Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Czernecka-Kozak

Protokolant: Małgorzata Olesiak

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2014 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

odwołania K. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

z dnia 13 grudnia 2012 roku znak: (...)

w sprawie K. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

o emeryturę

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 42/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 23 stycznia 2014 roku

Decyzją z dnia 13 grudnia 2013 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. - na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153 poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. nr 8, poz. 43 ze zm.) - odmówił K. S. (1) przyznania emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż K. S. (1) do dnia 1 stycznia 1999 roku udowodniła 26 lat i 28 dni okresów składkowych i nieskładkowych, nie wykazała natomiast żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a zatem nie spełniła przesłanek do przyznania emerytury. Jednocześnie organ rentowy uchylił poprzednią decyzję o odmowie przyznania emerytury z dnia 19 listopada 2012 roku.

Od powyższej decyzji odwołała się K. S. (1) wnosząc o jej zmianę i przyznanie emerytury od dnia (...)(tj. od ukończenia przez nią 55 lat). Odwołująca się wskazała, że wykonywała pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 9 kwietnia 1975 roku do 31 października 1990 roku na stanowisku telemontera oraz od 1 lutego 1993 roku do 30 kwietnia 1996 roku na stanowisku telefonistki centrali międzymiastowej. Podała, że jako telemonter wykonywała prace montażowe, konserwacyjne oraz remontowe telefonicznych linii napowietrznych, a jako telefonistka obsługiwała ręczną centralę międzymiastową.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. wniósł o jego oddalenie. Ustosunkowując się do argumentacji zawartej w odwołaniu wskazał, że decyzja organu rentowego jest zasadna i zgodna z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ odwołująca się nie wykazała wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nadto podał, że w dniu 11 grudnia 2012 roku wpłynęło do ZUS pismo z którego wynika, że zakład pracy odwołującej się - po analizie akt osobowych - stwierdził, iż nie było podstaw do wystawienia świadectwa pracy w szczególnych warunkach z dnia 1 marca 2004 roku. Zdaniem zakładu pracy dokumentacja osobowa nie potwierdza, że w okresie od 9 kwietnia 1974 roku do 1 marca 2004 roku praca odwołującej na stanowiskach telemontera, technika eksploatacji, referenta oraz radcy była pracą wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy montażu, konserwacji i remontach linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych. Wobec tego zakład pracy anulował wystawione odwołującej się świadectwo pracy z dnia 1 marca 2004 roku. W tym stanie rzeczy organ rentowy nie uznał powyższego okresu jako pracy w warunkach szczególnych.