Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Marzena Tomczyk – Zięba

Protokolant: sekr. sąd. Urszula Karasewicz

z udziałem Prokuratora: Bogumiły Knap

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 maja 2019 r.

sprawy P. M.

syna J. i M. z domu P., urodzonego w dniu (...) w M.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Lesznie z dnia 10 marca 2003 roku, sygn. II K1062/01 za czyn z art. 279 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., art. 275 § 1 k.k., art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. popełniony w okresie od 8 marca 2000 roku do 23 marca 2000 roku, na karę 2 lat pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 marca 2000 roku do dnia 31 maja 2000 roku; postanowieniem Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 9 czerwca 2006 roku, sygn. VIII Kow 424/06/owz odwołano warunkowe przedterminowe zwolnienie udzielone skazanemu postanowieniem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 14 września 2004 roku, sygn. V Wz 1228/04 i zarządzono wykonanie reszty kary; orzeczona przedmiotowym wyrokiem kara pozbawienia wolności została odbyta przez skazanego w całości;

2.  Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 października 2014 roku, sygn. V K 57/11, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 lutego 2015 roku, sygn. II AKa 491/14 za czyn:

- z art. 258 § 1 k.k., popełniony w okresie od bliżej nieustalonego dnia, nie później jednak niż od października 2004 roku do stycznia 2006 roku, na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- z art. 252 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełniony w dniu 23 marca 2005 roku, na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 50 zł każda;

- z art. 270 § 3 k.k., popełniony w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej jednak niż przed 25 listopada 2005 roku do dnia 26 kwietnia 2010 roku, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- z art. 270 § 3 k.k., popełniony w bliżej nieustalonym dniu, nie wcześniej jednak niż po 17 kwietnia 2010 roku, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 5 lat pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 27 listopada 2010 roku do 27 kwietnia 2012 roku; orzeczona niniejszym wyrokiem kara pozbawienia wolności nie została wykonana; kara grzywny została wykonana w całości;

3.  Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 24 września 2015 roku, sygn. X K 151/15, za czyn z art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 k.k., popełniony w dniu 6 grudnia 2014 roku, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; orzeczona przedmiotowym wyrokiem kara pozbawienia wolności została wykonana w całości;

4.  Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2015 roku, sygn. XII K 130/14, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2016 roku, sygn. II AKa 179/16, za czyn:

- z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 31 sierpnia 2006 roku, na karę 6 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych po 20 zł każda;

- z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 31 sierpnia 2006 roku, na karę 1 roku pozbawienia wolności;

- z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 8 listopada 2006 roku, na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł każda;

na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 7 lat pozbawienia wolności oraz na mocy art. 85 k.k. i 86 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 20 zł każda; na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 15 października 2013 roku do dnia 24 listopada 2014 roku; orzeczona niniejszym wyrokiem kara pozbawienia wolności nie została wykonana w całości - P. M. odbywa ją aktualnie od dnia 5 kwietnia 2017 roku;

orzeka

I.  na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności orzeczone wobec skazanego P. M. wyrokiem opisanym w punkcie 2
(V K 57/11) i w punkcie 4 (XII K 130/14) i wymierza skazanemu karę łączną 11 (jedenastu) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 577 k.p.k. na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanemu P. M. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt V K 57/11 od dnia 27 listopada 2010 roku do dnia 27 kwietnia 2012 roku oraz w sprawie o sygn. akt XII K 130/14 od dnia 15 października 2013 roku do 24 listopada 2014 roku i od dnia 5 kwietnia 2017 roku do dnia 31 maja 2019 roku;

III.  na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. w pozostałym zakresie wyroki, które zostały objęte niniejszym wyrokiem łącznym podlegają odrębnemu wykonaniu;

IV.  na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia skazanego P. M. od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania w sprawie i obciąża nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt XII K 60/19

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 31 maja 2019 r.

W dniu 28 grudnia 2018 roku (data prezentaty) adw. B. F. złożył do Sądu wniosek o wydanie wobec skazanego P. M. wyroku łącznego obejmującego wyroki Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia
13 października 2017 roku, sygn. V K 57/11 oraz Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia
17 grudnia 2015 roku sygn. XII K 130/14.

Na rozprawie w dniu 31 maja 2019 roku, obrońca wniósł o wymierzenie skazanemu kary z przyjęciem zasady asperacji, zbliżonej maksymalnie do zasady absorpcji przy zastosowaniu tzw. „starych” przepisów.

