Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2018 r. w Warszawie

sprawy R. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o wysokość renty z tytułu choroby zawodowej i emerytury

na skutek odwołania R. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 16 maja 2017 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2017 r. (data prezentaty w ZUS) R. K. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia
16 maja 2017 r. znak: (...) w sprawie odmowy ponownego przeliczenia renty z tytułu choroby zawodowej i emerytury. W ocenie odwołującego
nie doszło do wnikliwego postępowania wyjaśniającego w tej sprawie, a organ rentowy
nie odniósł się do jego argumentów.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wyjaśnił, że przeglądając dokumentację
w ZUS znalazł błąd w decyzji z dnia 10 grudnia 1991 r. polegający na podzieleniu kwoty netto jego wynagrodzenia przez kwotę brutto średniego przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce uspołecznionej. W związku z powyższym zwrócił się do ZUS z podaniem
o ponowne przeliczenie renty i emerytury oraz nowych wskaźników do ich wyliczenia
na podstawie decyzji z dnia 19 stycznia 1973 r. znak: (...), w której zawarte są dane
do ustalenia wysokości świadczenia po raz pierwszy i w której przyjęto za podstawę wymiaru renty przeciętny miesięcznych zarobek bez jakichkolwiek potrąceń z ostatnich 12 miesięcy,
to jest kwotę 3.692,16 zł. Odwołujący wskazał również, że jest rencistą od 1973 r. z powodu choroby zawodowej – przewlekłego zatrucia rtęcią (odwołanie z załącznikami k. 2-18 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 20 lipca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że R. K. jest uprawniony do renty z tytułu choroby zawodowej od 1 października 1972 r. oraz do emerytury w związku z ukończeniem 60 lat od 21 sierpnia 2005 r. Odnosząc się
do zarzutów podniesionych w odwołanie organ rentowy uznał, iż są one bezpodstawne. Wskazał, że prawo odwołującego do renty z tytułu chorobowej zostało ustalone decyzją
z dnia 19 stycznia 1973 r. Do obliczenia podstawy wymiaru renty przyjęto przeciętny zarobek z okresu od 1 sierpnia 1970 r. do 31 marca 1972 r. po potrąceniu podatku od wynagrodzeń
i składki na cele emerytalne. Podstawa wymiaru renty została obliczona zgodnie
z art. 4 ustawy z 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy, w myśl której dla pracownika zaliczonego do III grupy inwalidów renta inwalidzka wynosi 65% zarobku. Z kolei zarobek, od którego oblicza się rentę inwalidzką, uważano przeciętny zarobek pracownika ustalony w przepisach o powszechnym zaopatrzeniu pracowników i ich rodzin po potrąceniu podatku od wynagrodzeń i składki
na cele emerytalne. Natomiast decyzją z dnia 1 grudnia 1991 r. dokonano rewaloryzacji renty z tytułu choroby zawodowej na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 października 1991 r.
o rewaloryzacji emerytury i rent, o zasadach ustalania emerytury i rent oraz zmianie niektórych ustaw oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1990 r. w sprawie przygotowania do rewaloryzacji emerytury i rent. Z powyższego zdaniem organu rentowego wynika, że prawidłowo przyjęto do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty w wysokości 134,53 wynagrodzenie w kwocie netto 3.167 zł, które zostało przyjęte zgodnie
z obowiązującymi przepisami. Ponadto, na skutek kolejnej decyzji z dnia 10 marca 1992 r. podwyższono wysokość renty odwołującego w związku z wprowadzeniem od dnia 1 stycznia 1992 r. podatku dochodowego od osób fizycznych (odpowiedź na odwołanie k. 20-22 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 22 września 1964 r. do 14 marca 1986 r. odwołujący się R. K. był zatrudniony w Zakładach (...) Luksemburg w W. (świadectwo pracy k. 7 a.r., tom E; zaświadczenie o zatrudnieniu
z 17.11.1972 r. – nieoznaczona karta a.r. tom I).