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że odwołująca się K. S. (1), urodzona (...), na dzień1 stycznia 1999 roku wykazała 26 lat i 18 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Odwołująca się nie jest członkiem OFE. Wniosek o emeryturę złożyła w dniu 15 listopada 2012 roku, przekładając świadectwo pracy z dnia 1 marca 2004 roku, potwierdzające, że od 9 kwietnia 1975 roku do 31 października 1990 roku pracowała w szczególnych warunkach na stanowisku telemontera. Decyzją z dnia 19 listopada 2012 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. odmówił K. S. (1) przyznania emerytury, albowiem nie wykazała 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Uwzględniony przez organ rentowy okres pracy w warunkach szczególnych wyniósł 12 lat, 4 miesiące, 21 dni. Nie uznano okresów: od 7 marca 1980 roku do 31 października 1980 roku, od 1 października 1981 roku do 8 kwietnia 1982 roku, od 16 lipca 1982 roku do 15 lipca 1984 roku, gdyż odwołująca się przebywała wówczas na urlopie wychowawczym. Pismem z dnia 4 grudnia 2012 roku (...) S.A. poinformowała organ rentowy, że po ponownej analizie akt osobowych uznano, iż nie ma podstaw do wystawienia K. S. (1) świadectwa pracy w szczególnych warunkach, gdyż dokumentacja ta nie potwierdza aby w okresie od 9 kwietnia 1974 roku do 1 marca 2004 roku praca odwołującej się na stanowisku telemontera, technika eksploatacji, referenta oraz radcy była pracą wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu przy montażu, konserwacji i remontach linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych. Decyzją z dnia 13 grudnia 2012 roku, znak: (...) ZUS uchylił decyzję z 19 listopada 2012 roku i ponownie odmówił przyznania emerytury.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. (1) w okresie od 9 kwietnia 1975 roku do 1 marca 2004 roku była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) S.A. W czasie zatrudnienia w tym zakładzie otrzymała angaże na stanowiska: pomocnik telemontera, telemonter urządzeń stacyjnych, technik eksploatacji, instruktor, referent, radca. Początkowo odwołująca się wykonywała pracę w Oddziale (...) w N. na stanowisku pomocnika telemontera urządzeń stacyjnych, a następnie od 1 listopada 1976 roku została przeniesiona do placówki terenowej w S.. Od tej daty do 31 stycznia 1993 roku K. S. (1) pracowała jako dyżurny w tzw. biurze badań oraz jako dyżurny w centrali telefonicznej. Do jej obowiązków jako dyżurnego w biurze badań należało przyjmowanie zgłoszeń o usterkach, a następnie dokonanie pomiaru w celu ustalenia czy uszkodzenie dotyczy linii telefonicznych czy centrali oraz podejmowanie dalszych działań w celu usunięcia awarii (jeżeli była to niewielka usterka na centrali np. zablokowane „wybieraki” usuwała ją samodzielnie, a jeżeli uszkodzenie było poważne lub dotyczyło linii telefonicznych – wpisywała informację do dziennika uszkodzeń i zgłaszała dyspozytorowi, który wysyłał monterów do usunięcia awarii). Jako dyżurny na centrali zajmowała się bieżącą kontrolą pracy centrali telefonicznej i usuwaniem drobnych awarii na terenie centrali. Praca dyżurnych odbywała się w systemie zmianowym. Do obowiązków odwołującej się w tym okresie nie należała praca w terenie w charakterze montera. W okresie gdy pracowała w biurze badań sporadycznie zdarzało się, że była wysyłana wraz z monterami w celu wykonania naprawy w terenie (miało to miejsce maksymalnie raz w miesiącu). Początkowo bezpośrednim przełożonym K. S. (1) był M. K., a od około 1885 roku Z. S.. Z dniem 1 listopada 1990 roku odwołująca się została mianowana na stanowisko instruktora. Wniosek o mianowanie złożył jej przełożony Z. S. wskazując w dniu 10 września 1990 roku, że K. S. (1) osiąga dobre wyniki na dotychczasowym stanowisku (konserwacja (...)), dbając równocześnie o czystość i wygląd centrali. Po mianowaniu na stanowisko instruktora K. S. (1) nadal wykonywała dotychczasową pracę.