Prokurator wniósł o połączenie skazanemu kar orzeczonych wyrokami o sygn. XII K 130/14 i V K 57/11 przy zastosowaniu tzw. „nowych” przepisów i wymierzenie skazanemu kary łącznej 11 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego na rozprawie, Sąd ustalił, co następuje:

P. M. został prawomocnie skazany następującymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego w Lesznie z dnia 10 marca 2003 roku, sygn. II K1062/01 za czyn z art. 279 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., art. 275 § 1 k.k., art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. popełniony w okresie od 8 marca 2000 roku do 23 marca 2000 roku, na karę 2 lat pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 marca 2000 roku do dnia 31 maja 2000 roku; postanowieniem Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 9 czerwca 2006 roku, sygn. VIII Kow 424/06/owz odwołano warunkowe przedterminowe zwolnienie udzielone skazanemu postanowieniem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 14 września 2004 roku, sygn. V Wz 1228/04 i zarządzono wykonanie reszty kary; orzeczona przedmiotowym wyrokiem kara pozbawienia wolności została odbyta przez skazanego w całości;

2. Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 października 2014 roku, sygn. V K 57/11, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 lutego 2015 roku, sygn. II AKa 491/14 za czyn:

- z art. 258 § 1 k.k., popełniony w okresie od bliżej nieustalonego dnia, nie później jednak niż od października 2004 roku do stycznia 2006 roku, na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- z art. 252 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełniony w dniu 23 marca 2005 roku, na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 50 zł każda;

- z art. 270 § 3 k.k., popełniony w bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej jednak niż przed 25 listopada 2005 roku do dnia 26 kwietnia 2010 roku, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- z art. 270 § 3 k.k., popełniony w bliżej nieustalonym dniu, nie wcześniej jednak niż po 17 kwietnia 2010 roku, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 5 lat pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 27 listopada 2010 roku do 27 kwietnia 2012 roku; orzeczona niniejszym wyrokiem kara pozbawienia wolności nie została wykonana; kara grzywny została wykonana w całości;

3. Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 24 września 2015 roku, sygn. X K 151/15, za czyn z art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 k.k., popełniony w dniu 6 grudnia 2014 roku, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; orzeczona przedmiotowym wyrokiem kara pozbawienia wolności została wykonana w całości;

4. Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2015 roku, sygn. XII K 130/14, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2016 roku, sygn. II AKa 179/16, za czyn:

- z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 31 sierpnia 2006 roku, na karę 6 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych po 20 zł każda;

- z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 31 sierpnia 2006 roku, na karę 1 roku pozbawienia wolności;

- z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 8 listopada 2006 roku, na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł każda;

na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 7 lat pozbawienia wolności oraz na mocy art. 85 k.k. i 86 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 20 zł każda; na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 15 października 2013 roku do dnia 24 listopada 2014 roku; orzeczona niniejszym wyrokiem kara pozbawienia wolności nie została wykonana w całości - P. M. odbywa ją aktualnie od dnia 5 kwietnia 2017 roku.