W trakcie zatrudnienia odwołującego, w dniach 6 i 7 lipca 1972 r., stwierdzono u niego chorobę zawodową w postaci przewlekłego zatrucia rtęcią. Z uwagi na powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 19 stycznia 1973 r. przyznał odwołującemu rentę
z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek choroby zawodowej od 1 października 1972 r. Odwołujący został zaliczony do III grupy inwalidzkiej. Wysokość renty inwalidzkie z tego tytułu wynosiła 2.058,00 zł, tj. 65% podstawy wymiaru renty ustalonej na podstawie przeciętnego miesięcznego zarobku odwołującego się z okresu od 1 sierpnia 1970 r.
do 31 marca 1972 r. w wysokości 3.166,83 zł. Z uwagi na kontynuację zatrudnienia odwołującemu była wypłacana renta w wysokości 1.158,00 zł ustalonej w oparciu o przepisu ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników
i ich rodzin (Dz. U. z 1968 r. nr 3 poz. 6) z przyjęciem za podstawę wymiaru renty kwoty 3.692,16 zł (stwierdzenie choroby zawodowej k. 3 a.r., decyzja ZUS z 19.01.1973 r. – nieoznaczona karta a.r., tom I).

W dniu 10 grudnia 1991 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wydał decyzję znak: (...)/10 na podstawie której dokonano rewaloryzacji renty inwalidzkiej R. K. na postawie przepisów na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytury i rent (Dz. U. z 1991 r.
nr 104 poz. 450), o zasadach ustalania emerytury i rent oraz zmianie niektórych ustaw oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1990 r. w sprawie przygotowania
do rewaloryzacji emerytury i rent (Dz. U. z 1990 r. nr 83 poz. 484). Wysokość zwaloryzowanej renty ustalono na kwotę 1.372.206,00 zł, a do jej obliczenia organ rentowy przyjął wskaźnik wysokości podstawy wymiaru równy 134,53%, stanowiący stosunek procentowy przyjętej w decyzji o przyznaniu po raz pierwszy podstawy wymiaru renty w kwocie 3.167,00 zł do średniej przeciętnych wynagrodzeń w gospodarce uspołecznionej z okresu od sierpnia 1980 roku do stycznia 1972 roku (decyzja ZUS z 10.12.1991 r. ws. rewaloryzacji renty – nieoznaczona karta a.r. tom I).

Następnie w dniu 10 marca 1992 r. ZUS(...) Oddział w W. wydał decyzję znak: (...) o podwyższeniu renty w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku osobowych od osób fizycznych (Dz. U. nr 80, poz. 350 ze zm.). W treści tej decyzji wskazano, że ustalona w poprzednich decyzjach należna odwołującemu kwota renty przed przeliczeniem wynosiła 1.435.678,00 zł, wskaźnik wysokości świadczenia wynosił 80,72% a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosił 134,53%. Po dokonaniu przeliczenia od 1 stycznia 1992 r. ustalono podwyższoną wysokość renty odwołującego
w kwocie 1.740.552,00 zł, przy wskaźniku wysokości świadczenia wynoszącym 83,16% oraz wskaźniku wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 138,61% (decyzja ZUS
z 10.03.1992 r. – nieoznaczona karta a.r. tom I).

Decyzją z dnia 30 sierpnia 2005 r. znak:(...) (...) ZUS(...) Oddział w W. przyznał R. K. prawo do emerytury od dnia 21 sierpnia 2005 r.,
tj. od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia wysokości emerytury przyjęto
m. in. podstawę wymiaru renty wynoszącą 138,61%. Wysokość emerytury wyniosła
1.499,00 zł netto (decyzja ZUS z 30.08.2005 r. ws. przyznania emerytury k. 26-28 a.r. tom E).

