Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 252/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący)
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z odwołania A.G. prowadzącego Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe
„G”. w C.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanych […],
o ustalenie wysokości zadłużenia z tytułu składek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 stycznia 2010 r.,
skargi kasacyjnej A. G. prowadzącego Przedsiębiorstwo Handlowo- Usługowe „G.”
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 11 grudnia 2008 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. wyrokiem z
dnia 28 marca 2008 r. oddalił odwołanie płatnika składek A. G. od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 marca 2007 r., w której określono jego
2
zaległość z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne
oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za
następujących ubezpieczonych, występujących w niniejszym postępowaniu w
charakterze zainteresowanych […].
Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym. A. G., prowadzący
pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo –
Usługowe G., zawarł w dniu 2 stycznia 1999 r. ze spółką cywilną G. umowę o
świadczenie usług. Kolejną umowę, już ze spółką jawną G. G., K., zawarł on w dniu
20 września 2002 r. W oparciu o te umowy płatnik wykonywał usługi na terenie Huty
[…] odpowiedzialnością - jako podwykonawca robót zleconych przez ten ostatni
podmiot spółce jawnej G. Płatnika składek wiązały umowy zlecenia z pracownikami
spółki jawnej G., na podstawie których wykonywali oni prace będące przedmiotem
umowy między Hutą a spółką jawną G. Płatnika wiązała także umowa o
świadczenie usług z E. Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w K. Umowę tę
wykonywał za pośrednictwem pracowników tej spółki, z którymi zawarł umowy o
dzieło. W trakcie przeprowadzonej kontroli u płatnika składek organ rentowy
stwierdził, że pracownicy zatrudnieni na podstawie umów zlecenia zgłoszeni zostali
jedynie do ubezpieczenia zdrowotnego, natomiast pracownicy zatrudnieni w oparciu
o umowę o dzieło nie zostali zgłoszeni ani do ubezpieczenia społecznego, ani do
zdrowotnego – chociaż wszyscy oni świadczyli pracę na rzecz podmiotów, z którymi
łączyła je umowa o pracę. Po zakończonej kontroli płatnik zapłacił na rzecz organu
rentowego kwotę 133.785,09 zł, która została rozliczona na jego koncie. W
zaskarżonej decyzji organ rentowy określił wielkość zadłużenia płatnika z tytułu
składek na ubezpieczenia społeczne (wraz z odsetkami) za okres od marca 2000 r.
do marca 2006 r. na kwotę 337.540,06 zł, na ubezpieczenie zdrowotne za kwiecień
2006 r. (wraz z odsetkami) na kwotę 247,48 zł, na Fundusz Pracy i Fundusz
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (wraz z odsetkami) za okres od marca
2000 r. do kwietnia 2006 r. na kwotę 34.126,70 zł.
Mając tak ustalony stan faktyczny, Sąd Okręgowy uznał, że odpowiada on
treści art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.) i z tego względu
oddalił odwołanie płatnika składek.
3
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 11
grudnia 2008 r. oddalił apelację A. G. od powyższego wyroku Sądu pierwszej
instancji. W pisemnych motywach rozstrzygnięcia Sąd ten stwierdził, że zaskarżona
decyzja ma oparcie w przepisie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych, zgodnie z którym, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje decyzje
w zakresie indywidualnych spraw dotyczących ustalania wymiaru składek i ich
poboru, a także umarzania należności z tytułu składek, a wydana decyzja organu
rentowego spełnia wszystkie wymagania przewidziane w art. 107 k.p.a. Sąd
Apelacyjny podkreślił, że zaskarżona decyzja zapadła w wyniku wniosku A. G. o
„niezwłoczne wydanie decyzji ustalającej wysokość zadłużenia p. A. G. – jako
płatnika składek prowadzącego Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe „G.” z
siedzibą w C., ul. B. 12” i jest ona zgodna z przepisem art. 8 ust. 2a ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych. Z jego treści wynika, że za pracownika, w
rozumieniu ustawy, uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy
agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której
zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo
umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w
stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz
pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Sąd Apelacyjny podkreślił, że
zasadnicze znaczenie przy ocenie, czy praca wykonywana jest na rzecz
pracodawcy ma ustalenie, czy jest ona wykonywana w przebiegu realizacji
stosunku prawnego łączącego tego pracodawcę z podmiotem będącym dla
pracowników zleceniodawcą lub zamawiającym dzieło, a to właśnie wynika z
ustalonego stanu faktycznego. Stąd trafne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji,
że zainteresowani, z którymi płatnik składek zawierał umowy zlecenia i umowy o
dzieło, wykonywali prace na rzecz swojego pracodawcy, tj. na rzecz E. Spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością oraz na rzecz spółki jawnej G. Ustosunkowując się
do zarzutu apelacji dotyczącego naruszenia art. 174 § 2 k.p.c., Sąd Apelacyjny
stwierdził, że na rozprawie w dniu 14 marca 2008 r. Sąd pierwszej instancji
wyłączył do odrębnego rozpoznania sprawę z udziałem zainteresowanych […].