Z opinii sporządzonej przez Zastępcę Dyrektora Aresztu Śledczego w G. wynika, że P. M. przebywa w warunkach izolacji penitencjarnej od dnia 7 października 2016 roku, zaś jego zachowanie podczas pobytu należy ocenić jak bardzo dobre. Osadzony dotychczas był dwadzieścia dziewięć razy nagradzany regulaminowo i nigdy nie był karany dyscyplinarnie. W stosunku do przełożonych przyjmuje postawy zawarte w obowiązujących przepisach, a przy tym przestrzega regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności. P. M. w sposób prawidłowy funkcjonuje w grupie współosadzonych, a także korzysta z dostępnych zajęć kulturalno-oświatowych i sportowych w ramach oddziału mieszkalnego. Deklaruje jednak przynależność do podkultury przestępczej, mimo iż nie odnotowano na tym tle negatywnych zachowań. Skazany karę pozbawienia wolności odbywa w systemie programowanego oddziaływania - nałożone na niego zadania wykonuje w sposób należyty. P. M. z własnej inicjatywy uczestniczy w akcjach charytatywnych, programach readaptacji społecznej oraz w spotkaniach z młodzieżą. W tutejszej jednostce zatrudniony jest nieodpłatnie, jako pomoc kuchenna, z czego rzetelnie się wywiązuje. Osadzony utrzymuje regularny kontakt z najbliższą rodziną, spłacił także część zobowiązań nałożonych na niego przez Sąd. Deklaruje jednak werbalnie umiarkowanie krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw. W ocenie Zastępcy Dyrektora Aresztu Śledczego w G., prognoza penitencjarna w przypadku P. M. na obecnym etapie wykonywania kary kształtuje się umiarkowanie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów stanowiących materiał dowodowy: z akt V K 299/18: k. 5-6 wniosek o wydanie wyroku łącznego, k. 16 – odpis wyroku w sprawie X K 151/15, k. 18-21 – opinia o skazanym wraz z informacją o pobytach i orzeczeniach, k. 23-24 – karta karna oraz z akt XII K 60/19: k. 20-36 – odpis wyroku w sprawie XII K 130/14, k. 37-39 – odpis wyroku w sprawie II AKa 179/16, k. 43-46 – odpis wyroku w sprawie II K 1062/01, k. 47 postanowienie o warunkowym przedterminowym zwolnieniu, k. 48-49 postanowienie o odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia, k. 58-61 opinia o skazanym wraz z informacją o pobytach i orzeczeniach, k. 63-64 karta karna, k. 66-68 odpis wyroku w sprawie V K 57/11, k. 69 odpis wyroku w sprawie II AKa 491/14 oraz w całości akta spraw: II K 1062/01, X K 151/15, XII K 130/14, V K 57/11.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Na wstępie niniejszych rozważań wskazać należy, że wydając wyrok łączny w niniejszej sprawie Sąd orzekał na podstawie przepisów Kodeksu karnego w brzmieniu nadanym na mocy Ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396), która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r., przy uwzględnieniu zmian dokonanych Ustawą z dnia 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw ((Dz.U. z 2016 r. poz. 437), po dokonaniu wyboru pomiędzy dwoma reżimami prawnymi, w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 4 k.k. nakazującą, w wypadku zmiany ustawy, stosowanie ustawy obowiązującej poprzednio, w razie stwierdzenia, iż jest ona względniejsza dla sprawcy.
Na marginesie należy zaznaczyć, że łączeniu w niniejszej sprawie – bez względu na to czy Sąd miałby stosować tzw. nowe czy stare przepisy, podlegałyby tylko kary orzeczone w sprawach sygn. V K 57/11 i sygn. XII K 130/14.

Po dokonaniu porównania dwóch reżimów prawnych, Sąd doszedł do przekonania, że należy stosować przepisy „nowe” obowiązujące w chwili orzekania, gdyż są one względniejsze dla sprawcy. Do takiego przekonania Sąd doszedł po dokładnej analizie treści przepisów art. 85 kk i art. 86§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed jak i po 1 lipca 2015 r. Kryterium decydującym był fakt, że stosując nowe przepisy sąd mógł połączyć kary łączne orzeczone wobec skazanego w sprawach sygn. V K 57/11 i sygn. XII K 130/14, a nie kary jednostkowe orzeczone za poszczególne przestępstwa oraz fakt, iż górną granicą orzeczenia nowej kary w wyroku łącznym była kara 12 lat pozbawienia wolności – suma kar łącznych orzeczonych poszczególnymi wyrokami, podczas gdy na podstawie „starych” przepisów sąd musiałby łączyć kary jednostkowe orzeczone za poszczególne przestępstwa (a nie kary łączne) a górną granicą orzeczenia kary łącznej byłaby kara 15 lat pozbawienia wolności (art. 86§1 kk w brzmieniu przed 01.07.2015 r.).

Stosownie do brzmienia art. 85 k.k. jeżeli sprawca popełnił dwa lub wię­cej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łącze­niu, sąd orzeka karę łączną (§ 1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i pod­legające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 k.k., w całości lub w części kary lub kary łączne za popełnione przestępstwa, niezależnie od czasu orzeczenia kar podlegających łączeniu (§ 2). Za kary podlegające wykonaniu należy rozumieć: kary wykonywane na moment wydania wyroku łącznego (np. aktualnie wykonywana kara pozbawienia wolności) oraz kary oczekujące na wprowadzenie do wykonania (np. kolejne kary pozbawienia wolności).

