Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2018 r. w Warszawie

sprawy E. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania E. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 23 marca 2018 r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje E. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2018 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku.

Sygn. akt VII U 584/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 marca 2018 r., znak: I/20/045147850, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonej E. O. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie decyzji ww. organ oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 23 marca 2018 r., znak: (...) k. 117 a.r.).

E. O. , w dniu 11 kwietnia 2018 r. złożyła, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od ww. decyzji z dnia 23 marca 2018 r., znak: (...). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że nie zgadza się z oceną jej stanu zdrowia, dokonaną przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS. Podkreśliła, że lekarze orzecznicy zignorowali jej zły stan zdrowia, który ma wpływ na jej codzienną egzystencję. Podniosła, iż w związku z ujawnieniem się na skutek badania przeprowadzonego w dniu 5 lutego2018 r. pogorszenia stanu barku lewego, w dniu 16 lipca 2018 r. przeszła zabieg operacyjny polegający na artroskopii ww. kończyny. W związku z powyższym wskazała, że jej aktualny stan zdrowia oraz konieczność dalszej diagnostyki oraz leczenia schorzenia ortopedycznego powodują, że nie może ona kontynuować dotychczas wykonywanej pracy zarobkowej. W konkluzji odwołania, ubezpieczona wniosła zatem o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i przyznanie na jej rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odwołanie z dnia 11 kwietnia 2018 r. k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. , w dniu 7 maja 2018 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została w toku postępowania skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 16 marca 2018 r. nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. Na tej podstawie, decyzją z dnia 23 marca 2018 r., znak:(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 7 maja 2018 r. k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. O., urodzona w dniu (...), w dniu 21 grudnia 2017r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o przyznanie na jej rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Do powyższego wniosku załączyła kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy (wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy k. 1-7, kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych k. 8-25 a.r.).

W toku postępowania wyjaśniającego, odwołująca została skierowana na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym w dniu 5 lutego 2018 r. nie stwierdził u niej niezdolności do pracy. Na skutek wniesienia przez odwołującą sprzeciwu od powyższego orzeczenia, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującej, wydała w dniu 16 marca 2018 r. orzeczenie na mocy, którego uznała, że ubezpieczona nie jest osobą niezdolną do pracy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 5 lutego 2018 r. k. 111, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 16 marca 2018 r. k. 114 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie, organ rentowy decyzją z dnia 23 marca 2018r., znak: (...), odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczona nie spełnia przesłanek wynikających z przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270), albowiem nie stwierdzono u niej niezdolności do pracy (decyzja z dnia 23 marca 2018 r., znak: (...), k. 117 a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego, E. O. złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 11 kwietnia 2018 r. k. 3-4 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii i traumatologii celem ustalenia, czy wnioskodawczyni utraciła zdolność do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, czy jest to niezdolność częściowa lub całkowita, a jeżeli tak to na jaki okres, ze szczególnym wskazaniem daty początkowej tej niezdolności (postanowienie z dnia 17 maja 2018 r. k. 7 a.s.).

W opinii z dnia 26 czerwca 2018 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii M. G. rozpoznał u odwołującej stan po urazie barku lewego z uszkodzeniem stożka rotatorów oraz stan po stłuczeniu kolan. Biegły sądowy wskazał, że analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie pozwalają stwierdzić, że badana jest nadal częściowo niezdolna do pracy. Powodem niezdolności jest utrzymująca się nadal znaczna dysfunkcja barku lewego, ta sama dysfunkcja, która po urazie z dnia 30 listopada 2015 r. była podstawą do orzekania niezdolności do pracy do dnia 31 grudnia 2017 r. Biegły zaznaczył, że pomimo leczenia operacyjnego oraz leczenia sanatoryjnego utrzymuje się dysfunkcja, co nadal ogranicza możliwość zarobkowania. Po wykonaniu operacji, ubezpieczona nadal kontynuuje leczenie, co rokuje poprawę (opinia biegłego sądowego z zakresu (...) z dnia 26 czerwca 2018 r. k. 15-16 a.s.).

Do powyższej opinii zastrzeżenia zgłosił pełnomocnik organu rentowego wskazując, że dysfunkcja lewego barku jakkolwiek może być dokuczliwa w codziennym życiu to jednak nie upośledza zdolności do pracy koncepcyjnej, jaką jest praca pracownika umysłowego z wykształceniem wyższym w zakresie magistra ekonomii. Podkreślił, że badana nie musi w swojej pracy wykonywać jakichś ruchów lewym barkiem, związanych z pracą, a do swoich ograniczeń jest już przystosowana przez wiele lat występowania dysfunkcji więc nie ogranicza ona obecnie jej zdolności do pracy umysłowej. W związku z powyższym, pełnomocnik organu rentowego wniósł o powołanie innego biegłego sądowego z zakresu ortopedii (pismo procesowe z dnia 24 lipca 2018 r. wraz z załącznikiem k. 22-23 a.s.).

Postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2018 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty ortopedy innego niż M. G. na okoliczności, jak w postanowieniu z dnia 17 maja 2018 r. (postanowienie z dnia 17 sierpnia 2018 r. k. 27 a.s.).