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku, opartej na obu podstawach,
skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego – art. 8 ust. 2a ustawy o systemie
4
ubezpieczeń społecznych – poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że
każda realizacja umowy cywilnoprawnej przez osobę będącą pracownikiem
powoduje objęcie jej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jeżeli istnieje
tylko jakikolwiek związek pomiędzy pracodawcą a zleceniodawcą, art. 107 § 1
k.p.a., art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 386 § 1 k.p.c. i art. 47714
§ 2 k.p.c.
oraz art. 378 § 1 k.p.c. – poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że
decyzja niezawierająca uzasadnienia i niewskazująca wszystkich uczestników
postępowania jest prawidłowa. W drugiej podstawie kasacyjnej skarżący postawił
zarzut naruszenia art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 47714
§ 2 k.p.c. w związku z
art. 107 § 1 k.p.a. oraz art. 378 § 1 k.p.c. - poprzez ich niezastosowanie, art. 378 §
1 k.p.c. i 386 § 2 k.p.c. w związku z art. 379 pkt 5 k.p.c. oraz art. 174 § 2 k.p.c. i art.
321 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. – poprzez nieuchylenie wyroku Sądu
pierwszej instancji z uwagi na rozstrzygnięcie o całości roszczeń, pomimo
zawieszenia, a następnie wyłączenia sprawy czterech zainteresowanych i
pozbawienia ich tym samym możliwości obrony swoich praw, co doprowadziło do
nieważności postępowania.
Z tych względów skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy temu ostatniemu Sądowi do
ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że nietrafny jest pogląd Sądu
Apelacyjnego, iż zaskarżona decyzja jest poprawna pod względem formalnym i
zawiera wszystkie elementy wskazane w art.107 § 1 k.p.a. Podkreślił, że powinna
ona wskazywać wszystkie osoby (strony postępowania), których dotyczy.
Zaskarżona decyzja wymagania tego nie spełnia (nie wskazuje pracowników,
których decyzja dotyczy), wobec czego powinna być wyeliminowana z obrotu
prawnego. Ponadto z decyzji nie wynika, z jakiego tytułu wynika zaległość
składkowa i jakich zleceniobiorców dotyczy, a także nie zawiera ona ani
uzasadnienia, ani matematycznego wyliczenia należności. Zdaniem skarżącego,
uchylenie wyroku na podstawie art. 47714a
k.p.c. może nastąpić w przypadku
stwierdzenia nieważności decyzji, lub w przypadku takich jej braków, które
uniemożliwiają prawidłowe przeprowadzenie postępowania sądowego. Natomiast
braki decyzji wskazane w art. 467 § 4 zdanie drugie k.p.c. (w tym brak podstawy
5
prawnej i faktycznej oraz brak matematycznego wyliczenia należności) uzasadniają
zwrot sprawy organowi rentowemu przez sąd pierwszej instancji na etapie jej
wstępnego badania. Takie same skutki winno wywołać ujawnienie tych braków w
dalszym toku postępowania, dlatego Sąd Apelacyjny winien był uchylić zaskarżony
apelacją wyrok i poprzedzającą go decyzję i przekazać sprawę organowi
rentowemu do ponownego rozpoznania. Co do zarzutu naruszenia art. 8 ust. 2a
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych skarżący stwierdził, że może on mieć
zastosowanie wyłącznie do pracowników E. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością, natomiast pracownicy spółki jawnej G. nie wykonywali pracy
na rzecz swojego pracodawcy, lecz na rzecz Huty, ponieważ ten podmiot był
beneficjentem świadczonych usług, „który uzyskiwał przysporzenie rzeczowe,
najczęściej w wyniku przeprowadzanych napraw i remontów maszyn”. Co do
nieważności postępowania skarżący podkreślił, że pomimo najpierw zawieszenia
postępowania w zakresie dotyczącym zainteresowanych […] (z uwagi na brak
aktualnego adresu bądź śmierć), a później wyłączenia ich sprawy do odrębnego
postępowania, rozstrzygnięcie Sądu pierwszej i drugiej instancji również ich
dotyczy, bowiem Sąd pierwszej instancji oddalił odwołanie od decyzji w całości.