Przechodząc do analizy dotychczasowych skazań P. M. należy wskazać, że skazany wykonał dotychczas w całości: karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Lesznie z dnia 10 marca 2003 roku, sygn. II K 1062/01 oraz Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 24 września 2015 roku, sygn. X K 151/15 oraz jednostkową karę grzywny orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 października 2014 roku, sygn. V K 57/11. W stosunku do skazanego podlegające wykonaniu - w rozumieniu art. 85 § 2 k.k. – są jedynie kary łączne 5 lat pozbawienia wolności oraz 7 lat pozbawienia wolności orzeczone odpowiednio wyrokami Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 października 2014 roku, sygn. V K 57/11 oraz Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2015 roku, sygn. XII K 130/14.

Stosownie do brzmienia art. 86 § 1 k.k. in principio sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak – w przypadku kary pozbawienia wolności - 20 lat pozbawienia wolności.

Wobec powyższego, granice wymiaru kary łącznej w przedmiotowej sprawie wynosiły od 7 lat pozbawienia wolności – w przypadku zastosowania zasady pełnej absorpcji, do 12 lat pozbawienia wolności – w przypadku zastosowania zasady pełnej kumulacji.

Orzekając o wymiarze kary łącznej, Sąd miał na uwadze utrwalone orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, jak również jednolite stanowisko doktryny, wielokrotnie wyrażone w literaturze przedmiotu. I tak w celu rozstrzygnięcia, która z zasad wymiaru kary łącznej – zasada absorpcji, asperacji czy kumulacji – powinna znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie, Sąd badał następujące okoliczności: związek podmiotowo-przedmiotowy między poszczególnymi przestępstwami, a w tym w szczególności tożsamość rodzajową naruszonego dobra, związek między czasem i miejscem popełnienia przestępstwa, podobieństwa w sposobie jego popełnienia, tożsamość ewentualnych współsprawców oraz tożsamość pokrzywdzonych. Stwierdzenie bliskiego związku podmiotowo-przedmiotowego mogłoby bowiem świadczyć o tym, że w abstrakcyjnie rozumianym odczuciu społecznym przestępstwa wchodzące w realny zbieg przestępstw odbierane byłyby jako „jedna całość”, co z kolei przemawiałoby za zastosowaniem zasady absorpcji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 maja 2001 r., sygn. II AKa 63/01, Prok. i Pr. 2002 nr 7, poz. 20; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 kwietnia 2014 r., sygn. II AKa 44/14). Sąd zważył ponadto, że zasada pełnej absorpcji oraz zasada pełnej kumulacji stosowane być powinny jedynie w sytuacjach wyjątkowych, wymagających szczególnego uzasadnienia, a za priorytet uważać należy zasadę asperacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 15 maja 2008 r., sygn. II AKa 98/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 47; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 maja 2008 r., II AKa 129/08, KZS 2008, Nr 9, poz. 48, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. II AKa 12/14, KZS 2014 nr 7-8, poz. 90).

W kontekście wymiaru kary łącznej nie bez znaczenia pozostają także niektóre z ogólnych dyrektyw wymiaru kary z art. 53 § 1 k.k., a to względy prewencji indywidualnej i generalnej. Oznacza to, że przy rozstrzyganiu o wymiarze kary łącznej sąd powinien brać pod uwagę czynniki prognostyczne dotyczące samego skazanego oraz cel w postaci kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 17 kwietnia 2014 r., sygn. II Aka 37/14, System Informacji Prawnej Legalis 2015). Zresztą powyższe wynika obecnie wprost z treści art. 85a kk.

W świetle powyższego, Sąd uznał, że specyfika niniejszej sprawy przemawia za zasadnością zastosowania zasady asperacji i wymierzenia skazanemu P. M. kary łącznej w wymiarze 11 lat pozbawienia wolności.

Orzekając w tym zakresie, Sąd miał na uwadze, że między przestępstwami, za które orzeczone zostały kary podlegające łączeniu nie zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy. Większość bowiem z popełnionych przez skazanego przestępstw wymierzona była przeciwko różnym dobrom prawnym, tj. przeciwko mieniu, przeciwko wolności, przeciwko zdrowiu, przeciwko porządkowi publicznemu oraz przeciwko wiarygodności dokumentów. Sąd uznał przy tym, że przestępstw tych nie cechuje jakakolwiek bliskość czasowa – chronologicznie pierwsze z nich P. M. popełnił w okresie od bliżej nieustalonego dnia, jednak nie później niż od października 2004 roku, a ostatnie nie później niż do dnia 26 kwietnia 2010 roku. Powyższe oznacza, iż skazany mógł naruszać porządek prawny na przełomie niemalże 6 lat. Nadto, Sąd miał na uwadze okoliczność negatywnie wpływającą na wymiar kary łącznej, a wynikającą z karty karnej skazanego. Dotychczas P. M. był skazywany czterokrotnie, co pokazuje, iż nie przestrzegał on obowiązującego w społeczeństwie porządku prawnego, a wręcz miał do niego stosunek lekceważący.

