Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: st. sekr. sąd. Milena Bartłomiejczyk

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2019 roku w Łodzi

sprawy z powództwa P. Z.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę:

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.000 złotych (dziesięć tysięcy) tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.050 złotych (tysiąc pięćdziesiąt) tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 września 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego powoda na rzecz kwotę 2.550,67 (dwa tysiące pięćset pięćdziesiąt 67/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwoty 363,29 złotych (trzysta sześćdziesiąt trzy 29/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

5.  zwraca powodowi kwotę 49,33 złotych (czterdzieści dziewięć 33/100) z zaliczki uiszczonej w dniu 22.03.2017 roku i zaksięgowanej pod pozycją 500014783969;

6.  zwraca pozwanemu kwotę 47,93 złotych (czterdzieści siedem 93/100) z zaliczki uiszczonej w dniu 29.03.2017 i zaksięgowanej pod pozycją 500015123748.

Sygn. akt I C 621/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 października 2016 r. powód P. Z., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 6.000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za krzywdę jakiej powód doznał w związku z wypadkiem drogowym, który miał miejsce w dniu 11 kwietnia 2015 r. wraz z odsetkami: ustawowymi od dnia 11 kwietnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r., ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, oraz o zwrot kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego w kwocie 2.400 zł oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu podniesiono, iż powód w dniu 11 kwietnia 2015 r. brał udział w zdarzeniu drogowym, do którego doszło przy ul. (...) w P.. Kierująca samochodem osobowym A. M. w nieprawidłowy sposób zmieniła pas ruchu i zajechała drogę powodowi, który kierował motorem. Mimo, iż nie doszło do bezpośredniego kontaktu pojazdów, jednakże na skutek podjęcia manewru obronnego przez powoda, kierowany przez niego motor wywrócił się. Po przeprowadzonych badaniach u powoda stwierdzono bolesność lewej strony klatki piersiowej oraz brzucha w lewym podżebrzu. Z powodu nie ustępującego bólu oraz drętwienia lewego ramienia, powód otrzymał skierowanie na badania neurologiczne oraz dodatkowe badania ortopedyczne. Mimo podjęcia przez powoda kompleksowego i specjalistycznego leczenia objawów w postaci bólu oraz drętwienia lewej kończyny górnej, a także kręgów szyjnych, objawy bólowe nie ustąpiły. Powód kontynuuje leczenie w poradni specjalistycznej. Codzienne życie powoda naznaczone było ciągłym zmaganiem się z uporczywie nawracającymi obrazami wypadku i stanami lękowymi przed uczestnictwem w ruchu komunikacyjnym, co znacznie utrudniło funkcjonowanie w życiu codziennym. Z tego powodu powód otrzymał skierowanie do poradni psychologicznej.

/pozew k. 2-7/

W odpowiedzi na pozew z dnia 9 grudnia 2016 r. pozwany (...) S.A., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym podwójnych kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana zakwestionowała powództwo w całości. W ocenie pozwanego, żądanie zgłoszone przez powoda jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Strona pozwana podkreśliła, że decyzją z dnia 19 października 2015 r. przyznała powodowi 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, w postaci doznanych obrażeń związanych bezpośrednio z wypadkiem drogowym z dnia 11 kwietnia 2015 r., uznając tę sumę za odpowiednią. Pozwany zakwestionował wysokość zadośćuczynienia, której żąda powód. Zdaniem pozwanego w momencie wniesienia pozwu, obrażenia doznane przez powoda były już w całości wyleczone, a powód jedynie doraźnie przyjmował środki bólowe. Pozwany zakwestionował także dochodzenie przez powoda jedynie częściowego zadośćuczynienia, a zatem wszelkie ewentualne rozszerzenia powództwa strony powodowej na przyszłość.

/odpowiedź na pozew k. 38-43/

Pismem procesowym z dnia 5 września 2018 r. pełnomocnik powoda w związku ze złożonymi w sprawie opiniami biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz rehabilitacji medycznej dokonał zmiany powództwa w ten sposób, że wniósł o:

1.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty: 11.140,00 zł, na którą to kwotę składa się:

a.  kwota 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.000 zł od dnia 20.11.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 r. do dnia zapłaty,

b.  kwota 1.1.40 zł tytułem odszkodowania w związku z poniesionymi kosztami leczenia, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od:

- kwoty 890 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma procesowego powoda z dnia 15 marca 2017 r.,

- kwoty 250 zł od dnia doręczenia pisma procesowego powoda z rozszerzeniem powództwa.

