Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2018 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Ireneusz Lejczak (spr.)

Sędziowie: SSA Barbara Ciuraszkiewicz

SSA Barbara Staśkiewicz

Protokolant: Karolina Sycz

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2018 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z wniosku R. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

na skutek apelacji R. L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 30 maja 2017 r. sygn. akt V U 1948/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 19 czerwca 2015 roku w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy R. L. prawo do emerytury od dnia 14 maja 2015 roku,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz wnioskodawcy kwotę 330 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 30 maja 2017 r. Sąd Okręgowy w Opolu, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie R. L. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z 19 czerwca 2015 r., odmawiającej wnioskodawcy prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych z uwagi na brak udokumentowania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Orzeczenie to oparł Sąd na następujących ustaleniach:

R. L. urodzony (...) złożył wniosek o emeryturę 29 maja 2015 r. Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Na dzień 31 grudnia 1998 r. wnioskodawca posiada 25 lat okresów składkowych, nieskładkowych i uzupełniających.

W okresie od 4 maja 1971 r. do 6 lutego 1975 r. wnioskodawca pracował na gospodarstwie rolnym u rodziców w wymiarze co najmniej 4 godzin dziennie.

W okresie od 1 lutego 1977 r. do 18 maja 1979 r. wnioskodawca był członkiem Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej, gdzie pracował jako traktorzysta i pracownik grupy polowej.

Od 27 października 1975 r. do 15 kwietnia 1976 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową, z której był zwolniony przedterminowo.

W dniu 1 czerwca 1979 r. wnioskodawca podjął pracę w Państwowym Gospodarstwie Rolnym N. rejon produkcyjny R. (od 1 lipca 1994 r. Gospodarstwo Rolne Skarbu Państwa zakład (...), a następnie Przedsiębiorstwo Rolne (...) Sp. z o.o. w N.) w pełnym wymiarze czasu pracy, jako traktorzysta (kierowca ciągnika rolniczego).

Wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie Rolnym (...) Sp. z o.o. w N. (obecnie: (...) Sp. z o.o. w O.) od 31 marca 2000 r. do 17 września 2000 r. na stanowisku pracownika produkcji roślinnej, traktorzysty. (...) Sp. z o.o. w O. odmówiła wnioskodawcy wydania świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach twierdząc, że praca traktorzysty nie była wykonywana w transporcie, ale w rolnictwie.

Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2017 r. Sąd Rejonowy w Opolu w sprawie o sygn. akt IV P 685/15 nakazał spółce (...) Sp. z o.o. w O., aby wydała R. L. dokument pod nazwą świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w którym znajduje się zapis, iż się, że R. L. był zatrudniony w przedsiębiorstwie rolnym (...) Sp. z o.o. w N. od 1 czerwca 1979 r. do 17 września 2000 r. i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy ciągnika i kombajnu, o których mowa w dziale VIII pkt 3 wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wyrok ten uprawomocnił się.

W czasie zatrudnienia w przedsiębiorstwach rolnych wnioskodawca wykonywał pracę traktorzysty kierując ciągnikiem rolniczym marki U. (...), (...). Były to ciągniki nieresorowane, z kabinami bez klimatyzacji i bez pełnego ogrzewania. Do obowiązków wnioskodawcy należały prace polowe trwające od 1 marca do 1 grudnia każdego roku. Prace polegały na wykonywaniu orki pól, bronowaniu, prowadzeniu zasiewów, zabiegów chemizacyjnych przy użyciu odpowiednich maszyn, które były zaczepiane do ciągnika i przewożone na pole gospodarstwa, gdzie dokonywano zabiegów. Ciągnik ciągnął te maszyny za sobą, bądź były zawieszane na odpowiednich wysięgnikach, jeżdżąc po drogach publicznych, po polach, po drogach polnych. Wnioskodawca przy pomocy ciągnika i odpowiednich maszyn zbierał też słomę, wożąc ją na stogi, jesienią ciągnikiem przewoził zboże załadowane na przyczepy z R. do K., czyli na odległość ponad 100 kilometrów, odbywał około 5 kursów w roku. Zimą rozsypywał wapno na polach, jesienią i zimą maszynami rozrzucał obornik, jeździł też ciągnikiem z przyczepami po nawozy do portu na O. w O., czyli na odległość ponad 60 kilometrów. Brał udział przy rozładunku towarów przywożonych na stację PKP w O., oddalonej od R. na odległość 10 kilometrów. Tam rozładowywał węgiel, wapno, które były przywożone luzem, ładowane cyklopami przez innych pracowników. Wnioskodawca brał udział przy rozładunku nawozów pakowanych w worki, pomagając przy ich rozkładaniu na przyczepach. W porze zimowej brał też udział w przywożeniu do obór, gdzie prowadzono hodowlę zwierząt paszy, to jest kiszonek z pryzm. Obywało się to w ten sposób, że wnioskodawca jechał paszowozem, który ciągnął za ciągnikiem, ładował cyklopem (ładowaczem rolniczym), napędzanym wałem z ciągnika o udźwigu około 500 kilogramów, ładował te kiszonki, a następnie zawoził przyczepę do obór, gdzie stopniowo przy pomocy mechanizmów przyczepy rozładowywał paszę dla bydła.

