Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym sprawy

z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w B.

przeciwko N. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 22 stycznia 2018 roku, sygn. akt I C 1956/17upr

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od pozwanego N. R. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w B. kwotę 652 (sześćset pięćdziesiąt dwa) złote z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 8 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty oraz nie obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda kosztów procesu,

2.  oddala apelację w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego N. R. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w B. kwotę 96 (dziewięćdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Paweł Hochman

Sygn. akt II Ca 345/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 stycznia 2018 r., wydanym w sprawie z powództwa (...) S.A. w B. przeciwko N. R., o zapłatę, Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 września 2015 r. powód (...) S.A. z siedzibą w B. (pożyczkodawca) zawarł z pozwanym N. R. (pożyczkobiorcą) umowę pożyczki numer (...). Pozwanemu została udzielona pożyczka w kwocie 3.500,00 zł. Całkowity koszt pożyczki wyniósł 6.868,00 zł, w tym opłata przygotowawcza – 652,00 zł, wynagrodzenie umowne – 724,00 zł oraz koszt ubezpieczenia – 5.492,00 zł. Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 10.369,00 zł.

W dniu 10 września 2015 r. pozwany wystawił weksel własny in blanco z klauzulą „nie na zlecenie” na rzecz (...) S.A. z siedzibą w B. – jako zabezpieczenie zwrotu pożyczki na podstawie umowy numer (...) z dnia 10 września 2015 r. oraz wykonania innych zobowiązań wynikających z tej umowy. Pozwany upoważnił ww. podmiot do wypełnienia weksla na sumę odpowiadającą jego zadłużeniu.

Powód wypełnił przedmiotowy weksel własny in blanco na kwotę 8.099,98 zł.

W dniu 8 maja 2017 r. przez stronę powodową zostało sporządzone pismo, w którym powód poinformował pozwanego o wypowiedzeniu umowy pożyczki numer (...) z zachowaniem 30-dniowego terminu. Jednocześnie powód wskazał, że zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki oraz deklaracji wekslowej wystawiony przez pozwanego weksel in blanco został wypełniony na kwotę 8.099,98 zł.

Na poczet pożyczki numer (...)- (...) pozwany dokonał wpłaty w łącznej wysokości 3.972,00 zł.

W następstwie powyższych ustaleń Sąd Rejonowy uznał, że powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Sąd zważył, że przedmiotem niniejszego postępowania było zobowiązanie wekslowe, powstałe wskutek wystawienia w dniu 10 września 2015 r. przez pozwanego N. R. weksla własnego in blanco z klauzulą „nie na zlecenie” na rzecz (...) S.A. z siedzibą w B.. Weksel, z którego wynika roszczenie powoda nie był przedmiotem obrotu, a spór toczy się wyłącznie między wystawcą weksla a remitentem. Powód wypełnił przedmiotowy weksel na kwotę 8.099,98 zł i wezwał pozwanego do jego wykupu. Jednocześnie formułując żądanie pozwu powód uwzględnił wpłaty pozwanego dokonane na poczet zadłużenia na dzień wniesienia pozwu, tj. w kwocie 216,00 zł i ostatecznie wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 7.883,98 zł.

Dla instytucji weksla in blanco zasadnicze znaczenie mają przepisy art. 10 i 13 Prawa wekslowego (Dz.U. z 2016 r. poz. 160). Z przytoczonych przepisów wynika po pierwsze, że weksel in blanco ma charakter niezupełny, gdyż ostateczną treść oświadczenia dłużnika wekslowego kreuje odbiorca weksla i po drugie, że obie strony stosunku łączą odpowiednie „porozumienia”. „Niezupełność” weksla odnosi się do zakresu jego minimalnej treści, aby móc nazwać taki dokument wekslem, gdyż z istoty weksel in blanco nie zawiera wszystkich elementów koniecznych. Orzecznictwo w tym względzie stoi na stanowisku, że wystarczający jest właściwie jeden podpis osoby złożony w zamiarze zaciągnięcia zobowiązania wekslowego (por. Uchwała Sądu Najwyższego z 26.11.2009 r., III CZP 98/09, Legalis; także wyrok Sądu Najwyższego z 15.5.2008 r., I CSK 548/07, OSNC-ZD 2009, Nr B, poz. 49). Odbiorca weksla otrzymuje upoważnienie do jego wypełnienia zgodnie z zawartym przez strony porozumieniem, zwanym deklaracją wekslową. Należy uznać, że odbiorcy weksla przysługuje zatem prawo kształtujące. Zobowiązanie wręczającego weksel do zapłaty według treści nadanej temu dokumentowi w wyniku uzupełnienia go zgodnie z udzielonym upoważnieniem, powstaje tylko o tyle, o ile uzupełnienia dokonała osoba uprawniona i wyłącznie w zakresie, w jakim treść uzupełnienia pokrywa się z treścią upoważnienia wynikającego z zawartego porozumienia. W związku z powyższym w razie niezgodnego z porozumieniem wypełnienia weksla in blanco na niekorzyść dłużnika wekslowego nie powstaje zobowiązanie wekslowe o treści wyrażonej w wekslu (por. uchwała SN (7) - zasadę prawną- z 7.1.1967 r., III CZP 19/66, OSNCP 1968, nr 5, poz. 79; uchwała połączonych Izb: Izby Cywilnej oraz Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 24.4.1972 r., III PZP 17/70, OSNCP 1973, nr 5, poz. 72, pkt III 1 c uzasadnienia; wyrok SN z 14.3.1997 r., I CKN 48/97, OSNC 1997. nr 9. poz. 124; wyrok SN z 5.2.1998 r., III CKN 342/97, OSNC 1998, nr 9, poz. 141). Porozumienie wekslowe stanowi więc ogniwo łączące zobowiązanie ze stosunku podstawowego ze zobowiązaniem wekslowym.

Podkreślił, że wypełnienie weksla niezgodnie z deklaracją wekslową nie oznacza, że wystawca, w ogóle nie jest zobowiązany wekslowo. W takiej sytuacji odpowiedzialność wekslowa dłużnika istnieje tylko w takich granicach, w jakich weksel został wypełniony, stosownie do porozumienia wekslowego, a więc w takim zakresie, w jakim odpowiadałby wystawca, gdyby weksel został prawidłowo wypełniony. Przedmiotowy weksel stanowił zabezpieczenie zawartej między stronami w dniu 10 września 2015 r. umowy numer (...), na podstawie której powód udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 3.500,00 zł. Całkowity koszt pożyczki wyniósł 6.868,00 zł, w tym opłata przygotowawcza – 652,00 zł, wynagrodzenie umowne – 724,00 zł oraz koszt ubezpieczenia – 5.492,00 zł. Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 10.369,00 zł.

Wyjaśnił, że pismo Prokuratora Rejonowego z dnia 11 lipca 2017 r. potraktowane zostało jako zarzut w trybie art. 10 ustawy Prawo wekslowe. Przepis ten stanowi, że jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Wniesienie takiego zarzutu przenosi swoiście spór z obszaru prawa wekslowego na obszar prawa cywilnego w zakresie przepisów regulujących stosunek podstawowy. Wobec tego najdalej na rozprawie – po wniesieniu zarzutu przez prokuratora należy wnosić o przeprowadzenie dowodów, z których wynikać miałyby okoliczności wskazujące na zaciągnięcie przez pozwanego zobowiązania, którego wykonania przez pozwanego weksel miał zabezpieczać (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 18 lutego 2016 roku wydanego w sprawie I ACa 1219/15).

Sąd Rejonowy wskazał następnie, że w przedmiotowej sprawie jego wątpliwości wzbudziła treść umowy pożyczki w części B. Mowa jest tam o opłacie przygotowawczej w kwocie 652,00 zł, wynagrodzeniu umownym w wysokości 724,00 zł oraz kosztach ubezpieczenia w wysokości 5.492,00 zł. Razem te kwoty dają sumę 6.868,00 zł. Ponadto w części C umowy RRSO określono na 101,50%. Sąd mając na uwadze treść art. 385 ¹ k.c., ocenił powyższe zapisy w zakresie ich legalności - jako wynikające z prawa materialnego - z urzędu. Art. 385 ¹ § 1 k.c. statuuje klauzulę generalną, w świetle której ocenie podlegają umowy zawierane z konsumentami umowy, z wyłączeniem postanowień określających jednoznacznie sformułowane główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ. Zgodnie z przywołanym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Dla zastosowania wskazanego przepisu przesłanki – „sprzeczność z dobrymi obyczajami” i „rażące naruszenie interesów konsumenta”, muszą zachodzić równocześnie. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w uzasadnieniu wyroku wydanego w dniu 19 stycznia 2011 roku, w sprawie o sygnaturze akt XVII AmC 149/10 (Legalis 739438), przywołując stanowisko Sądu Najwyższego wskazał, że „przesłankami abuzywności postanowień wzorca umownego jest ich sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. Przyjmuje się, że istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek do drugiego człowieka (tak np.: w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2004 r., sygn. akt I CK 635/03). „Dobre obyczaje” to reguły postępowania zgodne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są m.in. działania wykorzystujące choćby niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania”.

Zdaniem Sądu wysokość opłat określonych w części B umowy przesądza o tym, że są to niedozwolone postanowienia umowne, które sprowadzają się de facto do zagwarantowania przez powoda wyższego wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, które nie jest dopuszczalne w świetle art. 359 § 2 ¹ k.c. Zdaniem Sądu żądanie powoda w tymże zakresie stanowiło w istocie próbę dochodzenia ukrytych odsetek, co jest sprzeczne z ustawą. Istoty tych należności powód w ogóle nie wykazał. W tym zakresie postanowienia umowy pożyczki z dnia 10 września 2015 r. są sprzeczne z ustawą i jako takie nieważne (art. 58 § 1 k.c.).

W konsekwencji Sąd oddalił powództwo w części w jakiej powód dochodził nienależnych opłat, w tym opłaty przygotowawczej i wynagrodzenia umownego.

Podniósł, że powód nie wykazał, iż rzeczywiście uiszczał składki ubezpieczeniowe stanowiące część udzielonej pozwanemu pożyczki. Mimo zobowiązania Sądu powód nie przedłożył stosownych dokumentów, co skutkowało oddaleniem powództwa także w tym zakresie.

Ostatecznie Sąd uznał, że pozwany był zobowiązana do zwrotu na rzecz powoda jedynie kwoty 3.500,00 zł tytułem niespłaconego kapitału. Jednocześnie w toku niniejszej sprawy pozwany podniósł, iż dokonywał wpłat na poczet zaciągniętego zobowiązania, zaś powód wskazał, iż N. R. dokonał spłaty zadłużenia do wysokości 3.972,00 zł.

Wobec powyższego należało uznać, iż powód nie zdołał wykazać podstaw roszczenia. Pozwany dokonał na rzecz powoda wpłaty w wysokości 3.972,00 zł, a zatem w wysokości przewyższającej dłużny kapitał natomiast żądanie pozwu w pozostałym zakresie było niezasadne w związku z uwzględnieniem przez powoda w dochodzonej kwocie nienależnych opłat naliczonych zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki. Tym samym Sąd uznał, iż N. R. wywiązał się z zaciągniętego zobowiązania w następstwie czego oddalił powództwo w całości. Wskazał jednocześnie należy, że rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie pozostaje w zgodzie ze stanowiskiem Prokuratora Rejonowego, występującego w niniejszej sprawie w charakterze rzecznika interesu publicznego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik powódki zaskarżając w części, tj. w zakresie oddalenia przez Sąd I instancji powództwa w kwocie 1376 zł. wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 8 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie oddalenia kosztów procesu.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie przepisów postępowania - art. 232 w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieuprawnione stwierdzenie, że powódka nie udowodniła zasadności naliczenia opłaty przygotowawczej oraz wynagrodzenia umownego, podczas gdy obowiązek zapłaty tych kwot wynika wprost z umowy pożyczki.

II. naruszenie prawa materialnego:

1. art. 385 ¹ § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. art. 385 ¹ k.c. w zw. z art. 58 § 1 k.c. poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że w umowie wiążącej strony doszło do naruszenia wskazanych przepisów, w sytuacji pełnej akceptacji przez pozwanego warunków umowy w tym wynagrodzenia umownego i opłaty przygotowawczej oraz w sytuacji, gdy postanowienia umowy nie zawierają klauzul abuzywnych, ani nie kształtują obowiązków konsumenta sprzecznie z dobrymi obyczajami i nie naruszają rażąco interesów konsumenta.

Stawiając powyższy zarzut wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dodatkowej kwoty 1376 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 08.06.2017 r. do dnia zapłaty,

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, za obie instancje,

ewentualnie o:

3. uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w innym składzie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania - art. 232 k.p.c. w związku z art. 233 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego wskazany zarzut nie został przez skarżącego należycie umotywowany, a zasadność ustalenia w umowie łączącej strony obowiązku zapłaty przez pozwanego opłaty przygotowawczej i wynagrodzenia umownego należało ocenić w aspekcie przepisów prawa materialnego ( nie procesowego ). Powyższe stanowisko uznać należy za oczywiste i nie wymagające dalszej argumentacji; jego konsekwencją jest natomiast przyjęcie, że Sąd Rejonowy dokonał właściwych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własne wskazując jej jednocześnie jako podstawę przedmiotowego rozstrzygnięcia.

W omawianej sprawie przedmiot sporu jaki zaistniał przed Sądem II instancji ograniczył się do zasadności oddalenie powództwa co do kwoty 1376 zł. na którą składają się ustalone w umowie łączącej strony kwoty 652 zł tytułem opłaty przygotowawczej, oraz 724 zł tytułem wynagrodzenia umownego. Ocena wskazanych wyżej postanowień zawartych w umowie pożyczki odnoszących się do jej pozaodsetkowych kosztów tj. opłaty podstawowej i prowizji co do zasady oczywiście mogła być przedmiotem analizy Sądu pierwszej instancji. Uprawniała do tego inicjatywa procesowa Prokurator, który wstąpił do już toczącego się postępowania. Wstąpienie Prokuratora do udziału w sprawie nie powinno się jednak ograniczać jedynie do zgłoszenia wniosków i zarzutów. Winien również przytaczać fakty i dowody na ich potwierdzenie.

Podkreślić należy, że takiej inicjatywy nie przejawiał również pozwany N. R..

Wskazane świadczenia wymagają odrębnego omówienia.

W ocenie Sądu Okręgowego, wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia art. 385 ¹ § 1 k.c. w zw. z art. 385 ² k.c. poprzez nieuprawnione uznanie, że również zapisy umowne ustalające opłatę przygotowawczą są sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco naruszają interesy konsumenta oraz obciążały pozwanego ponad dopuszczalne prawnie limity.

W uzasadnieniu Sądu pierwszej instancji brak przekonywujących argumentów przemawiających za potrzebą zastosowania powołanych wyżej przepisów dla negatywnej oceny omawianej klauzuli. Wystarczającym dla stwierdzenia, że wskazane przez Sąd pozaodsetkowe koszty pożyczki z pewnością nie jest enigmatyczne stwierdzenie, że na abuzywność zastosowanej klauzuli wskazuje wysokość tej opłaty oraz przywołanie ogólnych uwag z powołanych orzeczeń innych sądów. Powyższe prowadzi do wniosku, że Sąd Rejonowy nie przeprowadził stosownej kontroli w zakresie ewentualnej abuzywności omawianego postanowienia umownego, ograniczając się do gołosłownych stwierdzeń.

W ocenie Sądu omawiana opłata nie może być bowiem uznana za zawyżoną skoro stanowi niespełna 19 % wartości udzielonej pożyczki. Odwołując się natomiast do zasad doświadczenia życiowego, dla uzasadnienia jej pobrania uwzględnić należy w szczególności koszty operacyjne oraz wysokie ryzyko kredytowe.

Podnieść również należy, że co do zasady pobieranie prowizji jest praktyką powszechnie przyjętą nie tylko w działalności instytucji pożyczkowych ale również banków i wskazane świadczenie pełni w ocenie Sądu Rejonowego właśnie wskazaną rolę.

W uzupełnieniu powyższych rozważań wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Pozwany z pewnością posiadał swobodę co do zawarcia umowy z powodem. Już chociażby z tego powodu należy założyć , że strony mogły ukształtować prawa i obowiązki umowne. Dla stwierdzenia niezgodności danego postanowienia umownego z art. 385 ¹ § 1 k.c. konieczne jest natomiast łączne wykazanie, że postanowienie to narusza dobre obyczaje oraz narusza interesy konsumenta w sposób rażący. W doktrynie zalecane jest stosowanie restrykcyjnego podejścia w zakresie oceny naruszenia dobrych obyczajów, jak i wystąpienia rażącego naruszenia interesów konsumentów z uwagi na okoliczność, że regulacja kontroli wzorców oraz umów ogranicza zasadę swobody umów (po stronie proponenta). Zatem skoro Sąd I instancji w ogóle nie wskazał w jaki sposób miałoby dojść do rażącego naruszenia interesów konsumenta w niniejszej sprawie w związku z nałożeniem na niego obowiązku zapłaty opłaty przygotowawczej orzeczenie oddalające powództwo w tym zakresie podlegało zmianie.

W pozostałym zakresie skarga apelacyjna podlegała oddaleniu.

Zgłaszając zastrzeżenia do uzasadnienia stanowiska Sądu pierwszej instancji w części w jakiej wskazuje na „abuzywność” postanowień umowy łączącej strony z uwagi na pobieżny i ogólnikowy charakter wskazanej na tą okoliczność argumentacji Sad Okręgowy uznał, że powyższe uchybienie nie może skutecznie podważyć przyjętej w przedmiotowej sprawie przez Sąd Rejonowy konkluzji, że za abuzywne należało uznać postanowienie określające obowiązek zapłaty wynagrodzenia umownego w kwocie 724 zł. W tym zakresie Sąd Okręgowy uznaje za przekonywującą argumentację zawartą w uzasadnieniu Sądu pierwszej instancji, który wskazał, że zasądzenie również tej kwoty spowodowało by de facto do przyznanie powodowi zbyt wysokiego wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, które nie jest dopuszczalne w świetle art. 359 § 2 ¹ k.c. rację ma tym samym Sąd meritii wskazując żądanie powoda w tymże zakresie stanowiło w istocie próbę dochodzenia ukrytych odsetek, co jest sprzeczne z ustawą. Postanowienia umowy pożyczki z dnia 10 września 2015 r. w części odnoszącej się do wynagrodzenia umownego są więc sprzeczne z ustawą i jako takie nieważne (art. 58 § 1 k.c.).

W omawianej sprawie powód otrzymał od pozwanego tytułem zwrotu pożyczki w kwocie 3500 zł., kwotę 3972 zł. Uznanie, że należy na jego rzecz zasądzić dodatkowo kwotę 652 zł. prowadzi do wniosku, że zwrócona mu zostanie suma nominalna pożyczki powiększona o kwotę 1124 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego skoro kwota jaką winien zwrócić pozwany przewyższa sumę nominalną pożyczki o około 30 % to w okolicznościach przedmiotowej sprawy w sposób wystarczający został uwzględniony interes powoda. Ustalenie kosztów udzielonej pożyczki na przedstawionym wyżej poziomie nie zostało jednocześnie przez stronę powodową w żaden sposób uzasadniona. Podkreślić należy, że powód dysponował taką możliwością nie tylko w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji ale także w postępowaniu apelacyjnym. Tymczasem co znamienne koncentrując się na procesowych aspektach zaskarżonego orzeczenia powód wskazane wyżej zagadnienie konsekwentnie pomija. Odnosząc się do problematyki ważności postanowień umowy pożyczki pełnomocnik powoda ograniczył się jedynie do przywołania teoretycznych rozważań odnoszących się do reguł stosowania przepisu art. 385 ¹ k.c.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i uwzględnił powództwo w części do kwoty 672 zł. a w pozostałym zakresie na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

Konsekwencją powyższego jest zmiana orzeczenia o kosztach procesu za pierwszą instancję. Rozstrzygnięcie w tym przedmiocie wynika z przyjęcia, że pozwany przegrał proces tylko nieznacznie ( w zakresie niespełna 10 % w stosunku do pierwotnie dochodzonego roszczenia ) co uzasadniało zastosowanie normy art. 100 zd 2 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono natomiast na podstawie art. 100 zd 1 k.p.c. oraz § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Paweł Hochman