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w kwocie 2.400 zł.

/pismo procesowe powoda k. 159-163/

Pismem procesowym z 2 października 2018 r. strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, a zatem także w zakresie objętym rozszerzeniem oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

/pismo procesowe strony pozwanej k. 170-175/

Na rozprawie w dniu 25 lutego 2019 r. pełnomocnik powoda poparł powództwo oraz wniósł o zasądzenie kosztów w wysokości półtorej stawki.

/protokół rozprawy z dnia 25.02.2019 r. k. 180v/

Do zakończenia sprawy strony pozostały przy swoich stanowiskach.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód P. Z. w dniu 11 kwietnia 2015 r. brał udział w zdarzeniu drogowym, do którego doszło przy ulicy (...) w P.. Kierująca samochodem osobowym marki D. nr rej. – (...), A. M. w nieprawidłowy sposób zmieniła pas ruchu i zajechała drogę powodowi, który kierował motorem marki S. nr rej. (...). Kierowany prze powoda motor wywrócił się. Na miejscu zdarzenia pojawiła się policja, a sprawczyni wypadku została ukarana mandatem. Osoba odpowiedzialna za szkodę była ubezpieczona tytułem obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy samochodów mechanicznych (OC) w pozwanym Towarzystwie (...).

/bezsporne, notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 20/

Powód jadąc motocyklem w kasku ochronnym na głowie, chcąc uniknąć zderzenia z samochodem wykonał manewr, w wyniku którego motocykl przewrócił się na lewy bok, a następnie powód przekoziołkował na prawą stronę doznając wielomiejscowych urazów zwłaszcza lewej połowy ciała bez utraty przytomności. Z miejsca zdarzenia pogotowie ratunkowe zawiozło go do (...) w P.. Po wykonanych badaniach klinicznych i obrazowych kręgosłupa szyjnego, klatki piersiowej i lewego barku, które nie wykazały zmian pourazowych, rozpoznano skręcenie kręgosłupa szyjnego i stłuczenia lewego barku. Po zaopatrzeniu chirurgicznym powierzchniowej rany okolicy rzepki prawej, został zwolniony do domu z zaleceniem noszenia kołnierza ortopedycznego i chusty trójkątnej obciążającej lewą kończynę górną, doraźnego przyjmowania przeciwbólowego I. oraz kontroli w (...) za 14 dni.

/karta informacyjna z (...) z 11.04.2015 r. k. 11-12/

Z powodu narastających w ciągu nocy dolegliwości łokcia i nadgarstka kończyny lewej, w następnym dniu zgłosił się do Izby Przyjęć Szpitala im. (...) w Ł., gdzie przeprowadzono diagnostykę rtg bolesnych stawów i wobec braku zmian pourazowych kostnych, zalecono elewację kończyny, miejscowo okłady z lodu, żele przeciwobrzękowe i przeciwbólowe oraz doraźnie doustne leki przeciwbólowe.

/karta informacyjna z Izby Przyjęć III Szpitala Miejskiego im. (...) z dnia 12.04.2015 r. k. 13/

W dniu 21 kwietnia 2015 r. powód w (...) skarżył się na dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego promieniującego do kończyn górnych. Zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego do 3-4 tygodni od przedmiotowego zdarzenia, konsultację u neurologa oraz wystawiono zwolnienie lekarskie do 8 maja 2015 r. Podczas wizyty w Poradni Neurologicznej CM (...) w dniu 23 kwietnia 2015 r. nie stwierdzono objawów korzeniowych szyjnych.

/historia zdrowia i choroby (...) k. 14-15, (...) k. 16-17/

Po wykorzystaniu zwolnienia lekarskiego powód powrócił do pracy, podczas której przenoszenie ciężarów powyżej 15 kg powodowało drętwienie kończyny górnej lewej. Z powodu nasilających się drętwień, także spoczynkowych w dniu 19 maja 2015 r. zgłosił się do Izby Przyjęć szpitala (...). W wykonanym badaniu TK kręgosłupa szyjnego oraz badaniu neurologicznym nie stwierdzono odchyleń od normy wobec czego został zwolniony do domu.