W okresie letnim przez okres jednego miesiąca wnioskodawca wykonywał obowiązki kierowcy kombajnu zbożowego przy zbiorze zbóż. W okresie letnim w czasie niepogody wnioskodawca wykonywał prace uprawowe, rolne, czyli podorywki i inne zabiegi rolnicze. Jesienią wnioskodawca woził buraki cukrowe z pól uprawniane przez PGR. Traktorzyści nie byli wynajmowani do prac transportowych firmom zewnętrznym. Brali udział w remontach ciągników i przydzielonych im maszyn do prac polowych. W warsztacie mechanicznym remonty te trwały przeciętnie przez okres kilku dni w kwartale każdego roku.

Świadectwo pracy z dnia 17 września 2000 r. zawiera wzmiankę o pracy wykonywanej w warunkach szczególnych w charakterze traktorzysty bez przywołania podstawy prawnej.

Zaskarżoną decyzją z 19 czerwca 2015 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury w obniżonym wieku stwierdzając, że wnioskodawca nie wykazał 15-letniego okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, bowiem organ rentowy nie uznał okresu jego pracy od 1 czerwca 1979 r. do 31 grudnia 1998 r. z tytułu zatrudnienia w przedsiębiorstwie rolnym (...) Sp. z o.o. w N.. W ocenie organu przedłożone świadectwo pracy nie powoływało się na zarządzenie resortowe właściwego ministra, zaś praca traktorzysty nie była wykonywana w transporcie tylko w przedsiębiorstwie rolnym.

Przy tak poczynionych ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy, powołując się na przepisy art. 32 ust. 1, 4, art. 184 ust. 1-2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, uznał, że odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego sporna kwestia ograniczała się wyłącznie do ustalenia, czy wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. posiada 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, w szczególności do rozstrzygnięcia kwestii, czy podczas zatrudnienia w Gospodarstwie Rolnym Skarbu Państwa gospodarstwo w R. (dawniej Kombinat (...) zakład (...)) w okresie od 1 czerwca 1979 r. do grudnia 1998 r. wnioskodawca wykonywał prace w warunkach szczególnych, wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia z 1983 r.

Zdaniem Sądu Okręgowego charakter pracy wnioskodawcy jako traktorzysty był bezsporny, gdyż wynikał z zeznań świadka, który był kierownikiem produkcji, a także z angaży, akt osobowych oraz z wyjaśnień samego wnioskodawcy. Wnioskodawca pracował w przedsiębiorstwie rolniczym, czyli w dziale gospodarki rolnictwo, jednak nigdy nie świadczył usług transportowych. W tym miejscu Sąd I instancji powołał się na ugruntowane stanowisko Sądu Najwyższego, który wskazuje na charakter stanowiskowo - branżowy wykazu prac w warunkach szczególnych. Ma to o tyle znaczenie, że pod pozycjami w kolejnych działach wykazu wymieniono konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając jedynie te za prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszej emerytury. W ocenie Sądu Najwyższego umieszczenie pracy kierowcy ciągnika, kierowcy kombajnu w dziale VIII transport pod poz. 3 przyjmując, że rozporządzenie zawiera kwalifikacje branżowo - stanowiskowe, nie pozwala na kwalifikowanie z góry pracy kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych wykonujących prace w rolnictwie, jako prace w szczególnych warunkach. Zdaniem Sądu Okręgowego fakt wykonywania usług transportowych przez wnioskodawcę w okresie jego spornego zatrudnienia ograniczał się jedynie do okresu zaledwie kilku tygodni (w okresie zimowym), gdyż w przeważającym czasie wnioskodawca pracował jako traktorzysta w rolnictwie. Ponadto w aktach sprawy brak jest jakichkolwiek dowodów, żeby można było te okresy wyodrębnić i ustalić, że łączna ilość dni świadczonych usług transportowych na drogach publicznych wynosi 15 lat.

