneficjentką do powstania stosunku obligacyjnego.

W późniejszym orzecznictwie, Sąd Najwyższy wywodził że promesa kredytowa może stanowić umowę, a jej rodzaj zależy od treści promesy. Zawarcie umowy następuje bowiem przez złożenie oświadczeń woli przez obie strony. Skoro bank udziela promesy kredytowej
na wniosek, to we wniosku tym jest wyrażona wola zawarcia umowy kredytowej, a wola drugiej strony - banku - w promesie kredytowej. W ten sposób zachowana jest forma pisemna, a forma szczególna do zawarcia umowy kredytowej nie jest wymagana ( tak: wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 30 września 2008 r., sygn. akt II CSK 150/08, Legalis nr 133179). Przy czym pogląd ten wyrażony był na gruncie odmiennego stanu faktycznego, nie przystającego do okoliczności sprawy niniejszej.

Odmienny pogląd wyrażono na gruncie innej sprawy, wskazując że promesa może być traktowana jedynie jako potwierdzenie faktu zakończenia rokowań zmierzających
do zawarcia danej umowy, które nie doprowadziły do zawarcia umowy z tej przyczyny,
że strony uzgodniły, iż zawarcie umowy wymaga szczególnej formy. Z drugiej strony, może być także traktowana jako oświadczenie woli jednej ze stron umowy, potwierdzające zawarcie oznaczonej definitywnej umowy. Między tymi skrajnymi przypadkami mieszczą
się sytuacje, w których promesa może być zakwalifikowana jako list intencyjny, oferta, umowa przedwstępna, tzw. umowa opcyjna, czy w końcu jako przyjęcie przekazu ( por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2008 r., sygn. akt V CSK 2/08, LEX nr 424209).

Powyższy pogląd tutejszy Sąd podziela i przyjmuje go za własny, wskazując
iż w sprawie niniejszej oświadczenie oznaczone jako promesa kwalifikować należy raczej jako list intencyjny, niż umowę przedwstępną która powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej i zawierać oświadczenie obu stron czy jednostronne oświadczenie woli banku. Postanowienia te dla umowy kredytowej określa art. 69 ust. 2 prawa. bankowego, których próżno szukać w przedmiotowej promesie. Promesa nie stanowi też aneksu do umowy, nie zmienia postanowień umowy kredytu – nie wynika to z jej treści. Tymczasem na intencyjny charakter promesy wskazuje zwrot "wyrazi zgodę na zwolnienie spod obciążenia hipotecznego wskazanych nieruchomości pod warunkiem dokonania nadpłaty kapitału kredytu w kwocie 400.000 zł", zawierający nadto warunek w rozumieniu art. 89 k.c. (zdarzenie przyszłe i niepewne). Zdaniem Sądu pozwana nie wyartykułowała wprost zobowiązania do dokonania danej czynności, w przeciwieństwie do promesy z dnia 24 października 2017 r. kiedy to użyła jednoznacznie brzmiącego zwrotu „zobowiązuje się niezwłocznie wyrazić zgodę”. Ta widoczna różnica w użytych zwrotach, zdaniem Sądu, ma diametralny wpływ na charakter oświadczenia woli pozwanej. Dokument promesy z dnia 30.11.2010r. jak wynika z jego treści nie wyraża zatem żadnego zobowiązania do złożenia oświadczenia przez bank.

Nie sposób również wywodzić, by oświadczenie takie miało lub mogło mieć jakąkolwiek moc wiążącą po upływie niemalże 7 lat od jego złożenia (na dzień wniesienia pozwu) i późniejszym przedstawieniu drugiego oświadczenia w formie promesy, tym razem wprost oznaczającego charakter zobowiązujący i termin do kiedy oświadczenie takie zachowuje ważności. Brak oznaczenia w promesie z dnia 30 listopada 2010 r. daty jej obowiązywania w żaden sposób nie stanowi o tym, aby wolą pozwanej było zwolnienie ustanowionych na nieruchomościach zabezpieczeń w dowolnym czasie. Skutek taki mógłby jedynie nastąpić po dokonaniu wpłaty oznaczonej kwoty, którego to warunku powódka i tak nie spełniła przez okres kilku lat. Ponownie wskazać należy na fragment promesy stanowiący,
że „(…) informuje, że w związku z otrzymaniem informacji o planowanej częściowej spłacie wierzytelności”, która wskazuje na kontekst sytuacyjny. Z treści promesy z dnia 30 listopada 2010 r. nie wynika zatem jej bezterminowy charakter, również z okoliczności faktycznych wiążących się z jej sporządzeniem nie sposób go wywodzić. Pozwana wystawiła bowiem promesę w odpowiedzi na wniosek powódki w określonym kontekście sytuacyjnym i przy określonym zamiarze, którym było zbycie nieruchomości. Tymczasem powódka zawarła umowę przedwstępną sprzedaży, kwitując nadto odbiór kwoty 428.000 zł, z której to kwoty nie przelała jednakże na rachunek banku 400.000 zł wymaganych do zwolnienia spod obciążenia hipotecznego określonych nieruchomości. Jednocześnie w chwili obecnej umowa kredytu jest rozwiązana, pozwana dochodzi od powódki zapłaty należności wynikających z udzielonego kredytu.

Reasumując zdaniem Sądu powództwo jest nieuzasadnione, nie może być bowiem wywodzone jedynie z faktu wystawienia promesy w przeszłości przez pozwaną, promesy która ma charakter listu intencyjnego, pewnej obietnicy nie zawiera zaś zobowiązania do złożenia jakiegokolwiek oświadczenia przez bank w przyszłości, zwłaszcza w perspektywie jej późniejszego zastąpienia przez nową promesę, co do której powódka
też nie dokonała nadpłaty. Mając powyższe na uwadze, Sąd powództwo w całości na podstawie art. 189 k.p.c. oddalił.

Konsekwencją rozstrzygnięcia głównego żądania jest rozstrzygnięcie przez
Sąd w przedmiocie kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego. Sąd rozstrzygnął
o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. oraz na podstawie § 2 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat
za czynności radcowskie. Zważywszy na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, uznać należało że stroną w całości przegraną jest strona powodowa. Na zasądzoną w punkcie II. sentencji wyroku kwotę 5.417 zł składały się koszty zastępstwa procesowego należne pełnomocnikowi pozwanego w kwocie 5.400 zł, powiększone o koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wysokości 17 zł.

Z. (...)