Na przełomie lat 2006-2016 Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonywał poprawnych waloryzacji przysługujących R. K. świadczeń rentowego
i emerytalnego. W wyniku waloryzacji łączny wymiar świadczeń odwołującego uległ podwyższeniu z kwoty 1.927,00 zł netto w 2006 roku do 2.302,56 zł netto w 2016 roku.
Z uwagi na przysługujące odwołującemu prawo do emerytury, renta z tytułu niezdolności
do pracy z powodu choroby zawodowej przysługiwała odwołującemu w wymiarze połowy świadczenia (opinie biegłej sądowej z zakresu rachunkowości k. 49-70 a.s., k. 108-111 a.s.; decyzje ZUS ws. waloryzacji emerytury i renty – tomy E i I).

W dniu 29 grudnia 2016 r. do ZUS(...)Oddziału w W. wpłynęło podanie R. K., w którym zwrócił się z prośbą o ponowne wyliczenie renty
z tytułu choroby zawodowej. Uzasadniając podanie odwołujący wskazał, że w decyzji z dnia 10 grudnia 1991 r. popełniono błąd, gdyż nieprawidłowo wyliczono wskaźniki do wyliczenia renty i później emerytury, zaś prawidłowy wskaźnik powinien zostać ustalony
z uwzględnieniem podstawy wymiaru renty stanowiącym przeciętny miesięczny zarobek
bez jakichkolwiek potrąceń wynoszący kwotę 3.692,16 zł brutto (podanie odwołującego
z 29.12.2016 r. – nieoznaczone kart a.r. tom I).

Po rozpatrzeniu podania odwołującego się ZUS (...)Oddział w W. wydał
w dniu 16 maja 2017 r. decyzję znak: (...) na podstawie której odmówił mu prawa do przeliczenia renty z tytułu choroby zawodowej i przeliczenia emerytury. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że do wyliczenia podstawy wymiaru renty
z tytułu choroby zawodowej do rewaloryzacji przyjęto wynagrodzenie w kwocie netto zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1990 r. w sprawie przygotowania do rewaloryzacji emerytury i rent. Decyzją z dnia 10 marca 1992 r. podwyższono wysokość renty, jak również uległ zmianie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia w związku z wprowadzeniem podatku dochodowego od osób fizycznych od 1 stycznia 1992 r. Z kolei do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru renty w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty.
Organ rentowy wskazał również, że decyzje z dnia 10 grudnia 1991 r. i z dnia 30 sierpnia 2005 r. nie zostały zaskarżone do sądu i są prawomocne (skarżona decyzja ZUS
z 16.05.2017 r. – nieoznaczona karta a.r. tom I).

Sad Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w toku postępowania dowody, w tym w szczególności dokumentację przedłożoną do akt sprawy oraz akt rentowych – tom akt emerytalnych (tom E) oraz tom akt inwalidzkich (tom I). Sąd oparł się również o dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu rachunkowości A. B. w zakresie prawidłowości obliczeń dotyczących waloryzacji przysługujących odwołującym się świadczeń. Sąd uznał zebrane w sprawie dowody za wiarygodne w zakresie, w jakim
z wymienionych wyżej dowodów wynikały przedstawione wyżej okoliczności stanu faktycznego. Sąd zważył przy tym, stan faktyczny sprawy był bezsporny, nie obejmował on bowiem okoliczności faktycznych, lecz dotyczył kwestii związanych z interpretacją przepisów.

W tych okolicznościach Sąd uznał zebrany materiał dowodowy za wystarczający
do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie R. K. było niezasadne.

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się wokół odmowy organu rentowego ponownego wyliczenia przysługującej odwołującemu renty z tytułu chorobowy zawodowej oraz emerytury. Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270) w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub
z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli:

1)  po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość;

2)  decyzja została wydana w wyniku przestępstwa;

3)  dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe;

4)  decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego przez osobę pobierającą świadczenie;

5)  decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność;

6)  przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organ rentowego.