Praca na stanowisku dyżurnego nie była w (...) kwalifikowana jako praca w szczególnych warunkach.

W 1993 roku (...) przeszła reorganizację (nastąpił rozdział (...) i (...)). Telefonistki centrali międzymiastowej z (...) zostały przekazane pod nadzór telekomunikacyjny. Od 1 lutego 1993 roku K. S. (1) została przeniesiona na stanowisko telefonistki centrali międzymiastowej. Pracę tę wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy do 30 kwietnia 1996 roku. Innych obowiązków w tym okresie nie miała. Telefonistki nie otrzymywały dodatków za pracę w szczególnych warunkach, ich czas pracy był skrócony do siedmiu godzin dziennie. Bezpośrednim przełożonym odwołującej się w tym okresie był nadal Z. S., razem z odwołującą się pracowały wówczas telefonistki H. D., B. K. i K. S. (2).

W (...) pracował też M. L., który był zatrudniony jako telemonter w latach 1984 - 1993.

dowód: świadectwo pracy k. 9 akt organu rentowego, angaże w aktach osobowych odwołującej się, wniosek i zgoda na przeniesienie k. 8 akt osobowych, wniosek o mianowanie k. 45 akt osobowych, mianowanie na stanowisko instruktora k. 46 akt osobowych, zeznania świadka Z. S. - płyta z nagraniem przesłuchania min. od 14:32 do 42:00, k. 52, zeznania świadka H. D. - płyta z nagraniem przesłuchania, min. od 43:37 do 49:50, k. 52, zeznania świadka B. K. - płyta z nagraniem przesłuchania min. od 50:17 do 56:40, k. 52, zeznania świadka K. S. (2) - płyta z nagraniem przesłuchania, min. od 56:59 do 01:02: 00,k. 52, zeznania świadka M. K. - płyta z nagraniem przesłuchania, min. od 02:59, 59 do 22:58 ,k. 67, zeznania świadka M. L. - płyta z nagraniem przesłuchania, min od 23:12 do 45:37, k. 67, zeznania odwołującej się - płyta z nagraniem przesłuchania min. od 46:04 do 1:18: 38 , k. 67.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy (w szczególności na dokumentacji z akt osobowych odwołującej się), której wiarygodności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach świadków: Z. S., H. D., B. K., J. S., M. K., uznając je za wiarygodne, spójne, logiczne oraz zgodne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak jest podstaw do podważenia ich wiarygodności. Zeznania przełożonych odwołującej się, tj. Z. S. oraz M. K. są zgodne, co do tego, że w latach 1975 - 1990 K. S. (1) nie pracowała na stanowisku telemontera wykonującego prace remontowe, montażowe i konserwacyjne telefonicznych linii napowietrznych. Z zeznań w/w świadków jednoznacznie wynika, że odwołująca się była pracownikiem dyżurnym w biurze badań oraz w centrali telefonicznej. W ocenie Sądu zeznania tych świadków są ze sobą spójne, w pełni wiarygodne i - co wymaga podkreślenia - zgodne z dokumentacją zgromadzoną w aktach osobowych odwołującej się. Charakter pracy K. S. (1) potwierdza w szczególności znajdujący się w tych aktach wniosek jej przełożonego Z. S. z dnia 10 września 1990 roku (k. 45 akt osobowych) o mianowanie odwołującej się zajmującej dotąd stanowisko pracownika centrali. We wniosku tym została oceniona jej dotychczasowa praca jako pracownika centrali, a nie jako montera wykonującego pracę w terenie. Na powyższe mianowanie odwołująca się wyraziła zgodę (k. 45 akt osobowych). W ocenie Sądu nie ma podstaw, dla których zeznania w/w świadków (będących bezpośrednimi przełożonymi odwołującej się) należałoby uznać za niewiarygodne. Jako przełożeni K. S. (1) mają oni pełną wiedzę na temat tego, jaką pracę faktycznie wykonywała. Sąd nie podzielił twierdzeń odwołującej się, że świadek M. K. zeznawał przed Sądem nieprawdę z uwagi na jego „demencję starczą” , gdyż świadek ten ma zaledwie 70 lat, a w ocenie Sądu jego zeznania były logiczne i spójne. Poza tym sama odwołująca się wnioskowała o przeprowadzenie dowodu z zeznań tego właśnie świadka i miała z nim wcześniej kontakt, mogła zatem ocenić czy jest on w stanie zeznawać przed Sądem.

Podzielając w całości zeznania świadków Z. S. i M. K. Sąd nie podzielił zeznań odwołującej się, że od 1975 roku do 1990 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracowała jako monter telekomunikacyjnych linii napowietrznych. Jak wskazano wyżej - jej zeznania nie zostały poparte żadnymi wiarygodnymi dowodami. Powyższych twierdzeń odwołującej się nie potwierdzają zarówno zeznania w/w świadków jak i dokumentacja zgromadzona w aktach osobowych. Z zeznań wskazanych wyżej świadków wynika, że K. S. (1) jedynie sporadycznie (najwyżej raz w miesiącu) była wysyłana w teren do pracy przy usuwaniu awarii linii telekomunikacyjnych. Nie była to zatem praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Podkreślenia wymaga, że w dokumentacji osobowej odwołującej się i zawartych w niej kartach wynagrodzeń nie ma żadnych informacji o wypłacaniu jej dodatku za pracę w szczególnych warunkach. Świadek Z. S. zeznał, że dyżurni centrali nie byli traktowani przez (...) jako pracownicy w szczególnych warunkach, natomiast monterzy wykonujący pracę w terenie otrzymywali dodatki za pracę w warunkach szczególnych. Gdyby zatem odwołująca się wykonywała pracę montera w terenie – z jej akt osobowych (a w szczególności z kart wynagrodzeń) powinno wynikać, że taki dodatek jej przyznano i wypłacano.