Zainteresowani ci nie brali udziału w postępowaniu i tym samym pozbawieni zostali
możliwości swoich praw. Stanowi to także o naruszeniu art. 174 § 2 zdanie drugie
k.p.c., który zakazuje wydania wyroku po zawieszeniu postępowania z przyczyn
określonych w § 1 pkt 1 tego przepisu oraz o naruszenie art. 321 § 1 k.p.c.,
ponieważ Sąd wyrokował o przedmiocie nieobjętym żądaniem (wyłączonym do
odrębnego postępowania).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut nieważności
postępowania oparty na przepisie art. 379 pkt 5 k.p.c., powołujący się na
pozbawienie możliwości obrony swych praw przez wskazanych w skardze
zainteresowanych i jest on bezzasadny. W sentencji wyroków Sądu pierwszej i
drugiej instancji wymienia się wszystkich zainteresowanych, których rozstrzygnięcie
dotyczy. Nie ma wśród nich pracowników wymienionych przez skarżącego, co do
6
których sprawa wyłączona została do odrębnego rozpoznania. Oznacza to, iż
odwołanie oddalone zostało jedynie w stosunku do składek przypadających
wymienionym w wyroku pracownikom i w istocie rozstrzygnięcie Sądu dotyczy tylko
tej części decyzji. Poza tym wskazać należy, że zarzut ten w stosunku do
pracownika J. O., który zmarł 25 stycznia 2005 r. (akt zgonu k – 213) oraz E. D.,
zmarłego 13 czerwca 2002 r. (akt zgonu – k 121), nie ma usprawiedliwionej
podstawy także z innej przyczyny. Oczywiste jest, że pracownicy ci, którzy zmarli w
obu przypadkach przed wszczęciem postępowania sądowego (odwołanie
wniesiono w dniu 6 grudnia 2007 r.), nie mogli stać się stronami niniejszego
postępowania, zatem wszelkie czynności sądu w tym zakresie (wezwanie do
udziału w sprawie w charakterze zainteresowanego) nie mogły wywołać skutku
procesowego i nadać J. O. i E. D. statusu strony.
Nie ma usprawiedliwionych podstaw kolejny zarzut naruszenia prawa
procesowego – „art. 386 § 1 k.p.c. i z art. 47714
§ 2 k.p.c. w związku z art. 107 § 1
k.p.a. oraz art. 378 § 1 k.p.c.” – poprzez ich niezastosowanie, w którym skarżący
zarzuca, że pomimo istotnych braków decyzji organu rentowego (brak wskazania w
niej wszystkich stron postępowania administracyjnego – pracowników) Sądy obu
instancji „utrzymały w mocy” taki akt. Podobnie należy ocenić powiązany z
powyższą kwestią zarzut naruszenia prawa materialnego – „art. 107 § 1 k.p.a., art.
156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 386 § 1 k.p.c. i art. 47714
§ 2 k.p.c. oraz art.
378 § 1 k.p.c.” – poprzez przyjęcie, że decyzja niezawierająca uzasadnienia oraz
niewskazująca wszystkich uczestników postępowania jest decyzją prawidłową w
rozumieniu art. 104 k.p.a. 107 k.p.a.