/konsultacja k. 20, karta informacyjna pobytu na Izbie Przyjęć III Szpitala Miejskiego im. (...) k. 21/

Podczas wizyty w Poradni Neurologicznej CM (...) w dniu 2 czerwca 2015 r. nie stwierdzono objawów korzeniowych. Po fizjoterapii przeprowadzonej w lipca 2015 r. nastąpiła tylko niewielka poprawa wobec czego w dniu 31 sierpnia 2015 r. zgłosił się do neurologa w Poradni (...) im. WAM, który stwierdził tkliwość bólową w odcinku szyjnym z ograniczeniem ruchomości oraz objawami korzeniowymi szyjnymi. Po przeprowadzonej farmakoterapii w dniu 28 grudnia 2015 r. objawy korzeniowe szyjne były nieobecne.

/historia zdrowia i choroby poradni neurologicznej k. 18-19, karta wizyty pacjenta k. 24-25/

Powód skarży się na okresowo występujące uczucie drętwienia przedramion, bóle kręgosłupopochodne szyjne samoistne ustępujące po kilku godzinach oraz bóle okolicy lędźwiowo-krzyżowej po przeciążeniach statyczno-dynamicznych. Z własnej inicjatywy powód wykupił w styczniu 2017 r. cykl zabiegów fizjoterapeutycznych obejmujących pole magnetyczne, prądy T..

/historia zdrowia i choroby k. 27, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 28/

Pismem z dnia 8 października 2015 r. pełnomocnik powoda wezwał do zapłaty: kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz kwoty 400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu likwidacyjnym.

/wezwanie do zapłaty k. 70-73/

Decyzją z dnia 19 października 2015 r. pozwany przyznał powodowi kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

/decyzja pozwanego z dnia 19.10.2015 r. k. 30-31/

W toku leczenia powód poniósł następujące koszty:

- wykonanie tomografii komputerowej kręgosłupa odcinka szyjnego w kwocie 120 zł,

- wykonanie tomografii komputerowej głowy z kontrastem w kwocie 130 zł,

- zabiegi rehabilitacyjne w kwocie 100 zł,

- zabiegi rehabilitacyjne w kwocie 300 zł,

- usługi fizjoterapeutyczne w miesiącu styczniu 2017 r. w kwocie 400 zł.

/faktura VAT nr (...) z dnia 30.05.2016 r. k. 164, faktura VAT nr (...) z dnia 29.09.2015 r. k. 165, paragon fiskalny nr (...) z dnia 21.06.2016 r. k. 97, paragon fiskalny nr (...) z dnia 25.10.2016 r. k. 96, faktura VAT nr (...) z dnia 31.01.2017 r. k. 94/

Powód do obecnej chwili odczuwa lęk przed jazdą na motocyklu. Po wypadku mieszkał z narzeczoną, która pomagała powodowi w czynnościach życia codziennego. P. Z. ma problemy ze skupieniem się oraz ograniczone możliwości dźwigania po wypadku, czuje osłabienie lewej ręki. Powód otrzymał od lekarza ortopedy zalecenie ograniczenia dźwigania. Powód kontynuuje więc leczenie w poradni specjalistycznej. W dalszym ciągu P. Z. ma problemy ze snem oraz odczuwa ból w kręgosłupie szyjnym. Przyjmuje jedynie doraźnie leki przeciwbólowe.

/przesłuchanie powoda k. 98-98v w zw. z k. 180v/

Przed wypadkiem powód był osobą całkowicie zdrową, nie leczył się ortopedycznie ani neurologicznie. Powód nie korzystał z rehabilitacji.

/przesłuchanie powoda k. 98v/

Z punktu neurologicznego u powoda rozpoznano stan po powierzchniowym urazie wielomiejscowym w wyniku wypadku w dniu 11 kwietnia 2015 r. (prawdopodobnie uraz głowy i uraz kręgosłupa szyjnego oraz uraz lewego barku, lewego łokcia i lewego nadgarstka).

