Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód, Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w K., domagał się zasądzenia od pozwanego T. K. kwoty 849,00 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 15 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonała w dniu 30 listopada 2017 r. na jego rzecz przelewu wierzytelności, przysługującej jej wobec pozwanego, o czym pozwany został poinformowany pismem z tego samego dnia. Wierzytelność powyższa wynika z umowy pożyczki na kwotę 500,00 zł., zawartej w dniu 14 października 2015 r. przez pozwanego z cedentem za pośrednictwem platformy internetowej (...) pl. (...) z zawarciem pierwszej umowy pożyczki, strony zawierały umowę ramową pożyczki, która określała zasady i warunki zawierania wszystkich umów pożyczek. Pozwany, zgodnie z umową pożyczki, przed wypłaceniem przez cedenta środków pieniężnych w umówionej wysokości na wskazane przez niego konto bankowe – dokonał weryfikacji swoich danych osobowych oraz akceptacji warunków umowy i warunków spłaty zobowiązania, realizując czynności weryfikacyjne zgodnie z umową ramową pożyczki. Cedent w dniu 14 października 2015 r. wypłacił środki pieniężne zgodnie z zawartą umową. Pozwany zobowiązał się do zwrotu należności w kwocie 849,00 zł. w terminie do dnia 14 listopada 2015 r. Dokonał on wpłat na rachunek cedenta w łącznej kwocie 0 zł. Powód w dniu 30 listopada 2017 r. wezwał pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia.

Pismem z dnia 03 października 2018 r. powód ograniczył powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie kwoty 639,33 zł. i kosztów procesu od pierwotnej wartości przedmiotu sporu. Podał, że strony w dniu 04 lipca 2018 r. ustaliły harmonogram spłaty roszczenia. Pozwany tym samym uznał swój dług co do zasady i wysokości. Dokonał on też czterech wpłat na rachunek powoda w ramach realizacji przedmiotowego porozumienia.

Pozwany, T. K., nie stawił się na rozprawie i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 października 2015 r. sporządzona została przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowa o udzielanie pożyczek, w której jako pożyczkobiorca wpisany został T. K.. Zgodnie z jej treścią, pożyczkodawca – ww. Spółka z o.o. miał udzielać pożyczkobiorcy pożyczek w sposób i na warunkach w niej określonych, na jego wniosek. Zgodnie z ww. umową (paragraf 3), dla zawarcia umowy i zawierania umów pożyczek niezbędne było uprzednie utworzenie przez pożyczkobiorcę Profilu Klienta zgodnie z Regulaminem. Jednym z warunków było dokonanie przelewu z rachunku pożyczkobiorcy kwoty 0,01 zł. tytułem opłaty weryfikacyjnej. Wypełniony został formularz informacyjny nr (...)- (...), dotyczący pożyczki konsumenckiej, w którym wpisano jako kredytodawcę (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., całkowitą kwotę kredytu – 634,00 zł., sumę udostępnionych środków pieniężnych w kwocie 500,00 zł.

W dniu 12 października 2015 r. zaksięgowany został przelew kwoty 0,01 zł. z rachunku T. K. na rachunek bankowy o numerze (...). W dniu 14 października 2015 r. z powyższego rachunku dokonano przelewu na rachunek pozwanego kwoty 500,00 zł. (dowód: umowa o udzielanie pożyczek, k. 26-30, formularz informacyjny, k. 33-34, potwierdzenie transakcji, k. 35,36)

W dniu 30 listopada 2017 r. między Kancelarią (...) S.A. z siedzibą w (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarta została umowa cesji wierzytelności, których listę stanowił Załącznik nr 3 do umowy. Zgodnie z § 2 pkt 3, § 3 i § 4 cedent oświadczył, że przenosi na cesjonariusza wierzytelności, które przechodzą na niego z dniem zawarcia umowy pod warunkiem zapłaty ceny. Sporządzony został wyciąg z Załącznika nr 1 do umowy przelewu wierzytelności z dnia 30 listopada 2017 r., zgodnie z którym pod pozycją 3643 znajdują się dane T. K., numer umowy (...) z dnia 30 listopada 2015 r., termin płatności 14 listopada 2015 r., kapitał 500,00 zł., kwota zadłużenia łącznie 849,00 zł.

(dowód: umowa przelewu, k. 18-22, wyciąg z załącznika nr 1, k. 23)

Pismem z dnia 19 lutego 2018 r. pozwany został zawiadomiony przez powoda o dokonanej cesji wierzytelności i wezwany do zapłaty kwoty 983,65 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty, k. 24-25)

W dniu 10 października 2018 r. sporządzono harmonogram spłat z dnia 04 lipca 2018 r. Powód informował w nim, że potwierdza ustalenie rozłożenia zadłużenia pozwanego na raty i wskazywał wysokość rat i termin ich spłaty. Pismo zawierało również oświadczenie, że pozwany uznaje dług, wynikający z umowy pożyczki numer (...) zarówno co do zasady jak i wysokości i zobowiązuje się do jego spłaty w powyższych ratach wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty. Oświadczenie to nie zostało podpisane.