W opinii z dnia 17 października 2018 r. biegły z zakresu (...). R. rozpoznał u odwołującej stan po leczeniu operacyjnym zaciskającego zarostowego zapalenia torebki stawowej barku lewego oraz stan po stłuczeniu obu kolan. Biegły wskazał, że wnioskodawczym po przebytym uszkodzeniu więzadłowo - torebkowym barku lewego, ze względu na stan czynnościowy narządu ruchu jest częściowo niezdolna do wykonywania pracy zarobkowej okresowo. Leczenie operacyjne w obrębie barku lewego przyniosło, w ocenie biegłego sądowego, pozytywny efekt terapeutyczny. Nadal utrzymuje się umiarkowane ograniczenie ruchów w stawie barkowym lewym. Nie bez znaczenia, w ocenie biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, w orzeczeniu częściowej niezdolności do pracy badanej ma także wczesny okres pooperacyjny po artroskopii barku lewego w dniu 9 sierpnia 2018 r. Konkludując biegły stwierdził, że orzeczona częściowa niezdolność do pracy istnieje do dnia 31 grudnia 2018 r. (opinia biegłego sądowego z zakresu (...). R. z dnia 17 października 2018 r. k. 57-59 a.s.).

Do powyższej opinii żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń (pismo procesowe z dnia 13 listopada 2018 r. k. 76, protokół rozprawy z dnia 29 listopada 2018 r. k. 83-84 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu (...) (k. 15-16 a.s.) i M. R. (k. 57-59 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującej. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski zawarte w sporządzonych opiniach należy podzielić w całości. Opinie zostały bowiem wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującej i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonej. Opinie biegłych sądowych są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującej w odniesieniu do jej możliwości zarobkowych. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie, zwłaszcza że żadna ze stron postępowania nie zakwestionowała prawidłowości i rzetelności ostatniej opinii złożonej przez biegłego sądowego z zakresu (...). R. w dniu 17 października 2018 r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie E. O. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 23 marca 2018 r., znak:(...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z dnia 07 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczoną E. O. odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest nieprawidłowa, gdyż nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W niniejszej sprawie, Sąd uwzględnił opinie wydane przez biegłych sądowych z zakresu (...). R. i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z wymienionych dziedzin medycyny, które odpowiadały głównym schorzeniom ubezpieczonej. Opinie wydali po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną. W ocenie Sądu biegli rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawczyni schorzeń i ich wpływu na jej zdolność do pracy zgodną z posiadanymi kwalifikacjami oraz ostatnio wykonywaną pracą. Z obu opinii wynika, że odwołująca w dniu 30 listopada 2015 r. doznała ciężkiego wypadku samochodowego na skutek czołowego zderzenia z ciężarówką. Do chwili obecnej u odwołującej utrzymuje się znaczna dysfunkcja barku lewego, wymagająca ciągłego leczenia i rehabilitacji. W 2016 r. ubezpieczona przeszła zabieg operacyjny, polegający na artroskopii barku lewego i ramienia. Aktualnie uskarża się także na silne bóle kolan. Z tego też względu, odwołująca nie może wykonywać dotychczasowej pracy zarobkowej. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że praca umysłowa to m.in. praca w urzędzie, w księgowości, w sekretariacie, czy też administracji jakiegoś zakładu, a więc praca, która w znacznej mierze również polega na kontakcie z dużą ilością osób oraz wymaga sprawności obu narządów ruchu choćby z uwagi na częste przemieszczanie się po budynku. Jednocześnie schorzenia ortopedyczne nie sprzyjają także pracy siedzącej z uwagi na niemożność przebywania przez długi okres czasu w wymuszonej pozycji ciała. W obecnej sytuacji, wykonywanie przez odwołującą pracy umysłowej jest dla niej zatem jedynie iluzoryczną możliwością, tym bardziej, że w dniu 9 sierpnia 2018 r. odwołująca przeszła zabieg operacyjny. Na tej podstawie Sąd Okręgowy uznał, że E. O. jest od dnia 1 stycznia 2018 r. nadal niezdolna do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji, tj. do pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie pracownika księgowości. Schorzenia ortopedyczne, na które cierpi ubezpieczona przede wszystkim w postaci przewlekłego zespołu bólowego lewego barku oraz obu kolan stanowią przeciwwskazanie do wykonywania pracy siedzącej, co biegli stwierdzili w swoich opiniach wskazując, że w tym względzie nie bez znaczenia pozostaje także wczesny okres pooperacyjny po artroskopii barku lewego w dniu 9 sierpnia 2018 r.

Uwzględniając powyższe, Sąd Okręgowy oparł swe rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie na podstawie opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii, ocenionych pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomem wiedzy biegłych, a także sposobem motywowania oraz stopniem stanowczości wyrażonych w nich wniosków. Wydane w sprawie opinie są wyczerpujące i wyjaśniają wszystkie kwestie sporne w sposób pełny, powołując się na rzeczowe, konkretne i przekonujące argumenty. W tym miejscu należy jedynie zauważyć, iż w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że potrzeba powołania innego (kolejnego) biegłego (biegłych) powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej (złożonych) opinii. Jeżeli więc opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 maja 2009 r., II CSK 642/08, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 06 czerwca 2012 r., I UK 113/12).

Z tych też względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 23 marca 2018 r., znak: (...)w ten sposób, że przyznał odwołującej E. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 stycznia 2018 r., tj. od dnia nabycia uprawnień do świadczenia rentowego na dalszy okres, do dnia 31 grudnia 2018 r. zgodnie ze wskazaniami biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)