Pełny tekst orzeczenia

Spółka (...) zajmuje się działalność w zakresie transportu międzynarodowego. Zatrudnia 50 kierowców w tym 6 obywateli Ukrainy m.in. pana G. . Obywatele Ukrainy są pracownikami, którzy zapewniają uzupełnienie niedoborów jeśli chodzi o kierowców w transporcie międzynarodowym.

Druk A-1 jest potrzebny kierowcom , którzy są obywatelami państw spoza Unii aby wjechać na teren państw członkowskich w Unii.

Pracownicy ww. spółki są pracownikami delegowanymi .

Brak ww. dokumentu w posiadaniu kierowcy powoduje dwa skutki tzn. sankcja karną dla firmy do 30 tys. euro i indywidualnie kierowca może otrzymać mandat i zakaz wjazdu do danego państwa Unii.

Każdy przestój związany z zatrzymaniem kierowcy na terenie Unii lub wymiany kierowcy może spowodować zatrzymanie linii produkcyjnej w tych firmach dla których spółka przewozi towary.

Kierowca , który nie ma dokumentu A-1 nie może świadczyć pracy w spółce (...) . Gdy takiego dokumentu nie dostaną to pracodawca będzie musiał ich zwolnić.

Jeżeli V. G. dostanie druk A-1 to pracodawca przedłuży z nim umowę o pracę .

Pracodawca chciał wynająć swoim kierowcom z Ukrainy mieszkanie na terenie B. żeby adres był inny niż adres firmy ale koszty wynajęcia są wyższe a dla nich liczy się każda odłożona złotówka bo zbierają pieniądze na mieszkanie.

Z rozmów z kierowcami z Ukrainy wynika, że nie wyobrażają sobie powrotu na Ukrainę, pan V. również wyraża chęć zamieszkania na stałe w Polsce i chce tutaj ściągnąć żonę i córkę.

Pracodawca odprowadza z umowy o pracę zawartej z V. G. składki do ZUS i podatki.

( dowód: akt składkowych ZUS,

- karty pobytu V. G. k.39,

- kserokopii dowodu rejestracyjnego dot. samochodu marki

(...) - właściciel V. G. k. 38,

- wypisu z KRS-u (...) Sp. z o.o. w

B. - k.21-27,

- zeznania świadka J. K. k.41,

- zeznania świadka A. O. k. 42,

- przesłuchania za stronę odwołująca się członka zarządu

W. W. k.42-43 ,

- przesłuchania V. G.k. 43-44)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o akta składkowe , wymienione dokumenty , zeznania świadków : J. k.i A. O. , przesłuchanie za stronę odwołująca się członka zarządu W. W. i zainteresowanego V. G.

Dowodom z dokumentów , Sąd w całości dał wiarę, gdyż nie budzą one wątpliwości co do swojej autentyczności.

Sąd dał wiarę w całości dowodom z zeznań świadków i z przesłuchania stron gdyż te zeznania są spójne , logiczne i korespondują z innymi dowodami z dokumentów zebranymi w sprawie .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie (...) w B. zasługuje na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie ,czy wobec V. G. jako obywatela Ukrainy znajdują zastosowanie przepisy Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 roku w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, oraz Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 .

Odpowiedź pozytywna na to pytanie warunkuje zasadność wniosku o wydanie zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej na formularzu A1 dla V. G. na okres od 29 maja 2017 roku do 28 maja 2018 roku.

Na wstępie odnosząc się do zarzutów dotyczących uchybień proceduralnych przez organ składkowy przy wydaniu zaskarżonej decyzji Sąd zwraca uwagę, iż zgodnie z ustalonym w szeregu orzeczeniach Sądu Najwyższego zapatrywaniem - Sąd Ubezpieczeń Społecznych dokonuje we własnym zakresie merytorycznej oceny zasadności zaskarżonej decyzji, po względem faktycznym i prawnym w toczącym się postępowaniu sądowym na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Nie dokonuje oceny zarzutów pod kątem ewentualnego naruszenia przez Zakład przepisów k.p.a. przy wydaniu zaskarżonej decyzji. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009r. I UK 132/09 lex nr 570121, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010r. I UK 252/09 lex nr 577824).

Podstawą prawną do zastosowania przepisów Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 roku w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz Rozporządzenia wykonawczego Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dla obywatela Ukrainy jest art. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ( UE) nr 1231/2010 z dnia 24 listopada 2010r. rozszerzającego rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo.