W wyniku przedmiotowego wypadku powód doznał powierzchniowego urazu głowy i urazu kręgosłupa szyjnego oraz urazu lewego barku, lewego łokcia i lewego nadgarstka.

Z punktu widzenia neurologa powód w wyniku przedmiotowego wypadku doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%.

Cierpienia fizyczne mogły mieć umiarkowane nasilenie przez okres 6 tygodni, później mogły być malejące, ale utrzymujące się powyżej 6 miesięcy.

Z punktu widzenia neurologa proces leczenia zakończył się z dniem 28 grudnia 2015 r. Rokowania na przyszłość są dobre. Obecny stan zdrowia powoda powala na normalne funkcjonowanie. Leczenie i rehabilitacja powoda może odbywać się w ramach usług refundowanych przez NFZ.

/opinia biegłego z zakresu neurologii k. 111-112v/

Powód miał wykonane po wypadku badanie neuroobrazowe kręgosłupa szyjnego, które nie wykazały zmian pourazowych ani zmian zwyrodnieniowych mogących powodować same w sobie długotrwały zespół bólowo – korzeniowy szyjny. Podejrzenie anomalii K. na zdjęciu rtg kręgosłupa szyjnego jest bez związku z „wydarzeniem szkodzącym”.

Wykonanie rtg kręgosłupa szyjnego ujawniło niewielką patologiczną kifozę, która najprawdopodobniej może być skutkiem doznanego urazu.

/opinia uzupełniająca biegłego z zakresu neurologii k. 131/

Powód w wyniku przedmiotowego wypadku doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego, stłuczenia barku, stawu łokciowego i nadgarstka kończyny górnej lewej oraz rany powierzchniowej okolicy prawego kolana.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. powód w wyniku przedmiotowego wypadku z powodu:

- skręcenia kręgosłupa szyjnego z następowym zespołem korzeniowym szyjnym doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%,

- stłuczenia barku, stawu łokciowego i nadgarstka kończyny górnej lewej wygojonych bez patologii przed upływem 6 miesięcy od przedmiotowego urazu nie doznał uszczerbku na zdrowiu,

- powierzchniowej rany okolicy prawego kolana wygojonej przed upływem 6 miesięcy od przedmiotowego urazu nie doznał uszczerbku na zdrowiu.

Cierpienia fizyczne spowodowane bólem pourazowym w pierwszych 10 dniach po przedmiotowym wypadku były znaczne, w późniejszym okresie malejące poprzez mierne do niewielkich, w okresie od maja do grudnia 2015 r. narastające do miernych podczas nasilania się drętwień kończyny górnej lewej.

Proces leczenia powoda zakończył się 28 grudnia 2015 r. Nie można wykluczyć wpływu przebytego urazu kręgosłupa szyjnego w przedmiotowym wypadku na wystąpienie przedwczesnej samoistnej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego. Na wystąpienie przedwczesnej samoistnej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego poza czynnikami genetycznymi (najważniejszymi) mają wpływ przewlekłe przeciążenia statyczno-dynamiczne wynikające z trybu życia oraz wszystkie przebyte mikrourazy.

Obecny stan zdrowia powoda nie ogranicza normalnego funkcjonowania życia.

Ewentualne przyszłe leczenie i rehabilitacja powoda może być przeprowadzone w ramach refundacji NFZ, jednak ze względu na limity finansowe Poradni (...), konieczne jest zapisywanie się na cykle fizjoterapeutyczne z odpowiednim wyprzedzeniem czasowym. Obecnie okres oczekiwania na zabiegi w Ł. wynosi 2-3 miesięcy.

/opinia biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej k. 146-150/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego złożonego do akt sprawy. Sąd nie zakwestionował prawdziwości dokumentów przedstawionych przez strony, uznając je za wiarygodne dowody na zawarte w nich okoliczności. Przy ocenie poniesionego przez powoda uszczerbku na zdrowiu oraz rozmiaru cierpień związanych z przedmiotowym zdarzeniem Sąd oparł się w szczególności na sporządzonych przez powołanych biegłych opiniach specjalistycznych.