W odniesieniu do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego zapadłego w sprawie o sygn. akt IV P 685/15 zobowiązującego pracodawcę ubezpieczonego do wydania mu świadectwa pracy w warunkach szczególnych, to w ocenie Sądu Okręgowego wyrok ten nie jest wiążący z uwagi na brak tożsamości podmiotowej oraz przedmiotowej. Sąd Okręgowy powołał się na stanowisko Sądu Najwyższego, zawarte w postanowieniu z dnia 14 sierpnia 2013 r. (III UK 23/13) oraz w postanowieniu z dnia 4 kwietnia 2012 r. (I UK 431/11), które stanowią, że w przypadku odmienności stron postępowania to związanie wyrokiem wynikające z 365 k.p.c. ma inny charakter, bowiem podmiot, który nie był stroną zakończonego prawomocnie postępowania nie jest pozbawiony prawa dochodzenia o okoliczności mających znaczenie do rozstrzygnięcia o jego prawa, choćby analogiczne okoliczności były już ustalone poprzednim postępowaniem.

W oparciu o powyższe rozważania Sąd Okręgowy przyjął, że wnioskodawca nie wykazał, aby w spornym okresie wykonywał pracę traktorzysty w szczególnych warunkach w dziale dotyczącym transportu i w związku z tym nie spełnia koniecznej przesłanki do przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury.

W konsekwencji Sąd Okręgowy, podzielając zasadność zaskarżonej decyzji, oddalił odwołanie wnioskodawcy na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Wyrok ten w całości zaskarżył apelacją wnioskodawca, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności par. 1 w zw. z poz. 3 Działu VIII Wykazu A Załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że praca kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych musi być wykonywana w przedsiębiorstwie z branży transportowej, na skutek czego Sąd I instancji uznał, że wnioskodawca nie wykonywał prac w warunkach szczególnych.

W oparciu o powyższy zarzut apelujący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania oraz zasądzenia od organu rentowego na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy domagał się oddalenia jej w całości oraz zasądzenia na jego rzecz od wnioskodawcy kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy jest zasadna.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy R. L. spełnia warunki do przyznania emerytury na gruncie przepisu art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a w szczególności czy praca w Gospodarstwie Rolnym Skarbu Państwa gospodarstwo w R. (dawniej Kombinat (...) zakład (...)) w okresie od 1 czerwca 1979 r. do grudnia 1998 r. stanowiła pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu poz. 3, dział VIII, wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, gdzie wymieniono prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych. Okoliczność ta była decydująca dla rozstrzygnięcia kwestii czy wnioskodawca legitymuje się co najmniej 15 letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, bowiem w ocenie Sądu pierwszej instancji przez cały okres spornego zatrudnienia wnioskodawca zajmował stanowisko traktorzysty, jednak z racji wykonywanych prac polowych łączonych okazjonalnie z usługami transportowymi wykonywanymi ciągnikiem nie spełnia on przesłanki pracy w szczególnych warunkach.

Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pod kątem zgłoszonych w apelacji zarzutów stwierdzić należy, że co prawda Sąd pierwszej instancji ustalił w sprawie prawidłowy stan faktyczny, tak swoją ocenę oparł na linii orzecznictwa Sądu Najwyższego, której Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę nie podziela. W konsekwencji błędna była konkluzja tego Sądu co do stwierdzenia, że wnioskodawca, jako kierowca ciągnika, zatrudniony przede wszystkim przy pracach polowych, a nie przy przewozie towarów, nie wykonywał w spornym okresie prac w rozumieniu działu VIII, poz. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wielu emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnych.