Zgodnie z art. 1 ww. Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ( UE) nr 1231/201 Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 mają zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami ze względu na swe obywatelstwo, jak również do członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu po ich śmierci, pod warunkiem, że zamieszkują oni legalnie na terytorium państwa członkowskiego i znajdują się w sytuacji, która pod każdym względem dotyczy więcej niż jednego państwa członkowskiego.

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 zawiera definicję w art. 1 punkt j. pojęcia „zamieszkanie”. Przez pojęcie określenie „zamieszkanie” oznacza miejsce, w którym osoba zwykle przebywa .

Z kolei art.11 rozporządzenia NR 987/2009 z dnia 16 września 2009 r.

dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego stanowi w pkt 1 ,że:

W przypadku gdy pomiędzy instytucjami dwóch lub więcej państw członkowskich istnieje rozbieżność opinii w odniesieniu do ustalenia miejsca zamieszkania osoby, do której stosuje się rozporządzenie podstawowe, instytucje te ustalają na podstawie wspólnego porozumienia ośrodek interesów życiowych zainteresowanego w oparciu ogólną ocenę wszystkich dostępnych informacji dotyczących istotnych okoliczności, które mogą obejmować, w stosownych przypadkach:

a) -czas trwania i ciągłość pobytu na terytorium zainteresowanych państw członkowskich;

-sytuację danej osoby, w tym:

charakter i specyfikę wykonywanej pracy, w szczególności miejsce, w którym praca ta jest zazwyczaj wykonywana, jej stały charakter oraz czas trwania każdej umowy o pracę;

- jej sytuację rodzinną oraz więzi rodzinne;

Pro - prowadzenie jakiejkolwiek działalności o charakterze niezarobkowym;

(iv) - w przypadku studentów - źródło ich dochodu;

(v) - jej sytuację mieszkaniową, zwłaszcza informację, czy sytuacja ta ma charakter stały;

(vi) - państwo członkowskie, w którym osoba uważana jest za mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

2. W przypadku gdy uwzględnienie poszczególnych kryteriów w oparciu o istotne okoliczności wymienione w ust. 1 nie doprowadzi do osiągnięcia porozumienia przez zainteresowane instytucje, zamiar danej osoby, taki jaki wynika z tych okoliczności, a zwłaszcza powody, które skłoniły ją do przemieszczenia się, są uznawane za rozstrzygające dla ustalenia jej rzeczywistego miejsca zamieszkania.

Zatem, zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia 987/2009 za miejsce zamieszkania uznaje się ośrodek interesów życiowych zainteresowanego. W pierwszej kolejności należy brać pod uwagę okoliczności dotyczące czasu i ciągłości pobytu oraz sytuacji danej osoby. Wśród tych okoliczności istotne jest państwo członkowskie, w którym osoba uważana jest za mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Okoliczności subiektywne, takie jak zamiar danej osoby, są uznawane za rozstrzygające dopiero, gdy uwzględnienie kryteriów w oparciu o istotne okoliczności wymienione w ust. 1, nie doprowadzi do ustalenia miejsca zamieszkania.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w szeregu orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanych w sprawach o podobnym stanie faktycznym (por. wyrok z 15 stycznia 2015 r., sygn. akt I OSK 1609/13, wyrok z 23 stycznia 2015 r., sygn. akt I OSK 1888/13, wyrok z 26 stycznia 2015 r., sygn. akt I OSK 1608/13, wyrok z 13 czerwca 2015 r., sygn. akt I OSK 687/13, z dnia 9 grudnia 2016 r. I OSK 1165/15 dostępne na stronie cbois.nsa.gov.pl)

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy i biorąc pod uwagę wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego zdaniem Sądu należy przyjąć , że V. G. legalnie zamieszkuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i tutaj w B. ma ośrodek interesów życiowych.

Organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję powołał się na wyrok ETS z dnia 17 grudnia 1977r., sprawa C -76/76 w sprawie S. P. przeciwko (...) W tym orzeczeniu Trybunał podał, że „ pojęcie „państwo członkowskie..., w którym mieszkają”, dotyczy tylko państwa, w którym pracownik nadal zwykle mieszka, chociaż zatrudniony jest w innym państwie członkowskim, oraz w którym znajduje się ośrodek jego życiowych interesów. W tym kontekście okoliczność, że pracownik pozostawił swoją rodzinę w wyżej wymienionym państwie, stanowi wskazówkę, że zachował on tam swoje miejsce zamieszkania; jednak sam ten fakt nie może wystarczyć, aby można było stosować na korzyść tego pracownika. Jeżeli mianowicie pracownik ma w państwie członkowskim stałe miejsce pracy, to obowiązuje domniemanie, że mieszka w tym państwie, nawet jeżeli pozostawił swoją rodzinę w innym państwie. Wobec tego nie należy brać pod uwagę jedynie stosunków rodzinnych, ale również przyczyny, które skłoniły go do opuszczenia kraju, jak również rodzaj jego działalności. (…). Wobec tego w celu stosowania art. 71 ust. 1 lit. b pkt (ii) rozporządzenia Nr 1408/71 należy brać pod uwagę długość oraz kontynuację zamieszkania do momentu emigracji pracownika, długość oraz cel jego nieobecności, rodzaj zatrudnienia podjętego w innym państwie członkowskim, jak również zamiar pracownika wynikający z całokształtu okoliczności”.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zostały spełnione kryteria określone w art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia 987/2009 zarówno obiektywne jak i subiektywne aby określić ,że V. G.ma miejsce zamieszkania w Polsce .

Przebywa on na terytorium Polski od lutego 2016 roku ,posiada kartę pobytu z data ważności do 31.05.2019r , jest leganie zatrudniony na terytorium Polski na podstawie umowy o pracę do dnia 31 maja 2019 roku ,z deklaracją pracodawcy o przedłużeniu umowy o pracę w przypadku uzyskiwani druku A1 . Pracodawca jest płatnikiem składek i odprowadza podatek za V. G.

Zainteresowany w B. ma miejsce zamieszkania , tutaj jest ośrodek jego interesów życiowych ,ma tutaj przyjaciół z którymi spędza czas wolny , kupił samochód .

W Polsce przebywa z zamiarem stałego pobytu i pragnie sprowadzić do Polski żonę i córkę.

Powołane okoliczności pozwalają zatem na przyjęcie, że obecnie miejscem zamieszkania V. G. jest Polska.

Wskazuje na to czas i ciągłość pobytu w Polsce, charakter zatrudnienia, koncentracja spraw życiowych ( spędzanie wolnego czasu z przyjaciółmi ) i majątkowych interesów w miejscowości B. ( zakup samochodu ) ,zamiar zamieszkania na stałe i sprowadzenia najbliższej rodziny do Polski. W związku z tym przyjąć należy, że obecnie w B. znajduje się jego ośrodek osobistych i majątkowych interesów.

Zatem spełnione zostały przesłanki aby zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia 987/2009 aby stwierdzić, że to Polska stanowi ośrodek jego interesów życiowych.

Podkreślić należy , iż ZUS nie miał obowiązku stosowania, przewidzianej w art. 11 rozporządzenia nr 987/2009, procedury porozumienia z instytucją ukraińska, gdyż przepis ten w okolicznościach sprawy służył wyłącznie zdefiniowaniu pojęcia miejsca zamieszkania.

Okoliczność, że zainteresowany ma stałe miejsce zameldowania na Ukrainie i tam pozostawił swoją rodzinę nie może przemawiać na jego niekorzyść i zmienić powyższej oceny Sądu tym bardziej ,ze ma on zamiar sprowadzić rodzinę do Polski , z Polską wiąże swoje plany życiowe .

Jeżeli bowiem pracownik ma w państwie członkowskim stałe miejsce pracy, to obowiązuje domniemanie, że mieszka w tym państwie, nawet jeżeli pozostawił swoją rodzinę w innym państwie.

Podsumowując stwierdzić należy, że nie sposób przyjąć za zasadnej argumentacji ZUS Oddziału w B., która legła u podstaw odmowy wydania stronie odwołującej się „zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej” na formularzu A1 dla zainteresowanego w postaci tego, że ten pracownik strony odwołującej się nie zamieszkuje legalnie na terytorium Polski, gdyż Polska nie jest jego ośrodkiem interesów życiowych.

W związku Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 zmienił zaskarżoną decyzję, zgodnie z żądaniem strony odwołującej .

O zwrocie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz strony odwołującej się Sąd orzekł na mocy art. 98 i 99 k.p.c. w związku z treścią § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U z 2015r. poz. 1804).

Sędzia: