Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Tomasz Kalsztein

Protokolant st. sekr. sąd. Dorota Piasek

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. C.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. C. na rzecz powoda (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 10.397,75 zł (dziesięć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt siedem złotych siedemdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 10.065,91 zł (dziesięć tysięcy sześćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) od dnia 17 października 2018 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 331,84 zł (trzysta trzydzieści jeden złotych osiemdziesiąt cztery grosze) od dnia 23 października 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego M. C. na rzecz powoda (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 321,92 zł (trzysta dwadzieścia jeden złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 539/19

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2018 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko pozwanemu M. C. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 10.397,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 10.065,91 zł od dnia 17 października 2018 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 331,84 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, że żądanie pozwu znajduje swoje źródło w zawartej z pozwanym umowie o kartę kredytową nr (...). W związku z powstaniem zadłużenia pozwany został wezwany do dobrowolnej spłaty zaległości oraz poinformowany o możliwości restrukturyzacji zadłużenia. Wobec bezczynności dłużnika umowa została wypowiedziana, a całość zadłużenie postawiona w stan wymagalności.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 4-6)

W dniu 30 października 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie postanowienie, w którym wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

(postanowienie k. 6v.)

W dniu 10 stycznia 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 33)

Nakaz ten pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżył sprzeciwem w całości. W uzasadnieniu podniósł zarzut nieudowodnienia istnienia i wysokości wierzytelności, przedawnienia roszczenia oraz jego niewymagalności. Wskazał, że powód przedłożył wyłącznie pierwszą stronę umowy, pod którą brak jest podpisu kredytobiorcy, a także, że załączone potwierdzenia nadania przesyłek w postaci wezwania do zapłaty i wypowiedzenia nie oznaczają, iż zostały one doręczone adresatowi.

(sprzeciw k. 37-39)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie. Wyjaśnił, iż pozwany złożył podpis pod umową, czym zaakceptował jej postanowienia, i umowa w takiej postaci została załączona do akt sprawy. Odnośnie dowodu nadania przesyłki wskazał, iż stanowi on domniemanie doręczenia jej adresatowi, które to domniemanie nie zostało przez pozwanego obalone. Podniósł ponadto, że wobec wypowiedzenia umowy w dniu 6 sierpnia 2018 roku za nieskuteczny uznać należy podniesiony w sprzeciwie zarzut przedawnienia.

(odpowiedź na sprzeciw k. 63-66v.)

Replikując na powyższe pozwany podtrzymał sprzeciw w całości. Na rozprawie w dniu 15 października 2019 roku pełnomocnicy stron nie stawili się.

(pismo procesowe k. 116-117, protokół rozprawy k. 127)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. C. w dniu 6 lutego 2009 roku zawarł z powodem (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę o kartę kredytową, w ramach której bank przyznał pozwanemu odnawialny limit kredytowy w wysokości 10.000 zł. Zgodnie z zawartą umową posiadacz karty zobowiązywał się do dokonywania wpłat na rachunek karty w wysokości kwoty minimalnej nie później niż we wskazanym na wyciągu terminie spłaty. W przypadku przekroczenia kwoty przyznanego limitu karty posiadacz zobowiązany był do natychmiastowej spłaty kwoty przekroczenia limitu. Oprocentowanie limitu było zmienne, przy czym odsetki były naliczane od faktycznie wykorzystanego limitu zadłużenia. Bank mógł wypowiedzieć umowę tylko z ważnych przyczyn, w przypadkach m.in. braku spłaty dwóch kolejnych kwot minimalnych. Umowa została zawarta na okres ważności karty i podlegała automatycznemu przedłużeniu na następne okresy, o ile żadna ze stron nie zrezygnuje ze wznowienia karty. Pod umową, o której mowa, pozwany złożył własnoręczny podpis. Sygnując umowę M. C. poświadczył, że otrzymał jej tekst, jak również załączniki do umowy i zobowiązuje się do przestrzegania postanowień w nich zawartych.