W ocenie Sądu Apelacyjnego praca kierowcy ciągnika, tak polegająca na wykonywaniu ciągnikiem usługi przewozu towarów na drogach publicznych jak i polegająca na wykonywaniu ciągnikiem prac polowych, jest tym rodzajem prac, które opisane zostały w stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia wykazie A w dziale VIII poz. 3. Wskazać w tym miejscu należało, że przepis § 1 ust. 1 cyt. rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. odsyła do stanowiących załącznik do rozporządzenia wykazów. W dziale VIII wykazu A, zatytułowanym "Transport i łączność" pierwsze 17 pozycji opisuje prace, które prawodawca opisał podtytułem "Transport". Nie negując utrwalonego w judykaturze poglądu o istotnym znaczeniu przyporządkowania danego stanowiska pracy do wymienionych w załącznikach A i B branży i gałęzi gospodarki dla zakwalifikowania tej pracy do pracy w warunkach szczególnych podkreślić jednak należało, że przyporządkowanie to nie stanowi kryterium wyłącznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 grudnia 2013 r., I UK 189/13). Przy dokonywaniu wykładni przepisu § 1 ust. 1 cyt. rozporządzenia nie można pominąć treści art. 32 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, który stanowi, iż za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Właściwa, zdaniem Sądu Apelacyjnego, wykładnia normy zawartej w tych przepisach pozwala na uznanie, że pracownicy zatrudnieni w różnych gałęziach gospodarki lecz wykonujący taką samą rodzajowo i o porównywalnym stopniu uciążliwości pracę - byli zatrudnieni w warunkach szczególnych (por. wyrok SN z 5 maja 2016 r., III UK 132/15). Taki sposób interpretacji wyżej przytoczonych przepisów miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia kluczowej dla niniejszego sporu kwestii, to jest oceny, czy praca kierowcy ciągnika zatrudnionego w Spółdzielni świadczącej usługi tak transportowe jak i usługi polegające na wykonywaniu usług rolnych (prac polnych) dla rolników może zostać zaliczona do wykonywania prac w szczególnych warunkach w transporcie - w rozumieniu postanowień wykazu A działu VIII cyt. rozporządzenia. Przy czym nie było podstaw do przyjęcia tak wąskiej wykładni pojęcia praca w szczególnych warunkach w transporcie , wymienionej w dziale VIII poz. 3 wykazu A , aby uznać, iż jest to wyłącznie przewóz towarów lub osób na drogach publicznych. W pierwszej kolejności należało wskazać, że prawodawca skonstruował w podrozdziale "Transport" Działu VIII Wykazu A katalog prac w szczególnych warunkach bardzo niejednorodnie. Ta dywergencja wyraża się w jednoczesnym uznaniu za wykonywaną w szczególnych warunkach pracę kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony i autobusów o liczbie miejsc powyżej 15 (dział VIII poz.) oraz np. pracę rybaków morskich (dział VIII poz. 9). O ile należy uznać, że samochody ciężarowe i autobusy są pojazdami skonstruowanymi i wykorzystywanymi wyłącznie do przewozu towarów i osób drogami publicznymi to w żaden sposób nie można uznać, iż praca rybaków morskich polega na przewozie towarów czy osób. Istotą bowiem pracy rybaków morskich jest połów ryb, a ich ewentualny transport na ląd jest czynności akcesoryjną i występującą tylko wówczas, gdy połów jest udany. Powyższe zestawienie rodzajów pracy w warunkach szczególnych uznanych przez prawodawcę za wykonywanych w transporcie wyklucza tak wąską interpretację użytego w dziale VIII wykazu A pojęcia transport-jak uczynił to Sąd Okręgowy. Dodatkowo wskazać należało na wymienioną w dziale VIII poz. 3 wykazu A pracę kierowców kombajnów i pracę kierowców pojazdów gąsienicowych. Pojazdy te z racji swej konstrukcji i przeznaczenia wyjątkowo tylko przemieszczają się po drogach publicznych. Pojazd gąsienicowy służy do przemieszczania się po bezdrożach, często po nieutwardzonym terenie i tylko w celu dotarcia do miejsca wykonywania pracy (np. na teren budowy) porusza się po utwardzonych drogach publicznych. Podobnie jest z kombajnem, który jest wielofunkcyjną samobieżną maszyną rolniczą, przeznaczoną do wykonywania prac na polach.

Krótkotrwały zwykle, w stosunku do czasu pracy na polu, dojazd drogą publiczną na pole stanowi drugorzędną właściwość tego pojazdu. Z całą pewnością również należy wykluczyć, iż przeznaczeniem kombajnu jest transport ludzi lub towarów. Mając powyższe na względzie należało przyjąć, że prawodawca uznał za pracę w warunkach szczególnych wykonywaną w transporcie również prace związane z połowem ryb na morzu, prace połowę kierowcy kombajnu i pracę kierowcy pojazdu gąsienicowego, gdzie łącznikiem tych prac nie jest przewóz osób lub towarów lecz obsługa pojazdu w ruchu. Wobec tego również pracę kierowcy ciągnika wykonywaną podczas prac polowych należało uznać za wymienioną w dziale VIII poz. 3 załącznika A pracę w warunkach szczególnych. Ważką przy tym okolicznością jest to, że praca kierowcy ciągnika wymieniona została razem (to jest w tym samym miejscu wykazu) z pracą kierowcy kombajnu i kierowcy pojazdu gąsienicowego. W ocenie Sądu Apelacyjnego stanowiło to argument za przyjęciem, że według prawodawcy praca wyjątkowo użytkujących drogi publiczne kierowców kombajnów i pojazdów gąsienicowych jest taką samą rodzajowo i o porównywalnym stopniu uciążliwości jak praca kierowców ciągników wykonywana również podczas prac polowych (por. wyrok Sądu apelacyjnego we Wrocławiu z 27.05.2017r., III AUa 38/17, LEX nr 2374995).

Z okoliczności sprawy wynika, że wnioskodawca w okresie od okresie od 1 czerwca 1979 r. do grudnia 1998 r., tj. przez 19 lat i 6 miesięcy, pracował w PGR przede wszystkim jako kierowca ciągnika. W całym okresie zatrudnienia wnioskodawca wykonywał pracę traktorzysty kierując ciągnikiem rolniczym marki U. (...),(...). W tym czasie, w zależności od pory roku, wykonywał obowiązki traktorzysty przy pracach polowych, tj. orce, bronowaniu, wykopkach ziemniaków i buraków, przy zasiewach, przy wywożeniu obornika, przy przewożeniu pasz i zielonki między gospodarstwami rolnymi, przy transporcie nawozów, wapna, zbóż i węgla, przy odśnieżaniu dróg. Obsługiwał także kombajn, przy koszeniu i młóceniu zboża, a w porze zimowej brał też udział w transportowaniu paszy (kiszonek z pryzm) do obór, gdzie prowadzono hodowlę zwierząt. Obywało się to w ten sposób, że wnioskodawca jechał paszowozem, który ciągnął za ciągnikiem, ładował cyklopem (ładowaczem rolniczym) kiszonki, a następnie zawoził przyczepę do obór, gdzie stopniowo przy pomocy mechanizmów przyczepy rozładowywał paszę dla bydła.

Biorąc pod uwagę rodzaj wykonywanej przez ubezpieczonego pracy uznać należy, że stopień szkodliwości pracy wnioskodawcy w spornym okresie nie wykazuje żadnych różnic od pracy kierowcy ciągnika z branży transportowej, a nawet wiąże się z większą ekspozycją na czynniki szkodliwe, w postaci większego zapylenia, większego narażenia na wstrząsy i drgania z powodu prowadzenia pojazdów po nierównym terenie, a zatem brak jest podstaw do zanegowania świadczenia tej pracy w warunkach szczególnych tylko dlatego, że praca wnioskodawcy nie została przyporządkowana do branży transportowej w rozumieniu ww. rozporządzenia. W przeciwnym razie naruszałoby to zasadę równości w zakresie uprawnień do ubezpieczenia społecznego pracowników wykonujących taką samą pracę. Dodatkowo i co najistotniejsze w kwestii interpretacji analizowanych prac, skoro prace kierowców kombajnów również ujęte zostały w dziale VIII, tj. ,,transport’’, zaraz po traktorzystach, a nie budzi przy tym wątpliwości, że kombajn jest maszyną typowo rolniczą (poza wyjątkiem związanym z pracą górniczą, która została ujęta w innym dziale wykazu A oraz kombajnem drogowym, o którym mowa w dziale IX tego wykazu), to już z tego tylko względu przy wykładni tego przepisu należy pominąć funkcjonalny związek z branżą transportową.

Mając to wszystko na uwadze Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, że okres w którym wnioskodawca wykonywał pracę w Gospodarstwie Rolnym Skarbu Państwa gospodarstwo w R. (dawniej Kombinat (...) zakład (...)) podlegał zaliczeniu do okresu pracy w szczególnych warunkach od 1 czerwca 1979 r. do grudnia 1998 r., tj. przez 19 lat i 6 miesięcy. W konsekwencji skarżący wykazał, że prace w szczególnych warunkach wykonywał przez okres co najmniej 15 lat. Co oznacza, że spełnił wszystkie warunki uprawniające go do prawa do wcześniejszej emerytury.

Z tego względu Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżone orzeczenie, przyznając R. L. prawo do emerytury od dnia ukończenia przez niego 60 roku życia, co wynika z treści art. 100 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Orzeczenie o kosztach Sąd Apelacyjny wydał na podstawie art. 98 k.p.c. i § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 w wersji z 27 października 2016 r.), przy uwzględnieniu poniesionej przez wnioskodawcę opłaty od apelacji w kwocie 30 zł.

SSA Barbara Staśkiewicz SSA Ireneusz Lejczak SSA Barbara Ciuraszkiewicz

R.S.