Celem ponownego ustalenia w trybie cytowanego wyżej przepisu jest ponowne rozstrzygnięcie o uprawnieniach, które powstały ex lege przed wydaniem weryfikowanej decyzji emerytalno-rentowej. Uzasadnieniem dla ponowienia postępowania zakończonego prawomocną decyzją organu rentowego, wyznaczającym jego cel, jest niezgodność zawartego w niej rozstrzygnięcia z ukształtowaną ex lege sytuacją prawną zainteresowanego, powstałą np. na skutek popełnionych przez organ rentowy uchybień normom prawa materialnego,
czy procesowego. W kolejnym postępowaniu organ rentowy dąży więc do ustalenia,
czy popełnione uchybienia lub przedłożone dowody albo ujawnione fakty mają wpływ
na zmianę dokonanych wcześniej ustaleń. Bezpośrednim celem ponownego postępowania jest rozstrzygnięcie o uprawnieniach zainteresowanego według stanu faktycznego z chwili wydania weryfikowanej decyzji rentowej. Ponowne ustalenie prawa w trybie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej stanowi zatem nadzwyczajną kontynuację poprzedniego postępowania przed organem rentowym, zmierzając do podważenia jego decyzji wówczas,
gdy uprawomocniła się ona wskutek upływu terminu odwołania (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2018 r., III AUa 111/17; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 lutego 2018 r., III AUa 1406/17). Instytucja ponownego rozpoznania uprawnień rentowych znajduje zastosowanie w sytuacjach, w których po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostają przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Nowe dowody w rozumieniu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej to ujawnione dowody istniejące przed wydaniem decyzji, jak i dowody uzyskane po wydaniu decyzji pod warunkiem, że wynikają z nich fakty uwzględniane w decyzji (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 października 2016 r., III AUa 465/15; zob. wyrok sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 kwietnia 2017 r., III AUa 488/16).

W niniejszym postępowaniu odwołujący domagał się ponownego przeliczenia renty
z tytułu niezdolności do pracy z powodu choroby zawodowej oraz emerytury. Stanowisko odwołującego sprowadzało się przy tym w istocie do zakwestionowania decyzji w sprawie przyznania mu prawa do renty inwalidzkiej oraz decyzji do jej rewaloryzacji, a konkretnie stwierdzeniu, że w obu tych przypadkach ZUS przyjął błędne podstawy wymiaru
do obliczenia wysokości przysługującego mu świadczenia, a w konsekwencji nieprawidłowo ustalił dalszą wysokość renty i emerytury, które to świadczenia aktualnie pobiera.
Sąd Okręgowy miał jednak na względzie, że renta z tytułu choroby zawodowej (wówczas renta inwalidzka) została odwołującemu przyznana na podstawie decyzji z dnia 19 stycznia 1973 r., z kolei decyzja w sprawie rewaloryzacji renty inwalidzkiej została wydana w dniu
10 grudnia 1991 r. Żadna z tych decyzji nie została przez odwołującego zaskarżona i obie są prawomocne, tym samym brak było podstaw do ich podważania.