(umowa o kartę kredytową k. 23-23v.)

Od samego początku obowiązywania umowy pozwany czynnie korzystał z przyznanego mu limitu kredytowego, dokonując pierwszej transakcji kartą w dniu 27 lutego 2009 roku.

Całkowita spłata salda zadłużenia w okresie obowiązywania umowy stron nastąpiła wyłącznie dwukrotnie, tj. w dniach 14 kwietnia i 14 maja 2014 roku, kiedy to M. C. wpłacił odpowiednio kwoty 1.623,28 zł i 19,74 zł. Począwszy od dnia 23 maja 2014 roku na rachunku pozwanego w sposób stały widniało zadłużenie, które w okresie od maja 2014 roku do października 2014 roku mieściło się w granicach od ponad trzech tysięcy do ponad ośmiu tysięcy złotych, natomiast od listopada 2014 roku aż do końca obowiązywania umowy w granicach od ponad ośmiu tysięcy do ponad dziesięciu tysięcy.

W okresach, o których mowa, pozwany nieregularnie dokonywał wpłat kwot minimalnych, a w końcowych okresie w ogóle zaprzestał jakichkolwiek spłat.

W zakresie zaległych kwot minimalnych były one uwzględniane w kolejnych terminach spłaty kwoty minimalnej. I tak:

⚫

na dzień 4 sierpnia 2014 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 269,14 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 257,16 zł; po dokonaniu przez pozwanego wpłat na poczet zadłużenia w kolejnej dacie spłaty minimalnej – 3 września 2014 roku – zaległość wyniosła 0,00 zł;

⚫

na dzień 6 października 2014 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 264,17 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 138,35 zł; po dokonaniu przez pozwanego wpłat na poczet zadłużenia w kolejnej dacie spłaty minimalnej – 3 listopada 2014 roku – zaległość wyniosła 0,00 zł;

⚫

na dzień 4 maja 2015 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 519,66 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 527,29 zł; po dokonaniu przez pozwanego wpłat na poczet zadłużenia w kolejnej dacie spłaty minimalnej – 3 czerwca 2015 roku – zaległość wyniosła 0,00 zł;

⚫

na dzień 6 lipca 2015 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 524,70 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 522,76 zł;

⚫

na dzień 3 sierpnia 2015 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 525,07 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 488,13 zł; po dokonaniu przez pozwanego wpłat na poczet zadłużenia w kolejnej dacie spłaty minimalnej – 3 września 2015 roku – zaległość wyniosła 0,00 zł;

⚫

na dzień 3 listopada 2015 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 525,16 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 67,70 zł; po dokonaniu przez pozwanego wpłat na poczet zadłużenia w kolejnej dacie spłaty minimalnej – 4 grudnia 2015 roku – zaległość wyniosła 0,00 zł;

⚫

na dzień 3 lutego 2016 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 521,61 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 517,01 zł;

⚫

na dzień 7 marca 2016 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 498,52 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 1.038,62 zł;

⚫

na dzień 4 kwietnia 2016 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 523,07 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 437,14 zł;

⚫

na dzień 4 maja 2016 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 526,95 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 260,21 zł;

⚫

na dzień 3 czerwca 2016 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 546,83 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 4,77 zł;

⚫

na dzień 4 lipca 2016 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 547,27 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 2,96 zł; po dokonaniu przez pozwanego wpłat na poczet zadłużenia w kolejnej dacie spłaty minimalnej – 3 sierpnia 2016 roku – zaległość wyniosła 0,00 zł;

⚫

na dzień 4 października 2016 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 524,61 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 556,48 zł;

⚫

na dzień 3 listopada 2016 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 502,61 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 1.081,09 zł; po dokonaniu przez pozwanego wpłat na poczet zadłużenia w kolejnej dacie spłaty minimalnej – 5 grudnia 2016 roku – zaległość wyniosła 0,00 zł;

⚫

na dzień 3 stycznia 2017 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 523,95 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 476,25 zł;

⚫

na dzień 3 lutego 2017 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 546,45 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 8,77 zł;

⚫

na dzień 6 marca 2017 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 525,28 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 565,96 zł;

⚫

na dzień 3 kwietnia 2017 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 502,10 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 1.091,24 zł;

⚫

na dzień 4 maja 2017 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 495,71 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 993,34 zł;

⚫

na dzień 5 czerwca 2017 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 502,98 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 909,05 zł;

⚫

na dzień 4 lipca 2017 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 480,31 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 862,03 zł;

⚫

na dzień 3 sierpnia 2017 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 516,74 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 442,34 zł; po dokonaniu przez pozwanego wpłat na poczet zadłużenia w kolejnej dacie spłaty minimalnej – 4 września 2017 roku – zaległość wyniosła 0,00 zł;

⚫

na dzień 3 listopada 2017 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 526,29 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 547,81 zł;

⚫

na dzień 4 grudnia 2017 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 502,40 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 1.074,10 zł;

⚫

na dzień 3 stycznia 2018 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 479,70 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 1.576,50 zł;

⚫

na dzień 5 lutego 2018 roku minimalna kwota do spłaty wyniosła 522,91 zł, kwota zaległej spłaty wyniosła zaś 438,54 zł; po dokonaniu przez pozwanego wpłat na poczet zadłużenia w kolejnej dacie spłaty minimalnej – 10 marca 2018 roku – zaległość wyniosła 0,00 zł

Począwszy od marca 2018 roku M. C. zaprzestał dokonywania wpłat na poczet zadłużenia, w następstwie czego zaległa kwota wpłaty minimalnej wyniosła: w kwietniu 2018 roku – 1.026,15 zł, w maju 2018 roku – 1.525,17 zł, w czerwcu 2018 roku – 1.998,17 zł, w lipcu 2018 roku – 2.452,96 zł, w sierpniu 2018 roku – 2.884,86 zł, we wrześniu 2018 roku – 3.286,92 zł.

Z uwagi na fakt, iż pozwany zaprzestał spłaty zadłużenia powód pismem z dnia 12 kwietnia 2018 roku wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia w łącznej wysokości 1.528,71 zł w terminie 14 dni, pod rygorem wypowiedzenia umowy. Wobec braku spłaty zadłużenia, które obejmowało co najmniej dwie kolejne kwoty minimalne (tj. kwoty za marzec, kwiecień i maj 2018 roku), powód pismem z dnia 16 maja 2018 roku wypowiedział pozwanemu umowę o kartę kredytową z zachowaniem 2-miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Pismem z dnia 14 sierpnia 2018 roku powód wezwał pozwanego do spłaty całości wymagalnego zadłużenia w wysokości: kapitał – 10.062,37 zł, odsetki umowne – 331,84 zł, koszty – 3,54 zł.

(wezwanie do zapłaty k. 24, k. 28, wyciąg z książki nadawczej k. 25, k. 27, k. 29, wypowiedzenie k. 26, wydruk ze strony internetowej operatora pocztowego k. 70-70v., wykaz operacji na rachunku k. 72-89)

W wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 16 października 2018 roku powód wskazał, że łączne zadłużenie pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy bankowej wynosi 10.065,91 zł niespłaconego kapitału i 331,84 zł odsetek.

(wyciąg z ksiąg bankowych k. 22)

Do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 roku, III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 roku, I CSK 653/09, Lex). Zarzut ten okazał się niezasadny.

W przedmiotowej sprawie znajdował zastosowanie dwuletni termin przedawnienia przewidziany w art. 6 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych. Powyższa ustawa utraciła wprawdzie moc zgodnie z ustawą z dnia 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 1036), jednakże znajduje ona zastosowanie do roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy (a taką niewątpliwie jest umowa o kartę kredytową) powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 12 lipca 2013 roku i nieprzedawnionych do tego czasu. Początkiem biegu terminu przedawnienia jest chwila wymagalności roszczenia. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 2008 roku (I CSK 243/08, OSNC 2010/1/16), wymagalność roszczenia banku należy utożsamiać z chwilą, z upływem której wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia, czyli jest to ostatni dzień, w których dłużnik może spełnić świadczenia zgodnie z treścią zobowiązania. Jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych środkach płatniczych (Dz.U. Nr 169, poz. 1385) zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu, jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie. W niniejszej sprawie pozwany wielokrotnie uchybiał obowiązkowi uiszczania wpłat minimalnych, w każdym jednak przypadku – poza ostatnim okresem, w którym w ogóle zaprzestał spłaty – regulował powstałą zaległość, w następstwie czego zaległość ta przestawała istnieć. Co istotne, niespłacone zadłużenie z tytułu wymagalnych kwot minimalnych nigdy nie utrzymywało się dłużej, niż przez okres 7 miesięcy, nie budzi zatem wątpliwości, iż nie uległo ono przedawnieniu. Dopiero w 2018 roku pozwany całkowicie zaprzestał regulowania swoich zobowiązań doprowadzając do stałego powiększania się ujemnego salda z tytułu wymagalnych kwot minimalnych, co jednak wobec wytoczenia powództwa w dniu 23 października 2018 roku oznacza, że żądanie powoda nie uległo przedawnieniu.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie niesporne było, że strony łączyła umowa o kartę kredytową zawarta w dniu 6 lutego 2009 roku, na mocy której, powód przyznał pozwanemu limit kredytowy, który pozwany zobowiązał się spłacać w terminie i wysokości wskazanych w wyciągach wystawianych przez bank. Na dowód przedmiotowego zobowiązania powód przedłożył kompletną umowę z dnia 6 lutego 2009 roku, pod treścią której – wbrew zarzutom pozwanego – widnieje jego podpis. Jako, że autentyczność tego podpisu nie była przez M. C. podważana Sąd uznał, iż powód udowodnił swoje roszczenie, co do zasady. Sąd uznał ponadto, że powód wykazał wysokość dochodzonego w sprawie żądania w zakresie należności dochodzonej pozwem. Powód załączył do akt sprawy kompletną historię z rachunku karty kredytowej pozwanego, obejmującą cały okres obowiązywania umowy stron, której treść jednoznacznie wskazuje, w jaki sposób kształtowało się zadłużenie pozwanego na przestrzeni kolejnych miesięcy od daty zawarcia umowy tak w zakresie kapitału, jak i odsetek umownych, w jakiej dacie i w jakiej wysokości pozwany dokonywał transakcji przy użyciu karty, a następnie wpłat na poczet spłaty zadłużenia, w jakiej dacie oraz wysokości powód naliczał odsetki, jaka była ich procentowa wartość, a nadto, jakie było końcowe zadłużenie z tytułu spornej umowy. Godzi się w tym miejscu przypomnieć, że przepisy ustawy Prawo bankowe (art. 7) dopuszczają możliwość prowadzenia przez banki dokumentacji w formie elektronicznej, co oznacza, że wyciągi generowane na podstawie takiej dokumentacji mogą przybierać formę wydruków komputerowych. Omawiane wydruki, załączone przez powoda, zostały opatrzone informacją o dacie ich wygenerowania, mają charakter kompletny, widnieją na nich dane pozwanego, nazwa karty kredytowej, nr umowy, wysokość limitu, nadto pod treścią wydruku widnieją pieczątki i podpisy pracowników powodowego Banku. W ocenie Sądu w świetle przedłożonych dokumentów brak jest podstaw do kwestionowania ich prawdziwości, zwłaszcza, iż pozwany nie wykazał w żaden sposób (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby zostały one w nieprawidłowy sposób utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Wyraźnego zaznaczenia wymaga w tym miejscu, że pozwany nie podnosił, iż nie korzystał z wydanej mu karty i przyznanego limitu, nie kwestionował przeprowadzonych przez siebie transakcji, widniejących na wydruku załączonym do akt sprawy, jak również faktu dokonywania spłaty zadłużenia na przestrzeni kolejnych lat obowiązywania umowy. Powtórzyć należy, że przedłożona przez powoda historia operacji precyzyjnie wskazuje, jakie było aktualne zadłużenie pozwanego na datę wymagalności poszczególnych kwot minimalnych, co złożyło się na to zadłużenie, tj. jakich transakcji pozwany dokonał w okresie rozliczeniowym, w jakiej wysokości i dacie dokonał spłaty zadłużenia, jaka była wysokość naliczonych przez powoda odsetek oraz ich procentowa wartość. W omawianym wydruku wskazano ponadto każdorazową wysokość minimalnej kwoty do zapłaty oraz termin jej wymagalności, jak również kwoty zaległych kwot minimalnych, o ile takie występowały w danym okresie. Historia operacji zawiera również informację o obecnym na dany dzień saldzie zadłużenia, co pozwala w sposób precyzyjny i niebudzący żadnych wątpliwości ustalić, w jaki sposób kształtowało się zadłużenie kredytobiorcy. Wyjaśnienia wymaga, że po każdej zmianie stopy kredytu lombardowego powód dokonywał stosownych zmian oprocentowania, co jednoznacznie wynika z treści załączonego przez powoda dokumentu. Wskazać wreszcie należy, że pozwany nie udowodnił (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby poza wpłatami wykazanymi w załączonej historii operacji, dokonał innych wpłat, a tym samym nie wykazał, że spełnił świadczenie w większym zakresie, aniżeli oznaczonym przez powoda.

Reasumując, w oparciu o przedłożoną umowę o kartę kredytową oraz historię operacji, Sąd przyjął, że pozwany nie spłacił zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy w kwocie dochodzonej niniejszym powództwem, co dodatkowo potwierdza wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 16 października 2018 roku. Wprawdzie tego rodzaju wyciągi zostały pozbawione mocy prawnej dokumentu urzędowego, to jednocześnie nie budzi wątpliwości, iż jako dokument prywatny podlegają one ocenie przez Sąd.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego na okoliczność braku wymagalności roszczenia, Sąd uznał je za nieskuteczne. W sprawie w dniu 12 kwietnia 2018 roku powód wystawił skierowane do pozwanego wezwanie do zapłaty opiewające na kwotę 1.528,71 zł, które wysłał listem poleconym w dniu 16 kwietnia 2018 roku. W przedmiotowym piśmie dłużnik został wezwany do spłaty wskazanego zadłużenia w terminie 14 dni roboczych pod rygorem wypowiedzenia umowy. Wobec braku spłaty zadłużenia, powód w dniu 16 maja 2018 roku sporządził oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem 2-miesięcznego terminu wypowiedzenia, wskazując w jego treści, iż niespłacona należność wynosi łącznie 1.998,17 zł. Oświadczenie to zostało wysłane listem poleconym w dniu 17 maja 2018 roku. Powyższe dokumenty w ocenie Sądu dostatecznie wykazują spełnienie umownych przesłanek, co do możliwości wypowiedzenia umowy o kartę kredytową i wreszcie jej skuteczne wypowiedzenie. Podkreślić należy, że powód oprócz wezwań do zapłaty oraz oświadczenia o wypowiedzeniu załączył do akt sprawy odpisy z kart swojej książki nadawczej, które świadczą o nadaniu tych przesyłek do pozwanego listami poleconymi, w których operator pocztowy potwierdził ich nadanie. Zgodnie ze stanowiskiem zarówno doktryny jak i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, wprawdzie dowód nadania przesyłki rejestrowanej wynikający bezpośrednio z pokwitowania jej przyjęcia, czy też jak w sprawie z książki nadawczej, nie zawsze wystarcza do udowodnienia jej doręczenia, jednak także samo zaprzeczenie faktowi doręczenia nie wystarcza do obalenia tego dowodu. Zgodnie z art. 3 pkt 22 ustawy Prawo pocztowe (zwanej dalej ustawą), przesyłką poleconą jest przesyłka rejestrowana będąca przesyłką listową, doręczaną w sposób zabezpieczający ją przed utratą, ubytkiem zawartości lub uszkodzeniem, a przesyłką rejestrowaną jest przesyłka przyjęta za pokwitowaniem przyjęcia i doręczana za pokwitowaniem odbioru (art. 3 pkt 23). Potwierdzenie nadania ma, zgodnie z art. 17 ustawy, moc dokumentu urzędowego. Prawdą jest oczywiście, że dokument urzędowy, stosownie do art. 244 § 1 k.p.c., stanowi jedynie dowód tego, co w nim urzędowo zaświadczono, a zaświadczenie takie dotyczy przyjęcia przesyłki do nadania, a nie jej doręczenia. Wydanie takiego potwierdzenia oznacza jednak także potwierdzenie zawarcia umowy o świadczenie usługi pocztowej, polegającej na przyjęciu, przemieszczeniu i doręczeniu przesyłki, jak bowiem wynika z art. 3 pkt 8 ustawy, nadanie przesyłki oznacza polecenie doręczenia zgodnie z umową o świadczenie usługi pocztowej, zaś zawarcie umowy o świadczenie usługi pocztowej następuje w szczególności przez przyjęcie przez operatora pocztowego przesyłki pocztowej do przemieszczenia i doręczenia – art. 15 ustawy. Brak dowodu potwierdzenia odbioru przesyłki poleconej, co oczywiste nie oznacza, że ta nie została doręczona adresatowi. Jeżeli bowiem operator pocztowy nie zwrócił nadawcy tej przesyłki można domniemywać, że została doręczona adresatowi, zgodnie bowiem z art. 32 ustawy, przesyłkę pocztową, której nie można doręczyć adresatowi, operator pocztowy, który zawarł z nadawcą umowę o świadczenie usługi pocztowej, zwraca nadawcy. W związku z tym należy uznać, że dowód nadania przesyłki rejestrowanej stanowi domniemanie doręczenia jej adresatowi, który może je obalić, wykazując, że nie miał możliwości zapoznania się z jej treścią. Należy zwrócić uwagę, że regułą jest, iż przesyłki pocztowe, zwłaszcza rejestrowane, są doręczane. Na adresacie oświadczenia spoczywa ciężar ewentualnego wykazania, że pomimo zaistnienia okoliczności wskazanych przez nadawcę nie miał on możliwości zapoznania się z treścią wysłanego mu oświadczenia (np. pomimo doręczenia przesyłki pocztą nie mógł jej podjąć w terminie wskazanym na awizo z uwagi na chorobę lub inne zdarzenie, leżące poza swobodą decyzji adresata - zob. wyr. SN z 23 kwietnia 2010 r., II PK 295/09, L.; wyr. SN z 17 marca 2010 r., II CSK 454/09, OSNC 2010, Nr 10, poz. 142; post. SN z 9 lipca 2009 r., II PZP 3/09, B. (...), Nr 7). Dowód taki jednak w sprawie nie został przez pozwanego przeprowadzony. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że wezwanie do zapłaty oraz oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostały pozwanemu skutecznie doręczne, o czym dodatkowo – w zakresie wypowiedzenia – przesądza wyciąg ze strony internetowej operatora pocztowego.

Reasumując Sąd przyjął, że powód wypowiedział umowę o kartę kredytową ze skutkiem prawnym, stawiając w ten sposób całość zadłużenia pozwanego w stan natychmiastowej wymagalności.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.397,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 10.065,91 zł od dnia 17 października 2018 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 331,84 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. regulującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Powód wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od strony pozwanej zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Koszty procesu w przedmiotowej sprawie to: opłata od pozwu w wysokości 300 zł, koszt notarialnego uwierzytelnienia pełnomocnictwa – 4,92 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 321,92 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.