Podkreślić przede wszystkim należy, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń
społecznych postępowanie sądowe nie stanowi prostej kontynuacji postępowania
administracyjnego, bowiem tylko w wyjątkowych wypadkach kontrola sądowa
decyzji organu rentowego przeprowadzana jest przez pryzmat przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego. Zasadę posiłkowego stosowania Kodeksu
postępowania administracyjnego w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń
społecznych wyrażono w art. 180 k.p.a. Zgodnie z art. 180 § 1 k.p.a. w sprawach z
zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się przepisy Kodeksu, chyba że przepisy
dotyczące ubezpieczeń ustalają odmienne zasady postępowania w tych sprawach.
7
Jak stanowi art. 181 k.p.a., organy odwoławcze właściwe w sprawach z zakresu
ubezpieczeń społecznych określają przepisy odrębne; do postępowania przed tymi
organami stosuje się odpowiednio przepis art. 180 § 1 k.p.a. Treść tego przepisu z
jednej strony oznacza przyznanie pierwszeństwa w sprawach z ubezpieczeń
społecznych przepisom szczególnym, z drugiej zaś wskazuje, że postępowanie
odwoławcze toczy się, poprzez zastosowanie art. 83 ust. 2 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych, na zasadach i w trybie określonym w Kodeksie
postępowania cywilnego. Jednoznacznie zatem wynika z przytoczonych regulacji,
że w wymienionych sprawach pierwszeństwo w zastosowaniu mają przepisy
szczególne, natomiast przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje
się wtedy, gdy określonej kwestii nie normują przepisy szczególne.
Przepis art. 1 k.p.c. zawiera definicję sprawy cywilnej, która jest sprawą
wynikającą ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego
oraz z prawa pracy. W rozumieniu tego przepisu (formalnoprawnym znaczeniu)
sprawami cywilnymi są również sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych, a więc
sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych (art. 4779
k.p.c.), do których przepisy Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się z mocy
ustaw szczególnych. Od momentu wniesienia odwołania do sądu rozpoznawana
sprawa staje się sprawą cywilną, podlegającą rozstrzygnięciu wedle reguł
właściwych dla tej kategorii. Odwołanie pełni rolę pozwu (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 19 czerwca 1998 r., II UKN 105/98, OSNAPiUS 1999, nr 16,
poz. 529 oraz postanowienie z dnia 29 maja 2006 r. I UK 314/05, OSNP 2007 nr
11-12, poz. 173). Jego zasadność ocenia się zatem na podstawie właściwych
przepisów prawa materialnego. Postępowanie sądowe, w tym w sprawach z
zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się zatem na wadach
wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji
administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania
administracyjnego, pozostaje w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania. Z
utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że sąd ubezpieczeń
społecznych - jako sąd powszechny - może i powinien dostrzegać jedynie takie
wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu
odbierającym jej cechy aktu administracyjnego (por. uchwały Sądu Najwyższego z
8
dnia 21 listopada 1980 r., III CZP 43/80, OSNCP 1981 nr 8, poz. 142, z dnia 27
listopada 1984 r., III CZP 70/84, OSNCP 1985 nr 8, poz. 108 oraz z dnia 21
września 1984 r., III CZP 53/84, OSNCP 1985 nr 5-6, poz. 65), jako przedmiotu
odwołania. Stwierdzenie takiej wady następuje jednak tylko dla celów postępowania
cywilnego i ze skutkami dla tego tylko postępowania. Podzielając to stanowisko, jak
i pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2002 r., II
UKN 356/01 (OSNAPiUS 2004 nr 3, poz. 52), wskazać należy, że w wypadkach
innych wad, wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. i w przepisach, do których odsyła
art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a., konieczne jest wszczęcie odpowiedniego postępowania
administracyjnego w celu stwierdzenia nieważności decyzji i wyeliminowania jej z
obrotu prawnego. Zgodnie z poglądem wyrażonym w przywołanym postanowieniu
Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2002 r., będącym wyrazem ugruntowanego już
stanowiska w doktrynie i orzecznictwie, instytucja stwierdzenia nieważności decyzji
administracyjnej nie mieści się w pojęciu „odwołania" i nie podlega normie art. 83
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Naruszenie przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego nie stanowi przesłanki wzruszenia decyzji przez
sąd pracy i ubezpieczeń społecznych, więc także w tym aspekcie przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego nie są przez ten Sąd stosowane. W związku z tym
jest oczywiste, że wśród przewidzianych w art. 4779
§ 3 k.p.c., art. 47710
§ 2 k.p.c. i
art. 47714
k.p.c. sposobów rozpoznania odwołania przez sąd nie przewidziano
stwierdzania nieważności decyzji organu rentowego, nawet przy odpowiednim
stosowaniu art. 180 § 1 k.p.a. Postępowanie toczące się w trybie art. 158 k.p.a. jest
jednym z trybów pozaodwoławczych; nie jest kontynuacją rozpoznawania sprawy
będącej przedmiotem decyzji administracyjnej, lecz sprawą „w przedmiocie
stwierdzenia nieważności" tej decyzji, które - z mocy art. 16 § 1 zdanie drugie k.p.a.