W toku postępowania Sąd dopuścił dowody z opinii biegłych z zakresu neurologii i rehabilitacji medycznej. Opinia biegłego neurologa dr n. med. A. N. została zakwestionowana przez pełnomocnika pozwanego w piśmie procesowym z dnia 7 lipca 2017 r. Biegły w związku z powyższym dokonał uzupełniającej opinii, która również była kwestionowana przez pełnomocnika pozwanego w piśmie procesowym z dnia 4 września 2017 r. W ostateczności pełnomocnik pozwanego na rozprawie w dniu 19 września 2018 r. cofnął wniosek o wydanie kolejnej opinii uzupełniającej biegłego neurologa. Z kolei opinia biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej nie była kwestionowana przez strony.

Sąd nie miał zastrzeżeń do rzetelności i profesjonalizmu biegłych i sporządzonych przez nich opinii, przyjmując zawarte w nich wnioski za swoje.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W niniejszej sprawie strona powodowa wnosiła o zasądzenie od strony pozwanej na swoją rzecz ostatecznie kwoty: 11.140,00 zł, na którą to kwotę składa się:

a.  kwota 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.000 zł od dnia 20.11.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 r. do dnia zapłaty,

b.  kwota 1.1.40 zł tytułem odszkodowania w związku z poniesionymi kosztami leczenia, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od:

- kwoty 890 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma procesowego powoda z dnia 15 marca 2017 r.,

- kwoty 250 zł od dnia doręczenia pisma procesowego powoda z rozszerzeniem powództwa.

Strona pozwana zakwestionowała roszczenie powoda w całości i wniosła o oddalenie powództwa.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego jest art. 415 k.c. w zw. z art. 444 § 1 i 2 w zw. z art. 445 § 1 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przepis art. 445 k.c. stanowi z kolei, że w przypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę czyli szkodę niemajątkową, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych.

Sąd zawsze jest zobligowany badać okoliczności każdej konkretnej sprawy, a w szczególności cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, ale także trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (por. wyrok SN z dnia 9.11.2007 r., V CSK 245/07 i orzeczenia tam przywołane, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21.02.2007 r., I ACa 1146/06). Charakter krzywdy co do zasady jest niemierzalny, zatem ścisłe określenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia, pozostawione zostało ocenie Sądu. Jedyną dyrektywą wprowadzoną przez ustawodawcę jest wymóg zasądzenia „sumy odpowiedniej”. Podkreślenia wymaga, iż owa zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, czy też utrzymania go w rozsądnych granicach, ma charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Wysokość zadośćuczynienia winna zatem uwzględniać rozmiar cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości oraz rozmiar cierpień psychicznych polegających na ujemnych, subiektywnych uczuciach przeżywanych, bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna. W judykaturze podkreśla się, iż zadośćuczynienie nie może stanowić wyłącznie wartości symbolicznej, ale winno stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną niwelującą przynajmniej w części niekorzystne skutki zdarzenia, któremu uległ poszkodowany. W szczególności zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie, czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości oraz kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie (por. wyrok SN z dnia 13.12.2007 r., I CSK 384/07; wyrok SN z dnia 2.02.2008 r., III KK 349/07; wyrok SN z dnia 29.05.2008 r., II CSK 78/08). W wyroku z dnia 28 czerwca 2005 roku (I CK 7/05, publ. LEX nr 153254), Sąd Najwyższy wskazał, iż „na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia, składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy. Mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nie znajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Nadmienić też trzeba, że kwoty zadośćuczynienia zasądzane w innych sprawach mogą stanowić jedynie wskazówkę dla sądu rozpoznającego daną sprawę, natomiast w żadnym stopniu sądu tego nie wiążą.”. Podobne stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29.09.2004 r. (sygn. I CK 531/03, publ. LEX nr 137577), zgodnie z którym „zadośćuczynienie należne osobie pokrzywdzonej deliktem ma na celu złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Wysokość zadośćuczynienia musi zatem pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości.”

Ustalając wysokość adekwatnego zadośćuczynienia, Sąd kierował się powyższymi kryteriami. Sąd ustalił należną kwotę zadośćuczynienia w oparciu o opinie biegłych z zakresu neurologii oraz rehabilitacji medycznej. Poniesiony przez powoda uszczerbek ma charakter długotrwały i wynosi 5 % (biegli wskazali tę sama podstawę orzekania o uszczerbku).

Sąd wziął pod uwagę rodzaj doznanego przez powoda urazu, fakt iż w wyniku wypadku powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, rozmiar cierpień fizycznych i ich czasookres, proces leczenia i rehabilitacji, powstałą w związku z bólem oraz drętwieniem lewego ramienia, a także kręgów szyjnych, potrzebę przyjmowania leków przeciwbólowych, fakt niemożności świadczenia pracy i dźwigania po wypadku. Sąd miał również na uwadze dolegliwości bólowe i ograniczenia odczuwane do chwili obecnej, fakt iż powód nadal odczuwa skutki wypadku, poprzez brak możliwości noszenia ciężkich przedmiotów. Sąd miał na uwadze również fakt, iż przed zdarzeniem powód był osobą całkowicie zdrową. Obecnie musiał zaprzestać aktywności fizycznej. Sąd uwzględnił także, iż pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powoda kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Przy uwzględnieniu wszystkich powyższych okoliczności Sąd doszedł do przekonania, iż roszczenie powoda w zakresie zasądzenia na jego rzecz łącznej kwoty 10.000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia jest roszczeniem odpowiednim do rozmiaru doznanej przez niego krzywdy i w związku z tym zasądził na jego rzecz od pozwanej powyższą kwotę.

Niniejszym pozwem powód dochodził od pozwanej również odszkodowania w wysokości 1.140 zł obejmującego koszty związane z leczeniem.

Zgodnie z art. 444 § 1 zd. I k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Stosownie do § 2 cytowanego przepisu w sytuacji gdy poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, Mon. Praw. 2008, nr 3, s. 116). W szczególności będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego (Olejniczak A., komentarz do art. 444 k.c. [w:] Kidyba A. (red.), Gawlik Z., Janiak A., Kozieł G., Olejniczak A., Pyrzyńska A., Sokołowski T., Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna., LEX, 2014). Nadto, jeżeli w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia poszkodowanemu potrzebna jest opieka (stała, tymczasowa) odszkodowanie obejmuje także koszty tej opieki. Nie jest konieczne, aby poszkodowany rzeczywiście opłacił koszty takiej opieki , bowiem stanowią one element należnego mu odszkodowania nawet wtedy jeśli opieka była sprawowana przez członków rodziny poszkodowanego nieodpłatnie (tak SN m.in. w wyroku z 4.03.1969 r., I PR 28/69,OSNCPiUS 1969, Nr 12, poz.229, w wyroku z 4.10.1973 r., II CR 365/73, OSNCPiUS 1974, Nr 9, poz.147). Szkodą jest już bowiem konieczność zapewnienia opieki, natomiast zapewnienie sobie przez poszkodowanego taniej lub nawet nieodpłatnej opieki nie zmniejsza szkody. Zaprezentowane stanowisko jest zgodne z ogólnymi zasadami szacowania odszkodowania i naprawienia szkody – samodzielne usunięcie skutków zdarzenia szkodzącego przez poszkodowanego nie zmniejsza należnego poszkodowanemu odszkodowania.

Powód udowodnił, iż na skutek czynu niedozwolonego poniósł koszty leczenia obejmujące koszty usług medycznych i zabiegów rehabilitacyjnych.

Z analizy akt sprawy wynika, iż na wartość roszczenia odszkodowawczego złożyły się następujące koszty: usługa medyczna z dnia 30 maja 2016 r. – 120 zł, wykonanie tomografii komputerowej głowy z kontrastem – 130 zł, zabiegi rehabilitacyjne z dnia 21 czerwca 2016 r. – 100 zł, zabiegi rehabilitacyjne z dnia 25 października 2016 r. – 300 zł, usługi fizjoterapeutyczne w miesiącu styczniu 2017 r. – 400 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził kwotę 1.050 zł tytułem odszkodowania. W zakresie kwoty 90 zł Sąd powództwo oddalił, gdyż strona powodowa nie przedstawiła faktury co do powyższej kwoty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 455 k.c. Przewidziana w art. 445 § 1 k.c. możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności, decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny. Wymagalność roszczenia o zadośćuczynienie za krzywdę, a tym samym i początkowy termin naliczania odsetek za opóźnienie w zapłacie należnego zadośćuczynienia, może się natomiast różnie kształtować w zależności od okoliczności sprawy / podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie I A Ca 1378/13 - wyrok z dnia 23-04-2014/. W rozpoznawanej sprawie powód już na etapie postępowania związanego z likwidacją szkody zgłosił żądanie zadośćuczynienia. Również na etapie postępowania likwidującego szkodę, strona pozwana dysponowała dokumentacją lekarską powoda, jak również wynikiem badania lekarskiego.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 125) ubezpieczyciel ma obowiązek spełnić świadczenie w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o szkodzie.

Zdarzenie powodujące szkodę miało miejsce dnia 11 kwietnia 2015 r. Pełnomocnik powoda pismem z dnia 8 października 2015 r. zgłosił szkodę pozwanemu i wezwał do zapłaty odpowiednich kwot: 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu likwidacyjnym. Decyzją z 19 października 2015 r. pozwany potwierdził przyjęcie zawiadomienia o szkodzie i wypłacił kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Wskazany termin upłynął z dniem 19 listopada 2015 r. Z tych względów Sąd co do kwoty 10.000 zł zasądził odsetki ustawowe od dnia następnego tj. od dnia 20 listopada 2015 roku do dnia zapłaty.

W dniu 1 stycznia 2016 roku weszła w życie nowelizacja kodeksu cywilnego – Ustawa z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1830), wedle której zmieniła się regulacja odsetek. Sąd zasądził zatem od pozwanego odsetki ustawowe od dnia 20 listopada 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku, a ustawowe odsetki za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Z kolei co do kwoty 1.050 zł Sąd zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia 20 września 2018 r. do dnia zapłaty. Pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo o odszkodowanie w piśmie procesowym z dnia 5 września 2018 r (wcześniej nie żądał odszkodowania). Pismo zostało doręczone stronie pozwanej na rozprawie w dniu 19 września 2018 r. Zatem zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. uzasadnia to zasądzenie odsetek od dnia następnego, tj. od 20 września 2018 r. W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany przegrał proces w całości, a zatem zgodnie z powołanym przepisem został obciążony obowiązkiem zwrotu całości kosztów procesu na rzecz powoda. Na koszty poniesione przez powoda składają się: opłata od pozwu w wysokości 300 zł, koszty wynagrodzenia pełnomocnika ustalone na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1667) w brzmieniu na dzień wytoczenia powództwa w wysokości 1.800 zł, koszty wynagrodzenia biegłego w wysokości 450,67 zł (k. 116) z zaliczki zaksięgowanej pod pozycją nr (...) (punkt 3 sentencji).

Nieuiszczone koszty sądowe wyniosły 363,29 zł, na które złożyły się: kwota 257 zł tytułem opłaty od rozszerzenia powództwa oraz kwota 106,29 zł tytułem zwrotu części wynagrodzenia za sporządzenie opinii przez biegłą z zakresu rehabilitacji medycznej (kwota 106,29 zł wypłacona ze Skarbu Państwa postanowieniem z dnia 30 stycznia 2018 roku k. 155). Zgodnie art.113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r., poz. 300 ze zmianami) nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Biorąc zatem pod uwagę przepis art. 113 ust.1 powołanej wyżej ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku oraz art. 98 k.p.c. nakazano obciążyć pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwoty 363,29 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (punkt 4 sentencji).

Z zaliczki pobranej na poczet biegłych uiszczonej przez powoda, zaksięgowanej pod pozycją 500014783969, pozostała niewykorzystana kwota 49,33 zł. W związku z tym Sąd w punkcie 5 sentencji wyroku nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa wskazaną kwotę powodowi.

Z zaliczki pobranej na poczet biegłych uiszczonej przez pozwanego, zaksięgowanej pod pozycją 500015123748, pozostała niewykorzystana kwota 47,93 zł. W związku z tym Sąd w punkcie 6 sentencji wyroku nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa wskazaną kwotę pozwanemu.