(dowód: harmonogram spłat, k. 10)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem powód nie wykazał, aby przysługiwało mu dochodzone roszczenie.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów, które jako dowód zostały złożone przez powoda, a które nie były kwestionowane.

Zgodnie z art. 339 § 1 i § 2 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, Sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Sąd miał na uwadze, że w sporach z konsumentami należy zachować szczególną ostrożność przy ocenie ewentualnego przyjęcia za prawdziwe twierdzeń, zawartych w pozwie, zwłaszcza w sprawach, w których konsument nie podejmuje jakiejkolwiek obrony. Przy czym za niedopuszczalne należy uznać rozumowanie, zgodnie z którym z samego faktu milczenia pozwanego można wnioskować o potwierdzeniu przez niego prawdziwości twierdzeń powoda. Stąd za minimum w tego rodzaju sprawach należy uznać obowiązek przedstawienia umów, potwierdzających istnienie wierzytelności i legitymacji czynnej do jej dochodzenia przez powoda. Podkreślić przy tym należy, że sama możliwość wydania wyroku zaocznego nie zmienia rozkładu ciężaru dowodu.

Zgodnie z art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia okoliczności spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne.

Zdaniem Sądu, dowody przeprowadzone w niniejszej sprawie z inicjatywy powoda, nie są wystarczające do ustalenia, że doszło do zawarcia umowy pożyczki, będącej źródłem zobowiązania, z którego wynikać miałaby wierzytelność, dochodzona pozwem, jak również, że wierzytelność ta była przedmiotem umowy przelewu z dnia 30 listopada 2017 r.

W szczególności podnieść należy, że umowa o udzielanie pożyczek z dnia 14 października 2015 r. nie została przez pozwanego podpisana.

Okoliczność powyższa jest istotna z uwagi na fakt, że w przypadku cesji wierzytelności warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., V CSK 187/06). Stąd konieczność przedłożenia umowy, stanowiącej źródło dochodzonej wierzytelności.

W ocenie Sądu, powód nie wykazał również, że dochodzona przez niego wierzytelność była przedmiotem umowy przelewu z dnia 30 listopada 2017 r., zawartej z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Brak w treści ww. umowy cesji jakiegokolwiek odniesienia do przedmiotowej wierzytelność, natomiast wyciąg z Załącznika nr 1 nie został przez nikogo podpisany.

Stosownie do art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Tym samym, celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień, przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew. Przedmiotem przelewu jest zaś wierzytelność, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż wierzytelność, stanowiąca przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika zbywana wierzytelność, a zatem oznaczenia stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Powyższe elementy muszą być oznaczone, bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy, przenoszącej wierzytelność. (por. Kodeks cywilny. Komentarz pod red. A. Kidyby, Tom III, Zobowiązania – część ogólna, Lex 2010 r.)

Zgodnie z § 4 umowy z dnia 30 listopada 2017 r., wierzytelności przechodzą na powoda z dniem zapłaty ceny. Tymczasem powód nie udowodnił, aby uiścił ww. cenę.

Powód w piśmie z dnia 03 października 2018 r. powołał się na uznanie długu przez pozwanego co do zasady i co do wysokości. Świadczyć o tym miało zdaniem powoda ustalenie harmonogramu spłaty i dokonanie przez pozwanego czterech wpłat. Tymczasem powód na powyższe okoliczności nie przedstawił żadnego dowodu. Oświadczenie o uznaniu długu, wynikającego z umowy pożyczki numer (...), zarówno co do zasady jak i wysokości oraz zobowiązanie do jego spłaty w ratach, wynikających z harmonogramu z dnia 10 października 2018 r., nie zostało podpisane przez pozwanego. (karta 10)

W konsekwencji powód nie udowodnił swojej legitymacji czynnej w niniejszym procesie.

Mając na uwadze powołane wyżej okoliczności, powództwo należało oddalić co do kwoty 639,33 zł., o czym Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku.

W pozostałym zakresie postępowanie podlegało umorzeniu, bowiem powód ograniczył powództwo o kwotę 209,67 zł.

Zgodnie z przepisem art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne, Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania (art. 355 § 1 k.p.c.).

Uznając cofnięcie pozwu za dopuszczalne w świetle przepisu art. 203 § 4 k.p.c., na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. Sąd orzekł, jak w pkt 1 wyroku.