Wymierzając skazanemu karę łączną, Sąd miał na uwadze także opinię, jaka została wydana odnośnie P. M. przez Zastępcę Dyrektora Aresztu Śledczego w G.. Opinia, którą można ocenić jako umiarkowanie pozytywną, świadczy, zdaniem Sądu, o skutecznym przebiegu wobec skazanego procesu resocjalizacji. Poprawne zachowanie osadzonego w warunkach zakładu karnego winno jednak stanowić typową konsekwencję wykonywania orzeczonej wobec skazanego kary pozbawienia wolności, mającej zmierzać do osiągnięcia w stosunku do sprawcy pozytywnych celów zapobiegawczych i wychowawczych. Uwadze Sądu nie mógł jednak ujść fakt, że skazany w dalszym ciągu prezentuje umiarkowanie krytyczną postawę w stosunku do popełnionych przestępstw, a przy tym deklaruje przynależność do podkultury przestępczej.

Uwzględniając powyższe okoliczności, Sąd zastosował przy łączeniu kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego P. M. zasadę asperacji (zbliżoną do pełnej kumulacji) i wymierzył mu karę łączną 11 lat pozbawienia wolności. Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki do kumulacji kar, albowiem byłaby to dolegliwość, która przekraczałaby potrzeby resocjalizacyjne wobec skazanego, zwłaszcza w świetle względnie pozytywnej opinii z Zakładu Karnego w G.. Z drugiej zaś strony, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do absorpcji kar, albowiem prowadziłoby to do stanu bezkarności za część popełnionych przez skazanego przestępstw. Podkreślić należy, że w postępowaniach, w których orzeczono wobec skazanego karę łączną 5 lat pozbawienia wolności i karę łączną 7 lat pozbawienia wolności, poszczególne Sądy dokonały już znacznej redukcji sumy kar za poszczególne przestępstwa. W niniejszym postępowaniu, przy łączeniu już zredukowanych kar, orzeczenie kary niższej niż 11 lat pozbawienia wolności, byłoby, zdaniem Sądu, wysoce niesprawiedliwe. Nadto z pola widzenia nie może ujść Sądowi fakt skazania P. M. za czyny o bardzo wysokim stopniu społecznej szkodliwości, co również musi mieć wpływ na wymiar kary łącznej.

W tym stanie rzeczy, Sąd uznał, że orzeczona kara łączna pozbawienia wolności w wymiarze 11 lat pozbawienia wolności stanowić będzie prawidłową i całościową ocenę zachowań skazanego, będąc właściwą oraz celową – z punktu widzenia prewencyjnego – reakcją na popełnione przez niego czyny.

Na podstawie art. 577 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej kary łącznej okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie Sądu Okręgowego Warszawa-Praga, sygn. akt V K 57/11 od dnia 27 listopada 2010 roku do dnia 27 kwietnia 2012 roku oraz w sprawie Sądu Okręgowego w Warszawie, sygn. akt XII K 130/14 od dnia 15 października 2013 roku do 24 listopada 2014 roku i od dnia 5 kwietnia 2017 roku do dnia 31 maja 2019 roku.

Sąd orzekł, że wyroki, które zostały objęte niniejszym wyrokiem łącznym, w pozostałym zakresie podlegają odrębnemu wykonaniu, co jest zgodne z treścią art. 576 § 1 k.p.k. Zaś na podstawie art. 572 k.p.k. orzekł, że w zakresie wyroków nie objętych niniejszym wyrokiem łącznym postępowanie należy umorzyć.

Sąd zwolnił skazanego P. M. od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., albowiem skazany przebywa w Areszcie Śledczym i jego możliwości zarobkowe są bardzo ograniczone. Dodatkowo, na skazanym ciążą duże zobowiązania finansowe, w związku z nałożonym obowiązkiem naprawienia szkody i zadośćuczynienia za doznane przez pokrzywdzonych krzywdy. W tej sytuacji Sąd uznał, że w pierwszej kolejności skazany powinien uczynić zadość słusznym interesom pokrzywdzonych, by choć w minimalnym stopniu zredukować poniesioną przez nich szkodę i krzywdę.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.