Należy dodać, że z akt osobowych odwołującej wynika, że z dniem 1 listopada 1976 roku została przeniesiona z Oddziału (...) w N. do (...) w S.. Od daty zatrudnienia (tj. od 9 kwietnia 1975 roku) do 31 października 1976 roku w Oddziale (...) w N. miała angaż na stanowisko pomocnika telemontera oraz telemontera (od 1 stycznia 1976 roku). Odwołująca się nie zgłosiła żadnych dowodów na okoliczność ustalenia charakteru jej pracy w tym okresie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka M. L., który zeznawał, że odwołująca się przez cały sporny okres pracowała w terenie jako telemonter. Przede wszystkim należy wskazać, że ze względu na okres zatrudnienia świadka może on mieć wiedzę na temat pracy K. S. (1) jedynie w latach 1984-1990. Ponadto podkreślenia wymaga, że w/w świadek koncentrował się w zeznaniach przede wszystkim na opisywaniu swojej pracy i nie pamiętał wielu istotnych faktów dotyczących pracy odwołującej się.

Sąd częściowo podzielił zeznania odwołującej się, tj. w części, w jakiej zeznała, że od 1 lutego 1993 roku podjęła pracę telefonistki centrali międzymiastowej i pracowała na tym stanowisku do 30 kwietnia 1996 roku. Zeznania K. S. (1) w tej części znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków: H. D., B. K., K. S. (2), którzy w sposób obiektywny potwierdzili, że odwołująca się w/w okresie pracowała razem z nimi jako telefonistka. Okoliczność powyższą potwierdził też świadek M. K. oraz Z. S., który odwołującą się do tej pracy skierował.

Pozostałe okoliczności sprawy uznał Sąd za bezsporne, bowiem nie były one kwestionowane przez strony. Również dokumenty przedstawione na stwierdzenie powyższych okoliczności zostały ocenione jako w pełni wiarygodne i prawdziwe.

Sąd zważył, co następuje :

Odwołanie K. S. (1) nie zasługuje nie uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie czy odwołująca się spełnia przesłanki do przyznania emerytury.

W związku z tym, że K. S. (1) nie osiągnęła powszechnego wieku emerytalnego, jest osobą urodzoną po 31 grudnia 1948 roku i w dacie wydania zaskarżonej decyzji miał ukończone 55 lat - należało rozważyć czy spełnia przesłanki do przyznania wcześniejszej emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153 poz. 1227 z zm.). Stosownie do tego przepisu ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1. okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2. okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 20 lat w przypadku kobiet i 25 lat w przypadku mężczyzn.

Stosownie do ust. 2 cytowanego przepisu, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z ust. 2 art. 32 cyt. ustawy dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Warunki przejścia na emeryturę przez wymienionych powyżej pracowników określa rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.83 Nr 8 poz. 43 ze zm.). Wyszczególnienie prac uznawanych za wykonywane w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zawierają wykazy A i B stanowiące załącznik do wskazanego wyżej rozporządzenia.

Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełni łącznie następujące warunki: osiągnie wiek emerytalny, wynoszący dla kobiet 55 lat, 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Za wymagany okres zatrudnienia uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.( § 3 i 4 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku). W świetle § 2 ust. 2 w/w rozporządzenia zakład pracy stwierdza zatrudnienie w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, iż odwołująca się osiągnęła z dniem (...) wiek 55 lat i na dzień 1 stycznia 1999 roku posiadała wymagany okres zatrudnienia wynoszący co najmniej 20 lat. Odwołująca nie przystąpiła też do otwartego funduszu emerytalnego. Spór dotyczył natomiast wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Odwołująca domagała się zaliczenia okresu zatrudnienia w (...) od 9 kwietnia 1975 roku do 31 października 1990 roku na stanowisku telemontera oraz od 1 lutego 1993 roku do 30 kwietnia 1996 roku na stanowisku telefonistki centrali międzymiastowej jako pracy w szczególnych warunkach.

Wobec twierdzeń odwołującej się, iż w spornym okresie wykonywała pracę
w warunkach szczególnych - Sąd dopuścił dowód z zeznań świadków w celu ustalenia powyższych okoliczności. Zważyć należy, że zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny i judykatury w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okoliczności także w oparciu o inne dowody. Postępowanie w sprawach emerytalnych jest bowiem dwuetapowe, stąd też przed organem rentowym „sprawa emerytalna" ma charakter administracyjnoprawny, a w postępowaniu stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Na etapie postępowania odwoławczego sprawa o emeryturę - uprzednio administracyjna - staje się sprawą cywilną w rozumieniu art.1 kpc. Do jej rozpoznania stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego, a zasadniczym celem tego postępowania jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, stąd też w niniejszej sprawie – wobec braku świadectwa pracy w warunkach szczególnych - Sąd dopuścił dowód z zeznań świadków oraz przesłuchania odwołującej się na okoliczność wykonywania przez nią pracy w szczególnych warunkach w spornych okresach.