- może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w tym Kodeksie lub w
ustawach szczególnych. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji
administracyjnej jest więc samodzielnym postępowaniem administracyjnym
ograniczającym się do ustalenia, czy decyzja dotknięta jest jedną z wad
wymienionych w art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a. Rozstrzygnięcie kończące to
postępowanie następuje w drodze decyzji (art. 158 § 1 k.p.a.) podejmowanej przez
organ administracji publicznej (art. 156 § 1 k.p.a.), toteż orzekanie w tej kwestii
9
przez sąd powszechny byłoby naruszeniem kompetencji właściwego organu
administracji publicznej. Natomiast decyzja organu rentowego o tyle ma znaczenie,
że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot żądania (sporu) jest
określony treścią tej decyzji (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 września 2000
r., II UKN 685/99, OSNAPiUS 2002 nr 5, poz.121, w postanowieniu z dnia 13 maja
1999 r., II UZ 52/99, OSNAPiUS 2000 nr 15, poz. 601). Zatem zarzuty powyższe
bazujące na wadach decyzji administracyjnej nie mogą stanowić podstawy do
uznania zasadności odwołania od decyzji organu rentowego będącego
przedmiotem niniejszego postępowania.
Przechodząc do kolejnego zarzutu naruszenia prawa materialnego - art. 8
ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, Sąd Najwyższy uznał go za
uzasadniony, jednakże z innych przyczyn, niż wskazywane przez skarżącego.
Trafnie bowiem uznał Sąd Apelacyjny, że pracownicy spółki jawnej G., świadcząc
pracę w ramach umowy zlecenia zawartej ze skarżącym, w istocie wykonywali
pracę na rzecz swojego pracodawcy. Istotne znaczenie ma bowiem umowa
zawarta między skarżącym a spółką jawną G., na mocy której zlecono skarżącemu
określone usługi. Usługi te wykonywane były przez pracowników spółki jawnej G. w
ramach umów zlecenia zawartych z Przedsiębiorstwem Usługowo – Handlowym G.
prowadzonym przez skarżącego. Na mocy tej umowy skarżący świadczył usługi na
rzecz spółki jawnej G., nie był natomiast związany żadnym stosunkiem prawnym z
Hutą […]. Zatrudniani przez niego na podstawie umów zlecenia pracownicy
wykonywali tę usługę na rzecz swojego pracodawcy, a nie na rzecz Huty. Zatem w
ramach umowy zlecenia wykonywali oni pracę u swojego pracodawcy.
Natomiast naruszenie powyższego przepisu wynika stąd, że w zaskarżonym
wyroku obciążono obowiązkiem zapłaty składek skarżącego, który zawierał z
zainteresowanymi umowy zlecenia i umowy o dzieło, a nie ich pracodawcę
(pracodawców). Sąd Najwyższy rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd
(wraz z całą argumentacją) wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 2
września 2009 r., II UZP 6/09 (LEX nr 514221), że pracodawca, którego pracownik
wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy o dzieło zawartej z osobą trzecią,
jest płatnikiem składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe chorobowe i
wypadkowe z tytułu tej umowy na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy o systemie
10
ubezpieczeń Społecznych. Teza ta jest aktualna także w stosunku do pracowników
wykonujących taką pracę na podstawie umowy zlecenia. Z tego względu płatnikiem
składek objętych zaskarżoną decyzją winien być pracodawca zainteresowanych -
spółka jawna G. oraz E. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39815
§ 1 k.p.c.
orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto po
myśli art. 108 § 2 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c.