Odnosząc się jednak do argumentacji odwołującego Sąd Okręgowy zważył,
że w przypadku tej decyzji wysokość renty została ustalona z przyjęciem prawidłowych parametrów. Zasady przyznawania prawa do świadczeń z tytułu wypadków przy pracy
i chorób zawodowych określały aktualne na dzień wydania powyższej decyzji przepisy ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz. U. z 1968 r. nr 3 poz. 8). Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy renta inwalidzka dla pracownika nie wykonującego zatrudnienia lub nie posiadającego dochodu z innych źródeł dla pracownika zaliczonego do III grupy inwalidów wynosi miesięcznie 65% zarobku; jednocześnie w myśl art. 4 ust. 3 tej ustawy za zarobek, za zarobek, od którego oblicza się rentę inwalidzką, uważa się przeciętny miesięczny zarobek pracownika, ustalony w sposób określony w przepisach o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin - po potrąceniu podatku od wynagrodzeń oraz składki na cele emerytalne. Należy przy tym zaznaczyć, że z uwagi na kontynuowanie przez odwołującego zatrudnienia powyższa kwota nie była jednak wypłacana. Zgodnie bowiem
z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1968 r. nr 3 poz. 6) renta inwalidzka z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej wynosi miesięcznie kwotę obliczoną według art. 25 na czas osiągania przez rencistę zarobku z tytułu zatrudnienia lub dochodu z innych źródeł. Z kolei zgodnie z art. 25 ust. 1 renta inwalidzka z tytułu inwalidztwa powstałego z innych przyczyn niż wypadek w zatrudnieniu lub choroba zawodowa – dla osób zaliczonych do III grupy inwalidów – wynosi miesięcznie: do 1.500 zł – 45% podstawy wymiaru, od nadwyżki ponad 1.500 zł do 2.000 zł – 20% podstawy wymiaru oraz od nadwyżki ponad 2.000 zł – 20% podstawy wymiaru. Jednocześnie, w myśl art. 17 ust. 1 i 3 tejże ustawy, podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowi przeciętny miesięczny zarobek z okresu ostatnich 12 miesięcy zatrudnienia albo kolejnych 24 miesięcy zatrudnienia dowolnie wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 12 lat zatrudnienia, przy czym
za zarobek z tytułu zatrudnienia w uspołecznionym zakładzie pracy uważa się wypłaty
bez potrąceń w gotówce i w naturze z osobowego funduszu płac, z wyjątkiem wypłat określonych w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 5, jak również wymienione w tym rozporządzeniu niektóre wypłaty spoza osobowego funduszu płac.

Z uwagi na stwierdzenie u odwołującego choroby zawodowej w postaci zatrucia rtęcią organ rentowy ustalił odwołującemu prawo do renty z tytułu choroby zawodowej i ustalił jego wysokość w oparciu o przepisy ustawy o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy, tj. z podstawą wymiaru składek w kwocie 3.166,83 zł oraz wysokość świadczenia równą 2.098,00 zł (65% z kwoty zarobku). Jednocześnie, ponieważ odwołujący mimo przyznania prawa do renty w dalszym ciągu kontynuował zatrudnienie w Zakładach (...) Luksemburg w W. – co potwierdza załączone do akt rentowych (tom E) świadectwo pracy wystawione przez ww. zakład pracy – organ rentowy wypłacał odwołującemu świadczenie z tego tytułu w wysokości obliczonej
na podstawie zasad określonych w cytowanych wyżej przepisach ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, a więc z uwzględnieniem podstaw wymiaru składek w wysokości 3.692,16 zł, tj. średniej zarobków z ostatnich 12 miesięcy
bez jakichkolwiek potrąceń.

Powyższe parametry zostały uwzględnione przy rewaloryzacji przysługującej odwołującemu renty dokonanej na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
z 1 grudnia 1991 roku. Zgodnie z § 3 ust. 1-3 ustalenie wskaźnika wysokości wynagrodzenia (dochodu, przychodu, podstawy wymiaru składek), zwanego dalej "wskaźnikiem wysokości wynagrodzenia", następuje przez:

1)  określenie podstawy wymiaru emerytury lub renty, podlegającej przejęciu w myśl
art. 28 ust.3 ustawy do ustalenia tego wskaźnika,

2)  obliczenie średniej przeciętnych wynagrodzeń w gospodarce uspołecznionej
w okresach, z których wynagrodzenie (dochód, przychód, podstawa wymiaru składek) zostały przyjęte do podstawy wymiaru, o której mowa w pkt 1,

3)  określenie stosunku podstawy wymiaru emerytury lub renty, o której mowa w pkt 1,
do średniej przeciętnych wynagrodzeń, o której mowa w pkt 2, i wyrażenie tego stosunku w procentach z zaokrągleniem do setnych części procentu.

Ustalenie wskaźnika wysokości wynagrodzenia w myśl ust. 1 następuje
z uwzględnieniem § 4-7, zaś za podstawę wymiaru emerytury lub renty oraz średnią przeciętnych miesięcznych wynagrodzeń w gospodarce uspołecznionej zaokrągla się
do pełnego złotego w górę. Zgodnie zaś z § 4 ust. 1 rozporządzenia za faktyczne przeciętne miesięczne wynagrodzenie (dochód, przychód, podstawę wymiaru składek) w myśl
art. 28 ust. 3 ustawy uważa się wynagrodzenie (dochód, przychód, podstawę wymiaru składek) przyjęte zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent do obliczenia wysokości wypłacanego świadczenia, choćby zostało ono zastąpione kwotą najniższej podstawy wymiaru. Z kolei zgodnie z art. 28 ust. 3 ustawy
z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie niektórych przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym
(Dz. U. 1990 nr 36 poz. 206) przy ustalaniu wskaźnika wysokości wynagrodzenia
za podstawę wymiaru uważa się:

1)  przyjęte do ustalenia wysokości świadczenia po raz pierwszy faktyczne przeciętne miesięczne wynagrodzenie ustalone na podstawie zaświadczenia zakładu pracy
o wysokości zarobku stanowiącego podstawę wymiaru świadczeń lub przeciętne miesięczne wynagrodzenie (dochód, przychód, podstawa wymiaru składek), od którego ustalono składki na ubezpieczenie społeczne,

2)  ostatnio przyjęte do ustalenia wysokości świadczenia faktyczne przeciętne miesięczne wynagrodzenie (dochód, przychód, podstawa wymiaru składek) określone w pkt 1, jeżeli dla zainteresowanego byłoby to korzystniejsze.

Z uwagi na powyższe ZUS dokonując rewaloryzacji przyjął wskaźnik wysokości podstawy wymiaru równy 134,53%, stanowiący stosunek procentowy przyjętej w decyzji
o przyznaniu po raz pierwszy renty inwalidzkiej podstawy wymiaru w kwocie 3.167,00 zł
(tj. kwoty 3.166,83 zł zaokrąglonej w górę do pełnego złotego) do średniej przeciętnych wynagrodzeń w gospodarce uspołecznionej z okresu od sierpnia 1980 roku do stycznia
1972 roku, a nie podstawę wymiaru składek zastosowaną do obliczenia renty wypłacanej
na podstawie art. 26 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym (w wysokości 3.692,16 zł).

W toku postępowania Sąd przeprowadził również dowód z opinii biegłej sądowej,
która potwierdziła prawidłowe dokonywanie waloryzacji przysługującej odwołującemu renty z tytułu choroby zawodowej oraz przyznanej w 2005 roku emerytury. Odwołujący nie kwestionował dokonywanych przez ZUS waloryzacji ani też wyliczeń biegłej w tym zakresie.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy zważył, że w niniejszej sprawie nie zaistniały okoliczności które prowadziłyby do uznania, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych błędnie ustalił początkową podstawę wymiaru świadczenia i w efekcie tego błędu odwołujący przez lata otrzymywał świadczenie w niezasadnie obniżonej wysokości. Ponieważ odwołujący nie podnosił innych zastrzeżeń wobec skarżonej decyzji ani też nie przedłożył żadnych nowych dowodów i nie wskazał na nowe okoliczności, które nie byłyby do tej pory przedmiotem rozpoznania przez organ rentowy, należało stwierdzić, że skarżona decyzja była zasadna. Odwołujący nie wykazał bowiem, aby zachodziła któraś z okoliczności powodującej konieczność ponownego przeliczenia przysługujących mu świadczeń wymieniona
w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej. Nie było zatem podstaw do uwzględnienia wniesionego przez niego odwołania.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy oddalił odwołanie R. K.
na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o czym orzekł zgodnie z sentencją wyroku.

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć odwołującemu

K.S.