Za pracę w szczególnych warunkach uznać należy taką pracę, która spełnia kryteria określone w przepisach w/w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. – a mianowicie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowiskach wymienionych w wykazie A lub B stanowiących załącznik do rozporządzenia. Zgodnie z wykazem A, dział VIII, poz. 19 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze prace telefonistek centrali międzymiastowych i miejscowych w urzędach pocztowo-telekomunikacyjnych i telekomunikacyjnych należą do prac w warunkach szczególnych. Pracą w szczególnych warunkach jest również praca przy montażu, konserwacji i remontach linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych (wykaz A, dział VIII poz. 20 rozporządzenia).

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, że K. S. (1) podczas zatrudnienia w (...) wykonywała pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jedynie od 1 lutego 1993 roku do 30 kwietnia 1994 roku na stanowisku telefonistki centrali międzymiastowej w urzędzie telekomunikacyjnym. W ocenie Sądu brak jest natomiast podstaw do przyjęcia, że w okresie od 9 kwietnia 1975 roku do 31 października 1990 roku odwołująca się pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych przy montażu, konserwacji i remontach linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych. Jak bowiem wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego - w okresie od listopada 1976 roku (po przeniesieniu do placówki w S.) do 1993 roku odwołująca się była pracownikiem dyżurnym biura badań oraz centrali telefonicznej. Jej praca polegała na przyjmowaniu zgłoszeń o usterkach, rozpoznawaniu rodzaju usterki, usuwaniu drobnych awarii na terenie centrali i kierowaniu monterów do naprawiania uszkodzeń. Powyższe zatrudnienie nie może zostać uznane za pracę w warunkach szczególnych, bowiem stanowisko takie nie zostało wymienione w powołanym wyżej rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 roku. Z ustaleń dokonanych w sprawie wynika, że podczas zatrudnienia na w/w stanowisku odwołująca się - na polecenie przełożonych – była sporadycznie kierowana do pracy w terenie przy usuwaniu awarii linii telekomunikacyjnych. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że w spornym okresie wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych. Praca ta stanowiła jedynie niewielką część obowiązków powierzanych odwołującej się. Należy dodać, że o uprawnieniach pracownika do wcześniejszej emerytury decyduje łączne spełnienie wymaganych przez przepisy przesłanek, a nie przekonanie pracownika, że sam charakter pracy wystarcza do uznania jej za wykonywaną w szczególnych warunkach. Dla oceny niniejszej sprawy istotnym jest zatem to, że praca jaką rzeczywiście wykonywała odwołująca się w spornym okresie nie była pracą w warunkach szczególnych w rozumieniu powołanych wyżej przepisów. Należy dodać, że z uwagi na wyjątkowość regulacji dotyczącej przyznawania świadczeń na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wykonywanie pracy w warunkach szczególnych nie może zostać tylko uprawdopodobnione, ale musi zostać wykazane w sposób niezbity i nie budzący jakichkolwiek wątpliwości. Dokonując oceny materiału dowodowego sprawy trzeba mieć na uwadze, że zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień lub wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga zawsze dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (tak Sąd Najwyższy w wyroku dnia 9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97, OSNP 1998/22/667 , Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 15 stycznia 2013 r., III AUa 656/12, LEX nr 1281080). Oznacza to, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie o prawo do emerytury w wieku obniżonym z uwagi na pracę w szczególnych warunkach musi prowadzić do pewnego ustalenia, że wnioskodawca wykonywał
w okresie objętym sporem pracę w warunkach szczególnych, zgodnie z definicją art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z § 1-4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.). W niniejszej sprawie odwołująca się nie przedstawiła wiarygodnych dowodów pozwalających na ustalenie, że w spornym okresie wykonywała pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu powołanych wyżej przepisów. W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że K. S. (1) – wobec nie udowodnienia wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – nie spełnia warunków do przyznania emerytury wymaganych przez art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd - na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oraz powołanych wyżej przepisów - oddalił odwołanie.